Σύμπαν και άνθρωπος

1.

2.

1. Αστερισμοί στο  Διάστημα και νευρωνικές συνάψεις  στον εγκέφαλό μας….
   ( Πολλά αστέρια μαζί συνθέτουν αστρικά σμήνη τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη των γαλαξιών).
2. Nebula & Ανθρώπινο μάτι..
   Ο Νεύτωνας είπε για την άγνοια μας για το σύμπαν:

«...Στα δικά μου μάτια φαίνομαι απλά σαν ένα αγόρι που παίζει στην ακροθαλασσιά: πού και πού διασκεδάζω, ανακαλύπτοντας ένα πιο λείο βότσαλο ή ένα κοχύλι πιο όμορφο από τα συνηθισμένα, ενώ ο μεγάλος ωκεανός της αλήθειας απλώνεται ανεξερεύνητος εμπρός μου».

Η σχέση μακρόκοσμου και μικρόκοσμου....

«Είμαι κι εγώ, σίγουρα, ένα κομμάτι από τ’ ορατό και Αόρατο Σύμπαντο. Είμαστε ένα»

Νίκος Καζαντζάκης.

Η  Σπείρα  συμβολίζει τη κίνηση της ενέργειας,  της  ζωτικής δύναμης  τόσο στον μικρόκοσμο όσο και στον μακρόκοσμο. Τη Σπειροειδή κίνηση την βλέπουμε παντού στη φύση, από τον μικρόκοσμο  του DNA, τα κελύφη μαλακίων, τους ανεμοστρόβιλους,   τα δαχτυλικά αποτυπώματα, έως τον μακρόκοσμο την κίνησης των πλανητών γύρω από το άστρα τους, και το σχήμα των Γαλαξιών.

Δεν είναι δύσκολο κάποιος να διακρίνει τις  εκπληκτικές αντιστοιχίες στη δομή και τη λειτουργία, ενός ηλιακού συστήματος, ενός κυττάρου και ενός ατόμου; Το μόνο που διαφέρει είναι η κλίμακα μεγέθους στο χώρο και στον χρόνο!  

Όπως στο μακρόκοσμο -  το σύμπαν -, έτσι και στο μικρόκοσμο -  το σώμα μας - κυριαρχεί η σπειροειδής κίνηση. Δεν είναι τυχαίο πως οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποίησαν στην σπείρα ως βασικό αρχιτεκτονικό  μοτίβο στην αρχιτεκτονική τους… Διαβάστε σχετικά: Το μυσταγωγικό σύμβολο τη σπείρας

Αρκεί να παρακολουθήσετε τα  video που ακολουθούν για να διαπιστώσετε την σχέση του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου....

 

Ο πλανήτης γη, οι αρχαίοι, οι εξωγήινοι, τα φούμαρα και οι μεταξωτές κορδέλες.....

Αφορμής δοθείσης από  συζήτηση που είχα πρόσφατα με φίλους μεταξύ τύρου και αχλαδιού…..(οι σύνδεσμοι εντός του κειμένου παραμέμπουν σε σχετικά άρθρα).

-        -  Για πες μας λοιπόν εσύ που ασχολείσαι με   ‘γκουρουδίστικα’ ,  εξωγήινοι υπάρχουν;

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις  για να απαντηθεί η ερώτηση.  Είναι εξαιρετικά ανθρωποκεντρικό και εγωιστικό, να πιστεύουμε πως το  δίχως όριο σύμπαν μας  το οποίο δημιουργήθηκε σύμφωνα με την επιστήμη πριν  από 15 δισ. εκ. χρόνια στο ποτέ και το πουθενά καθώς δεν υπήρχε τότε ούτε χώρος ούτε χρόνος όπως μπορούμε να τα αντιληφθούμε (!),  ώστε  να κατοικήσει εδώ και λίγες χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος στον πλανήτη Γη,  ηλικίας  5 δισ. εκ. ετών… 

Ζωή υπάρχει παντού, αλλά θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας, πως  υπάρχει σε άλλες μορφές από αυτές που εμείς  γνωρίζουμε ή μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας.  Αυτό δεν αναιρεί την  ύπαρξη νοημόνων μορφών αναλόγων της δικής μας υλικής υπόστασης… 

