Η ατραπός της γνώσης

«Πιστέψτε εκείνους που ψάχνουν την αλήθεια και αμφισβητήστε εκείνους που τη βρήκαν».

Όταν κάποιος βαδίζει την «ατραπό» της γνώσης, αρχίζει να «γνωρίζει» σταδιακά, με αποτέλεσμα οι σκέψεις και οι γνώσεις του, να αλληλοσυγκρούονται.  Κάθε βήμα της μάθησης του μοιάζει με ένα νέο νοητικό άθλο, μία καινούργια πρόσκληση και αποκάλυψη, μία ανοδική σκάλα, στο βάθος της οποίας λάμπει αμυδρά ένα φως.. 

Στην διαδρομή, θα συνειδητοποιήσει πως οι γνώσεις που «φαινομενικά κατέκτησε», δεν είναι στην πραγματικότητα ποτέ κτήμα του, καθώς είναι γνώσεις και σκέψεις άλλων, δεν υπάρχει «νοητική παρθενογένεση», εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεται, πως ότι «νόμιζε ότι γνώριζε», δεν αφορούσε πραγματικές γνώσεις, αλλά απόψεις … 

Εάν επιμείνει στις αναζητήσεις του με όλο του το 'είναι', τα δόγματα σταδιακά θα εξαφανιστούν, καθώς , όλοι οι δρόμοι ενώνονται στην πηγή τους. Η «χωριστικότητα» είναι ανθρώπινη και μόνο ανάγκη.  Είναι το σημείο εκείνο, που θα γνωρίζει, πότε και με ποιο τρόπο, θα πρέπει να χρησιμοποιεί τη γνώση του, η οποία θα είναι πλέον βίωμα, με διαύγεια, και όραμα και επίγνωση, για ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο.Είναι το κομβικό εκείνο σημείο, στο οποίο δεν θα συγχρονίζεται απλά με τον «ανώτερο σκοπό» του, αλλά θα «μεταβάλλεται» ο ίδιος,  στο αντικείμενο της αναζήτησης του (αυτογνωσία).  Για να επιτευχθεί αυτό...

Ίσις αποκαλυμμένη..

«Εγώ, η Ίσιδα, είμαι όλα όσα έχουν υπάρξει, όσα υπάρχουν και όσα θα υπάρξουν. Κανείς θνητός άνθρωπος δεν αφαίρεσε ποτέ το πέπλο μου.»

Ισις  Νational Park System in West Branch, Iowa, United States .

Ο Πλούταρχος αναφέρει στο περί Ίσιδος και Οσίριδος, πως η Ίσις είναι το θηλυκό στοιχείο της φύσης, δεκτικό κάθε γένεσης, γι’ αυτό και ο Πλάτων την αποκαλεί τροφό και υποδοχή των πάντων, ενώ ο πολύς κόσμος την αποκαλεί «μυριώνυμη», επειδή δέχεται όλες τις μορφές και τις ιδέες, με την προτροπή τού λόγου, καθώς έχει σύμφυτο τον έρωτα τού πρώτου και κυριοτάτου όλων, που είναι το ίδιο το αγαθό, εκείνο που αυτή ποθεί κ’ επιδιώκει, ενώ αποφεύγει και απωθεί το μερίδιο τού κακού, ρέποντας πάντοτε προς το καλύτερο – αν και η ίδια είναι χώρος και ύλη γι’ αμφότερα – στο οποίο διαθέτει τον εαυτό της γιά να γεννήσει από αυτήν και να κατασπείρει σ’ αυτήν απορροές και ομοιότητες, με τις οποίες χαίρεται κ’ ευχαριστιέται να κυοφορεί και να γονιμοποιείται με τις γενέσεις, αφού η γένεση στην ύλη είναι εικόνα τής ουσίας και το γινόμενο είναι απομίμηση τού όντος. …

