tag:blogger.com,1999:blog-45544640671752933182024-03-14T20:48:49.228+02:00ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ - ΜΥΘΑΓΩΓΙΑΚαλώς ήρθατε στο ιστολόγιο μου, όπου αναρτώνται παλαιότερα άρθρα από συνεργασίες μου στον περιοδικό τύπο, αλλά και αποσπάσματα από τα εκδοθέντα βιβλία μου. Καλή περιήγηση.ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.comBlogger480125tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-64942557441879566842024-03-09T12:14:00.003+02:002024-03-09T14:45:55.020+02:00Φριτιλλάρια (Fritillaria graeca), ο μύθος.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiDaxAChhBxZXWLfKokQgwwZCOSF8ATJIGMqfHRGGNlL1zGMMEkmxKGDq5dG3fjDngA-V73SUTKDD1G_B0-WHVNyFiyIsWRQnLAZnWIMPpYZV-puyLySK3dnZiACQ45GkKGHkG3Vgga2qr2Bl2N2iuf4HzjDZCEBoFbd-yymuqZ_XhPkseP7OQqU4gX0XV/s2048/431212150_10161324724589889_2024223908165284689_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1365" data-original-width="2048" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiDaxAChhBxZXWLfKokQgwwZCOSF8ATJIGMqfHRGGNlL1zGMMEkmxKGDq5dG3fjDngA-V73SUTKDD1G_B0-WHVNyFiyIsWRQnLAZnWIMPpYZV-puyLySK3dnZiACQ45GkKGHkG3Vgga2qr2Bl2N2iuf4HzjDZCEBoFbd-yymuqZ_XhPkseP7OQqU4gX0XV/s320/431212150_10161324724589889_2024223908165284689_n.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία, δεν
υπάρχει σχετικός μύθος για την Φριτιλλάρια. Εμπνεόμενος, από το όμορφο φυτό και
τις αντίστοιχες μυθολογικές ιστορίες του Οβίδιου στις «μεταμορφώσεις», συνέθεσα
εγώ μια μικρή μυθολογική ιστορία, στα πρότυπα των προγόνων μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Φριτιλλάρια ήταν μια πανέμορφη
ιέρεια του Απόλλωνος στην αρχαία Ελλάδα. Σύζυγος της ήταν ο Όνειρος, φημισμένος
αθλητής της δισκοβολίας, με καταγωγή από την Λήμνο, όμορφος σαν το θεό που
υπηρετούσε η Φριτιλλάρια τον Απόλλωνα, και ρωμαλαίος σαν το Ηρακλή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το όμορφο ζευγάρι ήθελε να αποκτήσει
ένα αγόρι, το οποίο θα ξεπερνούσε κάθε άλλο στην ομορφιά και την ρώμη. Όταν η
Φριτιλλάρια, βρέθηκε σε ενδιαφέρουσα κατάσταση, θαύμαζε σκοπίμως καθημερινά το
άγαλμα του θεού, ευχόμενη να της χαρίσει ο Απόλλων, ένα αγόρι τόσο όμορφο, όσο
ο Θεός που θαύμαζε, αγαπούσε και υπηρετούσε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο καιρός πέρασε και η Φριτιλλάρια,
όντως γέννησε ένα πανέμορφο αγόρι, στον οποίο έδωσαν το όνομα Απολλόδωρος,
εφόσον ήταν τον δώρο του Απόλλωνα σε αυτή και τον σύζυγο της, Όνειρο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Θεός Απόλλων προίκισε όντως τον γιο
της με απίστευτη σωματική και πνευματική ομορφιά. Όταν ο Απολλόδωρος έφτασε
στην εφηβεία, η φήμη του για την ομορφιά και την σωματική του ρώμη ξεπέρασε τα
όρια της Λήμνου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Φριτιλλάρια ένοιωθε τόσο περήφανη
για τον Απολλόδωρο, που έφτασε στο σημείο να υπερηφανευτεί πως ο γιός της
ξεπέρασε σε ομορφιά ακόμα και τον ίδιο τον Θεό Απόλλωνα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση της
απέναντι στον Απόλλωνα, επέφερε την οργή του Θεού. Στην αρχαία Ελλάδα εξάλλου, η
ύβρις επέφερε πάντα την Νέμεση. Ο θεός Απόλλωνας, εκτός από Θεός του Φωτός, της
μουσικής των τεχνών και της θεραπείας, είχε και το προσωνύμιο «Απολλύων», ο
καταστροφέας δηλαδή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Χαρακτηριστικό παράδειγμα σκληρή
τιμωρία του Απόλλωνος στον Μαρσύα ο οποίος γδάρθηκε ζωντανός, ως τιμωρία για
την Ύβρι που διέπραξε να προκαλέσει θεό Απόλλωνα στην μουσική τέχνη. Η
Φριτιλλάρια μέσα στην υπερηφάνεια της το παρέβλεψε αυτό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Απόλλων έστειλε με τα βέλη του
ανίατη ασθένεια στον Απολλόδωρο. Ο νέος μαράζωσε, το κάλλος και το σφρίγος του
χάθηκαν από το άλλοτε υπέροχο κορμί του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Φριτιλλάρια κατάλαβε το λάθος της,
ικέτευε τον Θεό για συγχώρεση, και τον παρακαλούσε να πάρει την δική της ζωή,
αντί του μονάκριβου γιού της, αλλά ήταν πλέον αργά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η ύβρις είχε συντελεστεί, η
Φριτιλλάρια είχε υπερβεί τη θνητή της φύση, θεωρώντας πως ο γιός της ένας
θνητός, είχε εξομοιωθεί με τους θεούς. Ο Απολλόδωρος πέρασε τελικά τις πύλες
του Άδη, με αποτέλεσμα η μητέρα του να αρνηθεί την ίδια της την ζωή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Φριτιλλάρια σκυμμένη πάνω από το
μνήμα του νεκρού της γιού, αργοπέθαινε βασανιστικά αρνούμενη να κοιμηθεί, να
φάει και να πιεί οτιδήποτε. Ο θεός Απόλλωνας τελικά την λυπήθηκε και την
μεταμόρφωσε στην ομώνυμη όμορφη μικρή τουλίπα που ανθοφορεί την άνοιξη, και
γέρνει πάντα το άνθος της προς το έδαφος, μοιρολογώντας για τον χαμένο της
γιό...<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><i><span face=""Segoe UI Symbol",sans-serif" style="color: #1c2b33; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Segoe UI Symbol"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">📷</span></i><i><span lang="EL" style="color: #1c2b33; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">
Φριτιλλάρια η Ελληνική, με την πρωινή υγρασία. Την συναντάμε αυτή την εποχή.
Ένα όμορφο ενδημικό και απειλούμενο βολβώδες φυτό (με άσχημο άρωμα), το οποίο
συγγενεύει με τις τουλίπες. Το άνθος της στρέφεται προς τη γη, ενώ οι ανθήρες
της είναι κιτρινωποί.</span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0in;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="color: #1c2b33; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><br />
Φωτογραφία, μυθοπλασία, Χ.Β , «Μ.Μ».<o:p></o:p></span></i></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-54290283329094618082024-02-17T18:23:00.003+02:002024-02-19T15:46:00.876+02:00Η Οδός Ερμού των Αθηνών, οι Βαυαροί, και η Νεο Ελληνική τέχνη.<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Αθήνα το 1833 μετά την απελευθέρωσή
της από τους Οθωμανούς, ήταν μία μικρή κωμόπολη γύρω από τον Ιερό Βράχο της
Ακρόπολης, η οποία αριθμούσε περίπου 4.000 κατοίκους, με περίπου 150
μικρές φτωχές κατοικίες, πολλά χαλάσματα και ερείπια. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στις 30 Σεπτεμβρίου 1834 υπογράφηκε το
Βασιλικό Διάταγμα για την μεταφορά της πρωτεύουσας από το Ναύπλιο στην Αθήνα. Ο
φιλέλληνας πατέρας του νεαρού Γερμανού βασιλιά (βασιλιάς της Βαυαρίας,
Λουδοβίκου Α’ 1786-1868) ) Όθωνας (1815-1867), ανέθεσε την ανοικοδόμηση της
Αθήνας στον Βαυαρό Εδουάρδο Σάουμπερτ (Eduard Schaubert, 1804-1864), και τον
μαθητή τ ου Έλληνα αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη (1802 -1862), με αυστηρή
εντολή να μη καταστραφούν οι αρχαιολογικοί χώροι.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η σχέση των
ποιμένων κατοίκων της Αθήνας, αυτό τον καιρό, με την αρχαία Ελλάδα ήταν
ανύπαρκτη. Οι ακόλουθοι του Όθωνα αλλά και των ξένων περιηγητών, τονίζουν πως
οι άνθρωποι που κατοικούν στην πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της Δημοκρατίας και των
τεχνών, δεν έχουν καμία πολιτισμική σχέση με την αρχαία Ελλάδα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι περιγραφές των ξένων περιηγητών
είναι χαρακτηριστικές.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><i><b>«Στην Αθήνα δεν υπάρχει ούτε ένας
χαραγμένος δρόμος, ούτε μια οδός, ενώ σε κάθε μας βήμα αναγκαζόμαστε να πατάμε
πάνω σε σωρούς από πέτρες, σε τμήματα τοίχων και σε αρχαίες κολόνες»</b></i>, αναφέρει
ο Ζοζέφ Φρανσουά Μισώ. Ο φον Μάουερ, αναφέρει επίσης:<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><i>«Οι άνθρωποι έμεναν είτε σε σπίτια
είτε σε καλύβες αλλού χωμάτινες και αλλού φτιαγμένες από πέτρες που τις είχαν
βάλει απλώς την μία πάνω στην άλλη».</i></b><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το πρώτο δίτροχο κάρο το έφερε ο
ναύαρχος σερ Πουλτένεϊ Μάλκολμ τον χειμώνα του 1833, και εκατοντάδες κάτοικοι
των Πατησίων έτρεξαν να το δουν από κοντά και να τα θαυμάσουν.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι Σάουμπερτ και Κλεάνθης, οι οποίοι
κλήθηκαν το 1832 να εκπονήσουν το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο της πρωτεύουσας, έθεσαν
ως στόχο να υπάρξει σύνδεση της νέας πόλης με το ένδοξο παρελθόν των αρχαίων
χρόνων, έτσι επιλέχθηκαν τοπωνύμια στους δρόμους τα οποία είχαν σχέση με την
αρχαία Ελλάδα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Με αυτό το σκεπτικό και με δεδομένο
ότι εκείνα τα χρόνια ήταν η εποχή της ακμής του κλασικισμού, τα περισσότερα
ονόματα των δρόμων που χαράχτηκαν ήταν αρχαιοελληνικής έμπνευσης (π.χ. Αιολική
οδός - Αιόλου, Ερμαϊκή οδός - Ερμού, Αθηνάς, Αρείου Πάγου κ.ά.). Έως τότε, οι
περισσότεροι δρόμοι ήταν ανώνυμοι και τα κτίρια προσδιορίζονταν ή βάσει του
επωνύμου του ιδιοκτήτη, ή τοπόσημων ή των ορίων της ενορίας στην οποία
βρίσκονταν.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η οδός Ερμού όπως προαναφέρθηκε,
πήρε το όνομα του Θεού του εμπορίου, του Ερμή, καθώς εξαρχής ο συγκεκριμένος
δρόμος, δημιουργήθηκε με το όραμα να γίνει ένας από τους κεντρικότερους
εμπορικούς δρόμους της πόλης, όπου θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν καταστήματα
και υπηρεσίες που είχε ανάγκη η Αθήνα. Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να μην έχει και
ένα όνομα που να ταιριάζει σε αυτό. Και επιλέχθηκε να της δοθεί το όνομα του
αγγελιαφόρο των Θεών και προστάτη του εμπορίου. Του Ερμή!<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στο αρχικό σχέδιο μάλιστα προβλεπόταν
πως η Ερμού θα ήταν σε όλο το μήκος της ένας φαρδύς, αλλά οι παρεμβάσεις
δύο δημοτικών συμβούλων της εποχής που είχα εκεί οικόπεδα, αλλάζουν τη χάραξή
της, ενώ ο αρχικός σχεδιασμός διατηρείται μόνο στην είσοδο της στη πλατεία
Συντάγματος.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τα χρόνια περνούν και η πόλη των
Αθηνών γίνεται μία μεγάπολη, μία αφιλόξενη τσιμεντούπολη με το μικρότερο
ποσοστό πρασίνου ανά κάτοικο στην Ευρώπη, με σχεδόν τον μισό πληθυσμό, της Ελλάδος
να κατοικεί σε μία πόλη όπου σε τίποτα δεν θυμίζει το αρχαίο κλέος της,
εκτός από τα αρχαία ερείπια και τα ελάχιστα νεοκλασικά που δεν κατεδαφίστηκαν.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η τέχνη, στην σύγχρονη Ελλάδα,
ακολουθεί σύγχρονες φόρμες εφόσον το αρχαίο κλέος θεωρείται δεδομένο, παρότι η
Ελλάδα δεν έχει αναδείξει επαρκώς την πολιτιστική της κληρονομιά η οποία
αποτελεί και το συγκριτικό της πλεονέκτημα τόσο ιστορικά, πολιτισμικά, όσο και
τουριστικά.<o:p></o:p></span></p><p>
</p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σε αντίστοιχη με την δική μας εμπορική
οδό Ερμού, για παράδειγμα στην Βουδαπέστη (οδοί Váci και Régiposta utca),
υπάρχει σιντριβάνι με άγαλμα του Θεού Ερμή [φωτογραφίες 1, 2].<o:p></o:p></span></p>
<p align="left" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0in; orphans: 2; widows: 2;">
<br />
</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrsDGvE9LYY3lo7jco3b9NNYIwhdw67dlwDnD0Pzky7Zcr_JLl8Nkcbgc-uJPV284OAGsys_cFyOI6HBO1opP9NutCSqyZi27Dp8VlIBCzDFoIOVhQ71T_E4ZIxLDuS80LvoR8JKuuK21-q81757wzaTkJAAQAM2D9DxVaOPMb9x-LRBVyGXUQ6BUMwgC_/s1080/424589378_934172568070655_8718205385112873472_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="864" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrsDGvE9LYY3lo7jco3b9NNYIwhdw67dlwDnD0Pzky7Zcr_JLl8Nkcbgc-uJPV284OAGsys_cFyOI6HBO1opP9NutCSqyZi27Dp8VlIBCzDFoIOVhQ71T_E4ZIxLDuS80LvoR8JKuuK21-q81757wzaTkJAAQAM2D9DxVaOPMb9x-LRBVyGXUQ6BUMwgC_/w321-h402/424589378_934172568070655_8718205385112873472_n.jpg" width="321" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy10On3_pnWcjW9ehRXgbPCt1Gi-dDxmhXtAyPWygB-d4f5OkjyBeRbjHNEdsnrQ63je8L297spESsmFycDHdoIrvWgRxUZ11R2X9T2PRy4cO3gOEMjcf89ZLMNAKCwJ1mv5ACPeEem8mnoffLqJYcOBk2PbhVFloIJZaX8M96LrwEP_pus2XdP9pm3Nds/s2040/424736044_934162158071696_7859795514433125583_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1530" data-original-width="2040" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy10On3_pnWcjW9ehRXgbPCt1Gi-dDxmhXtAyPWygB-d4f5OkjyBeRbjHNEdsnrQ63je8L297spESsmFycDHdoIrvWgRxUZ11R2X9T2PRy4cO3gOEMjcf89ZLMNAKCwJ1mv5ACPeEem8mnoffLqJYcOBk2PbhVFloIJZaX8M96LrwEP_pus2XdP9pm3Nds/s320/424736044_934162158071696_7859795514433125583_n.jpg" width="320" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εμείς αντίστοιχα στην δική μας οδό
Ερμού, έχουμε δύο συνθέσεις διότι αγάλματα δεν θα μπορούσαμε να τα ονομάσουμε :<o:p></o:p></span></p><p align="left" style="font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><i>«Μία βουτιά στον κόσμο μας»</i></b>, έργο του
Κυριάκου Ρόκου 2000. Ένα κουβάρι από δάχτυλα γόνατα και πέλματα, σε ένα
παράξενο εναγκαλισμό. Εικόνες του κόσμου μας ( ; ), σύμφωνα με τον καλλιτέχνη!
[Φωτογραφία 3η].<o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBo6J7zdUj6tx5L7Tn4zwOOu-6lhdfXzWQ_EMQjkIwQYn9Dp_rxvlCL6z6y6DLnUL9KUJBXAWj2uhqIADlxfu5k8ppkKBhomXm0zuJVGKv_PTx7vdTEBm08Qg67ZoYC9mQKIWLPZ3G-QJHIZFKGPKniAoZoePqD1QcOolYrvkhx_eAbU4bGMmNV7HOqNfz/s1600/424589727_934162131405032_4372645817342508717_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1052" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBo6J7zdUj6tx5L7Tn4zwOOu-6lhdfXzWQ_EMQjkIwQYn9Dp_rxvlCL6z6y6DLnUL9KUJBXAWj2uhqIADlxfu5k8ppkKBhomXm0zuJVGKv_PTx7vdTEBm08Qg67ZoYC9mQKIWLPZ3G-QJHIZFKGPKniAoZoePqD1QcOolYrvkhx_eAbU4bGMmNV7HOqNfz/w278-h424/424589727_934162131405032_4372645817342508717_n.jpg" width="278" /></a></div><br />
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">H <b>«Αναδυομένη»</b>, έργο του του Δημήτριου
Αρμακόλα 1975. Μια τεμαχισμένη γυμνή γυναικεία μορφή χωρίς χέρια και πόδια
(μάλλον είναι αυτά που έχουν καρφωθεί στο προηγούμενο καλλιτέχνημα) σε στάση
αποθέωσης, που πασχίζει να βγει από κάτι που μοιάζει με σκάλα, με μια πέτρινη
βεντάλια και ένα δοκάρι όπου ξεκουράζεται ο χιτώνας της (διότι η γυμνή είναι αρχαία).
[Φωτογραφία 4η].<o:p></o:p></span></p>
<p align="left" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0in; orphans: 2; widows: 2;">
<br />
</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsaYkLsUr_6aT9QqtCaFVuFZehTqLYOBAJ8M8t4S9Ho6kvEkD8EXTJhzwcmOY0HvD_w5za3dHYpUDnjICq8kGdmUnKWErPytSf8aUvaSC4BWOez_w1myQaOhyJz-Iu7FnVfebxSbwvWBeJi9nKzg_fLbtWTcb29UrqJmODpGUPf-OAw61p63FWX3fCSJZi/s1334/424615043_934162121405033_7575712269824624579_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="915" data-original-width="1334" height="251" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsaYkLsUr_6aT9QqtCaFVuFZehTqLYOBAJ8M8t4S9Ho6kvEkD8EXTJhzwcmOY0HvD_w5za3dHYpUDnjICq8kGdmUnKWErPytSf8aUvaSC4BWOez_w1myQaOhyJz-Iu7FnVfebxSbwvWBeJi9nKzg_fLbtWTcb29UrqJmODpGUPf-OAw61p63FWX3fCSJZi/w367-h251/424615043_934162121405033_7575712269824624579_n.jpg" width="367" /></a></div><br />
<p align="left" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0in; orphans: 2; widows: 2;"></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">H σύγχρονη τέχνη είναι φυσικά το
ζητούμενο στις σύγχρονες κοινωνίες, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσαν
σε κεντρικά σημεία της πόλης να υπάρχουν αγάλματα που να παραπέμπουν στην
αρχαία ιστορία και μυθολογία. Ας μην ξεχνάμε πως τα σημεία αρχαιολογικού και
ιστορικού ενδιαφέροντος αποτελούν πόλο έλξης των επισκεπτών της πόλης, εφόσον η
σύγχρονη ιστορικής της ταυτότητα έχει σε μεγάλο βαθμό χαθεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το παράδειγμα υπάρχει σε όλες τις
δυτικές και όχι μόνο με αγάλματα αλλά και κλασσικά οικοδομήματα αρχαιο
Ελληνικού ρυθμού, όπως λ.χ , το κοινοβούλιο της Αυστρίας, το αντίγραφο του
Παρθενώνα στο Νασβιλ των Η.Π.Α, αλλά και στην πόλη Ρέγκενσμπουργκ της Βαυαρίας
( Βαλχάλα), Και τόσα άλλα.<o:p></o:p></span></p><br /><p></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-3939034990413044302023-12-13T18:49:00.001+02:002023-12-13T18:51:55.450+02:00Διονυσιακά και Ορφικά μυστήρια.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEj7cM1PBh-uNc2PemDy_wcqVz90xaBqmrwTbr0eGXKQs7_XxobGOLNw6ShZVBDff5UQp_bn_2m4_2IzYYEGIPv5KpEz_w_Wk6hVNVseS6q8jxzkw4x_xEzkSpkZtbmmLVKjb35ngfsvtMu-LUuIEi9ZQ73E5Ycz05TFGu1ZnxB2wuQ4d0_fbnuEfXhOAE/s727/13907050_10154371433169889_2340331719981175036_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="727" data-original-width="500" height="458" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEj7cM1PBh-uNc2PemDy_wcqVz90xaBqmrwTbr0eGXKQs7_XxobGOLNw6ShZVBDff5UQp_bn_2m4_2IzYYEGIPv5KpEz_w_Wk6hVNVseS6q8jxzkw4x_xEzkSpkZtbmmLVKjb35ngfsvtMu-LUuIEi9ZQ73E5Ycz05TFGu1ZnxB2wuQ4d0_fbnuEfXhOAE/w315-h458/13907050_10154371433169889_2340331719981175036_n.jpg" width="315" /></a></div><br /><span style="font-size: 14pt;">Αφορμή
για το άρθρο που ακολουθεί υπήρξε ο εικονιζόμενος πίνακας: «Ο Θάνατος του Ορφέα»- Death of Orpheus
(detail) του Émile Lévy (1826-1890) 1866. Στον εν λόγο πίνακα ο Γάλος ζωγράφος,
απεικονίζει τις Μαινάδες να δολοφονούν τον Ορφέα εμπνεόμενος από τον σχετικό
αρχαίο Ελληνικό μύθο. Ας μην λησμονούμε πως η αναγέννηση η οποία μας χάρισε υπέροχα
έργα τέχνης βασίστηκε στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, και στην θεματολογία του.</span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
Μαινάδες ή Θυϊάδες γνωστές και ως Βάκχες αποτελούσαν τις ιέρειες του Διονύσου,
οι οποίες ήταν γυναίκες αφιερωμένες στο Θεό Διόνυσο, και αποτελούσαν το
ιερατείο της διονυσιακής λατρείας. Ο Ορφέας αργότερα τις απέκλεισε από τα
αναμορφωμένα μυστήρια του και αυτές εκδικούμενες, σύμφωνα με τον μύθο, τον
φόνευσαν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ας ξετυλίξουμε
λοιπόν το νήμα των της μυθικής παράδοσης που συνδέει τον Ορφέα με τον Διόνυσο…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Θεός Διόνυσος, ήταν αρχικά ένας χθόνιος θεός (όπως όλοι οι μετέπειτα θεοί του Ολύμπιου
πάνθεου), <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του κυνηγιού και της αγροτικής
ζωής, ένας θεός της φύσης και της βλάστησης, που εξασφάλιζε καλές σοδειές. Δεν
ήταν ακόμα ο Διόνυσος θεός του κρασιού και της κραιπάλης. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ούτε
στην Ιλιάδα, ούτε στους παλιότερους ποιητές και συγγραφείς φαίνεται ο Διόνυσος να
έχει τέτοια ιδιότητα. Την ιδιότητά του αυτή την προσέδωσαν οι Έλληνες και
αργότερα οι Ρωμαίοι, αιώνες μετά την αρχική του και καθαρή λατρεία από τους
Θράκες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Τα
Διονυσιακά μυστήρια άρχιζαν με εξαγνιστικές τελετουργίες. Μέσα στα σκοτάδια της
νύχτας, (Παυσανίας, Βιργιλίου Γεωργικά κ.λ.π.), ο πιστός έμενε γυμνός. Ο ιερέας
τον έπλενε με αγιασμένο νερό, μετά τον άλειβε με πίτυρα και στο πρόσωπο τον
άλειβε με γύψο κι έβαζε πάνω του νεβρίδα, δηλαδή δέρμα νεαρού ελαφιού, όπως για
όλα αυτά μας λέγει ο Δημοσθένης στον Περί Στεφάνου λόγο του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Στη
διάρκεια των δέκα ημερών που προηγούνταν της τελετουργίας αυτής, κατά τον
Ρωμαίο Λίβιο, ο πιστός έπρεπε ν’ απέχει από κάθε σεξουαλική σχέση κι έτσι αγνός
και καθαρισμένος κι από τα προσωπικά του αμαρτήματα αλλά κι από το αρχικό
αμάρτημα των Τιτάνων, (που το όνομά τους προήλθε από τη λέξη «τιτανός», που
σήμαινε γύψος, ασβέστης), προγόνων του ανθρωπίνου γένους, όταν αυτοί είχαν
κομματιάσει τον Διόνυσο Ζαγρέα, να προσέλθει στις εξαγνιστικές τελετές και να
συμμετάσχει στην ακατανόητη για τους αρχαίους Έλληνες ωμοφαγία του θυσιασμένου
ζώου, στο οποίο πιστευόταν ότι ενσαρκώνεται ο Θεός, μέσα από την αυθυποβολή που
προκαλούσε η ιερή μανία, (έξαψη).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Στις Διονυσιακές
τελετές θα επανέλθω στο τέλος του άρθρου όπου γίνεται σύγκριση των Διονυσιακών
και των Ορφικών μυστηρίων, και τελετουργιών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Ορφέας, που σύμφωνα με όλες τις αρχαίες πηγές ήταν θρακικής καταγωγής, ήταν
κατά τη μυθολογία γιός του Οιάγρου, βασιλέα της Θράκης και της Καλλιόπης, της
πιο γνωστής από τις εννέα Μούσες και ζούσε στην Πίμπλεια, πόλη της Πιερίας του
Ολύμπου. Ήταν μεγάλος τραγουδιστής, μουσικός και ποιητής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Ορφέας εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία σ’ ένα ποίημα του Ίβυκου τον 6ο
αιώνα π.Χ. στο οποίο μνημονεύεται μεταξύ επιφανών αντρών. Πριν από αυτό
αναφέρεται στον μύθο της Αργοναυτικής εκστρατείας, γεγονός που επιβεβαιώνεται
και από τον ίδιο στα Αργοναυτικά του. Ο Ορφέας έμεινε γνωστός στην ιστορία ως
μουσικός.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Ορφέας λατρευόταν ως ιερός μουσικός αλλά και ως ιδρυτής μυστηρίων. Το όνομά του
συνδεόταν με νέες τελετές και αποκαλύψεις. Για τους ανθρώπους ήταν κάτι
περισσότερο από έναν έξοχο μουσικό που με τη μελωδία του κατείχε τη δύναμη να
επηρεάζει τα έμψυχα και τα άψυχα πλάσματα της φύσης, όπως εκείνος επιθυμούσε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Θεωρούνταν
πατέρας της Ελληνικής θεογονίας, εισηγητής της Ελληνικής θρησκείας και
διδασκαλίας για αγνό βίο, καθώς και ιδρυτής των μυστικών τελετών στη λατρεία
του Διόνυσου. Ήταν αυτός που καθιέρωσε την κυριαρχία του Δία στη Θράκη και του
Απόλλωνα στους Δελφούς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Για
το θάνατο του Ορφέα υπήρχαν διάφοροι μύθοι. Η αρχαιότερη από αυτές είναι η
εκδοχή του Αισχύλου που παρουσιαζόταν σε ένα από τα χαμένα έργα του, στην
τραγωδία Βασσάρες. Η αρχαία παράδοση ήθελε τον Ορφέα εχθρό του Διόνυσου, καθώς
ο Ορφέας ήταν λάτρης του θεού Απόλλωνα. Συνήθιζε να πηγαίνει κάθε πρωί στο όρος
Παγγαίο και περίμενε την ανατολή του Ήλιου, τον οποίο λάτρευε και τον
αποκαλούσε επίσης Απόλλωνα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Προκάλεσε
έτσι την οργή του Διόνυσου και ο θεός έστειλε εναντίον του τις άγριες ακόλουθές
του, τις Μαινάδες. Αυτές τον κατακρεούργησαν και τον διαμέλισαν με τον ίδιο
τρόπο που κομμάτιαζαν τα ζώα στα όργιά τους. Ο φόνος του Ορφέα παρουσιάστηκε
επίσης ως αποτέλεσμα βακχικής μανίας που προκλήθηκε ύστερα από την περιφρόνηση
με την οποία εκείνος συμπεριφερόταν στις Μαινάδες μετά τον θάνατο της Ευρυδίκης.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Παυσανίας αναφέρει πως οι γυναίκες της Θράκης έσφαξαν και διαμέλισαν τον Ορφέα,
επειδή παρέσυρε τους συζύγους τους μακριά τους, ενώ ο Κόνων θεωρούσε πως ο
θάνατος του ήταν αποτέλεσμα της άρνησής του να τις μυήσει στα μυστήριά του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Πλάτων στο Συμπόσιο αναφέρει πως ο Ορφέας, σαν μουσικός και ποιητής ήταν λάτρης
του θεού της μουσικής, του Απόλλωνα. Όταν λοιπόν ο Απόλλων ήλθε κάποτε πάνω στο
Παγγαίο, το Ιερό όρος του Διονύσου, ο Ορφέας έκανε σύγκριση ανάμεσα στους δυο
θεούς η οποία ταπείνωνε και υποβίβαζε τον μεγάλο Θράκα θεό. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Μια
τέτοια σύγκριση, γενόμενη από θνητό ήταν μεγάλη ασέβεια προς τους θεούς, τους
οποίους εξόργισε και την οποία έπρεπε η Νέμεσις να τιμωρήσει σκληρά. Έτσι ο
Διόνυσος με την βοήθειά της έστειλε τις Βασσαρίδες, Θράκισσες γυναίκες που ήταν
μυημένες στα μυστήριά του και τελούσαν την οργιαστική λατρεία του, οι οποίες
και κομμάτιασαν τον Ορφέα πάνω στο Παγγαίο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι εννέα
μούσες μετέφεραν αυτά τα κομμάτια πολύ μακριά, στο βασίλειο τους στα Λείβηθρα,
(που βρισκόταν εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το Λιτόχωρο) όπου και τα έθαψαν,
μέχρι δε την εποχή του περιηγητή Παυσανία, (1ος αι. π.Χ.) οι κάτοικοι των
Λειβήθρων έδειχναν τον τάφο του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Ορφέας φαίνεται να συγχέεται πολλές φορές με τον θεό Απόλλωνα. Παρουσιάζει
αρκετά Απολλώνια στοιχεία και έτσι τεκμηριώνεται η άποψη πως αρχικά αποτελούσε
μέρος της ηλιακής θρησκείας των Ελλήνων, ως ιερέας του Απόλλωνα. Εμφάνιζε
μάλιστα αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με τον θεό που υπηρετούσε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Όταν
συναντήθηκε όμως με τον Διόνυσο έγινε ο εκφραστής μιας μυσταγωγικής θρησκείας. Ο
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ορφέας υπήρξε ιδρυτής μιας θρησκείας που
αποτελούσε ένα είδος της Βακχικής θρησκείας και παρόλο που ο ίδιος απείχε κατά
πολύ από το να είναι μία βακχική μορφή κήρυξε και ταυτόχρονα αναμόρφωσε τη
θρησκεία του Διόνυσου, η οποία διαδόθηκε σε όλη την Ελλάδα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Η Ορφική
θρησκεία ήταν ένα ηθικοθρησκευτικό, μυστικιστικό και μυστηριακό ρεύμα κατά τον
έβδομο και έκτο αιώνα π.Χ. και αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα μυστικιστικά
ρεύματα της αρχαϊκής εποχής. Συνδεόταν με τον ασκητισμό και με ασυνήθιστα
δόγματα σχετικά με τη σχέση αυτής της ζωής αλλά και της επόμενης, είχε συνεπώς ένα σωτηριολογικό χαρακτήρα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Το
σύνθετο αυτό θρησκευτικό κίνημα συγκεντρώνονταν όλα τα διαφορετικά στοιχεία, τα
οποία προηγουμένως βρίσκονταν διασκορπισμένα σε διάφορους τομείς . Ο Ορφισμός συνεπώς αντιμετωπίστηκε από πολλούς ως μία αίρεση της οποίας ιδρυτής θεωρήθηκε ο Ορφέας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Μέσα
στα πλαίσια ενός στενού κύκλου καλλιεργήθηκε ένας ορισμένος τύπος λατρείας, ο
οποίος δεν ήταν αποδεκτός από την επίσημη θρησκεία. Και παρόλο που ο Ορφισμός
πορευόταν παράλληλα με τη θρησκεία της πόλης ήταν τελείως διαφορετικός από
αυτή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Ορφισμός παρουσιάστηκε στην Ελλάδα ως μία νέα θρησκευτική τάση και έμπνευση,
στον μυστικισμό της οποίας εμπεριέχονταν τα ονόματα του Διόνυσου και του Ορφέα.
Ο Διόνυσος από θεός της βλάστησης έγινε ο θεός μυσταγωγός προς την αθανασία και την αναγέννηση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
οπαδοί του Ορφισμού διακατέχονταν από αυστηρότητα και πειθαρχία και ήταν
αιρετικοί της λατρείας του Διόνυσου, τις τελετές του οποίου αναμόρφωσε ο
Ορφέας. Παρόλο που η Ορφική λατρεία ήταν σε πολλά σημεία ανάλογη με τη
διονυσιακή, ήταν ανεξάρτητη και αρκετές φορές μάλιστα φαίνεται να αντιτίθεται
σε αυτή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Σύμφωνα
με μία άλλη άποψη, ο Ορφισμός αποτέλεσε εξέλιξη της Διονυσιακής λατρείας, καθώς
ο Ορφέας προσέδωσε στην τελετή του Διόνυσου νέα πνευματική σημασία. Τελετές
όπως η Ωμοφαγία και ο Ιερός Γάμος, που προϋπήρχαν του Ορφισμού, πέρασαν σε
αυτόν και προσέλαβαν νέες διαστάσεις, πνευματικές, εκστατικές και μυστικιστικές. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Εκείνο
που έκανε τους Ορφικούς να αποσπώνται και να αποσχίζονται από τη Διονυσιακή
θρησκεία ως αιρετικοί ήταν η απότομη αλλαγή του μυστηριακού χαρακτήρα της Διονυσιακής
λατρείας με την προσχώρηση πλήθους κόσμου στους Διονυσιακούς θιάσους ή με τη
διάλυση των θιάσων αυτών εξαιτίας της επισημοποίησης της διονυσιακής θρησκείας
από την πολιτική της τυραννίας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
Ορφικοί μετασχημάτισαν λοιπόν στοιχεία της Διονυσιακής λατρείας σε ένα σύστημα
εσχατολογικών πίστεων. Από την ομαδική Διονυσιακή ένωση με τον
θεό διαμόρφωσαν ένα δόγμα ατομικής σωτηρίας. Οι Ορφικές τελετές ωστόσο δε σταμάτησαν
να διέπονται από το Διονυσιακό πνεύμα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Συγκεκριμένα,
η πλειοψηφία των Ορφικών ύμνων ήταν αφιερωμένοι στον Διόνυσο, ενώ οι τελετές
τους περιλάμβαναν και την αναπαράσταση των παθών του. Ο Ορφισμός εμφανιζόταν ως
θρησκεία των εκλεκτών, μια αίρεση που ακολουθούσαν οι λίγοι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Θεός Διόνυσος και ο Ορφέας, υπέστησαν αμφότεροι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την ίδια μορφή θανάτου, τον διαμελισμό. Ο
Διόνυσος Ζαγρέας κομματιάστηκε από τους Τιτάνες και ο Ορφέας από τις μαινόμενες
γυναίκες της Θράκης. Ακόμη, κατέβηκαν και οι δύο στον Άδη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Η
μεγάλη διαφορά τους έγκειται στο γεγονός πως ο Ορφέας μέσα από τους μύθους
παρουσιάζεται ως άνθρωπος και όχι ως θεός. Αποτελεί επίσης μορφή ειρηνική και
γαλήνια, και δε φέρει ομοιότητες ως προς αυτό με τον οργιαστικό και άγριο θεό
του, τον Διόνυσο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Όσον αφορά
τα μυστήρια, τα Ορφικά αποτέλεσαν αναμόρφωση των Διονυσιακών μυστηρίων,
εκφράσεις της διονυσιακής λατρείας, στην οποία προστέθηκαν νέα στοιχεία. Η Διονυσιακή
λατρεία εορταζόταν δημόσια και επιτελούνταν σε διάφορους τόπους. Ο θεός
λατρευόταν σε πολλές δημόσιες εορτές και στα πλαίσιά τους εορταζόταν και η
μυστηριακή λατρεία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
χαρακτήρας τους ήταν περισσότερο άσεμνος. Στη Διονυσιακή λατρεία κυριάρχησε το
πρωτόγονο δόγμα της θεϊκής κατάληψης, το οποίο δημιουργούνταν κυρίως από τη
μέθη. Το κρασί έφερνε στους πιστούς έμπνευση και στιγμές ξαφνικής φώτισης. Η
οινοποσία, η μέθη, οι εκστατικοί χοροί, η μανία και τα τελετουργικά όργια,
αποτελούσαν τα κύρια στοιχεία της διονυσιακής λατρείας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
Βακχικές τελετές τροποποιήθηκαν και αναμορφώθηκαν από τον Ορφέα. Οι Ορφικές
τελετές ήταν αυστηρά ιδιωτικού χαρακτήρα, λάμβαναν χώρα τη νύχτα και δεν
υπήρχαν καθιερωμένες τοποθεσίες για την τέλεσή τους, ούτε ορισμένο κέντρο
λατρείας. Δεν πραγματοποιούνταν σε ναούς αλλά σε οικήματα, τους ιερούς οίκους.
