Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

«Αυτός ο τόπος δεν είναι η Ελλάδα μου»



«Όταν ένα έθνος εκτιμάει κάτι περισσότερο από την ελευθερία, θα χάσει την ελευθερία του. Και η ειρωνεία: αν αυτό το κάτι είναι οι ανέσεις ή το χρήμα, θα τα χάσει κι αυτά».

Σήμερα το πρωί στις 07’30 (πριν λίγες ώρες) μετέφερα με το αυτοκίνητο την σύζυγο μου στην εργασία της , λόγω της ελλείψεως μεταφορικού μέσου εξαιτίας των απεργιών και των στάσεων εργασίας στα Μ.Μ.Μ. 

Η διαδρομή απαιτούσε να περάσουμε από το κέντρο της Αθήνας και την πλατεία Συντάγματος.Η μέρα μουντή, η ατμόσφαιρα ακόμα αποπνικτική από τα δακρυγόνα, τα πεζοδρόμια ξηλωμένα, σκουπίδια παντού όσα δεν είχαν καεί, αλλά και μαυρίλα από τους καμένους κάδους με τα σκουπίδια που είχαν κάψει οι γνωστοί άγνωστοι …

 Οι στάσεις λεωφορείου και τα εκδοτήρια εισιτηρίων σπασμένα, η σκοπιά του εύζωνα στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη που εχθές το βράδυ κάηκε ξανά, είχε αντικατασταθεί…Οι πολίτες με βήμα γοργό, με βλέμμα κενό και αβέβαιο και με μαντήλια στο πρόσωπα για να προφυλαχθούν από την νοτισμένη με τα δακρυγόνα ατμόσφαιρα έμοιαζαν χαμένοι. 

Στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία πούλμαν επιβίβαζαν εσπευσμένα τους τρομοκρατημένους τουρίστες για να απομακρυνθούν από την εμπόλεμη ζώνη…Ομάδες των Μ.ΑΤ, κρυμμένες σε στενά σε αναμονή…Η εικόνα της Ελλάδας του σήμερα, πολύ φοβάμαι όμως και η εικόνα της Ελλάδος του αύριο…Έχω την αίσθηση πως αργήσαμε να ξυπνήσουμε από την Νιρβάνα μας. Τώρα πια όσο και μεγαλειώδεις να είναι οι διαδηλώσεις, το μνημόνιο το οποίο έχει υποθηκεύσει την Εθνική μας κυριαρχία οριστικά και αμετάκλητα, έχει υπογραφεί.Η αντίσταση θα έπρεπε να είχε αρχίσει πριν την υπογραφή του επαίσχυντου μνημονίου.Τώρα πια όποιος και να αναλάβει την εξουσία (και φυσικά δεν θα είναι ένα μόνο κόμμα) ο δρόμος είναι μονόδρομος. 

Όλες οι επιλογές είναι εξίσου κακές, ίσως απλά κάποιες να είναι απλώς χειρότερες.Είμαστε υπό κατοχή, είμαστε οι επαίτες της Ευρώπης δίχως αξιοπρέπεια και όχι μόνο… 

Το χειρότερο είναι πως συνήθως όταν σε μία χώρα υπάρχει η οικονομική καταστροφή, δεν αργεί να έρθει και η Εθνική καταστροφή με διαμελισμό της χώρας. Πάρτε για παράδειγμα τι ήταν η πρώην Σοβιετική ένωση πριν, και τι απέμεινε από αυτήν στην σημερινή Ρωσία.Εμείς βρισκόμαστε σε μία γειτονία δίχως συμμαχίες (ίσως μόνο την Σερβία), και με την Τουρκία με ξεκάθαρα ηγεμονικό πλέον ρόλο, με όραμα αναβίωσης του Νέο Οθωμανισμού…

Η πολιτιστική επέλαση έχει ήδη ξεκινήσει, με τον καταιγισμό των Τούρκικων σήριαλ στην Ελληνική τηλεόραση.Το πιο ανησυχητικό είναι πως η απώλεια του μέλλοντος οδηγεί στο παρελθόν, στην αναγέννηση του εθνικισμού του ρατσισμού και του θρησκευτικού φανατισμού. Σε τέτοιες περιόδους ακόμα και η Δημοκρατία τίθεται υπό αμφισβήτηση.

