Το μυστικό της αναγέννησης

 

Εγώ απλά σου μεταφέρω μου είπε, αυτό που μας είπαν οι παλαιότεροι, πως για να πεθάνει η παλαιά κατάσταση ενός ανθρώπου πρέπει να αναγεννηθεί. Ένας συμβολικός – μεταφορικός θάνατος, μίας πνευματικής κατάστασης, αρκετά επίπονη όμως και καθόλου εύκολη. Μία διαδικασία ωρίμανσης τόσο σωματικής όσο και πνευματικής. 

Μην αμελείς το σώμα σου, είναι το όχημα που σου δόθηκε από την φύση στο κοσμικό ταξίδι της ζωής σου, ώστε αν αναπτυχθείς, να εξελιχθείς. Είναι το μοναδικό που σου δόθηκε, φρόντισε το, αγάπησε το, γιατί μοχθεί ασταμάτητα να σε κρατάει υγιή, ακμαίο και ζωντανό.

To φίδι αλλάζει το δέρμα του όταν έχει έρθει η ώρα που ορίζει η φύση. Για αυτό τον λόγο το φίδι ήταν πάντα σύμβολο της εσωτερικής γνώσης. Το φίδι κατοικεί στην Γη, στην μήτρα όλων των μορφών της ζωής. Ωρίμανση σημαίνει να επιστρέφεις  βαθιά μέσα στον εαυτό σου.!.

«Γνώθι Σεαυτόν»! Μάθε τον  Εαυτό σου! Γύρνα πίσω στην πηγή, βούτα βαθιά μέσα σου. Παρατήρησε την πραγματική σου φύση, η οποία θα συναντήσει αναπόφευκτα την φύση στο σύνολο της. Η φύση είναι ο μεγαλύτερος και διαχρονικότερος δάσκαλος,  δεν κάνει διακρίσεις ούτε επηρεάζεται από ανθρώπινες δεσμεύσεις, και ερμηνείες είναι αυτή που είναι, και λειτουργεί με τους δικούς της κοσμικούς νόμους.

Αλλά για να κατανοήσεις τους νόμους της φύσης πρέπει να ξεπεράσεις το τραγούδι των σειρήνων, να ξεχάσεις τα ανθρώπινα, τα δόγματα, τις θρησκείες τις θεωρίες των ανθρώπων που επιθυμούν οπαδούς, πιστούς, στρατιώτες, πρέπει να ωριμάσεις πραγματικά, να συμπράξεις με την φύση, να παρατηρήσεις το μπουμπούκι που γίνεται άνθος, να ακολουθήσεις τις εποχές, να γίνεις ιερέας της Περσεφόνης, να ανάψεις την δάδα σου από την φωτιά του Προμηθέα. Μία φωτιά που εξαγνίζει, που απελευθερώνει, που αποκαλύπτει πως το σύμπαν βρίσκεται στα πάντα, συνεπώς και μέσα στον καθένα από εμάς.

Η  τυφλή πίστη σε δόγματα σε σκοτώνει πνευματικά. Τον πραγματικό σου εαυτό τον ανακαλύπτεις  μόνον όταν έχεις βαδίσεις το δικό σου μονοπάτι, όταν αποταυτιστείες από γνώσεις, ιδέες και πεποιθήσεις.

Στη ζωή, ωρίμανση σημαίνει να πηγαίνεις βαθιά μέσα στον εαυτό σου, ώστε να ανακαλύψεις το σύμπαν μέσα σου. Για να κατανοήσεις τι σημαίνει ωρίμανση, παρατήρησε την φύση. Εκεί, όπου ο Πάνας χορεύει με τις νύμφες, που εμψυχώνουν τα δέντρα, εκεί όπου ζουν οι Μούσες, που αντιπροσωπεύουν τις τέχνες και τις επιστήμες όπως μας δόθηκαν από την φύση. Η αλήθεια οφείλει να είναι απλή και κατανοητή, από όλους, όπως οι μύθοι. 