Μία από τις επιστημονικές θεωρίες υπάρξεως της ζωής στην Γη από εξωγήινη ζωή εξάλλου, είναι η θεωρίας της πανσπερμίας,  σύμφωνα με την οποία η ζωή στον πλανήτη μας προέρχεται από μικροοργανισμούς που έφτασαν από το Διάστημα και εξελίχθηκαν. Η θεωρία αυτή βασίζεται στην αρχή , ότι η ζωή υπάρχει παντού στο Διάστημα και μεταφέρεται μέσω του χώρου και του χρόνου από το ένα σημείο του αχανούς Διαστήματος στο άλλο. Οι μηχανισμοί της πανσπερμίας βασίζονται στη μεταφορά της βιολογικής ύλης είτε μέσω της γαλαξιακής σκόνης, η οποία μπορεί να ταξιδέψει στο χώρο λόγω της πίεσης της ακτινοβολίας των γειτονικών άστρων, ή μέσω του γαλαξιακού ταξιδιού αστεροειδών ή κομητών, οι οποίοι φέρουν μικροοργανισμούς ικανούς να επιβιώσουν στις ακραίες συνθήκες θερμοκρασίας, πίεσης και ακτινοβολίας που επικρατούν στο αχανές Συμπάν. Ο πρώτος που διατύπωσε την  θεωρία της πανσπερμίας ήταν ένας Έλληνας, ο Αναξαγόρας (500-428 π.Χ.).

-         - Εγώ πιστεύω πως μας έχουν επισκεφθεί εξωγήινοι. Και είναι πολύ πιθανό να είμαστε απόγονοι εξωγήινων ή   να είμαστε αποτέλεσμα γενετικών πειραμάτων εξωγήινων πολιτισμών. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός,  πως υπάρχουν πολλά ανεξήγητα μυστήρια και υψηλές  τεχνολογικές γνώσεις , τα οποία δεν εξηγούνται με το επίπεδο της τεχνολογίας που κατείχαν οι αρχαίοι πολιτισμοί.  Οι τεχνολογία για παράδειγμα κατασκευής των Πυραμίδων,  αρχαίες απεικονίσεις ανθρώπων  με σκάφανδρα, μεγαλιθικές κατασκευές,  πολύπλοκες ιατρικές επεμβάσεις, κ.λπ.

Είναι γεγονός πως  όπως  υποστηρίζει  η λεγόμενη ‘απαγορευμένη αρχαιολογία’, υπάρχουν ευρήματα τα οποία καταρρίπτουν την ανθρώπινη  ιστορία όπως την γνωρίζουμε. Η αντισυμβατική αυτή άποψη,  έρχεται σε αντίθεση με το καθιερωμένο μοντέλο της κλασικής αρχαιολογίας, καθώς αν δεχθούμε πολλά από τα πορίσματα σε σχέση με τις γνώσεις των αρχαίων ανατρέπεται όλο το μοντέλο της ιστορίας όπως την γνωρίζουμε.   Η ιστορία της ανθρωπότητας ίσως είναι παλαιότερη από όσο νομίζουμε, και ίσως ακόμη,  σε κάποιο σημείο της ιστορίας της να είχε αναπτύξει ένα πολιτισμό ανώτερο από αυτό της λίθινης εποχής... Από εκεί και πέρα όμως, τα πορίσματα που προκύπτουν από τα ευρήματα  αυτά,  είναι θέμα ερμηνείας. 

Θα πρέπει να είμαστε πολλοί προσεκτικοί με τις διάφορες θεωρίες που αναπτύσσονται από  ερευνητές που κόβουν και ράβουν θέματα από αρχαίες αναφορές της Μεσοποταμίας  κυρίως  , ώστε να δικαιολογούν θεωρίες τις οποίες αναπτύσσουν  κερδίζοντας αρκετά χρήματα.  Το 2012 μάλιστα υποτίθεται πως ο πλανήτης των Αννουνάκι ο Nibiru  θα πλησίαζε εκ νέου την γη.. Ακόμα τους αναμένουμε… Ερπετοειδείς λοιπόν υποχθόνιοι, επιχθόνιοι,  Νεφελίμ, κυνόμορφοι….και άλλα ευφάνταστα… 

Σαφώς και οι αρχαίοι είχαν τους δικούς τους κώδικες αναφοράς και μυθολογικών αρχετύπων που συναντώνται σε παγκόσμια κλίμακα. Για παράδειγμα  οι εικόνες των κυνόμορφων όντων,  προέρχονται από Αιγυπτιακές θεότητες,  και πιο συγκεκριμένα από τον Θεό Ανούβι, ο οποίος  ταυτίστηκε με τον Ελληνικό Θεό Ερμή τον Ψυχοπομπό. 

Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των αρχαίων Αιγυπτίων ο Άνουβις  ήταν ο φύλακας του κάτω κόσμου, του κόσμου  των  νεκρών.  Ο  Ανούβις είχε σώμα ανθρώπου και κεφάλι κυνός  λόγω των ιδιοτήτων του σκύλου.  Ο σκύλος όπως γνωρίζουμε είναι φύλακας και κυνηγός. Θέλοντας οι αρχαίοι να συμβολίσουν την ιδιότητα του Θεού ως φύλακα του κάτω κόσμου, αλλά και ως "κυνηγό των ψυχών",  απεικόνισαν συμβολικά τον Ανούβι ως  κυνόμορφο. Ο Πλούταρχος  εξηγεί : 

«O Θεός ο οποίος δείχνει τα επουράνια και κυβερνά τα φερόμενα προς τα άνω, ονομάζεται ΄Ανουβις και μερικές φορές και Ερμάνουβις, το μεν πρώτο όνομα, γιατί ρυθμίζει τα προς τα άνω, το δε δεύτερο γιατί ρυθμίζει τα προς τα κάτω. Για τούτο το λόγο και θυσιάζουν σ΄ αυτόν άλλοτε άσπρο πετεινό και άλλοτε κίτρινο. Επειδή θεωρούν τα προς τα άνω αγνά και καθαρά και τα προς τα κάτω ανάμεικτα και ποικίλα».