 Επιστρέφοντας σπίτι έλαβα σε ηλεκτρονικό μήνυμα το τελευταίο ιδιόχειρο σημείωμα του Γεώργιου - Αλέξανδρου Μαγκάκη λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή, και που αποτέλεσε την αφορμή για την καταγραφή αυτών των σκέψεων. 

Έγραψε λοιπόν ο Αλέξανδρος Μαγκάκης : «Αυτός ο τόπος δεν είναι η Ελλάδα μου. Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να 'στε όλοι καλά. Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια».
 
Επίκαιρα επίσης τα λόγια του από το κελί του στις φυλακές του Κορυδαλλού, τον Φεβρουάριο του 1971.
Στρέφει το μυαλό του στην Ευρώπη και, εκτός από την προσμονή βοήθειας, προχωρά, αρκετά προφητικά, και σε σκέψεις για το μέλλον. «Γράμμα από τη φυλακή για τους Ευρωπαίους»:«Τρέμουμε για την τύχη της χώρας μας, που τη λέμε Ευρώπη. Γιατί ξέρουμε πως σ' αυτήν κρατιέται η ελπίδα και πως γι' αυτόν το λόγο απειλείται. Είναι πολύ επικίνδυνο να συντηρείς την ελπίδα του ανθρώπου. Της Ελλάδας η υποδούλωση τι άλλο νόημα έχει; Φτιάξανε προγεφύρωμα. Άλλο ένα δίπλα σ' εκείνα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. 


Φοβούνται την Ευρώπη. Αυτήν την βασανισμένη νερομάνα ιδεών. Στα παμπάλαια χώματά της υπάρχουν πάντα οι σπόροι τους. Οι απλοί της άνθρωποι τους συντηρούνε μέσα στον κόρφο τους μ' αυτήν την τόσο αυτονόητη εδώ ανησυχία του πνεύματος. Σωστά την φοβούνται οι δήθεν πάμπλουτοι και πάνοπλοι. Εδώ, όταν λέμε για άνθρωπο, καταλαβαίνουμε νόημα. Αυτό που τον κάνει να είναι το μέτρο για όλα τα πράγματα. Αυτή η πιο παλιά, η πιο σοφή και η πιο εκρηκτική μας σκέψη. Γι' αυτήν τη σκέψη φοβούνται την Ευρώπη. Ξέρουνε πως κάποτε αναπόφευκτα θα παίξει το ρόλο της. Έτσι κι εμείς φοβόμαστε σήμερα γι' αυτήν. Αυτήν έχουμε έγνοια. Εμείς, τα πιο αδύναμα πλάσματα. Κι όμως αυτό δεν είναι καθόλου αστείο». 


 

2 σχόλια:

dyosmaraki είπε...

Ούτε η δική μου Ελλάδα είναι αυτή που ζούμε εδώ και περίπου 2 χρόνια. Η Αθήνα η πόλη που γεννήθηκα έχει γίνει άντρο των μαφιόζων. Κάπότε εδώ ήταν τόπος δημιουγρίας, σήμερα της καταστροφής : αρχαία μνημεία, αγάλματα, μάρμαρα ξηλώνονται όλα. Οπως ξηλώνονται σταδιακά κια οι όμορφες αλλοτινές αναμνήσεις της πόλης που γεννήθηκα.
Την καλημέρα μου

ria είπε...

αγαπώ την πατρίδα μου και θέλω να την υπερασπιστώ αλλά δε με αφήνουν. αγαπώ την πατρίδα μου και θέλω να τη δικαιολογήσω αλλά δεν μπορώ. δεν έχω επιχειρήματα. αγαπώ την πατριδα μου και θέλω να τη βοηθήσω αλλά δε με αφήνουν.

και ποιοι;;;

οι ίδιοι μου οι πατριώτες. οι έλληνες, τουλάχιστον στα χαρτιά γιατί στην ψυχή δεν υπήρξαν ποτέ έλληνες!

θέλω να φύγω από εδώ. δεν αντέχω. όμως δε θα το κάνω. γιατί απλά αγαπώ τη χώρα μου. τα δαντελένια ακρογιάλια της, τις ψηλές κορφές της, τον ήλιο, τους απλούς και καθημερινούς ανθρώπους του μόχθου. τις ήρεμες και τρικυμισμένες θάλασσες.
θα μείνω εδώ. μέχρι το τέλος...