Πυθαγόρειος διαλογισμός

«Η φύσης και η αλήθεια δεν αποκαλύπτονται ποτέ γυμνές στα μάτια εκείνων των ανθρώπων που καρδιά των τρέφει ακόμη ίχνη κακίας και ο νους των γίνεται στίβος όπου στροβιλίζονται αντιφυσικοί διαλογισμοί και σκέψεις ταπεινές»

Πυθαγόρας

Το κλειδί της ευδαιμονίας είναι η αυτογνωσία δια μέσου της αυτοκάθαρσης. Ιδού η ατραπός:

Μην επιτρέψεις στα μάτια σου ύπνο απαλό πριν εξετάσεις τρεις φορές τις πράξεις της ημέρας: "Τι παρέβην; Τι δ' έρεξα; Τι μοι δέον ουκ ετελέσθη;"

Tι έπραξα που δεν έπρεπε;
Τι έπραξα που έπρεπε;
Τι δεν έπραξα που έπρεπε;

Ξεκινώντας από το πρώτο να προχωράς στη συνέχεια, και μετέπειτα προσεκτικά μεν, για τα κακώς πεπραγμένα σου να μέμφεσαι τον εαυτό σου, για τα χρηστά δε να ευχαριστιέσαι.

Γι’ αυτά να μοχθείς, να ασκείσαι, αυτά πρέπει να αγαπάς.Μ' αυτά ασχολήσου, αυτά μελέτα με προσοχή, αυτά είναι ανάγκη να αγαπήσεις με ζήλο.

Ιεροκλέους «Χρυσά Έπη» του Πυθαγόρα

Τα Μινωικά διπλά ιερά κέρατα και ο ιερός διπλός πέλεκυς ή λάβρυς

φωτογραφία  Βασίλης Ταγκούδης

Τα διπλά ιερά κέρατα ή κέρατα καθοσιώσεως είναι το πιο συνηθισμένο ιερό σύμβολο της μινωικής λατρείας. Τοποθετούνται ως επίστεψη ιερών κτηρίων ή βωμών. Καμία φορά συνδυάζονταν με τον διπλό πέλεκυ. Σε άλλες παραστάσεις εικονίζονταν λατρευτές που στέκουν με σεβασμό μπροστά τους.

Τι συμβολίζουν όμως τα κέρατα; Τα κέρατα τα οποία είναι σήμα κατατεθέν του λαμπρού Μινωικού και όχι μόνο πολιτισμού, παραπέμπουν στην σελήνη λόγω της ομοιότητας του μηνίσκου της Σελήνης ( μισοφέγγαρου) με τα κέρατα της αγελάδας. Οι αρχαίοι Έλληνες, φαντάζονταν τη Σελήνη, να οδηγεί άρμα στον ουράνιο θόλο, όπως και ο αδελφός της ο Ήλιος, το οποίο έσερναν αγελάδες ή ταύροι.

Η Σελήνη αποτέλεσε και αποτελεί για την ανθρωπότητα ένα παγκόσμιο και διαχρονικό πνευματικό σύμβολο, τη θηλυκή αρχή της δημιουργίας του Κόσμου, καθώς και την πόρτα προς την απόκρυφη φύση της ανθρωπότητας και του σύμπαντος, προς εκείνο δηλαδή που μένει άφατο στην συνηθισμένη θέαση της Φύσεως, για αυτό ταυτίζεται και με τις μαγικές μυσταγωγικές τελετές.

Οι σεληνιακές φάσεις, της Νέας Σελήνης, της Σελήνης σε χάση, και της Πανσελήνου, συνδέθηκαν με την Τρίμορφη Εκάτη η οποία συμβόλιζε την νεαρή κοπέλα, ντροπαλή και αφανή, (ως παρθένα Αρτέμιδα), την ημισέληνο με την ώριμη γυναίκα σε αναπαραγωγική ηλικία , εφόσον η φάση αυτής της σελήνης μοιάζει με την φουσκωμένη κοιλιά εγκύου γυναικός, και την γεμάτη Πανσέληνο σε πλήρη ανάπτυξη, ως γηραιά κυρία.