Αυτή είναι μία πάγια τακτική των αρχαίων πολιτισμών, ο συμβολισμός. «Η ψυχή δεν μπορεί να σκεφτεί χωρίς εικόνες», έγραψε  ο Αριστοτέλης, ενώ ο Πλωτίνος έλεγε,  ότι ο δρόμος προς τη Σοφία και την απελευθέρωση από την ύλη βρίσκεται μέσα στην συμβολική αντίληψη – την ανάπτυξη της ενεργητικής φαντασίας που «μεταφράζει» τα σύμβολα σε Γνώση. Για τον ίδιο λόγο και ο Κέρβερος ο φύλακας του Άδη, παριστάνεται  ως ένας  σκύλος με τρία κεφάλια (λόγω του τρισυπόστατου του ανθρώπου). 

Είναι εύκολο λοιπόν να αντιληφθείς, πως αν είσαι εξοικειωμένος με  τα παγκόσμια αρχέτυπα,  μπορείς εύκολα να τα δεις να αναπαράγονται  σε όλους τους πολιτισμούς. Θα δεις για παράδειγμα και τον Άγιο Χριστόφορο, να εμφανίζεται σε πολλές αναπαραστάσεις  ως  κυνοκέφαλος. 

Ένα άλλο παγκόσμιο συμβολοκό αρχέτυπο για παράδειγμα,  είναι ο δρακοκτόνος ήρωας, ο οποίος εμφανίζεται είτε με την μορφή του Περσέα και της αλυσοδεμένης Ανδρομέδας, είτε  του βαβυλώνιου Μαρντούκ και της οφιοειδή Τιαμάτ, είτε του Αιγυπτιακού Θεού  Σεθ που λογχίζει τον δαίμονα-φίδι Άποφι, είτε με  την μορφή του Αγίου Γεωργίου... 

Ο Δράκος απεικονίζεται  συνήθως ως ένας  φτερωτός όφις οποίος συνδυάζει τα χαρακτηριστικά του φιδιού και του πουλιού, συμβολίζοντας την ύλη και το πνεύμα. Αντιπροσωπεύει το ανεκδήλωτο, το αδιαφοροποίητο, το χάος, το κρυμμένο, την χαοτική συμπαντική  ενέργεια. Η εξαπόλυση της λόγχης συμβολίζει τον έλεγχο, την αλλαγή από το ανεκδήλωτο στο εκδηλωμένο. Ταυτόχρονα την νίκη στο ασυνείδητο, στα ζωώδη πάθη, και την αυτοκυριαρχία. Τέλος συμβολίζει την απελευθέρωση των φωτεινών δυνάμεων, την νίκη του φωτός έναντι τους σκότους….

Η δρακοκτονεία θα μπορούσε λοιπόν να είναι μέρος μιας " μυητικής πορείας", μιας δρακόντιας ατραπούς που προσπαθεί να καταστήσει την αθέατη ενέργεια και την ανώτερη γνώση και δράση του ανθρώπου από ασυνείδητη σε συνειδητή.

Όλα αυτά όμως απαιτούν γνώση και ανάπτυξη κριτικού πνεύματος. Είναι γεγονός  όμως πως το ευκολόπεπτο πουλάει περισσότερο, καθώς είναι σαφώς ευκολότερο να παίρνεις έτοιμη γνώση,  πάρα να βγάζεις τα δικά σου συμπεράσματα μέσα από την μελέτη.Θα πρέπει πάντα επίσης  να έχουμε πάντα  υπόψη μας , πως είναι εξαιρετικά παραπλανητικό να ερμηνεύουμε τα έργα των αρχαίων με βάση το σημερινό πολιτισμικό επίπεδο αντίληψη μας. 

Για να προσεγγίσουμε ασφαλέστερα τον αρχαίο τρόπο σκέψης,  θα πρέπει να έχουμε ένα συστημικό Ολιστικό τρόπο αντίληψης, έτσι ώστε  να προσεγγίσουμε ορθότερα την νηπιακή ηλικία της ανθρωπότητας. Η  αρχαιότητα συμπίπτει με την νηπιακή –παιδική   ηλικία της ανθρωπότητας,  ενώ σήμερα βρισκόμαστε στην μετεφηβική περίοδο της . Η ανθρωπότητα στην παιδική  της ηλικία, ήταν άμεσα εξαρτώμενη  για την επιβίωση της από την φύση, κατά τον ίδιο τρόπο που το παιδί εξαρτάται  για την επιβίωση του από τους γονείς του. Το παιδί μαθαίνει από τους γονείς του, ουσιαστικά το παιδί « μυείται» από ην ίδια την φύση στα μυστικά της έτσι ώστε να την χρησιμοποίηση για την επιβίωση  και την ανεξαρτητοποίηση του. 