Η Ορφική λατρεία ανέπτυξε ένα ανώτερο πνευματικό νόημα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Ορφέας, διατηρώντας τη Βακχική πεποίθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός,
δημιούργησε μία νέα αντίληψη σχετικά με το τι είναι θεός, και η προσπάθεια
απόκτησης αυτής της θεότητας προσεγγίστηκε με εντελώς διαφορετικά μέσα. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
Ορφικοί, παρόλο που γνώριζαν την ευθυμία του κρασιού, αποστράφηκαν από αυτό. </span><span style="font-size: 14pt;">Η
έκστασή τους ήταν εσωτερική και αφορούσε τον ασκητισμό. Δεν επιδιωκόταν λοιπόν
η σωματική μέθη αλλά η πνευματική έκσταση και τα μέσα που υιοθετήθηκαν δεν ήταν
πλέον η οινοποσία αλλά η αποχή και οι τελετές καθαρμού. Ο Ορφισμός λοιπόν
αποτελούσε μία μορφή αίρεσης, που ιδρυτής της ήταν ο Ορφέας.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χαρακτήρας των Ορφικών μυστηρίων ήταν
μυστικιστικός. Δε λάμβαναν χώρα δημόσιες εορτές, ούτε ευθυμίες. Τα δόγματα τα
οποία ασπαζόταν, αφορούσαν τη σχέση αυτής της ζωής και της επόμενης. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Ο θεός που
λατρευόταν και στα δύο είδη μυστηρίων ήταν ο Διόνυσος. Στη Διονυσιακή λατρεία ο
Διόνυσος αποτελούσε τον θεό του κρασιού, της βλάστησης και των ζώων. Α</span><span style="font-size: 14pt;">πό
τους πιστούς, ο θεός Διόνυσος, ο γιος της Σεμέλης και του Δία, λατρευόταν ως
ενθουσιαστική οντότητα. Μέσω του κρασιού, με το οποίο ο θεός ευεργέτησε τους
ανθρώπους, οι πιστοί έφταναν στη μέθη, όχι όμως μόνο τη σωματική. Η μέθη αυτή
αποτελούσε μία μορφή κατοχής από τον θεό και ευχαρίστησης.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
λάτρεις καταλαμβάνονταν από θεϊκή τρέλα και ένιωθαν πως κάτι νέο υπήρχε μέσα
τους. Έφταναν στη θεϊκή έκσταση και γίνονταν ένθεοι, περιφρονώντας την
ανθρώπινη λογική. Οι Ορφικοί αντίθετα λάτρευαν τον Διόνυσο ως χθόνια θεότητα. Ο
Διόνυσος – Ζαγρέας ήταν οντότητα του Κάτω Κόσμου, γεννημένος από το Δία και την
Περσεφόνη. Λατρευόταν επίσης ως θεός της αθανασίας, καθώς μέσω της λατρείας του
οι μυημένοι είχαν την πεποίθηση ότι θα φτάσουν στη μακαριότητα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Η
χθόνια μορφή του Διόνυσου βέβαια δεν αποκλείστηκε εντελώς από τα Διονυσιακά
μυστήρια, καθώς ο Διόνυσος συνδέθηκε τόσο με τη ζωή όσο και με τον θάνατο. Η
σύνδεσή του με τον θάνατο προέκυψε από την προσπάθεια του ατόμου να ελέγξει την
εμπειρία του θανάτου μέσω της μυστηριακής λατρείας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Στις
μυστηριακές τελετές των Διονυσιακών και των Ορφικών μυστηρίων λάμβανε χώρα η
αναπαράσταση του θείου δράματος του Διόνυσου, ο φόνος δηλαδή του θεού από τους
Τιτάνες και η επάνοδός του στη ζωή. </span><span style="font-size: 14pt;">Ο
σπαραγμός του θεού αποτελούσε τον εικονικό θάνατο του μυουμένου, οπότε οι
πιστοί περνούσαν τα ίδια πάθη με τον θεό. Ο σπαραγμός ολοκληρωνόταν με την
αποκατάσταση στη ζωή. Οι μυούμενοι βίωναν μία κατάσταση αγωνίας και δέους από
την οποία λυτρώνονταν, όταν έφτανε το τέλος του εικονικού θανάτου.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Κατά
τη διάρκεια της μύησης, αναπαρίστατο η διαδικασία του θανάτου μέσω μίας
ελεγχόμενης μορφής τελετουργίας και πραγματοποιούταν για τους μυουμένους μία
εμπειρική γνωριμία του μεταφυσικού. Μέσω της δραματοποίησης της περιπέτειας του
θανάτου, ο μύστης οδηγούνταν στην ευδαιμονία, καθώς ξέφευγε από τα δεινά του
παρόντος κόσμου και απαλλασσόταν από το μυθολογικό έγκλημα που διαπράχθηκε μεν
από τους Τιτάνες αλλά τιμωρούνταν γι’ αυτό οι άνθρωποι. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Με τη
μύηση διασφαλιζόταν η ευτυχία των μυστών στον άλλο κόσμο. Η ένωση με τον θεό
που πραγματοποιούνταν μέσω της αλληγορικής αποκάλυψης των γεγονότων στους
μυουμένους κατά τη Διονυσιακή λατρεία είχε περισσότερο μανιακό χαρακτήρα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Το
θείο δράμα έπαιρνε τη μορφή δραματικής παράστασης και κατά τη διάρκεια της
τελετής εμφανίζονταν στοιχεία θηλυπρέπειας και παρενδυσίας. Ακόμα καταναλωνόταν
κρασί στη μυητική τελετουργία και λάμβαναν χώρα εκστατικοί χοροί. Στα Ορφικά
μυστήρια αντίθετα δε πραγματοποιούνταν ευθυμίες και χοροί, καθώς ο χαρακτήρας
τους ήταν περισσότερο εσωτερικός και η μύηση είχε ατομικιστικό χαρακτήρα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Όσον
αφορά την ψυχή, οι πιστοί θεωρούσαν πως βρισκόταν φυλακισμένη μέσα στο σώμα και
επιθυμούσε να ξεφύγει από αυτό. Με τους καθαρμούς η ψυχή κατάφερνε να
διαχωριστεί από το σώμα και συνέχιζε να ζει. Γινόταν αθάνατη ακόμα και αν το
σώμα καταστρεφόταν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
Ορφικοί πίστευαν ακόμη στην προΰπαρξη της ψυχής. Σύμφωνα με την Ορφική
θρησκεία, η παρούσα ζωή αποτελούσε μία τιμωρία και οι ψυχές ξεπλήρωναν τα
αμαρτήματα τους στον Κάτω Κόσμο. Ο άνθρωπος για τους Ορφικούς αποτελούσε ένα είδος
θεού, που έχασε τη θεϊκότητά του. Η ψυχή έπεσε από τη σφαίρα των θεών στη
σφαίρα των θνητών υπάρξεων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Για
να μπορέσει λοιπόν να βρει τη θεϊκότητά της έπρεπε να εξαγνιστεί. Πρεσβευόταν
ακόμη η ιδέα της μετενσάρκωσης, σύμφωνα με την οποία η ψυχή μετά τον θάνατό
αναγεννιέται σε άλλο σώμα και για να ξεφύγει από τον συνεχή κύκλο
επαναγγενήσεων, οι πιστοί έπρεπε να μυηθούν και να ακολουθούν ηθικό βίο,
υποτάσσοντας τα πάθη και τις ορέξεις τους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
πιστοί υποβάλλονταν σε νηστείες, ζούσαν με εγκράτεια και απείχαν
από την κρεοφαγία. Δεν προέβαιναν ούτε σε θυσίες ζώων, σε αντίθεση με τους
οπαδούς της διονυσιακής θρησκείας, οι οποίοι δε ζούσαν με στερήσεις. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Η
μέθη και ο οργιαστικός χαρακτήρας των τελετών τους και γενικότερα της ζωής τους
ήταν το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της Διονυσιακής θρησκείας. Κοινές τελετές
των δύο θρησκειών αποτελούσαν η ωμοφαγία, ο ιερός γάμος και τα λικνοφόρια. Η
ωμοφαγία αποτελούσε μία από τις σπουδαιότερες τελετές των μυστηρίων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
μυημένοι διαμέλιζαν έναν ταύρο, ο οποίος ταυτιζόταν με τον Διόνυσο, και στη
συνέχεια κατανάλωναν το ωμό κρέας του. Οι λάτρεις ένιωθαν πως ενώνονταν με τον
θεό. Μια ακόμη κοινή τελετή, ο ιερός γάμος, αποτελούσε μία παράσταση στην
τελετή των μυστηρίων του ιερού γάμου της ψυχής με τον Διόνυσο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Τα
λικνοφόρια αφορούσαν την αποκάλυψη ιερών αντικειμένων στους μυούμενους κατά τη
διάρκεια της μύησής τους. Τα αντικείμενα αυτά βρίσκονταν μέσα στο λίκνο, δηλαδή
σε καλάθι. Η τελετή αυτή συνδέθηκε με τον καθαρμό και την αναγέννηση. Σχετικά
με τους θιάσους, είναι φανερό ότι η σύσταση του ορφικού θιάσου ήταν το
αποτέλεσμα της παρέκκλισης των πιστών από τη Διονυσιακή λατρεία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
πιστοί του θεού που αποσχίστηκαν σαν αιρετικοί, οδηγήθηκαν στην απόφαση αυτή,
εξαιτίας της απότομης αποβολής του μυστηριακού χαρακτήρα της Διονυσιακής
θρησκείας, επειδή στη Διονυσιακή λατρεία προσχώρησε πλήθος οπαδών ή επειδή
επισημοποιήθηκε η Διονυσιακή θρησκεία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Ορφισμός αποτέλεσε τη θρησκεία των εκλεκτών, μία θρησκεία που την ακολουθούσαν
οι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λίγοι και διέθετε ιερούς λόγους,
βιβλία, δόγματα και δοξασίες. Οι Ορφικές τελετές βέβαια συνέχισαν να διέπονται
από το Διονυσιακό πνεύμα, καθώς οι Ορφικοί ύμνοι ήταν αφιερωμένοι στον Διόνυσο
και οι τελετές που λάμβαναν χώρα αναπαριστούσαν τα πάθη του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
Ορφικοί διατηρώντας λοιπόν τα στοιχεία της Διονυσιακής λατρείας και
προσαρμόζοντάς τα στα στοιχεία της λατρείας ενός αντίστοιχου μυστηριακού θεού,
τα μετέτρεψαν σε ένα σύστημα όσιας ζωής και εσχατολογικών πίστεων. Από τον
μετασχηματισμό των στοιχείων αυτών προέκυψε μία νέα ιδέα σχετικά με την ψυχή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
Ορφικοί θίασοι που δημιουργήθηκαν εμφάνιζαν σημαντικές διαφορές συγκριτικά με
τους διονυσιακούς τόσο στη σύσταση όσο και στη λειτουργία. Ο Διονυσιακός θίασος
είχε γυναικεία σύσταση και η λειτουργία του ήταν μαγικοθρησκευτική, καθώς
βασιζόταν σε τέτοιου είδους ιερουργίες. Μέσω της γυναικείας του σύστασης
εκφράστηκε μία αντίδραση στον ζυγό της πατριαρχίας, που κυριαρχούσε την εποχή
εκείνη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Αργότερα
ο Διονυσιακός θίασος απέκτησε μικτή σύσταση και αποτελούνταν από γυναίκες και
άντρες. Στη μορφή του αυτή, ο καταπιεσμένος αγροτικός πληθυσμός κατέφευγε στη
λατρεία ενός θεού που με τη μετάληψη ενωνόταν μαζί του και η σκληρή
πραγματικότητα μέσω της έκστασης μεταμορφωνόταν σε έναν κόσμο θαυμάτων. Ακόμη,
μέσω της ένωσης αυτής με τον θεό ο λάτρης ήλπιζε σε μία ευδαιμονική μετά
θάνατον ζωή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο Ορφικός
θίασος αντίθετα είχε αυστηρά αντρική υπόσταση. Σε μία εκδοχή μάλιστα του μύθου
σχετικά με τον θάνατο του Ορφέα παρουσιάζεται η εχθρότητα των γυναικών προς το
πρόσωπό του και τελικά η δολοφονία του, εξαιτίας της άρνησής του να διδάξει
στις γυναίκες τις τελετές του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Η
λειτουργία του θιάσου ήταν ηθικοθρησκευτική. Οι Ορφικοί ακολουθούσαν έναν
συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Συμμορφώνονταν με τους ορφικούς νόμους προκειμένου να
μπορέσουν να φτάσουν στην τελετουργική αγνότητα, η οποία αποτελούσε τον σκοπό
της ζωής τους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο Ορφικός
θίασος είχε σωτηριολογικό χαρακτήρα. Μέσω του ηθικού βίου και της
μύησης, ο μύστης κατάφερνε να ξεφύγει από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων και να
κατακτήσει τη θεϊκή ευδαιμονία. Η οργιαστική λατρεία του Διονυσιακού θιάσου
λοιπόν αντικαταστάθηκε από ένα σύστημα όσιας ζωής. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Αντικαταστάθηκαν
επίσης οι μυήσεις ομαδικού χαρακτήρα του Διονυσιακού θιάσου από την ατομική
μύηση των Ορφικών, που στόχο είχε την ανάδειξη του ατόμου. Οι οπαδοί του Ορφέα
ήταν περισσότερο εσωτερικοί. Ο Ορφέας αποδοκιμάστηκε αλλά κατάφερε να εδραιώσει
μια νέα πίστη, η οποία βασίστηκε στην παλιά. Ο Ορφισμός αποτέλεσε έναν ασκητικό
Διονυσιασμό. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Κοινό
στόχο και των δύο λατρειών αποτελούσε η λύτρωση του ατόμου από τις γήινες
συνθήκες και η ένωσή του με τον θεό. Το κύριο στοιχείο που τις διαφοροποιούσε
ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι δύο αυτές λατρείες επεδίωκαν τον στόχο τους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο Διονυσιασμός
ακολουθούσε έναν εκστατικό και
ενθουσιαστικό τρόπο, ενώ ο τρόπος με τον οποίο επιδιωκόταν η λύτρωση στον
ορφισμό ήταν περισσότερο συνειδητός, ελεγχόμενος και διανοητικός. Τόσο τα
Διονυσιακά όσο και τα Ορφικά μυστήρια πάντως έδωσαν την ελπίδα στους ανθρώπους
να ξεπεράσουν τα όριά τους, μέσω της θείας έκστασης.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Για
την συγγραφή του παρόντος άρθρου αντλήθηκαν από την μεταπτυχιακή διπλωματική
εργασία της Κανύχης Στεφανίας: </span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><i style="font-size: 14pt; mso-bidi-font-style: normal;"><b>«Η μυστηριακή λατρεία στα Διονυσιακά και Ορφικά μυστήρια», </b></i><span style="font-size: 14pt;">Πανεπ. Αιγαίου.</span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-12880329771120637842023-11-11T09:29:00.005+02:002023-11-11T09:42:13.960+02:00Περί ευσέβειας και ψευδεπίγραφων βιβλίων, Ολυμπιόδωρος <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqIG1kETmief2YDWccjESldf-3AMHOOyJ8pImx2IVAIx0GlMUMvn6XGVNH6HYd8VjJH7JAM7mLkUQBQlDHg7YlxZPOBXubF0D6K4jAqEujKI0cUOmZVoYoaQdCkCEbDRgHTI0dN9Ie6wO7uG3rkDRZhilI8Qs3Np1FPRi9VhgPYlCZ8q9Php0JrnUwRoGC/s1274/375658161_3535854983343932_7831844072667412474_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1274" data-original-width="720" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqIG1kETmief2YDWccjESldf-3AMHOOyJ8pImx2IVAIx0GlMUMvn6XGVNH6HYd8VjJH7JAM7mLkUQBQlDHg7YlxZPOBXubF0D6K4jAqEujKI0cUOmZVoYoaQdCkCEbDRgHTI0dN9Ie6wO7uG3rkDRZhilI8Qs3Np1FPRi9VhgPYlCZ8q9Php0JrnUwRoGC/s320/375658161_3535854983343932_7831844072667412474_n.jpg" width="181" /></a></div><br /><span style="font-size: 14pt;">Κάποτε ο Νεο Πλατωνικός φιλόσοφος
Ολυμπιόδωρος </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">6ος αιώνας </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">μ.Χ. αναφέρει [*] πως κάποιος φιλόσοφος δίψασε
έντονα και αναγκάστηκε να εισέλθει σε ένα καπηλειό, ώστε να ξεδιψάσει. Κατά την
έξοδο του από το καπηλείο συνάντησε κάποιον που ερχόταν από ένα κοντινό ιερό,
και ο οποίος δεν έχασε την ευκαιρία να μειώσει τον φιλόσοφο λέγοντας του:</span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">-<i> «Εσύ αν και φιλόσοφος εξέρχεσαι από
το καπηλειό;», </i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">για να λάβει την αποστομωτική απάντηση
του φιλοσόφου:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><i>- « Εγώ εξέρχομαι από το καπηλειό με
ευσέβεια σα να βρισκόμουν σε ιερό, εσύ όμως καταφθάνεις από το ιερό σα να
βρισκόσουν σε καπηλείο!!».</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Ιστορία αυτή μας θυμίζει μια ιστορία
Ζεν, σύμφωνα με την οποία, δύο μοναχοί ταξίδευαν μαζί. Όταν έφτασαν σε ένα
ποτάμι, είδαν μια νέα γυναίκα ανήσυχη να κοιτά το ποτάμι. Όταν τους είδε, τους
ρώτησε εάν μπορούν να την κουβαλήσουν στην απέναντι όχθη, διότι φοβόταν ότι θα
πνιγεί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο ένας μοναχός δίστασε, μιας και απαγορεύεται σε μοναχούς να αγγίζουν
γυναίκες.</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><a name="more"></a><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο
άλλος όμως χωρίς δισταγμό, ανέβασε την γυναίκα στους ώμους του και την πέρασε
απέναντι. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Καθώς συνέχιζαν το ταξίδι τους, ο πρώτος μοναχός πάλευε συνέχεια με τις
σκέψεις του: Πως τόλμησε να την αγγίξει; Πώς είναι δυνατόν να έκανε κάτι
τέτοιο; Ξέχασε τους όρκους αγαμίας που έχουμε δώσει; Αυτές οι σκέψεις τον
βασάνιζαν, ώσπου δεν άντεξε, και φώναξε στον δεύτερο μοναχό: <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">- <i>«Πως τόλμησες να την αγγίξεις, και μάλιστα να την πάρεις αγκαλιά;»</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τότε ο δεύτερος μοναχός του απάντησε: <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">- <i>«Φίλε μου, εγώ την άφησα στο ποτάμι, εσύ γιατί την κουβαλάς ακόμη;»</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ο Ολυμπιόδωρος, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια τον 6ο μ.Χ. αιώνα, </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">μαθήτευσε δίπλα στον Αμμώνιο, και Θεωρείται ο τελευταίος
γνωστός επικεφαλής της</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">νεοπλατωνικής σχολής της
Αλεξάνδρειας. </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ολυμπιόδωρος έλεγε πως τα</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">έργα</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">του</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πλάτωνος</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">ήταν αυτά που τον στήριξαν όταν αισθάνθηκε</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">ότι δεν υπήρχε πια</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">λόγος</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">να</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 19.9733px; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">ζει.</span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Στα</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Προλεγόμενά</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"> </span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">του (</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">CIAG</span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">, </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">XII</span><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">, 1, 13) γίνεται εκτεταμένη μνεία για τον τρόπο με τον
οποίο νοθεύονταν τα βιβλία, ιδιαίτερα την εποχή των Πτολεμαίων. </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Αναφέρεται στον υπέρμετρο ζήλο των
βασιλέων της Αιγύπτου για τον εμπλουτισμό της <a href="https://www.aboutlibraries.gr/libraries/handle/20.500.12777/arch_273">Βιβλιοθήκης
της Αλεξάνδρειας</a>, που είχε ως συνέπεια τη σύνταξη πλήθους κίβδηλων
συγγραμμάτων.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τα αυθεντικά, μάλιστα έργα,
συνυφαίνονταν αριστοτεχνικά με τα πλαστά και έτσι, χρειαζόταν συχνά μεγάλη
επιδεξιότητα, χρόνος και γνώση, για να εκτιμηθεί η αξιοπιστία τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μαρτυρεί λοιπόν ο Ολυμπιόδωρος ότι από
παλιά κυκλοφορούσαν ψευδεπίγραφα βιβλία: είτε εξαιτίας της προσωπικής
φιλοδοξίας των βασιλέων, είτε λόγω της πρόθεσης των μαθητών να κολακέψουν τους
δασκάλους τους, είτε, τέλος, εξαιτίας απλής συνωνυμίας. Λόγου χάρη, ο Ιοβάνης,
βασιλιάς της Λιβύης, ήταν «ερωτευμένος» με τα πυθαγόρεια συγγράμματα και ο <a href="https://www.aboutlibraries.gr/libraries/handle/20.500.12777/pro_144">Πτολεμαίος
ο Φιλάδελφος</a> με τα αριστοτελικά, ενώ ο τύραννος των Αθηνών <a href="https://www.aboutlibraries.gr/libraries/handle/20.500.12777/pro_92">Πεισίστρατος</a> με
τα Oμηρικά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι ηγεμόνες αυτοί πρόσφεραν σημαντικά
χρηματικά ποσά σε όσους τους προμήθευαν σπάνια έργα των συγγραφέων αυτών, χωρίς
να ελέγχουν την αξιοπιστία και την ποιότητά τους. Έτσι, αγόραζαν τυχαία και
άσχετα βιβλία με ψευδεπίγραφους τίτλους, πυροδοτώντας ταυτόχρονα μία
δραστηριότητα που βρήκε τελικά πολλούς αποδέκτες (Βιβλ. Ι, 197).<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, με την χρήση του διαδικτύου πλέον. Κάθε ένας ερμηνεύει στην καλύτερη περίπτωση κατά το δοκούν τους αρχαίους φιλοσόφους και όχι μόνο, αν δεν μεταφέρει ψευδείς πληροφορίες και γνώσεις.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Παραπομπή: </span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="font-size: 18.6667px;">[*] Ολύμπ. Φιλ., Εις Γοργ., 1.6.16</span></span></p><p class="MsoNormal"><br /></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-10973633949136569312023-11-07T20:36:00.004+02:002023-11-07T21:16:03.332+02:00Οι συμβολισμοί στις μετώπες του Παρθενώνα.<p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIhHRe-9ncvtTDFCy1LCCZIFU8UyzgVAbVPPXlp6GQxevWaEQxmN8lfvgThtsb4mk1cHyePAT2nAMysv4mpR8jIfJXh8IXeB44pajdnRfJuiZCmrLNI4YiHDl7j4sWM1GOtS9V0nNqOzVCx697NZXtSvvA_ANHH9AjzUVUTerLgg-30YZsKzKL2LflaRVt/s640/1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="335" data-original-width="640" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIhHRe-9ncvtTDFCy1LCCZIFU8UyzgVAbVPPXlp6GQxevWaEQxmN8lfvgThtsb4mk1cHyePAT2nAMysv4mpR8jIfJXh8IXeB44pajdnRfJuiZCmrLNI4YiHDl7j4sWM1GOtS9V0nNqOzVCx697NZXtSvvA_ANHH9AjzUVUTerLgg-30YZsKzKL2LflaRVt/s320/1.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: left;">Η φωτογραφία είναι από τον βωμό της Περγάμου </span></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: 14pt;">Έχετε αλήθεια σκεφτεί πως ο
Παρθενώνας, εκτός από ένα θαύμα αρχιτεκτονικής και τέχνης, αποτελούσε επίσης
μία συμβολική καλλιτεχνική κιβωτό του θριάμβου της λογικής, και της τάξης,
έναντι του παραλόγου, και της αταξίας;</span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αυτός ο θρίαμβος του Ελληνικού
πνεύματος απεικονιζόταν όχι τυχαία στον ναό της σοφίας, στις μετόπες του
Παρθενώνα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πιο συγκεκριμένα, στις μετόπες της
ανατολικής πλευράς απεικονίζεται η Γιγαντομαχία, στη δυτική η Αμαζονομαχία, στη
νότια η Κενταυρομαχία και στη βόρεια, σκηνές από τον Τρωικό πόλεμο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στο ανατολικό αέτωμα και πάνω ακριβώς
από την είσοδο, υπήρχε η αναπαράσταση της γέννησης της Αθηνάς, ενώ στο δυτικό η
διαμάχη της με τον Ποσειδώνα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Είναι τυχαίο λοιπόν πως στις μετόπες
επέλεξαν οι Αθηναίοι να απεικονίσουν μάχες Θεών, ανθρώπων, αλλά και ανθρώπων με
Κενταύρους; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">“ Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι,
πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν
δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους”, αναφέρει ο Ἡράκλειτος, και ο πόλεμος έχει
την τιμητική του στις μετώπες του ναού ο οποίος ήταν αφιερωμένος στην θέα της
σοφίας την θεά Αθηνά, πολιούχο και προστάτιδα της πόλεως των Αθηνών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην ανατολή του χρόνου λοιπόν σύμφωνα
με τον μύθο εμφανίζονται οι Τιτάνες, απόγονοι αρχέγονων θεοτήτων, οι οποίοι
προήλθαν από το Χάος το οποίο κυριαρχούσε στο απέραντο σύμπαν. Οι πρώτοι
Τιτάνες προήλθαν από την ένωση της Γαίας και του Ουρανού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αργότερα οι Ολύμπιοι θεοί, με
επικεφαλής τον Δία, εναντιώθηκαν στους Τιτάνες τους οποίους νίκησαν στην
Τιτανομαχία. Ένας από τους Τιτάνες ήταν και ο Προμηθέας ο οποίος έκλεψε τη
φωτιά παρά τις επιθυμίες του Δία και την έδωσε στην ανθρωπότητα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι χαοτικές κοσμικές και φυσικές
δυνάμεις είναι εχθρικές στην προσπάθεια επιβίωσης των πρώτων ανθρώπων, συν το
χρόνω όμως, καθυποτάσσονται όταν αυτός χειραγωγεί την φύση, και τις φυσικές
δυνάμεις μέσω του λόγου, δημιουργώντας τον πολιτισμό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Αμαζονομαχία, συμβολίζει το τέλος
της μητριαρχίας, τον θρίαμβο της πατριαρχίας, για αυτό και παριστάνονται
στην δυτική μετόπη του ναού της Αθηνάς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην βόρεια Μετώπη εικόνες από τον
Τρωικό πόλεμο, ο οποίος αφορά ουσιαστικά, μία υπενθύμιση των παθών, των
αδυναμιών, του φόβου, της ματαιοδοξίας και προπάντων των ορίων της ανθρώπινης
ύπαρξης. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο άνθρωπος είναι η μοναδική ύπαρξη
στον πλανήτη Γη, που έχει γνώση του χρόνου, συνεπώς γνωρίζει ότι θα πεθάνει. Οι
πρωταγωνιστές της Ιλιάδας δεν έβρισκαν ηθική υποστήριξη στους θεούς, αλλά στους
συνανθρώπους τους, στους θεσμούς και τα έθιμα, που ρύθμιζαν τη ζωή τους. Η
ανθρώπινη ύπαρξη αφορά μία πορεία προς το θάνατο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο όρος μοίρα επανέρχεται συχνά, κυρίως
στην Ιλιάδα, η μοίρα του ανθρώπου είναι ο μόρος, δηλαδή ο θάνατος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο άνθρωπος είναι θνητός, με την
οριστική και τελική έννοια και αυτό δεν ωραιοποιείται παρά μόνο με την δόξα και
την υστεροφημία. Για αυτό το λόγο, ενώ ο Αχιλλέας γνωρίζει ότι τίποτα δεν
αξίζει όσο η ζωή, εντούτοις δεν επιστρέφει στη Φθία, αλλά στο τέλος του εσωτερικού
διαλόγου της ψυχής με τον εαυτό της κατά την έκφραση του Σωκράτη και του
Πλάτωνα, προχωρά προς τη μάχη, σίγουρος ότι θα βρει τη δόξα, αλλά και το
θάνατο!<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUNuUCrA42Pfgnik44bmZTOFmTflCQeltMLwkMwmJNSb8soV2HPpWkwX8Vdqattqzx0coKdl4GtF3mHi2pS9nOQnRh6XWRpGHCQfhdRj4X40_7XIcVq7kYuxTSoRVrUfWyDSocsIrHxT0UfwGGalPgBBxCMDUgu3J1vAxCt6vJnQvxOehOAxnFdMVaSlX-/s630/2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="297" data-original-width="630" height="151" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUNuUCrA42Pfgnik44bmZTOFmTflCQeltMLwkMwmJNSb8soV2HPpWkwX8Vdqattqzx0coKdl4GtF3mHi2pS9nOQnRh6XWRpGHCQfhdRj4X40_7XIcVq7kYuxTSoRVrUfWyDSocsIrHxT0UfwGGalPgBBxCMDUgu3J1vAxCt6vJnQvxOehOAxnFdMVaSlX-/s320/2.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: left;">Η φωτογραφία είναι από τον βωμό της Περγάμου.</span></td></tr></tbody></table><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Η Κενταυρομαχία τέλος, συμβολίζει την
πολιτισμική ανάγκη να εδραιωθεί η θέση του ανθρώπου στην φύση, να ερμηνευθεί ο
κόσμος λογικά, και να καθυποταχτεί εν τέλει το άγνωστο.</span></p><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο
οι πρόγονοι μας δημιούργησαν τους αρχετυπικούς ήρωες, χαρακτήρες, οι οποίοι αν
και ήταν υποταγμένοι στην μοίρα και τις αδυναμίες των θνητών, δημιούργησαν τα
πρότυπα ενός πολιτισμού υπέρβασης των συλλογικών φόβων και κινδύνων, δαμάζοντας
μυθικά ή υπερφυσικά πλάσματα, όπως οι Κένταυροι, ο Μινώταυρος, η Μέδουσα και
τόσα άλλα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι Κένταυροι υπό αυτό το πρίσμα
συμβολίζουν στην ανθρώπινη διάστασή τους το πνευματικό εκείνο νοήμον ον, το
οποίο αποτελεί την κορωνίδα της δημιουργίας, τον άνθρωπο, ο οποίος φέρει εντός
του τον θεϊκό σπινθήρα. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σηματοδοτούν όμως ταυτόχρονα και το
ά-λογο στοιχείο με τη μορφή του κτήνους, το οποίο λειτουργεί αντανακλαστικά,
όταν κυριαρχείται από τα πάθη και τα ένστικτά του, στοιχεία τα οποία τρέφονται
από τον εγωισμό, τη φιλοδοξία, την υπεροψία, τη μισαλλοδοξία. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η μορφή των Κενταύρων κατ’ αυτόν τον
τρόπο αλληγορεί την εικόνα του ανθρώπου, ο οποίος διχασμένος ανάμεσα στα πάθη
και τη λογική χάνει τον προσανατολισμό στον σκοτεινό λαβύρινθο του
υποσυνειδήτου του. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι πρόγονοι μας απεικόνισαν πιθανόν
καλλιτεχνικά όλες αυτές τις μάχες στο ναό της σοφίας, θέλοντας να τονίσουν και
να συμβολίσουν την καταλυτική υπεροχή της ηθικής και της λογικής, απέναντι στο
παράλογο και ανεξέλεγκτο συναίσθημα. Η λογική στην αρχαία Αθήνα θριάμβευσε μέσω
της φιλοσοφίας, της τέχνης, των επιστημών!<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στο εξωτερικό τμήμα του ναού της
σοφίας αναδεικνύεται ο ασταμάτητος πόλεμος πνεύματος και ύλης, λογικής και
παραλόγου, και ο τελικός θρίαμβος της νόησης. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Και αν στο εσωτερικό του ναού το
άβατον , κατοικεί η θέα της νόησης και της σοφίας, στο εσωτερικού του ανθρώπου
κατοικεί ο θεϊκός σπινθήρας του ανθρώπου..!<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-12719125463846861962023-08-15T12:37:00.004+03:002023-08-15T12:37:38.033+03:00Οι μυθικές γοργόνες, από την αρχαιότητα έως σήμερα.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgltilcI2EKFfOBOmqEhugCbtYEFwRZEHoN1MYCCa7ItJQnjakGN2cBzGKmLmEFZPywkChPpOSQBMexd2Tur93gi1xDDuy_4WqQbltfwRWllM0-mKKHwj0KYxR2t7JVeXfSptiW2R7qjkISA78F0X_4XdaA9MWAIJ8KfeM6Jo52f0fd_2GKIt45yh3dH_F_/s519/117766986_3295897847124553_2222084175365786928_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="519" data-original-width="403" height="437" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgltilcI2EKFfOBOmqEhugCbtYEFwRZEHoN1MYCCa7ItJQnjakGN2cBzGKmLmEFZPywkChPpOSQBMexd2Tur93gi1xDDuy_4WqQbltfwRWllM0-mKKHwj0KYxR2t7JVeXfSptiW2R7qjkISA78F0X_4XdaA9MWAIJ8KfeM6Jo52f0fd_2GKIt45yh3dH_F_/w339-h437/117766986_3295897847124553_2222084175365786928_n.jpg" width="339" /></a></div><br /> <p></p><p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Στην αρχαία
Ελληνική μυθολογία η γοργόνα έχει πολύ μακρινό παρελθόν. Ο Όμηρος (9ος - 8ος
αι. π.Χ.) πρώτος κάνει λόγο για δύο Ωκεανίδες την Ευρυνόμη (Ιλιάδα, Σ 398-9)30
και την Πέρση/ Περσηίδα (Οδύσσεια, κ 439)31 . <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Κατά
τον Ησίοδο (8ος - 7ος αι. π.Χ) οι Ωκεανίδες, που συναντώνται και ως Ωκεανίνες ή
Ωκεανίτιδες ή Ωγενίδες (Θεογονία, 340-370, 908) ήταν τρεις χιλιάδες, ωστόσο
αναφέρει μόνο σαράντα μία, από τις οποίες η Ευρυνόμη ήταν η μητέρα των Χαρίτων
από τον Δία και η Περσηίδα ήταν σύζυγος του Ήλιου και μητέρα του Αιήτη -βασιλιά
της Κολχίδας-, του Πέρση, της Κίρκης και της Πασιφαής . <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
Ωκεανίδες ήταν κόρες του τιτάνα Ωκεανού και της Τηθύος, θεωρούνταν ιδεατές
ανθρωπόμορφες έννοιες των πηγών, που κατά το ήμισυ ήταν κοπέλες, εκείνων που τα
ύδατά τους μεταφέρονταν από τους ποταμούς στην ανοικτή θάλασσα (αρχαίο Ωκεανό),
και κατά το άλλο ήμισυ ψάρι, καταλήγοντας σε απλή εκβολή (ένα ουραίο πτερύγιο)
ή σε δέλτα (διπλό ουραίο πτερύγιο). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Αλλά
και οι Νηρηίδες, ήταν νύμφες που λατρεύονταν ως θεές της ήρεμης θάλασσας, και
προσωποποιούσαν τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά της θάλασσας. Ήταν κόρες
του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας και εξ αυτής εγγονές του Ωκεανού. Ήταν γύρω
στις πενήντα, ενώ έφταναν και τις εκατό, κατά άλλη άποψη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
Νηρηίδες ζούσαν στο βυθό της θάλασσας, στο παλάτι του πατέρα τους και περνούσαν
τη μέρα τους κολυμπώντας και παίζοντας με δελφίνια, ή καθισμένες σε χρυσούς
θρόνους ή βράχους τραγουδώντας και υφαίνοντας ή στεγνώνοντας τα πλούσια και
μακριά μαλλιά τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν επέτρεπαν σε καμία θνητή να παραβάλλεται
με αυτές στην ομορφιά. Είχαν τη δύναμη να ταράζουν τη θάλασσα αλλά και να την
ηρεμούν. Γενικά ήταν πάντοτε περιχαρείς για την αθανασία τους, συνόδευαν τα
άρματα των ενάλιων θεών και οι φωνές τους γοήτευαν και τα τραγούδια τους είχαν
έλξη ακατανίκητη. Οι Νηρηίδες, ωστόσο, περιγράφονται με ανθρωπόμορφα
χαρακτηριστικά και έχουν ανθρώπινα πόδια, που μπορούν να κολυμπούν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Οι
νεράιδες έχουν ταυτιστεί περισσότερο με τις Νηρηίδες εκ παραφθοράς, που βγήκαν
στη στεριά με τα ίδια γνωρίσματα των θαλασσινών αδελφών τους . Άλλες θαλάσσιες θεότητες
που ονομάζονται και γοργόνες είναι οι Φορκίδες και οι επτά Πλειάδες που
μεταμορφώθηκαν στον αστερισμό της Πούλιας από τον Δία . Παρόλο που οι
Ωκεανίδες, ως νύμφες των υδάτων είχαν ψαρίσια ουρά, το όνομα του είδους της
γοργόνας το έδωσε μια διαφορετική μυθολογική οντότητα, η Γοργώ (ή Γοργών,
-όνος).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Νύμφες
της θάλασσας ήταν λοιπόν και οι γοργόνες, κόρες της Κητούς και του Φόρκυ. Αυτές
ήταν η Σθενώ, η Ευρυάλη και η Μέδουσα, το κεφάλι της οποίας έκοψε ο Περσεύς,
καθώς <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήταν η μόνη θνητή από τις τρείς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
μύθος της Μέδουσας εξελισσόταν μέχρι τα ελληνιστικά χρόνια και φυσικά οι όποιες
προσθήκες, αφαιρέσεις, μετατροπές συμβάδιζαν με τις επιταγές και την ιδεολογία
του χρόνου και των τόπων. Έτσι, η Μέδουσα μετατράπηκε σε όμορφη κοπέλα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>περήφανη και υπεροπτική, που τόλμησε να
συγκρίνει την ομορφιά της με της Αθηνάς και να τη βρει ανώτερη. Και η Αθηνά
άλλαξε τα μαλλιά της σε φίδια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Σύμφωνα
με την Ρωμαϊκή εκδοχή του μύθου από τον <span style="color: black; mso-themecolor: text1;">Οβίδιο</span>,
η Μέδουσα ήταν μία πανέμορφη ιέρεια της <span style="color: black; mso-themecolor: text1;">Αθηνάς</span> που
ο <span style="color: black; mso-themecolor: text1;">Ποσειδώνας</span> τη <span style="color: black; mso-themecolor: text1;">βίασε</span> μεταμορφωμένος
σε <span style="color: black; mso-themecolor: text1;">άλογο</span>,
στον ιερό χώρο της <span style="color: black; mso-themecolor: text1;">Αθηνάς</span>. Η
θεά, εξοργισμένη με το γεγονός, δεν μπορούσε να έρθει σε ρήξη με τον Ποσειδώνα
και έτσι μεταμόρφωσε την Μέδουσα σε απεχθές τέρας, που αντί για μαλλιά είχε
φίδια. Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Η
Μέδουσα και ειδικά το κεφάλι της, που ονομάζονταν γοργόνειο, χρησιμοποιούνταν
από πολύ παλιά ως προστασία και αποτροπαϊκό σύμβολο και γι' αυτό
χρησιμοποιούνταν ως ακροκέραμο σε ναούς και σπίτια αλλά και ως διακόσμηση σε
πανοπλίες, όπλα, ασπίδες, άρματα και διάφορα αντικείμενα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Μέσα
από τους μύθους και τις δοξασίες η μυθική γοργόνα επιβιώνει αιώνες τώρα στην Ελληνική
συνείδηση ανάμεσα στο χάσμα δύο κόσμων του γήινου και του θαλάσσιου. Καθώς, η
Ελλάδα είναι θαλάσσια χώρα, η πανάρχαια αλλά και διαχρονική αυτή οντότητα
εμφανίζεται στην παράδοσή της με ποικίλους τρόπους που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα
μορφών. Από εκείνη της τρομοκρατικής και αποτρόπαιης μορφής της αρχαιότητας
στην διακοσμητική εικόνα του μεσαίωνα, και τέλος, στη συναισθηματική γυναίκα
των νεότερων χρόνων, <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Συν τω
χρόνω η μορφή των γοργόνων λαμβάνει στην λαϊκή φαντασία <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την μορφή νεαρής γυναίκας από την μέση και επάνω
και ψαριού από την μέση και κάτω.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στα
νεότερα χρόνια, η σύγχρονη μυθοπλασία, εμφανίζει μία <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γοργόνα να είναι αδερφή του Μ. Αλεξάνδρου. Σύμφωνα
με αυτό το μύθο ο Μ. Αλέξανδρος είχε εμπιστευτεί στην αδερφή του το νερό της
αθανασίας, το οποίο είχε αποκτήσει αφού σκότωσε το δράκο που το φύλαγε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Η
αδερφή του όμως το έχυσε πριν προλάβει ο αδερφός της να το χρησιμοποιήσει κι
έτσι αυτός την καταράστηκε να γίνει ψάρι από την μέση και κάτω και να πλανιέται
μέσα στις θάλασσες. Εκείνη όμως γνωρίζοντας το κακό που είχε κάνει στον αδερφό
της δεν του κράτησε κακία και με αγωνία σταματά τα καράβια που θα βρεθούν στο
δρόμο της και ρωτά τους ναυτικού «ζει ο Μ. Αλέξανδρος;». Κι αν πάρει τη σωστή
απάντηση: </span></p><p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">- «Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει», τότε ευχαριστημένη
χάνεται στα βάθη της θάλασσας, ειδάλλως παίρνει μαζί της και το καράβι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ένας άλλος
επίσης μεταγενέστερος μύθος, συνδέει με τον Οδυσσέα με μία γοργόνα. Σε κάποιο
σημείο του ταξιδιού του, ο Οδυσσέας συνάντησε μια πανέμορφη γοργόνα, μια
θαλάσσια νύμφη δηλαδή, της οποίας το σώμα είναι από την μέση και πάνω ανθρώπινο,
και από την μέση και κάτω σώμα ψαριού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Έχοντας
ακούσει ότι το σπάνιο αυτό πλάσμα συγγενεύει με τις σειρήνες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και
έτσι ο Οδυσσέας θέλησε να ακούσει για μια ακόμη φορά το ίδιο πανέμορφο τραγούδι
που είχε ακούσει από τις σειρήνες, και το οποίο τραγουδούσε και η γοργόνα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Οδυσσέας είχε ενημερωθεί από την Κίρκη για το γοητευτικό τραγούδι τους με το
οποίο παγίδευαν τους ανυποψίαστους ταξιδιώτες, που πλησιάζοντας είτε ξεχνούσαν
τον προορισμό τους, είτε κατασπαράζονταν απ΄ αυτές, κι έτσι διέταξε σε όλο το
πλήρωμα του να βάλουν κερί στα αυτιά τους ώστε να μην ακούν το τραγούδι των
Σειρήνων, ενώ ό ίδιος ζήτησε να τον δέσουν στο κατάρτι ώστε όταν ακούσει το
τραγούδι τους να μη παρασυρθεί στη γοητεία τους. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Πριν τον Οδυσσέα μόνο οι
Αργοναύτες είχαν καταφέρει να περάσουν από την περιοχή τους, όταν ο Χείρων είχε
προειδοποιήσει τον Ιάσονα να πάρει μαζί του τον Ορφέα ο οποίος με το τραγούδι
του ξεπέρασε σε ομορφιά τις σειρήνες και κατόρθωσαν τελικά να διαφύγουν χωρίς
απώλειες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Θέλοντας
να ξανακούσει το θελκτικό τραγούδι των σειρήνων, επισκέφτηκε με τους συντρόφους
του την σπηλιά της ακίνδυνης γοργόνας, σε ένα μικρό νησάκι στα ανοιχτά του Ιονίου
πελάγους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Εκεί
μαγεύτηκε από το τραγούδι της, και θέλησε να την πάρει κοντά του στα ταξίδια
του. Καθ' ότι όμως αυτή ήταν ψάρι από την μέση και κάτω, δεν μπορούσε να φύγει
από την ασφάλεια της σπηλιάς της στην ακροθαλασσιά, εφόσον οι άνθρωποι θα την
κυνηγούσαν και θα την σκότωναν. Έτσι, αφού ο έρωτάς τους ήταν καταδικασμένος, ο
μαγεμένος Οδυσσέας κρατούσε τους συντρόφους του στο νησί όλο και περισσότερες
μέρες για να ακούει το πανέμορφο τραγούδι της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Κάποια
στιγμή αυτοί κουράστηκαν να περιμένουν και διαμαρτυρήθηκαν. Τότε η γοργόνα
χάρισε στον Οδυσσέα ένα μαγικό κοχύλι, το οποίο μόλις το ακουμπούσε στο αυτί
του μπορούσε να ακούσει το τραγούδι της. Και έτσι αυτός πείστηκε επιτέλους να
αναχωρήσει από το νησί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Κάποια
μέρα όμως που βρισκόταν στο κατάστρωμα του καραβιού και είχε κολλήσει το κοχύλι
στο αυτί του, φύσηξε δυνατός άνεμος και έγινε τρικυμία μεγάλη, με αποτέλεσμα το
κοχύλι να του πέσει στην θάλασσα. Αυτός έκλαιγε μέρα - νύχτα, χωρίς να μπορεί
κανείς να τον παρηγορήσει. Τότε η γοργόνα παρουσιάστηκε στον ύπνο του και του
έδωσε την λύση: του είπε πως θα μπορούσε να συνεχίσει να ακούει το ίδιο
μαγευτικό τραγούδι από οποιοδήποτε άλλο κοχύλι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Από
τότε φημολογείται ότι αν κάποιος βάλει στο αυτί του ένα οποιοδήποτε απλό
κοχύλι, μπορεί να ακούσει την ίδια μαγευτική μελωδία που άκουσε ο Οδυσσέας από
την γοργόνα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Το αρχέτυπο
της γοργόνας το συναντάμε και σε ένα μικρό ξωκλήσι της Λέσβου την Σκάλα Συκαμινιάς,
υπάρχει μία παράξενη και συνάμα μοναδική απεικόνιση της Παναγιάς ως Γοργόνας. Από
την μέση και πάνω έχει την συνηθισμένη μορφή της Παναγιάς, ενώ από την μέση και
κάτω έχει σώμα ψαριού, όπως και οι γνωστές από τους θρύλους και τις παραδόσεις γοργόνες.
Στο ένα χέρι κρατάει ένα καΐκι, ενώ στο άλλο το σύμβολο του Ποσειδώνα, μία τρίαινα,
ως προστάτιδα προφανώς των ναυτικών..<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο Στράτης
Μυριβήλης (1890-1969) εμπνέεται τη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προαναφερθείσα
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τοιχογραφία Παναγία Γοργόνα, που υπήρχε
στο εκκλησάκι και παρουσίαζε την Παναγία με ουρά γοργόνας, έργο άγνωστου λαϊκού
ζωγράφου. Τη φήμη του, όμως, την οφείλει στο ομότιτλο έργο του Μυριβήλη. Το
μυθιστόρημα «Η Παναγιά η Γοργόνα» που δημοσιεύτηκε σε μια πρώτη μορφή το 1939
αρχικά με τον τίτλο «Η Παναγιά η Ψαροπούλα», παρουσιάζει τη ζωή ανθρώπων του
νησιού και των Μικρασιατών προσφύγων που κατέφυγαν εκεί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μυριβήλης στο έργο αυτό προσπαθεί να
δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα περισσότερο ποιητική και εξωπραγματική. Αυτή την
άποψη υποστηρίζει στη μελέτη της και η Ana Chikovani ότι «ο πολιτισμένος
άνθρωπος διατηρεί, αν και ασυνείδητα, εκείνες τις αρχαϊκές ή πρωτογονικές
περιοχές της γνώσης που είχε περιχαρακώσει με τρόπο έμμεσο μέσα στη λαογραφία».