Παρατήρησε τα δέντρα. Καθώς το δέντρο ωριμάζει, οι ρίζες του πηγαίνουν ολοένα και βαθύτερα. Υπάρχει ισορροπία. Όσο πιο ψηλά πηγαίνει το δέντρο, τόσο πιο βαθιά πηγαίνουν οι ρίζες. Δεν μπορεί να υπάρξει ένα ψηλό δέντρο με μικρές Έτσι και στην ζωή, θα πρέπει να αποταυτιστείς, να αναπτύξεις τις δικές σου ρίζες, να ισορροπήσεις, ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σε αυτά που έμαθες, αυτά που βίωσες, αυτά που πρέπει να αφήσεις πίσω σου, αυτά που θέλεις να κρατήσεις, και αυτά που θέλεις να γίνεις.

Ο Δρόμος της αυτοανακάλυψης της προσωπικής αλήθειας που συναντά την αλήθεια που έρχεται από την φύση, απαιτεί την ταπεινότητα, την παρατήρηση, την ενσυναίσθηση. Αυτή η αλήθεια μπορεί μόνο να γίνει βίωμα.

Η απομάκρυνση μας από τη φύση δημιουργεί αναπόφευκτα μια απόσταση, αυτή η απόσταση λειτουργεί ως παραμορφωτικός φακός. Η απόστασή μας είναι που δημιουργεί την αλλοίωση, την παραμόρφωση της πραγματικότητας. Η φύση είναι ο Θεός στα πράγματα, ένας ναός η φύση, καθώς η θεότητα αποκαλύπτεται σε όλα τα πράγματα. Για αυτό τον λόγο τα πάντα  έχουν κάτι  θεότητα κρυμμένη μέσα τους. Η Θεότητα δεν βρίσκεται έξω από εμάς, αλλά και μέσα μας.  

Με ρωτάς, πως θα γυρίσεις στην πηγή, πως θα διδαχθείς την αλήθεια της φύσης. Αυτό δεν γίνεται στον θόρυβο της πόλης.  Ζήσε στην φύση, παρατήρησε την, σύμπραξε μαζί της, ζήτησε και θα δοθεί. Αυτό που ζητάς θα λάβεις, κι αυτό που ψάχνεις θα βρεις.

Βρες τον δικό σου χώρο, και όπως έλεγε ένας σοφός του παρελθόντος (Πλωτίνος): 

- «..Κλείνοντας τα μάτια 'άλλαξε' την όρασή σου και ξύπνα μια άλλη, που ενώ την έχουν όλοι, λίγοι τη χρησιμοποιούν..!.»

Μπες στο τώρα, άσε πίσω το  παρελθόν, μην σκέφτεσαι το μέλλον, μπες σε μία κατάσταση κενού. Η συνάντηση με το κενό μάς τρομάζει. Η σιωπή, η ακινησία απειλεί την υπόσταση μας, την κίνηση, την βοή την ζωή, απειλεί την αίσθηση του χρόνου, που σημαίνει ζωή.  

Οι πρόγονοι μας συμβόλισαν  την πύλη αυτή με την Μέδουσα, το τέρας με τα φίδια για μαλλιά, πάλι φίδια οι φύλακες της κρυφής γνώσης, αυτή που είχε την δύναμη να παγώνει τον χρόνο. Η Μέδουσα συμβολίζει όλες τις φοβίες, το υποσυνείδητο, τα αρχέγονα ένστικτα, τις δεισιδαιμονίες.

Μόνο ένας καθαρός και εξαγνισμένος νους,  ότι δηλαδή αντιπροσωπεύει η Θεά Αθηνά μπορεί να υπερβεί την κατάσταση της δέσμευσης, του φόβου, της απελευθέρωσης, για αυτό και η Αθηνά την κουβαλά ως τρόπαιο στο στήθος. Τότε μόνο ολοκληρώνει την πανοπλία, της, που συμβολίζουν τα πνευματικά όπλα του ανθρώπου, ο οποίος δεν διαθέτει φυσικά άλλα όπλα από την φύση παρά την νόηση του.

 

Το τεθερισμένο στάχυ των Ελευσινίων.