Στο απώτατο παρελθόν εποχή,  οι άνθρωποι είχαν αναπτυγμένες τις εσωτερικές αισθήσεις τους, ώστε ο συντονισμός με τις φυσικές δυνάμεις  ήταν  άμεση. Συν τω χρόνο με την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού,  και την σταδιακή αποξένωση από την φύση,   ο άνθρωπος έστρεψε  όλη του την ενεργεία προς την χειραγώγηση της ύλης  δια μέσου της επιστήμης και της τεχνολογίας.   Δες για παράδειγμα πως ακόμη και σήμερ, α οι ιθαγενές του Αμαζονίου  που βρίσκονται ακόμα στην εποχή του λίθου, γνωρίζουν φυσικά φαρμακευτικά βότανα,  γνώσεις τις οποίες   γνωστές Φαρμακοβιομηχανίες αναζητούν για την παρασκευή σύγχρονων φαρμάκων… 

-         - Ναι αλλά αυτό δεν απαντά στο ερώτημα  πως χτίστηκαν οι πυραμίδες για παράδειγμα,  ή γιατί οι Αρχαίοι μίλαγαν για Θεούς που ήρθαν από το διάστημα και τους εκπολίτισαν.

Όσον αφορά τις τεχνολογικές  γνώσεις η ερμηνεία  θα μπορούσε να είναι πολύπλοκη,  αλλά εξηγείται με αυτά που σου προανέφερα.  Θα μπορούσα για παράδειγμα να υποθέσω με μία τέτοια συλλογιστική,  πως  είναι πιθανό η επεξεργασία της πέτρας από τους αρχαίους , να γινόταν με τέτοιο τρόπο,  ώστε μέσω κάποιας  φυσικής ουσίας να μπορούσαν να  μεταβάλουν την  φυσική σύσταση της πέτρας ,  ώστε να  καταστεί  ευκολότερη την  επεξεργασία της με  μεθόδους που σήμερα δεν γνωρίζουμε. 

Υπάρχει όμως και μία άλλη θεωρία. Σύμφωνα με αυτή, οι Αιγύπτιοι δεν έκοβαν τις πέτρες, αντίθετα κατασκεύαζαν τις πέτρες με καλούπια. Αναμείγνυαν Ασβεστόλιθο, λευκός άργιλο καολινίτη, καυστική σόδα και νερό. Τοποθετούσαν το μείγμα σε καλούπια, και μόλις το μείγμα αυτό κρύωνε είχαν έτοιμες τις πέτρες στο σημείο ακριβώς που επιθυμούσαν, όπως ακριβώς  γίνεται  σήμερα με το τσιμέντο. Αυτός ο τρόπος λύνει πολλά προβλήματα χρόνου, πόρων και εργαλείων.  Παρόμοια μέθοδο χρησιμοποιούσαν ίσως και με τον  γρανίτη ο οποίος δεν κόβεται. Τον έλιωναν χρησιμοποιώντας την ηλιακή ενέργεια χρησιμοποιώντας  μεγάλα κάτοπτρα, και τον τοποθετούσαν επίσης σε καλούπια. Ανέστρεφαν δηλαδή την φυσική διαδικασία, καθώς ο  γρανίτης προκύπτει από το λιώσιμο των ηπειρωτικών βράχων. Την ίδια τεχνική χρησιμοποιεί σήμερα ένα Ισπανός καλλιτέχνης για να δημιουργεί ιδιαίτερες πέτρες.

Θα είχε ενδιαφέρον ίσως  να αναφέρω  επίσης, μία σχετική αναφορά από το κείμενο  του Άραβα ιστορικού Abul Hasan Ali al-Masudi, γνωστού και ως «Ηρόδοτο» της Αραβίας. Ο Masudi είχε ταξιδέψει σε ένα μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου και είχε γράψει μία τριαντάτομη ιστορία.

Περιέγραψε μέσα στο έργο του και το πώς μεταφέρθηκαν οι ογκόλιθοι στην Γκίζα για την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας. Αναφέρει λοιπόν : Πρώτα πρώτα ένας μαγικός πάπυρος τοποθετήθηκε κάτω από την πέτρα που έπρεπε να μεταφερθεί. Κατόπιν η πέτρα χτυπήθηκε με μία μεταλλική ράβδο και αυτό προκάλεσε την αιώρηση της πέτρας. Έπειτα η πέτρα κινήθηκε κατά μήκος ενός δρόμου στρωμένου με πέτρες, που είχε δεξιά και αριστερά φράχτη με μεταλλικές ράβδους. Η πέτρα ταξίδεψε για μία απόσταση περίπου 50 μέτρων και έπειτα έκατσε στο έδαφος. Η διαδικασία επαναλαμβανόταν έπειτα έως ότου έφτανε στο κατάλληλο σημείο.

