Το φύλλο και η αυτογνωσία.

Ρώτησα το φύλλο αν ήταν φοβισμένο, επειδή ήταν φθινόπωρο και τα άλλα φύλλα έπεφταν. Το φύλλο μου είπε :

«Όχι. Κατά τη διάρκεια όλης της άνοιξης και του καλοκαιριού ήμουν απολύτως ζωντανό. Δούλεψα σκληρά για να βοηθήσω το δέντρο να τραφεί. Και τώρα ένα μεγάλο μέρος μου είναι μέσα στο δέντρο. Δεν περιορίζομαι από αυτή τη μορφή.Είμαι επίσης ολόκληρο το δέντρο. Και όταν επιστρέψω στο χώμα, θα συνεχίσω να τρέφω το δέντρο. Επομένως, δεν ανησυχώ καθόλου. Καθώς αφήνω αυτό το κλαδί και πέφτω στο έδαφος, θα γνέψω στο δέντρο και θα του πω : Θα σε δω ξανά πολύ σύντομα.»

Εκείνη τη μέρα ο αέρας φυσούσε πολύ και, έπειτα από λίγο, είδα το φύλλο να αφήνει το κλαδί και να πέφτει στο έδαφος, χορεύοντας χαρωπά, επειδή καθώς έπεφτε, είδε τον εαυτό του εκεί, μέσα στο δέντρο. Ήταν τόσο ευτυχισμένο...

Υποκλίθηκα, ξέροντας ότι είχα πολλά να μάθω από το φύλλο....(1)

Οι αρχαίοι «βίωναν» την αδιάρρηκτη σχέση τους με την φύση. Γνώριζαν «πραγματική τους φύση», μέσα από την φύση. Παρατηρούσαν την φύση, και αυτή τους αποκάλυπτε τα μυστικά της.

Οι μετασχηματισμοί των μορφών, η ποικιλία των ειδών, τους αποκάλυψαν τα μυστικά του σύμπαντος, με ένα τρόπο φυσικό ενδόμυχο δίχως τεχνητά μέσα, με μόνο αρωγό το πνεύμα και την αγάπη για την μητέρα Γαία.

Δεν χρειαζόταν αεροπλάνα ή τηλεσκόπια, ο Πλάτωνας μας αποκαλύπτει έναν πιο φυσικό τρόπο:  

«Έτσι, ο νους, το πνεύμα μόνο του Φιλοσόφου ( ή του μαθητή της ανώτερης αλήθειας ) διαθέτει φτερά, διότι μόνον αυτός, όσο μπορεί πιο καλά, τα συγκρατεί στο μυαλό του, ενώ η θεώρησή του καθιστά θεία ακόμα και τη Θεότητα. Ορθά χειριζόμενος αυτές τις αναμνήσεις της πρότερης ζωής, συνεχώς τελειοποιούμενος στα τέλεια μυστήρια, ο άνθρωπος πραγματικά γίνεται τέλειος – ένας μύστης στη θεία σοφία..[.]..

…Όσο θα είμαστε στην εδώ ζωή, θα πλησιάζουμε κατά το δυνατόν την γνώση αν δεν ζούμε προσκολλημένοι στο σώμα, να παραμένουμε καθαροί μέχρι που οι θεοί μας απαλλάξουν από αυτό, και όταν απαλλαγούμε από αυτό και την ανικανότητα και τον περιορισμό που μας δίνει, θα βρεθούμε μαζί με τέτοιες αλήθειες, και μόνοι μας θα γνωρίσουμε όλη την αντικειμενική πραγματικότητα. Και ίσως είναι αλήθεια το ότι δεν είναι θεμιτό το μη καθαρό να αγγίζει το καθαρό..[.]..

…Λέγεται λοιπόν, συνεχίζει ο Σωκράτης, ότι η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες (σφαίρες επίσκυρου δηλ μπάλες ποδοσφαίρου) εκείνες που είναι καμωμένες από δώδεκα κομμάτια διαφορετικά δέρματα. Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα, και τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων. Από κει λοιπόν βλέπουμε ότι η γη είναι χρωματισμένη απ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Οι κοιλότητες παίρνουν μια απόχρωση λαμπρή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων ώστε να δίνει εντύπωση ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.» (2)

Λεπτομέρια από άγαλμα της Υγείας, που κρατά ένα φίδι στο ένα χέρι και ένα αυγό στο άλλο, με τον Έρωτα-Ύπνο στα πόδια της (200-250 μ.Χ.).

Οι αρχαίοι γνώριζαν πως αυτό που φαίνεται νεκρό είναι μόνο η αλλαγή από ένα σχήμα σε ένα άλλο, και πως η αλλαγή της ουσίας συμπορεύεται με εκείνη των μορφών.

Η φυσιογνωσία κατ' αυτόν τον τρόπο, υπήρξε η πρωτογενής ατραπός τους προς αυτογνωσία, και την Θεογνωσία. Η αυτογνωσία οδηγεί με την σειρά της στην μεταμόρφωση του εαυτού, προς όφελος του συνόλου κατά τον ίδιο τρόπο που τα κύτταρα συνεργούν προς την εύρυθμη λειτουργία όλου του οργανισμού.

Βίωναν πως το μικροκοσμικό υπάρχει μέσα στο μακροκοσμικό και το ελάχιστο είναι παράγωγο και τμήμα του μεγίστου, και πως εντός τους ενυπάρχει μία αθάνατη και αιώνια αρχή, όντας ένα αδιαίρετο τμήμα του ενιαίου όλου, από το οποίο εκπορεύεται και στο οποίο απορροφάται στο τέλος του εξελικτικού και κοσμικού κύκλου.