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Η
ίδια υποστηρίζει ότι στο λογοτεχνικό έργο του 20ού αιώνα προχριστιανικές
δοξασίες συνενώνονται με την ελληνική θρησκεία και το σύγχρονο ελληνικό
πολιτισμό . Η ψαρογυναίκα αναμείχθηκε και με ένα ιερό πρόσωπο της Χριστιανικής
πίστης, την Παναγία ως σύμβολο ευσέβειας για τους χριστιανούς και φόβου για
τους αντικείμενους εχθρούς. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Με
μια άλλη ανάγνωση του μυθιστορήματος, η Παναγία πάνω στους βράχους σαν γοργόνα είναι
εκείνη που σώζει τους κατατρεγμένους πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής
και με την τρίαινα τους προστατεύει από όλους τους εχθρούς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Μυριβήλης έτσι περιγράφει την εικόνα: <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">«Σαν
ήρθε η ώρα της παρτέντζας, πήρε στη ράχη το μπογαλάκι με τα σύνεργα του, έκοψε
με αλύγιστη καρδιά την πρυμάτσα της αραξιάς του και χάθηκε. Όμως απόμεινε πίσω
τ’ όνομά του, απόμεινε ακόμα, αύτη πάνω απ’ όλα, μια παράξενη ζουγραφιά, που
την άφησε στορισμένη πάνω στον τοίχο της μικρής εκκλησίας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Στέκεται
κει ως τα σήμερα, μισοσβησμένη από τον αγέρα και τ’ αλάτι της θάλασσας, και
είναι μια Παναγιά, η πιο αλλόκοτη μέσα στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο της
χριστιανοσύνης […].Το κεφάλι της είναι έτσι όπως το ξέρουμε από τις
τοιχογραφίες της Πλατυτέρας. Πρόσωπο μελαχρινό, ψιλοσήμαδο, συσταζούμενο στην
έκφρασή του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Έχει
στρογγυλό πηγούνι, μυγδαλωτά μάτια και μικρό στόμα. Έχει βυσσινί μαφόρι ως το
κούτελο, έχει και το κίτρινο τ’ αγιοστέφανο γύρω στο κεφάλι, όπως όλα τα
κονίσματα. Μόνο που τα μάτια της είναι πράσινα και υπερφυσικά πλατιά. Όμως απ’
την μέση και πέρα είναι ψάρι με γαλάζια λέπια και στα χέρια της βαστά ένα
καράβι απ’’ τη μια, κι απ’ την άλλη ένα τρικράνι, σαν κι αυτό που κρατά ο
αρχαίος θεός της θάλασσας ο Ποσειδώνας». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Ο
Παναγιώτης Μαστροδημήτρης προσλαμβάνει διαφορετικά την εικόνα τονίζοντας ότι:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«η Παναγιά η Γοργόνα είναι το κεντρικό σύμβολο
της σύνθεσης των διαφορετικών εμπειριών και δυνάμεων που προέκυψαν μέσα από
αυτόν τον πολιτισμό, έτσι όπως την ζωγραφίζει ο Καπτά Λιάς, στον τοίχο της
εκκλησίας». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Μια
από τις ηγεμονικές γυναικείες θεότητες των κυμάτων που βρίσκονται στους
αρχαίους μύθους του Αιγαίου συγχωνευμένη στην χριστιανική πίστη, όπου οι
νησιώτες εξέφραζαν τις ευχές και τις δεήσεις για καλό ταξίδι των ναυτικών του
τόπου. Όσον αφορά την έμπνευση του αγιογράφου, ο Μυριβήλης, εμπλέκει την αρχαία
Eλληνική εκδοχή γέννησης της Αθηνάς, από το κεφάλι του πατέρα της Δία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">Αναφέρει
χαρακτηριστικά: <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;">«Και
κανείς δεν στοχάστηκε πως εκείνη τη μέρα μέσα από το κεφάλι του
γεροκοσμοκαλόγερου (του ζωγράφου), όπως μέσα από το κεφάλι του Δία, πήδηξε και
στυλώθηκε πάνω στο μοναδικό θαλλασόβραχο του αιγαιοπελαγίτικου νησιού μια
καινούρια Ελληνική θεότητα, που έδεσε με τον πιο θαυμαστό τρόπο όλες τις εποχές
και όλο το νόημα της φυλής. Μιας φυλής που ζει και αγωνίζεται με τα στοιχειά
και με τις φουρτούνες του κόσμου, η μισή στη στεριά κι η μισή στη θάλασσα, με το
ινί και με την καρίνα, πάντοτε κάτω από μια θεότητα πολεμική, θηλυκιά και
παρθένα»..!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-themecolor: text1;"><i>Στοιχεία
αντλήθηκαν από την Μεταπτυχιακή Διπλωματική Εργασία της Κωνσταντίας Γιουβανούδη
«Η γοργόνα στην Παιδική Λογοτεχνία: Από τη λαϊκή παράδοση και τη μυθολογία στο
σύγχρονο παραμύθι». Παν. Ιωαννίνων. </i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-14182661840552984672023-08-06T10:28:00.000+03:002023-08-06T10:28:05.966+03:00Ηρακλής και Κέρβερος. Η μύηση του Ηρακλή και η κάθοδος στον Άδη.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU8uN50Mn8876eBYn4zfpwdr9TtsjHarfbVkCOotB4v341ZA87ZtdkXTyOSquEvjFcToTmE8Ke0g-yknizyyvrb8TWRl86hHeqdkO1vPjyxipSsZ45PElXXKolUY3zxqLBxI_2NonKZ4qfsw1a1gw-IdHC-L7AtNA9M8drd3_di-Axw4uJnA11Slv6dhAP/s766/586a43d76d09d.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="766" data-original-width="564" height="450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU8uN50Mn8876eBYn4zfpwdr9TtsjHarfbVkCOotB4v341ZA87ZtdkXTyOSquEvjFcToTmE8Ke0g-yknizyyvrb8TWRl86hHeqdkO1vPjyxipSsZ45PElXXKolUY3zxqLBxI_2NonKZ4qfsw1a1gw-IdHC-L7AtNA9M8drd3_di-Axw4uJnA11Slv6dhAP/w332-h450/586a43d76d09d.jpeg" width="332" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο
Ηρακλής αποδείχθηκε πιο ικανός από όσο θα περίμενε ο βασιλιάς της
Τίρυνθας Ευρυσθέας. Κατάφερε έντεκα ήδη άθλους, οι οποίοι φάνταζαν αδύνατοι,
ίσως τελικά η θέα Ήρα, να μην ήταν τόσο ισχυρή, ή ο Δίας και η «αμήτωρ» κόρη
του Αθηνά, υπερκέρασαν με την βοήθεια τους στον Ηρακλή το μένος της Ήρας..<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Σε κάθε περίπτωση, ο Ευρυσθέας, μετά από πολύ σκέψη επινόησε
μία τελευταία αποστολή για τον Ηρακλή. Έναν </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">σημειολογικό άθλο, μία αποστολή που ήταν
αδύνατο να στεφθεί με επιτυχία, καθώς </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">σηματοδοτούσε
τον αντίθετο πόλο της ζωής, τον θάνατο, την κάθοδο δηλαδή στο βασίλειο του Άδη.
</span><span style="font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Η κάθοδος στον Άδη σηματοδοτούσε ένα δρόμο δίχως επιστροφή.
Εδώ η ισχύς και ο λόγος του Διός δεν είχε καμιά σημασία, το βασίλειο του Άδη,
ήταν το αντίθετο όριο της ζωής, ρυθμισμένο από τότε που η βασιλεία του κόσμου μοιράστηκε
στους τρείς γιούς του έκπτωτου Κρόνου, του Δία, του Ποσειδώνα, και του Άδη.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Και εάν τα δύο πρώτα βασίλεια των Αιθέρων, της Γης, και των
υδάτων τα οποία ρύθμιζαν ο Δίας, και ο Ποσειδώνας ήταν αλληλοεξαρτώμενα ως
πηγές και συντηρητές της ζωής, το τρίτο το βασίλειο του Άδη, ήταν το χθόνιο
βασίλειο του θανάτου, της σήψης, και της εκμηδένισης, και της ανακύκλωσης της ζωής,
ήταν αυτόνομα και αυτθύπαρκτο. Αυτή η τελευταία ιδιότητα της ανακλώσης, και του
κρυμμένου φυτικού πλούτου έδωσε στον Άδη και το προσωνύμιο Πλούτωνας.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Ο τελευταίος και δωδέκατος άθλος λοιπόν θα ήταν η κάθοδος στον
Άδη, και η απαγωγή του τρομερού Κέρβερου. Κανείς δεν είχε κατέβει έως τώρα στον
Άδη και να επιστρέψει πίσω στον κόσμο των ζωντανών. Ο Κέρβερος ο τρικέφαλος
φύλακας, σκύλος του Άδη, έστεκε άχρονος φρουρός των πυλών του κάτω κόσμου. Τα τρία
του κεφάλια συμβόλιζαν ακριβώς το τέλος του χρόνου για την έμβιο ζωή.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 14pt;">Εδώ το παρελθόν, και το μέλλον απλά δεν υπήρχαν κυριαρχούσε μόνο το σκιώδες
και γκρίζο παρόν, ένα παρόν δίχως πριν και μετά, αιώνιο και αμετάκλητο. </span><span style="font-size: 14pt;">Όταν κάποιος νεκρός έφτανε στον Άδη, ο Κέρβερος
κουνούσε την ουρά του χαιρετώντας τον, εάν όμως κάποιος από αυτούς που είχαν διαβεί
περάσει την Πύλη τολμούσε να επιχειρήσει να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών,
τον κατασπάραζε. </span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Εδώ τα πάντα
λειτουργούν αντίστροφα. Στον πάνω κόσμο ότι μπαίνει βγαίνει, εδώ δεν ίσχυε αυτό. Και όχι μόνο αυτό,
συνήθως στον πάνω κόσμο, πιο δύσκολα μπαίνεις κάπου, και εύκολα βγαίνεις, εδώ
γινόταν τον αντίστροφο, εύκολα μπαίνεις ποτέ δεν βγαίνεις. Αυτός ήταν ο νόμος των
Θεών και δεν μπορούσε να αλλάξει διότι θα διασαλευόταν η κοσμική τάξη.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">-<span style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">Καλά τα κατάφερες
Ηρακλή, αναπάντεχα καλά πρέπει να το αναγνωρίσω, του είπε χαιρέκακα ο Ευρυσθέας.
Υπάρχει λοιπόν μία τελευταία αποστολή για εσένα, αν την φέρεις και αυτή εις πέρας
είσαι ελεύθερος από εμένα.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-add-space: auto;"><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">-<span style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">Δεν ικανοποιήθηκες
ακόμα Ευρυσθέα, τι άλλο σκαρφίστηκες πάλι;, τον ρώτησε γεμάτος οργή, ο Ηρακλής.
Θα ήθελε να τον συντρίψει στα χέρια του, αλλά έπρεπε να καθαρθεί από τα λάθη και
τα πάθη του έπρεπε να υπομείνει και τον τελευταίο αυτό άθλο. Αυτή ήταν η
επιταγή των Θεών.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">-<span style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">Τον έφαγες τον γάιδαρο,
Ηρακλή, στην ουρά θα κολλήσεις του είπε χαμογελώντας χαιρέκακα ο Ευρυσθέας.
Θέλω να μου φέρεις αλυσοδεμένο τον σκύλο φύλακα του Άδη τον Κέρβερο.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">-<span style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">Τι μου ζητάς Ευρυσθέα
είπε ο χλωμός πλέον Ηρακλής; Αυτό είναι αδύνατο, κανείς δεν μπορεί να περάσει
τα σύνορα του Άδη, χωρίς να μείνει για πάντα εγκλωβισμένος εκεί, δεν μπορεί να
μου ζητάς κάτι τέτοιο, να μπω στο κρύο βασίλειο των νεκρών να πάρω τον Κέρβερο
και να στον φέρω εδώ, κανείς δεν το έχει κάνει έως τώρα και ούτε πρόκειται να
ξαναγίνει στο μέλλον.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">-<span style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">Είσαι γιός του
παντοδύναμου Διός Ηρακλή, αυτή είναι η τελευταία μου επιθυμία και δεν αλλάζει. Θα
την βρεις την λύση, πάντα την βρίσκεις…</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Ο Ηρακλής έχασε την
γη κάτω από τα πόδια του. Τι και εάν ήταν γιός του Διός, στο βασίλειο του Άδη ο
πατέρας του δεν είχε καμιά αρμοδιότητα και ισχύ. </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">Χρειαζόταν μία άλλη βοήθεια, μία βοήθεια, εκ
των έσω. Δεν χρειαζόταν να το σκεφθεί και πολύ. Η μόνη δυνατή βοήθεια θα
ερχόταν από την βασίλισσα του κάτω κόσμου την Περσεφόνη, και την μητέρα της Δήμητρα.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Ακόμα και ο ισχυρότερος
άντρας χρειάζεται την αρωγή και το μυαλό μιας γυναίκας. Αν έχεις στο πλάι σου
δύο, ακόμα καλύτερα, άτρωτος.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-themecolor: text1;">Και οι δύο ήταν χολωμένες
με τον Άδη λόγω της απαγωγής της κόρης Περσεφόνης, συνεπώς ίσως τον βοηθούσαν,
κινώντας κάποια νήματα που θα τον βοηθούσαν στο δύσκολο αυτό εγχείρημα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Για να λάβει την
βοήθεια της Δήμητρας της κόρης, έπρεπε όμως να μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια,
γι' αυτό και αποφάσισε να επισκεφτεί την Αθήνα, και την Ελευσίνα</span><span style="font-size: 14pt;"> . Υπήρχε όμως δύο σημαντικό προβλήματα για τη
μύηση του. Πρώτον τα Μυστήρια δεν ήταν ανοιχτά σε όσους είχαν βάψει τα χέρια
τους με αίμα και ο Ηρακλής είχε κυριολεκτικά λουστεί στο αίμα, και δε</span><span style="font-size: 14pt;">ύτερον,
υπήρχε και το πρόβλημα της υπηκοότητάς του καθώς </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">μόνο Αθηναίοι πολίτες είχαν δικαίωμα
συμμετοχής στα Ελευσίνια Μυστήρια.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-themecolor: text1;">Η λύση και στα δύο προβλήματα δόθηκε από τις ίδια την Δήμητρα. Μετά από
παρέμβαση της, ο Αθηναίος Πύλιος υιοθέτησε τον Ηρακλή και τον έκανε πολίτη των
Αθηνών, και στην συνέχεια η Δήμητρα ίδρυσε τα Μικρά Μυστήρια ως χάρη στον
Ηρακλή ώστε να καθαρθεί και καθαγιαστεί από τις πρότερες μιαρές πράξεις και το
αίμα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-themecolor: text1;">Εφόσον, λύθηκε και αυτό το πρόβλημα, ο Ηρακλής, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ξεκίνησε <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-themecolor: text1;">για το ταξίδι χωρίς
επιστροφή, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην δική του περίπτωση,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήλπιζε να υπάρξει επιστροφή. μπήκε από την
είσοδο που ήταν στο ακρωτήριο Ταίναρο, στη Λακωνική. Στο ακρωτήρι βρισκόταν
ένας ναός του Ποσειδώνα και κάτω από αυτόν μια σπηλιά. Σ’ αυτή τη σπηλιά
κατέβηκε ο Ηρακλής, και έφτασε στη θάλασσα κάτω από τη γη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-themecolor: text1;">Στην παραλία τον περίμενε ο Χάρος, ο οποίος με το μικρό του πλοιάριο περνούσε
τις Ψυχές αντίπερα στο βασίλειο των νεκρών. Όταν είδε τον Ηρακλή και άκουσε πως
θέλει να τον πάει απέναντι, αρνήθηκε. Που ακούστηκε να κατεβαίνουν βόλτα οι
ζωντανοί στο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άδη. Που να ήξερε ο Χάρος και
την πραγματική αποστολή του Ηρακλή; Θα έχανε την δουλειά του. Εξάλλου ως
γνωστόν κάθε νεκρός έπρεπε να δώσει ένα οβολό στον Χάρο ως αντίτιμο για την
βαρκάδα στην χώρα του τίποτα, στο βασίλειο του Άδη. Αυτοί ήταν οι κανόνες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Ο Ηρακλής χαμογέλασε,
σήκωσε το ρόπαλο του ακουμπώντας το στον ώμο </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">και κοίταξε απειλητικά, τον Χάροντα. Η ρώμη
και ο οξύθυμος χαρακτήρας του Ηρακλή ήταν γνωστός ακόμα και στον κάτω κόσμο,
δεν ήταν να παίζεις με αυτό τον τύπο, καλύτερα να άφηνε τον Αδη να επωμιστεί το
πρόβλημα, αυτός ένας βαρκάρης ήταν, καταδικασμένος και αυτός να κάνει αιώνια
την</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">ίδια διαδρομή, δεν άξιζε να χάσει την
ησυχία του, για ένα οβολό.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">-<span style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">Πολύ καλά Ηρακλή, θα
σε περάσω απέναντι αν αυτή είναι η βούληση των θεών, αν και αυτό είναι ανήκουστο, του είπε
αναγκαστικά και με φόβο ο Χάρος.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Όταν ο Ηρακλής έφτασε
στον Άδη, τον είδαν οι ψυχές των νεκρών και σκόρπισαν τρομαγμένες. Εκεί στον κάτω
κόσμο ο Ηρακλής είδε και την σκιά του Θησέα, σκιά πραγματική του εν ζωή εαυτού
του. Μετά από αναζήτηση στον σκοτεινό και</span><span style="font-size: 14pt;">
</span><span style="font-size: 14pt;">κρύο κόσμο των νεκρών ψυχών, έφτασε στον θρόνο του Άδη.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">-<span style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">Καλώς τον Ηρακλή,
σπάνια έχουμε την τιμή να έχουμε τόσο διάσημους καλεσμένους στον κάτω κόσμο του
είπε χαμογελώντας ο Άδης. Πόσο μάλλον κάποιον που βρίσκεται εν ζωή και κατέβηκε
σε εμάς εθελοντικά. Υπάρχει ένα πρόβλημα όμως όπως ξέρεις, ότι κατεβαίνει εδώ
δεν ξανα ανεβαίνει στον επάνω κόσμο. Συνεπώς τι δουλειά έχεις εδώ τρανέ γιέ του
Διός; Και τι μπορώ να κάνω για εσένα;</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-add-space: auto;"><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">-<span style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">Δεν είναι δική μου
επιλογή, ούτε έχω σκοπό να διαταράξω την κοσμική τάξη βασιλιά του κάτω κόσμου.
Πιόνι και εγώ στις επιταγές των Θεών και της ανάγκης είμαι, για αυτό και
μπροστά σου σήμερα βρίσκομαι. Χρειάζεται με βασιλική και Θεϊκή εντολή τον Κέρβερο
πάνω στη γη να δει για λίγο ο Ευρυσθέας.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Ο Άδης είχε λάβει
ραβασάκι τόσο από την Ήρα όσο και από την Αθηνά και τον Ερμή, πως θα έπρεπε κάνει
μία εξαίρεση στην περίπτωση του Ηρακλή. Φοβόταν όμως μην η εξαίρεση γίνει κανόνας.
Δεν ήθελε όμως και από την άλλη να εναντιωθεί στην θέληση τόσων θεών. Θα
μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτή την χάρη στο μέλλον. Με την Περσεφόνη εξάλλου </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">είχε συνεχώς προβλήματα, το να κάνεις Θεϊκές συμμαχίες,
σίγουρα θα τον ωφελούσε κάποια στιγμή στο μέλλον. </span><span style="font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">-<span style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span style="font-size: 14pt; text-indent: -18pt;">Εντάξει Ηρακλή, του
είπε ο Άδης, αν καταφέρεις να πιάσεις τον Κέρβερο με τα γυμνά σου χέρια, χωρίς
να χρησιμοποιήσεις το ρόπαλο σου, μπορείς να τον πάρεις για λίγο στον πάνω
κόσμο, αν και καθόλου δεν θα χαρεί για αυτό.</span></p><p class="MsoListParagraph" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo2; text-indent: -18.0pt;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-themecolor: text1;">
<!--[endif]--><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-themecolor: text1;">Ο Ηρακλής δέχτηκε και
πήγε να συναντήσει τον Κέρβερο. Για να μην παραβεί τον όρο που του έβαλε ο Άδης,
άφησε ρόπαλο του, έχοντας μόνο τη λεοντή του για ασπίδα, ενώ στα χέρια του πήρε
μόνο μερικές μυτερές πέτρες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Όταν τελικά βρήκε τον
Κέρβερο στην πύλη του Αχέροντα, χρησιμοποίησε, όπως και στο λιοντάρι της
Νεμέας, τα γυμνά του χέρια. Τύλιξε τα μπράτσα του γύρω στα σκυλίσια κεφάλια του
και τον έπνιγε, ενώ ο Κέρβερος κατάφερνε φοβερές δαγκωματιές στον Ηρακλή. Παρόλα
τα δαγκώματα του τρομερού θηρίου, στο τέλος ο Ηρακλής κατέβαλε τον Κέρβερο, τον
έκανε κουτάβι, χώνοντας την φιδίσια ουρά του στα σκέλια, δηλώνοντας υποταγή. Αφού
έτσι τον κατέβαλε ο Ηρακλής, τον έδεσε γερά και έφυγε για τον πάνω κόσμο.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Ο Άδης μην
περιμένοντας αυτή την εξέλιξη, αθετώντας την υπόσχεση του, δεν άφηνε τον Ηρακλή
να φύγει, κάνοντας αόρατες όλες τις πύλες εξόδου. </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">Τότε ο Ηρακλής, στην απόγνωση του, πλήγωσε τον
Άδη με ένα τόξο. Αυτός πληγωμένος και συνυπολογίζοντας τι διακυβεύεται, του
έδωσε την άδεια να φύγει.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Η Θεά Αθηνά τον
βοήθησε να περάσει το ποτάμι της Στυγός, και έτσι έφτασε στην έξοδο του Κάτω
Κόσμου, που βρισκόταν στην Τροιζήνα, από όπου και ανέβηκε πάλι στη γη. Όταν ο
Ηρακλής με το τρόπαιο του τον φοβερό Κέρβερο, βγήκαν στη γη, ο Κέρβερος, που
δεν ήταν συνηθισμένος στο φως του ήλιου, θαμπώθηκε τόσο πολύ από τη λάμψη του
που έβγαλε από το στόμα του χολή.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-themecolor: text1;">Όταν τέλος έφτασαν στις Μυκήνες και ο Ηρακλής έδειξε τον Κέρβερο στον Ευρυσθέα,
αυτός από τον τρόμο του κρύφτηκε πάλι στο χάλκινο πιθάρι του. Αφού λοιπόν ο
Ηρακλής παρουσίασε τον Κέρβερο στον Ευρυσθέα, εκτελώντας τον τελευταίο άθλο,
τον γύρισε πάλι πίσω στον Άδη, ώστε να μην διαταραχτεί η κοσμική τάξη και
αρμονία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><i>Δοκίμιο,
Χλέτσος Βασίλης</i></span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-11953661672352010422023-06-25T19:00:00.000+03:002023-06-25T19:00:39.578+03:00Η ατραπός μύησης του Φιλοκτήτη.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxFkJHn8BtyDefM_vA_56F2ZwUmCNwiTahUgm-eHhjBW2Irtz2EPytVQdzXfVmR1X5knpFsI1C8bCENQgA50Qig8hgfysjHLakSQMcMSwei9b3B9_GIANfFE95s7Ua9jKx6SBqmBPLUfkDXJzUZjumwcR4CyIW2WA-OeFPo-cKUyMXVpajPWVeXMjUGZWD/s768/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="768" height="251" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxFkJHn8BtyDefM_vA_56F2ZwUmCNwiTahUgm-eHhjBW2Irtz2EPytVQdzXfVmR1X5knpFsI1C8bCENQgA50Qig8hgfysjHLakSQMcMSwei9b3B9_GIANfFE95s7Ua9jKx6SBqmBPLUfkDXJzUZjumwcR4CyIW2WA-OeFPo-cKUyMXVpajPWVeXMjUGZWD/w377-h251/1.jpg" width="377" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το όνομα μου είναι Φιλοκτήτης, το
οποίο σημαίνει: <i>«αυτός που του αρέσει να αποκτά»</i>, και είναι αλήθεια, πως οι
γονείς μου ίσως μετά από θεϊκή παρέμβαση δεν μου έδωσαν τυχαία αυτό το όνομα. Από
μικρός αγαπούσα να αποκτώ πράγματα, μου άρεσαν τα δώρα και τα υλικά αγαθά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Γεννήθηκα στην Θεσσαλία, τον
ευλογημένο αυτό τόπο ο οποίος κάποτε στα πολύ παλαιά χρόνια σκεπαζόταν από
θάλασσα όπως μαρτυρά και το όνομα της (θέση αλός). Μητέρα μου η Μεθώνη, και
πατέρας μου ο Ποίαντας, βασιλιάς των Μαλιαίων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην πορεία της ζωής μου ήμουν ένας από
τους διεκδικητές της ωραίας Ελένης, αφού πριν ακολουθώντας τον πατέρα μου,
έγινα βασιλιάς τεσσάρων πόλεων της Θεσσαλίας (Μελίβοια, Μυθώνη, Θαυμακία,
Ολιζών) και συμμετείχα στην Τρωική Εκστρατεία με επτά πλοία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ευλογημένος από τον αφήτωρα και
εκατηβόλο Απόλλωνα, ήμουν πάντα ο καλύτερος από τους Έλληνες στην τοξοβολία,
στην οποία μόνο ο Οδυσσέας με παράβγαινε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έρχεται όμως στη ζωή κάθε ανθρώπου η
στιγμή που πρέπει να βρει την δική του αλήθεια, να ανακαλύψει τον πραγματικό
προορισμό του. Όπως τα φωτεινά βέλη του Απόλλωνα σχίζουν τον ουρανό την αυγή,
έτσι και εγώ κλήθηκα να ανακαλύψω τον εαυτό μου, και το μέσο για αυτό τον σκοπό
τύχη αγαθή ή θεϊκή παρέμβαση, ήταν και πάλι το τόξο και τα βέλη που τόσο
αγαπούσα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην δύση της γήινης ζωής του ο Θεϊκός
Ηρακλής θα μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου, ένα δώρο το οποίο θα
άλλαξε καταλυτικά τον βίο μου, το τόξο και τα βέλη του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ήταν τότε που είχε έρθει στο όρος Οίτη
για να περάσει από τον τελευταίο μυητικό του στάδιο, τον εξαγνισμό της φωτιάς.
Είχε ήδη περάσει τα άλλα τρία στάδια εξαγνισμού, του αέρα, της φωτιάς και του
νερού, αφού είχαν προηγηθεί οι δοκιμασίες του που αντιστοιχούσαν στα δώδεκα
σημεία του ζωδιακού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τότε ξεκίνησε η σύντομη αλλά πολύτιμη
μαθητεία μου δίπλα στον Θεϊκό Ηρακλή, τον μεγαλύτερο ήρωα των Δωριέων. Η δική
του μαθητεία είχε ολοκληρωθεί η δική μου μόλις άρχιζε. Έμεινα για λίγο καιρό
μαζί του, όμως μου έδειξε τον δρόμο που όφειλα να ακολουθήσω, αν ήθελα να
ακολουθήσω έστω και στο ελάχιστο την ζωή μεγάλων αντρών. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πρέπει να κατέλθεις στην γη, για να
ανέλθεις στους ουρανούς μου εξήγησε. Για αυτό και ο μέγιστος των ηρώων όπως και
άλλοι επιφανείς ήρωες κατέβηκε στον Άδη. Αυτή ήταν στην πραγματικότητα μια
συμβολική μυητική κατάβαση μου εξομολογήθηκε, έπρεπε να πραγματοποιηθεί ένας
συμβολικός θάνατος, για να αναγεννηθεί πνευματικά αυτός που ήταν πλέον έτοιμος
για μια νέα ζωή, αναβαπτισμένος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις κρύβει
τον θησαυρό που ψάχνεις Φιλοκτήτη, μου είπε ο γιός του Δία. Και συνέχισε:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Με αποκαλούν ήρωα, ήρωας όμως είναι
κάθε ένας, που δίνει τη ζωή του σε κάτι που είναι μεγαλύτερο από τον ίδιο. Μου
πήρε καιρό και πέρασα πολλές πικρές, πόνο, κακουχίες, απογοητεύσεις και
δοκιμασίες για καταλάβω την αλήθεια, μου είπε με νόημα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τώρα μετά από όλα όσα έχω περάσει,
δει, βιώσει, και μάθει, θα σου έλεγα πως το μεγαλύτερο κατόρθωμα στην ζωή ενός
ανθρώπου είναι να βρει τον σκοπό της ζωής του και να τον εκπληρώσει. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Βρες, την θεϊκή δύναμη, το θείο μέσα
σου, και θα νοιώσεις και εσύ υιός Θεού. Όλοι εξάλλου μοιραζόμαστε την ίδια
Πηγή, και έχουμε τον ίδιο τελικό προορισμό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ιερό σου τόπος είναι μόνο εκείνος που
θα μπορέσεις να βρεις τον εαυτό σου. Πρόσεξε όμως Φιλοκτήτη, πρέπει να είσαι
πρόθυμος να απαλλαχτείς από τα πάθη, τις φοβίες και τις συνήθειες που σε κρατάνε
δέσμιο, έτσι ώστε να αποκτήσεις μια άλλη ζωή που ίσως σε περιμένει. Το παλιό
δέρμα πρέπει να βγει, πριν να μπορέσει να έρθει το νέο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο δρόμος που σου προτείνω είναι
δύσκολος και θα είναι δικός σου, και μόνο δικός σου. Μπορεί και άλλοι να τον
βαδίσουν μαζί με εσένα, αλλά κανένας δεν μπορεί να τον βαδίσει αντί για εσένα.
Ανακάλυψε το δικό σου μονοπάτι, χάραξε την δική σου πορεία, εξερεύνησε το
μυστήριο. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgk-wi6ZGeXNyaEFYlugFxc_tdoID_c_xqNdqGrSaMV5fmW4DDVA2wtyEVt90eM-QzTjqT5gLksT_srXt7-ND9Y5jrpdEIfWxIdXjVRj_-K0a4tzdJa97b_EYkkZh11UTg0uj0tzQ2KNP7-LZAATMVttCJp5Tw8lBlicdsHzvBiTw0qksY75vJ1oVW4z5Ti/s1350/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="418" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgk-wi6ZGeXNyaEFYlugFxc_tdoID_c_xqNdqGrSaMV5fmW4DDVA2wtyEVt90eM-QzTjqT5gLksT_srXt7-ND9Y5jrpdEIfWxIdXjVRj_-K0a4tzdJa97b_EYkkZh11UTg0uj0tzQ2KNP7-LZAATMVttCJp5Tw8lBlicdsHzvBiTw0qksY75vJ1oVW4z5Ti/w334-h418/2.jpg" width="334" /></a></div><span style="font-size: 14pt;"><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Ο Ηρακλής μου είπε πολλά και μου
έδειξε ακόμα περισσότερα, αλλά τότε ήμουν ακόμη νέος, και δεν κατάλαβα πως η
ίδια η ζωή θα με μυηούσε αργότερα σε όλα αυτά που ο Ηρακλής μου περιέγραφε. Ο
Ηρακλής δεν είχε τον χρόνο, και εγώ δεν ήμουν έτοιμος να γίνω ο καλύτερες μαθητής
του. Ο Ηρακλής το ήξερε με προειδοποίησε όμως ότι ήταν γραφτό, η μαθητεία μου να
ολοκληρωθεί όταν ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου.</span></p></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο χρόνος πέρασε, και εγώ πιο ώριμος σε
ηλικία πια, συμμετείχα στον στόλο των Αχαιών με επτά δικά μου καράβια, για την
κατάληψη την Τροίας, η οποία για εμένα θα σήμαινε τελικά όπως κατάλαβα
αργότερα, πολλά περισσότερα από μια απλή πολεμική επιχείρηση. Θα ήταν σε
προσωπικό επίπεδο, ένας αναγκαίος σταθμός, μια κατάκτηση στην πορεία της
προσωπικής μου εξέλιξης, και αυτογνωσίας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εν πλω προς την Τροία , αγκυροβολήσαμε
στο νησί Χρύση, για να προσφέρουμε θυσίες, στον ναό του Απόλλωνος. Τη θυσία
ανέλαβα να προσφέρω εγώ, αλλά την στιγμή των σπονδών, ένα φίδι φύλακας του ναού
του Απόλλωνος του αγαπημένου μου θεού, με δάγκωσε στο πόδι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Να ήταν αυτό ήταν ένα σημάδι πώς είχα
αμελήσει να ακολουθήσω τις συμβουλές του Ηρακλή; Να ήταν δείγμα δυσαρέσκειας
του Απόλλωνος; Η αλήθεια ήταν πώς τότε με απασχολούσε μόνο η κατάληψη της
Τροίας, η δόξα, και τα πλούτη που θα αποκομίζαμε από την κατάληψη της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πλουσιότερης πόλη της Ανατολής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στον νου μου ήρθαν τα λόγια του
Ηρακλή. Τα χειρότερα όμως όπως νόμιζα, δεν είχαν έρθει ακόμα. Η πληγή στο πόδι,
όχι μόνο με πόναγε αφόρητα, αλλά κακοφόρμισε. Πρήστηκε όλο το πόδι και έγινε μωβ,
αναδύοντας μια δυσοσμία σαπίλας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κανείς γιατρός και κανένα βότανο δεν
μπορούσε να μειώσει τον πόνο και το οίδημα. Ένας από τους συνοδοιπόρους μου
πρότεινε να με αφήσουν στην Ανεμόεσσα Λήμνο τόπο λατρείας του Ήφαιστου, και των
Καβείρων που βρισκόταν κοντά, ώστε να χρησιμοποιήσω την περίφημη Λημνία γη, τον
φαρμακευτικό πηλό που είχε χρησιμοποιήσει και ο Ήφαιστος στο δικό του πληγωμένο
πόδι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Απελπισία με κατέλαβε, θα έχανα την
περιπέτεια, την δόξα και τα πλούτη από την κατάληψη της Τροίας, αλλά τόσο οι
πόνοι όσο και η δυσοσμία της πληγής δεν μας άφηναν άλλη επιλογή. Έτσι ένα από
τα καράβια μου με άφησε στο νησί του Ηφαίστου και των μεγάλων Θεών των
Καβείρων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μετά από οδηγίες των θεραπευτών του
νησιού, πήγα στον ναό των Καβείρων. Εκεί οι ιερείς όχι μόνο άλειφαν την πληγή
συνεχώς με τον πηλό που έφερε την σφραγίδα της Αρτέμιδος, αλλά ξεκίνησε και η μύηση
μου στα σεπτά μυστήρια των μεγάλων Θεών, των Καβείρων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι Κάβειροι θεοί της φωτιάς,
συμβόλιζαν όπως ήξεραν οι μυημένοι το πνευματικό πυρ, ο Ήφαιστος το κοσμικό,
ενώ η μεγάλη μητέρα την γήινη μήτρα από όπου όλοι προερχόμαστε και στην οποία
όλοι επιστρέφουμε. Οι Κάβειροι συνδέονταν όχι μόνο με τον Ήφαιστο, αλλά και με
τον Ποσειδώνα, για αυτό και ήταν προστάτες των ναυτικών, όπως επίσης και με τον
θεό Διόνυσο για αυτό αποτελούσαν και βλαστικές θεότητες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι πολύπλευρες αυτές ιδιότητες τους
σχετίζονται με τον ανθρώπινο πολιτισμό, ο οποίος είχε ως αφετηρία την
διαχείριση της φωτιάς, το θεϊκό δώρο του Ηφαίστου και του Προμηθέα στην
ανθρωπότητα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κατά την διάρκεια τέλεσης των
Καβειρίων μυστηρίων τα οποία διαρκούσαν εννέα ημέρες, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έσβηναν όλα τα Φώτα στο νησί του Ηφαίστου, έως
ότου έρθει με πλοίο από την Δήλο το ιερό φως του Απόλλωνος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η φωτιά ήταν ένα από τα στοιχεία της
κάθαρσης και του εξαγνισμού των υποψηφίων προς μύηση. Η φωτιά λειτουργεί ως
σύμβολο αναγέννησης από τις στάχτες, και ως αφετηρία μια νέας αρχής για μια
καινούργια ζωή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στα Καβείρια μυήθηκα κοντά στους
Ιερείς για εννέα χρόνια, όσα έμεινα στην Λήμνο. Τον τρίτο χρόνο όμως και ενώ
είχα συμπληρώσει όλα τα στάδια μυήσεως επέλεξα μείνω σε μια από τις σπηλιές
κάτω από το ιερό που χρησιμοποιήσαμε κατά τις τελετές μυήσεως. Η άδεια αυτή μου
δόθηκε τόσο λόγο της πληγής μου που η αλήθεια είναι ότι καλυτέρευε, όσο και
λόγω της αφοσίωσης μου στον Ήφαιστο και τους Κάβειρους, ήμουν πια ένας από τους
ιεροφάντες των Καβείρων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Την σπηλιά την επέλεξα ενθυμούμενος τα
λόγια του Ηρακλή: «Η σπηλιά που φοβάσαι κρύβει τον θησαυρό που αναζητάς». Τώρα
που δεν είχα πια τίποτα παρά μια πληγή στο πόδι, και τον κόκκινο χιτώνα του
ιεροφάντη, κατάλαβα πως τα υλικά αγαθά και ο πλούτος είναι ένα μέσο για
καλύτερη ζωή, αλλά το πολυτιμότερο αγαθό στην ζωή είναι η υγεία, να αγαπάς και
να σε αγαπούν. Εδώ επέλεξα να βρω τον ιερό μου τόπο, να καταδυθώ στον εαυτό, να
βρω ποιος πραγματικά είμαι, να βρω το Θείο μέσα μου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Δεν μου επιτρέπεται να πω πολλά για
τις μυστικές τελετές, θα αναφέρω μόνο όσα μου επιτρέπονται. Της μυήσεως
προηγούνταν η κατήχηση, η νηστεία, το λούσιμο και ο εξαγνισμός στις ζεστές
ηφαιστειακές πηγές, και η εξομολόγηση από τον Κόη, τον αρμόδιο ιερέα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν άρχιζε η μύηση, ο Ιεροφάντης
καθοδηγούσε τον Νεόφυτο ώστε να καθαρθεί, και να περάσει όλες τις δοκιμασίες,
επικαλούμενος τις δυνάμεις των Καβείρων.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxl4yxKLZmDJW6ylAGDs7nELXECFS4YObYAHyAqO-3BgGPbHxIIuUt_pDOJokck4ADDDRYitQ-mcVphzAatd5Pd6EYdM2CR84VkgKxpxKz285epJWcDiR_1X_gSWhfsMAV4ZxQdcGZks6iUnahFIXjfJyMieSWefO3Xz-WABklXoVBcgaDzLJrzzO5m2G5/s2048/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1370" data-original-width="2048" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxl4yxKLZmDJW6ylAGDs7nELXECFS4YObYAHyAqO-3BgGPbHxIIuUt_pDOJokck4ADDDRYitQ-mcVphzAatd5Pd6EYdM2CR84VkgKxpxKz285epJWcDiR_1X_gSWhfsMAV4ZxQdcGZks6iUnahFIXjfJyMieSWefO3Xz-WABklXoVBcgaDzLJrzzO5m2G5/w382-h255/3.jpg" width="382" /></a></div><span style="font-size: 14pt;"><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Ο υποψήφιος περνούσε μέσα στο σκοτάδι
της νύκτας, σε δαιδαλώδεις διαδρόμους κάτω από το ιερό, που συμβόλιζε τον κάτω
κόσμο, τον κόσμο της ύλης όπου ενσαρκώνεται η ψυχή. Η σπηλιά κάτω από το ιερό,
εκεί όπου επέλεξα για κατοικία, κατέληγε στην θάλασσα το βασίλειο του
Ποσειδώνα, συμβολίζοντας το νερό της λήθης και του εξαγνισμού δια του ύδατος.</span></p></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μετά από την κατάβαση ο Νεόφυτος
οδηγούνταν υπό το φως των δαυλών μέσα από μια ανερχόμενη κλίμακα στον άβατο του
ναού, όπου καθόταν σε ένα θρόνο, μπροστά από τον οποίο έκαιγε η ιερά
Ηφαιστειακή πυρά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το άβατο συμβολίζει τον κόσμο της
γέννησης. Εκεί οι ιεροφάντες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τους οποίους
ονομάζαμε και κάβουρες προς αντιστοιχία των λαβίδων του Ηφαίστου, αποκάλυπταν
την ερμηνεία των συμβόλων, τα ιερά αντικείμενα την λυχνία με το άσβεστο πυρ, τις
λαβίδες, το αμόνι του, και το σκουφί του Ηφαίστου, υπό τον ήχο ύμνων, και
κυμβάλων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Νεόφυτος φορούσε στο κεφάλι στεφάνι
από κλαδί ελιάς, οδηγούμενος στο άβατο όπου λάμβανε χώρα το τελικό στάδιο της
μυήσεως αυτό της εποπτείας. Με το πέρας των καθαρμών, κατηχήσεων, δοκιμασιών, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της εποπτείας, και της ενθρόνισης, περνούσαν
στο μύστη μια κόκκινη ταινία στην μέση του, την οποία θα έφερε μαζί του στην
υπόλοιπη ζωή του, ενδεικτική της μυήσεως του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εγώ εμένα πια στην σπηλιά, κάτω από το
ιερό. Η σπηλιά η οποία ήταν τελικά για εμένα ένα εσωτερικό μακροχρόνιο ταξίδι
και ενδοσκόπησης, και αυτογνωσίας. Ήταν μια δίθυρη σπηλιά απ’ όπου έμπαινε το
χειμώνα ο ήλιος και το καλοκαίρι ο αέρας. Την σπηλιά την βρέχει ο Νότος, και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στα αριστερά της υπάρχει πηγαίο νερό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η κάθοδος στην σπηλιά μέσα από δαιδαλώδεις
σκοτεινές διαδρομές δίδασκαν οι ιερείς αλληγορούσε την της ψυχής στην γη μέσω
των πλανητών, ενώ η άνοδο στην κλίμακα προς το άβατο, την γέννηση και την μήτρα
της ζωής. Όπως η ζωή του ανθρώπου αρχίζει στο σκοτάδι της μήτρας, έτσι και το
ταξίδι προς τη γνώση αρχίζει μέσα από τη σκοτεινή σπηλιά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο άνθρωπος με την γέννηση του κατά την
διάρκεια του βίου του, καλείται να ενεργοποιήσει τις Θεϊκές δυνάμεις τις οποίες
φέρει μέσα του. Η σπηλιά έχει δύο εισόδους – εξόδου, όχι τυχαία. Η μία
συμβολίζει τον ήλιο η άλλη το φεγγάρι, η μία το φώς η άλλη το σκοτάδι, η μία το
συνειδητό και το ασυνείδητο, η μία την απατηλότητα των αισθήσεων και η άλλη την
Θεία ενόραση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εκεί μου αποκαλύφθηκε πώς όπως οι
ακτίνες του ήλιου μοιάζουν να σχίζουν τον ουρανό κατά το ημερήσιο τόξο της
διαδρομής του στον ουρανό φωτίζοντας και αναζωογονώντας την Γη, έτσι και το
τόξο και το βέλος ως αντικείμενα συμβολίζουν, το Απολλώνιο πνευματικό πυρ, τις
ιδέες που οδηγούν στην αυτογνωσία και την πνευματική αφύπνιση. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τότε κατάλαβα πώς δεν ήταν τυχαίο το
δάγκωμα του φιδιού στο πόδι. Το πόδι είναι το μέλος του σώματος που μας ενώνει
με την Γη μας γειώνει με την μητέρα Γαία. Συμβολίζει κατ' αυτόν τον τρόπο την
εξάρτηση μας από τα υλικά αγαθά, πάθος το οποίο είχα και εγώ έως τότε, πάθος το
οποίο με το οποίο ίσως όχι τυχαία συνδεόταν και το όνομα που είχαν επιλέξει να
μου δώσουν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το φίδι είναι ο φύλακας της γνώσης
χθόνιο σύμβολο, το οποίο κοιμάται με τα μάτια ανοιχτά, συμβολίζοντας τον σε
διαρκή επαγρύπνηση νου. Τώρα πια όλα ήταν πιο ξεκάθαρα, αν δεν πάθεις δεν θα
μάθεις. Ο Ηρακλής μου το είχε πει και τώρα είχε έρθει η ώρα να πάθω και να
μάθω. Η πληγή μου είχε πλέον σχεδόν γιατρευτεί από την Λημνία Γη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τότε ήταν που ο έφτασε στην Λήμνο ο
Οδυσσέας να με βρει καθώς η Τροία μετά από δέκα χρόνια πολιορκίας δεν έπεφτε.
