Ο αισθητός κόσμος και η «Μάγια» ( η μεγάλη πλάνη) , - Ινδουισμός

Σύμφωνα με την Ινδουιστική αντίληψη, ο  αισθητός κόσμος με όλα του τα φαινόμενα ισοδυναμεί με μια αυταπάτη, με ένα παιχνίδι, με ένα όνειρο, με μια επινόηση του Βράχμα. Ο κόσμος είναι Maya, μια φαντασίωση χωρίς νόημα και σκοπό, και συνεπώς άξιος περιφρόνησης. 

Το Maya δεν αξίζει την προσκόλληση και την προσαρμογή του ανθρώπου σε αυτό, για αυτό ο σοφός αποσύρεται από τον κόσμο. Η ύπαρξη της πολλαπλότητας του κόσμου οφείλεται στη «Μάγια» τη μεγάλη πλάνη, που οφείλεται στην περιορισμένη μας αντίληψη η οποία μας εμποδίζει να διακρίνουμε την ενότητα πίσω από την πολλαπλότητα. Ο ΒΙΒΕΚΑΝΑΝΤΑ εξηγεί σχετικά:

«Τι σημαίνει όταν λέμε ότι ο κόσμος υπάρχει; Πραγματικά, σημαίνει ότι ο κόσμος δεν υπάρχει. Τι σημαίνει πάλι όταν λέμε ότι ο κόσμος δεν υπάρχει; Σημαίνει πως δεν έχει απόλυτη ύπαρξη. Υπάρχει μόνο σε σχέση με το νου μου, το νου σας και το νου του καθενός. Με τις πέντε αισθήσεις μας, βλέπουμε τούτο τον κόσμο, μα εάν είχαμε μια επιπλέον αίσθηση, θα βλέπαμε κάτι ακόμα μέσα του. Κι αν είχαμε ακόμη μια αίσθηση θα μας εμφανιζόταν σαν κάτι ακόμα πιο διαφορετικό. Γι’ αυτό λοιπόν ο κόσμος δεν έχει πραγματική ύπαρξη. Ούτε και μπορούμε να τον πούμε μη-υπαρκτό, αφού υπάρχει και πρέπει διαμέσου του να εργαστούμε. Είναι ένα κράμα ύπαρξης και μη-ύπαρξης.» (ΓΝΑΝΑ ΓΙΟΓΚΑ, σ. 50)

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Αρχαία Σπαρτιατική αγωγή, η "βελανιδιά", - «Οι Πύλες της Φωτιάς»

Απόσπασμα (σύνθεση) από το βιβλίο του  Steven Pressfield, «Οι Πύλες της Φωτιάς» (εκδόσεις Πατάκη), το οποίο περιγράφει μία από τις ασκήσεις εκπαίδευσης των αρχαίων εφήβων Σπαρτιατών. 

 ....Οι  έφηβοι κατάλαβαν  τι τους περίμενε μετά. Θα «πηδούσαν», το δέντρο,  μία μεγάλη γερή βελανίδια. Εκεί θα τους διέταζε να πάρουν θέση και σπρώχνοντας με τις ασπίδες τους, θα έπρεπε να ξεριζώσουν το δέντρο, ρίχνοντας το κάτω, όπως θα έπρεπε να κάνουν ως μέρος της φάλαγγας,  όταν θα ορμούσαν εναντίων του εχθρού στην μάχη. 

Οι έφηβοι έμπαιναν σε σειρές, οχτώ βάθος, και η ασπίδα του κάθε παιδιού πίεζε  το βαθούλωμα της πλάτης του αγοριού που ήταν μπροστά του. Με οδηγό την ασπίδα του πρώτου αγοριού έπεφταν με όλο το βάρος τους και με μεγάλη πίεση πάνω στην βελανιδιά. Έπειτα θα έκαναν άσκηση «ωθισμού». Θα έσπρωχναν, θα πίεζαν, θα «πηδούσαν» το δέντρο  μέχρι να πέσει….Το δέντρο  είναι ο εχθρός, «πηδήξτε» τον εχθρό…!! 

Το «πήδημα» του δέντρου, ήταν μία προσομοίωση  του τρόπου με τον οποίο λειτουργούσε η φάλαγγα, το μεγάλο όπλο των Ελλήνων  (Ένα άλλο στοιχείο που συνέβαλλε στο θέατρο του τρόμου που παρουσίαζε η ελληνική φάλαγγα ήταν οι κενές, ανέκφραστες προσωπίδες των ελληνικών περικεφαλαιών, με τις ορειχάλκινες μύτες τους χοντρές όσο το μεγάλο δάχτυλο ενός χεριού, τα αστραφτερά σημεία όπου υποτίθεται ότι ήταν τα μάγουλα τους και τις ζοφερές τρύπες των ματιών τους. Κάλυπταν όλο το πρόσωπο και έδιναν στον εχθρό την αίσθηση ότι δεν αντιμετώπιζε πλάσματα με σάρκα και οστά όπως αυτός, αλλά κάποια στοιχειωμένη, άτρωτη μηχανή, άσπλαχνη και ακατανίκητη). 

