Η σύγχρονη Ελληνική πολιτισμική κουλτούρα..

 Φλωρεντία – Ιταλία.

 Αυστριακό Κοινοβούλιο –Αυστρία.

 ο Παρθενώνας του Nashville,-  H.Π.Α
.

  πλατεία Κοντζιά, Αθήνα έργο Θησεάς (!!) .

Θησέας και Μινώταυρος, Σίδνεϊ, Αυστραλία 

H αρχαία Ελλάδα ακόμα και ως μία ανάμνηση αιώνων, εμπνέει και δημιουργεί αριστουργήματα, αν προσεγγιστεί με προσοχή και αληθινή αγάπη. Ας μην ξεχνάμε πως ουσιαστικά η αναβίωση της γνώσης και της τέχνης της Αρχαίας Ελλάδας με την Αναγέννηση, σήμανε και το τέλος του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα (στον οποίο η Ελλάδα δεν είχε την τύχη να συμμετέχει λόγω της Οθωμανικής υποδούλωσης).

Η Αναγέννηση μας έχει δώσει καταπληκτικά έργα την τέχνης βασισμένα στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία. Εννοείται πως για να δημιουργηθούν αυτά τα υπέροχα έργα, οι καλλιτέχνες όχι μόνο μελέτησαν την αρχαία Ελληνική Μυθολογία, αλλά την “βίωσαν” με όλο τους το “είναι’, για αυτό και δημιούργησαν αριστουργήματα…!!!

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο λοιπόν πως η Κλασσική Ελλάδα μπορεί να εμπνέει και να δημιουργεί το κάλος και την αρμονία τόσο στην ψυχή όσο και στα έργα του ανθρώπου, σε  όλο τον κόσμο, εκτός ίσως της σύγχρονης Ελλάδας. Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Το 2001 επί δημαρχίας Αβραμόπουλου τοποθετήθηκαν στην πλατεία Κοτζιά έξι ορειχάλκινες προτομές φιλοσόφων και ιστορικών της αρχαιότητας. Με την αλλαγή της διοίκησης στο Δήμο η αφαίρεσή τους από την πλατεία ήταν από τα πρώτα έργα της νέας Δημάρχου.

Το επίσημο αιτιολογικό ανέφερε πως προκαλούσαν πρόβλημα στις κατασκευές που απαιτούνταν να στηθούν για την διεξαγωγή αθλητικών εκδηλώσεων ένεκα των ολυμπιακών αγώνων του 2004. Οι προτομές φυσικά δεν επανατοποθετήθηκαν, και ενώ είχαν αρχικά στριμωχτεί σε κάποια δημοτική αποθήκη, σήμερα η τύχη τους αγνοείται. 

Σε σημείο που ο καλλιτέχνης να καταγγείλει τον Δήμο Αθηναίων για καταστροφή του έργου του με την απαίτησης επανατοποθέτησης και αποζημίωσης. Το 2010 το Δημοτικό Συμβούλιο αποφασίζει την τοποθέτησε του έφιππου ανδριάντα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη μέση της πλατείας.

Το έργο του καταξιωμένου Γιάννη Παππά είχε αγοραστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού το 1993 αλλά ουδέποτε είχε βρει θέση για να τοποθετηθεί και έτσι παρέμενε στις αποθήκες του γλύπτη. Μια Κυριακή ο δήμαρχος Ν. Κακλαμάνης ο αρχιτέκτονας, Δ. Κουτσογιάννης, ο γλύπτης Πρ. Τζανουλίνος, και ο γιος του γλύπτη βρέθηκαν στην πλατεία σε μια πρόβα τοποθέτησης!

 Εκεί χρησιμοποιήθηκε μια πρόχειρη κατασκευή με φωτογραφία του αγάλματος σε φυσικό μέγεθος. Οι πληροφορίες τότε έλεγαν για άμεσες εργασίες αφαίρεσης του κεντρικού σιντριβανιού και τοποθέτηση του αγάλματος σε βάθρο ύψους 6,2 μέτρων κατασκευασμένο από γκρίζο μάρμαρο με ειδικά επεξεργασμένη αδρή επιφάνεια.

Το ύψος του αγάλματος θα έφτανε τα 3,6 μέτρα. Με τα συγκεκριμένα έργα για την εκ νέου διαμόρφωση του χώρου να έχουν προϋπολογιστεί στα εξήντα χιλιάδες ευρώ. Τελικά λίγο οι δημοτικές εκλογές και ο νέος δήμαρχος, λίγο η οικονομική κρίση το σχέδιο για τον Μέγα Αλέξανδρο πάγωσε χωρίς καμία αιτιολόγηση.