Σύμφωνα με τον μάντη Κάλχα, ο μόνος που γνώριζε το μυστικό για την πτώση της
Τροίας ήταν ο Τρώας Μάντης Έλενος. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Οδυσσέας έστησε ενέδρα και συνέλαβε
τον Έλενο. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο μάντης Έλενος αποκάλυψε στον
πολυμήχανο Οδυσσέα, πως για την πτώση της Τροίας ήταν αναγκαία η παρουσία μου
με το τόξο και τα βέλη που είχα στην κατοχή μου από τον Ηρακλή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Οδυσσέας προσπαθούσε μέρες να με
πείσει να τον ακολουθήσω. Μου περιέγραφε τις ψυχές που χάθηκαν και πόσες θα
χανόντουσαν ακόμα αν δεν τους βοηθούσα σύμφωνα με τις επιταγές των Θεών. Η
αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να συμμετάσχω πλέον στον ανθρώπινο πόνο, ούτε με
ενδιέφεραν τα λάφυρα, και η δόξα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τα λόγια του Ηρακλή όμως ήταν πλέον ο
μόνιμος οδηγός μου. Ήρωας μου είχε πει είναι όποιος αφιερώνει τη ζωή του σε
κάτι που είναι μεγαλύτερο από τον ίδιο, και η κατάληψη της Τροίας για τους
Αχαιούς ξεπερνούσε τις δικές μου πεποιθήσεις και ανάγκες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Για αυτό τον λόγο και έφυγα για τη
Τροία, με τον Οδυσσέα σύντροφο, και έπεσε η Πόλη με τα δικά μου βέλη. Η Τροία
εν τέλη για τους Αχαιούς σήμαινε δόξα και πλούτη, για εμένα την κατάκτηση ενός
πολύτιμου θησαυρού κρυμμένου σε μια σπηλιά....1<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-48042128047143259242023-05-31T09:41:00.020+03:002023-05-31T18:53:31.453+03:00Το μυστικό της αναγέννησης <p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibh7C-buXHbFAdSAtliHtbJoV0zuX1ZZexrRTt52U-Orsvj9GAxt1rDlia0a6GHwt-lqT9rVBePcVTna5Fq-AYaf4VCrKTYkhVXLl6Sf0d5eEPjKhfWen-0k7Lv_aK6C4syOXy1-W86CtoAk4X46Eh2yBuQ6oj1rwgnCUuuiLfHO12DGAvZrUClD2XLw/s720/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="540" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibh7C-buXHbFAdSAtliHtbJoV0zuX1ZZexrRTt52U-Orsvj9GAxt1rDlia0a6GHwt-lqT9rVBePcVTna5Fq-AYaf4VCrKTYkhVXLl6Sf0d5eEPjKhfWen-0k7Lv_aK6C4syOXy1-W86CtoAk4X46Eh2yBuQ6oj1rwgnCUuuiLfHO12DGAvZrUClD2XLw/w300-h400/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" width="300" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Εγώ απλά σου
μεταφέρω μου είπε, αυτό που μας είπαν οι παλαιότεροι, πως για να
πεθάνει η παλαιά κατάσταση ενός ανθρώπου πρέπει να αναγεννηθεί. Ένας συμβολικός
– μεταφορικός θάνατος, μίας πνευματικής κατάστασης, αρκετά επίπονη όμως και
καθόλου εύκολη. Μία διαδικασία ωρίμανσης τόσο σωματικής όσο και πνευματικής. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Μην αμελείς το σώμα σου, </span><span style="background-color: white; color: #050505; font-size: 14pt;">είναι
το όχημα που σου δόθηκε από την φύση στο κοσμικό ταξίδι της ζωής σου, ώστε αν αναπτυχθείς, να εξελιχθείς. Είναι το μοναδικό που σου δόθηκε, φρόντισε το, αγάπησε το,
γιατί μοχθεί ασταμάτητα να σε κρατάει υγιή, ακμαίο και ζωντανό.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">To</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;"> φίδι αλλάζει το δέρμα του όταν έχει έρθει η ώρα που ορίζει η φύση. Για αυτό τον λόγο το φίδι ήταν πάντα σύμβολο της εσωτερικής
γνώσης. Το φίδι κατοικεί στην Γη, στην μήτρα όλων των μορφών της ζωής. Ωρίμανση
σημαίνει να επιστρέφεις <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βαθιά μέσα στον
εαυτό σου.!. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;"><b><i>«Γνώθι Σεαυτόν»!</i></b>
Μάθε τον <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εαυτό σου! Γύρνα πίσω στην πηγή,
βούτα βαθιά μέσα σου. Παρατήρησε την πραγματική σου φύση, η οποία θα συναντήσει
αναπόφευκτα την φύση στο σύνολο της. Η φύση είναι ο μεγαλύτερος και διαχρονικότερος
δάσκαλος,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν κάνει διακρίσεις ούτε
επηρεάζεται από ανθρώπινες δεσμεύσεις, και ερμηνείες είναι αυτή που είναι, και
λειτουργεί με τους δικούς της κοσμικούς νόμους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Αλλά για να
κατανοήσεις τους νόμους της φύσης πρέπει να ξεπεράσεις το τραγούδι των σειρήνων,
να ξεχάσεις τα ανθρώπινα, τα δόγματα, τις θρησκείες τις θεωρίες των ανθρώπων
που επιθυμούν οπαδούς, πιστούς, στρατιώτες, πρέπει να ωριμάσεις πραγματικά, να συμπράξεις
με την φύση, να παρατηρήσεις το μπουμπούκι που γίνεται άνθος, να ακολουθήσεις τις
εποχές, να γίνεις ιερέας της Περσεφόνης, να ανάψεις την δάδα σου από την φωτιά
του Προμηθέα. Μία φωτιά που εξαγνίζει, που απελευθερώνει, που αποκαλύπτει πως
το </span><span style="background: white; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">σύμπαν βρίσκεται στα
πάντα, συνεπώς και μέσα στον καθένα από εμάς. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Η <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τυφλή πίστη σε δόγματα σε σκοτώνει πνευματικά.
Τον πραγματικό σου εαυτό τον ανακαλύπτεις <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μόνον όταν έχεις βαδίσεις το δικό σου
μονοπάτι, όταν αποταυτιστείες από γνώσεις, ιδέες και πεποιθήσεις. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Στη ζωή,
ωρίμανση σημαίνει να πηγαίνεις βαθιά μέσα στον εαυτό σου, ώστε να ανακαλύψεις
το σύμπαν μέσα σου. Για να κατανοήσεις τι σημαίνει ωρίμανση, παρατήρησε την
φύση. Εκεί, όπου ο Πάνας χορεύει με τις νύμφες, που εμψυχώνουν τα δέντρα, εκεί όπου ζουν οι Μούσες, που αντιπροσωπεύουν τις τέχνες και τις επιστήμες όπως μας δόθηκαν από την φύση. </span><span style="font-size: 14pt;">Η αλήθεια οφείλει να είναι απλή και κατανοητή, από όλους, όπως οι μύθοι. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Παρατήρησε τα
δέντρα. Καθώς το δέντρο ωριμάζει, οι ρίζες του πηγαίνουν ολοένα και βαθύτερα.
Υπάρχει ισορροπία. </span><span style="font-size: 14pt;">Όσο πιο ψηλά πηγαίνει το δέντρο, τόσο πιο βαθιά πηγαίνουν οι
ρίζες. Δεν μπορεί να υπάρξει ένα ψηλό δέντρο με μικρές Έτσι και στην ζωή, θα
πρέπει να αποταυτιστείς, να αναπτύξεις τις δικές σου ρίζες, να ισορροπήσεις,
ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σε αυτά που έμαθες, αυτά που
βίωσες, αυτά που πρέπει να αφήσεις πίσω σου, αυτά που θέλεις να κρατήσεις, και
αυτά που θέλεις να γίνεις.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="background: white; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Δρόμος της αυτοανακάλυψης
της προσωπικής αλήθειας που συναντά την αλήθεια που έρχεται από την φύση, απαιτεί
την ταπεινότητα, την παρατήρηση, την ενσυναίσθηση. Αυτή η αλήθεια μπορεί μόνο
να γίνει βίωμα.</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="color: #050505; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η απομάκρυνση μας από τη φύση δημιουργεί
αναπόφευκτα μια απόσταση, αυτή η απόσταση λειτουργεί ως παραμορφωτικός φακός. Η
απόστασή μας είναι που δημιουργεί την αλλοίωση, την παραμόρφωση της πραγματικότητας. </span><span style="color: #050505; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η φύση είναι ο Θεός στα πράγματα, ένας ναός
η φύση, καθώς η θεότητα αποκαλύπτεται σε όλα τα πράγματα. Για αυτό τον λόγο τα
πάντα έχουν κάτι θεότητα κρυμμένη μέσα τους. Η Θεότητα δεν
βρίσκεται έξω από εμάς, αλλά και μέσα μας.</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Με ρωτάς, πως
θα γυρίσεις στην πηγή, πως θα διδαχθείς την αλήθεια της φύσης. Αυτό δεν γίνεται
στον θόρυβο της πόλης. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ζήσε στην φύση,
παρατήρησε την, σύμπραξε μαζί της, ζήτησε και θα δοθεί. </span><span style="background: white; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αυτό που ζητάς θα λάβεις, κι
αυτό που ψάχνεις θα βρεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="background: white; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Βρες τον δικό σου
χώρο, και όπως έλεγε ένας σοφός του παρελθόντος (Πλωτίνος): </span></p><p class="MsoNormal"><span style="background: white; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>- «</b></span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;"><i><b>..Κλείνοντας τα μάτια 'άλλαξε' την όρασή σου και ξύπνα
μια άλλη, που ενώ την έχουν όλοι, λίγοι τη χρησιμοποιούν..!.» </b></i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Μπες στο τώρα,
άσε πίσω το <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παρελθόν, μην σκέφτεσαι το
μέλλον, μπες σε μία κατάσταση κενού. Η συνάντηση με το κενό μάς τρομάζει. Η σιωπή,
η ακινησία απειλεί την υπόσταση μας, την κίνηση, την βοή την ζωή, απειλεί την
αίσθηση του χρόνου, που σημαίνει ζωή. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Οι πρόγονοι μας
συμβόλισαν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την πύλη αυτή με την Μέδουσα,
το τέρας με τα φίδια για μαλλιά, πάλι φίδια οι φύλακες της κρυφής γνώσης, αυτή
που είχε την δύναμη να παγώνει τον χρόνο. Η Μέδουσα συμβολίζει όλες τις φοβίες,
το υποσυνείδητο, τα αρχέγονα ένστικτα, τις δεισιδαιμονίες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Μόνο ένας καθαρός
και εξαγνισμένος νους,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ότι δηλαδή αντιπροσωπεύει
η Θεά Αθηνά μπορεί να υπερβεί την κατάσταση της δέσμευσης, του φόβου, της απελευθέρωσης,
για αυτό και η Αθηνά την κουβαλά ως τρόπαιο στο στήθος. Τότε μόνο ολοκληρώνει
την πανοπλία, της, που συμβολίζουν τα πνευματικά όπλα του ανθρώπου, ο οποίος
δεν διαθέτει φυσικά άλλα όπλα από την φύση παρά την νόηση του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p> </o:p></span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-7974471527336689212023-05-19T16:22:00.009+03:002023-11-18T17:11:18.244+02:00 Το τεθερισμένο στάχυ των Ελευσινίων.<p><b> </b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhihcLB0hseFy3ODG9Bu8ZdRyKXzfx2pGVjhTeAEsE-BCoZzMAtEmPwrnjabmvnxTS9FJpt8BNfh0ZPsbZbaIxXHFd1MIDa5k95ooRaVs7l581pOT6ZUO5lO6dmkJQaC0kKdOl-nRqoposcK7OJRGC5DkYFKhFaYFDoz_PKBqOlpOxyQnIs36Lx7U5SMQ/s5184/IMG_8340.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><b><img border="0" data-original-height="3456" data-original-width="5184" height="273" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhihcLB0hseFy3ODG9Bu8ZdRyKXzfx2pGVjhTeAEsE-BCoZzMAtEmPwrnjabmvnxTS9FJpt8BNfh0ZPsbZbaIxXHFd1MIDa5k95ooRaVs7l581pOT6ZUO5lO6dmkJQaC0kKdOl-nRqoposcK7OJRGC5DkYFKhFaYFDoz_PKBqOlpOxyQnIs36Lx7U5SMQ/w410-h273/IMG_8340.JPG" width="410" /></b></a></div><b><br /></b><p></p><p></p><p class="MsoNormal"><span style="background: white; color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τι και εάν
τα αρχαία μυστήρια της θεάς και της κόρης, σίγησαν πριν από χιλιάδες χρόνια. Τι
και εάν το θερισμένο στάχυ δεν επιδεικνύεται πια στους μύστες, αλλά στις οθόνες
των χρηματιστηριακών αγορών;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="background: white; color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εχθές
είδα και φωτογράφισα άγρια στάχυα να φυτρώνουν επάνω στα ερείπια μίας από τις κολώνες που κάποτε στέγαζαν το τελεστήριο της Ελευσίνος, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ώστε να μας θυμίζουν πως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η γονιμοποιός και εξελικτική δύναμη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της φύσης είναι πανταχού παρούσα, ακολουθώντας
αέναα τον εποχικό και βλαστικό κύκλο, ανεξαρτήτως από τις ανθρώπινες
πεποιθήσεις και προσδοκίες..<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="background: white; color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η συντήρηση/διαχείριση
της φωτιάς, και η καλλιέργεια της γης, ήταν τα πρώτα στοιχεία πολιτισμού του ανθρώπου.
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Για αυτό τον λόγο </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">το στάχυ μαζί και η δάδα αποτελούσαν τα
σύμβολα των Ελευσινίων.</span><span style="background: white; color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;"> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="background: white; color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;">Tο ιερό στάχυ,
θεριζόταν κάθε χρόνο από την ιέρεια ή από κάποιο θεράποντα του ιερού
τελετουργικά από το ιερό χωράφι της θεάς και φυλασσόταν στο ιερό. Eπιδεικνυόταν
από τον Ιεροφάντη σε καταληκτική τελετή των Ελευσίνιων Μυστηρίων.</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δήμητρα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συμβόλιζε την καλλιεργημένη γη. Αυτή η
συνέχεια της Μεγάλης μητέρας, παρείχε τον δώρο της καλλιέργειας της Γης. Έφερε
στο φως δια της κόρης Περσεφόνης το δώρο του πολύτιμου και μυστικού καρπού, του
θερισμένου σταχιού. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Ένας σπόρος που , </span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">κρυβόταν άφατος για ένα </span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">ορισμένο διάστημα, μέσα στα σκοτεινά σπλάχνα της,
στο βασίλειο του </span><b style="font-size: 14pt;">«Αίδιου»</b><span style="font-size: 14pt;"> Άδη. Για αυτό η λατρεία της ήταν ταυτόχρονα και
ειδυλλιακή και μυστηριακή.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="background: white; color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το ένα
αγαθό της Δήμητρας στους ανθρώπους ήταν ο «πολιτισμός» της καλλιέργειας της γης,
και το άλλο η μύηση των Ελλήνων σε μια ανώτερη πνευματική εμπειρία, στο γεγονός
του αέναου κύκλου της γέννησης του θανάτου, και της αναγέννησης, δηλαδή στα
«Ελευσίνια Μυστήρια».</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="background: white; color: #333333; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το θερισμένο
στάχυ ενσάρκωνε την αφθονία του σίτου, της πιο πολύτιμης για τη ζωή τροφής. Πέρα
όμως από την ελπίδα για την εξασφάλιση της τροφής, σε συμβολικό επίπεδο, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και κατ΄ αντιστοιχία της περιοδικής ανάπτυξης του
βλαστικού σπόρου, έδινε την ελπίδα για την <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αθανασία και της ανθρώπινης ψυχής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="background: white; color: #333333; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όπως ο
σπόρος αναπτύσσεται, ανθίζει, πεθαίνει,
αλλά επανεμφανίζεται μέσα από την μήτρα της Γης, έτσι και για τη ψυχή του
μυημένου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δίνεται η υπόσχεση </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">της
αναγέννησης. Τα μυστήρια αποβλέπουν στη
σωτηρία και στη μακάρια αθανασία των μυημένων.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_4Tp6tIWhqiLbc64x49AHJrlSuPL0iKNZhNr0_431ItnwMt3jq4kQMZR84-dNoKHZQH1AY1sAF6oBLMcSoc0U3GxWlmEHNSsiuCli8gGYL9n0YlvW_Q6PwzdMbF6jGZ5kyjKmtBbyQ-UvaJw3gRzM7O0V6_gPNXBAGhwLHTrIqOtn92DBkWZ0_Jwn8w/s5184/3.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3456" data-original-width="5184" height="271" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_4Tp6tIWhqiLbc64x49AHJrlSuPL0iKNZhNr0_431ItnwMt3jq4kQMZR84-dNoKHZQH1AY1sAF6oBLMcSoc0U3GxWlmEHNSsiuCli8gGYL9n0YlvW_Q6PwzdMbF6jGZ5kyjKmtBbyQ-UvaJw3gRzM7O0V6_gPNXBAGhwLHTrIqOtn92DBkWZ0_Jwn8w/w407-h271/3.JPG" width="407" /></a></div><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όπως πιστοποιεί ο Κικέρων (Περί νόμων,
Βιβλίο Β΄, 36): <o:p></o:p></span></p><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><i>«Ανάμεσα στους εξαίρετους και πράγματι
θεϊκούς θεσμούς που η Αθήνα σας έχει γεννήσει και φέρει στην ανθρωπότητα, καμία
κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καλύτερη από αυτά τα Μυστήρια. Γιατί μέσω αυτών
αποβάλαμε το βάρβαρο και άγριο τρόπο ζωής και μορφωθήκαμε και εκπολιτιστήκαμε.
Και μύησις καθώς αποκαλείται, πράγματι μάθαμε τις απαρχές της ζωής και
αποκτήσαμε τη δύναμη όχι μόνο να ζούμε ευτυχισμένοι, αλλά και να πεθαίνουμε με
μια καλύτερη ελπίδα». </i></b><o:p></o:p></span></p><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Βασικός σκοπός των Μυστηρίων είναι η
κοινωνία του μύστη με την φύση, με την μήτρα της ζωής, εκεί από όπου όλα
προέρχονται και που όλα επιστρέφουν. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι βλαστικές αυτές λατρευτικές εκδηλώσεις έχουν χαρακτήρα μυθολογικό,
δραματουργικό, βιωματικό, με κυριαρχούσα
συγκίνηση, διδασκαλίες και δρώμενα τα οποία αποβλέπουν σε μια στενή και προσωπική επαφή με
το θείο. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η
μύηση ταυτίζεται με την αποκάλυψη ενός μυστικού, την εισαγωγή στα μυστήρια, τη
διδασκαλία των μυστικών τελετών, τα <b>«δεικνυόμενα»</b>, τα <b>«δρώμενα»</b>, τα <b>«λεγόμενα»</b>.
<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal">
</p><p class="MsoNormal"><span style="background: white; line-height: 115%;"><span style="color: #333333;"><span style="font-size: 14pt;">Στο τελευταίο στάδιο της μύησης, την </span></span><span style="color: #333333; font-size: 14pt;"><span face=""Calibri","sans-serif"" style="mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">εποπτεία</span></span><span style="color: #333333;"><span style="font-size: 14pt;">, όπως λεγόταν στο τυπικό της τελετής, δηλαδή την δυνατότητα
να δει κανείς την κοσμική αλήθεια, ο μύστης έφθανε και στην ηθική κάθαρση, στην
ανανέωση, τον εξαγνισμό της ψυχής και την αθανασία της ψυχής </span></span></span><em><span face=""Calibri","sans-serif"" style="background: white; color: #333333; font-size: 14pt; font-style: normal; line-height: 115%; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">που προσφέρει ο
Ζευς</span></em><i><span style="background: white; color: #333333; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">.</span></i></p><p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6XNwv7TzK2cbttJeM8x46i3aDuajUM_YUhO_8wUTG_lHRdlqHiTHoX67acj4fJbJndFIGW0peeQBmOKRcE3TExK4iK4akWqsnNfOb4u_aLaJGNPfEfJ7LvoV0FWYuhoP_p_mB40cT8velSax_KtSAFByi9vu1rvtUu6E-WCI2B8AdL0YES9pFnLDHvA/s5184/1.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3456" data-original-width="5184" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6XNwv7TzK2cbttJeM8x46i3aDuajUM_YUhO_8wUTG_lHRdlqHiTHoX67acj4fJbJndFIGW0peeQBmOKRcE3TExK4iK4akWqsnNfOb4u_aLaJGNPfEfJ7LvoV0FWYuhoP_p_mB40cT8velSax_KtSAFByi9vu1rvtUu6E-WCI2B8AdL0YES9pFnLDHvA/w398-h265/1.JPG" width="398" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι μυστηριακές λατρείες περιείχαν
αντιλήψεις προσωπικής ένωσης του μυημένου με τους Θεούς, οι οποίοι θα πρόσφεραν μετέπειτα στον μυημένο την προστασία και την
εύνοια του. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έτσι ο μύστης αποκτά ένα αίσθημα
απόλυτης ασφάλειας και μακαριότητας, που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους
υπόλοιπους ανθρώπους». Καθώς και ότι: «η τελετή της μύησης, αποκορύφωμα όλων
των τελετουργιών, συντελεί στην ιδιαίτερη μεταμόρφωση του πιστού και στη
μετάβασή του σε μια νέα πραγματικότητα».<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η μύηση αποτελεί ιδιαίτερη, προσωπική,
ατομική υπόθεση. Κύριο χαρακτηριστικό της Ελευσίνιας μύησης αποτελούσε η ιδέα του θανάτου και της αναγέννησης.
Πεθαίνει το παλιό, ο παλιός εαυτός, και αναγεννιέται σε ένα νέο συνειδησιακό και πνευματικό επίπεδο.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">
</span></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p><br /></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-58688034094537631352023-05-09T11:12:00.013+03:002023-05-10T13:06:56.709+03:00Το μονοπάτι της αλήθειας..<p class="western" lang="el-GR" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">
<span face="Calibri, sans-serif"><span style="font-size: 14pt;"><b>«Ο
νους του αρχάριου έχει πολλές δυνατότητες
αλλά ο νους του ειδικού έχει λίγες»</b>...</span></span></p><p align="left" class="western" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">
<span face="Calibri, sans-serif"><span style="font-size: 14pt;">Shunryu
Suzuki (Δάσκαλος Ζεν 1904 -1971)</span></span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilsOBckVQ9SUyK-H_hXDRFglySzUSnjz5wyC59VLCoXbCnUOdN_O_ygm5UMlu8YfkqZOrCaPLn6SHvZXjwD8Ozqx0KaDvW0MjlYS8y-LxA-BQ4ABbfLHGV9lAh6A1iGl0ECwWvMbmcCXyhp4ssztP5_GIv086zK9P7ougTdyogj2syzzgfCKvgwDZptw/s866/342991196_1567693690382447_1738806351147292067_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black;"><img border="0" data-original-height="866" data-original-width="720" height="345" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilsOBckVQ9SUyK-H_hXDRFglySzUSnjz5wyC59VLCoXbCnUOdN_O_ygm5UMlu8YfkqZOrCaPLn6SHvZXjwD8Ozqx0KaDvW0MjlYS8y-LxA-BQ4ABbfLHGV9lAh6A1iGl0ECwWvMbmcCXyhp4ssztP5_GIv086zK9P7ougTdyogj2syzzgfCKvgwDZptw/w287-h345/342991196_1567693690382447_1738806351147292067_n.jpg" width="287" /></span></a></div><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR"><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Μετά από
τόσα χρόνια στην αναζήτηση, κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι <i>«ψαγμένοι υποτίθεται άνθρωποι»</i>, είναι τελικά και οι πιο δογματικοί. </span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 14pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span style="color: black;">Ο
δογματισμός είναι η εμμονή διαφόρων
ανθρώπων στην δική τους </span></span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 14pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span style="color: black;">εκδοχή
</span></span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 14pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span style="color: black;">της
αλήθειας. </span></span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 14pt;">Η
λέξη δόγμα προέρχεται από το δοκέω που
θα πει: σκέπτομαι, υποθέτω, νομίζω,
φαντάζομαι, επομένως σημαίνει απόφανση
κατόπιν υπόθεσης, μια γνωμοδότηση πάνω
στα πράγματα.</span></p><p lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span face="Calibri, sans-serif"><span style="font-size: 14pt;"> </span></span>
</p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Η υπερβολική σιγουριά οδηγεί στην
αλαζονεία, η οποία αποτελεί τροχοπέδη στην πνευματική - και όχι μόνο- εξέλιξη. Αν
θέλετε να διαπιστώσετε το </span><i style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">«ποιόν»</i><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> ενος ανθρώπου, παρατηρήστε τον στην
καθημερινότητα του. Υπάρχει συμφωνία λόγων και έργων; </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ακολουθήστε όσους ταπεινά </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 18.6667px;">αναζητούν </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">την αλήθεια,
αμφισβητήστε όσ</span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">ους υποστηρίζουν πως την βρήκαν. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ό Τζίντου Κρισναμούρτι
(Jiddu Krishnamurti 1895 – 1986, Ινδός στοχαστής, φιλόσοφος, ομιλητής
και πνευματικός δάσκαλος), αναφέρει σχετικά:</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><i>«Η πίστη
είναι άρνηση της αλήθειας, η πίστη εμποδίζει την αλήθεια. Η αλήθεια είναι
μια χώρα δίχως μονοπάτι. O άνθρωπος δεν μπορεί να τη φτάσει μέσα από
οργανώσεις, μέσα από κάποια πίστη, μέσα από δόγματα, ιερωμένoυς ή τελετουργίες,
ούτε και μέσα από κάποια φιλοσοφική γνώση ή ψυχολογική τεχνική.<o:p></o:p></i></span></p><p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Πρέπει να τη βρει μέσα από τ</span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">o</span><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">ν καθρέφτη
των σχέσεων, μέσα από την κατανόηση τ</span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">o</span><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">υ περιεχομένου τ</span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">o</span><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">υ ν</span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">o</span><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">υ τ</span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">o</span><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">υ, με την παρατήρηση και όχι με διαν</span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">o</span><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">ητική
ψυχανάλυση ή ενδ</span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">o</span><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">σκοπική
αυτοανάλυση.</span></i></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><i>Δυστυχώς,
άνθρωποι που έχουν δύναμη, εξουσία, σε αυτοεπονομαζόμενες φιλοσοφικές ή
πνευματικές οργανώσεις εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους λέγοντας ότι υπάρχουν
διαφορετικά μονοπάτια, τα απόκρυφα, τα μυστικιστικά και ούτω καθεξής.</i></span></p><p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Η αυθεντία συνεπάγεται φόβο και αν πειθαρχεί κανείς από
το φόβο μήπως δε κερδίσει όσα του λέει ο εκμεταλλευτής του στο όνομα της
αλήθειας ή κάποιας υπερβατικής εμπειρίας, αυτό σημαίνει ότι αρνιέται την ίδια
του την διαύγεια και την εντιμότητά του. </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Όταν ακολουθείτε κάποιον, τον καταστρέφετε. Ο μαθητής
καταστρέφει τον δάσκαλο και ο δάσκαλος καταστρέφει τον μαθητή.</span></i></p><p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Από τη στιγμή που κάποιος τα καταλάβει όλα αυτά
ανακαλύπτει από μόνος του ότι δεν υπάρχουν μονοπάτια για την Αλήθεια. </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Αλήθεια είναι το άγνωστο, κι ένας
νους που αναζητά την αλήθεια δεν θα τη βρει ποτέ, γιατί ο νους είναι φτιαγμένος
από το γνωστό, είναι το αποτέλεσμα του παρελθόντος, το αποτέλεσμα του χρόνου –
πράγμα που μπορείτε να το παρατηρήσετε από μόνοι σας.</span></i></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><i>Όταν ο
νους αναζητά την αλήθεια, αναζητά μία προβολή του ίδιου του του εαυτού, όχι την
αλήθεια. Σε τελευταία ανάλυση ένα ιδανικό είναι ένα είδος προβολής του εαυτού
μας• είναι πλασματικό, εικονικό.</i></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><i>Η αλήθεια
μπορεί να έρθει μόνο στο νου που είναι άδειος από το γνωστό. Έρχεται μέσα σε
μια κατάσταση του νου στην οποία το γνωστό απουσιάζει, δεν λειτουργεί.Δεν
υπάρχει, λοιπόν, μονοπάτι προς την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια πρέπει να
ανακαλύπτεται κάθε λεπτό.<o:p></o:p></i></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><i>Η πίστη
είναι άρνηση της αλήθειας, η πίστη εμποδίζει την αλήθεια. Θ’ άξιζε τρομερά
να δει κανείς αν μπορεί να είναι φως για τον εαυτό του, ένα φως που να μην
εξαρτάται από κάτι άλλο και που να είναι εντελώς ελεύθερο.»</i></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ο Όσσο (Bhagwan
Shree Rajneesh, 1931-1990, Ινδός φιλόσοφος) συμπληρώνει:</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><i>«Φυλάξου
από όλες τις φιλοσοφίες, επειδή η βάση τους είναι ίδια. Εξαρτώνται από λέξεις,
ενώ η πραγματικότητα δεν είναι μια λέξη. Κινήσου προς το αληθινό. Εσύ είσαι
αληθινός, η ύπαρξη είναι αληθινή. Μη δημιουργείς ένα τοίχο από λέξεις ανάμεσα
σε σένα και στην πραγματικότητα.</i></span></p><p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Οι παπάδες χρησιμοποιούν τόσο ειδική φρασεολογία,
χρησιμοποιούν τέτοιους τεχνικούς όρους, που δεν μπορείς να καταλάβεις για τι
πράγμα μιλούν. </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Και
όταν δεν μπορείς να καταλάβεις, νομίζεις πως είναι πολύ βαθυστόχαστοι. Όποτε
δεν μπορείς να καταλάβεις κάτι, νομίζεις πως είναι πολύ βαθυστόχαστο. Είναι
πέρα από μένα.</span></i></p><p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Να θυμάσαι αυτό: Ο Βούδας μιλάει σε μια πολύ συνηθισμένη
γλώσσα, η οποία μπορεί να γίνει κατανοητή από τον καθένα. </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Δεν είναι η γλώσσα των παπάδων. Ο
Ιησούς μιλάει με μικρές παραβολές, που μπορεί να τις καταλάβει οποιοσδήποτε
αμόρφωτος άνθρωπος. Δεν χρησιμοποιεί ποτέ ειδική φρασεολογία. Ο Μαχαβίρας
μιλάει, δίνει τις τεχνικές του, στη γλώσσα των πιο συνηθισμένων και καθημερινών
ανθρώπων.</span></i></p><p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Αν ο καθημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει, μόνο
τότε μπορούν να επιβιώσουν οι παπάδες. </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Αν ο καθημερινός άνθρωπος καταλαβαίνει τι λένε, τότε
εκείνοι χάνουν, επειδή δεν λένε τίποτα.</span></i></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><i>Ο έξυπνος
έχει πάντοτε εκμεταλλευτεί τον καθημερινό άνθρωπο. Γι' αυτό ο Βούδας, ο Ιησούς
και ο Μαχαβίρας δεν έγιναν ποτέ σεβαστοί από τους βραχμάνους, τους λόγιους και
τους έξυπνους, επειδή ήταν επιβλαβείς. Κατέστρεφαν τις δουλειές τους Κάθε είδος
εξάρτησης είναι σκλαβιά και η πνευματική εξάρτηση είναι η χειρότερη από όλες.</i></span></p><p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ο αληθινός άνθρωπος παραμένει συνηθισμένος, εντελώς
συνηθισμένος. </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Κανένας
δεν ξέρει ποιος είναι, κανένας δε ξέρει τι θησαυρό κουβαλάει μέσα του. Ποτέ δεν
διαφημίζει, ποτέ δεν προσπαθεί να προβάλει. Η ζωή δεν είναι ένας γρίφος για να
τον λύσεις. Η ζωή είναι ένα μυστήριο για να το ζήσεις.</span></i></p><p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ο Λάο-τσε, ο Γκωντάμα Βούδας, ο Σωκράτης δεν ακολούθησαν
κανέναν. </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Αναζήτησαν
από μόνοι τους, ρισκάροντας, επειδή απομακρύνονται από το πλήθος, πάνω σε ένα
μοναχικό μονοπάτι, χωρίς να γνωρίζουν πού τελειώνει αυτό το ταξίδι, αλλά
εμπιστεύονται την καρδιά τους, βιώνοντας μικρές ενδείξεις ότι η ειρήνη μεγαλώνει,
ότι η αγάπη ανθίζει, ότι ένα καινούργιο άρωμα έχει έρθει στην ύπαρξη τους. ότι
το μάτια τους δεν είναι πια γεμάτα από τη σκόνη του παρελθόντος – μια τρομερή
διαύγεια και διαφάνεια.. Και γνωρίζουν ότι βρίσκονται στο σωστό μονοπάτι.</span></i></p><p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Επί χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος είχε τη φαντασίωση ότι
μπορεί να φτάσει στη γνώση, συσσωρεύοντας σκέψεις άλλων ανθρώπων. </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Αυτό είναι απολύτως ψεύτικο και
λανθασμένο. Ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να φτάσει στη γνώση, συσσωρεύοντας σκέψεις
άλλων ανθρώπων. Η γνώση έρχεται από μέσα και οι σκέψεις έρχονται απ' έξω. Η
γνώση είναι δική σου και οι σκέψεις είναι πάντοτε των άλλων, είναι πάντοτε
δανεικές. </span></i></p><p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Η γνώση είναι ζωντανή μόνο όταν τη γνωρίζεις εσύ ο ίδιος,
όταν είναι άμεση εμπειρία. </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Όταν όμως την ξέρεις από τους άλλους, δεν είναι ζωντανή εμπειρία, δεν
είναι γνώση, είναι απλώς μνήμη. Η φιλοσοφία είναι μια στάση απέναντι στη ζωή.
Στάση σημαίνει επιλογή. Και η επιλογή μπορεί να είναι μονάχα αποσπασματική.
Ένας μύστης ποτέ δεν επιλέγει. Βλέπει το όλο χωρίς καμία επιλογή από τη πλευρά
του. Αν επιλέγεις, αμέσως δημιουργείται πρόβλημα, επειδή η ζωή είναι γεμάτη
αντιθέσεις. Δεν επιλέγεις ποτέ και μη γίνεις φιλόσοφος.»</span></i></p></span></span><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><br />
</p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-14311099873410428162023-04-16T15:47:00.008+03:002023-04-17T18:37:08.607+03:00Παγανισμός και Χριστιανισμός.<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2bIlaFheFP6l0x4FuGTab2CQRKJoBoEi-gAnJ6E-mi-qV_4WlpvAovK-E-q6IgY_EOIMC_1M-hY9L51y4AVVRrYxbEV9fmsMMWxGAOmOYUOiCClM3ImaV-mj95Iig0b8TMlt9HKqIkBfO7PGs51ZOPXNqLCki-ojXKvU5A3yQAPDHC7qNuilZCKi67A/s810/22.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="810" data-original-width="540" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2bIlaFheFP6l0x4FuGTab2CQRKJoBoEi-gAnJ6E-mi-qV_4WlpvAovK-E-q6IgY_EOIMC_1M-hY9L51y4AVVRrYxbEV9fmsMMWxGAOmOYUOiCClM3ImaV-mj95Iig0b8TMlt9HKqIkBfO7PGs51ZOPXNqLCki-ojXKvU5A3yQAPDHC7qNuilZCKi67A/w272-h408/22.jpg" width="272" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EL;"><b>«Ο παγανισμός
δεν ήταν ποτέ θρησκεία και δεν υπήρχαν ειδωλολάτρες πριν από τον Χριστιανισμό. Οι
Xριστιανοί επινόησαν τον παγανισμό, όχι μόνο ως όρο, αλλά και ως σύστημα».</b></span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Maijastina</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Kahlos</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> (διδάκτωρ Λατινικής και Ρωμαϊκής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι
και Ισόβιο Μέλος του </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Clare</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Hall</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">, </span><st1:place w:st="on"><st1:placetype w:st="on"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt;">University</span></st1:placetype><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt;">of</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span><st1:placename w:st="on"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt;">Cambridge</span></st1:placename></st1:place><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">. Ειδικεύεται στη μετανάστευση και την κινητικότητα στην ύστερη αρχαία
Μεσόγειο, την καθημερινή ζωή στην αρχαία Ρώμη και τις αρχαίες θρησκείες. ), </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Debate</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">and</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Dialogue</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">: </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Christian</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">and</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Pagan</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Cultures</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">c</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">. 360-430.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">O</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">ταν µιλάµε για
<b>«παγανισµό»</b>, δεν εννοούµε ένα συγκροτηµένο και οµοιογενές θρησκευτικό σύστηµα,
αλλά µια θάλασσα παραδόσεων, εθίµων και πράξεων µεεσωτερική ποικιλοµορφία,
αντιθέσεις και ιδιαιτερότητες.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ούτε, άλλωστε, ο
</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">X</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">ριστιανισµός, παρά την ιεραρχική του οργάνωση µε σχετικάσταθερό σηµείο
αναφοράς τις Γραφές, αποτελούσε (ή αποτελεί σήµερα) µια µονολιθική θρησκευτική
δοµή, αφού χαρακτηριζόταν (και χαρακτηρίζεται ακόµη) από επιµέρους οµάδες και
ρεύµατα, µε αγεφύρωτο, πολλές φορές, µεταξύ τους χάσµα.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ακόµη και η
αρχαία Εβραϊκή θρησκεία, το λίκνο του Χριστιανισµού, δεν λειτουργούσε ως
κλειστό σύστηµα, αλλά αντλούσε συνεχώς στοιχεία από το περιβάλλον της, πλουµίζοντας
το υφαντό της µε </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">X</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">ανανιτικά, Αιγυπτιακά, Μεσοποταµιακά και
Ελληνικά πολιτιστικά στοιχεία. Αυτή τη ρευστότητα, ένθεν και ένθεν, δεν πρέπει
κανείς να την παραβλέπει.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Στη δηµοτική
σκέψη, γράφει οΓιώργος Κοντογιώργης, «δεν υπάρχει ένας, αλλά πολλοί θεοί (ο
Άδης, ο Χάρος, η Χάρισα, ο ‘Θεός’, οι Άγιοι, η Γη, η Παναγία κ.ά.).Μολονότι
διαφαίνονται µια σχετική εσωτερική ιεράρχηση κι έναςσαφής καταµερισµός έργων,
αναγνωρίζεται σε καθένα από τους θεούς αυτούς πλήρης αυτονοµία δράσης [...] Ο
θεός Χάρος συνυπάρχει µε τον Θεό, αποτελεί ως προς αυτό την προσωποποίηση της
ανοµίας, ενσαρκώνει την απόλυτη αδικία, το απόλυτο κακό»(Κοντογιώργης 2006:18).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">H</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> µετάβαση από τους
θεούς στον Θεό ήταν διαδικασία αργή, σταδιακή, σύνθετη και, συνήθως, µη βίαιη
[η ιστορία μας διδάσκει το αντίθετο, εδώ κατά την γνώμη μου ο συγγραφέας
καταλήγει σε λάθος συμπεράσματα. Η διαδικασία αυτή συνήθως ήταν βίαιη].</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Η διαδικασία
τούτη εξαρτιόταν [ και σε μικρό βαθμό - θα ήταν πιο σωστό κατά την γνώμη μου ]
από παράγοντες πέραν της αυτοκρατορικής καταστολής του παγανισµού, όπως η
φυσική καταστροφή των παγανιστικών ιερών από σεισµούς, η ιδιωτικοποίηση της
παγανιστικής θρησκείας και ο ενοθεϊσµός, δηλαδή η λατρεία ενός ύψιστου θεού,
µιας µέγιστης µορφής ανάμεσα σε άλλες, κατώτερες θεότητες (</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Rautman</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> 2002. M</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">itchell</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">-</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Nuffelen</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> 2010. </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Panayides</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">2016</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">a</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">. </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Mavrojannis</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> 2016-2017. </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Deligiannakis</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> 2018).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Για τον </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">David</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Frankfurter</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">, <b>«ο εκχριστιανισµός [...] του µεσογειακού χώρου δεν πρέπει πλέον να
θεωρείται προϊόντης οριστικής και απόλυτης επίδρασης ιδεολογιών και θεολογικών
διδασκαλιών»,</b> εφόσον η επιβίωση παγανιστικών στοιχείων αποκαλύπτει τον τρόπο µε
τον οποίο <b>«Χριστιανικά σύµβολα, ιδέες, εξουσίες, ονοµασίες και άγιοι
προσλαµβάνονταν και τύγχαναν διαπραγµάτευσης σε τοπικό επίπεδο - όχι µόνο σε
συγκεκριµένες περιοχές, αλλά σε διάφορα επίπεδα, στο σπίτι και στο εργαστήριο,
στις γιορτές των αγίων και στο µυαλό όσων ασχολούνταν µε το λειτουργικό
τελετουργικό. Αυτοί ήταν οι κοινωνικοί χώροι, οι θρησκευτικοί κόσµοι, του
εκχριστιανισµού - το χωνευτήρι της θρησκευτικήςδράσης»</b> (</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Frankfurter</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> 2018:31).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Για την καλύτερη
κατανόηση της αλληλεπίδρασης παγανισµού και Χριστιανισµού, ο </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Frankfurter</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> προτείνει την αξιοποίηση της θεωρίαςτου ανθρωπολόγου </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Robert</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Redfield</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> περί <b>«Μεγάλης»</b> και <b>«ΜικρήςΠαράδοσης»</b>.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><b><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EL;">«Η κουλτούρα
µιας αγροτικής κοινότητας», γράφει ο</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt;">Redfield</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EL;">, «δεν είναι αυτόνοµη. Αποτελεί πτυχή της [ευρύτερης] κουλτούρας στην οποία
εντάσσεται. Όπως ακριβώς η αγροτική κοινωνία είναι ελλιπής [ως κοινωνικό
σύνολο], έτσι και η αγροτική κουλτούρα είναι ελλιπής [...] Χρειάζεται µιαν άλλη
κουλτούρα για να συνεχίσει να λειτουργεί. </span></b><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><b>Η διανοητική
και, συχνά, θρησκευτική και ηθική ζωήτου χωριού παραµένει συνεχώς µη πλήρης
[...] Το χωριό µάς προσκαλεί να εξετάσουµε τη µακρά αλληλεπίδραση µεταξύ της
τοπικήςκοινότητας και των πολιτιστικών κέντρων»</b> (</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Redfield</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> 1955:13-14).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Η<b>«Μεγάλη
Παράδοση»</b> είναι για τον </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Redfield</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> η κουλτούρα του πυρήνα,των ελίτ,
της άρχουσας τάξης. Από την άλλη, η <b>«Μικρή Παράδοση»</b> αναπνέει στο υπέδαφος,
είναι η κουλτούρα των µικρών ανθρώπων,των αγροτών, των αγροτικών κοινοτήτων. <b>«Ο
πολιτισµός», καταλήγειο </b></span><b><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Redfield</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">, «διαθέτει τοπικό εύρος και µεγάλο
ιστορικό βάθος. </span></b><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><b>Είναι ένα µεγάλο
σύνολο, στον χώρο και τον χρόνο, εξαιτίας της πολυπλοκότητας της οργάνωσής του
που διατηρεί και καλλιεργεί τις επιµέρους παραδόσεις», µε τη Μεγάλη Παράδοση να
διαχέει πολιτιστικάχ αρακτηριστικά προς τις «πολλές και διαφορετικές µικρές
τοπικές κοινωνίες που εµπεριέχονται σ’ αυτήν» </b>(</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Redfield</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> 1955:21).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Στην περίπτωσή
µας, ο Χριστιανισµός διαδραµατίζει τον ρόλο της Μεγάλης Παράδοσης, αφού
υποστηρίζεται από το αυτοκρατορικό</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">κέντρο.