 

Τι και εάν τα αρχαία μυστήρια της θεάς και της κόρης, σίγησαν πριν από χιλιάδες χρόνια. Τι και εάν το θερισμένο στάχυ δεν επιδεικνύεται πια στους μύστες, αλλά στις οθόνες των χρηματιστηριακών αγορών;

Εχθές είδα και φωτογράφισα άγρια στάχυα να φυτρώνουν επάνω στα ερείπια μίας από τις κολώνες που κάποτε στέγαζαν το τελεστήριο της Ελευσίνος,  ώστε να μας θυμίζουν πως  η γονιμοποιός και εξελικτική δύναμη  της φύσης είναι πανταχού παρούσα, ακολουθώντας αέναα τον εποχικό και βλαστικό κύκλο, ανεξαρτήτως από τις ανθρώπινες πεποιθήσεις και προσδοκίες..

Η συντήρηση/διαχείριση της φωτιάς, και η καλλιέργεια της γης, ήταν τα πρώτα στοιχεία πολιτισμού του ανθρώπου.  Για αυτό τον λόγο το στάχυ μαζί και η δάδα αποτελούσαν τα σύμβολα των Ελευσινίων.  

Tο ιερό στάχυ, θεριζόταν κάθε χρόνο από την ιέρεια ή από κάποιο θεράποντα του ιερού τελετουργικά από το ιερό χωράφι της θεάς και φυλασσόταν στο ιερό. Eπιδεικνυόταν από τον Ιεροφάντη σε καταληκτική τελετή των Ελευσίνιων Μυστηρίων.

Η  Δήμητρα  συμβόλιζε την καλλιεργημένη γη. Αυτή η συνέχεια της Μεγάλης μητέρας, παρείχε τον δώρο της καλλιέργειας της Γης. Έφερε στο φως δια της κόρης Περσεφόνης το δώρο του πολύτιμου και μυστικού καρπού, του θερισμένου σταχιού. 

Ένας σπόρος που ,  κρυβόταν άφατος για ένα  ορισμένο διάστημα, μέσα στα σκοτεινά σπλάχνα της, στο βασίλειο του «Αίδιου» Άδη. Για αυτό η λατρεία της ήταν ταυτόχρονα και ειδυλλιακή και μυστηριακή.

Το ένα αγαθό της Δήμητρας στους ανθρώπους ήταν ο «πολιτισμός» της καλλιέργειας της γης, και το άλλο η μύηση των Ελλήνων σε μια ανώτερη πνευματική εμπειρία, στο γεγονός του αέναου κύκλου της γέννησης του θανάτου, και της αναγέννησης, δηλαδή στα «Ελευσίνια Μυστήρια».

Το θερισμένο στάχυ ενσάρκωνε την αφθονία του σίτου, της πιο πολύτιμης για τη ζωή τροφής. Πέρα όμως από την ελπίδα για την εξασφάλιση της τροφής, σε συμβολικό επίπεδο,  και κατ΄ αντιστοιχία της περιοδικής ανάπτυξης του βλαστικού σπόρου, έδινε την ελπίδα για την  αθανασία και της ανθρώπινης ψυχής.

Όπως ο σπόρος αναπτύσσεται, ανθίζει, πεθαίνει, αλλά επανεμφανίζεται μέσα από την μήτρα της Γης, έτσι και για τη ψυχή του μυημένου  δίνεται η υπόσχεση της αναγέννησης. Τα μυστήρια αποβλέπουν στη σωτηρία και στη μακάρια αθανασία των μυημένων.

Όπως πιστοποιεί ο Κικέρων (Περί νόμων, Βιβλίο Β΄, 36):  

«Ανάμεσα στους εξαίρετους και πράγματι θεϊκούς θεσμούς που η Αθήνα σας έχει γεννήσει και φέρει στην ανθρωπότητα, καμία κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καλύτερη από αυτά τα Μυστήρια. Γιατί μέσω αυτών αποβάλαμε το βάρβαρο και άγριο τρόπο ζωής και μορφωθήκαμε και εκπολιτιστήκαμε. Και μύησις καθώς αποκαλείται, πράγματι μάθαμε τις απαρχές της ζωής και αποκτήσαμε τη δύναμη όχι μόνο να ζούμε ευτυχισμένοι, αλλά και να πεθαίνουμε με μια καλύτερη ελπίδα».

Βασικός σκοπός των Μυστηρίων είναι η κοινωνία του μύστη με την φύση, με την μήτρα της ζωής, εκεί από όπου όλα προέρχονται και που όλα επιστρέφουν. 

