Ο Μύθος της Αμαρυλλίδος, αποσυμβολισμός

Αφιερωμένο στην μικρή μου νεράιδα, την Αμαρυλλίδα

Σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία, η Αμαρυλλίδα ήταν μια όμορφη ντροπαλή νέα η οποία ερωτεύτηκε τον Αλταίονα. Ο Αλταίονας ήταν ένας βοσκός όμορφος σαν τον Απόλλωνα, και δυνατός σαν τον Ηρακλή.

Ο Αλταίονας όμως δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον για την Αμαρυλλίδα.Η Αμαρυλλίδα αποφάσισε να κερδίσει την αγάπη του, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες.

Ο Αλταίονας όμως ασυγκίνητος από τη γοητεία της, είχε μοναδική επιθυμία να του προσφέρουν ένα λουλούδι που όμοιο του να μην υπήρχε στον κόσμο.

Η Αμαρυλλίδα πήγε και συμβουλεύτηκε λοιπόν το μαντείο των Δελφών. Εκεί της δόθηκε ο χρησμός πως θα πρέπει να φορέσει ένα λευκό φόρεμα για τριάντα νύχτες και να σταθεί μπροστά από την πόρτα του Αλταίονα, τρυπώντας το δέρμα της πάνω από το σημείο της καρδιάς. Στην συνέχεια θα έπρεπε να γράψει με το αίμα της το όνομα της πάνω στην πόρτα του. 

Από τις σταγόνες που έπεσαν στο χώμα μπροστά στην πόρτα του Αλταίονα, γεννήθηκε ένα υπέροχο φυτό. Έτσι όταν ένα πρωί ο Αλταίονας άνοιξε την πόρτα του, αντίκρισε ένα πανέμορφο λουλούδι με βαθυκόκκινα πέταλα, που είχε βαφτεί από το αίμα της καρδιάς της Αμαρυλλίδας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Αμαρυλλίδα κέρδισε την αγάπη του Αλταίονα.

Ο μύθος θα μπορούσε να συμβολίζει την «ανώτερη ψυχή», η οποία δια μέσου της ενοποιού δύναμης του έρωτα και της ανιδιοτελούς αγάπης εξυψώνει τον άνθρωπο σε ένα «ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας και ύπαρξης». (Ο αριθμός τριάντα συμβολίζει την ισορροπία, είναι ο αριθμός του κύκλου, και κατ' επέκταση του σύμπαντος). (*)

Ας μην λησμονούμε πως ο «έρως» στην αρχαία Ελλάδα εκτός των ριζικών ανατροπών που επιφέρει σε ανθρώπινο επίπεδο, στον μακρόκοσμο και σε κοσμογονικό επίπεδο, συμβόλιζε την αρχέγονη εκείνη δύναμη της έλξης, χάρη στην οποίαν ενώθηκαν τα στοιχεία, σχηματίζοντας τον κόσμο της ύλης και της μορφής.

Σύμφωνα με τον μυθοπλάστη, ο Αλταίονας ήταν δυνατός σαν τον Ηρακλή, συμβολισμός που υποδεικνύει πως εκτός της μυϊκής δύναμης και της ρώμης, οφείλουμε να αναπτύξουμε και την δύναμη της θέλησης για την επίτευξη των στόχων μας..

Εκτός όμως από δυνατός, ήταν και όμορφος σαν τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας εκτός από το κάλλος, συμβολίζει το Νου και το πνεύμα. Ο νους όμως δίχως την απαραίτητη  ψυχική σύνδεση  με τον ανώτερο «εαυτό»  δεν είναι ικανός να ωθήσει τον άνθρωπο να ερωτευθεί και να «στοχαστεί» στη  ακτινοβολία της Θεϊκής υπόστασης. 

Η Αμαρυλλίδα η ντροπαλή κόρη, συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή που αναδεικνύει τις ανώτερες  «εσωτερικές» ιδιότητες του ανθρώπου, της ανιδιοτέλειας και της αγάπης.

Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να κοιτάξει «μέσα του», όταν αποδεσμευτεί από εγωισμούς και τις σειρήνες του «εξωτερικού κόσμου», τότε ο σπόρος του συνειδητοποιημένου ανθρώπου είναι ικανός να μετουσιώσει όλες τις ανθρώπινες και Θεϊκές δυνάμεις που δρουν εντός του, «γεννώντας έναν νέο αφυπνισμένο άνθρωπο» που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μία «ολότητα», μία υπόσταση ευρύτερη από αυτό το περιορισμένο κέντρο το οποίο θεωρούμε ως «εγώ»...

* Ο αριθμός τριάντα ισούται  τρεις φορές το δέκα. Το δέκα είναι το κλείσιμο του κύκλου και η επιστροφή στη μονάδα (1 + 0). Ο αριθμός τρία θεωρείται ιερός αριθμός. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, το τρία είναι ο πρώτος περιττός, είναι τέλειος αριθμός γιατί έχει αρχή, μέση και τέλος, γέννηση, ζωή και θάνατο. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «To Όλον και ότι υπάρχει μέσα σε αυτό περιλαμβανονται στον αριθμό τρία,γιατί το τέλος,το μέσον και η αρχή έχουν τον αριθμώ του όλου, που είναι η τριάδα».

Ο  Ιάμβλιχος αντίστοιχα αναφέρει πως το τρία είναι εξαιρετικού κάλλους  σε σύγκριση με όλους τους άλλους, επειδή κατέστησε τις δυνάμει ιδιότητες της μονάδας σε ενεργεία, εκφράζοντας την αναλογία, τη συνένωση.  Ακολουθώντας την φιλοσοφική προσέγγιση του Πλωτίνου πολλαπλασιάζοντας το Εν δια της τριαδικής διαιρέσεως παρεμβάλλοντας συνεχώς νέες υποδιαιρέσεις ώσπου στο τέλος δεν διαιρείται πλέον η αρχική ενότητα της ουσίας αλλά κυριαρχεί δυϊσμός μεταξύ πνεύματος και ύλης. 

Συνέπεια αυτού οι ατομικές ψυχές δεν είναι απόρροιες του Θείου Εν,   διακρινόμενες από τον βαθμό της απομακρύνσεων τους από το Έν,  αλλά κατ’ αρχήν ξεχωριστές υπάρξεις. 

Η πρώτη η πάντα άρρηκτος αρχή το Εν αδιαίρετο και ακίνητο δεν έχει καμία ιδιότητα από τις οποίες χαρακτηρίζονται τα λοιπά όντα.Μετά από αυτό έρχεται η δεύτερη αρχή ο Νους στον οποίο διακρίνεται ο κόσμος νοητός και ο κόσμος νοερός όπου μόνο αντικατοπτρισμοί τον όντων υπάρχουν, ενώ στον νοητό είναι αυτές οι ίδιες οι ουσίες. Η τρίτη αρχή είναι η ψυχή, ο δημιουργός ο οποίος εξελίσσει τις νοητές δυνάμεις.