Το μάτι του Ρα, ο Σωκράτης, και το «τρίτο μάτι»…

Όπως είναι γνωστό οι αισθήσεις μας φανερώνουν μόνο ένα περιορισμένο κομμάτι της πραγματικότητας. Υπάρχουν άραγε όργανα στον άνθρωπο  που τον βοηθούν στην αντίληψη υψηλοτέρων συχνοτήτων και κραδασμών από αυτές που μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας;

Ο Πλάτωνας και άλλοι αρχαίοι Φιλόσοφοι και μύστες μας έχουν περιγράψει έναν άλλο  πνευματικότερο κόσμο, τον κόσμο των αρχετυπικών ιδεών. Για τους Ινδούς το Σύμπαν με όλα όσα περιέχει, ονομάζεται ΜΑΓΙΑ (πλάνη) , γιατί όλα μέσα σε αυτό είναι παροδικά. Γενικότερα για την αρχαία γνώση  το πνεύμα, και η συνείδηση είναι η υπέρτατη πραγματικότητα,  ενώ ο κόσμος της ύλης  αποτελεί το κατώτερο τμήμα της συμπαντικής εκδήλωσης.  

Για να αναφέρω ένα απλό παράδειγμα,  θα έλεγα πως  ο σύμπαν  είναι  μία παλλόμενη ενέργεια, αυτό που εμείς μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας είναι όχι ο ωκεανός αυτός καθ' ευατός της ενέργειας,  αλλά το αποτύπωμα του, όπως το αποτύπωμα της θάλασσας στην ακτή.

Υπήρχε λοιπόν  κάποια ικανότητα  υπεραισθητικής αντίληψης που διέθεταν οι άνθρωποι κατά την νηπιακή ηλικία της ανθρωπότητας και που πλέον οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν διαθέτουν, ώστε να δικαιολογείτε η στενή σχέση με την φύση που είχαν, και κατά συνέπεια  οι ανεξήγητες ικανότητες που φαίνεται  πως  διέθεταν οι αρχαίοι πολιτισμοί;  Μήπως είχαν αναπτύξει την «έκτη αίσθηση» ή διαίσθηση (ESP Extrasensory Perception) η οποία  αφορά την αντίληψη πέρα από τις φυσικές μας αισθήσεις; 

Η διαίσθηση αφορά μία πηγή που παρέχει ένα πρόσθετο αριθμό πληροφοριών, που δεν προέρχεται από την αναλυτική, λογική πλευρά του εγκεφάλου. Όσο αναπτύσσεται και γίνεται κατανοητή, μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστο και πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των ανθρώπων. Η  διαίσθηση μας επιτρέπει να διευρύνουμε την συνειδητότητα μας τόσο σε σχέση με τον εαυτό μας,  όσο και το περιβάλλον μας.

Οι αρχαίοι πολιτισμοί ονόμαζαν  το κέντρο της έκτης αίσθησης και της σοφίας  το «τρίτο μάτι», το  οποίο από αρχαιοτάτων χρόνων οι Μύστες το συνέδεσαν με την διαίσθηση και το χαρακτήρισαν ως η όραση της διαίσθησης.  Το Τρίτο Μάτι είναι ουσιαστικά μια «τυφλή» υπόφυση στο μέτωπό μας, που ενεργοποιείται συνήθως κατά τον ύπνο. Οι ανατολικές θρησκείες τοποθετούν  το «τρίτο μάτι» στο κέντρο του μετώπου ανάμεσα  στα φρύδια.  Στην Αίγυπτο αναφέρεται ως το «μάτι του Ρα», και είναι σύμβολο της προστασίας και της ζωής. 

Ο Γαληνός ο αρχαίος Έλληνας γιατρός   αναφέρθηκε  στην επίφυση, πίστευε ότι είναι μια βαλβίδα που ρυθμίζει την σκέψη. Κατά τον 18ο αιώνα ο Γάλλος επιστήμονας και φιλόσοφος Ρενέ Ντεκάρτ είπε ότι η επίφυση είναι, για το σημείο της ανθρώπινης ζωής όπου συναντιούνται η ψυχή και το σώμα, η «έδρα της ενόρασης».