Η Ίσις γεννά ως αισθητό κόσμο και ως εικόνα τού νοητού.. Ο Πλάτων λέει ότι τ’ όνομά της δηλώνει την ουσία, την οποία οι παλαιότεροι αποκαλούσαν «ισία». Έτσι ονόμαζαν και την νόηση και την φρόνηση, που είναι η φορά και η κίνηση τού νου, ο οποίος προχωρά και μεταφέρεται, ενώ συνέδεαν την κατανόηση και το καθ’ ολοκληρίαν αγαθό και την αρετή με όσα ρέουν ακάθεκτα και τρέχουν. (1)

Ίσις αποκαλυμμένη, καλλιτεχνική απεικόνιση, της αρχαίας Θεάς

Ας δούμε τώρα πως αποσυμβολίζεται το άγαλμα της Ίσιδος που υπήρχε στην Αίγυπτο, στον ναό της Σάιδος.  Πάνω της είναι τοποθετημένα όλα τα κύρια σύμβολα της Θηλυκής Αρχής. Πίσω από το κεφάλι της διακρίνεται ένας ουροβόρος όφις, σύμβολο της αέναης λειτουργίας των νόμων του Σύμπαντος, αλλά και του ίδιου του Σύμπαντος που τρέφεται από τον εαυτό του. Η ίδια η Ίσις στεφανώνεται από φύλλα ελιάς, κορώνα της Βασίλισσας της Φύσης. Πάνω από το κεφάλι της προβάλλουν τρία κέρατα της Αμάλθειας, που περιέχουν τα απεριόριστα αγαθά της Φύσης. Στο αριστερό αυτί έχει σαν σκουλαρίκι το σύμβολο της Σελήνης και στο δεξί του Ήλιου. Η θέση τους είναι ενδεικτική της πολικότητας, αριστερά το δεκτικό, παθητικό στοιχείο, δεξιά το ενεργητικό. Το δεξί της στήθος καλύπτεται από ένα τσαμπί σταφύλια και το αριστερό από ένα δεμάτι στάχυα, συμβολίζοντας έτσι την πηγή της τροφής κάθε πλάσματος. Η ζώνη στη μέση της έχει μια τετράγωνη χάλκινη πόρπη, ενδεικτική των Τεσσάρων Στοιχείων.

Το άγαλμα είναι τοποθετημένο σε ένα μαύρο τετράγωνο βράχο, συμβολίζοντας το στήριγμα της Φύσης στον υλικό κόσμο. Οι κεφαλές κριών στις γωνιές του κύβου είναι σύμβολα του ζώδιου του Κριού. Ο Κριός είναι το σημείο της έναρξης της μακραίωνης πάλης της συνείδησης μέσα στην ύλη. Τα φίδια που είναι αιχμαλωτισμένα κάτω από τα πόδια της είναι οι ανισόρροπες και μη εξαγνισμένες όψεις του ανθρώπου, τα Κλιφόθ. Στο δεξί της χέρι κρατάει ένα καράβι. Είναι ο φυσικός μας φορέας, με τον οποίο ταξιδεύουμε μέσα στους ταραγμένους ωκεανούς του Χρόνου. Η ζυγαριά είναι το μέρος όπου τοποθετούνται οι πράξεις και οι εμπειρίες που αποκομίζουμε, για να ζυγιστούν από το Θεό 'Aνουβι και να κριθούν από τον Όσιρι.

Στο αριστερό της χέρι κρατάει ένα σείστρο κι ένα κύμβαλο, το οποίο με την κρούση του παράγει το βασικό τόνο της Φύσης, τη νότα Φα. Το κύμβαλο είναι τετράγωνο, αντί του κανονικού τριγώνου, για να συμβολιστεί ότι όλα τα πλάσματα μετουσιώνονται και αναγεννιούνται σύμφωνα με την αρμονία των τεσσάρων στοιχείων.

Πιο κάτω κρέμεται ένα κουτί γεμάτο αναμμένα κάρβουνα και θυμιάματα. Η Ίσις μεταφέρει μαζί της την ιερή φωτιά, η οποία διατηρείται ζωντανή σε ένα ιδιαίτερο ναό από παρθένες εστιάδες. Αυτή η Φωτιά είναι η πρωταρχική, αιώνια φλόγα της Φύσης -αιθέρια και ζωοδότρα.