Οι βλαστικές αυτές  λατρευτικές εκδηλώσεις έχουν χαρακτήρα μυθολογικό, δραματουργικό, βιωματικό, με  κυριαρχούσα συγκίνηση, διδασκαλίες και δρώμενα  τα οποία  αποβλέπουν σε μια στενή και προσωπική επαφή με το θείο.

Η μύηση ταυτίζεται με την αποκάλυψη ενός μυστικού, την εισαγωγή στα μυστήρια, τη διδασκαλία των μυστικών τελετών, τα «δεικνυόμενα», τα «δρώμενα», τα «λεγόμενα».  

Στο τελευταίο στάδιο της μύησης, την εποπτεία, όπως λεγόταν στο τυπικό της τελετής, δηλαδή την δυνατότητα να δει κανείς την κοσμική αλήθεια, ο μύστης έφθανε και στην ηθική κάθαρση, στην ανανέωση, τον εξαγνισμό της ψυχής και την αθανασία της ψυχής που προσφέρει ο Ζευς.

Οι μυστηριακές λατρείες περιείχαν αντιλήψεις προσωπικής ένωσης του μυημένου με τους Θεούς, οι οποίοι  θα πρόσφεραν  μετέπειτα στον μυημένο την προστασία και την εύνοια του.

Έτσι ο μύστης αποκτά ένα αίσθημα απόλυτης ασφάλειας και μακαριότητας, που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ανθρώπους». Καθώς και ότι: «η τελετή της μύησης, αποκορύφωμα όλων των τελετουργιών, συντελεί στην ιδιαίτερη μεταμόρφωση του πιστού και στη μετάβασή του σε μια νέα πραγματικότητα».

Η μύηση αποτελεί ιδιαίτερη, προσωπική, ατομική υπόθεση. Κύριο χαρακτηριστικό της Ελευσίνιας μύησης αποτελούσε  η ιδέα του θανάτου και της αναγέννησης. Πεθαίνει το παλιό, ο παλιός εαυτός, και αναγεννιέται σε ένα νέο συνειδησιακό και πνευματικό επίπεδο.

Το μονοπάτι της αλήθειας..

«Ο νους του αρχάριου έχει πολλές δυνατότητες αλλά ο νους του ειδικού έχει λίγες»...

Shunryu Suzuki (Δάσκαλος Ζεν 1904 -1971)

Μετά από τόσα χρόνια στην αναζήτηση, κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι «ψαγμένοι υποτίθεται άνθρωποι», είναι τελικά και οι πιο δογματικοί. Ο δογματισμός είναι η εμμονή διαφόρων ανθρώπων στην δική τους εκδοχή της αλήθειας. Η λέξη δόγμα προέρχεται από το δοκέω που θα πει: σκέπτομαι, υποθέτω, νομίζω, φαντάζομαι, επομένως σημαίνει απόφανση κατόπιν υπόθεσης, μια γνωμοδότηση πάνω στα πράγματα.

Η υπερβολική σιγουριά οδηγεί στην αλαζονεία, η οποία αποτελεί τροχοπέδη στην πνευματική - και όχι μόνο- εξέλιξη. Αν θέλετε να διαπιστώσετε το «ποιόν» ενος ανθρώπου, παρατηρήστε τον στην καθημερινότητα του. Υπάρχει συμφωνία λόγων και έργων; Ακολουθήστε όσους  ταπεινά αναζητούν την αλήθεια, αμφισβητήστε όσους υποστηρίζουν πως την βρήκαν. 

Ό Τζίντου Κρισναμούρτι (Jiddu Krishnamurti 1895 – 1986, Ινδός στοχαστής, φιλόσοφος, ομιλητής και πνευματικός δάσκαλος), αναφέρει σχετικά:

«Η πίστη είναι άρνηση της αλήθειας, η πίστη εμποδίζει την αλήθεια. Η αλήθεια είναι μια χώρα δίχως μονοπάτι. O άνθρωπος δεν μπορεί να τη φτάσει μέσα από οργανώσεις, μέσα από κάποια πίστη, μέσα από δόγματα, ιερωμένoυς ή τελετουργίες, ούτε και μέσα από κάποια φιλοσοφική γνώση ή ψυχολογική τεχνική.