Στον εγκέφαλο λοιπόν υπάρχουν  δύο μικροί αδένες  η  υπό - φυση και η επί - φυση όργανα  φαίνεται πως  συμμετέχουν  στην ενεργοποίηση του κέντρου της έκτης αίσθησης ή του τρίτου ματιού.  

Σύμφωνα με την Ιατρική επιστήμη,  η  υπό - φυση είναι ένας μεγάλης σημασίας ενδοκρινής αδένας, που βρίσκεται στη βάση του εγκεφάλου, πίσω από τη μύτη και στο ύψος των ματιών, σε μία περιοχή που λέγεται τουρκικό εφίππιο (σέλλα αλόγου). Η υπόφυση εκκρίνει εννέα διαφορετικές ορμόνες.  

Η επί - φυση είναι ένα μικρό κωνοειδές μόρφωμα που βρίσκεται στη βάση του εγκεφάλου. Αν και έχει το ίδιο περίπου μέγεθος με την υπόφυση, η επίφυση –μαζί με τον γειτονικό υποθάλαμο με τον οποίο συνδέεται άμεσα– θεωρείται ως ο κορυφαίος αδένας όλου του ενδοκρινικού συστήματος. Η ομοιότητα της επίφυσης με το μάτι του Ρα τον πανόπτη οφθαλμό (θα ωρύονται οι συνομοσιολόγοι τώρα), δεν γνωρίζω αν είναι τυχαία σε κάθε περίπτωση όμως αποτέλεσε το έναυσμα για το παρόν άρθρο. 

Λόγω της ομοιότητάς της με καρπό κωνοφόρου δέντρου ονομάζεται και κωνάριο. Η επίφυση παράγει τη μελατονίνη, η οποία είναι ορμόνη που ρυθμίζει την εναλλαγή ύπνου και εγρήγορσης σύμφωνα με την εναλλαγή μέρας και νύχτας, γνωστός και ως κιρκάδιος ρυθμός. Ο ημερονύκτιος ρυθμός αφορά τον κύκλο ύπνου και εγρήγορσης κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η ίδια ουσία έχει βρεθεί ότι επιδρά και σε πλήθος άλλων λειτουργιών, όπως η θερμοκρασία του σώματος μας, η ψυχολογική μας διάθεση, η αναπαραγωγική ικανότητα, η αποτελεσματικότητα του ανοσοποιητικού μας συστήματος.

Ο αδένας της επίφυσης αποτελείται κυρίως από νερό και μια κατηγορία κυττάρων που ονομάζονται νευρογλοία. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι σχηματισμοί των κυττάρων αυτών στο εσωτερικό της επίφυσης θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό τα Ραβδία και τα Κωνία των ματιών μας, ενώ ακριβώς όπως και τα μάτια μας, ο εν λόγω αδένας συνδέεται απευθείας με το οπτικό κέντρο του εγκεφάλου μας, λειτουργώντας ουσιαστικά ως ένα είδος «εσωτερικού ματιού» (ή σωστότερα, «εσωτερικής κεραίας», καθώς οι εικόνες που συλλαμβάνει και μεταδίδει στο κέντρο της όρασης μας δεν προέρχονται από τον περιβάλλοντα μας χώρο, αλλά από «αλλού»!). Αυτοψίες, ωστόσο σε εγκεφάλους αποθανόντων έδειξαν ότι στους περισσότερους ανθρώπους της εποχής μας ο αδένας της επίφυσης δεν βρίσκεται σε καθόλου καλή κατάσταση, καθώς υπόκειται σε μια μορφή «ασβεστοποίησης» (calcification), με αποτέλεσμα να υπολειτουργεί ή να είναι ουσιαστικά αδρανής!