Οι δυο Στήλες ανάμεσα στις οποίες στέκει, δείχνουν το γεγονός ότι η Φύση πετυχαίνει την παραγωγικότητα μέσω της πολικότητας. Σαν προσωποποίηση η Ίσις στέκει ανάμεσα στα δυο αντίθετα, δείχνοντας ότι η κατανόηση βρίσκεται πάντα στο σημείο ισορροπίας, και ότι η αλήθεια συχνά σταυρώνεται μεταξύ των δύο στηλών . (2)

«Θα ανακαλυφθεί ότι οι μύθοι εμπεριέχουν αλληγορικά τις μεγαλύτερες αλήθειες…τους «χαμένους κρίκους» της η επιστήμη θα πρέπει να τους αναζητήσει σε αυτούς τους γελοιοποιημένους θρύλους» 
H.P. Blavatsky, «Ίσις Αποκαλυμμένη»

--------------------------------------------

Παραπομπές 

1. Περί Ίσιδος και Οσίριδος, Πλούταρχος.

2. Απόσπασμα από την διάλεξη, " Ίσις -Η Μητέρα του Κόσμου", που δόθηκε από τον Φιλοσοφικό Σύλλογο ΙΑΜΒΛΙΧΟ στις 2 Μαρτίου 1983 

Μία διαφορετική ομιλία ενός καθηγητή, για την επέτειο του 1821.

Το κείμενο που θα διαβάσετε, λέγεται πως το  απηύθυνε ένας φωτισμένος δάσκαλος στους μαθητές του, πριν από λίγα χρόνια, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου. 

Σκέφτηκα να σας μιλήσω για τον Καραΐσκάκη, αλλά το μυαλό σας θα πάει στο γήπεδο. Σκέφτηκα να σας  μιλήσω για το 21, Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.

Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σας ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.  Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα , τι να λένε σε εσάς, σε εσάς που βιάζεστε να φύγετε να πάτε για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.

Θα σας μιλήσω λοιπόν προσωπικά. Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο, και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού.  Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία, ή και περισσότερα χρόνια.

Θα σου μιλήσω σταράτα για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου. Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις, οι μαθητές που δίδαξα φέτος στην συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος.

Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές,  δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη. Με έργα, με λόγια, με ύβρεις, Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος Που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.

Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει Πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο, Πως εκτός του γνωστικού ελλείμματος Το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων. Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία, είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας, των δασκάλων σας και των γονιών σας.

Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε, πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση, πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα. Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, Θα σας γεράσουν πρόωρα. 

Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο, Σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν του χρόνια, για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια, ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.. Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο, και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα, για να μας πει την ιστορία του βίου του, το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών.

Αυτό το παράδειγμα είναι για σένα το πιο κατάλληλο, και μπορείς νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη , να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε, το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόμο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον μπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραΐσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα, ήταν πάνω απ' όλα μπεσαλής. Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς. Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα.

Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας, να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον, να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία. Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, του Νικηταρά.

Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, Συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του, και έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους.

Δεν ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα,κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.

Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά. Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα, μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας, να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα, για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι, πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, της εποχής στην οποία μεγαλώνετε.

Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της, περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά, και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.

Κι όταν βλέπω την εποχή μας να μαραζώνει χωμένοι στην αλλοτρίωση, στην οικονομική κρίση, στο έλλειμμα οράματος, στην ανεργία, στην αποχαύνωση της τηλεόρασης των Τούρκικων σήριαλ, μόνο σε εσάς ελπίζω, στην ειλικρινή σας διάθεση να αγωνιστείτε, να αντισταθείτε, να πολεμήσετε, να νικήσετε.

Μη μας απογοητεύσετε…!

Το κείμενο με μικρές "επεμβάσεις" από τον γράφοντα δημοσιεύθηκε στο βήμα στις 22/4/2010.

Το τέλος του Πανός..

Ο Πλούταρχος αφηγείται ότι επί της βασιλείας του Τιβερίου ένα πλοίο με επιβάτες, που έπλεε κοντά στους Παξούς, αναστατώθηκε όταν ο πλοίαρχος του πλοίου, Θαμούν, άκουσε μια δυνατή φωνή να του φωνάζει ότι ο Μέγας Παν πέθανε. Η φωνή ήταν υπερφυσική και τάραξε όλους πάνω στο πλοίο, γιατί ανέφερε και το όνομα του πλοιάρχου, με την εντολή να αναγγείλει το φοβερό γεγονός. 