Γνωρίζοντας ότι οι πυραμίδες ήταν ήδη χιλιάδες έτη παλαιότερες από την εποχή που έγραψε ο Masudi αυτή την ιστορία, πρέπει να αναρωτηθούμε από πού πήρε τις πληροφορίες που έγραψε. Μήπως ήταν μία μέρος της προφορικής ιστορίας της Αιγύπτου που περνούσε από γενιά σε γενιά; Ίσως αυτό να δείχνουν οι ασυνήθιστες λεπτομέρειες της ιστορίας. Θα μπορούσε βέβαια να είναι και μία φανταστική ιστορία που δημιούργησε ο ίδιος λόγω του θαυμασμού του για τις πυραμίδες, που τον έκαναν να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο κατασκευαστής τους θα έπρεπε να είχε ιδιαίτερα μαγικές ικανότητες.

Επειδή όμως οι ιστορικό γράφουν αυτά που βλέπουν και ακούνε, τι μπορεί να συνέβη; Μήπως το χτύπημα του βράχου δημιούργησε δονήσεις που οδήγησαν σε ηχητικό μετεωρισμό; Ή μήπως ο δρόμος με τις μεταλλικές ράβδους δημιουργούσε μαγνητικό μετεωρισμό; Στις μέρες μας σε παρόμοια πειράματα οι επιστήμονες κατόρθωσαν να μειώσουν το βάρος μικρών αντικειμένων και να τα κάνουν να αιωρηθούν μέσα σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία.

Ίσως επίσης έχεις διαβάσει ή ακούσει για Αρχαίες Αιγυπτιακές τοιχογραφίες (ιερογλυφικά) σε ναό στην πόλη Dendera όπου «υποτίθεται»  πως αναπαριστώνται  τεράστιες ηλεκτρικές λυχνίες, τροφοδοτούμενες από καλώδια που καταλήγουν σε τεράστια τροφοδοτικά (ή τεράστιες μπαταρίες) φτιαγμένα με τη βοήθεια ηλεκτροδίων μέσα σε πολύ μεγάλα πιθάρια. Μέσα από τους λαμπτήρες βγαίνουν φίδια σε κυματιστές γραμμές.

Ας δούμε λοιπόν τι συμβολίζουν στην πραγματικότητα αυτοί  οι υποτιθέμενοι λαμπτήρες, οι οποίοι  στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο,  από απλοί λωτοί....!!

Ο λωτός είναι ένα είδος νούφαρου, το οποίο από την αρχική του μορφή μέσα στα λασπόνερα μεταμορφώνεται σε ένα πανέμορφο άνθος λίγα εκατοστά πάνω από την επιφάνεια του νερού.

Μία αξιοσημείωτη ιδιότητα του φυτού είναι ότι παρ’ όλο που μεγαλώνει στη λάσπη, δεν κρατάει ποτέ λάσπη στα φύλλα και στα άνθη του. Τη νύχτα κλείνει και βυθίζεται  κάτω από το νερό έως  ότου  ξανά αναδυθεί και ανθίσει την ημέρα. Για αυτούς τους λόγους το άνθος του  για τους Αρχαίους   πολιτισμούς,  κυρίως τους Αιγυπτίους, στον Ινδουισμό και στο Βουδισμό  συμβολίζει την αγνότητα,  την γονιμότητα και την αναγέννηση. Συχνά συμβολίζει τα θηλυκά γεννητικά όργανα, από τα οποία γεννιέται η νέα ζωή. Για αυτό τον λόγο ο λωτός στους αρχαίους Αιγυτπίους ήταν  σύμβολο  της Ίσιδας (ως σύμβολο της γονιμότητας, της αγνότητας αλλά και της παρθενίας).

Για τους αρχαίους Αιγυπτίους ήταν  επίσης το σύμβολο των τεσσάρων στοιχείων της φύσεως, καθώς και το σύμβολο του ανατέλλοντος Ηλίου. Οι Αιγύπτιοι συνόδευσαν τις απεικονίσεις των θεών τους με άνθη λωτού, ενώ τα χρησιμοποίησαν ως διακοσμητικά στοιχεία στην αρχιτεκτονική τους.

Στα χέρια των ταριχευμένων νεκρών τους τοποθετούσαν άνθη λωτών, ως σύμβολα της νέας ζωής, στην οποία είχαν παραδοθεί οι νεκρές ψυχές.