Πρέπει να τη βρει μέσα από τoν καθρέφτη των σχέσεων, μέσα από την κατανόηση τoυ περιεχομένου τoυ νoυ τoυ, με την παρατήρηση και όχι με διανoητική ψυχανάλυση ή ενδoσκοπική αυτοανάλυση.

Δυστυχώς, άνθρωποι που έχουν δύναμη, εξουσία, σε αυτοεπονομαζόμενες φιλοσοφικές ή πνευματικές οργανώσεις εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους λέγοντας ότι υπάρχουν διαφορετικά μονοπάτια, τα απόκρυφα, τα μυστικιστικά και ούτω καθεξής.

Η αυθεντία συνεπάγεται φόβο και αν πειθαρχεί κανείς από το φόβο μήπως δε κερδίσει όσα του λέει ο εκμεταλλευτής του στο όνομα της αλήθειας ή κάποιας υπερβατικής εμπειρίας, αυτό σημαίνει ότι αρνιέται την ίδια του την διαύγεια και την εντιμότητά του. Όταν ακολουθείτε κάποιον, τον καταστρέφετε. Ο μαθητής καταστρέφει τον δάσκαλο και ο δάσκαλος καταστρέφει τον μαθητή.

Από τη στιγμή που κάποιος τα καταλάβει όλα αυτά ανακαλύπτει από μόνος του ότι δεν υπάρχουν μονοπάτια για την Αλήθεια. Αλήθεια είναι το άγνωστο, κι ένας νους που αναζητά την αλήθεια δεν θα τη βρει ποτέ, γιατί ο νους είναι φτιαγμένος από το γνωστό, είναι το αποτέλεσμα του παρελθόντος, το αποτέλεσμα του χρόνου – πράγμα που μπορείτε να το παρατηρήσετε από μόνοι σας.

Όταν ο νους αναζητά την αλήθεια, αναζητά μία προβολή του ίδιου του του εαυτού, όχι την αλήθεια. Σε τελευταία ανάλυση ένα ιδανικό είναι ένα είδος προβολής του εαυτού μας• είναι πλασματικό, εικονικό.

Η αλήθεια μπορεί να έρθει μόνο στο νου που είναι άδειος από το γνωστό. Έρχεται μέσα σε μια κατάσταση του νου στην οποία το γνωστό απουσιάζει, δεν λειτουργεί.Δεν υπάρχει, λοιπόν, μονοπάτι προς την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια πρέπει να ανακαλύπτεται κάθε λεπτό.

Η πίστη είναι άρνηση της αλήθειας, η πίστη εμποδίζει την αλήθεια. Θ’ άξιζε τρομερά να δει κανείς αν μπορεί να είναι φως για τον εαυτό του, ένα φως που να μην εξαρτάται από κάτι άλλο και που να είναι εντελώς ελεύθερο.»

Ο Όσσο (Bhagwan Shree Rajneesh, 1931-1990, Ινδός φιλόσοφος)  συμπληρώνει:

«Φυλάξου από όλες τις φιλοσοφίες, επειδή η βάση τους είναι ίδια. Εξαρτώνται από λέξεις, ενώ η πραγματικότητα δεν είναι μια λέξη. Κινήσου προς το αληθινό. Εσύ είσαι αληθινός, η ύπαρξη είναι αληθινή. Μη δημιουργείς ένα τοίχο από λέξεις ανάμεσα σε σένα και στην πραγματικότητα.

Οι παπάδες χρησιμοποιούν τόσο ειδική φρασεολογία, χρησιμοποιούν τέτοιους τεχνικούς όρους, που δεν μπορείς να καταλάβεις για τι πράγμα μιλούν. Και όταν δεν μπορείς να καταλάβεις, νομίζεις πως είναι πολύ βαθυστόχαστοι. Όποτε δεν μπορείς να καταλάβεις κάτι, νομίζεις πως είναι πολύ βαθυστόχαστο. Είναι πέρα από μένα.