Η είδηση διαδόθηκε στη Ρώμη και έφτασε ως τα αφτιά του αυτοκράτορα Τιβερίου, που κάλεσε το Θαμούν και πολλούς φιλοσόφους, καθώς θορυβήθηκαν. Αυτοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να επρόκειτο για τον Πάνα, το γιο του Ερμή , αλλά δεν βρέθηκε καμιά ικανοποιητική εξήγηση.

Η ιστορία αυτή ίσως συμβολίζει το τέλος του φυσιολατρικού αρχαίου κόσμου, όπου όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι Πυθαγόρειοι : " Η προς την Φύση λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντίθετα λατρεία προς πρόσωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λατρεύουμε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμούμε μόνο για τα έργα τους."

Η φυσιολατρία ως έννοια εντάσσεται σε μία προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του ανθρώπου με την φύση της οποίας αποτελεί αναπόσπαστο μέλος, κάτι που φαίνεται να έχει ξεχαστεί. Και αυτό όταν ως υλική ποσοτική αξία, δεν είμαστε τίποτε περισσότερο παρά λίγα γραμμάρια άνθρακα, αζώτου, θείου φωσφόρου οξυγόνου και αρκετού νερού με αμελητέα αντικειμενική αξία.

Η εκδήλωση της ζωής και μόνο είναι ένα θαύμα, που χαρακτηρίζεται από την πολυπλοκότητα και την οργάνωση. Ακόμη και μία πρωτόγονη μορφή ζωή, ένας μονοκύτταρος οργανισμός, παρουσιάζει τέτοια πολυπλοκότητα που δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με κανένα προϊόν της ανθρώπινης διάνοιας.

Η φυσιολατρία λοιπόν είναι ένας φυσικός και αβίαστος σεβασμός στην ίδια την ζωή, ένας σεβασμός στην εκδήλωση της ζωής. Αν σεβαστείς την φύση , εάν παρατηρήσεις όλες τις εκδηλώσεις της, εάν περπατήσεις ξυπόλητος στο χώμα, εάν καλλιεργήσεις τα παιδιά της θα σε μάθει τα μυστικά της θα σε μάθει να σέβεσαι τον εαυτό σου, και να κατανοήσεις την θέση σου στο σύμπαν…

Αυτό που είναι σίγουρο πως θα συμβεί είναι , πως με την μετα- παγανιστική αντίληψη του ανθρώπου ως τον κυρίαρχο του κόσμου και της φύσης, είναι,  πως εάν θέλουμε να επιβιώσουμε, θα πρέπει να πάψουμε να φερόμαστε ως ένας «ιός», που εξαπλώνεται και καταστρέφει.

Σε διαφορετική περίπτωση θα συμβεί ότι και με τα κύτταρα στο σώμα μας, όταν κυριαρχήσουν τα καρκινικά κύτταρα έναντι των υγιών επέρχεται η εξόντωση του οργανισμού (Το κάθε κύτταρο του που έχει συγκεκριμένη θέση στην δομή του σώματος, έτσι ώστε να εκφράζεται ένα σύνολο. Από την στιγμή που θα δοθεί μία εντολή στο κύτταρο αυτό θα την εκτέλεση, προς την εύρυθμη λειτουργία του συνόλου. Σε αντίθεση περίπτωση το κύτταρο θα πάψει, καθώς αυτό προκαλεί την ενεργοποίηση του αμυντικού συστήματος και εφαρμόζεται η εξουδετέρωση του).

Ως επίλογο, θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του Σρι Ορομπίντο σχετικά με το σημαντικότερο πρόβλημα του σύγχρονου κόσμου...

«Αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα υποβάλλεται σε μια εξελικτική κρίση, στην οποία κρύβεται μια επιλογή του πεπρωμένου της. Από μια άποψη ο ανθρώπινος νους έχει επιτύχει μια τεράστια ανάπτυξη, από την άλλη, όμως, στέκει αποσβολωμένος και είναι συγχυσμένος, καθώς δεν μπορεί πλέον να βρει το δρόμο του... Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει ένα πολιτισμικό σύστημα που έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλο για την περιορισμένη διανοητική ικανότητα και κατανόησή του. Καθώς μάλιστα διαθέτει ακόμα περισσότερο περιορισμένη ικανότητα να διαχειρίζεται και να χρησιμοποιεί αυτό το σύστημα, απλά έχει δημιουργήσει έναν επικίνδυνο υπηρέτη για τις ορέξεις του εγώ του».

Μυσταγωγία

Εαρινή ισημερία και μυσταγωγία..!

Εαρινή ισημερία σήμερα, η πρώτη ημέρα της άνοιξης. Η ισημερία που συμβαίνει την άνοιξη ονομάζεται εαρινή (εαρινή ισημερία), είναι από τις 20 έως 22 Μαρτίου κάθε χρόνο ενώ η φθινοπωρινή (φθινοπωρινή ισημερία), είναι στις 22 ή 23 Σεπτεμβρίου. Την ημέρα αυτή ο Ήλιος βρίσκεται κάθετα πάνω από τον ισημερινό της Γης και η διάρκεια της ημέρας είναι περίπου ίση με της νύχτας.

Ισημερία, όπως προκύπτει και από την ίδια τη λέξη, είναι το φαινόμενο που υποδηλώνει ότι η διάρκεια της νύχτας, είναι ακριβώς ίδια με τη διάρκεια της ημέρας. Συμβαίνει δύο φορές – δύο ημέρες το χρόνο: μία την άνοιξη και μία το φθινόπωρο.

Μυθαγωγικά και Μυσταγωγικά, οι αρχαίοι πολιτισμοί οι οποίοι ήταν άμεσα συνδεδεμένοι με την Γαία, δια μέσω των τελετουργιών τους ήθελαν να αλληγορήσουν, πως όπως αυτή την εποχή φυτεύουμε τους καρπούς (οι οποίοι παραμένουν αόρατοι στην αγκαλιά της Γαίας για όσο αναπτύσσονται με την αύξηση του ηλιακού φωτός και της θερμοκρασίας) τους οποίους θα θερίσουμε το καλοκαίρι, κατά τον ίδιο τρόπο, θα πρέπει να καλλιεργήσουμε στις ψυχές μας και στο πνεύμα όλες τις ανώτερες ψυχικές και πνευματικές ιδιότητες ώστε να γίνουν πραγματικότητα.

Θερίζουμε ότι σπέρνουμε. Σύντομοι και εύκολοι δρόμοι δεν υπάρχουν! Σπείρετε όνειρα και θετικά συναισθήματα. Όπως γράφει ο Ρίτσος: "Η καρδιά του ανθρώπου.. είναι σαν μια ρίζα μέσα στο χώμα.. Όταν πλησιάζει η Άνοιξη.. μπορεί να πετάξει πάλι βλαστάρια" !!

Ψήγματα* αποσυμβολισμών στο μυσταγωγικό και μυθαγωγικό ταξίδι των άθλων του Θησέα (Άσκηση εντοπισμού)

O καθημερινός άνθρωπος, δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί και να κατανοήσει τους αόρατους δεσμούς της ύπαρξης του με την πνευματική "φύση του", η οποία είναι ομοούσια της φύσης, της οποίας αποτελεί τέκνο." Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον" (αρχικά ο νεαρός Θησέας δεν γνωρίζει πως είναι γιος του βασιλικής γενιάς. Εικάζεται επίσης πως ο Θησέας δεν ήταν γιος του Αιγέα, αλλά του Ποσειδώνα- θεϊκή γενιά ).

Aυτό αρχίζει να συμβαίνει, όταν το άτομο όντας ταλαιπωρημένο από τις δοκιμασίες (ο μυητικός δρόμος του προς την Αθήνα), τις θλίψεις και τις απογοητεύσεις του βίου (εκ της βίας - όπως παραπάνω, σκέψου επίσης Θησέας εναντίων Μινώταυρου), βυθομετρώντας τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις του, στρέφεται σε υψηλότερες και πνευματικότερες αναζητήσεις (κάθοδος στον Λαβύρινθο).