Σύμφωνα με ένα μύθο της Δημιουργίας, ο Ήλιος πρώτα ανέτειλε από ένα γιγάντιο άνθος λωτού, που άνθισε στην πρωταρχική γη. Ο λωτός έτσι έγινε σύμβολο αναδημιουργίας και της υποσχέσεως της αιωνίου ζωής. Υπό αυτή την ιδιότητα πέρασε στους αρχαίους Έλληνες, όπου έγινε σύμβολο της αθανασίας. Ως σύμβολο ικεσίας και λήθης κοσμούσε το κηρύκειον του Ερμού ψυχοπομπού. Όσον αναφορά τα φίδια και την σχέση τους με την κοσμογονία, δείτε σχετική ανάρτηση εδώ.

Στο Βουδισμό τη νύχτα κατά την οποία έγινε η «άμωμος σύλληψη»  του Βούδα, ένας τεράστιος λωτός φύτρωσε στη Γη. Ο Βούδας, μετά τη φώτισή του, απεικονίζεται τις περισσότερες φορές με λωτό. Από τις πλέον δημοφιλείς αναπαραστάσεις του είναι εκείνη στην οποία κάθεται πάνω σε έναν ανθισμένο λωτό, σύμβολο πνευματικής ανάπτυξης, γαλήνης κι αρμονίας.

Στον Ινδουισμό και πιο συγκεκριμένα στην  Μπαγκαβάτ Γκιτά  ο λωτός επίσης συμβολίζει την  γέννηση του  εκδηλωμένου κόσμου. Πιο συγκεκριμένα αναφέρει: 

«Το αιώνιο Μπράχμαν παραμένει ανεκδήλωτο, όπως ένα φύλλο λωτού δεν μολύνεται από το νερό. Που σημαίνει ότι ο ουράνιος λωτός δεν μολύνεται από την τρικυμιώδη θάλασσα του τριπλού κόσμου της ύλης, όπως δεν μολύνεται από την υλική προσωπικότητα το εντός ημών θείο στοιχείο.Το αθάνατο ενσαρκωμένο Εαυτό, που αποτελεί ένα πολλοστημόριο του ίδιου του Θείου, είναι ένας εν δυνάμει λωτός ο οποίος αναπτύσσεται και γίνεται ένα ολοκληρωμένο άνθος, ένας τέλειος άνθρωπος. Γι’ αυτό και τα επτά κέντρα της ψυχής, ή τσάκρας, παρομοιάζονται με πέταλα λωτού. Το έβδομο, στο κέντρο της κεφαλής ή στέμμα, ονομάζεται χιλιοπέταλος λωτός, το γνωστό και ως Άτμαν που είναι και Μπράχμαν».

Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν λωτούς πολλά είδη φυτών, ποώδη και δενδροειδή, που κατά το Θεόφραστο δεν είχαν σχέση με τον πραγματικό λωτό. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει τέσσερα είδη λωτού, από τα οποία μόνο το ένα αντιστοιχεί στο φυτικό γένος αυτού. Έτσι τα δύο πρώτα είδη του Διοσκουρίδη ήταν κτηνοτροφικά είδη τριφυλλιού, το τρίτο ήταν το δένδρο που αναφέρεται στην Οδύσσεια ότι έδινε τους καρπούς που έτρωγαν οι Λωτοφάγοι, το γνωστό σε εμάς τζίτζυφο, και το τέταρτο ήταν ο «λωτός ο Αιγύπτιος» ή «νυμφαία ο λωτός», το γνωστό μας νούφαρο. Αυτός είναι ο Ινδικός και Αιγυπτιακός λωτός, ιερό σύμβολο του Γάγγη και του Νείλου αντιστοίχως... 

Σε ένα άλλο ναό της Αιγύπτου (Άβυδο),  έχουν βρεθεί ιερογλυφικά  με σχήματα τα οποία μοιάζουν με σύγχρονα ελικόπτερα και άλλα ιπτάμενα αντικείμενα. Το γεγονός αυτό κέντρισε το ενδιαφέρον πολλών ερευνητών και για αυτό, πολλοί υποστήριξαν πως τα συγκεκριμένα σχήματα σκαλήστικαν από τους Αρχαίους Αιγυπτίους,  διότι είχαν επαφή με εξωγήινους πολιτισμούς.  

Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο απλή, αν όχι πεζή...Αυτό που έχει γίνει στην πραγματικότητα είναι,  πως γραφιάδες των Φαραώ  κατά την διάρκεια των εκατοντάδων χρόνων σκάλιζαν ιερογλυφικά στο ίδιο σημείο, το ένα πάνω στα προηγούμενα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο,  κάποια από τα παλαιότερα σκαλίσματα ήταν ακόμα  ορατά, σχηματίζοντας όμως κατά διαβολική σύμπτωση σχήματα που σήμερα εμείς αναγνωρίζουμε ως ελικόπτερα ή άλλες πτητικές μηχανές. Κάτι που δεν ισχύει για τους Αρχαίους Αιγυπτίους. Οι Αιγυπτιολόγοι σήμερα έχουν μεταφράσει τα κείμενα αυτά, και είναι απολύτως γήινα.....Για να δείτε την ερμηνεία πατήστε στον σύνδεσμο εδώ.