</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ταυτόχρονα, συµβιώνει σε τοπικό επίπεδο
µε πληθώρα προχριστιανικών αξιών, πρακτικών και εθίµων.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Η Μικρή αυτή
Παράδοση προσλαµβάνει τη Μεγάλη µε διαφορετικούς τρόπους και σε
διαφορετικόβαθµό (βλ., π.χ., </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Frankfurter</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> 2018:257-258).Ο </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Carlo</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ginzburg</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> αντιλαµβάνεται την εκδήλωση προχριστιανικών εθίµων, πράξεων και αντιλήψεων
ως προϊόν συνύπαρξης µεταξύ της προφορικής κουλτούρας των λαϊκών µαζών και της
γραπτής κουλτούρας της άρχουσας τάξης (</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ginzburg</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> 1980).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Πηγή: <b>«Ο θάνατος
των θεών: παγανισμός και μαγεία στη μεσαιωνική Κύπρο»</b>, δρ Χρυσοβαλάντης
Κυριάκου.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-40683572554485769292023-04-15T01:33:00.001+03:002023-04-15T01:33:29.299+03:00Περί λαμπάδων, ιερού φωτός και μυήσεων στην αρχαία Ελλάδα.<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Κατά την
αρχαιότητα, από την Ιερά Πύλη που βρισκόταν στον χώρο του Κεραμεικού διερχόταν
λαμπαδηδρομία, η πορεία με αναμμένες λαμπάδες (θύρσους) των Αθηναίων οι οποίοι
διέσχιζαν νύχτα το Αιγάλεω μέχρι την Ελευσίνα για την τέλεση των Ελευσινίων
Μυστηρίων (μύθος Δήμητρας Περσεφόνης, αναγέννηση φύσεως). Από αυτούς μόνο οι
μυημένοι συνέχιζαν μέχρι το Τελεστήριο.</span></p><p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 18.6667px;">Η <b>«Πομπή των Παναθηναίων</b></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 18.6667px;"><b>»</b></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 18.6667px;"> ( λατρεία της θεάς Αθηνάς), ξεκινούσε από το <b>«Πομπείον» </b>(4ος αι. π.Χ.), πλάι στα τείχη του Κεραμεικού, και περνώντας από την αρχαία Αγορά έφθανε στην Ακρόπολη.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="background-color: transparent; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; color: #050505; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr0A47ppFvjD9pOaY-OLTrxXkzJ9mWIi9y0KPpfVRy-zP8DPwNHi8puxjemBxcnjdd6-i_Prf6_5rBY0asitEiRaTysQhoVRzHPHwR7g4LsLgAGAiK1uUdy59Cu7LS6AEuakFQDY2yISYAPCGUWHngVYDJBMg_i_lZdcgzyUT62no8SQUZ7M6nvsBhpA/s1200/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1200" height="269" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr0A47ppFvjD9pOaY-OLTrxXkzJ9mWIi9y0KPpfVRy-zP8DPwNHi8puxjemBxcnjdd6-i_Prf6_5rBY0asitEiRaTysQhoVRzHPHwR7g4LsLgAGAiK1uUdy59Cu7LS6AEuakFQDY2yISYAPCGUWHngVYDJBMg_i_lZdcgzyUT62no8SQUZ7M6nvsBhpA/w359-h269/1.jpg" width="359" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="background-color: transparent; font-size: 14pt;"><span style="color: #050505;"> </span><span style="color: #999999;"> Πομπείον, Κεραμεικός </span><span style="color: #050505;"> </span></span></div><p></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EL;">Οι λαμπάδες
(θυρσοί -λυχνάρια) ήταν και το σύμβολο των Καβείρων. Κατά την τέλεση των
Καβειρίων μυστηρίων στην Λήμνο επίσης, πριν από τις τελετές έσβηναν κάθε φωτιά
στο νησί, έως ότου έρθει η ιερή φλόγα την Δήλου. </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">ΟΙ μύησεις
γινόταν τη νύχτα, υπό το φως των δαδιών και λυχναριών των μυημένων που
παραβρίσκονταν στην τελετή. Πλήθος είναι τα λυχνάρια που βρέθηκαν στις
ανασκαφές με εγχάρακτο το γράμμα «Θ» δηλωτικό των Μεγάλων Θεών.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Στα Ασκληπιεία της αρχαιότητας επίσης, οι πυροφόροι
έφεραν δάδες. Σε επιγραφές ιαμάτων, καλείται ο πυροφόρος και παις ο των θεών
πυρφορών. Οι πυρφόροι ήταν βοηθοί στις ιατρικές εργασίες, οι οποίες λάμβαναν
χώρα στα φημισμένα Ασκληπιεία.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj89hKAyhvn8zH2FO9sBDca2dWS6UyUXAxtF3PLkZsfF5lF-i7DMSS4eql9aBLbDuek7KWk7beKsIeg-qMKxzDLoLdiT-4O-hHktjyKzt2v-GSGBiqF7SAzvSd-8T2-a2S4lAi856kKgJMX8wgEpGLMrmFmzpXhAd0BZpSswhq2oHODPoYeAcKwVG5UfQ/s960/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="533" height="411" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj89hKAyhvn8zH2FO9sBDca2dWS6UyUXAxtF3PLkZsfF5lF-i7DMSS4eql9aBLbDuek7KWk7beKsIeg-qMKxzDLoLdiT-4O-hHktjyKzt2v-GSGBiqF7SAzvSd-8T2-a2S4lAi856kKgJMX8wgEpGLMrmFmzpXhAd0BZpSswhq2oHODPoYeAcKwVG5UfQ/w229-h411/2.jpg" width="229" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span lang="EL" style="background: white; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><span style="color: #cccccc;">Πυροφόρος μουσείο Επιδαύρου</span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ο πυροφόρος
προσφέρει πολλά αναθήματα στους θεούς, το ίδιο βέβαια και ο ιερεύς πολλές φορές
προσφέρει από κοινού μετά από τον ιερέα (Επιδ. επιγρ. 56, 59) και άλλοτε εις το
όνομα του ιερέως με αναγραμμένο και το δικό του όνομα για να δηλωθεί η
χρονολογία στο ανάθημα. Ο πυροφόρος δεν μπορεί να τελέσει για δεύτερο έτος ή να
γίνει ισόβιος.Το αξίωμα του είναι ενιαύσιο και σε μεταγενέστερη περίοδο γίνεται
σπουδαίο. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Λόγω της σχέσης
του θεού Ασκληπιού με τα μυστήρια στην Ελευσίνα και το ιερό της λατρείας των
Ελευσίνιων θεών, κατά την μεταγενέστερη ρωμαϊκή περίοδο, οι ιερείς του
Ασκληπιού φέρουν και τίτλους του ιερατικού αξιώματος των ιερέων της Ελευσίνος.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Έτσι ο ιερεύς
του Ασκληπιού ονομάζεται και δαδούχος των Ελευσίνιων μυστηρίων, ο δε ιερεύς
Διογένης,ο οποίος φέρει και τα περισσότερα αναθήματα, ονομάζεται σε αυτά Δηούς
πρόπολος και ταυτόχρονα και ιεροφάντης.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Επανερχόμενος
στο <b>«Πομπείον»</b> ο Παυσανίας, ομιλεί περί κτίσματος που χρησίμευε για την
προπαρασκευή των πομπών (προφανώς εννοεί την πομπή των Παναθηναίων).</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Πολυάριθμα ίχνη
από τρύπες πασσάλων, διασκορπισμένα σε μεγάλη ακτίνα εντός του χώρου, αποτελούν
σαφείς ενδείξεις ότι πριν από την ανέγερση του κλασσικού Πομπείου
κατασκευάζονταν εκεί προσωρινά καταλύματα (σκηνές ή τέντες), που
χρησιμοποιήθηκαν ως εγκαταστάσεις για την διοργάνωση της εορτής των Παναθηναίων.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Τα λείψανα που
διατηρούνται σήμερα κατά χώρας αποκαθιστούν το Πομπείον ως μακρόστενο κτίριο
ορθογώνιας κάτοψης με περίστυλη εσωτερική αυλή, δυτικά και βορείως της οποίας
ανοίγονταν εφαπτόμενες με αυτήν συνεχόμενες αίθουσες συμποσίων, και με
μνημειακό πρόπυλο στο βόρειο τμήμα της ανατολικής πλευράς του.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Στην
περιβαλλόμενη από κίονες αυλή θα μπορούσε να χωρέσει το πλοίο της πομπής των
Παναθηναίων, στα ιστία του οποίου αναρτούσαν τον πέπλο της θεάς Αθηνάς, με τον
οποίο θα έντυναν το πανάρχαιο λατρευτικό ξόανό της στην Ακρόπολη.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Οι αίθουσες
συμποσίων πιθανότατα προορίζονταν για την συνάθροιση των αξιωματούχων της πόλης
για την εορταστική συνεστίαση προς τιμήν της Αθηνάς, στην οποία συμμετείχε και
ο υπόλοιπος λαός, που συγκεντρωνόταν μάλλον σε γειτονικό χώρο (στην μεγάλη αυλή
του Διπύλο.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Εάν κρίνουμε από
την ευρύχωρη περίστυλη αυλή και τις επιγραφές εφήβων στην εσωτερική πλευρά της,
το Πομπείον πρέπει να λειτούργησε και ως γυμνάσιο για την άθληση των νέων, ίσως
ακόμα και ως σιταποθήκη σε περιόδους που παρουσιαζόταν ανάγκη.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Με βάση τα
υπάρχοντα στοιχεία, φαίνεται ότι η είσοδος στον χώρο του ήταν ελεύθερη για
όλους· αυτό συνάγεται και από την μαρτυρία του Διογένους του Λαέρτιου, ο οποίος
μας πληροφορεί ότι στο Πομπείον ήταν στημένος ένας χάλκινος ανδριάντας του
Σωκράτους, έργο του Λυσίππου, και ότι εκεί διέτριβε κατά διαστήματα ο φιλόσοφος
Διογένης.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Τέλος, ο
Πλούταρχος αναφέρει την ύπαρξη μιας τοιχογραφίας, όπου απεικονιζόταν ο ρήτορας
Ισοκράτης, μαζί με άλλες τοιχογραφίες κωμωδιογράφων, μεταξύ των οποίων θα συγκαταλεγόταν
και ο Μένανδρος, του οποίου το όνομα σώζεται στο εσωτερικό του κτιρίου, δίπλα
από την μικρή θύρα.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Με την εισβολή
των Ρωμαίων του Σύλλα το 86 π.Χ. το Πομπείον καταστράφηκε, για να
αντικατασταθεί, έπειτα από μία μακρά περίοδο ερήμωσης, κατά τον 2ο αι. μ.Χ.,
μάλλον επί αυτοκράτορος Αντωνίνου Πίου (138-161 μ.Χ.), από ένα νέο ευρύχωρο
τρίκλιτο κτίσμα με στοές, το λεγόμενο <b>«κτίριο των αποθηκών»</b>.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Το οικοδόμημα
αυτό ισοπεδώθηκε κατά την εισβολή των Ερούλων το 267 μ.Χ. Έναν περίπου αιώνα
αργότερα, την θέση του πήραν δύο επιμήκεις στοές εμπορικού χαρακτήρα, οι οποίες
στέγαζαν καταστήματα και έφεραν αψιδόμορφη πύλη σε σχήμα θριαμβικού τόξου.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><i><span style="color: #cccccc;">Πληροφορίες για
το «Πομπείον» αντλήθηκαν από την ιστοσελίδα:</span></i></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><i><span style="color: #cccccc;"><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"></span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><a href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Farchaeologia.eie.gr%2F%3Ffbclid%3DIwAR0DAuC8-Q2kLxnBkfC60JuS1qxkmDxZSDZmOsJe5KeomrHBiZ2SSGqfDEw&h=AT02QsNXzL8jmhKLugQit3iG5DXvZaGfRPZGP_0_RCvRyPDyzRTSKGm-zHSM0yBgEzpSxqifX64suEavEhjZJV-8y4OolSVF_Gk8RRwPqr-7G4M0DvuPBZ-G4Dnx1l8Zfg&__tn__=-UK-R&c%5b0%5d=AT3TbJV-EztPBxsIEVSZkB8rxK5EoSHhRHY_5iZAJtMZrh6JwO7PKVfEWcMQ16OR90i_MqEqPrrBPXm1IYdj32Vh1LdxIbYMXRjeqPWa1f3i-PBN8GmroXsM3bSKuLWa25drcruB0vAdNC2yEV-0Z9CLpfXDN3366lILjfufUei-NyKn0XTbdA" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; border-color: initial; border-style: initial; box-sizing: border-box; cursor: pointer; outline: none; text-align: inherit; touch-action: manipulation;" target="_blank"><span style="border: 1pt none windowtext; padding: 0in; text-decoration-line: none;">https</span><span lang="EL" style="border: 1pt none windowtext; padding: 0in; text-decoration-line: none;">://</span><span style="border: 1pt none windowtext; padding: 0in; text-decoration-line: none;">archaeologia</span><span lang="EL" style="border: 1pt none windowtext; padding: 0in; text-decoration-line: none;">.</span><span style="border: 1pt none windowtext; padding: 0in; text-decoration-line: none;">eie</span><span lang="EL" style="border: 1pt none windowtext; padding: 0in; text-decoration-line: none;">.</span><span style="border: 1pt none windowtext; padding: 0in; text-decoration-line: none;">gr</span><span lang="EL" style="border: 1pt none windowtext; padding: 0in; text-decoration-line: none;">/</span></a></span><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> και για τους Πυροφόρους από τον </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><a href="https://www.facebook.com/opylarinos?__cft__%5b0%5d=AZXkENJ29OWPGtyVNJkFWqxu3RFpFnhVlCQr7r9qJDqmefOw-uzglqgtNX3vMDaFGHQHRjiFIq_xGNIglnK8M_r8vf6HLvJJaNtvfeENCZN739eM5NVTYqUXt94uwBXz-NXX65V5WxqEJHhtAy6tWqo5y3c0yYHGSXnSKygugy8LRg&__tn__=-%5dK-R" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; border-color: initial; border-style: initial; box-sizing: border-box; cursor: pointer; outline: none; text-align: inherit; touch-action: manipulation;"><span class="xt0psk2"><span lang="EL" style="border: 1pt none windowtext; padding: 0in; text-decoration-line: none;">Ορέστης
Πυλαρινός</span></span></a></span></span></i></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="background: white; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">
</span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="background: white; color: #050505; font-family: Arial; font-size: 11.5pt; mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-25331913003415870822023-03-19T07:53:00.014+02:002023-03-19T14:09:57.230+02:00Ο αόρατος ιστός της ζωής, σε μία χούφτα χώμα…<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH0WrR9FnnrwtAX5q0TZiv_ootLxxZGqZp7Zp1id__gdpN43EAqzOqKGkGHLKHm9-Yxr3VkMExqHP0KyD78rx9bAWdyobLNSlnmAGBg3S8BxDx0vmUd3lAadrQE087LNqhWx-bzgf9qVGgA72DfC9prIQ56OMBJBdxNoWRxOskgo2U0mJ1G8vcseRPEg/s1000/f710044bf79a4b1f5d8b085e5e5d9711_XL.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH0WrR9FnnrwtAX5q0TZiv_ootLxxZGqZp7Zp1id__gdpN43EAqzOqKGkGHLKHm9-Yxr3VkMExqHP0KyD78rx9bAWdyobLNSlnmAGBg3S8BxDx0vmUd3lAadrQE087LNqhWx-bzgf9qVGgA72DfC9prIQ56OMBJBdxNoWRxOskgo2U0mJ1G8vcseRPEg/w466-h310/f710044bf79a4b1f5d8b085e5e5d9711_XL.jpg" width="466" /></a></div><br /><span style="font-size: 16pt;">Ο άνθρωπος και τα ζώα αποτελούν ένα
απειροελάχιστο κομμάτι της βιοποικιλότητας σε όλη τη Γη, όπου κυριαρχούν τα
μικρόβια και οι μικροοργανισμοί, οι οποίοι, καλύπτουν το περισσότερο από το
60-70% όλης της βιοποικιλότητας, αλλά και της βιομάζας του πλανήτη μας.</span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το χώμα για παράδειγμα, κρύβει
περισσότερη «ζωή» από όση μπορούμε να φανταστούμε ή να δούμε. Σε ένα μόνο
γραμμάριο χώματος υπάρχουν περίπου 50.000 είδη μικροοργανισμών, ενώ σε ένα
κουτάλι του γλυκού χώματος, υπολογίζεται ότι υπάρχουν περισσότεροι
μικροοργανισμοί από τον αριθμό των ανθρώπων στον πλανήτη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αν γεμίσεις τη χούφτα σου με χώμα θα
περιέχονται στο χέρι σου πάνω από 100 εκατομμύρια βακτήρια, 100 χιλιάδες
πρωτόζωα και ένα δίκτυο μυκητιακών νημάτων, τα οποία μπορούν να φτάσουν τα 50
χιλιόμετρα. Αυτή η εντυπωσιακή μικροβιακή ποικιλότητα εμφανίζει τεράστια
λειτουργική δυναμική και αποτελεί πλούσια πηγή χημικών και φαρμακευτικών
ουσιών. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στο έδαφος υπάρχουν τεράστιοι και
περίπλοκοι ιστοί μυκητιακών νημάτων. Τα φυτά και οι μύκητες χρειάζονται το ένα
το άλλο για να αναπτυχθούν και έτσι κάνουν μια συμφωνία. Χρειάζονται
πάνω από 100 χρόνια για να δημιουργηθούν 5 μιλιμέτρα χώματος, αλλά μόνο λίγα
δευτερόλεπτά για να το καταστρέψουμε, μέσω χημικής μόλυνσης, αστικοποίησης κ.α.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σύμφωνα με μελέτες μάλιστα, το να αναπνέεις,
να σκάβεις και να παίζεις στο χώμα λειτουργεί αντικαταθλιπτικά! Το βακτήριο
Mycobacterium vaccae απομονώθηκε από το χώμα και χρησιμοποιήθηκε σε κλινικές
δοκιμές, κατά τις οποίες ασθενείς σε τελικό στάδιο καρκίνου των πνευμόνων
εμφάνισαν βελτιωμένη συναισθηματική υγεία και γνωστική λειτουργία. Επόμενες
μελέτες συσχέτισαν το συγκεκριμένο βακτήριο με νευροδιαβιβαστές, όπως η
σεροτονίνη, οι οποίοι παίζουν ρόλο στη διάθεση και στη μάθηση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πολλά από αυτά που κρύβει το έδαφος είναι
ακόμα άγνωστα για πολλούς από εμάς. Ωστόσο, γνωρίζουμε πως οι μικροοργανισμοί αυτοί
διαδραματίζουν ένα πάρα πολύ σημαντικό ρόλο για την ίδια την ύπαρξή μας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην πραγματικότητα τα 2/3 της ζωής,
που υπάρχουν στον πλανήτη δεν μπορούμε να τα δούμε με γυμνό μάτι. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αν για κάποιο λόγο εξαφανίζονταν όλοι
οι πολυκύτταροι οργανισμοί πάνω στη Γη, οι μικροοργανισμοί θα συνέχισαν να
υπάρχουν, έχοντας υποστεί κάποιες μικρές αλλαγές.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αντίθετα, αν εξαφανιστούν οι
μικροοργανισμοί θα εξαλειφθεί η ζωή στον πλανήτη, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει
πολυκύτταρος οργανισμός χωρίς την υποστήριξη των μικροβίων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι μικροοργανισμοί μεγαλώνουν και
αναπαράγονται μέσα και επάνω στο σώμα μας, στο χώμα, στις πέτρες, στις ρίζες
των φυτών και στα φύλλα τους, στους υγροτόπους, στους ωκεανούς, στα γλυκά ύδατα
ακόμη και στο διάστημα! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ζούμε στον κόσμο τους και δουλεύουν
για το δικό μας κόσμο. Οι μικροοργανισμοί αποσυνθέτουν και ανακυκλώνουν τη
νεκρή ύλη, μας κρατούν υγιείς, μας προσφέρουν το οξυγόνο που αναπνέουμε,
δεσμεύουν το απαραίτητο άζωτο, ελέγχουν τη ρύπανση, αποτελούν πηγές ανανεώσιμων
καυσίμων, κ.α.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ζούμε σε ένα αλληλοσυνδεόμενο και αλληλοεξαρτώμενο
σύμπαν που σφύζει από ζωή, από τον μικρότερο οργανισμό έως τον μεγαλύτερο. Νεκρή
ύλη δεν υπάρχει.[*] <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ακόμη και ο ανθρώπινος οργανισμός έχει
10 φορές περισσότερα μικρόβια -μικροβιακά κύτταρα- απ΄ ότι ανθρώπινα κύτταρα.
Δηλαδή, αν πεθάνουν οι μικροοργανισμοί στο σώμα μας, παύουμε να υπάρχουμε κι
εμείς. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αν εξαφανιζόταν το ανθρώπινο είδος από
τη γη, θα μπορούσε μετά από πολλά εκατομμύρια χρόνια, εφόσον υπάρχουν
μικροοργανισμοί, να δημιουργηθεί μια εξελιγμένη μορφή ζωής, αν και όχι απαραίτητα
άνθρωπος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">* Παραπομπή:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Είναι θαυμαστό πως ο Πλωτίνος δίχως
επιστημονικούς μεθόδους παρατήρησης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και
μέτρησης καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Αναφέρει χαρακτηριστικά (<i>Επιλογές από
τις Εννεάδες : ΙΙ 3.7.14-25, & ΙΙΙ 2.13.18-31, & ΙΙΙ.
2.17.66-89):</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><i>«Η συγκέντρωση των πάντων σε μία
ενότητα συνιστά την αρχή, στην οποία τα πάντα είναι μαζί και όλα αποτελούν ένα
σύνολο. Καθετί προκύπτει από μιαν ενιαία αρχή και κάνει τη δουλειά του, σε
συνεργασία όμως το ένα με το άλλο• γιατί δεν είναι αποκομμένο από το σύνολο,
και ενεργεί και δέχεται την επίδραση των άλλων.[...] <o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><i style="font-size: 16pt;">Και όπως σε κάθε επιμέρους ζώο τα μέρη
του έχουν το καθένα μια λειτουργία, έτσι και στο σύμπαν, κάθε μέρος του να έχει
τις λειτουργίες του..</i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="font-size: 16pt;">[...] Και πρέπει, απ’ ό,τι βλέπουμε
στο σύμπαν, να συμπεράνουμε πως η τάξη των πάντων είναι πάντοτε κάπως έτσι, ότι
εκτείνεται στο καθετί, ώς και στο πιο μικρό, και πως είναι θαυμαστή η τέχνη που
φανερώνεται όχι μόνον στα θεϊκά όντα, αλλά ακόμη και σ’ εκείνα που θα μπορούσε
κανείς να νομίσει ότι η Πρόνοια θα τα περιφρονούσε λόγω της μικρότητάς τους,
όπως είναι λ.χ. η πολυποίκιλη θαυματουργία ακόμη και στα κοινά ζώα, ως και στα
φυτά η ομορφιά των καρπών, ή ακόμη και των φύλλων, η άκοπη ανθοφορία, η
λεπτότητα, η ποικιλία και το ότι δεν γίνονται μια φορά και μετά σταματούν, αλλά
διαρκώς, καθώς η περιφορά των επάνω γίνεται σε σταθερές τροχιές, όμως η θέση
τους ποικίλει.</i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="font-size: 16pt;">Αυτά λοιπόν που μετακινούνται δεν
μετακινούνται ούτε κάνουν τους διάφορους σχηματισμούς τυχαία, αλλά όπως είναι
το σωστό, και όπως ταιριάζει να κάνουν δυνάμεις θεϊκές. Γιατί καθετί το θεϊκό
ενεργεί έτσι όπως είναι το φυσικό του. Αλλά φυσικό είναι το σύμφωνο με την ουσία
του.</i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="font-size: 16pt;">Ο κόσμος αυτός είναι ωραίος διότι κάθε
Ον δεν είναι μία άψυχη πέτρα αλλά προσφέρει τη φωνή του για να συμβάλει στην
αρμονική ενότητα του. Φωνή του κάθε όντος είναι η ζωή του που μπορεί να είναι
σύντομη, μέτρια ή ατελής. Ο αυλός όμως του Πανός δεν δίδει μία και μόνο φωνή.
Δίδει και ελαφρές και αμυδρές που συντελούν εν τούτοις στην αρμονία του
συνολικού ήχου που βγαίνει από αυτόν.</i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="font-size: 16pt;">Διότι η αρμονία κατανέμεται σε άνισα
μέρη και οι ήχοι που συμβάλουν στην παραγωγή της αποτελείται από όλες τις
άλλες. Έτσι λοιπόν ναι μεν ο λόγος του Σύμπαντος είναι ένας και αυτός, όμως δεν
κατανέμεται σε ίσα μέρη. Έτσι συμβαίνει και στον αυλό του Πανός ή σε άλλα
μουσικά όργανα, όπου υπάρχουν σύριγγες διαφόρου μεγέθους, η κάθε μία από τις
οποίες έχει τη θέση της και δίδει τον αντίστοιχο ήχο, σε συνάρτηση με την θέση
άλλων.</i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="font-size: 16pt;">Πρέπει τα πάντα να είναι συναρτημένα
μεταξύ τους - οπότε θα πρέπει η πετυχημένη έκφραση «ενιαία σύμπνοια» να ισχύει
όχι μόνο για ένα από τα επιμέρους, αλλά πολύ περισσότερο και βασικότερα για το
σύμπαν - και μια ενιαία αρχή να δημιουργεί ένα ενιαίο πολλαπλό ζώο και μιαν
ενότητα που να απαρτίζεται από τα πάντα.»</i></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-fareast-language: EL;"><o:p><i> </i></o:p></span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-59092521302102788792023-02-05T09:27:00.003+02:002023-02-05T17:46:47.761+02:00Ο «μυστικός ναός».<p></p><div style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIAxS6adbn_p4J_-TH9UtfMMO6hqMzu9q4jn3XOse17r4LhVZDsKp-nbK1---WnQ9NkxPBsfaL_yN_IFQoPJJVu8FBz1c4ONBMx5N70gTtoS0N1EAcq0G_Tdbb3zNfkZiSUEs18rfOQL4BNo6vEOIjHBQ0PuDxlE-VC6FoSrYyRt71vqPs0YRnaFs5sw/s960/%CE%BF%20%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%BD%CE%B1%CE%BF%CF%82.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="644" data-original-width="960" height="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIAxS6adbn_p4J_-TH9UtfMMO6hqMzu9q4jn3XOse17r4LhVZDsKp-nbK1---WnQ9NkxPBsfaL_yN_IFQoPJJVu8FBz1c4ONBMx5N70gTtoS0N1EAcq0G_Tdbb3zNfkZiSUEs18rfOQL4BNo6vEOIjHBQ0PuDxlE-VC6FoSrYyRt71vqPs0YRnaFs5sw/w433-h291/%CE%BF%20%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%BD%CE%B1%CE%BF%CF%82.jpg" width="433" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Δώσε σε ό,τι θέλεις να κατανοήσεις ή
να δημιουργήσεις το δώρο της προσοχής σου. Συγκέντρωσε όλη σου τη σκέψη και την
ενέργεια σου πάνω σε αυτό που αισθάνεσαι ή κάνεις κάθε φορά. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Τη στιγμή που θα συγκεντρώσεις
την προσοχή σου σε οτιδήποτε, ακόμη και ένα πράσινο φύλλο, τότε αυτό γίνεται μία</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">πύλη για την κατανόηση ενός τρομακτικού μα
και ταυτόχρονα απίστευτα υπέροχου </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">κόσμου,
ο οποίος αποκαλύπτεται μέσα από την φύση, και τα φαινόμενα.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το μυαλό του ανθρώπου είναι ο μέγας
λυτρωτής αλλά και μέγας διαστρεβλωτής. Ο νους αρέσκεται στις εικόνες, χάνεται
στις σκέψεις, όχι μόνο κατά την διάρκεια της εγρήγορσης αλλά και του
ύπνου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Προσπαθεί μέσα από το γνωστό να
ερμηνεύσει το άγνωστο, από το πεπερασμένο το άπειρο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην προσπάθεια αυτή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δημιούργησε πολλούς Θεούς, εκδιώχθηκε από τον
παράδεισο που είναι η απεξάρτηση του από την φύση, και το τίμημα της γνώσης της
χρονικά περιορισμένης ύπαρξης η οποία συνδέεται με το παρελθόν, το παρόν και το
μέλλον. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο άνθρωπος γνωρίζει πως είναι κάτι περισσότερο από μία χρονικά
περιορισμένη ύπαρξη, η οποία απλά επιβιώνει υπακούοντας στα ένστικτα της
επιβίωσης του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι άνθρωποι αρέσκονται στις εικόνες,
στα σύμβολα στους μύθους. Οι πρόγονοι μας λοιπόν οι αρχαίοι Έλληνες
δημιούργησαν μία σειρά από μυθικά ημιανθρώπινα πλάσματα όπως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λ.χ , η Μέδουσα,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι Κένταυροι, η Σφίγγα, </span><span style="font-size: 18.6667px;">ο Μινώταυρος, </span><span style="font-size: 14pt;">η Χίμαιρα κ.λπ.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Υπάρξεις οι οποίες συμβόλιζαν με
ψυχολογικούς όρους, τις φοβίες που γεννούσε το ασυνείδητο, το οποίο
αντιπροσώπευε την σύγκρουση ανάμεσα στις απειλητικές μορφές ενός άγνωστου και
σκοτεινού κόσμου, έναντι του γνωστού και τακτοποιημένου κόσμου της λογικής
συνείδησης. </span><span style="font-size: 14pt;">Αυτή την αρχετυπική σύγκρουση την αποτύπωσαν </span><span style="font-size: 18.6667px;">όχι τυχαία</span><span style="font-size: 18.6667px;"> </span><span style="font-size: 14pt;">στην μετόπες του ναού
της σοφίας, με την Τιτανομαχία, τη Κενταυρομαχία του Παρθενώνα, ενώ την Μέδουσα την φέρει η Θεά της σοφίας, επίσης όχι τυχαία στο στέρνο της.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο άνθρωπος κατέστη ικανός ως ένας
άλλος θεός να δώσει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ζωή σχήμα και ζωή
στην πέτρα και στο ξύλο, όμως το μυστικό της σοφίας βρίσκεται στο <b>«άβατον» </b>του
ναού, μακριά από τα βλέμματα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Διότι το μυστικό της ύπαρξης βρίσκεται
μέσα μας, στον ναό που κρύβεται εντός μας. Σε αυτόν τον ναό πρέπει να εισέλθουμε,
διαδικασία που απαιτεί, χρόνο, ταπεινότητα, κάθαρση, γνώση. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η είσοδος σε αυτό
τον ναό σηματοδοτεί μια μεταμόρφωση, μια κατάσταση συναίσθησης, κατά την οποία
δεν είναι δυνατόν πλέον να είμαστε αυτοί που είμαστε πριν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι περισσότεροι όμως δεν έχουν χρόνο,
για αυτό ακολουθούν αυτούς που έχουν χτίσει ναούς που βρίσκονται μακριά σε
άλλους κόσμους μακρινούς. Ο πραγματικός ναός όμως δεν βρίσκεται κάπου αλλού, παρά
μέσα μας, το κλειδί όμως για την είσοδο βρίσκεται <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παντού γύρω μας. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"></div><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι μεγάλοι τους παρελθόντος μας
δίδαξαν πως όταν κάποιος καταφέρει να αφιερωθεί με ταπεινότητα, υπομονή και
επιμονή στην πνευματική και υπαρξιακή αναζήτηση, δεν θα συγχρονιστεί απλά με το
μονοπάτι που ακολουθεί, αλλά θα μεταβληθεί πνευματικά, συνειδησιακά και
υπαρξιακά ο ίδιος κατά την διάρκεια της διαδρομής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τότε η ψυχή του θα γίνει όμορφη όπως η
διαδρομή που θα διανύσει που είναι τα έργα της φύσης. Διότι όπως είπε ο
Πλωτίνος: </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><b>«Για να αντικρίσει η ψυχή το
ωραίο, πρέπει πρώτα να γίνει ωραία η ίδια!» </b></i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Και για να είναι όμορφη η ζωή, θα
πρέπει να έχουμε όμορφες σκέψεις, καθώς η<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ευτυχία της ζωής μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εξαρτάται
από την ποιότητα των σκέψεων μας, τα οποία μας οδηγούν σε ορθές πράξεις. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι σκέψεις όμως επηρεάζονται από το
φυσικό και το κοινωνικό περιβάλλον. Αυτό το γνώριζαν οι πρόγονοι μας για αυτό
αποθέωσαν τις τέχνες. Οι τέχνες για αυτούς<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ήταν το δώρο των Μουσών στον άνθρωπο. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν τελετές
για τις μούσες. Η τραγωδία, ο χορός και κάθε ρυθμική κίνηση υπηρετούσε την
αρμονία του Κόσμου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πολλά έχουν λεχθεί για την ομορφιά,
αλλά η σπουδαιότητα της αρμονίας λίγο κατανοείται. Η ομορφιά είναι μια
εξυψωτική έννοια και κάθε προσφορά στην ομορφιά είναι μια προσφορά στην
ισορροπία του Κόσμου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι Μούσες δεν ήταν παρά τα γήινα
σύμβολα των Θεϊκών δυνάμεων, που παρέχουν τάξη και αρμονία στο σύμπαν. Κατά τον
ίδιο τρόπο που τα αγάλματα των Μουσών ήταν στραμμένα προς την εστία στης σχολής
του Πυθαγόρα (συμβολίζοντας το κέντρο του Παντός), έτσι και οι μαθητές έπρεπε
να είναι στραμμένοι προς το κεντρικό πυρ, το Θείο πνεύμα, ώστε να συντονίζονται
με τις ενέργειες του..!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">O καλλιεργημένος άνθρωπος πρέπει κάθε
μέρα να μαθαίνει περισσότερα, να βλέπει όμορφες εικόνες, να δημιουργεί τέχνη,
να μιμείται την φύση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Και αυτό διότι και πάλι οι πρόγονοι
μας γνώριζαν πως ακόμα και εάν δεν μπορούμε να<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>κάνουμε τίποτα για το μήκος της ζωής μας, σίγουρα μπορούμε να κάνουμε
αρκετά για το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βάθος της και την
υστεροφημία μας. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η υστεροφημία είναι ο μόνος ασφαλής και σίγουρος δρόμος για
την αθανασία μέσα από σκέψεις δράσεις και έργα που ακυρώνουν τον χρόνο στο
ανθρώπινο επίπεδο...!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="background: white; color: #050505; font-size: 20pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-10756465064830673812023-02-02T19:54:00.005+02:002023-02-02T20:07:17.770+02:00To κρασί στην αρχαία Ελλάδα, και η θέση της Ελλάδος στην σύγχρονη παραγωγή κρασιού, και τον οινοτουρισμό.<p><span style="background-color: white; color: #050505; font-size: 14pt;"><span style="font-family: Calibri, "sans-serif"; font-size: 14pt;">Η
</span><em style="font-family: Calibri, "sans-serif"; font-size: 14pt;"><span style="font-style: normal;">οινοκαλλιέργεια</span></em><span style="font-family: Calibri, "sans-serif"; font-size: 14pt;"> είναι </span><span style="font-family: Calibri, "sans-serif"; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Calibri, "sans-serif"; font-size: 14pt;">διαχρονικά ταυτισμένη με το ανθρώπινο
πολιτισμό. </span>Στην Ελλάδα σύμφωνα με
τη μυθολογία την καλλιέργεια της αμπέλου την έφερε ο Βάκχος από τις Ινδίες.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Υπάρχουν ενδείξεις για την κατανάλωση
οίνου, εισαγόμενου από τη Μικρά Ασία, τη Βαβυλωνία, και την Αίγυπτο. Για την
εισαγωγή οίνου από την Ασία και την Αίγυπτο αρχικά, και αργότερα την
αμπελοκαλλιέργεια και την παραγωγή οίνου στην Ελλάδα μαρτυρούν τα αρχαιολογικά
ευρήματα, οι σχετικές αναφορές σε αρχαία κείμενα, τα σκεύη οικιακής χρήσης,
αποθήκευσης, και μεταφοράς του οίνου, και οι παραστάσεις σε αμφορείς, πίθους, και
αγγεία.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Από τον Ελλαδικό χώρο η καλλιέργεια της
αμπέλου επεκτάθηκε και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αρχικά στη Σικελία και στα παράλια
της νοτίου Ιταλίας από Έλληνες εποίκους, και στη συνέχεια στην Ισπανία και τη
μεσημβρινή Γαλλία, όπου το εθνικό ποτό ήταν ο ζύθος από κριθάρι, και από τους
Ρωμαίους κατακτητές στη βόρεια Γαλλία, Γερμανία, Ουγγαρία, Βρετανία και αλλού.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν το κρασί
αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους, γι’ αυτό και λατρεύουν τον Διόνυσο, τον θεό
του κρασιού, του γλεντιού και του θεάτρου. Αυτόν τον τόσο γήινο θεό, με τις
αντιφάσεις του και τις εξάρσεις του, θα τον δούμε σε αρκετές απεικονίσεις σε
πλήθος αγγείων να βαστά στο ένα χέρι ένα τσαμπί σταφύλια και στο άλλο μια κούπα
κρασί, ενώ γύρω του σε κατάσταση έκστασης έχουν στήσει χορό Σάτυροι, Σειληνοί
και Μαινάδες.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Η καλλιέργεια της αμπέλου και η παραγωγή
οίνου στην Ελλάδα ξεκινάει από τον 15ο 1αιώνα π.Χ. Οι αρχαίοι μνημονεύουν με
επαίνους τους οίνους της Μαρώνειας στη Θράκη (με μαρώνιο οίνο μέθυσε ο Οδυσσέας
τον Κύκλωπα Πολύφημο), της Λέσβου, της Θάσου, της Κω, της Πάρου, της Χίου, της
Ικαρίας (στην πόλη Πριάμη της Ικαρίας ορισμένοι αποδίδουν και τον περίφημο
<b>«ιαματικό και πολύτροφο» </b>Πράμνειο οίνο).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Ο Όμηρος χαρακτηρίζει <b>«πολυστάφυλον»</b> την
Άρνη της Βοιωτίας και την Ιστιαία, <b>«αμπελόεσσαν»</b> την Επίδαυρο της Αργολίδας,
<b>«Πήδασον αμπελόεσσαν» </b>τη Μεθώνη της Μεσσηνίας. Ο Πίνδαρος ονομάζει <b>«Μύσιον
αμπελόεν Πεδίον»</b> την αρχαία Μυσία, ο Στράβων <b>«σφόδρα ευάμπελον» </b>την ασιατική
πόλη Πρίαπο και τις γειτονικές της, ο Αθήναιος μαρτυρεί για τις αμπελόφυτες
εκτάσεις στις όχθες του Νείλου.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Τις αμπελουργικές εργασίες και την
οινοποίηση στην αρχαιότητα, περιγράφουν ο Θεόφραστος στα έργα του <b>«Φυτών Ιστορίαι»</b>,
<b>«Φυτών Αιτίαι»</b>, <b>«περί Οσμών»</b>, ο Βιργίλιος στα Γεωργικά, ο Πλίνιος, ο Κασσιανός
Βάσσος στα <b>«Γεωπονικά»</b>, και διάφοροι άλλοι.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ονομασίες πόλεων όπως Οινόη, Οινούς,
Οινοποειάς (η Αίγινα), Οινούσαι, Οινόφυτα μαρτυρούν για τη διαδεδομένη
καλλιέργεια της αμπέλου και την οινοποίηση στον Ελλαδικό χώρο. Σπέρματα της
αμπέλου από την εποχή του ορείχαλκου βρέθηκαν στα σπήλαια της Τίρυνθας και του
Ορχομενού . <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Στα συμπόσια της αρχαίας Ελλάδος, το
κρασί έρεε άφθονο δημιουργώντας ατμόσφαιρα πρόσφορη για την ανάπτυξη
φιλοσοφικών συζητήσεων. Το νερό με το οποίο αραίωναν τον οίνο καθυστερούσε τη
μέθη εξασφαλίζοντας τη νηφαλιότητα της διάθεσης και την ενάργεια του πνεύματος
σε όλη τη διάρκεια των συμποσίων.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Η εμπορική παραγωγή και διανομή κρασιού
στην Ευρώπη άρχισε να αναπτύσσεται τον <b>15</b>ο αιώνα. Η Γαλλία και η Ιταλία έχουν
ανταλλάξει την πρώτη θέση του παραγωγού εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Το Ηνωμένο
Βασίλειο έχει γίνει μόνο σημαντικός παραγωγός κρασιού στον τελευταίο αιώνα,
αλλά ήταν ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος παραγωγός παγκοσμίως μέσα σε αυτό το
χρονικό διάστημα. Από τον Αύγουστο του <b>2015</b>, η Κίνα κατατάσσεται στην πρώτη
δεκάδα θέση παγκοσμίως.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Ωστόσο, πολύ λίγα από την παραγωγή
κρασιού της Κίνας εξάγονται. Ενώ οι αμπελώνες μπορούν να ευδοκιμήσουν υπό
ποικίλες συνθήκες, το κάνουν καλύτερα σε εύκρατα κλίματα, όπως αυτά που είναι
κοινά στις τέσσερις κορυφαίες χώρες παραγωγής κρασιού.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Πρωταθλήτριες στις εξαγωγές από τις
Ευρωπαϊκές χώρες είναι η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Γερμανία και η
Πορτογαλία, οι οποίες καλύπτουν το <b>70% </b>των παγκόσμιων εξαγωγών. Από το νότιο
ημισφαίριο αναπτυσσόμενους εξαγωγικούς ρυθμούς καταγράφουν η Αυστραλία, η Χιλή
και οι Η.Π.Α.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Όσον αφορά τις χώρες που εισάγουν
οίνους, οι ΗΠΑ ξεπέρασαν το το <b>2013</b> σε εισαγωγές το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ στην
τρίτη θέση βρίσκεται η Γερμανία. Ακολουθούν ο Καναδάς, η Κίνα και η Ιαπωνία οι
οποίες εισάγουν οίνους αξίας μεγαλύτερης του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Την
πλέον γρήγορη ανάπτυξη εισαγωγών παρουσιάζουν ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Πολωνία
και η Λιθουανία.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><b><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Οι μεγαλύτερες Οινοπαραγωγές Χώρες
(παραγωγή σε τόνους). </span><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Παραγωγή χώρας ανά τόνο (στοιχεία 2021):</span></b></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBXzCsr1VaxBfzZWRNPGU0WV5pVW_pJfGqtBBE4WU3z-0Re1950NV-4Pm57xFTgYqpYahj1hOL05NNImk8nXpUNj2Vp7ixVABH-viPut93kJA2utok5oVYEJcmcAoXeUjsp6L5-EYaLAbxBcHC2vRRbhewvCyP3UlWmmtAkwBkUMErzf12BLUSWTjWSQ/s960/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="960" height="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBXzCsr1VaxBfzZWRNPGU0WV5pVW_pJfGqtBBE4WU3z-0Re1950NV-4Pm57xFTgYqpYahj1hOL05NNImk8nXpUNj2Vp7ixVABH-viPut93kJA2utok5oVYEJcmcAoXeUjsp6L5-EYaLAbxBcHC2vRRbhewvCyP3UlWmmtAkwBkUMErzf12BLUSWTjWSQ/w408-h291/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" width="408" /></a></div><br /><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στην χώρα του Διονύσου την Ελλάδα, η
μέση ετήσια παραγωγή το <b>2020 </b>και το <b>2021</b> ήταν <b>2,3 </b>και <b>1,7</b> εκατομμύρια
εκατόλιτρα αντίστοιχα, γεγονός που κατατάσσει την Ελλάδα ως τη <b>17</b>η μεγαλύτερη
οινοπαραγωγική χώρα (για το <b>2020</b>) στον κόσμο. Το <b>2021 </b>οι οίνοι <b>Π.Ο.Π</b> αντιπροσώπευαν
το<b> 9,5%</b> της συνολικής οινοπαραγωγής, ενώ οι οίνοι Π.Γ.Ε το <b>23,5%</b>. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονιστεί
πως ο Ελληνικός οίνος, θα μπορούσε να αναδείξει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα το
οποίο όμως αντιθέτως έχει παραμεληθεί συστηματικά. Και ο λόγος είναι για την
ταπεινή Ελληνική ρετσίνα. Και αυτό διότι όπως έχω τονίσει σε παλαιότερο άρθρο
μου ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα του πρωτόγεννή τομέα της χώρας μας είναι η
ξεχωριστή ταυτότητα των προϊόντων της.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Ένα από αυτά τα ξεχωριστά προϊόντα της
Ελλάδος λοιπόν είναι η ρετσίνα. Έως την δεκαετία του 70 η ρετσίνα ήταν το πιο
γνωστό κρασί της Ελλάδος, και όχι άδικα, καθώς η ρετσίνα έχει μια αδιάλειπτη
ιστορία <b>4.000 </b>χρόνων στον Ελληνικό χώρο.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Η ρετσίνα εντασσόμενη στην Μεσογειακή
διατροφή και στα προϊόντα Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης ως
διαφοροποιούμενο προϊόν σε σχέση με αντίστοιχα προϊόντα, μπορεί να ενισχύσει
την αξία της Ελληνικής γαστρονομίας. Από την άλλη τα πολύ καλά Ελληνικά κρασιά
ετικέτας παρά την εξαιρετική τους βελτίωση είναι εξαιρετικά δύσκολο να
ανταγωνιστούν ετικέτες του εξωτερικού καταξιωμένες στον διεθνή χώρο (Γαλλίας,
Ιταλίας, Ισπανίας,Καλιφόρνιας κ.λ.π).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η ρετσίνα θα μπορούσε αναμφισβήτητα να
αποτελέσει μία προστιθέμενη αξία σε αύτη την προσπάθεια ως ένα μοναδικό προϊόν, και θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι παραγωγοί και φορείς, να βελτιώσουν την
προβολή του γαστρονομικού πλούτου της Ελλάδας, καθώς παρατηρείται πως στις
τουριστικές περιοχές υπάρχει έλλειμμα ποιότητας και εντοπιότητας στην κουζίνα
τόσο των εστιατορίων, όσο και των καταλυμάτων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Είναι λυπηρό το φαινόμενο οι
εμπλεκόμενοι με την γαστρονομία και τον τουρισμό να μην έχουν αναπτύξει
τουριστική συνείδηση, λειτουργώντας παράλληλα ως πρεσβευτές της τοπικής και
Εθνικής γαστρονομίας. <i>[Ρετσίνα, όταν το πεύκο, το ιερό δέντρο του Διονύσου,
χάρισε την ρητίνη του στο κρασί. - </i></span><i><a href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fxletsos-basilhs.blogspot.com%2F2022%2F06%2Fblog-post.html%3Ffbclid%3DIwAR3TwyhssJfTWaFVndFAgKiK83m3f4dfkXdKOVvu2fSiTqeIINbku96Ns7s&h=AT2A8IkhFC-gE1GZ9qYk4QM-TsNOpEg0_aBzSbf3v8AW1uyz4MB8NEgvsvk7_MeeJyr5-oHYZ9b3jjBuW3BmwfXe1BsEmvxl7Jzy29ZKZIiueYtxnkuDPg0fWRCg04jI8TBXos6eyNJgqB7P_A&__tn__=-UK-R&c%5b0%5d=AT3LxWfPl5Fg5GqpOZ3Cj-YSrJxiSfCzPg_ewzMn2W8QCeA5744SEbegYENDkdPnjvbSBp7Tv2alPNXp_9ULVr3VYs1_7FefzVOuU5od7jK3O_xhx53P8dOjbYpljZ3xfcayi9TcN0DDLbOJJqoDxGdT2VegrfZMq4Pqx-IHLVXcL60_3MT_Vg" style="font-size: 14pt;" target="_blank"><span style="color: blue; text-decoration-line: none;">https://xletsos-basilhs.blogspot.com/2022/06/blog-post.html</span></a><span style="color: #050505; font-size: 14pt;"> ].</span></i></p>
<p class="MsoNormal"><span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η
επωνυμία, δηλ. το <b>«Branding»</b> του Ελληνικού
κρασιού θα πρέπει απαραιτήτως να προσανατολίζεται στον πλούσιο πολιτισμό της
χώρας. Εξίσου σημαντικό είναι να τηρούνται υψηλές προδιαγραφές και νόρμες. Η Ελληνική
οινοκαλλιέργεια σαφώς υστερεί στο τομέα της ανάπτυξης μιας εμπορικής επωνυμίας
σε σχέση με τις αντίστοιχες λοιπές περιοχές της Ευρώπης. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;"><span style="color: #222222; font-size: 14pt;">Η
εγχώρια αγορά έχει μέχρι στιγμής οχυρωθεί απέναντι στα αποτελέσματα της
ευρωπαϊκής αγοράς και η πώληση προσανατολίζεται κυρίως στην εσωτερική αγορά. Για
το κρασί της Ελλάδος υπάρχει μεγάλη ανάγκη, αυτό να αποκτήσει μια δική του
εμπορική επωνυμία χωρίς να αντιγράφει περιοχές προέλευσης του εξωτερικού. </span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Το κρασί όμως σχετίζεται και με τον
τουρισμό όχι μόνο ως μέγεθος κατανάλωσης, αλλά με τον οινοτουρισμό. Η
γαστρονομία ως τουριστικό προϊόν διευρύνεται πέρα από το συνδυασμό καλού
φαγητού με καλό κρασί ή άλλα ποτά, περιλαμβάνοντας τη συμμετοχή σε μαθήματα
μαγειρικής, την αγορά χαρακτηριστικών τοπικών προϊόντων γαστρονομίας, την
επίσκεψη σε τοπικές αγορές τροφίμων, την επίσκεψη σε χώρους παραγωγής τροφίμων
ή ποτών (π.χ. σε οινοποιεία ή τυροκομεία), τη συμμετοχή σε γαστρονομικές
γιορτές και φεστιβάλ, την πραγματοποίηση περιηγήσεων κ.ο.κ</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Ο οινοτουρισμός αποτελεί μια νέα μορφή
εναλλακτικού τουρισμού η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως παρακλάδι του
αγροτουρισμού αλλά με σημαντικές διαφοροποιήσεις. Εστιάζει σε μια συγκεκριμένη
δραστηριότητα η οποία είναι η παραγωγή κρασιού. Πρόκειται δηλαδή για ένα ταξίδι
στον κόσμο του κρασιού το οποίο το απολαμβάνουν οι επισκέπτες συνδυάζοντας το
παράλληλα με τις διακοπές τους.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Σκοπός του οινοτουρισμού είναι η επαφή
των ξένων επισκεπτών με την οινοπαραγωγή και όσοι επιθυμούν να γίνουν
μελλοντικοί καταναλωτές πραγματοποιώντας αγορές κρασιού από τις συγκεκριμένες
περιοχές. Με επισκέψεις σε αμπελώνες που καλλιεργούνται διάφορες ποικιλίες
σταφυλιών και σε οινοποιία στα οποία γίνεται η παραγωγή του κρασιού, μαθαίνει ο
κόσμος πως φθάνει στο μπουκάλι και στο τέλος στο τραπέζι του.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ο τουρίστας παρακολουθεί την διαδικασία
και δοκιμάζει τη γεύση των κρασιών αλλά αν θέλει μπορεί να λάβει μέρος και στην
διαδικασία της συγκομιδής των σταφυλιών για να έχει έτσι μια πλήρη εικόνα. </span><span style="color: #050505; font-size: 14pt;">Οι έξι κορυφαίες οινοτουριστικοί
προορισμοί είναι οι : Γαλλία, Ισπανία, Μολδαβία, Ελβετία, Πορτογαλία, Μεγάλη Βρετανία. </span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><b style="color: #050505; font-size: 14pt;">Μία ακόμη χαμένη ευκαιρία λοιπόν, για μία χώρα όπως η Ελλάδα και σε αυτό τον τομέα.</b></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><span style="color: #050505; font-size: 14pt;"></span><p></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-84820198506528264562023-01-28T07:58:00.001+02:002023-01-28T07:58:14.646+02:00 Οι Έλληνες λήσταρχοι Ρομπέν των δασών, και οι αυταπάτες.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIECpp8h0g5kXVdG2ouESGpwzgcTwezEwlxS2GaAls_yjEPsEPsi9psBm2FLSQQ2poK4u5R1lE_L9zhWgrfnErBDmxh0Vlxyj4jx5VcG__pJTo6ufzhgl5fvBioE2-FHJgHyBzlxzuRMrYhRbUwxYxG9i9hHGcwg1198B7NBwBbqOPp2JJmHm58xLzDg/s777/Fnd3-qtWYAAvzKc.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="777" data-original-width="579" height="444" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIECpp8h0g5kXVdG2ouESGpwzgcTwezEwlxS2GaAls_yjEPsEPsi9psBm2FLSQQ2poK4u5R1lE_L9zhWgrfnErBDmxh0Vlxyj4jx5VcG__pJTo6ufzhgl5fvBioE2-FHJgHyBzlxzuRMrYhRbUwxYxG9i9hHGcwg1198B7NBwBbqOPp2JJmHm58xLzDg/w330-h444/Fnd3-qtWYAAvzKc.jpg" width="330" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι λήσταρχοι <b>«Παππούς»</b>, Γιώργης
Λύγκος, από Χέλι Αργολίδας και Μήτσος Λαφαζάνης, από Μπούζι Κορινθίας, περίπου
1860.<br />
<br />
Τον 19ο αιώνα, ανάμεσα στους φημισμένους ληστές που αλώνιζαν τον Μοριά και τη
Ρούμελη, ξεχώριζαν δυο συνεπώνυμοι από το ορεινό Χέλι (Αραχναίο) της Αργολίδας,
οι λήσταρχοι Λύγκοι. Ήταν ο Γιώργης Λύγκος, ο επιλεγόμενος παππούς και ο
Αναστάσης Λύγκος, ο επιλεγόμενος λεβέντης. Ήσαν θείος και ανιψιός. <br />
<br />
Πολλοί οι θρύλοι, που μπερδεύονται με την πραγματική ιστορία, όταν γίνεται
αναφορά στους Λύγκους. Αιχμαλώτιζαν και λήστευαν πλούσιους ή τοκογλύφους. Πάντα
ήταν ολιγαρκείς. <br />
<br />
Πρώτα έπαιρναν πληροφορίες για την οικονομική κατάσταση των υποψηφίων θυμάτων
τους. Σύμφωνα με την περιουσία τους, απαιτούσαν, το ένα πέμπτο περίπου. «Να
πάρουμε κι εμείς, αλλά να σε αφήσουμε να ζήσεις κι εσύ», έλεγε ο παππούς
Λύγκος.<br />
<br />
Σε περιπτώσεις που έπαιρναν περισσότερα λύτρα, επειδή αυτός που τους
πληροφόρησε για τα περιουσιακά στοιχεία του θύματος είχε κάτι εναντίον τους,
τότε ο Λύγκος επέστρεφε ένα σεβαστό μέρος των λύτρων.<br />
<br />
Η γενναιοφροσύνη τους κέρδισε την εκτίμηση των χωρικών και πιθανόν και την
αγάπη τους. Ακόμα και οι χωροφύλακες των αποσπασμάτων φημολογείται ότι συμπαθούσαν
τους Λύγκους. Αρκετοί από αυτούς που πιάστηκαν από τους λήσταρχους, όχι μόνο
δεν κακοποιήθηκαν, αλλά ενισχύθηκαν οικονομικά από αυτούς. Ίσως όχι μόνο για
φιλανθρωπικούς λόγους…<br />
<br />
Για έναν χωροφύλακα, τον Γιάννη Στρίγκα, έτρεφαν ιδιαίτερη συμπάθεια. Έλεγε ο
Παππούς: </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><i>«Αν τύχει μωρέ παιδιά και πιαστούμε με σταυρωτήδες καβαλάρηδες, θέλω
να προσέξετε. Να μη χτυπήσετε έναν με άσπρο άλογο, με μια ελιά στο πρόσωπο»</i>.