Οι πατούσες των γυμνών τους ποδιών όργωναν το χώμα, ανασηκώνονταν πίεζαν, τεντώνονταν , δημιουργώντας  ένα βαθύ αυλάκι, ενώ συνέθλιβαν ο ένας την κοιλιά του άλλου, καμπουριάζοντας και ουρλιάζοντας, σπρώχνοντας ένα κορμό που δεν κουνιόταν με τίποτα. Όταν το πρώτο αγόρι δεν άντεχε, πήγαινε στο τέλος και την θέση του έπαιρνε το αμέσως επόμενο. 

Ούτε να το σκεφθούν πως θα γύριζαν στην πόλη την στιγμή που το δέντρο θα ήταν ακόμη στην θέση του. Πως θα αποτύγχαναν εκεί που το πέτυχαν όλοι οι  όμοιοι, και προκάτοχοι τους.. Μία τέτοια αποτυχία θα ατίμαζε τους πατέρες και τις μητέρες τους, αδέλφια αδελφές, όλους τους μεγάλους  Έλληνες ήρωες, τους θεούς του ίδιους…

"Η αναγέννηση", Ερμής ο Τρισμέγιστος....

Σας παραθέτω μία μικρή  συρραφή  από διδασκαλίες κειμένων  που είναι γνωστά,  ως κείμενα του" Ερμή του Τρισμέγιστου". Η συρραφή  σε μορφή διαλόγου,  είναι δικής μου σύνθεσης,  και συνιστάται στον αναγνώστη να μελετήσει τα κείμενα στο σύνολο τους,  ώστε να γνωρίσει τις φιλοσοφικές και μυσταγωγικές αλήθειες που αυτά εμπεριέχουν...

 -       -  Ο άνθρωπος παιδί μου, είναι επίγειος  Θεός, ενώ ο ουράνιος Θεός, αθάνατος άνθρωπος. (Λόγος, Ι )…..Είθε να αποκτήσεις φτερά σαν του πουλιού και να ανυψωθείς στον αέρα και ανάμεσα γης και ουρανού να σταθείς και να αντικρίσεις την στεριά της γης, το ρευστό της θάλασσας, των ποταμών τα ρεύματα, την ελεύθερη κίνηση του αέρα, την οξύτητα της φωτιάς, την αστείρευτη κίνηση, την ταχύτητα του ουρανού και την περιστροφή περί τον εαυτό τους. (Λόγο,ς Ε)

-      -     Επειδή πατέρα μου έγινα από τον θεό ατάραχος, βλέπω τα πράγματα όχι με την όραση των ματιών μου, αλλά με τις δυνάμεις της νοητικής ενέργειας. Βρίσκομαι στον Ουρανό, στην γη, στο νερό, στον αέρα, μέσα στα ζώα είμαι και τα φυτά. Είμαι στην κοιλιά, μπροστά από την κοιλιά, μετά την κοιλιά, παντού  (Λόγος, ΙΓ)…Πατέρα βλέπω τα πάντα και τον εαυτό μου μέσα στο νου.!

-    -     Αυτή είναι η αναγέννηση παιδί μου, το να μην φαίνεται η τριπλή διάσταση  στο σώμα… Για τον λόγο αυτό σχετικά  με την αναγέννηση να μην γίνουν γνωστά στους πολλούς αλλά σε εκείνους που θέλει ο Θεός ο ίδιος…… Γι’ αυτό οι κατέχοντες την γνώση δεν αρέσκονται στους πολλούς,  ούτε οι πολλοί τους θέλουν. Τους θεωρούν μανιακούς και τους περιγελούν, και τους μισούν και τους καταφρονούν και σε ορισμένες περιπτώσεις τους φονεύουν....Τις συζητήσεις με τους πολλούς να τις αποφεύγεις. Δεν θέλω να τους αποφεύγεις από φθόνο, αλλά διότι από τους πολλούς θα θεωρηθείς γελοίος. Και αυτά τα λόγια έχουν ελάχιστους ακροατές και σύντομα ούτε λίγους θα έχουν. Έχουν κάτι ιδιαίτερο μέσα τους αυτά τα λόγια, τους κακούς τους παρορμούν μάλλον προς την κακία, γι’ αυτό πρέπει να αποφεύγει κανείς τους πολλούς, επειδή αυτοί δεν αντιλαμβάνονται την αρετή των λόγων αυτών... (Λόγος, ΙΧ).