Εφόσον όμως ανέφερες πολύ ορθά την τεχνολογία των Πυραμίδων, η γνώμη μου είναι πως η κατασκευής των μεγάλων πυραμίδων τουλάχιστον,  δεν  είχε σχέση με ταφικά μνημεία. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ένα Αιγυπτιακό ρητό: «Αυτοί που έκτισαν εδώ από γρανίτη, που τοίχισαν μια αίθουσα στην πυραμίδα, που δημιούργησαν το Ωραίο σε αυτή την όμορφη δουλειά οι βωμοί τους είναι τόσο άδειοι όσο οι βωμοί των κουρασμένων που πεθαίνουν στην όχθη της διώρυγας, χωρίς να αφήσουν κανέναν και τίποτα πίσω τους». Οι  κατασκευές  των πυραμίδων εμπεριέχουν προηγμένες   αστρονομικές και μαθηματικές γνώσεις, ενώ  υπήρξαν ταυτόχρονα  συσσωρευτές βιο αστρικής ενεργείας, αλλά και ναοί μυήσεων...

Οι Θεοί από την άλλη, η θα έπρεπε  ούτως ή άλλως να προέρχονται  από τον Ουρανό. Οι αρχαίοι αναγνώριζαν πως η ζωή  εξαρτάται άμεσα τόσο από τα δώρα της  μητέρας Γης, όσο και από την ηλιακή και  κοσμική ενέργεια  η οποία γονιμοποιεί την ζωή στην Γη. Για αυτό τον λόγο στα αρχαία μυητικά μυστήρια ένα από τα άρρητα δρώμενα τα οποία λάμβαναν χώρα ήταν η Ιερογαμία  του Ουρανού και της Γης, της ενεργητικής ενέργειας και της παθητικής του αρσενικού με το θηλυκό στοιχείο… Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι Ορφικές πινακίδες:  « Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού. Το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο».  Μία θέση που εκφράζει άριστα τον  δυϊσμό  ψυχής-σώματος,  πνεύματος και ύλης. 
.

Αν ασχοληθούμε με τους αρχαίους πολιτισμούς θα κατανοήσουμε, πως  επί χιλιετηρίδες οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν μια κοινή πίστη: ότι το Σύμπαν ήταν συνειδητό και  έμψυχο, μία άποψη που συναντά σήμερα τα πορίσματα της Κβαντικής φυσικής. Ο Ήλιος, η Σελήνη και τα άστρα εκλαμβάνονταν  όχι μόνο ως πλανήτες, αλλά ως ένα τεράστιο πλέγμα θεϊκών δυνάμεων, ενώ η ζωή στο  αέναο σύμπαν  εκδηλωνόταν μέσω  και μίας ζώσας συνείδησης, η οποία ενυπήρχε στις διαδικασίες και τους κύκλους της φύσης.  Οι  διάφοροι πολιτισμοί  αναφέρονταν στο  υπέρτατο Ον με διαφορετικά ονόματα, ήταν όμως  ομόφωνη η αντίληψη ότι ο κόσμος ήταν έμψυχος. 

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, στη νεοπλατωνική φιλοσοφία, το σύμπαν αντιμετωπίζονταν ως ένας ζωντανός οργανισμός, ο οποίος είχε ιεραρχική δομή, έτσι ώστε το σύστημα του κόσμου να είναι μια «Μεγάλη Αλυσίδα της Ύπαρξης», περιφέρειες μέσα σε περιφέρειες, που όλο και αυξάνονταν η διάμετρος τους, οι οποίες κορυφώνονταν στον ίδιο τον Κόσμο, την υπέρτατη, περικλείουσα τα πάντα, σε μία Ολότητα. 

Η κοσμοθεωρία που επικρατούσε σχετικά με τη φύση ήταν οι αντιστοιχίες ανάμεσα στα διάφορα επίπεδα. Επίσημα, ήταν γνωστή ως το δόγμα του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου, μια αντίληψη που βασίζονταν στην αναλογία μεταξύ του όλου και των τμημάτων του – το κατώτερο ήταν ένας μικρόκοσμος του ανώτερου. Οι αντιστοιχίες ερμηνεύονταν με την ερμητική έννοια των «oμοίων» και των «συμπαθειών». 

Τα «όμοια» ήταν οι δομές εκείνες που συμφωνούσαν ως προς το σχήμα τους, άσχετα αν διέφεραν ως προς το μέγεθος τους. Έτσι, οι αρχαίοι αντιλαμβάνονταν το Σύμπαν σαν ένα μεγάλο σύστημα ομοίων, τα οποία μειώνονταν σε μέγεθος, καθώς κατέρχονταν τις βαθμίδες της ζωής και τα οποία ενώνονταν από συντονισμένους δεσμούς «συμπάθειας.