Δεν είναι φυσικά τυχαίο, πως το όνομα της Ευρώπης, μας παραπέμπει επίσης στη Σελήνη, καθώς είναι αυτή που βλέπει τα πάντα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ονόματα το όνομα της μητέρας της Τηλέφασσας, που φέγγει από μακριά. Όλες οι ηρωίδες του Kρητικού μύθου, όπως η Αριάδνη και η Βριτόμαρτις ή Δίκτυννα έχουν ονόματα, που μας ανάγουν στον λατρευτικό κύκλο της Άρτεμης, δηλαδή αναφέρονται στη Σελήνη. Για την σχέση της μητριαρχίας, των σεληνιακών θεοτήτων και της μεγάλης θεάς των όφεων διαβάστε εδώ σχετικό άρθρο :  «Η αρπαγή της Ευρώπης, από το άλσος Περιστερίου στον μύθο».

Ο ταύρος σχετίζεται με το Δία (ο οποίος μυθολογικά γεννήθηκε μεγάλωσε στην Κρήτη) και ο οποίος μεταμορφώθηκε σε λευκό ταύρο για να απαγάγει την Ευρώπη (ταυροπάρθενος) κόρη του Αγήνορα και να την μεταφέρει στην Κρήτη.

Εκεί την παντρεύτηκε και από το γάμο τους γεννήθηκαν τρεις γιοι: ο Μίνωας που έγινε βασιλιάς της Κνωσού, ο Ραδάμανθυς που κυριάρχησε στη Φαιστό, και ο Σαρπηδών. Επίσης, ταύρος αναδύθηκε από τη θάλασσα, και τον οποίο έστειλε ο Ποσειδώνας στο Μίνωα μετά από επίκλησή του, ώστε αυτός να τον θυσιάσει ως αντάλλαγμα για το θρόνο της Κρήτης που τον διεκδικούσε και ο αδερφός του Σαρπηδώνας.

Ο Μίνωας τελικά έγινε βασιλιάς της Κρήτης, αλλά γοητευμένος από την ομορφιά του ταύρου δεν εκπλήρωσε το τάμα του και δεν τον θυσίασε με αποτέλεσμα να προκαλέσει την οργή του Ποσειδώνα, ο οποίος έκανε την Πασιφάη –κόρη του Ήλιου και της Περσηίδας- γυναίκα του Μίνωα, να ερωτευτεί τον ταύρο. Η Πασιφάη με τη βοήθεια του Δαίδαλου –ο οποίος κατασκεύασε ομοίωμα αγελάδας, μέσα στο οποίο μπήκε η Πασιφάη- ήρθε σε ερωτική επαφή με τον ταύρο και από αυτή την συνεύρεση γεννήθηκε ο Μινώταυρος .

Η κεφαλή του ταύρου ήταν το σύμβολο της ισχύος του Μινωικού πολιτισμού . Το αίμα του ταύρου κατά τη θυσία του σε τέλεση ιερουργικών μυστηρίων για τους υποψήφιους μύστες που προσδοκούσαν την ανακήρυξη τους σε ιερείς, συμβόλιζε την αναγέννηση και την άνοδο σε υψηλότερη πνευματική σφαίρα.

Σύμβολο που σχετίζεται με τα διπλά ιερά κέρατα είναι ο ιερός διπλός πέλεκυς ή λάβρυς στον οποίο αποδίδονταν, θεραπευτικές, μαγικές, προφυλακτικές ιδιότητες. Έτσι όπου τοποθετούνταν, θεωρείτο ότι έθετε το οικοδόμημα ή το αντικείμενο που ευρίσκονταν υπό υψηλή προστασία και κατ’ αυτόν τον τρόπο προσδοκούσαν την αποφυγή κάποιας βεβήλωσης. Επίσης θεωρούνταν το κατ’ εξοχήν σύμβολο της καθαγίασης και της μύησης. Επομένως συμβόλιζε την ψυχή που οδεύει για την θέωση και την ολοκλήρωση. Επίσης ο διπλός πέλεκυς συνήθως βρισκόταν στο κέντρο του όποιου ιερού, για να φανερώνει την ιερότητα και το «άβατο» αυτού του μέρους. Εκτός των άλλων συμβόλιζε την δημιουργική ένωση δύο εκ των δυνάμεων της Φύσης, δηλ. της παραγωγικής και της γονιμοποιού ..

Για τον συμβολισμό των κερασφόρων θεών διαβάστε εδώ :  Κερασφόροι θεοί, και συμβολισμός

Η θεά Νίκη και η Nike...(Όταν η αρχαία Ελληνική μυθολογία εμπνέει..)