-     -     ...Ησύχασε παιδί μου, και άκουγε τώρα, την ευλογία που αρμόζει τον ύμνο της αναγέννησης, τα οποία δεν θεώρησα τόσο εύκολο να φανερώσω, παρά μόνο σε εσένα ως συμπλήρωμα του παντός. Για αυτό τούτο δεν διδάσκεται, αλλά μένει κρυφό στην σιωπή. Έτσι παιδί μου αφού σταθείς σε υπαίθριο τόπο, στραμμένος προς τον νότιο άνεμο και προς την κατεύθυνση του ήλιου που δύει, προσκύνησε. Το ίδιο να κάνεις και προς την κατεύθυνση που ανατέλλει ο ήλιος, προς τον ανατολικό άνεμο…. (Λόγος, ΙΓ)…

   

-    -    ...Τα πάντα είναι ΈΝ(Α), και το ΈΝΑ, είναι τα πάντα..Γιατί των πάντων η πληρότητα είναι το ΈΝΑ, και μέσα στο ΈΝΑ, δεν είναι δεύτερο το ΈΝΑ, αλλά τα δύο είναι ΈΝΑ...Εάν κάποιος προσπαθήσει να χωρίσει από το ΈΝΑ τα πάντα, που θεωρούνται ΈΝΑ, -  και είναι το ίδιο- , αποδεχούμενος την ονομασία των πάντων, το πλήθος τους και όχι την πληρότητα, - πράγμα αδύνατο - , ελευθερώνοντας έτσι το ΠΑΝ από το ΈΝΑ, θα Χάσει το ΠΑΝ. Γιατί τα πάντα πρέπει,  αν είναι ΈΝΑ, - και είναι- , και ποτέ δεν παύει να είναι ΈΝΑ, για να μην διαλυθεί η πληρότητα…!!  (Λόγος, ΙΣΤ)

Πατέρας του κόσμου ο Θεός, και ο κόσμος υιός του Θεού - Ερμής ο Τρισμέγιστος

«Πατέρας λοιπόν του κόσμου είναι ο Θεός, και ο κόσμος πατέρας στα υπάρχοντα στον κόσμο. Και ο κόσμος υιός του Θεού, και όσα υπάρχουν στον κόσμο δημιουργήθηκαν από τον κόσμο. Και πού σωστά ονομάστηκε κόσμος. 
Κοσμεί τα πάντα με την ποικιλία της γέννησης, με το ασταμάτητο της ζωής, με το ακούραστο της ενέργειας, με την ταχύτητα της ανάγκης, με την σύσταση των στοιχείων, και με την τάξη των όσων γίνονται...Και αυτός λοιπόν ο κόσμος, λέγεται κόσμος, από την ανάγκη και τις ιδιότητες του».

Ερμής ο Τρισμέγιστος, Λόγος 8 Θ

Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων;

«..Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος….Θα έλεγε τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες, διά να αποδειχθή, ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν…»   

Α.Παπαδιαμάντης

Στερήστε τα πάντα από έναν άνθρωπο, μην του στερήσετε την ελπίδα. Ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα δεν ζει. Πάνω στην διδαχή αυτή, χτίστηκε η πολική αλλά και η θρησκευτική εξουσία, δίνοντας έτσι έστω μία μεταφυσική ελπίδα, όταν κατά την διάρκεια της γήινης ζωής αυτό δεν είναι εφικτό….

ΠΡΟΣΟΧΗ σε αυτούς που σας πουλάνε ρητορείες και ψεύτικες ελπίδες. Αν δεν αλλάξουμε εμείς, δεν αλλάζουν και οι συνθήκες στις οποίες ζούμε. Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο για αυτά που κάνουμε, αλλά και για αυτά που ΔΕΝ κάνουμε!!!

Μην ψάχνετε για σωτήρες, ψάξτε, διαβάστε, κρίνετε, μετα-μορφωθήτε…

Στην πολιτεία των αρχαίων προγόνων μας, οι άριστοι είναι οι καταλληλότεροι για να διοικούν την Πόλη. (Ότι ακριβώς συμβαίνει και σήμερα δηλαδή)..

Μεταξύ των πολιτευμάτων που περιγράφει ο Αριστοτέλης, η «πολιτεία», η σημερινή δημοκρατία, χαρακτηρίζεται απ το να ασκούν οι «άριστοι» μέσω εκλογής τα αξιώματα της πόλης, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση.

Στην αρχαιότητα η αριστεία επαινείται δημόσια και επιβραβεύεται σε κάθε περίσταση, και μάς παραδίδεται και ο τρόπος της επιβράβευσης «πάντας αριστεύσαντας στεφάνοις στεφανούσιν, εξ αργυράς της ύλης με γραπταίς ταις αριστείαις». Τα οποία «κατειργάσατο φέρονται τυπωθέντα, και τη χειρί διδόασιν δάφνινον τούτω κλάδον»...