 

Εφόσον  ο Άνθρωπος θεωρήθηκε καθρέφτης της κοσμικής τάξης, κάθε πλευρά της φυσικής και της ψυχικής ανατομίας του είχε το αντίστοιχο της στην ουράνια σφαίρα. Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ήταν ένας μικρόκοσμος – μια μινιατούρα του σύμπαντος – που αντικατόπτριζε το μακρόκοσμο, το Σύμπαν στην ολότητα του. Η ουσία της διδασκαλίας αυτής περικλείεται στο ερμητικό απόφθεγμα, «όπως επάνω, έτσι και κάτω». Κάθε άνθρωπος είναι μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου, ακριβώς όπως το κύμα είναι μέρος του ωκεανού από τον οποίο αναδύεται. Όπως χαρακτηριστικά μα αποκαλύπτει ο Πλωτίνος : 

«Έχοντας εισέλθει στο όλον, μη όντας πλέον στο μερικό, παύεις να σκέπτεσαι ότι είσαι "τόσος" αλλά, παραμερίζοντας το "τόσος", γίνεσαι σύμπας, παρ' ότι και προηγουμένως σύμπας ήσουν»...

Σύμφωνα με τον Πλάτων  στην  ψυχή του σύμπαντος,  ενυπάρχουν  οι αιώνιες  μορφές ή ιδέες οι οποίες ήταν τα πρότυπα όλων των μορφών. Αυτές οι θείες ιδέες – οι «Θεοί» και οι «Θεές» της ελληνικής μυθολογίας – είχαν τις δικές τους ορατές μορφές στα πλανητικά σώματα. Μία ψυχική ενέργεια, που προερχόταν από αυτές τις θεϊκές ιδέες και έρεε προς τα κάτω διαμέσου της ιεραρχίας της Ύπαρξης, γονιμοποίησε τις νοητικές, βιολογικές και φυσικές βαθμίδες της Φύσης.

Ως εκ τούτου, το νόημα και η τάξη του κόσμου, εξαρτιόνταν από τις διάφορες κινήσεις και αλληλεπιδράσεις των πλανητών και των Θεϊκών δυνάμεων  που λειτουργούσαν μέσα από αυτές. Οι κοσμικές αυτές δυνάμεις ήταν   εκφράσεις των λειτουργιών του συμπαντικού  οργανισμού,  που λειτουργεί όπως ακριβώς και τα διάφορα όργανα του ανθρώπινου σώματος είναι εκφράσεις και εργαλεία των λειτουργιών του. Κάθε ύπαρξη στη φύση αντιστοιχούσε σ’ αυτό το γενικό σχέδιο. Κάθε πράγμα ήταν τμήμα ενός μεγαλύτερου συνόλου, ενώ και το ίδιο ήταν ένα σύνολο που περιείχε τα δικά του επιμέρους τμήματα.

Για αυτό και οι αρχαίες κατασκευές αντικατοπτρίζουν το κάλλος, διότι αντικατόπτριζαν την αρμονία και το κάλλος του σύμπαντος….. Οι αρχαίοι συνέπρατταν και συνεργάζονταν με την φύση. Σήμερα η ανθρωπότητα συμπεριφέρεται ως  ένας καταστροφικός ιός,   εξαπλώνεται και καταστρέφει. Ο πλανήτης μας όμως είναι πεπερασμένος, οι ανθρώπινες επιθυμίες και ανάγκες απεριόριστες χρόνος μετράει αντίστροφα,  και κανένας εξωγήινος δεν θα μας σώσει….

Ο Stephen Hawking , ο σπουδαιότερος επιστήμονας της εποχής μας  αναφέρει σχετικά:

«Θυμηθείτε να κοιτάτε ψηλά τα άστρα και όχι χαμηλά τα πόδια σας. Προσπαθήστε να βγάλετε νόημα από αυτό που βλέπετε και θαυμάστε αυτό που κάνει το σύμπαν να υπάρχει. Να είστε περίεργοι.  Για να κατανοήσουμε το Σύμπαν στο βαθύτερο επίπεδό του πρέπει να κατανοήσουμε γιατί υπάρχει κάτι αντί για το τίποτε. Γιατί υπάρχουμε; Γιατί υπάρχει αυτό το συγκεκριμένο πακέτο νόμων και όχι κάποιο άλλο;…

…Πρέπει να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε στο διάστημα για χάρη του μέλλοντος της ανθρωπότητας. Δεν νομίζω ότι θα επιβιώσουμε για άλλα χίλια χρόνια, χωρίς να αποδράσουμε από τον εύθραυστο πλανήτη μας… 

Είναι δυνατόν η ανθρώπινη φυλή να εξαφανιστεί, αλλά δεν είναι αναπόφευκτο. Νομίζω όμως πως μέσα στην επόμενη  χιλιετία είναι σχεδόν βέβαιο ότι μια καταστροφή, όπως πυρηνικός πόλεμος ή υπερθέρμανση του πλανήτη, θα πλήξει τη Γη..»