Tότε, αναζητώντας απαντήσεις και λύσεις, ανακαλύπτει την άκρη ενός αόρατου πνευματικού μίτου (βλέπε Αριάδνη ), η οποία σταδιακά τον οδηγεί προς την εσωτερική του πνευματική πραγματικότητα (κάθοδος και έξοδος από τον Λαβύρινθο).

Tότε αρχίζει να αναγνωρίζει μια πνευματική τάξη η οποία φθάνει την ανθρώπινη αντίληψη ως ηθική, και τότε συνειδητά επιλέγει ανάμεσα στο προσωρινό που είναι το κακό και το καλό, που είναι το αιώνιο.

Aρχίζει να επιλέγει ανάμεσα σε εκείνο που εξυπηρετεί το Eγώ του και σε εκείνο που εξυπηρετεί το σύνολο (τον λαό της Αθήνας το βασίλειο του, το οποίο κληρονόμησε από τον πατέρα του).

Aρχίζει να οριοθετεί τον εαυτό του με πνευματικές ιδέες, που είναι η αυταπάρνηση και η ανιδιοτέλεια,ενώ περιορίζοντας την ασταμάτητη επιθυμία και την απληστία, αποστασιοποιείται από οτιδήποτε χωρίζει και ξεστρατίζει τους ανθρώπους από την ενότητά τους (η ένωση των δήμων της Αθήνας - Αι αθήναι).

Σε αυτή την καμπή που είναι η συνειδητοποίηση του σκοπού της ανθρώπινης ύπαρξης, στέκει το δικαίωμα να επιλέξει ο αναζητής την ατραπό μέσω της οποίας θα πορευτεί για την πνευματική του μετάλλαξη...

* Βλέπε παλαιότερα σχετικά άρθρα Μυσταγωγίας

«Μάθε να μαθαίνεις».

«Το καθετί στον κόσμο έχει το μέτρο του. Άριστο τη στιγμή του να γνωρίζεις».
Πίνδαρος

Η «γνώση» δεν έχει αξία ως αυτοσκοπός. Αποκτά αξία όταν «μοιράζεται». Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο είχε πει ο Σωκράτης, είναι να σταματήσει να σκέφτεται. Κέρασε ένα πεινασμένο ψάρια, και θα φάει για μία μόνο ημέρα. Μάθε τον να ψαρεύει, και θα έχει συχνά φαγητό στο πιάτο του. «Μάθε να μαθαίνεις».

Η γνώση δεν σηματοδοτεί κατ΄ ανάγκη την ευτυχία! Η γνώση τις περισσότερες φορές, σηματοδοτεί την μοναξιά ίσως και την λοιδορία. Κάποιος αρχαίος φιλόσοφος συζητούσε σχετικά με ένα φίλο του, και του είπε πως όσοι ασχολούνται με την φιλοσοφία πρέπει να είναι έτοιμοι για τους χλευάζουν έως την μέση ηλικία. 

Ο φίλος του τότε τον ρώτησε: «γιατί μέχρι την μέση ηλικία μόνο; Mετά τους αποδέχονται;» 

Και ο σκεπτόμενος φίλος μας του απάντησε : «Όχι, απλά το συνηθίζουν»!!!..

Η αγαπημένη Τζένη Καρέζη είχε γράψει κάτι παρόμοιο στα τετράδια ζωής :

 «Μεγαλώσαμε πια! Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ακούω να συζητάνε. Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα. Και εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο. Γιατί υπάρχουνε πολλοί...!»

Και όμως γυρίζει...!

«Πρέπει να δεχόµαστε τους θεούς και να τους αφήνουµε όπως ο καθένας, σύµφωνα µε το νόµο και το έθιµο, είναι διατεθειµένος να αντιλαµβάνεται»
Πλούταρχος, Περί κοινών εννοιών προς Στωικούς, 1074, 31.