Συχνά έδιναν χρήματα στους φτωχούς.<br />
<br />
Ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως επίσης η φωτογραφία των εικονιζόμενων λήσταρχων
(όπως και όλες οι παλιές φωτογραφίες) για την κατανόηση της πολιτισμικής αλλά
και φυλετικής κατάστασης που επικρατούσε στην Ελλάδα, μετά την απελευθέρωση από
τον Τούρκικο ζυγό. <br />
<br />
Να αναφέρω για παράδειγμα πως τον Οκτώβριο του 1833 συντάσσεται ο κατάλογος των
προς απαλλοτρίωση κτιρίων χάριν ανασκαφών στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα της
Ελλάδος, καταγράφονται 400 σπίτια, 7 φούρνοι και 103 εργαστήρια, μεταξύ των
οποίων 2 ελαιοτριβεία και 2 σαπουντζίδικα, μόνο στην περιοχή την οριζόμενη από
τις κατοπινές οδούς Ηφαίστου, Μητροπόλεως, Νίκης, Αμαλίας και Λυσικράτους,
δηλαδή στο ήμισυ περίπου της παλαιάς πόλης. Οι κάτοικοι ήταν κυρίως ποιμένες
πολλοί εκ των οποίων μιλούσαν Αρβανίτικα.<br />
<br />
Ο εκ των Αντιβασιλέων Georg Maurer, που έφθασε στην Αθήνα το 1833 κατά τη
διάρκεια της πρώτης επίσκεψης του Όθωνα, σημειώνει: <br />
<br /><b><i>
«Η Αθήνα που πριν απ’ τον Απελευθερωτικό Πόλεμο αριθμούσε 3.000 περίπου σπίτια,
τώρα δεν είχε ούτε 300. Τα άλλα είχαν μεταβληθεί σ’ έναν άμορφο σωρό από
πέτρες».<br /></i></b>
<br />
Τον Αύγουστο του 1832 ο Λουδοβίκος Ρος είχε δηλώσει απογοητευμένος: <br />
<br /><b><i>
« Αυτό δεν είναι αι ιοστεφείς και περίφημοι Αθήναι. Αυτό είναι μονάχα ένας
θεόρατος σωρός ερείπια, μια άμορφη [...] γκριζωπή μάζα στάχτης και σκόνης, απ’
όπου ξεπροβάλλουν μια δωδεκάδα φοίνικες και κυπαρίσσια, τα μόνα που
αντιστέκονται στην καθολική ερήμωση». </i></b><br />
<br />
Την ίδια περίπου εποχή (1832-1833) επισκέπτεται την Αθήνα ο αποσπασμένος στο
εκστρατευτικό σώμα του Στρατηγού Maison, J.L Lacour, οποίος διαπιστώνει: <br />
<br />
«<b><i>Η καρδιά σφίγγεται φτάνοντας στην Αθήνα. Νέα ερείπια καλύπτουν τα αρχαία, τα
καταχωνιασμένα μέσα στη γη. [...] Στενά, σκοτεινά, λασπώδη, ακανόνιστα
δρομάκια. Βρώμικα, καπνισμένα και δυσώδη μαγαζιά, με πραμάτειες που θα τις
περιφρονούσαν ως και οι πλανόδιοι πωλητές στα χωριάτικα πανηγύρια μας, κι όλα
αυτά περικυκλωμένα από ένα χονδροειδές τοιχίο, να τι έχει αντικαταστήσει το
Ωδείο του Περικλέους, το Ελευσίνιο, το Λύκειο, τους Κήπους και τον Ναό της
Αφροδίτης, τις Πύλες του Ερμού, [...] και τα λοιπά μνημεία, των οποίων μόνον τα
ονόματα έχουν απομείνει».<br /></i></b>
<br />
Ο Thomas Abbet-Grasset παρατηρεί τον Οκτώβριο του 1834: </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><i>«Δεν υπάρχουσιν όμως
πλέον Αθήναι. Εις τον τόπον της ωραίας δημοκρατίας απλούται σήμερον πενιχρά
πολίχνη, μαύρη εκ των καπνών, σιωπηλή ως φύλαξ των νεκρών μνημείων, με στενούς
και ασύμμετρους δρομίσκους».</i></b><br />
<br />
Είναι προφανές καταρχήν ότι οι αυτόπτες αυτοί μάρτυρες αποτύπωναν στα λόγια
τους όχι μόνο τη θλίψη τους για ό,τι έβλεπαν αλλά και την απογοήτευση τους για
ό,τι δεν έβλεπαν: </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><i><b>«τας ιοστεφείς και περίφημους Αθήνας»</b></i>, <b><i>«την ωραία
δημοκρατία»</i></b>, <b><i>«το Ωδείο του Περικλέους», </i></b>και <b><i>«τις Πύλες του Ερμού»</i></b>. <br />
<br />
Είναι γεγονός πάντως ότι η πόλη είχε υποστεί σοβαρότατες καταστροφές, ιδιαίτερα
στο διάστημα της ενδεκάμηνης πολιορκίας της από τον Κιουταχή, μεταξύ Ιουνίου
1826 και Μαΐου 1827.<br />
<br />
Η Τουρκική φρουρά αποχώρησε οριστικά από το φρούριο της Ακροπόλεως την 31η
Μαρτίου 1833. Στο διάστημα που προηγήθηκε, ιδιαίτερα κατά την τριετία
1830-1833, δεν διαδραματίστηκαν σοβαρά πολεμικά γεγονότα στην περιοχή. <br />
<br />
Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα Πρωτόκολλα της Ανεξαρτησίας προέβλεπαν
ασυζητητί την απελευθέρωση της Αθήνας, επέτρεψε τη βαθμιαία αναγέννηση της
Πόλης.<br />
<br />
Τον Νοέμβριο του 1831 οι αρχιτέκτονες Σταμάτης Κλεάνθης και Eduard Schaubert,
μαθητές του σημαντικότερου ίσως Γερμανού νεοκλασικού αρχιτέκτονα Karl Friedrich
Schinkel, εγκαθίστανται στην Αθήνα, όπου βάζουν μπρος το έργο της συστηματικής
τοπογράφησης της πόλης και στη συνέχεια συντάσσουν την πολεοδομική τους
πρόταση, εν όψει της πιθανής εγκατάστασης εκεί της πρωτεύουσας του νεοπαγούς
κράτους. <br />
<br /><b>
Αξίζει να αναφέρω πως κατά τον σχεδιασμό της πόλεως εξετάστηκε και το
ενδεχόμενο ανέγερσής τους πάνω στην ίδια την Ακρόπολη, βάσει σχεδίων του
Schinkel, η ιδέα όμως κατακρίθηκε και από τον ίδιο τον Λουδοβίκο της Βαυαρίας.</b><br />
<br />
Τα πρώτα ονόματα των οδών δόθηκαν από τους Κλεάνθη και Schaubert, όταν
διαμόρφωναν την πολεοδομική τους πρόταση για την Αθήνα, το έτος 1832. Όπως ήταν
επόμενο, τα αρχαιοελληνικής έμπνευσης ονόματα κυριάρχησαν εξ ολοκλήρου στις
επιλογές τους, με μοναδικές ίσως εξαιρέσεις τα Βουλεβάρια και τις πλατείες
Ανακτορίων, Βόρσας και Θεάτρου. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Από τα ονόματα εκείνα, ένας μικρός αριθμός
αντιστοιχούσε σε κάποια τοπογραφική πραγματικότητα, Λόγου χάριν, η Πειραιώς
κατευθύνονταν πράγματι προς τον Πειραιά, η Μεσογείων προς τα Μεσόγεια, η
Σταδίου, στην αρχική της σύλληψη, έφθανε ως το Στάδιο, η Αρείου Πάγου σκόπευε
τον ομώνυμο βράχο και η Αθηνάς αντίστοιχα το Ναό της Παλλάδας, ενώ η
Λυσικράτους έφθανε ως το ομώνυμο μνημείο και η Αιόλου ως τον υποτιθέμενο Ναό
του Αιόλου, δηλαδή το Ωρολόγιο του Ανδρόνικου Κυρρήστου. <br />
<br />
Τα κτίρια που ανεγέρθηκαν ακολούθησαν την νεοκλασική αρχιτεκτονική η οποία στα
τέλη του 18ου και στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα υπήρξε ένα διεθνές στυλ που
γεννήθηκε ως απάντηση στα περίκομψα και διακοσμητικά αυλικά αισθητικά ρεύματα
του Μπαρόκ και του Ροκοκό. Στην Ελλάδα ο ρυθμός αυτός ήρθε διαμέσου της
Γερμανίας. <br />
<br />
Πως καταφέραμε λοιπόν να κάνουμε την Αθήνα των 400 σπιτιών του μία απέραντη
τσιμεντούπολη είναι απορίας άξιο, ίσως και όχι…</span></p><p class="MsoNormal"><br /><i><span style="color: red;">
Πηγή για την Αθήνα του 19 ου αιώνα το άρθρο του Λεωνίδα Καλλιβρετάκη,
Ιστορικός, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών / Ε.Ι.Ε, : <br />
<br />
"Η Αθήνα τον 19ο αιώνα: Από επαρχιακή πόλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
πρωτεύουσα του Ελληνικού Βασιλείου"
[https://archaeologia.eie.gr/archaeologia/gr/chapter_more_9.aspx]</span></i></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-12197932118180123652023-01-27T09:06:00.004+02:002023-01-27T09:06:42.512+02:00«Πετριχώρ», το επιστημονικό όνομα της μυρωδιάς της βροχής.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ5eAKGbq7i5PhzTN6Q_Up-sssZwKAR0HUKLXRVsMoOqzeiJwMMRMJfHicWTWeKEwBYCNKshE2qBpDwz5M7TynEGMe3-aWNFRUZzgVSxcnng652ZvR3Gt6Fp08rDhtcF4txNGWWwiZbqdO157oxX4Xft9M34NYRRK7nQfzSvAvc2mQOIUTQw8ICmjMLg/s2048/326567054_634232421838860_6766442092313224672_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1435" data-original-width="2048" height="269" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ5eAKGbq7i5PhzTN6Q_Up-sssZwKAR0HUKLXRVsMoOqzeiJwMMRMJfHicWTWeKEwBYCNKshE2qBpDwz5M7TynEGMe3-aWNFRUZzgVSxcnng652ZvR3Gt6Fp08rDhtcF4txNGWWwiZbqdO157oxX4Xft9M34NYRRK7nQfzSvAvc2mQOIUTQw8ICmjMLg/w384-h269/326567054_634232421838860_6766442092313224672_n.jpg" width="384" /></a></div><p></p><p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Μέτα την βροχή τα πάντα μυρίζουν πιο έντονα. Η υπέροχη οσμή του βρεγμένου
εδάφους και των φυτών, έχει αποκτήσει και επιστημονικό όνομα, το οποίο οι
περισσότεροι δεν γνωρίζουμε.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ηδη από το 1967,
δύο ερευνητές της Αυστραλίας οι </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Isabel</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Bear</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> και </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Dick</span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Thomas</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">, σε επιστημονική δημοσίευση στο περιοδικό </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Nature</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">, ονόμασαν την οσμή της βροχής ως «πετριχώρ», από των συνδυασμό των
Ελληνικών λέξεων πέτρα και ιχώρ (που στην Ελληνική μυθολογία ήταν το αιθέριο
χρυσό υγρό που κυλούσε στις φλέβες των θεών και των αθανάτων).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Οι δύο ερευνητές
κατάληξαν στο συμπέρασμα, πώς η συγκεκριμένη οσμή αναδύεται από ένα έλαιο το
οποίο παράγεται από κάποια φυτά κατά την διάρκεια των περιόδων ξηρασίας, και το
οποίο απορροφάται από τα μαλακά πετρώματα του εδάφους και απελευθερώνεται όταν
πέφτει η βροχή.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ένα σημαντικό
συστατικό του πετριχώρ είναι οργανική ένωση που ονομάζεται γεωσμίνη. Η οσμή
έχει μεγαλύτερη ένταση ιδιαίτερα όταν οι πρώτες βροχές μιας εποχής πέσουν σε
ξηρό έδαφος.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Το έλαιο
φαίνεται ότι βοηθά τα φυτά να αποτρέπουν την ανάπτυξη άλλων φυτών γύρω τους σε
περιόδους ξηρασίας που έχει σαν αποτέλεσμα την εξάλειψη του ανταγωνισμού για το
διαθέσιμο νερό.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Πέραν του
ελαίου, βρήκαν ότι σημαντικό ρόλο παίζει η παρουσία της γεωσμίνης, μιας
οργανικής ένωσης που παράγεται από τους ακτινομύκητες αλλά και το όζον. Κατέληξαν
πως όλες μαζί αυτές οι ενώσεις συνθέτουν το υπέροχο οσφρητικό αποτέλεσμα του
πετριχώρου.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EL;">Όταν μια σταγόνα
βροχής προσγειώνεται στο έδαφος, ο αέρας που βρίσκεται στους πόρους σχηματίζει
μικρές φυσαλίδες που εγκλωβίζουν μέσα τους τα στερεά σωματίδια του πετριχώρου
και δημιουργούν τα λεγόμενα αερολύματα. Αυτά τα αερολύματα σιγά σιγά επιπλέουν
προς την επιφάνεια του νερού και απελευθερώνονται. </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14.0pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Μάλιστα, οι
σταγόνες βροχής που κινούνται με πιο αργό ρυθμό τείνουν να παράγουν περισσότερα
αερολύματα. Γι’ αυτό θα έχετε παρατηρήσει ότι σε μικρής έντασης μπόρες η
μυρωδιά είναι πιο έντονη.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Επιπρόσθετα με
τον πετριχώρο, πριν την έλευση καταιγίδας μπορείτε να διακρίνετε και μία άλλη
οσμή στην ατμόσφαιρα που θυμίζει χλώριο. Η μυρωδιά αυτή οφείλεται στο όζον
(«όζει» στα αρχαία </span><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">E</span><span lang="EL" style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">λληνικά σημαίνει «μυρίζει») που παράγεται
από ηλεκτρικές εκκενώσεις στα νέφη (σωρειτομελανίες).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="color: #050505; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Το όζον
παράγεται με τη διάσπαση διατομικών μορίων οξυγόνου με προσφερόμενη ενέργεια
από τις ηλεκτρικές εκκενώσεις, και στη συνέχεια τα άτομα οξυγόνου σχηματίζουν
δεσμό με διατομικά μόρια οξυγόνου, δηλαδή παράγεται ένα μόριο όζοντος κ.ο.κ. Τα
ισχυρά καθοδικά ρεύματα των καταιγίδων μεταφέρουν το όζον στο έδαφος και μας
προειδοποιούν (κατά μία έννοια) για την εκδήλωση καταιγίδας.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-33215981037187753032022-12-21T12:32:00.005+02:002022-12-21T14:21:38.077+02:00Το μάτι, η κόρη, η Ίριδα, ο ήλιος, το φως, και το χειμερινό ηλιοστάσιο.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOI1TukoDOsWAuwRudj6Xr8a7KV3Jr7vl2w66LyeFfxREjD9H121a03netMCQrkupw5CHFKET_XtA-mbIhKAJRQHYp9IrPpRZwBbN5cGrRCeA1AzFnwm_2ds6rDNa429tYXiR9lR9rPoeYTkN4bhjrv45rf6Ob__TkFW4ZkdkEcNBhzKg4Jv1hEWUnNg/s720/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="577" height="475" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOI1TukoDOsWAuwRudj6Xr8a7KV3Jr7vl2w66LyeFfxREjD9H121a03netMCQrkupw5CHFKET_XtA-mbIhKAJRQHYp9IrPpRZwBbN5cGrRCeA1AzFnwm_2ds6rDNa429tYXiR9lR9rPoeYTkN4bhjrv45rf6Ob__TkFW4ZkdkEcNBhzKg4Jv1hEWUnNg/w380-h475/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" width="380" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><b style="font-size: 14pt;">Η κόρη του ματιού είναι το πιο σκούρο σημείο
του σώματος και όμως από εκεί «αποφάσισε να μπαινοβγαίνει το φως», ώστε να
είμαστε ικανοί να βλέπουμε τα χρώματα της ζωής.</b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Σύμφωνα με ένα παλιό ρητό «τα μάτια
είναι παράθυρα στην ψυχή μας» τα οποία αποκαλύπτουν τα βαθύτερα αισθήματα
μας, τα οποία <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>υπό φυσιολογικές συνθήκες
θα θέλαμε να κρατήσουμε κρυφά. Όταν είμαστε χαρούμενοι – ευτυχισμένοι διαστέλλονται
ενώ όταν είμαστε λυπημένοι συστέλλονται. Σύμφωνα με έρευνες, οι κόρες του
οφθαλμού διαστέλλονται μέχρι και 45% όταν κοιτάζουμε κάποιον που αγαπάμε.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Η διαστολή της κόρης συνδέεται επίσης με
την αβεβαιότητα κατά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Αν κάποιος είναι λιγότερο
σίγουρος για την απόφασή του, τότε αισθάνεται υψηλή διέγερση, γεγονός που
προκαλεί και τη διαστολή της κόρης του ματιού.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Τα μάτια μας κινούνται διαρκώς. Κάποιες
από αυτές τις κινήσεις βρίσκονται υπό τον συνειδητό μας έλεγχο, ενώ άλλες
συμβαίνουν υποσυνείδητα. Όταν διαβάζουμε, παραδείγματος χάρη, εκτελούνται μία
σειρά από ταχύτατες οφθαλμικές κινήσεις, που ονομάζονται «Σακκαδικές»
όπως, παραδείγματος χάρη, όταν εστιάζουμε το βλέμμα σε μία λέξη και μετά στην
επόμενη. <o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Πέραν των Σακκαδικών Κινήσεων,
υπάρχουν οι μικρές, ακούσιες κινήσεις που κάνουμε καθώς περπατάμε προκειμένου
έτσι να εξισορροπήσουμε την κίνηση του κεφαλιού και να σταθεροποιήσουμε τη θέα
του κόσμου. Τέλος, τα μάτια μας κινούνται με υπερβολική ταχύτητα στη φάση REM
του ύπνου.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Η κόρη του ματιού <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι η κεντρική διαφανής περιοχή που φαίνεται
μαύρη. Η περιοχή που την κυκλώνει είναι η ίριδα. Η ίριδα του ματιού κάθε
ανθρώπου είναι τόσο μοναδική, όσο και τα δακτυλικά του αποτυπώματα. Η ίριδα ελέγχει
την ποσότητα του φωτός που δέχονται τα κύτταρα της οράσεως, μοιάζει δηλαδή με
τον μηχανισμό διαφράγματος μιας φωτογραφικής μηχανής. <o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="font-size: 14pt;">Η λέξη κόρη ετυμολογείται από το θηλυκό του αρχαίου
ελληνικού «κόρος» - κούρος. Η λέξη σήμαινε τη νεαρή κοπέλα, σημασία με την
οποία συνδέεται το «κόρη οφθαλμού» που πιθανώς σήμαινε αρχικά τη μικρή εικόνα
ως αντανάκλαση του οπτικού ειδώλου. Ως κόρη στην Ελληνική μυθολογία ονομαζόταν επίσης η Περσεφόνη, κόρη της Δήμητρας.</b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Η Ίριδα – Ίρις στην ελληνική μυθολογία
ήταν δευτερεύουσα θεότητα του Ολύμπου. Ανήκε στην ακολουθία των θεών με
καθήκοντα αγγελιαφόρου, όμοια με εκείνα του θεού Ερμή. Ήταν η θεά του
ουράνιου τόξου και αγγελιοφόρος του Δία και της Ήρας. Οδηγούσε το ουράνιο
τόξο σαν μια πολύχρωμη γέφυρα από τον ουρανό στη γη και μετέφερε μηνύματα. Από
εκεί έμεινε και η λέξη ίρις που σημαίνει «μάτι του ουρανού».<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Ήταν φτερωτή και ορμητική σαν θύελλα, γνωστή
ως πιστή και γοργοπόδαρη αγγελιοφόρος των θεών, ο σύμβολο της
επικοινωνίας. Οι αρχαίοι Έλληνες φύτευαν συχνά ίριδες στους τάφους των
συζύγων τους ως φόρο τιμής στη θεά Ίρις. Αυτή κατά διαταγή
της Ήρας έσπευδε στις μελλοθάνατες γυναίκες όταν
βασανίζονταν επί μακρού και επιτάχυνε το τέλος των βασάνων τους.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Το μάτι έχει σχήμα κυκλικό, το σχήμα της
θεότητας. Το μάτι ήδη από την αρχαία Αίγυπτο συμβόλιζε τον πανόπτη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οφθαλμό , τον Ρα, το άγρυπνο μάτι του Θεού Ήλιου
που βλέπει και γνωρίζει τα πάντα.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Το σχήμα του κύκλου συμβολίζει επίσης την
αιωνιότητα καθώς δεν έχει αρχή ούτε τέλος, αντιπροσωπεύοντας την άπειρη φύση
της ενέργειας και το σύμβολο του σύμπαντος.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Η όραση αποτελεί το σημαντικότερο από
τα πέντε κανάλια επικοινωνίας του ανθρώπινου σώματος (αισθήσεις) με το
περιβάλλον. Οι οφθαλμοί μετατρέπουν το φως (δηλαδή την ηλεκτρομαγνητική
ενέργεια) σε νευρική δραστηριότητα η οποία μεταφέρεται στον εγκέφαλο και τον
ενημερώνει σχετικά με την πηγή του φωτός.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b style="font-size: 14pt;">Ο κόσμος μας δεν είναι παρά η
αντανάκλαση του φωτός. Ο κόσμος που μας περιβάλλει είναι φτιαγμένος από φως. Το
φως αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της φύσης και στοιχείο ζωτικής σημασίας για
την ανθρώπινη ύπαρξη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εξελικτικής του πορείας, ο
άνθρωπος ακολούθησε σταθερά την αλλαγή από το φως στο σκοτάδι, από την ανατολή
στη δύση του ήλιου, σε ένα επαναλαμβανόμενο ρυθμό που </b><span style="font-size: 18.6667px;"><b>διακόπτεται</b></span><b style="font-size: 14pt;"> μόνο από την
αδύνατη λάμψη της φωτιάς κατά τη διάρκεια των νυκτερινών ωρών. <o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Για αυτόν τον λόγο οι ημέρες του
Χειμερινού ηλιοστασίου αποτελούσαν διαχρονικά ημέρες εορτασμού γέννησης
του φωτός. Γιατί όπως από την </b></span><b style="font-size: 14pt;">κόρη του ματιού που είναι το πιο σκούρο σημείο του σώματος «βλέπουμε το φως», έτσι και οι Θεοί λέγεται, πως το πιο μεγάλο φως το έκρυψαν στη πιο μεγάλη νύχτα.!</b></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><br /></b></span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-40319573359630069322022-12-15T08:23:00.004+02:002022-12-18T10:11:12.273+02:00Οι μυστικοί δρόμοι της γνώσης. Πλατωνισμός, αλχημεία, και και οι μυστικοί συμβολισμοί στο Δουκάτο του Urbino.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpDLzD3o_U11J4iGzdKgRJghsj5__rwVW-qihJsGONKiXB8sEk7TLpLMRvRwdbp7elm9iG-c50qSLVmeHLFNbVp8d9pwt-6NPvQ0hSN1a7zWDGxBgiEfB6VnbC5wbaS3GlU17WjBz2nb_VfYqXjgPdAbkpq07WbZERi-LfKIOKw0t7HUJn3TX0T4Ow8g/s960/%CE%9F%CE%B9%20%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF%20%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B7%CF%82,%20%CE%BF%CE%B9%20%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF%20%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20Urbino..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpDLzD3o_U11J4iGzdKgRJghsj5__rwVW-qihJsGONKiXB8sEk7TLpLMRvRwdbp7elm9iG-c50qSLVmeHLFNbVp8d9pwt-6NPvQ0hSN1a7zWDGxBgiEfB6VnbC5wbaS3GlU17WjBz2nb_VfYqXjgPdAbkpq07WbZERi-LfKIOKw0t7HUJn3TX0T4Ow8g/s320/%CE%9F%CE%B9%20%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF%20%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B7%CF%82,%20%CE%BF%CE%B9%20%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF%20%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20Urbino..jpg" width="320" /></a></div><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Οι δρόμοι της γνώσης διατρέχουν
την ανθρώπινη ιστορία, από την στιγμή που ο άνθρωπος έμαθε να διαχειρίζεται την
φωτιά, έμαθε να καλλιεργεί την γη, και εξημέρωσε τα ζώα παύοντας να είναι
νομάδας τροφοσυλλέκτης.<o:p></o:p></span></span></p><p></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στην Ελληνική μυθολογία, ο
Τιτάνας Προμηθέας έδωσε την φωτιά στους ανθρώπους, και η Δήμητρα τους έμαθε την
καλλιέργεια της γης, ιδρύοντας τα Ελευσίνια μυστήρια. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στα Ελευσίνια μυστήρια αλλά και
στις υπόλοιπες μυστηριακές τελετές, η χρήση του μύθου της αλληγορίας και των
αρχετυπικών συμβόλων, αποτέλεσαν βασικά εργαλεία μύησης και μάθησης. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στον φιλοσοφικό λόγο, ο Πλάτων
(427 π.Χ.-347 π.Χ.), χρησιμοποιεί κατά κόρον τον μύθο, τα σύμβολα, και τον
αλληγορικό λόγο. Για τον Πλάτωνα υπάρχει η εξωτερική γνώση, που προσλαμβάνει ο
άνθρωπος με τις αισθήσεις και τη λογική του, αλλά υπάρχει και
η εσωτερική γνώση που κατακτιέται δια μέσω του <b>«φιλοσοφικού
έρωτα», </b>όταν ο νους αποκτάει <b>«φτερά» </b>- <b>«ίπταται»</b> στην σφαίρα
του <b>«αγαθού».</b><o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η <b>«εσωτερική» </b>αυτή γνώση
κατακτιέται πολύ πιο δύσκολα, καθώς προϋποθέτει τη σταθερή και αδιάλειπτη
ενατένιση της εσωτερικής ζωής, την υπέρβαση των αισθήσεων και τον απόλυτο
έλεγχο του νου. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Συνεπώς, εραστής της σοφίας, των
ιδεών και των αρχετύπων είναι αυτός ο οποίος έχει υπερβεί τον κόσμο των
αισθήσεων των παθών και των επιθυμιών, επειδή γι’ αυτόν ανασηκώθηκε το πέπλο
της πλάνης και της λήθης, βγήκε από το σπήλαιο, και αντίκρισε τις ιδέες και την
αιώνια Αλήθεια, το <b>«Αγαθό».</b><o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η αληθινή γνώση δεν είναι για τον
Πλάτωνα μια γνώση θεωρητική και αφηρημένη που θα μπορούσε να μάθει κάποιος μέσα
από βιβλία και διδασκαλίες. Λέγεται μάλιστα πως κάποτε ένας μαθητής του
Πλάτωνα, ταξίδευε με πλοίο, μεταφέροντας μαζί του την μεγαλύτερη περιουσία του,
τις σημειώσεις του δασκάλου του Πλάτωνα. Το πλοίο όμως στο οποίο επέβαινε
βυθίστηκε. Ο ίδιος σώθηκε, αλλά χάθηκαν στο βυθό της θάλασσας όλα τα βιβλία,
και οι σημειώσεις που είχε συγκεντρώσει από τις διδασκαλίες του Πλάτωνα. Μόνο
τότε κατάλαβε γατί ο δάσκαλος του ο Πλάτων, επέμενε ότι η γνώση δεν πρέπει να <b>«γράφεται»</b>
στα βιβλία, αλλά στην ψυχή...<o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Για την πραγματική γνώση και τους
αληθινούς φιλοσόφους έγραφε ο Πλάτων (Επιστολή Ζ΄ 340d-341c) : <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i><span style="line-height: 115%;">«..Όσοι δεν είναι πραγματικά φιλόσοφοι
έχουν μόνο ένα πασάλειμμα από αμφίβολες γνώσεις και πείθουν τον εαυτό τους ότι
δεν τους λείπει πια το παραμικρό. Όμως η φιλοσοφική γνώση της ουσίας του
πράγματος δεν μπορεί να διατυπωθεί με το λόγο, όπως άλλες γνώσεις, αλλά, μετά
από μακρόχρονη κοινή αναζήτησή της και αδιάκοπη ενασχόληση με αυτή, γεννιέται
στην ψυχή ξαφνικά, σαν το φως που ανάβει από μια σπίθα, και ύστερα τρέφεται
μόνη της»!</span></i><span style="line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Βασικό εργαλείο σε αυτή την
προσπάθεια, αποτελούν τα σύμβολα, αφενός μεν, διότι τα σύμβολα αποτελούν μία
σύντομη και <b>«συμπυκνωμένη γνώση»</b>, και αφετέρου διότι κάποια σύμβολα δεν
μπορούν να ερμηνευθούν από όλους. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το σύμβολο είναι η <b>«τέχνη του
σκέπτεσθαι με εικόνες».</b> Ας μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος πρώτα χρησιμοποιεί
τις εικόνες και τα σύμβολα στον γραπτό λόγο, και μετά την αλφαβητική γραφή. Για
αυτό τον λόγο οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποίησαν τα ιερογλυφικά, οι Κινέζοι τα
ιδεογράμματα, και οι Μινωίτες την Γραμμική γραφή.<o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ο Πλωτίνος <span style="background: white;">(204-270 μ.Χ.)</span>, αναφέρει σχετικά (Εννεάδα V 8,
5-6): <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i><span style="line-height: 115%;">«Γι' αυτό οι παλαιοί έλεγαν ότι οι
ιδέες είναι οντά και ουσίες. Αυτό το έχουν συλλάβει, μου φαίνεται και οι
Αιγύπτιοι σοφοί, και για να εκθέσουν τη
σοφία τους δεν χρησιμοποιούσαν την αλφαβητική γραφή, αλλά χρησιμοποιούσαν την
ιερογλυφική γραφή. Σκάλιζαν αγάλματα μέσα στους ναούς, καθένα από τα οποία
είναι το σύμβολο ενός ορισμένου πράγματος. Έτσι έκαναν ορατό ότι εκεί πάνω δεν
υπάρχει συλλογιστική σύλληψη, ότι αντίθετα κάθε άγαλμα είναι επιστήμη και σοφία
και συνάμα η προϋπόθεση της.»</span></i><span style="line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η λέξη σύμβολο βγαίνει από το
συμβάλω, βάζω μαζί, κοινές προσωπικές εμπειρίες του καθενός έτσι ώστε να
μπορούμε να συντονιζόμαστε, να συνεννοούμαστε, να εννοούμε το ίδιο πράγμα. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τα σύμβολα είναι για το πνεύμα
ότι τα εργαλεία για τα χέρια, μεγιστοποιούν τις δυνατότητες αντίληψης.
