Αρχαία Σπαρτιατική αγωγή, η "βελανιδιά", - «Οι Πύλες της Φωτιάς»

Απόσπασμα (σύνθεση) από το βιβλίο του  Steven Pressfield, «Οι Πύλες της Φωτιάς» (εκδόσεις Πατάκη), το οποίο περιγράφει μία από τις ασκήσεις εκπαίδευσης των αρχαίων εφήβων Σπαρτιατών. 

 ....Οι  έφηβοι κατάλαβαν  τι τους περίμενε μετά. Θα «πηδούσαν», το δέντρο,  μία μεγάλη γερή βελανίδια. Εκεί θα τους διέταζε να πάρουν θέση και σπρώχνοντας με τις ασπίδες τους, θα έπρεπε να ξεριζώσουν το δέντρο, ρίχνοντας το κάτω, όπως θα έπρεπε να κάνουν ως μέρος της φάλαγγας,  όταν θα ορμούσαν εναντίων του εχθρού στην μάχη. 

Οι έφηβοι έμπαιναν σε σειρές, οχτώ βάθος, και η ασπίδα του κάθε παιδιού πίεζε  το βαθούλωμα της πλάτης του αγοριού που ήταν μπροστά του. Με οδηγό την ασπίδα του πρώτου αγοριού έπεφταν με όλο το βάρος τους και με μεγάλη πίεση πάνω στην βελανιδιά. Έπειτα θα έκαναν άσκηση «ωθισμού». Θα έσπρωχναν, θα πίεζαν, θα «πηδούσαν» το δέντρο  μέχρι να πέσει….Το δέντρο  είναι ο εχθρός, «πηδήξτε» τον εχθρό…!! 

Το «πήδημα» του δέντρου, ήταν μία προσομοίωση  του τρόπου με τον οποίο λειτουργούσε η φάλαγγα, το μεγάλο όπλο των Ελλήνων  (Ένα άλλο στοιχείο που συνέβαλλε στο θέατρο του τρόμου που παρουσίαζε η ελληνική φάλαγγα ήταν οι κενές, ανέκφραστες προσωπίδες των ελληνικών περικεφαλαιών, με τις ορειχάλκινες μύτες τους χοντρές όσο το μεγάλο δάχτυλο ενός χεριού, τα αστραφτερά σημεία όπου υποτίθεται ότι ήταν τα μάγουλα τους και τις ζοφερές τρύπες των ματιών τους. Κάλυπταν όλο το πρόσωπο και έδιναν στον εχθρό την αίσθηση ότι δεν αντιμετώπιζε πλάσματα με σάρκα και οστά όπως αυτός, αλλά κάποια στοιχειωμένη, άτρωτη μηχανή, άσπλαχνη και ακατανίκητη). 

Οι πατούσες των γυμνών τους ποδιών όργωναν το χώμα, ανασηκώνονταν πίεζαν, τεντώνονταν , δημιουργώντας  ένα βαθύ αυλάκι, ενώ συνέθλιβαν ο ένας την κοιλιά του άλλου, καμπουριάζοντας και ουρλιάζοντας, σπρώχνοντας ένα κορμό που δεν κουνιόταν με τίποτα. Όταν το πρώτο αγόρι δεν άντεχε, πήγαινε στο τέλος και την θέση του έπαιρνε το αμέσως επόμενο. 

Ούτε να το σκεφθούν πως θα γύριζαν στην πόλη την στιγμή που το δέντρο θα ήταν ακόμη στην θέση του. Πως θα αποτύγχαναν εκεί που το πέτυχαν όλοι οι  όμοιοι, και προκάτοχοι τους.. Μία τέτοια αποτυχία θα ατίμαζε τους πατέρες και τις μητέρες τους, αδέλφια αδελφές, όλους τους μεγάλους  Έλληνες ήρωες, τους θεούς του ίδιους…