Νευρικές ώσεις από τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του οφθαλμού φθάνουν στην επίφυση και επηρεάζουν την έκκριση μελατονίνης. Συγκεκριμένα, το σκοτάδι διεγείρει την έκκριση μελατονίνης, ενώ το φως την καταστέλλει. Στον άνθρωπο έχει επιβεβαιωθεί παρόμοια δράση. Η μελατονίνη επιταχύνει την επέλευση του ύπνου και έχει χρησιμοποιηθεί ακόμη και ως φάρμακο για την αντιμετώπιση της αϋπνίας.

Ακριβώς λόγω  της ρύθμισης του φωτός και του κύκλου του ύμνου ύπνου και εγρήγορσης έχουν διατυπωθεί πλήθος θεωριών σχετικά με τη λειτουργία της, πολλές από τις οποίες είχαν και μεταφυσικό χαρακτήρα έδρα της ψυχής και τρίτο μάτι. Ο Ντεκάρτ λ.χ δήλωσε πως πρόκειται για το σημείο της ανθρώπινης ζωής όπου συναντιούνται η ψυχή και το σώμα, η «έδρα της εν -όρασης».

Όταν και αν η επίφυση και η υπόφυση αναπτυχθούν και διεγερθούν πλήρως, τότε οι κραδασμοί τους  ενεργοποιούν το υποσυνείδητο, την διαίσθηση, και την «ενόραση».  Αυτό επιτυγχάνεται με διάφορες τεχνικές, είτε  με τον διαλογισμό, είτε με την προσευχή είτε  με ένα αυστηρό Φιλοσοφικό στοχασμό δια της «εις εαυτόν διείσδυση», την μέθοδο που χρησιμοποιούσαν ο Σωκράτης, ο Πλάτωνος, ο  Πλωτίνος και άλλοι αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι.

Εδώ θα κάνω μία στάση, λόγω… αδυναμίας, αλλά και συνήθειας. Πολύ καλές οι ανατολικές τεχνικές διαλογισμού αλλά και εμείς διαθέταμε μία εξίσου εξαιρετική μέθοδο κατανόησης του σύμπαντος και  του εαυτού μας. Σύμφωνα λοιπόν με τον Σωκράτη εκείνοι που ασχολούνται με την φιλοσοφία κατά τον  όρθρο τρόπο,  στρέφει τον άνθρωπο μακριά από τις σωματικές απολαύσεις, προς το πνεύμα.

Πώς όμως γίνεται με την  ορθολογιστική γνώση αυτή καθ’ εαυτή;  Συνιστά το σώμα εμπόδιο ή όχι, αν το θεωρήσουμε σαν κάτι που μας συντροφεύει στην κατά την  έρευνα μας προς την γνώση; Πότε μπορεί η ψυχή να δει την αλήθεια;

Δεδομένου ότι, όταν προσπαθεί να εξετάσει κάτι με την βοήθεια του σώματος, το σώμα αποδεδειγμένα την εξαπατά. Αυτό το επιτυγχάνει εκείνος που σύμφωνα με τον Σωκράτη προσεγγίζει τα πάντα, όσον το δυνατόν με το  πνεύμα μονάχα, χωρίς ούτε να κοιτάζει τριγύρω όταν σκέπτεται, ούτε να επιτρέπει σε καμία άλλη αίσθηση να διακόπτει τον στοχασμό του αλλά, χρησιμοποιώντας καθαρή σκέψη μονάχα, προσπαθεί να αγκαλιάσει οτιδήποτε, έτσι όπως αυτό είναι, αυτό καθ’ εαυτό, διαχωρίζοντας τόσο όσο δυνατό  περισσότερο  από  μάτια και αυτιά, εν συντομία από ολόκληρο ο σώμα, που μονάχα διαταράσσει την ψυχή και δεν της επιτρέπει να προσεγγίσει την αλήθεια και την ενόραση που συνδέονται με την ψυχή….