Ξεκινώντας από την οπτική επαφή με ένα σύμβολο, εάν εντρυφήσουμε επισταμένως
σε αυτό μέσω γνώσεως των κλείδων αποσυμβολισμού και αποκρυπτογράφησης,
μπορούμε να αντιληφθούμε το υποκρύπτουν μήνυμα που εμπεριέχει.<o:p></o:p></span></span></p><p style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ο Πλούταρχος<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"> (45-120
μ.χ)</span> εξηγεί σχετικά (περί Ίσιδος και Οσίριδος 20F):<o:p></o:p></span></p><p style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>«Οι ποιητές και οι λογογράφοι όπως οι αράχνες
υφαίνουν τον ιστό από την αρχή δίχως βάση,
και τον επεκτείνουν έτσι και αυτά (οι μύθοι και τα σύμβολα) περιέχουν
μερικές ιστορίες και διηγήσεις αληθινές. Όπως οι μαθηματικοί λένε πως το
ουράνιο τόξο είναι εικόνα του ήλιου και η χρωματική ποικιλομορφία του
προκαλείται από την αντανάκλαση επάνω σε κάποιο νέφος, έτσι και ο μύθος/σύμβολο
είναι εικόνα κάποιου άλλου λόγου ο οποίος ανακαλεί στην διάνοια μας
συγκεκριμένα νοήματα.»</i><o:p></o:p></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Μέσα από ένα μεγάλο αριθμό
συμβόλων με τα οποία ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή και στον σύγχρονο κόσμο,
υπάρχει ήδη από την αρχαιότητα μία σχετικά μικρή, αλλά ιδιαίτερα σημαντική
κατηγορία που παίζει καθοριστικό ρόλο στην ζωή της ανθρωπότητας. Είναι τα
παγκόσμια αρχετυπικά σύμβολα όπως: O ήλιος - ο κύκλος, το φεγγάρι –τα κέρατα, η
γυναίκα, ο φαλλός, το σπήλαιο, το δέντρο της ζωής, ο ζωδιακός, το κέρας, το
φίδι, ο δράκος, το περιστέρι, ο λαβύρινθος , ο σταυρός, το ξίφος κ.λ.π.<o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τα αρχετυπικά αυτά σύμβολα, αλλά και ένας αριθμός άλλων τα οποία δεν είναι
γνωστά σε όλους, μετατρέπονται συχνά σύμφωνα με τον Πλωτίνο<span style="background: white;"> (204-270 μ.Χ.)</span>, μετά την μελέτη σε αντικείμενα
άσκησης διαλογισμού, των οποίων το νόημα μπορεί να <b>«αποκαλυφθεί», </b>μόνο
μέσω της εντατικής διαδικασίας συγκέντρωσης, και αυτοστοχασμού. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το πραγματικό τους νόημα τους
μπορεί να αποκαλυφθεί, μέσω της διεύρυνσης του ίδιου μας του εαυτού. Όταν ο
άνθρωπος στρέφεται προς τον εσωτερικό του εαυτό, τότε δια μέσου του εαυτού
επέρχεται η ενόραση. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στις Εννεάδες ( Ill 8, 6 –
7): <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i><span style="line-height: 115%;">«Ο στόχος των ανθρώπινων πράξεων
έγκειται στη γνώση, και κάθε έφεση είναι έφεση για γνώση… Δεν πρέπει οι έννοιες
να στέκονται έξω, αλλά πρέπει να ενοποιούνται με την ψυχή αυτού που μαθαίνει,
ώσπου αυτή να τις συναντά ως κάτι οικείο. Όταν η ψυχή εξοικειωθεί και γίνει
σύστοιχη με τις έννοιες, τότε τις παίρνει στα χέρια της - διότι πρωτύτερα
βέβαια δεν τις κατείχε — και αρχίζει να τις κατανοεί.</span></i><span style="line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i><span style="line-height: 115%;">Παίρνοντας τις στα χέρια η ψυχή
γίνεται διαφορετική από ό,τι ήταν πριν, και διαλογιζόμενη βλέπει τις έννοιες
σαν κάτι διαφορετικό από αυτήν ωστόσο και αυτή η ίδια είναι μια έννοια [ =
«λόγος»] και τρόπον τινά ένας νους, αλλά ένας νους που βλέπει κάτι άλλο από τον
εαυτό του. Να γιατί ο σοφός, ήδη κατάφωτος από τον λογισμό, βγάζει από μέσα του
όσα φανερώνει στους άλλους, και ενώπιον του εαυτού του είναι καθαρή θέαση.
Διότι αυτός ήδη τείνει προς την ενότητα [ = «προς το έν» - Αγαθό] και προς την
ηρεμία όχι μόνο σε σχέση προς τα εξωτερικά πράγματα, αλλά και σε σχέση προς τον
εαυτό του: τα πάντα είναι μέσα του.» </span></i><span style="line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η μελέτη, η εστίαση της προσοχής,
η συγκέντρωση, ο έλεγχος των σκέψεων, ο συντονισμός σε συγκεκριμένο τρόπο
σκέψης και αντίληψης, μπορούν να οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ο μαθητής του Πλωτίνου Πορφύριος
(<span style="background: white;">234 – 305 μ.χ)</span>, ορίζει την άσκηση αυτή,
ως μία σταδιακή διαδικασία <b>«εσωτερικής μεταμόρφωσης»,</b> και διεύρυνσης του
νου….!<o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η γνώση ήταν πάντα δύναμη, αλλά
δεν μοχθούν το ίδιο όλοι οι άνθρωποι το ίδιο για αυτή, ούτε επίσης έχουν όλοι
την δυνατότητα να την διαχειριστούν κατά τον ίδιο τρόπο. Έτσι ανά τους αιώνες
ένα <b>«μυστικό ρεύμα γνώσης»</b> διατρέχει τους ανθρώπινους πολιτισμούς
χρησιμοποιώντας ως <b>«</b>οχήματα<b>»</b> τον <b>«αλληγορικό λόγο»</b> και τα <b>«σύμβολα»</b>,
εργαλεία τα οποία δεν είναι γνωστά στους περισσότερους. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το ρεύμα αυτό για τον Δυτικό
πολιτισμό ξεκινά από την αρχαία Ελλάδα, περνά στον Ρωμαϊκό κόσμο, κρύβεται στα
πιο σκοτεινά ράφια κατά τον Μεσαίωνα (όσα γλύτωσαν της πυράς) και ξανά
ανακαλύπτεται κατά την αναγέννηση στην Ιταλία.<o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Δεν είναι τυχαίο πως η Αναγέννηση
ξεκίνησε από την Ιταλία, και δεν είναι επίσης τυχαίο πως η Αναγέννηση
σηματοδότησε το τέλος του Μεσαίωνα. Η αναγέννηση ξεκινά με την Σύνοδο της
Φεράρας - Φλωρεντίας (1437-1439 μ.χ ), όταν η παρουσία των Βυζαντινών
απεσταλμένων, ιδίως του Πλήθωνα του Γεμιστού, προκάλεσε τον θαυμασμό των
Ιταλών. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως η ευρυμάθεια
και η βαθιά γνώση του Πλήθωνα του Γεμιστού στην Πλατωνική, την Νέο Πλατωνική
και την Ερμητική φιλοσοφία, σχολές σκέψεις οι οποίες ήταν ελάχιστα γνωστές
στους Δυτικούς λογίους έως τότε. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η μεταλαμπάδευση αυτής της
ξεχασμένης για την Δύση αρχαίας Ελληνικής γνώσης, ολοκληρώθηκε με την κατάληψη
της Κωνσταντινούπολης από τους Σελτζούκους Τούρκους στις 29 Μαΐου του 1453, και
την φυγάδευση των Βυζαντινών λογίων στην Ιταλία.<o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η Αναγέννηση διαρκεί από τα μέσα
περίπου του 14ου έως τα τέλη του 16ου αιώνα και χαρακτηρίζεται από τον
κλασικισμό, την προσήλωση στη μελέτη του αρχαίου Ελληνικού και Ρωμαϊκού
πολιτισμού, των Πλατωνικών, Νεο Πλατωνικών και Ερμητικών κειμένων, με
εκπροσώπους πανεπιστήμονες και καλλιτέχνες όπως ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Ραφαήλ, ο
Παράκελσος και άλλοι. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="line-height: 115%;">Η συμβολική γνώση δεν έπαψε ποτέ
να υπάρχει, <span style="background: white;">δεν εκλογικεύεται, ερμηνεύεται όμως
χρησιμοποιώντας μεθόδους τις οποίες μας άφησαν παρακαταθήκη ο Πλάτωνας, οι
Στωικοί, οι Νέο Πλατωνικοί,</span>συνεχίστηκε στους νεώτερους χρόνους με τον </span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Carl</span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Jung</span><span style="line-height: 115%;">, και τον </span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Joseph</span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Campbell</span><span style="line-height: 115%;">, ενώ η συμβολογία έγινε πρόσφατα
γνωστή στο ευρύ κοινό από το με το </span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">bestseller</span><span style="line-height: 115%;"> του </span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">DanBrowno</span><span style="background: white; line-height: 115%;">«<em><b><span style="font-style: normal;">Κώδικας Ντα Βίντσι</span></b></em>».</span><span style="line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Σήμερα θα παρουσιάσω τρείς
φωτογραφίες, από το κάστρο του Δουκάτου του Urbino- Ουρμπίνο, τα οποία
αποτυπώνουν την επιρροή της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας και των συμβόλων της,
στην αρχιτεκτονική (και όχι μόνο) της Ιταλικής αναγέννησης.<o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Πριν παρουσιάσω τις φωτογραφίες
λίγα λόγια για το Δουκάτο του Urbino.<o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το Urbino είναι μια Μεσαιωνική
πόλη στην κεντρική Ιταλία , αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO
από το 1998, και είναι η γενέτειρα ενός από τους τρείς σημαντικότερους
εκπροσώπους της Αναγέννησης, του Ραφαήλ.<o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η κατασκευή του παλατιού του
Δουκάτου του Urbino ξεκίνησε από τον Δούκα <em><span style="background: white; font-style: normal;">Federico</span></em><span style="background: white;"> III da <em><span style="font-style: normal;">Montefeltro</span></em> ( 1422 –1482)</span>,
γύρω στα μέσα του δέκατου πέμπτου αιώνα, και θεωρείται χαρακτηριστικό
παράδειγμα της Ιταλικής Αναγέννησης. Εκεί ο Ραφαήλ πήρε τα πρώτα ερεθίσματα
τέχνης από τον πατέρα του Santi, ο οποίος ήταν επίσης επαγγελματίας ζωγράφος
και ποιητής. <o:p></o:p></span></span></p><p>
</p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στις φωτογραφίες που θα
εξετάσουμε, θα διαπιστώσετε το πως τα σύμβολα υποκρύπτουν σημειολογικά την
γνώση, και τονίζουν την ατραπό που οφείλει να ακολουθήσει ο αναζητητής.
Στοιχεία που καθόρισαν την Αναγέννηση, και τα οποία δυστυχώς δεν βιώσαμε στην
Ελλάδα.<o:p></o:p></span></span></p><p></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><b><u><span style="line-height: 115%;">Φωτογραφία πρώτη:</span></u></b><span style="line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></span></p><p></p><p>
</p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η είσοδος στην βιβλιοθήκη του
κάστρου του Δούκα <em><span style="background: white; font-style: normal;">Federico</span></em><span style="background: white;"> III da <em><span style="font-style: normal;">Montefeltro.</span></em></span><o:p></o:p></span></span></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV64bnGB8gUqtaXfsGOBV0HRN3LPVO9CPuuTnLsLH68AOwcvuaWoh6DYqyhjCy6_KlCM76E1cW-5e6zTeg6fsuTeYljX_VABAZMN0lvpJa5ik3GqVdk6ut5dvrpfCCsRUsA_g849xvI9j4KYIEr8g8vvXjnkvxQUFdQIeUL89xzsmJdNxR6yKLbZ7Ixg/s960/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV64bnGB8gUqtaXfsGOBV0HRN3LPVO9CPuuTnLsLH68AOwcvuaWoh6DYqyhjCy6_KlCM76E1cW-5e6zTeg6fsuTeYljX_VABAZMN0lvpJa5ik3GqVdk6ut5dvrpfCCsRUsA_g849xvI9j4KYIEr8g8vvXjnkvxQUFdQIeUL89xzsmJdNxR6yKLbZ7Ixg/s320/2.jpg" width="320" /></span></a></div><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Πάνω από την θύρα απεικονίζονται
δελφίνια, ανάμεσα σε τρίαινες του Ποσειδώνα. Τα δελφίνια είναι σύμβολο της
σωτηρίας. Η σωτηρία λοιπόν εφόσον τα δελφίνια βρίσκονται στην είσοδο της
βιβλιοθήκης μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της γνώσης. Η τρίαινα του Ποσειδώνα,
αναφέρει ο Πλούταρχος (στο «περί Ισιδος και Οσίριδος»): <o:p></o:p></span></span></p><p></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i><span style="line-height: 115%;">«είναι σύμβολο τού τρίτου χώρου,
τον οποίον κατέχει η θάλασσα, κατά σειρά ταγμένη μετά από τον ουρανό και τον
αέρα. Γι’ αυτό ονόμασαν έτσι την Αμφιτρίτη και τους Τρίτωνες.»</span></i><span style="line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η Θάλασσα συνδέεται με τα
συναισθήματα. Ένας άνθρωπος που ελέγχει τα πάθη και τα συναισθήματα του,
βαδίζει προς την αυτοπραγμάτωση, και την αυτογνωσία. Η Τρίαινα συμβολίζει
επίσης το παρελθόν, παρόν, και μέλλον.
Το κεντρικό σκέλος το παρόν είναι δώρο του παρελθόντος, και δημιουργός του
μέλλοντος. Αντλούμε τις γνώσεις μας από το παρελθόν, μπολιάζουμε με αυτές
δημιουργικά το παρόν, δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα καλύτερο μέλλον.<o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><b><u><span style="line-height: 115%;">Φωτογραφία δεύτερη:</span></u></b><span style="line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></span></p><p>
</p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το κάστρο του Sassocorvaro, στο
Δουκάτο του Urbino, από ψηλά.<o:p></o:p></span></span></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMCZkI30Jhf42SS6B_s6ObvntjbpgOyJ3TMLwOe7CeYPeeaNNB4JKYt3DCsgnHuQis-ASMdQSpBXLDd--jmzqOIshN7gtJ5nWtLP8ixB4J0j7tQWoU85wLWKSDy54E7xGGZ3m4b3UAng-xErgfSDt0HDir-fjDSXehH9udueDSDZCNLauwSeTU8lnpUA/s960/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMCZkI30Jhf42SS6B_s6ObvntjbpgOyJ3TMLwOe7CeYPeeaNNB4JKYt3DCsgnHuQis-ASMdQSpBXLDd--jmzqOIshN7gtJ5nWtLP8ixB4J0j7tQWoU85wLWKSDy54E7xGGZ3m4b3UAng-xErgfSDt0HDir-fjDSXehH9udueDSDZCNLauwSeTU8lnpUA/s320/3.jpg" width="320" /></span></a></div><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το κάστρο έχει την μορφή χελώνας, για τέσσερις βασικούς
λόγους. <o:p></o:p></span></span></p><p></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 36.0pt; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 36.0pt; text-indent: -18.0pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="line-height: 115%;">1.<span style="font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> </span></span><!--[endif]--><span style="line-height: 115%;">Πρώτον ως γνωστόν η γνώση δύναμη,
συνεπώς είναι ικανή υπό όρους να μας προστατεύσει (κάστρο αμυντική κατασκευή). <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 36.0pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 36.0pt; text-indent: -18.0pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="line-height: 115%;">2.<span style="font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> </span></span><!--[endif]--><span style="line-height: 115%;">Δεύτερον η χελώνα βαδίζει αργά,
αργά πρέπει να είναι και τα βήματα του μαθητή της γνώσης. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 36.0pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 36.0pt; text-indent: -18.0pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="line-height: 115%;">3.<span style="font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> </span></span><!--[endif]--><span style="line-height: 115%;">Τρίτον η χελώνα ζει πολλά χρόνια,
η μάθηση είναι μία διαδικασία που διαρκεί μια ζωή, που προϋποθέτει να αναιρούμε
διαρκώς ότι γνωρίζουμε. <o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 36.0pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 36.0pt; text-indent: -18.0pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="line-height: 115%;">4.<span style="font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> </span></span><!--[endif]--><span style="line-height: 115%;">Τέταρτον η χελώνα λόγω
κατασκευής, βάση (Γη - υλη), εσωτερικό σώμα (άνθρωπος - ψύχη) και καβούκι
(ουράνιο στερέωμα -πνεύμα), συμβολίζει την ένωση στον άνθρωπου του μικρόκοσμου
και του μακρόκοσμου.<o:p></o:p></span></span></p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><b><u><span style="line-height: 115%;">Φωτογραφία τρίτη:</span></u></b><span style="line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></span></p><p>
</p><p style="margin-bottom: 9.9pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 13.9pt;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Επιγραφή στα Ελληνικά σε έμβλημα
του Δούκα <em><span style="background: white; font-style: normal;">Federico</span></em><span style="background: white;"> III da <em><span style="font-style: normal;">Montefeltro</span></em></span>.<o:p></o:p></span></span></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFKnATmV-YHD5g1XoB-nfCI4AXEkbV-HV-4YnjAx7hD1GcDFFpVHd2DyMuW6IHWMlNpeQi9m67qm5elRCYoLv_pkbXnWUwz-F1Kw82JyNpkAmLEJcw38k4DbvlPHcPi5pMfeoDkVlzj3EqjsFUzPRaB_pX8wOluaJIauUp9-5MEHL55rGt9Rxk-AVjgw/s960/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFKnATmV-YHD5g1XoB-nfCI4AXEkbV-HV-4YnjAx7hD1GcDFFpVHd2DyMuW6IHWMlNpeQi9m67qm5elRCYoLv_pkbXnWUwz-F1Kw82JyNpkAmLEJcw38k4DbvlPHcPi5pMfeoDkVlzj3EqjsFUzPRaB_pX8wOluaJIauUp9-5MEHL55rGt9Rxk-AVjgw/s320/4.jpg" width="320" /></span></a></div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στην επιγραφή διαβάζουμε: «ΦΙΛΑΡΕΤΩ ΤΑΤΩ», δηλ, αυτός που αγαπά
την αρετή. Που σημαίνει πως αυτός που αγαπά την αρετή μπορεί να επιτύχει τους
στόχους του. <o:p></o:p></span></p><p>
</p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τα προαναφερθέντα, αποτελούν ένα ελάχιστο δείγμα από
τους κώδικες και τα μηνύματα που υπάρχουν πίσω από συγκεκριμένα
σύμβολα της Αναγέννησης, και τα οποία έχουν την αφετηρία τους στην αρχαία
Ελλάδα. Αξίζει να ασχοληθεί κάποιος με τους μύθους και τα σύμβολα καθώς η
φαντασία και ο ψυχισμός των ανθρώπων πάντα θα ελκύεται από αυτά, εφόσον αυτά
βρίσκονται βαθειά χαραγμένα στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας. <o:p></o:p></span></p><div><br /></div>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-23401412432101616402022-12-06T15:33:00.009+02:002022-12-06T15:53:03.089+02:00Δεντρολατρεία και Χριστουγεννιάτικο δέντρο.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmqehRN4uyD_20oHYRj4G_7eIwTIxiJYDSJV3oofBeukphXyJi0HmqruKaNqGgkT8cTnt8KPH43YWUtulCnFxV-k4EPwb0JO0WGsi08KEo7rpIylfqzI30QUSu8vvEgvCDizOtsahkgp8wCQhWvQgeBuXF2peX1t99Fz1FwPAsKtEUsZMjXxsnX53pDw/s1602/FiyzZfhUAAA07wR.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="1602" data-original-width="1169" height="458" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmqehRN4uyD_20oHYRj4G_7eIwTIxiJYDSJV3oofBeukphXyJi0HmqruKaNqGgkT8cTnt8KPH43YWUtulCnFxV-k4EPwb0JO0WGsi08KEo7rpIylfqzI30QUSu8vvEgvCDizOtsahkgp8wCQhWvQgeBuXF2peX1t99Fz1FwPAsKtEUsZMjXxsnX53pDw/w335-h458/FiyzZfhUAAA07wR.jpg" width="335" /></span></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Πλησιάζουμε προς τα Χριστούγεννα και
ως γνωστόν, πολλά από τα έθιμα των εορτών (αν όχι όλα), έλκουν την προέλευση
τους από την αρχαιότητα (σε παγανιστικές πεποιθήσεις και πρακτικές). Στο παρόν
άρθρο θα αναφερθούμε στο αρχετυπικό σύμβολο του δέντρου, στην δεντρολατρεία,
στην ιερότητα του στην αρχαία Ελλάδα, και την πιθανή σχέση του με τον στολισμό
του Χριστουγεννιάτικου δέντρου.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">
<br />
Τα δέντρα ανήκουν στα αρχέτυπα των πανάρχαιων συμβόλων της ανθρωπότητας και αποτέλεσαν
αντικείμενο λατρείας, θρησκευτικών ιδεών, περιεχόμενα μύθων, και έπαιζαν
σημαντικό ρόλο στη θρησκευτική και κοινωνική ζωή όλων των λαών. Και δεν θα
μπορούσε να είναι διαφορετικά καθώς το δέντρο, παρέχει προστασία, σκιά, ξυλεία
ως δομικό υλικό και για την συντήρηση της φωτιάς, τους καρπούς του για τροφή
κ.λ.π. <br />
<br />
Τα δέντρα είναι σύμβολα θηλυκά και χθόνια, αλλά ταυτόχρονα και φαλλικά -
αρσενικά λόγω του όρθιου κορμού τους. Στην σύνθεση τους αντιπροσωπεύουν την ιερότητα του κόσμου, την παγκόσμια ενότητα
και την αλληλεξάρτηση, τη γονιμότητά, το
πεπρωμένο, την Γνώση, και πλήθος άλλα. Η άνθιση, η καρποφορία και η γονιμότητα
του δέντρου είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μαζί του. </span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Αν το δέντρο είναι
φυλλοβόλο έρχεται να μας θυμίσει τον κύκλο της φύσης και της ζωής, ενώ αν είναι
αειθαλές την αιωνιότητα. Οι δακτύλιοι στον κορμό φανερώνουν την ηλικία του και
συμβολίζουν τα χρόνια και τις εμπειρίες στη ζωή, ενώ τα κλαδιά του συμβολίζουν
τη σύνδεση με τους άλλους. Οι ρίζες συμβολίζουν την απαρχή, τη γέννηση. Το δέντρο
θεωρείται ότι συνδέει τον κόσμο κάτω από τη γη με εκείνον στην επιφάνεια και
τον ουρανό. Είναι το στοιχείο της φύσης που ενώνει τη γη με το ύδωρ και τον
ουρανό.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Για όλους τους παραπάνω λόγους, υπήρχε το έθιμο της δεντρολατρείας στους
αρχαίους πολιτισμούς (το οποίο συντηρείται ακόμη και σήμερα), και ο στολισμός των δέντρων με καρπούς -
προσφορές, υφάσματα, κορδέλες, τάματα του ανθρώπου προς την φύση για γονιμότητα,
υγεία και καλή σοδειά. Δεν είναι επίσης
λίγες οι περιπτώσεις που τα ιερά δέντρα χρησμοδοτούσαν τα μελλούμενα, όπως
λ.χ τα διάσημα μαντεία του Δία στη
Δωδώνη και του Άμμωνος Διός στην Αίγυπτο. <a name="ΔίαςΔωδώνηΆμμων">Όσοι ενδιαφέρονταν να πάρουν χρησμό έγραφαν το ερώτημα τους σε χάλκινο έλασμα.<o:p></o:p></a></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="line-height: 115%;">Οι άρρενες ιερείς Σελλοί (οι οποίοι έμεναν <b>«άλπυτοι»</b>
και κοιμόντουσαν στη γη, για να βρίσκονται σε διαρκή επαφή μαζί της ώστε να
αντλούν από αυτή τη δύναμή τους (Ιλ., Π, 233-235)), και οι Πέλειες οι οποίες χρησμοδοτούσαν από το θρόισμα
των </span><span style="line-height: 115%;">φύλλων της φηγού,
το πέταγμα και τους κρωγμούς των περιστεριών, τον ήχο των λεβήτων που
περιέβαλλαν την ιερή φηγό, την Κερκυραϊκή μάστιγα (1) κ.τ.λ. Ήχοι,
φτερωτές οντότητες και το σταθερό δέντρο συνέβαλαν στη διαδικασία της μαντικής.
<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το δέντρο που χρησμοδοτεί διαφέρει από
τα άλλα, δεν είναι σαν τα υπόλοιπα. Τα αναρτημένα ενδύματα, τάματα,
προσφορές, κάνουν το ίδιο το δέντρο να
διαφοροποιείται από όλα τα υπόλοιπα. Το επισημαίνουν και το διαχωρίζουν. Το
καθιστούν ορατό από μακριά. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα δέντρων που
εικονίζονται με υφάσματα τυλιγμένα επιμελώς γύρω από τους κορμούς τους. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στον Αιγιακό χώρο η δεντρολατρεία υπάρχει
ήδη από τον Μινωικό πολιτισμό. Στο περίφημο χρυσό δαχτυλίδι του Μίνωα, ένα
χρυσό σπάνιο κόσμημα του 15ου αιώνα π.Χ. υπάρχει σύνθετη θρησκευτική παράσταση, που απεικονίζει
μορφές της Κρητομυκηναϊκής θεματολογίας, δηλαδή δεντρολατρεία με καθιστή θεά,
ουρανό, γη και θάλασσα αλλά και ένα ιερό πλοίο. <br />
<br />
Η δεντρολατρεία είναι κάτι το συνηθισμένο στη Μινωική λατρεία. Οι Μινωίτες,
θεωρούσαν τα δέντρα ιερά, εμψυχωμένα, πηγή ζωής και αναγέννησης. Το δέντρο
αντιπροσωπεύει τον γήινο κόσμο και την αδιάκοπη ανανέωσή του, που τελικά είναι
η ίδια η αιώνια ζωή. Έτσι το κοσμικό δέντρο ως θεϊκό όργανο, μετατρέπεται και
το ίδιο σε θρησκευτικό αντικείμενο, φορτισμένο με μεταφυσικούς συμβολισμούς. Tο
δέντρο είναι σταθερό στοιχείο της σκηνογραφίας του Ιερού Γάμου. Το ιερό δέντρο
είναι η ενσάρκωση της Μεγάλης Θεάς (Το δέντρο στο συγκεκριμένο δαχτυλίδι είναι
Δρυς).<br />
<br />
Κεντρικό θέμα στο δαχτυλίδι έχει μια γυναικεία θεότητα η οποία κατεβαίνει από
τον ουρανό - Θεοφάνεια, μια που κάθεται
στη γη και μία πάνω σε ένα πλοίο που έχει μορφή ιππόκαμπου. Με άλλα λόγια, η κίνηση της Θεάς από ένα βραχώδες ιερό σε ένα άλλο,
συνθέτοντας μια συμβολική παράσταση με τον ουρανό, την γη και την θάλασσα. Δύο
Ιερά Δέντρα που βρίσκονται σε δοχεία πάνω σε βωμούς ή λίθινες στήλες,
πλαισιώνουν την παράσταση του δαχτυλιδιού. <br />
<br />
Η ένωση της γης, του ουρανού και του ανθρώπου είναι προφανής, ενώ τα δέντρα
αντιπροσωπεύουν αυτόν τον γήινο κόσμο και την αδιάκοπη ανανέωσή του που τελικά
είναι η ίδια η αιώνια ζωή. Το Κοσμικό δέντρο γίνεται το στήριγμα αυτού του
κόσμου και όργανο Θεών, Δαιμόνων και Ηρώων.</span></span></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-3c-rbeMNeFy66ozpUiC57MXG4qstiLOxyDaOA3ZAbqczsg1ZbHLWX6ptbq3dYdfCuTeH8NwH9oPI2mzfcAE0W8g_WdpB6uj3YZLpRjy7bYTF22pgSd352MyAZQfgfvA-OtjMOsvgRJv32LiwHjjXnMW_1FmAhfB0gVBy82Atal2aAKGwx1xSwbdw8g/s600/%CE%B4%CE%B1%CF%87%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B4%CE%B9_%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%B1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black; font-family: verdana; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="449" data-original-width="600" height="304" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-3c-rbeMNeFy66ozpUiC57MXG4qstiLOxyDaOA3ZAbqczsg1ZbHLWX6ptbq3dYdfCuTeH8NwH9oPI2mzfcAE0W8g_WdpB6uj3YZLpRjy7bYTF22pgSd352MyAZQfgfvA-OtjMOsvgRJv32LiwHjjXnMW_1FmAhfB0gVBy82Atal2aAKGwx1xSwbdw8g/w407-h304/%CE%B4%CE%B1%CF%87%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B4%CE%B9_%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%B1.jpg" width="407" /></span></a></div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /><div style="text-align: left;">Στον μετα Μινωικό Ελληνικό πολιτισμό, τα δέντρα είναι έμψυχα, καθώς οι νύμφες Δρυάδες, κατοικούσαν μέσα σε κορμούς δέντρων κυρίως βελανιδιών .Οι Νύμφες στο σύνολό τους ήταν γυναικείες μορφές θεϊκής καταγωγής, στενά συνδεδεμένες με τον φυσικό κόσμο, συμβολισμός της ομορφιάς και συνάμα των κινδύνων του («Άπτεσθαι ξύλου», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, λόγω της πεποίθησής τους πως στα δένδρα κατοικούσαν οι νύμφες Δρυάδες-Αμαδρυάδες, χτυπούσαν τον κορμό των δέντρων για να επικαλεστούν την προστασία τους, καθώς οι νύμφες μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τις ευχές των ανθρώπων).</div></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal"><span style="line-height: 21.4667px;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Δύο ιδιαίτερες κατηγορίες Νυμφών ήταν οι Αμαδρυάδες και οι Μελίες. Οι διάφορες Νύμφες των δασών κατοικούσαν κοντά στα αγαπημένα τους δέντρα, ζούσαν μέσα σε αυτά, έπαιρναν τη μορφή τους, ή ακόμα και ταξίδευαν από κορμό σε κορμό. Στη Βιβλιοθήκη του Απολλόδωρου και στα Σχόλια εις Λυκόφρονα του Ιωάννη Τζέτζη (1110-1180), αναφέρεται πως ο Αρκάς, γιος της Καλλιστούς, έσωσε το δέντρο της Αμαδρυάδας Χρυσοπέλειας και από αυτήν απέκτησε δύο γιους, τον Έλατο και τον Αφείδα.<br /><br />Στην αρχαία Αθήνα, το πρώτο ιερό ελαιόδεντρο δόθηκε από την Αθηνά ως δώρο στους κατοίκους των Αθηνών, και είχαν ληφθεί μέτρα για την προστασία του. Ακόμη και τα διάσπαρτα ελαιόδεντρα που εθεωρούντο κλώνοι του αρχικού, του μητρικού, εκείνου που είχε φυτέψει η Αθηνά στην Ακρόπολη, ήταν περιφραγμένα με σηκούς. Ένας ξύλινος φράκτης διαχώριζε τον ιερό χώρο της ελιάς από τον υπόλοιπο. Όποιος τον παραβίαζε ή τον κατέστρεφε κινδύνευε με αυστηρή τιμωρία, ακόμη και θανατική.<br /><br />Η προστασία των δέντρων δημιούργησε τον θεσμό ης ανακήρυξης μεγάλων δασικών εκτάσεων σε ιερά άλση ή προστατευόμενες περιοχές. Τα άλση είναι αφιερωμένα σε διαφορετικούς θεούς. Το ιερό άλσος αποτελούσε ουσιαστικά ένα είδος ναού οριοθετημένο και αφιερωμένο στους Θεούς.<br /><br />Άλλοτε πυκνοφυτεμένο και άλλοτε χωρίς καθόλου βλάστηση, όπως περιγράφεται από τον Παυσανία. Η πηγή συμπληρώνει τα ιερά άλση ως ένα αναπόφευκτο χαρακτηριστικό γνώρισμα και μάλλον απαραίτητη για το πότισμα των δέντρων. Ιεροί νόμοι προστάτευαν τα ιερά άλση από τη λεηλασία.<br /><br />Η Ακαδημία αποτελεί το πιο ονομαστό ιερό άλσος, που εξελίχθηκε σε διακοσμητικό κήπο. Γύρω από το ιερό του Ακάδημου βρίσκονταν ο αρχικός πυρήνα του, ο οποίος σχηματίζονταν από 12 ελιές που προέρχονταν από την ιερή ελιά της Ακρόπολης. Στη συνέχεια φυτεύτηκαν γύρω τους κι άλλα δέντρα και θάμνοι καλλωπιστικού περιεχόμενου, που συνετέλεσαν στη μετατροπή, ενός αυθεντικού αγροτικού τοπίου σε διακοσμητικό κήπο.<br /><br />Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και το Λύκειο άλσος , που οι πρώτες φυτεύσεις του πραγματοποιήθηκαν γύρω από το ιερό του Απόλλωνα τον 6ο αιώνα π.Χ. και στη συνέχεια απόκτησε παγκόσμια φήμη χάρη στο Σωκράτη, ο οποίος σύχναζε και δίδασκε εκεί (δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.Χ.) και τον Αριστοτέλη, που λίγο αργότερα (335 π.Χ.) δημιούργησε εκεί κοντά την περιπατητική» σχολή του.<br /><br />Οι νόμοι που προστάτευαν αυτά τα ιερά άλση ήταν πάρα πολλοί. Απαγορευόταν κάθε είδους ενέργεια που θα μπορούσε να προκαλέσει περιβαλλοντική αλλαγή στο τοπίο. Ο Παυσανίας γράφει πως απαγορευόταν, όχι μόνο το κόψιμο των δέντρων, αλλά ακόμα και να μαζέψει και να μεταφέρει κανείς ξύλα ή πεσμένα φύλλα. Το μεγαλύτερο παράπτωμα ήταν να βάλει κανείς φωτιά ή να ρυπαίνει τις πηγές, αδίκημα που επέσυρε φυσικά τις ανάλογες ποινές.<br /><br />Από διαφόρους συγγραφείς (Παυσανίας, Ξενοφών κ.τ.λ.) μαθαίνουμε πως εξίσου σοβαρά παραπτώματα ήταν το κυνήγι και το ψάρεμα μέσα σε προστατευόμενες περιοχές. Επίσης, οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση στα ιερά άλση, όπως η καλλιέργεια του εδάφους, απαγορευόταν αυστηρά. Τόσο στον Ηρόδοτο και τον Παυσανία, όσο και στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, η πιθανή οργή των θεών λειτουργούσε αποτρεπτικά, κάνοντας τους ανθρώπους να σέβονται τα ιερά δάση. Γενικά οι νόμοι διέφεραν από περιοχή σε περιοχή.<br /><br />Στο σύνολο τους όμως οι τοπικοί δικαστικοί νόμοι προστάτευαν τα ιερά δάση από κάθε είδους παραβιάσεις και πολλά δάση, όπως μας γράφει ο Παυσανίας, είχαν ιερείς ως φύλακες. Ας σημειωθεί εδώ πως έχει βρεθεί στα δυτικά Ιμαλάια (κοντά στη περιοχή που ζουν οι Καλάς) Ελληνική επιγραφή από το πέρασμα του στρατού του Μεγάλου Αλεξάνδρου το οποίο που γράφει: <b>«μη θηρεύεις, μη αλιεύεις, μη φονεύεις»</b>.<br /><br />Οι ποινές για τους παραβάτες ήταν αυστηρές. Μαστίγωμα για τους δούλους ή τους ξένους και πρόστιμα για τους πολίτες. Εκτός από τις νομικές διατάξεις, εξίσου εκφοβιστικό ρόλο είχαν και οι θρησκευτικές κατάρες ή η θεία Δίκη. Μερικοί φιλόσοφοι, όπως ο Πυθαγόρας και ο Εμπεδοκλής, πίστευαν πως τα δένδρα είχαν τη δική τους ψυχή, όπως και οι άνθρωποι. Έτσι θεωρούσαν την κοπή των δένδρων ως ένα είδος φόνου.</span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Και ο Θεός της βλάστησης και του γλεντιού
ο Διόνυσος, σχετίζεται με τα δέντρα για αυτό τον
λόγο ονομαζόταν <b>«Δενδρίτης»</b>. Από κορμούς πεύκων και
ελάτων οι αρχαίοι Έλληνες κατασκεύαζαν καράβια, και ο Διόνυσος ήταν προστάτης
των ναυτικών. Στα αρχαία <b>«Διονύσια»</b> έβγαινε και παρέλαυνε ένα
μικρό καράβι με ρόδες, που για ιστίο είχε ένα έλατο, το οποίο συμβόλιζε τον
Διόνυσο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο στολισμός του καραβιού ήταν μια
πρακτική προς τιμή του δενδρίτη Διονύσου.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Σήμερα την θέση των καρπών έχουν πάρει στο
Χριστουγεννιάτικο δέντρο, οι μπάλες που φυσικά δεν μοιάζουν τυχαία με καρπούς
δέντρων. Πολλοί ερευνητές συσχετίζουν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο με το αρχαίο
Ελληνικό έθιμο της Ειρεσιώνης.<br />
<br />
Η Ειρεσιώνη ήταν ένα κλαδί ελιάς, πάνω στο οποίο κρεμούσαν λευκές και κόκκινες
κορδέλες από όπου έδεναν καρπούς από την φθινοπωρινή σοδειά: φρούτα, αμύγδαλα,
καρύδια, δημητριακά, βελανίδια, ρόδια. Η κόκκινη κορδέλα συμβόλιζε το αίμα των
ανθρώπων, και η λευκή το αίμα των θεών. Η κίνηση αυτή ήταν έκφραση ευχαριστίας
για την γονιμότητα του έτους που τελείωνε, και παράκληση για εξακολούθηση της
γονιμότητας και κατά το επόμενο.<br />
<br />
Την Ειρεσιώνη όμως την κοσμούσαν στην αρχαία Ελλάδα, με καρπούς τον μήνα
Οκτώβριο και όχι Δεκέμβριο, όπως συμβαίνει με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το
έθιμο παρόλα αυτά δεν παύει να παραμένει το ίδιο.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal">
</p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>Στα νεότερα χρόνια στην Ελλάδα ο στολισμός
του Χριστουγεννιάτικου δέντρου καθιερώνεσαι με τους Βαυαρούς και τον Όθωνα, οι
οποίοι το έφεραν από τη Γερμανία στην Ελλάδα. Με τη συμβολική μορφή, κυρίως,
του δέντρου της ζωής φυσικά έχει προϊστορία που ανάγεται στα βάθη των αιώνων
στην Ελλάδα, όπως προαναφέρθηκε.</span><span face="Verdana, sans-serif"><o:p></o:p></span></span></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga7AyRE-JP03hFdedZQzrZ7J7utQSFnE_Xz-HB7KQ7yT5tIKPEdXyopZeFYGxnbLCdb6Bk75KfAdMkkVtoQgsvvfJnM8y86trcfVF3IXdx14p-MJLh2v-xoQGluvWKA1R--oGI09E8Rk4GXqKWR7Y46cjscRswmqrddVPBWIaJd9ORylSntx0LdpPUeg/s4500/xstmasChristmas1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="4500" data-original-width="1800" height="978" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga7AyRE-JP03hFdedZQzrZ7J7utQSFnE_Xz-HB7KQ7yT5tIKPEdXyopZeFYGxnbLCdb6Bk75KfAdMkkVtoQgsvvfJnM8y86trcfVF3IXdx14p-MJLh2v-xoQGluvWKA1R--oGI09E8Rk4GXqKWR7Y46cjscRswmqrddVPBWIaJd9ORylSntx0LdpPUeg/w391-h978/xstmasChristmas1.jpg" width="391" /></span></a></div><p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: verdana;"><span lang="EL" style="font-size: large;"> </span><span lang="EL">Πηγή φωτογραφίας</span>:
neakriti.gr</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Παραπομπή:</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">1 .Την πρώτη περιγραφή του αναθήματος την οφείλουμε στον Αριστοτέλη (απόσπ.
στη Σούδα 1445. 5), ο οποίος, ωστόσο δεν αναφέρει τους Κερκυραίους. ο ίδιος
σημειώνει ότι επρόκειτο για ένα αγαλμάτιο παιδιού, το οποίο στεκόταν επάνω έναν
κίονα και κρατούσε μια μάστιγα στο χέρι, οι ιμάντες της οποίας, σειόμενοι ὑπ’
ἀνέμου προσέκρουαν στα μεταλλικά τοιχώματα ενός χάλκινου λέβητα, τοποθετημένου
σε έναν δεύτερο κίονα, δίπλα στον πρώτο. η σύνδεση του αναθήματος με τους
Κερκυραίους έγινε από τον Στράβωνα (7.7.6), ο οποίος αναφέρει ότι η μάστιγα που
κρατούσε το αγόρι ήταν τριπλή και αλυσιδωτή με αστραγάλους. Σημειώνει μάλιστα
με έμφαση, ότι από αυτήν τη μάστιγα, προήλθε η παροιμία Κερκυραίων μάστιξ, και
συμφωνεί με τον πολέμωνα, περιηγητή του ύστερου 3ου - πρώιμου 2ου αι. π.Χ., ότι
επρόκειτο για το περίφημο Δωδωναῖον χαλκεῖον, το οποίο έμελλε να καθιερωθεί ως
έκφραση για αυτούς που μιλούσαν ακατάπαυστα (Στέφανος Βυζάντιος, στο λήμμα
Δωδώνη).<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>Πηγές :<o:p></o:p></i></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>1. Ιερό δέντρο - τρυποπέρασμα στον Αχλαδέ, του Νίκου Ψιλάκη.<o:p></o:p></i></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><i><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">2. Ευάγγελος Ι. Μανωλάς, "Το Φυσικό Περιβάλλον στην Αρχαία
Ελλάδα", Έκδοση Τμήματος Δασολογίας και Διαχείρισης Περιβάλλοντος, και
Φυσικών Πόρων του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.</span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal">
</p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 14pt;"><i> </i></span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p></div><br /> <p></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-37048493482169823352022-11-27T17:37:00.005+02:002022-11-27T17:43:52.236+02:00Λύκος, Απόλλων, Άρτεμις, γνώση και σοφία.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8kzOOTfnEQ71GtZV7MuQcj5ipIcmn_Ny_cfxYY48r98MyxeUbeYV08cmaMbI9JGcZXfUacJ00grEIcu_kCyhyjjMY0VdcawdtP4jyKgmo5X4-cNFYPSvJSeRo5rI1Gib4tADVeYCtOj7zq9NxMSGaRt0KSfk2_yH0gf00kmatuM1EiQHQGCIFsVNfPA/s1200/153f37ac09f88635902d5725a50d27a8_XL.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8kzOOTfnEQ71GtZV7MuQcj5ipIcmn_Ny_cfxYY48r98MyxeUbeYV08cmaMbI9JGcZXfUacJ00grEIcu_kCyhyjjMY0VdcawdtP4jyKgmo5X4-cNFYPSvJSeRo5rI1Gib4tADVeYCtOj7zq9NxMSGaRt0KSfk2_yH0gf00kmatuM1EiQHQGCIFsVNfPA/s320/153f37ac09f88635902d5725a50d27a8_XL.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"></p><p class="MsoNormal"><span style="background-color: white; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ο λύκος υπήρξε το
θηλαστικό με τη μεγαλύτερη κατανομή στον κόσμο μετά τον άνθρωπο, ϊσως για αυτό
και τον συναντούμε διαχρονικά ως ένα παγκόσμιο αρχετυπικό σύμβολο. </span><span style="background: white; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Οι λύκοι, έχουν έναν κοινωνικό και ευφυή χαρακτήρα. Ζούν
σε καλά οργανωμένες αγέλες με σεβασμό στην ιεραρχία αλλά και με υψηλό αίσθημα
υπερηφάνειας. Συμβολίζουν την ενότητα, την προσαρμογή, και την αντοχή.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Στην αρχαία Ελλάδα,
ο<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"> θεός Απόλλωνας αναφέρεται συχνά ως Λύκειος, ενώ
</span>ο λύκος ήταν απο τα ιερά του ζώα.