Ο πρώτος που ισχυρίστηκε ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο ήταν ο Αρίσταρχος ο Σάμιος, ο οποίος γεννήθηκε το 310 π.Χ. Για αυτό τον λόγο, ο Στωικός φιλόσοφος Κλεάνθης πρότεινε στους Αθηναίους  την καταδίκη του «αιρετικού» Αρίσταρχου του Σάμιου, µε τη δικαιολογία, ότι κινούσε την Εστία των θεών και των ανθρώπων.

Υποστήριζε πως : «Οι Έλληνες θα πρέπει να υποβάλουν τον Αρίσταρχο τον Σάµιο σε δίκη επί ασέβεια, διότι προσπαθεί να κινήσει την Εστία του κόσµου (τη γη)». Η συγκεκριμένη κατηγορία, έχει διασωθεί από τον Πλούταρχο, στο έργο του Περί του εµφαινοµένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης.

Ο Πλούταρχος αναφέρει στη συνέχεια: «Μόνο φίλε, πρόσεξε µη µας εµπλέξεις σε κατηγορία επί ασεβεία, όπως άλλοτε ο Κλεάνθης ενόµιζε ότι έπρεπε να κάνει µε τον Αρίσταρχο τον Σάµιο, και προσκάλεσε γι’ αυτό όλους τους Έλληνες, διότι αυτός (ο Αρίσταρχος) κινούσε του κόσµου την Εστία, όταν προσπαθούσε ο άνθρωπος να διασώσει την ερµηνεία των διαφόρων φαινομένων, και δίδασκε ότι ο Ουρανός µένει ακίνητος, ενώ η Γη κινείται κατά λοξό κύκλο και συγχρόνως γύρω από τον άξονά της».

Ο Αρίσταρχος τελικά αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα προκειμένου ν’ αποφύγει την καταδίκη. Για να ερμηνεύσουμε την στάση του Κλέανθη θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, πως οι Στωικοί είναι εκείνοι οι οποίοι υποστήριζαν την αλληγορική ερμηνεία των µύθων, µετά τον Θεαγένη τον Ρηγίνο, ο οποίος πρώτος προσπάθησε τον 6ο π.Χ. αι. να ερμηνεύσει αλληγορικά τον Όµηρο.

Ο Κλεάνθης  υπήρξε ο  κατ’ εξοχήν εισηγητής της αλληγορικής ερμηνείας, ενώ στη συνέχεια ο Χρύσιππος συστηματοποίησε αυτή τη μέθοδο. Έτσι µέσα από τους μύθους τους σχετικούς µε τους θεούς, ο φιλόσοφος, προσπαθούσε να εξηγήσει και να βάλει σε τάξη όχι πλέον τη ζωή των θεών αλλά τη ζωή των ανθρώπων.

Ο ουρανός αποτελούσε για τον Κλέανθη το θέατρο των αλληγορικών του θεωρήσεων, και το μοντέλο του Αρίσταρχου μάλλον του ανέτρεπε αυτό το μοντέλο ερμηνείας...…!
.

Η  ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται στις 6 Μαρτίου του 1616, όταν ο  Ιταλός φυσικός, μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος (Galileo Galilei, 15 Φεβρουαρίου 1564 – 8 Ιανουαρίου 1642), γνωστός ως Γαλιλαίος, υποστήριξε πως η Γη κινήται γύρω από τον ήλιο, κάτι το οποίο ερχόταν σε αντίθεση με τις τότε επικρατούσες Χριστιανικές πεποιθήσεις.

Ο Γαλιλαίος κλήθηκε στο Ιεροδικείο στη Ρώμη το 1633, όπου και του δώθηκε η εντολή να μην υποστηρίζει,  ούτε να διδάξει με οποιονδήποτε τρόπο την άποψη της ακινησίας του Ήλιου και της κίνησης της Γης. Έχοντας τότε, χωρίς δεύτερη σκέψη, υποσχεθεί να υπακούσει, αφέθηκε ελεύθερος και απέφυγε τον κίνδυνο να λογοκριθεί ή να απαγορευτεί κάποιο από τα βιβλία του. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Γαλιλαίος φεύγοντας από την Ιερά Εξέταση επέμεινε στην άποψή του, αναφωνώντας:  «Και όμως γυρίζει»!