Τώρα δεν είναι θάνατος η απελευθέρωση και ο διαχωρισμός της ψυχής από το σώμα; Και είναι μονάχα οι αληθινοί φιλόσοφοι που πάντοτε προσπαθούν να απελευθερώσουν την ψυχή όσο περισσότερο μπορούν. Αυτό, επομένως είναι το έργο του φιλόσοφου ν απελευθερώσει την ψυχή από το σώμα… όταν η ψυχή, επιστρέφοντας στον εαυτό της στοχάζεται, πηγαίνει κατευθείαν σε αυτό που είναι αγνό αιώνιο και αθάνατο και όμοιο προς τον εαυτό του, και σχετιζόμενη με αυτό, προσχωρεί σε αυτόν όταν είναι μόνη της και δεν παρεμποδίζεται. Και τότε η ψυχή αναπαύεται από τα λάθη τα, και βρίσκεται σε επικοινωνία με εκείνο που είναι ίδιο προς τον εαυτό του. Και αυτή η κατάσταση της ψυχής ονομάζεται σοφία…!

                                                 

Ο Πλάτωνας αναφέρει πως η  γνώση αυτή, δεν είναι κάτι που μπορεί να περιγραφεί με λόγια όπως οι άλλες επιστήμες. Χρειάζεται μακρά μελέτη του θέματος και διάπλαση του εαυτού με αυτήν. Τότε, είναι σαν μία σπίθα να ξεπηδά και να ανάβει ένα φως που από εκεί και μετά είναι ικανό να αυτοσυντηρείται.

Αργότερα τον 4ο αιώνα μ.Χ, ο ιδρυτής του Νεοπλατωνισμού Πλωτίνος εφαρμόζοντας αυτές τις τεχνικές του Πλάτωνα (ο οποίος ήταν μαθητής του Σωκράτη), αναφέρει πως κατάφερε να φτάσει στην κορύφωση  της «μυστικιστικής αυτής φιλοσοφικής έκστασης»,  μόνο τέσσερις φορές στην ζωή του. 

Σύμφωνα με τα λόγια του Πλωτίνου: 

«Δεν είναι γνωστό από πού ήρθε το φως, από έξω ή από μέσα», και όταν έπαυσε λέει: ήταν λοιπόν μέσα και ωστόσο όχι μέσα. Δεν πρέπει να ερωτηθεί από πού ήρθε: δεν υπάρχει ένα από πού, επειδή ούτε ήρθε ούτε έφυγε, αλλά εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε. 

Για αυτό δεν είναι ανάγκη να το εξαναγκάσει, αλλά πρέπει να περιμένει σιωπηλός έως ότου εμφανιστεί και να προετοιμαστεί για να το δει, όπως το βλέμμα περιμένει την ανατολή του ήλιου...καθώς παραδεχόμαστε ότι κάθε θείο και όντως ον έχει μια αγαθή και έμφρονα ζωή, πρέπει μετά από αυτό να εξετάσουμε τη συνέχεια, αρχίζοντας από την ψυχή μας και βρίσκοντας ποια είναι η φύση της... να την εξετάσει αφαιρώντας ή μάλλον ο αφαιρών ας δει τον εαυτό του και ας πιστέψει ότι είναι αθάνατος, όταν θεαθεί τον εαυτό του ερχόμενο στο νοητό και καθαρό κόσμο.

Πράγματι, θα δει έναν νου που βλέπει όχι κάτι αισθητό ούτε κάτι από τα θνητά πράγματα, αλλά κατανοεί το αιώνιο μέσω του αιώνιου στοιχείου του, και όλα τα πράγματα στην περιοχή του νοητού, κόσμος νοητός ο ίδιος και φωτισμένος, καταυγάζεται από την αλήθεια που προέρχεται από το αγαθό, αυτήν που στέλνει λάμψεις αλήθειας σε όλα τα νοητά.