Να θυμάσαι αυτό: Ο Βούδας μιλάει σε μια πολύ συνηθισμένη γλώσσα, η οποία μπορεί να γίνει κατανοητή από τον καθένα. Δεν είναι η γλώσσα των παπάδων. Ο Ιησούς μιλάει με μικρές παραβολές, που μπορεί να τις καταλάβει οποιοσδήποτε αμόρφωτος άνθρωπος. Δεν χρησιμοποιεί ποτέ ειδική φρασεολογία. Ο Μαχαβίρας μιλάει, δίνει τις τεχνικές του, στη γλώσσα των πιο συνηθισμένων και καθημερινών ανθρώπων.

Αν ο καθημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει, μόνο τότε μπορούν να επιβιώσουν οι παπάδες. Αν ο καθημερινός άνθρωπος καταλαβαίνει τι λένε, τότε εκείνοι χάνουν, επειδή δεν λένε τίποτα.

Ο έξυπνος έχει πάντοτε εκμεταλλευτεί τον καθημερινό άνθρωπο. Γι' αυτό ο Βούδας, ο Ιησούς και ο Μαχαβίρας δεν έγιναν ποτέ σεβαστοί από τους βραχμάνους, τους λόγιους και τους έξυπνους, επειδή ήταν επιβλαβείς. Κατέστρεφαν τις δουλειές τους Κάθε είδος εξάρτησης είναι σκλαβιά και η πνευματική εξάρτηση είναι η χειρότερη από όλες.

Ο αληθινός άνθρωπος παραμένει συνηθισμένος, εντελώς συνηθισμένος. Κανένας δεν ξέρει ποιος είναι, κανένας δε ξέρει τι θησαυρό κουβαλάει μέσα του. Ποτέ δεν διαφημίζει, ποτέ δεν προσπαθεί να προβάλει. Η ζωή δεν είναι ένας γρίφος για να τον λύσεις. Η ζωή είναι ένα μυστήριο για να το ζήσεις.

Ο Λάο-τσε, ο Γκωντάμα Βούδας, ο Σωκράτης δεν ακολούθησαν κανέναν. Αναζήτησαν από μόνοι τους, ρισκάροντας, επειδή απομακρύνονται από το πλήθος, πάνω σε ένα μοναχικό μονοπάτι, χωρίς να γνωρίζουν πού τελειώνει αυτό το ταξίδι, αλλά εμπιστεύονται την καρδιά τους, βιώνοντας μικρές ενδείξεις ότι η ειρήνη μεγαλώνει, ότι η αγάπη ανθίζει, ότι ένα καινούργιο άρωμα έχει έρθει στην ύπαρξη τους. ότι το μάτια τους δεν είναι πια γεμάτα από τη σκόνη του παρελθόντος – μια τρομερή διαύγεια και διαφάνεια.. Και γνωρίζουν ότι βρίσκονται στο σωστό μονοπάτι.

Επί χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος είχε τη φαντασίωση ότι μπορεί να φτάσει στη γνώση, συσσωρεύοντας σκέψεις άλλων ανθρώπων. Αυτό είναι απολύτως ψεύτικο και λανθασμένο. Ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να φτάσει στη γνώση, συσσωρεύοντας σκέψεις άλλων ανθρώπων. Η γνώση έρχεται από μέσα και οι σκέψεις έρχονται απ' έξω. Η γνώση είναι δική σου και οι σκέψεις είναι πάντοτε των άλλων, είναι πάντοτε δανεικές. 

Η γνώση είναι ζωντανή μόνο όταν τη γνωρίζεις εσύ ο ίδιος, όταν είναι άμεση εμπειρία. Όταν όμως την ξέρεις από τους άλλους, δεν είναι ζωντανή εμπειρία, δεν είναι γνώση, είναι απλώς μνήμη. Η φιλοσοφία είναι μια στάση απέναντι στη ζωή. Στάση σημαίνει επιλογή. Και η επιλογή μπορεί να είναι μονάχα αποσπασματική. Ένας μύστης ποτέ δεν επιλέγει. Βλέπει το όλο χωρίς καμία επιλογή από τη πλευρά του. Αν επιλέγεις, αμέσως δημιουργείται πρόβλημα, επειδή η ζωή είναι γεμάτη αντιθέσεις. Δεν επιλέγεις ποτέ και μη γίνεις φιλόσοφος.»