Το όνομα «Nike» της  γνωστής πολυεθνικής εταιρείας παραγωγής αθλητικών ειδών,  προέρχεται από το ελληνικό «Νίκη», και εμπνεύστηκε την ομώνυμη αρχαία Ελληνική φτερωτή θεά Νίκη *.

Ο ιδιοκτήτης της τότε μικρή εταιρείας Φιλ Νάιτ, είχε ζητήσει  το 1964, από τους 45 υπαλλήλους του να προτείνουν ένα εύηχο όνομα, ρίχνοντας από ένα χαρτάκι σε ένα καπέλο (ο Νάιτ είχε προτείνει το «Dimension Six»).

Ένας από τους υπαλλήλους του έριξε το χαρτάκι με το όνομα Nike, καθώς είχε δει το προηγούμενο βράδυ την ομώνυμη θεά στο όνειρό του... Μάλλον διάβαζε αρχαία Ελληνική μυθολογία....

Υ.Γ. Παρατηρήστε πως και το σήμα της Nike ομοιάζει με φτερό γερμένο στο πλάι (Η νίκη έφερε φτερά καθώς αυτά συμβόλιζαν πως η νίκη πετά απρόσμενα από την μία παράταξη στην άλλη) .

* Ένα από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής αρχαιότητας είναι το άγαλμα της Νίκης  της Σαμοθράκης ελληνιστικό γλυπτό του 2ου π.Χ. αιώνα σκαλισμένο σε παριανό μάρμαρο, που παρίστανε τη θεά Νίκη. Η Θεά Νίκη ήταν ηνίοχος των θεών, και έφερε στην πλάτη της ένα ζεύγος φτερών, συμβολίζοντας πως η νίκη είναι πάντα αβέβαιη, και πως μπορεί να πετάξει απροειδοποίητα από την μία παράταξη στην άλλη.

Ο Παυσανίας αναφέρει πως οι Αθηναίοι για να καθηλώσουν το άγαλμα της Νίκης στην Ακρόπολη και την πόλη των Αθηνών κατασκεύασαν το άγαλμα της δίχως φτερά (μη πετάξει και φύγει),, για αυτό και ονομάστηκε Άπτερος νίκη.

Η νίκη όμως προϋποθέτει σωστή προετοιμασία, προεργασία, και ατέρμονη προσπάθεια και φυσικά δεν εγκλωβίζεται στις ανθρώπινες προσδοκίες, το αντίθετο θα επέφερε την ύβρη και την Νέμεση. Η νίκη πετά σε αυτόν που είναι λιγότερο αλαζόνας, καλύτερα προετοιμασμένος, σε συνεχή εγρήγορση, και φυσικά περισσότερο τυχερός από τον αντίπαλο.

Σε μία τέτοια συνάρτηση οι κοινωνίες που μπορούν να κερδίσουν μάχες, να προαγάγουν την κουλτούρα , τον πολιτισμό, τις αξίες και να κερδίσουν μία θέση στο διεθνές ιστορικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι, είναι αυτές που απαρτίζονται από σπουδαίους πολίτες. Οι σπουδαίοι πολίτες είναι σπουδαίοι λόγω της ‘σπουδής’, της παιδείας δηλαδή, των αξιών και των προτύπων που τους προσφέρει το οργανωμένο σύνολο ανθρώπων (το κράτος).

Σε αυτές τις κοινωνίες η σχέση ατόμου και συνόλου οφείλει να είναι αμφίδρομη. Το άτομο (οφείλει να ) επιδιώκει την προσωπική, πνευματική ανέλιξη, προς όφελος του συνόλου. Και τούτο για να αισθάνεται επάξια ως ψηφίδα, σε ένα εξαίσιο ψηφιδωτό που είναι η κοινωνία που του αρμόζει, και στην οποία αρμόζει….

Μία κοινωνία που θα κερδίζει μάχες στηριζόμενη στις δικές δυνάμεις της, δίχως αυταπάτες, μία κοινωνία με όραμα και θέληση να κερδίσει το μέλλον της, δίχως να εγκλωβίζεται στο ένδοξο παρελθόν ή στο γκρίζο και ανύπαρκτο παρόν..!!