Έτσι πολλές φορές θα θεωρήσει ότι είναι σωστό αυτό που λέγεται: «Χαίρετε, εγώ είμαι για σας ένας αθάνατος θεός» που έχει ανέβει προς την περιοχή του θείου και έχει ατενίσει την ομοιότητα με αυτό. Εάν όμως η κάθαρσή μας οδηγεί σε γνώση του άριστου, τότε αναφαίνονται και οι επιστήμες που βρίσκονται στο ενδιάμεσο, εκείνες βέβαια που είναι πραγματικές επιστήμες.

Διότι, φυσικά, όχι με το να τρέχει έξω η ψυχή 'βλέπει την σωφροσύνη και την δικαιοσύνη' αλλά αυτήν καθαυτήν, στην κατανόηση του εαυτού της και αυτού που ήταν προηγουμένως, βλέποντάς τα σαν αγάλματα εγκατεστημένα σε αυτήν, έχοντάς τα καθαρίσει από τη σκουριά του χρόνου που τα είχε σκεπάσει...».

Το φως σαν σύμβολο της εκστατικής καταστάσεως, το φως που γίνεται αισθητό από τον θνητό σαν μια «ουράνια μέθη», είναι βασικά ένα κυρίαρχο σύμβολο στον «μυστικισμό» της Μεσογείου.

Επανερχόμενος στο παρόν, όλες αυτές είναι τεχνικές  αποσκοπούν στο να μεταφέρεται η προσοχή μας από τον εξωτερικό κόσμο στον εσωτερικό. Όταν ο νους  απομονώνεται από το φυσικό περιβάλλον του, προσπαθώντας να επιτύχει την αυτογνωσία,  και να αντιληφτεί την πραγματική υπόσταση των πραγμάτων.

Τότε η συνείδηση του συνειδητού ανθρώπου δεν περιορίζεται πλέον μόνο  προς τα έξω, μέσω των πέντε αισθήσεων. Οι πέντε αισθήσεις κυριαρχούνται από την έκτη αίσθηση, το νου, και όλη η συνείδηση και η αντιληπτική λειτουργία στρέφονται προς τα μέσα και προς τα άνω. 

Είναι η στιγμή που η επίφυση ενεργοποιείται  σε συνδυασμό με την υπόφυση, όταν προσαρμόζουν και χαμηλώνουν τη συχνότητα των βιοηλεκτρικών ροών, καθώς είναι μετασχηματιστές πνευματικής ενέργειας. Καθώς εισέρχονται στον εγκέφαλο, οι κοσμικές  δονήσεις  που επηρεάζουν τον άνθρωπο  μειώνονται. Μια ενεργοποιημένη επίφυση λειτουργεί ως μετασχηματιστής που χαμηλώνει τον ρυθμός της ενέργειας σε μια χαμηλότερη συχνότητα.  

Η ανθρωπότητα αυτή την στιγμή  λειτουργεί σε μια χαμηλή συχνότητα. Το άνοιγμα του «τρίτου ματιού»  μπορεί να  επιταχύνει αυτή τη δόνηση σε υψηλότερα επίπεδα,  έτσι ώστε να είμαστε  ικανοί να διευρύνουμε την αντίληψη μας. 

Η γνώση έχει αξία μόνο όταν μοιράζεται και πολλαπλασιάζεται. Είναι όμως υποκριτικό και ανέντιμο να εμφανίζουμε κείμενα δίχως την πηγή προέλευσης. Ο συγγραφέας πέρα από νοητική ενέργεια, ξοδεύει πολύτιμο χρόνο, πόσο μάλλον όταν τα μοιράζεται τις σκέψεις και τις γνώσεις του άνευ αντιτίμου (όταν αυτό συμβαίνει, - όπως στην δική μου τουλάχιστον περίπτωση-). Συνεπώς η αναφορά στην πηγή των άρθρων, είναι η minimum αναγνώριση στον συγγραφέα. Σε διαφορετική περίπτωση, δημιουργούνται συνειρμοί για οικειοποίηση πνευματικού έργου...Ο χώρος είναι μικρός εντοπίζεστε εύκολα....