Η πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως όμως, εξακολουθεί να λέγεται Πλατεία Κοτζιά και να αποτελεί το σημείο συγκέντρωσης όλων των απεργιών των δημοτικών υπαλλήλων. Τώρα για όσους διερωτώνται γιατί έχει βιώσει τόσους πειραματισμούς και αλλαγές ονομάτων η απάντηση είναι απλή. Είναι το πρώτο μέρος της πόλης που αντικρίζει ο κάθε Δήμαρχος Αθηναίων από το παράθυρο του γραφείου τους! 

Θαυμάστε και την πλατεία Καραΐσκάκη. Περισσότερες πληροφορίες σε παλαιότερο άρθρο μου : Ο Νάρκισσος και το χαμένο Ελληνικό «Κάλλος»

άγαλμα του Ίκαρου, Σκωτία Ηνωμένο βασίλειο

O Phylax στο Παλαιό Φάληρο

Η σύγχρονη Ελληνική πολιτισμική κουλτούρα χαρακτηρίζεται από μία αισθητική η οποία καμία σχέση δεν έχει με την αρμονία και το κάλλος του παρελθόντος. Γεγονός που αναδεικνύεται,  όχι μόνο από  την έλλειψη σεβασμού στην πολιτισμική μας κληρονομιάς, αλλά και  την πνευματική και πολιτισμική «σαβούρα» που έχει κατακλύσει κάθε έκφανση της ζωής μας. Η αισθητική στην τέχνη και την ζωή  δεν αποτελεί μία έμφυτη ιδιότητα, αντιθέτως  κατακτιέται μέσω της  παιδείας και της μόρφωσης. Η απόκτηση της αφορά μια επίπονη και μακροχρόνια διαδικασία. 

Ημέρα "π' (Pi Day), "Αεί ο Θεός ο μέγας γεωμετρεί"

Η Παγκόσμια Ημέρα της Σταθεράς π απευθύνεται αποκλειστικά σε μαθηματικούς και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 14 Μαρτίου, εξαιτίας κάποιων αριθμητικών συμπτώσεων που συμβαίνουν την ημέρα αυτή. Στην Αμερική, η 14/3 γράφεται ως 3-14, δηλαδή η τιμή της σταθεράς (Π=3,14).

Η Ημέρα γιορτάζεται με πάρτι σε πολλές μαθηματικές σχολές του κόσμου, ακριβώς στη 1:59 μετά το μεσημέρι, καθώς το 1,5,9 είναι οι τρεις αριθμοί που ακολουθούν τη σταθερά 3,14 η οποία στην επταψήφια εκδοχή της είναι Π=3,14159.

Η "Pi Day" γιορτάστηκε  για πρώτη φορά στο Exploratorium του San Francisco το 1988 με το κοινό και τους υπαλλήλους του μουσείου επιστημών να σχηματίζουν κύκλους περπατώντας.Πατέρας της ξεχωριστής αυτής μέρας είναι ο  Larry Shaw .Τον ονομάζουν "Prince of Pi" και έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και το  Exploratorium. 

Συνηθίζεται την ημέρα αυτή να φτιάχνουν πίτες με διάφορα σχέδια. Τα πρώτα οκτώ ψηφία του αριθμού είναι ως γνωστόν 3,1415926, δηλαδή Μάρτιος, 14, 01:59:26   το πρωί, ή όπως αλλιώς ονομάζεται "Pi second"! 

Ο αριθμός π (συμβολίζεται διεθνώς με το ελληνικό γράμμα π) είναι μια μαθηματική σταθερά που ορίζεται ως ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο ενός κύκλου, και είναι με ακρίβεια οκτώ δεκαδικών ψηφίων ίσος με 3.14159265.

Στην Ευκλείδεια  γεωμετρία, η μαθηματική σταθερά  «π» αποτελεί έναν πραγματικό αριθμό, που ορίζεται από το λόγο της περιφέρειας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του. Άλλοι επιστήμονες  ονομάζουν «π» την πλήρη στροφή που κάνει ένας κύκλος, για να κυλήσει πάνω σε μία ευθεία γραμμή.

Για την τιμή με προσέγγιση 5 δεκαδικών ψηφίων, στην Ελλάδα, πολλές φορές χρησιμοποιείται σαν μνημονικός κανόνας το "Αεί ο Θεός ο μέγας γεωμετρεί" όπου ο αριθμός των γραμμάτων δείχνει το αντίστοιχο ψηφίο.

Αεί = 3, ο = 1, Θεός = 4, ο =1, μέγας = 5, γεωμετρεί = 9

Η φράση αυτή αποδίδεται στον Πλάτωνα. Επίσης, σε νεώτερους χρόνους, έχει χρησιμοποιηθεί μεγαλύτερη πρόταση για περισσότερα ψηφία : 

“Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί, το κύκλου μήκος ίνα ορίση διαμέτρω, παρήγαγεν αριθμόν απέραντον, καί όν, φεύ, ουδέποτε όλον θνητοί θα εύρωσι”.