Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν....Ευρώ ή δραχμή;

Ευρώ ή δραχμή ;  Τα τινάζουμε όλα στον αέρακαι προχωράμε μόνοι ως σύγχρονοι δον Δον  Κιχώτες, πολεμώντας ανεμόμυλους;

Είναι ή δεν είναι βιώσιμο το χρέος και το μοντέλο που μας έχει επιβληθεί; Φυσικά και δεν είναι βιώσιμο το χρέος όπως επίσης  και το μοντέλο που έχει προταθεί για την οικονομία μας… Τα πράγματα όμως είναι εξαιρετικά  πιο σύνθετα από αυτές τις διαπιστώσεις….

Η αλήθεια επίσης είναι,   πως όλοι έχουμε κουραστεί πάρα πολύ, διότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ και αυτό είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ.... Το να ζητάμε όμως ρήξη με όλους και όλα,  και παγκόσμια απομόνωση  την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είναι  ακόμα πιο επικίνδυνο ….

Η Ελλάδα Γεωπολιτικά ΔΕΝ είναι ΕΛΒΕΤΙΑ ή Σουηδία όπως όλοι γνωρίζουμε. Σε αυτό θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. Πέρα λοιπόν από τον κίνδυνο πολύ μεγαλύτερης ανθρωπιστικής κρίσης, υπάρχουν και άλλοι κίνδυνοι, που καθιστούν την αυτοαπομόνωση της Ελλάδος εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς την συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν διαθέτουμε όπως φαίνεται καθόλου συμμάχους . 

Αντίθετα την συγκεκριμένη χρονική στιγμή το χρέος μας μεταβλήθηκε βάση των μνημονίων σε διακρατικό κατά 80 % και ΣΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ, και όχι ιδιωτικό συνεπώς εκτός και εάν δεν γίνουμε Βόρειος Κορέα, όποιος είναι στην εξουσία θα πρέπει να πληρώνει τα χρέη στο διηνεκές….

Πέρα από τα εγκληματικά λάθη της μεταπολίτευσης έγιναν πολλαπλάσια διαπραγματευτικά και πολιτικά λάθη τα τελευταία πέντε χρόνια των  μνημονίων. Πριν πέντε  χρόνια τους τινάζαμε όλους στον αέρα, τώρα έχουν λάβει τα μέτρα τους.. Ο παραγωγικός τομέας της ώρας μας ΔΕΝ έχει διαφοροποιηθεί ώστε αυτή η χώρα να παράγει πλούτο και θέσεις εργασίας αντίθετα δεν υπάρχει ‘σάλιο’ στην αγορά….

Κάθε κράτος που σέβεται την ιστορία, το παρόν μα κυρίως την ύπαρξη του στο μέλλον, οφείλει να εφαρμόζει Realpolitik , λαμβάνοντας υπόψη της όλες τις παραμέτρους, να συνάπτει συμμαχίες, και κυρίως και πρώτα από όλα να έχει ένα μακρόπνοο Εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό που δεν θα είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό, αλλά ΕΘΝΙΚΟ..

Και στον Πελοποννησιακό πόλεμο οι Μήλιοι επιθυμούσαν την αξιοπρέπεια τους, αυτή όμως ερχόταν σε αντίθεση με την ισχύ των Αθηναίων. Ο διάλογος τον οποίο μας έχει διασώσει ο Θουκυδίδης είναι διαχρονικό παράδειγμα πολιτικού κυνισμού, του δίκαιου του ισχυρού έναντι του αδυνάτου. Σε κανένα πόλεμο στην ανθρώπινη ιστορία ο ηττημένος δεν μπόρεσε να επιβάλει τους όρους του στον νικητή. Εμείς είμαστε θύματα ενός οικονομικού πολέμου, και του παρασιτικού κομματικού αναξιοκρατικού μοντέλου που ακλουθήσαμε.