Για αυτό τον λόγο το όνομα του λύκου σημαίνει ο <b>«φωτεινός»</b>, έχοντας κοινή
καταγωγή, με τις λέξεις <span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">λυκόφως και
λυκαυγές, δηλαδή το σούρουπο και τη χαραυγή</span></span> (<span lang="EL" style="background: rgb(250, 252, 255); font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Στο ετυμολογικό λεξικό του Μπαμπινιώτη αναφέρεται
ότι ο Απόλλωνας ονομαζόταν λυκοκτόνος ως προστάτης από τους λύκους).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Σύμφωνα με μία απο
τις επικρατέστερες εκδοχές της Ελληνικής μυθολογίας, η μητέρα του Απόλλωνος Λητώ,
ως ερωμένη του Δία μετά από παρέμβαση του <span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Βορέα
( κατόπιν εντολών του Δία), οδηγήθηκε η
Λητώ στον Ποσειδώνα, ο οποίος δημιούργησε έναν υδάτινο θόλο πάνω από το νησί
της Δήλου. Έτσι, <b>«δημιουργήθηκε»</b> ένας</span></span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span lang="EL" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">τόπος</span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span lang="EL" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">ανήλιος, για να γεννήσει η Λητώ τα παιδιά της.</span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span lang="EL" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Εκεί γεννήθηκε πρώτη η Άρτεμη που βοήθησε τη μητέρα
της να ξεγεννήσει και τον αδελφό της.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Και έτσι το αόρατο
έως τότε νησί, μέτα την γέννηση των φωτεινών τέκνων του Διός, <span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">στερεώθηκε με τέσσερις στήλες στον βυθό της θάλασσας
και μετονομάστηκε από Ορτυγία, όπως την αποκαλούσαν οι αθάνατοι, σε Δήλο, που
σημαίνει φανερή ή φωτεινή, λαμπρή, γιατί φανέρωσε τον θεό Απόλλωνα, τον θεό του
φωτός.</span></span> </p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Άλλη
παράδοση θέλει τη Λητώ να μεταμορφώνεται σε λύκαινα, για να ξεφύγει από την
Ήρα, και να επιστρέφει στην κατοικία της στη χώρα των Υπερβορείων, για να
γεννήσει. Έτσι εξηγείται το επίθετο του θεού</span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span lang="EL" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">λυκογενής</span><span lang="EL" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">, δηλαδή γεννημένος από λύκο. Ή γιατί λύκοι βοήθησαν τη Λητώ,
όταν, μετά τον τοκετό, εκείνη πήγε στη χώρα Τρεμιλίδα με τα δύο νεογέννητα,
σταμάτησε σε μια πηγή ή λίμνη για να τα λούσει, αλλά γελαδάρηδες την εμπόδισαν.
Η θεά, με τη βοήθεια των λύκων, τους μεταμόρφωσε σε βατράχια και μετονόμασε τη
χώρα προς τιμή τους σε Λυκία. <br /></span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><br />Ο Απόλλωνας και η Άρτεμις
σε επίπεδο συμβολισμού αντιπροσωπεύουν τα δύο φωτεινά ουράνια σώματα του πλανητικού
μας συστήματος, τον Ηλιο και την σελήνη. Σε ιστορικό και ανθρωπολογικό επίπεδο,
η Άρτεμις ως πρωτογεννημένη αντιπροσωπεύει την μητριαρχία (την τροφοσυλλεκτική
κοινωνία, την μαγεία), και ο </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ήλιος την </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">πατριαρχία, την μόνιμη εγκατάσταση και τα βασίλεια. <br /></span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><br />Δεν είναι τυχαίο, πως
τ</span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><span>ο Μαντείο των Δελφών, ενώ ήταν
αρχικά αφιερωμένο στην Γαία, στην συνέχεια έρχεται ο Απόλλων σκοτώνει τον δράκο
φύλακα της Γαίας, και ιδρύει το δικό του ιερό. </span></span></p><div style="background: white; border-bottom: solid #EEEEEE 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid #EEEEEE .75pt; mso-element: para-border-div; padding: 0in 0in 3pt;"><div><span lang="EL" style="color: black; font-family: Calibri; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">Έτσι δεν μας κάνει
εντύπωση πως αν και ο λύκος είναι το ιερό ζώο του Θεού Απόλλωνος, συνδέεται και
με την αδελφή του Απόλλωνος, Αρτέμιδα (συνέχεια της Γαίας, της μεγάλης μητέρας) και το φεγγάρι. Η εικόνα του λύκου που
ουρλίαζει μπροστά από την πανσέληνο είναι μία αρχετυπική εικόνα. Ως γνωστόν οι
λύκοι για κάποιο, λόγο ουρλίαζουν όταν
υπάρχει πανσέληνος, για αυτό μάλιστα η <span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">πανσέληνος
του Ιανουαρίου ονομάζεται <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><b>«Σελήνη του
Λύκου»</b>, επειδή σύμφωνα με τους αυτόχθονες Ιθαγενείς της Αμερικής, οι</span></span><strong style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: border-box;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: black; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span></strong><span lang="EL" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: black; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">λύκοι
ούρλιαζαν προς το φεγγάρι</span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: black; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; float: none;"> </span><span lang="EL" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: black; font-family: Calibri; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">αυτή την
εποχή του χρόνου.</span></span></div></div>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Η επιστημονική
κοινότητα δεν έχει κάποια ένδειξη για το αν οι φάσεις της σελήνης
διαδραματίζουν κάποιον ρόλο στο ουρλιαχτό των λύκων αλλά αυτοί είναι νυχτερινά
ζώα και πιο δραστήρια στη διάρκεια της νύχτας. Και πάντα ουρλιάζουν με
κατεύθυνση στο φεγγάρι γιατί έτσι το ουρλιαχτό ακούγεται καλύτερα και πιο μακριά</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Το φεγγγάρι δανείζεται
το φως του ήλιου, ώστε να μας παρέχει προσανατολισμό και μία σχετική προστασία
και στους κίνδυνους του σκότους. </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ο λύκος
λοιπόν πρωτίστως ως αντιπρόσωπος του φωτός, είτε του ηλιακού είτε του εξ
αντανακλάσεως του φεγγαριού, συνδέεται τόσο με την γνώση, όσο και την αυτογνωσία.!</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Ο </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">λύκος ως ζώο που διαθέτει άριστη όραση στο
σκοτάδι, στην αρχαία Ελλάδα υπήρξε σύμβολο μιας εκπαιδευτικής και μυητικής
διαδικασίας, αυτής του περάσματος από την αμάθεια, στην γνώση, από το σκοτάδι
στο φως. Τα λυκάκια γεννιούνται τυφλά και κουφά. Ανοίγουν τα μάτια τους στις
δυο περίπου εβδομάδες. Θηλάζουν για περίπου 9 εβδομάδες ή και περισσότερο. Τις
πρώτες εβδομάδες της ζωής τους παραμένουν πάντα κοντά στη φωλιά και στη
συνέχεια αρχίζουν και απομακρύνονται από αυτή σε αποστάσεις λίγων εκατοντάδων
μέτρων. </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Κατ΄αντιστοιχία στην
αρχαία Ελληνική κοινωνία, οι λέξεις Λυκόπουλο ή Λυκιδεύς χρησιμοποιούνταν για
να χαρακτηρίσουν τους εφήβους που βρίσκονταν στην είσοδο της ενηλικίωσής τους. Εξάλλου
η μυητική, σκληρότατη εννιάχρονη εκπαίδευσή τους, ονομαζόταν και αγέλη, κατόπιν
υπολογίζονταν ως ενήλικες, άξιοι κυνηγοί, άνδρες πλέον. Στην </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">A</span><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">θήνα
το ιερό δάσος γύρω από το ναό του </span><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">A</span><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">πόλλωνα ονομαζόταν
Λυκαίον εκεί όπου δίδασκε ο Αριστοτέλης (εξ ου και η λέξη λύκειον).</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span lang="EL" style="background-color: transparent; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Η γνώση μπορεί να αποτελεί προυπόθεση για την
κοινωνική καταξίωση και εξέλιξη, αλλά μόνο η αυτογνωσία, μπορεί να οδηγήσει
στην σοφία. <span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Η πραγματική σοφία, βρίσκεται στο κέντρο της ύπαρξης μας και αφορά μία μεταμορφωτική
εσωτερική διαδικασία, η οποία απαιτεί, υπομονή, επιμονή, χρόνο και βίωμα. </span></span><o:p style="background-color: transparent;"></o:p><span lang="EL" style="background-color: transparent; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Σκοπός του ανθρώπου να</span><span style="background-color: transparent; font-family: Calibri; font-size: 14pt;"> </span><span lang="EL" style="background-color: transparent; font-family: Calibri; font-size: 14pt;">γίνει αυτόφωτος όπως Ζωοδότης ήλιος, και όχι
ετερόφωτος όπως η σελήνη.</span></p><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Όταν απαλλαχτούμε από την γνώση που έχουμε
διδαχθεί, όταν ανακαλύψουμε την ματαιότητα όλων των ανθρώπινων δογμάτων ίσως
αναγεννηθεί μέσα μας, κάτι εντελώς καινούργιο, ένας καινούργιος νους. Ένας νους
χωρίς την παραμικρή γνώση και εμπειρία. Άπλαστος και ακατέργαστος, ατόφιος,
αυθεντικός, όσο η φύση. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Calibri; font-size: 14pt;">Επιστροφή στα διδάγματα της φύσης λοιπόν!</span></p><p class="MsoNormal"><br /></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-8586595031312142532022-10-19T14:47:00.001+03:002022-10-19T14:47:13.581+03:00Ο Δρόμος της εσωτερικής όρασης και των Μουσών.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3LAdsI41UrSyDxDEGOG0YeJXUnUdW1kUso-cT6g3Mw9DpYsBRecIkHJ7elWHGGw8tYav3dd71_7hKXSTabzaCHUNXs0n7w0bW6qQmTwG5WlesA2JCk8pz5t3j9yAdyXldRZOH-PLKMOBSwYtvD7FzOxOMVwJoVAWU10HkS70TuQDEn4PNlnRKLqdDkg/s960/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3LAdsI41UrSyDxDEGOG0YeJXUnUdW1kUso-cT6g3Mw9DpYsBRecIkHJ7elWHGGw8tYav3dd71_7hKXSTabzaCHUNXs0n7w0bW6qQmTwG5WlesA2JCk8pz5t3j9yAdyXldRZOH-PLKMOBSwYtvD7FzOxOMVwJoVAWU10HkS70TuQDEn4PNlnRKLqdDkg/w416-h312/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" width="416" /></a></div><br /><span style="font-size: 16pt;">Κάποιοι σοφοί του παρελθόντος μας
είπαν πως υπάρχει ένα κομμάτι από το Παν στο βάθος του εαυτού μας, το οποίο βρίσκεται
ταυτόχρονα παντού γύρω και πέρα από τον εαυτό μας σε ότι μας περιβάλλει, ορατό
και αόρατο. </span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μας προέτρεψαν να επανασυνδεθούμε με την φύση, με το
κομμάτι εκείνο του εαυτού μας το οποίο αποτελεί απειροελάχιστο και ομοούσιο τμήμα
της, να συντονιστούμε με αυτό, να εξισώσουμε
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον εαυτό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με
αυτή. </span><span style="font-size: 21.3333px;">Είμαστε </span><span style="font-size: 21.3333px;"> </span><span style="font-size: 21.3333px;">ένα αναπόσπαστο κομμάτι από το ορατό και αόρατο Σύμπαν. Είμαστε ένα. Οι δυνάμεις που δουλεύουν εντός μας, οι δυνάμεις που μας συντηρούν στην ζωή, οι δυνάμεις που μας οδηγούν στο βιολογικό μας τέλος, είναι, σίγουρα, και δικές του δυνάμεις [1]. </span><span style="font-size: 16pt;">Πως θα το κάνουμε
αυτό;</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κάποιοι μας έδειξαν το δρόμο: <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ανάπνευσε, το φως της αυγής, τα
αρώματα της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γης που χαρίζει τροφή σε
όλους μας, την θέα των υψηλών βουνών, την αύρα των ωκεανών, την λάμψη των
άστρων, !<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Συντονίσου στον χτύπο της καρδιάς,
στον ρυθμό της αναπνοής, στα οράματα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του
νου. Είσπνευσε την ζωή και το μέλλον, εξέπνευσε το παρελθόν και τον θάνατο. Κάθε
στιγμή πεθαίνουμε, κάθε στιγμή δημιουργούμε το μέλλον !<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αμέσως μόλος γεννηθούμε στην ύλη,
αρχίζει και η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα και ο γυρισμός. Κάθε στιγμή
πεθαίνουμε. Μα και ευθύς μόλις γεννηθούμε, αρχίζει και η προσπάθεια να
δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή
γεννιόμαστε. Νοιώσε όλο το Σύμπαν να φωλιάζει μέσα σου, και να σε ακολουθεί σαν
σώμα. [2]<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white;"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κλείνοντας
τα μάτια άλλαξε την όρασή σου και ξύπνα μια άλλη, που ενώ την έχουν όλοι,
λόγοι τη χρησιμοποιούν. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αποσύρσου στον
εαυτό σου και κοίτα• και αν δεις τον εαυτό σου να μην είναι ακόμη ωραίος, όπως
ο δημιουργός του αγάλματος που πρέπει να γίνει ωραίο αφαιρεί, λαξεύει, λειαίνει
και καθαρίζει μέχρις ότου φανεί πάνω στο άγαλμα ένα ωραίο πρόσωπο, έτσι κι εσύ
αφαίρεσε τα περιττά και ίσιωσε τα στραβά, και όσα είναι σκοτεινά κάνε τα να
γίνουν λαμπρά καθαρίζοντάς τα, και μην πάψεις να σμιλεύεις το άγαλμά σου, ως
ότου λάμψει πάνω του η θεόμορφη λαμπρότητα της αρετής.<span style="color: #050505;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Διότι μόνον το εσωτερικό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μάτι βλέπει τη μεγάλη Ομορφιά.</span>[3] <span style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αύξησε (νοητά) τον εαυτό σου σε
μέγεθος χωρίς μέτρο, βγες από το σώμα, ύψωσε τον εαυτό σου έξω από τον χρόνο,
γίνε αιωνιότητα, τότε θα κατανοήσεις το μυστικό της συμπαντικής εξέλιξης, όλες
τις τέχνες, τις επιστήμες και τη φύση κάθε ζωντανού όντος. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Υψώσου ψηλότερα από το πιο υψηλό ύψος,
και κατέβα χαμηλότερα από κάθε βάθος. Με τις αισθήσεις σου γνώρισε κάθε πλάσμα
της δημιουργίας, της φωτιάς, του νερού, του ξηρού και του υγρού, φαντάσου ότι
βρίσκεσαι παντού, στη γη, στη θάλασσα, στον ουρανό, ότι δεν γεννήθηκες ακόμη
στην κοιλιά της μητέρας σου, όντας νέος, γέρος, νεκρός, πέραν του θανάτου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αν κατανοήσεις τα πάντα μεμιάς,
χρόνους, τόπους, πράγματα, ποιότητες, ποσότητες, πως αυτό που αποκαλούν οι
άνθρωποι θεότητα με εκατοντάδες ονόματα, δεν βρίσκεται στην πραγματικότητα, ούτε
σε κάποιο παράδεισο, ούτε σε κάποιο συγκεκριμένο δέντρο, κτήριο ή όρος. Είναι
παντού, σε κάθε άτομο του ορατού και του αόρατου Κόσμου.! [4].<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται και να
προστατεύει την τροφό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της υλικής του
φύσης, την Γαία. Ταυτόχρονα οφείλει να φροντίζει το πνεύμα του και να
συντονίζεται με τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πνευματικό κόσμο. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το πνεύμα ο Ουρανός ενυπάρχει στην Γη με ένα
Ουράνιο τρόπο, και η Γη ενυπάρχει στον Ουρανό με ένα γήινο τρόπο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το πνεύμα γίνεται γη, και η γη,
επιδιώκει να γίνει πνεύμα. Στο σύμπαν τα πάντα βρίσκονται σε μία Ενότητα, τα
πάντα είναι Ένα, τίποτα δεν είναι διαχωρισμένο. Το κάθε τι συνδέεται με κάθε τι
άλλο. Υπάρχει μία αόρατη αλλά υπαρκτή συμπαντική αρμονική σύνδεση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ένας<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>βώλος λάσπη είναι η ανθρωπότητα, τέτοιος βώλος λάσπη είναι ο καθένας
μας. Ποιο είναι το χρέος μας; Να μαχόμαστε να ανθίσει ένα μικρό πνευματικό λουλούδι
απάνω στο λίπασμα τούτο της σάρκας και του νου μας. Πάλεψε με τις φυσικές δυνάμεις,
ανάγκασε τις να ζευτούν σε σκοπό ανώτερο τους. Λευτέρωσε το πνεύμα που
αγωνίζεται μέσα τους και λαχταράει να σμίξει με το πνεύμα που αγωνίζεται στα
σωθικά σου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt;">Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια
συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σε ένα γιγάντιο
τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά βότσαλα όσο είναι βυθισμένα στη
θάλασσα. Ποιο είναι το χρέος μας; Να ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια
στιγμή, όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας, και να αναπνεύσουμε το υπερπόντιο
τραγούδι.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να
δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα με τους ανθρώπους, με τους
θεούς και με τα ζώα. [5]<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το νόημα στο ταξίδι του ανθρώπου το
έδωσε η φιλοσοφία, οι επιστήμες, οι τέχνες. Οι τέχνες ήταν το δώρο των Μουσών
στον άνθρωπο. Στην<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αρχαία Ελλάδα υπήρχαν
τελετές για τις μούσες. Η τραγωδία, ο χορός και κάθε ρυθμική κίνηση υπηρετούσε
την αρμονία του Κόσμου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πολλά έχουν λεχθεί για την ομορφιά,
αλλά η σπουδαιότητα της αρμονίας λίγο κατανοείται. Η ομορφιά είναι μια
εξυψωτική έννοια και κάθε προσφορά στην ομορφιά είναι μια προσφορά στην
ισορροπία του Κόσμου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι Μούσες δεν ήταν παρά τα γήινα
σύμβολα των Θεϊκών δυνάμεων, που παρέχουν τάξη και αρμονία στο σύμπαν. Κατά τον ίδιο τρόπο που τα αγάλματα των Μουσών
ήταν στραμμένα προς την εστία στης σχολής του Πυθαγόρα (συμβολίζοντας το κέντρο
του Παντός), έτσι και οι μαθητές έπρεπε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>να είναι στραμμένοι προς το κεντρικό πυρ, το Θείο πνεύμα, ώστε να
συντονίζονται με τις ενέργειες του..!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><i>1/2. Ασκητική Καζαντζάκης Ν.<o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><i>3. <span style="background: white; color: #050505;">Πλωτίνος, Εννεάδες, «Περί του Καλού» 1, 6, 8-9</span>.<o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><i>4. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ερμητικά κείμενα.<o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><i>5. Ασκητική Καζαντζάκης Ν.<o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p><i> </i></o:p></span></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-77648308511398058022022-10-18T13:36:00.006+03:002022-10-18T14:35:11.119+03:00 Οι ανθρώπινες ανάγκες και οι τάσεις του τουρισμού στην εποχή του Υδροχόου.<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><b style="font-size: 14pt; text-align: center;">«Διαλέξτε ένα κομμάτι του προβλήματος,
στο οποίο μπορείτε να βοηθήσετε να δοθεί λύση, και προσπαθήστε να δείτε με ποιο
τρόπο το δικό σας κομμάτι εντάσσεται στο πάζλ των ευρύτερων κοινωνικών αλλαγών.»</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Zinn, Howard. - Χάουαρντ Ζιν
(1922-2010), Αμερικανός ιστορικός, θεατρικός συγγραφέας, φιλόσοφος.<o:p></o:p></span></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifIUWKJEg0myoZoDHgJ06ju2hxw_jQYNl2X7D5ItnKrTfzATaybbGEGkt0qUWwgUTQmslHdQvgRPLk1iWAsQjE0fx8JPVOya-cXEfGPf6UHM-zbrtOvndlYNsoUvY3hpg5ubZ7ix8AzHFG8MAVB5iQOSscY8i0AYx1QmmzrpEN06h9QP8M97YrrsE8uw/s1244/280027251_567603974724127_3195532983916263259_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="1244" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifIUWKJEg0myoZoDHgJ06ju2hxw_jQYNl2X7D5ItnKrTfzATaybbGEGkt0qUWwgUTQmslHdQvgRPLk1iWAsQjE0fx8JPVOya-cXEfGPf6UHM-zbrtOvndlYNsoUvY3hpg5ubZ7ix8AzHFG8MAVB5iQOSscY8i0AYx1QmmzrpEN06h9QP8M97YrrsE8uw/w376-h212/280027251_567603974724127_3195532983916263259_n.jpg" width="376" /></a></div><p></p><div style="text-align: center;"> Φωτογραφία: <a class="x1i10hfl xjbqb8w x6umtig x1b1mbwd xaqea5y xav7gou x9f619 x1ypdohk xt0psk2 xe8uvvx xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r xexx8yu x4uap5 x18d9i69 xkhd6sd x16tdsg8 x1hl2dhg xggy1nq x1a2a7pz xt0b8zv xzsf02u x1s688f" href="https://www.facebook.com/loukas.hapsis.photography?__tn__=-UC*F" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; border-color: initial; border-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: inline; font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; font-weight: 600; list-style: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: inherit; text-decoration-line: none; touch-action: manipulation;" tabindex="0">Loukas Hapsis Photography</a></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 14pt;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Για να κατανοήσει το πως θα επανασχεδιαστούν τα ταξίδια το 2023, η
Booking.com συμπεριέλαβε σε εκτενή έρευνά της περισσότερους από 24.000
ταξιδιώτες σε 32 χώρες και περιοχές, για να αποκαλύψει επτά αναδυόμενες
ταξιδιωτικές τάσεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η έρευνα κατά την γνώμη μου, καταδεικνύει την ανάγκη ενός αγχωμένου αστού,
να ξεφύγει από την εξάρτηση του ψηφιακού κόσμου να συνδυάσει τις διακοπές με
την βιωματική εμπειρία, αγροτουρισμός, άθληση, την επαφή με την φύση,
πεζοπορίες, <b>«wind serf»</b> κ.α., τεχνικές αναζωογόνησης, γιόγκα,
ενεργειακές ασκήσεις, <b>«forest bathing»</b>, κ.λπ. Δεν είναι τυχαίο πως
καταλύματα δίχως τις αστικές ανέσεις ιντερνέτ, ρεύμα, και προετοιμασία φαγητού
με τον παραδοσιακό τρόπο με αγνές πρώτες ύλες, γνωρίζουν ραγδαία ζήτηση.<br />
<br />
Η έρευνα καταγράφει την ανάγκη του ανθρώπου να
ανακαλύψει έστω και για λίγο ένα πιο φυσικό τρόπο ζωής, μακριά από τον θόρυβο
και της ανέσεις της πόλης, καθώς η τεχνολογία, οι απρόσωπες σχέσεις, οι
γρήγοροι ρυθμοί, ο αγχωτικός τρόπος ζωής, ο ναρκισσισμός του ψηφιακού κόσμου,
δημιουργούν σωρεία ψυχοσωματικών προβλημάτων, κατάθλιψης, κρίσεων πανικού,
αγοραφοβίας κ.λ.π.<br />
<br />
Στον δυτικό αναπτυγμένο κόσμο, τα τελευταία 70 χρόνια λόγω της συνεχούς
ευημερίας και της οικονομικής ανάπτυξης, είχε αναπτυχθεί η λανθασμένη πεποίθηση
πως το μέλλον μπορεί να είναι μόνο καλύτερο. Μετά από την πανδημία, την
οικονομική κρίση, την κλιματική αλλαγή, και τον πόλεμο που για πρώτη φορά μετά
από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο συμβαίνει στην πολιτισμένη Ευρώπη, η πεποίθηση αυτή
αποδείχθηκε λανθασμένη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Οι άνθρωποι πλέον αναγκάζονται να αναθεωρήσουν απόψεις πρακτικές και τρόπο
ζωής. Είναι φανερό πώς ο χρόνος και η εξέλιξη δεν αποτελούν γραμμικές
παραμέτρους με αυξητική πορεία, αντίθετα κινούνται κυκλικά.<br />
<br />
Βρισκόμαστε στην ακμή του 21 ου αιώνα την εποχή του Υδροχόου, ένας κόσμος
γκρεμίζεται με πάταγο, και ένας νέος θα γεννηθεί, όχι εύκολα. Ο κόσμος όμως θα
αλλάξει όπως και οι ανθρώπινες συμπεριφοράς και πεποιθήσεις. Αυτό καταγράφεται
και στον Τουρισμό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ας δούμε κάποια αποσπάσματα από τα πορίσματα της έρευνας:<br />
<br />
Εν μέσω της παγκόσμιας αστάθειας και της επιθυμίας για απόδραση, οι άνθρωποι
σκοπεύουν να δημιουργήσουν ταξιδιωτικές εμπειρίες που παραπέμπουν σε πιο απλές
εποχές, με νοσταλγικές αποδράσεις (88%) οι οποίες προσφέρουν τη συγκίνηση της
αναβίωσης των παλιών, καλών ημερών.<br />
<br />
Σχεδόν οι μισοί (44%) των ταξιδιωτών παγκοσμίως, θέλουν οι ταξιδιωτικές τους
εμπειρίες να έχουν μια αίσθηση πιο ρεαλιστική και αναζητούν διακοπές σε στυλ
«εκτός πεπατημένης» για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα (55%) και να βιώσουν
εμπειρίες μόνο με τα απολύτως απαραίτητα (44%).<br />
<br />
Είναι εντυπωσιακό πως οι ταξιδιώτες θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα ταξίδια το
2023 ως ευκαιρία να μάθουν δεξιότητες επιβίωσης (58%). Συνεπώς προβλέπεται μία
αντίστοιχη αύξηση στις σχολές επιβίωσης στην άγρια φύση, όπου οι ταξιδιώτες θα
μάθουν τις βασικές δεξιότητες που απαιτούνται για να ζήσουν μετά από ένα σοβαρό
γεγονός.<br />
<br />
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός νέου <b>«CEO» </b>μιας
εξαιρετικά πετυχημένης αμερικάνικης <b>«Start Up»</b>, ο οποίος
ζήτησε να εργάζεται σε μία καλύβα στη μέση της ζούγκλας με μοναδική πολυτέλεια
το ρεύμα και το ασύρματο internet, διοικώντας από εκεί μια επιχείρηση πολλών
εκατοντάδων εκατομμυρίων. Και δεν ήταν ο μόνος!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Πάνω από 50 start-uppers από όλο τον κόσμο πλήρωναν ένα διόλου
ευκαταφρόνητο ποσό για να βρίσκονται εκεί. Όταν τον ρώτησε ο άνθρωπος που
κανόνισε την διαμονή του εκεί, τι ακριβώς κάνει στη μέση της ζούγκλας και δεν
βρίσκεται στα headquarters του στη Silicon Valley, αυτός του απάντησε
πως: <b><i>«βιώνει την εμπειρία και γίνεται καλύτερος άνθρωπος!»</i></b><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ο εν λόγω νεαρός, ήταν ένας <b>«digital nomad»</b> ή ψηφιακός
νομάδας ελληνιστί, μία νέα τάση η οποία αναδύθηκε λόγω της πανδημίας.
Πρόκειται για έναν όρο παλαιότερο που έκανε <b>«ντεμπούτο»</b> με τη γενιά των<b> millennials</b>,
σε μια προσπάθεια να περιγραφούν οι νέοι που επέλεγαν να εργάζονται εξ
αποστάσεως με τηλεργασία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Οι πολυεθνικές και ειδικά οι τεχνολογικοί κολοσσοί αγκάλιασαν
τους ψηφιακούς νομάδες που γρήγορα έγιναν <b>mainstream</b>.
Πρόκειται για μία νέα τάξη <b>«εργατικής αριστοκρατίας»</b>, που μπορεί να
απολαμβάνει υψηλούς μισθούς, δουλεύοντας σε ηλιόλουστους ειδυλλιακούς
προορισμούς, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα φορολογικά προνόμια
και ελαφρύνσεις. Οι <b>«digital nomadς»</b>, όμως αποτελούν μία
μειοψηφία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Γενικά η τάση που υπάρχει δείχνει ότι θα εμφανιστούν διαμονές γήινες,
πιο φιλικές προς το περιβάλλον, κατάλληλες να φιλοξενήσουν τους ταλαιπωρημένους
κατοίκους των πόλεων που αναζητούν απλότητα, καθώς και καταλύματα που θα
προσφέρουν καθοδήγηση στους επισκέπτες για το πώς να είναι πιο αυτάρκεις, π.χ.
πώς να προμηθεύονται τα υλικά και πώς να προετοιμάζουν τα γεύματά τους κατά τη
διάρκεια της διαμονής τους.<br />
<br />
Είναι προφανής η ανάγκη των ταξιδιωτών να αφήσουν στην άκρη τη χαλάρωση, να και
αναζητούν ολοένα και περισσότερο την αδρεναλίνη των θεματικών πάρκων (61%) και
των αιθουσών απόδρασης ή των υπαίθριων περιπετειών όπως είναι το κυνήγι
θησαυρού στις πόλεις. Στην Ελλάδα με την πλούσια μυθολογική, ιστορική και πολιτισμική ιστορία, θα πρέπει να αναπτυχθούν ιδιαίτερα τα θεματικά πάρκα με έμφαση στην μυθολογία και την ιστορία.<br />
<br />
Το 2023, το 50% των παγκόσμιων ταξιδιωτών θέλουν να βιώσουν έναν πολύ
διαφορετικό πολιτισμό από τους γνωστούς, είτε πρόκειται για ταξίδια με εντελώς
διαφορετικές πολιτιστικές εμπειρίες και γλώσσες (51%) είτε για εξερεύνηση
λιγότερο γνωστών πόλεων με κρυμμένα μυστικά (30%).<br />
<br />
Κατά συνέπεια, οι ταξιδιώτες ξεχνούν τα συνηθισμένα, αγαπημένα μέρη, καθώς το
προσεχές έτος αλλά και στο μέλλον θα αναζητήσουν μοναδικές διακοπές που
σοκάρουν, εκπλήσσουν και εμπεριέχουν ιδιαίτερες απολαύσεις.<br />
<br />
Με σχεδόν τα 3/4 (73%) να ανυπομονούν να βιώσουν ταξίδια που θα τους ωθήσουν
στα όρια, φαίνεται ότι θα υπάρξει μια εισροή εξειδικευμένων εμπειριών οι οποίες
θα ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να φτάσουν στα ταξιδιωτικά άκρα.<br />
<br />
Στις νεότερες γενιές, υπάρχει μια έντονη επιθυμία ρομαντισμού της μη-ψηφιακής
εποχής, ακόμη και για τους<b> millennials </b>και τους <b>Gen-Z
π</b>ου δεν την έζησαν ποτέ, με σχεδόν το 1/4 (23%) των ταξιδιωτών να κυνηγούν
εμπειρίες που προκαλούν ψευδείς συγκινητικές μνήμες περασμένων εποχών, όπως
π.χ. να επισκέπτονται ορόσημα ή αξιοθέατα που εμφανίζονται σε εμβληματικές
ρετρό ταινίες ή να επιλέγουν το λεωφορείο ως κύριο μέσο μεταφοράς, για να
ζήσουν το ομαδικό πνεύμα των σχολικών εκδρομών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Όπως φαίνεται θα κληθούμε σύντομα τόσο σε προσωπικό, συλλογικό όσο
και σε επαγγελματικό επίπεδο να αποβάλουμε τις παλιές ιδέες, που δεν
εξυπηρετούν πλέον τις σύγχρονες τάσεις και ανάγκες, οι οποίες θα λαμβάνουν
υπόψη το οικολογικό αποτύπωμα στο ταξίδι της ζωής μας, τον επαναπροσδιορισμό
της σχέσης μας με την φύση, και την ανάγκη του ανθρώπου για αυτοβελτίωση και
αποτοξίνωση από το τοξικό περιβάλλον της πόλης και των μέσων μαζικής
αποχαύνωσης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ως επίλογο καταθέτω ένα απόφθεγμα του συγγραφέα Γιώργου Στάμκου:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><b><i><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που μπορούν να το
σχεδιάζουν, να το ανακαλύπτουν και ακόμη περισσότερο σε αυτούς που μπορούν να
το ονειρεύονται. Οι ονειροπόλοι αποτελούσαν ανέκαθεν τους εξελικτικούς
επιταχυντές του ανθρώπινου πολιτισμού.»</span></i></b><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p></div><p></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4554464067175293318.post-25430554294301751632022-09-30T10:43:00.005+03:002022-09-30T11:21:10.517+03:00Καταδρομικές επιχειρήσεις στην Ιλιάδα, και στις Θερμοπύλες.<p></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><strong><span face="Calibri, sans-serif"><span style="font-size: medium;"></span></span></strong></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><strong><span face="Calibri, sans-serif"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0HRHSz9qgMFldMeOKDMk7BPqhDRi4S1LkF5PSxx0jd_wBzBaFuS5r3CjKQPJF2acUQct9cHBf9ZRJsm1IqqCprWF1pqu-xhBOOt2LtgCrIlPZCiI6ckuMNg7gEaQbKSfTqMN4H7A72fneeynigKxluJngjzALhBPNxbOKma9MQA165dtwRYLXma7i3Q/s951/800px-Rhesos_MNA_Naples.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="951" data-original-width="800" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0HRHSz9qgMFldMeOKDMk7BPqhDRi4S1LkF5PSxx0jd_wBzBaFuS5r3CjKQPJF2acUQct9cHBf9ZRJsm1IqqCprWF1pqu-xhBOOt2LtgCrIlPZCiI6ckuMNg7gEaQbKSfTqMN4H7A72fneeynigKxluJngjzALhBPNxbOKma9MQA165dtwRYLXma7i3Q/s320/800px-Rhesos_MNA_Naples.jpg" width="269" /></a></span></span></strong></div><p></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: center;">
<span style="color: black;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: 8pt;"><span style="background: rgb(249, 249, 249);">O </span></span></span></span><span style="color: blue;"><span style="color: black;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: 8pt;"><span lang="el-GR"><span style="background: rgb(249, 249, 249);">Οδυσσέας</span></span></span></span></span></span><span style="color: black;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: 8pt;"><span style="background: rgb(249, 249, 249);"> </span></span></span></span><span style="color: black;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: 8pt;"><span lang="el-GR"><span style="background: rgb(249, 249, 249);">και
ο</span></span></span></span></span><span style="color: black;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: 8pt;"><span style="background: rgb(249, 249, 249);"> </span></span></span></span><span style="color: blue;"><span style="color: black;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: 8pt;"><span lang="el-GR"><span style="background: rgb(249, 249, 249);">Διομήδης</span></span></span></span></span></span><span style="color: black;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: 8pt;"><span style="background: rgb(249, 249, 249);"> </span></span></span></span><span style="color: black;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: 8pt;"><span lang="el-GR"><span style="background: rgb(249, 249, 249);">κλέβουν
τα άλογα του Ρήσου. Ερυθρόμορφο αγγείο
του «ζωγράφου του Λυκούργου», περ. 360
π.Χ</span></span></span></span></span></p><p></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><strong><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">Α</span></span></strong><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">ν
και οι καταδρομικές επιχειρήσεις αφορούν
τον σύγχρονο τρόπο του μάχεσθαι, παρόμοιες
επιχειρήσεις περιγράφονται ήδη από την
εποχή του Ομήρου, και πιο συγκεκριμένα
στην Ιλιάδα. Ο Όμηρος περιγράφει πως ο
Τρώας Δόλων μετά από προτροπή του
Έκτορα</span></span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">μπαίνει
ως κατάσκοπος στο στρατόπεδο των Αχαιών.
Η ανταμοιβή του θα ήταν το άρμα και τ'
αθάνατα άλογα του</span></span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">Αχιλλέα,
όταν θα τελείωνε ο πόλεμος.</span></span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">Ο
Δόλων φόρεσε το τομάρι ενός</span></span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">λύκου</span></span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">και
ξεκίνησε τη νύχτα. Τον αντιλήφθηκαν
όμως ο</span></span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">Οδυσσέας</span></span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">και
ο</span></span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">Διομήδης,
τον αιχμαλώτισαν, τον ανάγκασαν να
αποκαλύψει τη διάταξη του στρατού των
Τρώων και στη συνέχεια τον σκότωσαν.</span></span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span lang="el-GR" style="font-size: 14pt;">Μετά
από αυτό ο</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span lang="el-GR" style="font-size: 14pt;">Οδυσσέας</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span lang="el-GR" style="font-size: 14pt;">και
ο</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span lang="el-GR" style="font-size: 14pt;">Διομήδης</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span lang="el-GR" style="font-size: 14pt;">ανέλαβαν
να διεισδύσουν κρυφά με την σειρά τους
στο στρατόπεδο των Τρώων. Το ίδιο χρονικό
διάστημα είχε έρθει σε βοήθεια των Τρώων
ο βασιλιάς Ρήσος γιος του Ηιονέως,
φέρνοντας μαζί του τα κάτασπρα σαν χιόνι
άλογα του, το κατασκευασμένο από χρυσό
κι ασήμι άρμα του και τα από τα ίδια
υλικά φτιαγμένα υπέροχα όπλα του.</span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">Υπήρχε,
μάλιστα, χρησμός, πως αν τα άλογα του
Ρήσου έτρωγαν χόρτο Τρωικό κι έπιναν
νερό από τον Ξάνθο ποταμό, η Τροία θα
σωζόταν, όμως ο χρησμός δεν πρόλαβε να
εκπληρωθεί, αφού την ίδια νύχτα της
άφιξης του Ρήσου, στην έξοδο τους από
την Τροία, ο Ρήσος σκοτώθηκε μέσα στη
σκηνή του από τον</span></span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">Διομήδη</span></span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">και
τον οδυσσέα</span></span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">κατά
τη νυκτερινή τους αποστολή, παίρνοντας
τα περίφημα άλογα του Ρήσου, στο στρατόπεδο
των Αχαιών. Τα άλογά του Ρήσου σύμφωνα
με την περιγραφή, ήταν θαυμάσια, πολύ
μεγάλα, πιο λευκά από το χιόνι και έτρεχαν
σαν τον άνεμο (</span></span><em><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">Ιλιάδος</span></span></em><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">στ.427-437).</span></span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span style="font-size: 14pt;">Στην
συνέχεια ο Οδυσσέας μετά από προτροπή
της θεάς Αθηνάς, επινόησε την κατασκευή
του δούρειου ίππου, την οποία αναθέτει
στον Επειό, ο οποίος ήταν αρχιτέκτονας,
αλλά και σπουδαίος πυγμάχος. Με ξύλα
από την Ίδη ο Επειός, κατασκεύασε άλογο
το οποίο ήταν κούφιο στο εσωτερικό του,
είχε πόρτες στα πλευρά, και το οποίο
χωρούσε στο εσωτερικό του κρυφά πολλούς
Αχαιούς.</span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span lang="el-GR" style="font-size: 14pt;">Η
θεά Αθηνά τους είχε συμβουλεύσει τους
Αχιαούς, να χαράξουν επάνω στον δούρειο
ίππο τη φράση: <b>«Έλληνες Αθηνά
χαριστήριον»</b>. Στο εσωτερικό του ξύλινου
αλογου μπήκαν οι πιο γενναίοι Αχαιοί,
ανάμεσά τους ο Οδυσσέας, ο Διομήδης, ο
Μενέλαος, ο Αίας, ο Νεοπτόλεμος και ο
κατασκευαστής της Επειός, ο οποίος ήξερε
να ανοίγει τις κρύπτες. Οι Τρώες ενώ
προσπαθούσαν</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span lang="el-GR" style="font-size: 14pt;">να
ερμηνεύσουν την ξαφνική φυγή των Αχαιών
είδαν</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span lang="el-GR" style="font-size: 14pt;">το Δούρειο
Ίππο.</span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span style="font-size: 14pt;">Οι
Αχαιοί άφησαν επίτηδες πίσω το Σίνωνα
ώστε να πιαστεί αιχμάλωτος και να πει
στους Τρώες αυτά που έπρεπε να ακούσουν.
Έτσι τους είπε μια ψεύτικη ιστορία για
το άλογο. Οι Τρώες χάρηκαν με τη φυγή
των Αχαιών, πίστεψαν τα λόγια του Σίνωνα
τον οποίο και άφησαν ελεύθερο. Έτσι
έβαλαν στην πόλη το ξύλινο άλογο της
θεάς γκρεμίζοντας και ένα τμήμα απ τις
Σκαιές Πύλες για να χωρέσει. Η Κασσάνδρα
τους προειδοποίησε αλλά μάταια. Η Τροία
έμελλε να πέσει στα χέρια των Αχαιών,
με την έξοδο των Αχαιών από τον δούρειο
Ίππο.</span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span style="font-size: 14pt;">Η
πρώτη όμως επιβεβαιωμένη νυχτερινή
καταδρομική επιχείρηση, γίνεται από
μικρή ομάδα Σπαρτιατών η οποία σκοτώνει
δύο αδερφούς του Ξέρξη μέσα στη βασιλική
τους σκηνή, τον Αβροκόμη τον Πρεσβυτέρο
και τον Υπεράνθη, κατά τη διάρκεια της
μάχης των Θερμοπυλών. Το σχέδιο του
βασιλιά Λεωνίδα ήταν η δολοφονία του
ίδιου του Ξέρξη, τον οποίο όμως το
απόσπασμα των Σπαρτιατών δεν βρήκε για
καλή του τύχη. μέσα στη σκηνή του, εκείνο
το βράδυ. Αν τον είχαν βρεί, η μάχη
των Θερμοπυλών θα είχε σίγουρα άλλη
τροπή.</span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span style="font-size: 14pt;">Η
ομάδα των Σπαρτιατών εξοντώθηκε στην
συνέχεια από τη δύναμη των επιλέκτων
Περσών <b>«Αθανάτων»</b>. Η ομάδα των
Σπαρτιατών ήταν από τον περίφημο λόχο
των Σκιριτών. Οι Σκιρίτες ως δύναμη
είχαν μία από τις έξι μόρες που αποτελούσαν
την Σπαρτιατική φάλαγγα σε εκστρατεία.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, αναφερει ότι
η μόρα Σκιριτών αποτελείτο από εξακόσιους
άνδρες επιλεγμένους για τη σωματική
τους δύναμη και αντοχή, που ονομαζόταν
και Σκιρίτης λόχος.</span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span style="font-size: 14pt;">Σύφωνα
με τον Θουκιδίδη, στη μάχη κατείχαν το
αριστερό (<b>«ευώνυμον»</b>) κέρας της παρατάξεως,
δίπλα στον Βασιλιά, ενώ το δεξί το
κατείχαν οι τριακόσιοι. Στην παράταξη
μάχης, όταν η φάλαγγα πορευόταν προς
μάχη, οι Σκιρίτες ήταν πιο μπροστά από
τον Βασιλιά αλλά και από τους ανιχνευτές.
Αποτελούσαν τη εμπροσθοφυλακή του
Σπαρτιατικού στρατού για αυτό και
προπορευόταν του κυρίου τμήματος της
φάλαγγας.</span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span style="font-size: 14pt;"><span lang="el-GR">Το
σύμβολο της μόρας Σκιριτών, ήταν ένα
άσπρο γεράκι σε μαύρο φόντο.</span> <span lang="el-GR">Σε
περίπτωση ενέδρας ή εμποδίου, ειδοποιούσαν
το κυρίως τμήμα ώστε να μην βρεθεί αυτό
προ απροόπτου. Σε τέτοιες περιπτώσεις,
εκτός από ενημέρωση του κυρίου τμήματος
ήσαν επιφορτισμένοι με το να βρίσκουν
άλλα δρομολόγια ώστε να διασφαλίζουν
την ομαλή προσπέλαση του κυρίως τμήματος.
Επίσης, σε περίπτωση στρατοπέδευσης
της φάλαγγος οι Σκιρίτες στρατοπέδευαν
σε σημεία από τα οποία μπορούσαν να
εποπτεύουν τους αντιπάλους από
μακριά.</span></span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><span style="font-size: 14pt;">Ο
Ξενοφών στη <b>«Λακεδαιμονίων Πολιτεία»</b> αναφέρει τους Σκιρίτες φρουρούς τη
νύχτα, και εξηγεί ότι οι Λακεδαιμόνιοι
τους τιμούν ιδιαίτερα καθώς οι τρομεροί
και ακάματοι Σκιρίτες δεν λογαριάζουν
κόπο ή κίνδυνο. Τα κατορθώματα των ανδρών
αυτών, υμνήθηκαν από τους Λακεδαιμόνιους.</span></p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p><p class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><br />
<br />
</p><p></p>ΠΛΩΤΙΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/08038988255919730614noreply@blogger.com0