Ένα μοντέλο που βασίστηκε στην ελλιπή εκπαίδευση στην αποκοπή του Έλληνα από τις ρίζες του και την παράδοση, και στον κακώς εννοούμενο ευημερισμό. Πιθηκισμός και καμιά καινοτόμα δράση . Ωχ- αδελφισμός και άγιος ο Θεός. Η αξιοπρέπεια όπως και ο σεβασμός κερδίζεται δεν επιβάλλεται, πόσο μάλλον όταν είσαι ο επαίτης των Βρυξελλών. Το μόνο που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει ήταν να αναδιοργανώσουμε την παραγωγική δομή της χώρας, να δημιουργήσουμε συμμαχίες με τον Νότο και να αφήσουμε να βγάλουν το φίδι από την τρύπα άλλες ισχυρότερες από εμάς χώρες,  όπως η Ισπανία η οποία έχει εκλογές το Φθινόπωρο. …

Ο καλός στρατηγός επιλέγει που και πότε θα δώσει τις μάχες, δεν αφήνει στον αντίπαλο αυτό το πλεονέκτημα. Ακόμα και ένα η μάχη είναι σίγουρα χαμένη όπως στις Θερμοπύλες. Οι καταστάσεις αυτές είναι εξαιρετικά επικίνδυνες διότι είναι πρόσκαιρες για δημαγωγίες και οδηγούν σε επικίνδυνες και αντιδημοκρατικούς ατραπούς. Αναφέρει σχετικά ο Carl Jung:

"Όταν δημιουργούνται νέες καταστάσεις, απρόβλεπτες από τις παλιές συμβατικότητες, τότε, το ανθρώπινο όν που η ρουτίνα το είχε κρατήσει σε κατάσταση ασυνειδησίας, γεμίζει από πανικό, ακριβώς σαν ένα ζώο, και με αποτελέσματα το ίδιο απρόβλεπτα…. Tα λογικά επιχειρήματα συνοδεύονται από κάποια επιτυχία όσο η συναισθηματικότητα μιας δεδομένης κατάστασης δεν υπερβαίνει το κρίσιμο σημείο. Αν η συγκινησιακή «θερμοκρασία» ξεπεράσει αυτό το επίπεδο, η πιθανότητα της αποτελεσματικότητας της λογικής ελαττώνεται και τη θέση της παίρνει η προπαγάνδα και οι χιμαιρικές φαντασιώσεις. Αυτό σημαίνει πως εκλύεται ένα είδος συλλογικής καταληψίας που εξελίσσεται ραγδαία σε ψυχική επιδημία. Σε μια τέτοια κατάσταση αναδύονται στην επιφάνεια όλα τα αντικοινωνικά στοιχεία.."

Όσοι ασχολούμαστε με την αναζήτηση, οφείλουμε  πρώτα από όλα, να  μάθουμε να μαθαίνουμε, έτσι ώστε να σκεφτόμαστε δημιουργικά να αναπτύσσουμε το κριτικό πνεύμα ,  και να αναγνωρίζουμε τις πραγματικές μας ανάγκες,   οι οποίες  εκτός από υλικές είναι και πνευματικές. Άρα η  αναζήτηση αυτή,  οφείλει να οδηγεί  τον άνθρωπο στην επίτευξη της αυτοπραγμάτωση, μίας αυτοπραγμάτωσης μέσα και προς όφελος της κοινωνίας, ολόκληρης ….

Τώρα  όλοι διαμαρτύρονται για την μείωση του κατά κεφαλή του εισοδήματος, αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για την επί χρόνια μείωση της ανά   κεφαλή  πνευματικής καλλιέργειας…. Στο όνομα ενός κατ’ επίφαση ευημερισμού,  ο λογαριασμός μετατιθόταν συνεχώς  στο μέλλον.

Στην Ελλάδα ειδικά,  το  μοντέλο του ευημερισμού    και του δανεισμού, βασίστηκε στην  καταστροφή  της εγχώριας   παραγωγής και βιομηχανίας, στον κρατισμό, στον κομματισμό, και στην  μετατροπή της οικονομίας σε μία οικονομία υπηρεσιών και εισαγωγών….

Σε παγκόσμιο επίπεδο  είναι προφανές πως βρισκόμαστε σε μία εποχή ανατροπών, αλλαγών  και διεργασιών αναζήτησης ενός νέου οικολογικού , ηθικού , πολιτικού, και οικονομικού μοντέλου. Ο Κομουνισμός κατέρρευσε. Είναι προφανές πως και ο Καπιταλισμός είναι υπό κατάρρευση.  Δεν είναι δυνατό μόνο το 6%  του παγκοσμίου πλούτου να αντιστοιχεί σε πραγματικό πλούτο  (χρήματα),  ενώ το υπόλοιπο 94 % σε άυλο  πλούτο . Δεν είναι δυνατό  να έχουμε μία παγκόσμια οικονομία  όπου το 1/3 να έχει ένα πολύ καλό επίπεδο διαβίωσης και το υπόλοιπο  2/3 να στερείται βασικών  αγαθών. Δεν είναι δυνατόν το 1% να διοικεί το 99%....

Ιστορικά αν ερευνήσουμε το θέμα,  σε κάθε μεταίχμιο νέου αιώνα  όπως αυτή η στιγμή που διανύουμε, πάντα υπάρχουν μεταβολές, ανακατατάξεις, πόλεμοι επαναστάσεις, διότι αλλάζουν οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους, άρα και  τα μοντέλα που διαχειρίζονται αυτές τις ανάγκες.  Τα μοντέλα αυτά έχουν δομηθεί σε συμφέροντα,  τα οποία φυσικά δεν θέλουν να απολέσουν την εξουσία τους.  Για αυτό προκύπτουν σκληρές  συγκρούσεις. Για να βρεθούν οι νέοι τρόποι χρειάζεται  τουλάχιστον μία 20ετία…

Ζούμε  λοιπόν στην εποχή της αναμονής, της αναμονής του νέου που θα προκύψει από τα ερείπια του χθες. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις υπάρχουν μόνο σωστές ή λάθος επιλογές. Και η ωριμότητα του συνόλου των ανθρώπων  καθορίζει τις επιλογές…..

Αυτή την στιγμή  ο κραδασμός που εκπέμπει η ανθρωπότητα και ο πλανήτης  είναι εξαιρετικά χαμηλός και οξύς, είναι δύσκολο να συνεχίσουμε  σε μία τέτοια κατάσταση, πρέπει να ανέλθουμε…..

Όσον αφορά την Ελλάδα,  η χώρα ΔΕΝ έχει το κατάλληλο  πολιτικό προσωπικό και μία ώριμη κοινωνική συμμαχία ώστε να αντεπεξέλθει σε τόσο ρηξικέλευθες ρήξεις με όλους και με όλα… Αυτό προϋποθέτει την δύναμη και την θέληση,  να ξεπεράσουμε Εθνικούς  μύθους και στερεότυπα που λειτούργησαν ως βαρίδια για μία πιο δημιουργική και καινοτόμα  κοινωνία,  τις τελευταίες δεκαετίες …

Όταν ανακτήσουμε την Εθνική μας και παραγωγική ανεξαρτησία, αλλά και κουλτούρα, η οποία θα νικήσει την Κουλτούρα του ‘τίποτα’,  η οποία βασίζεται στην εξευγενισμένη εικόνα του αρχαίου προχθές, ίσως τότε έχουμε ελπίδα. Έως τότε οι δημαγωγοί και το συναίσθημα θα μας παρασύρει μονίμως  σε γκρεμούς, την ευθύνη  πάντα σε  τρίτους που απεργάζονται το εξαιρετικό αρχαίο μας D.N.A….

Κατά τα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, το ψέμα με την μεγαλύτερη πέραση στον γερμανικό λαό ήταν το σύνθημα:  "Ο αγώνας του πεπρωμένου για τον Γερμανικό λαό" (Der Schicksalkampf des deutschen Volkes).  

Αυτό το σύνθημα έθρεψε τριπλά την αυτό-εξαπάτηση του Γερμανικού λαού. Πρώτον, υπαινισσόταν ότι ο πόλεμος αυτός δεν ήταν κοινός πόλεμος, δεύτερον, ότι τον είχε ξεκινήσει το πεπρωμένο και όχι η Γερμανία,  και τρίτον, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για τους Γερμανούς, που έπρεπε είτε να αφανίσουν τους εχθρούς τους είτε να αφανιστούν ...!!