Σε μια τέτοια συνάφεια, ο άνθρωπος είναι ένα μικρό σύμπαν, καθώς αποτελείται από εκατομμύρια μικρότερες ζωές, οι οποίες αποτελούν όχι μόνο το φυσικό του σώμα αλλά όλη του την ύπαρξη και στις υπόλοιπες διαστάσεις. Ο άνθρωπος είναι ένας μικρόκοσμος, μια αντανάκλαση του Μακρόκοσμου. Είναι ένα κύτταρο μέσα σε έναν μεγάλο πνευματικό οργανισμό – που είναι ο Δημιουργός του – ενώ η ανθρωπότητα, ως ένα τμήμα αυτού, αντιπροσωπεύει την οικογένειά του.

Γνώθι σ’ αυτόν. Όλη η σοφία «κρύβεται»  σε αυτή την φράση. Να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να ξαναβρείς τον εαυτό σου, αυτή η συγχώνευση του κατώτερου «εγώ» με το ανώτερο «Εγώ». Το σύμβολο του Μύστη που κατόρθωσε να ξαναβρεί τον εαυτό του είναι ο όφις που δαγκώνει την ουρά του. Το φίδι που έρπει στη γη σχηματίζει μια ευθεία ή μια ελικοειδή γραμμή, και η γραμμή είναι ένας περιορισμός. Αλλά το φίδι που δαγκώνει την ουρά του γίνεται ένας κύκλος και ο κύκλος συμβολίζει το άπειρο, το απεριόριστο, την αιωνιότητα. 

Ο άνθρωπος που κατόρθωσε να υλοποιήσει το σύμβολο του κύκλου, μπαίνει σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν πλέον περιορισμοί, όπου δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο άνω και στο κάτω, διότι όλες οι δυνάμεις, τα πλούτη και οι αρετές που το αληθινό Εγώ κατέχει διοχετεύονται στο μικρό «εγώ». Το μικρό και το μεγάλο αποτελούν πλέον ένα, και ο άνθρωπος γίνεται μια θεότητα.»(3)

Πaραπομπές:

1 .) Zen Master , Thich Nhat Hanh

2.) Πλάτωνας Πολιετεία/Φαίδρος

3. ) Omraam Mikhael Aivanhov

Η γνώση έχει αξία μόνο όταν μοιράζεται και πολλαπλασιάζεται. Το δώρο που εγώ έχω να προσφέρω (αλλά και πολλοί άλλοι) για όσους το εκτιμούν, κρύβει μέσα του την έννοια της ανταπόδοσης. Η έννοια αυτή είναι συνυφασμένη με την εμφανή στην περίπτωση αναδημοσίευσης ή απλής αντιγραφής του κειμένου του συγγραφέα ή της σελίδας, από την οποία προήρθε το κείμενο, ως ελάχιστο φόρος τιμής στον συγγραφέα. 

Και μην ξεχνάτε η αγάπη, οι ιδέες, και η γνώση, έχουν αξία μόνο όταν μοιράζονται και πολλαπλασιάζονται ορθώς.

Θησέας Μινώταυρος, και αυτογνωσία

Από τον κύκλο αποσυμβολισμού της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας

«Ο άνθρωπος με τη σκέψη επεμβαίνει στην ύλη, ενώ με το νου υπερβαίνει την ύλη».

Σωκράτης

Σύμφωνα με τον μύθο,  η σύζυγος του Μίνωα Πασιφάη ερωτεύτηκε τον ταύρο τον οποίο  είχε κάνει δώρο ο Θεός Ποσειδώνας στον Μίνωα.  Ο Ποσειδώνας  ζήτησε από το Μίνωα να του θυσιάσει αυτόν τον ταύρο. Ο Μίνωας όμως αντί για αυτόν θυσίασε έναν άλλο ταύρο, ελπίζοντας ότι ο θεός δε θα το προσέξει. Ο Ποσειδώνας όμως κατάλαβε τι είχε γίνει, εξοργίστηκε, και έκανε τη γυναίκα του Μίνωα Πασιφάη να ερωτευτεί τον ταύρο. Η Πασιφάη  δεν μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος της και ζήτησε βοήθεια από το μηχανικό Δαίδαλο. Αυτός κατασκεύασε ένα κενό ομοίωμα αγελάδας, η Πασιφάη μπήκε μέσα σε αυτό και ο ταύρος ξεγελάστηκε και ζευγάρωσε μαζί της. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Μινώταυρος.

Ο Μινώταυρος όπως και όλα τα τερατόμορφα όντα στην μυθολογία εκπροσωπούν τα ζωώδη πάθη, τις ψυχικές αδυναμίες, ελαττώματα, διαστροφές και φοβίες, που διαλύονται όταν έρθουν στο φως του Ήλιου, όταν δηλαδή φωτιστούν τα αίτια τους από την εσωτερική γνώση (Ήλιος - Απόλλωνας ), την μύηση δηλαδή, «το πνευματικό φώς»,  το οποίο περιγράφεται ως ήλιος του μεσονυκτίου.

Ο Θησέας κατερχόμενος στον λαβύρινθο της Κρήτης, σκότωσε τον φοβερό  Μινώταυρο, στον οποίο θυσίαζαν κάθε χρόνο επτά νέες κι επτά νέους Αθηναίους. Η κατάβαση του Θησέα στον λαβύρινθο, και ο  φόνος του Μινώταυρου,  αφορά μία συμβολική «μυητική διαδικασία»,  μέσα από την οποία μπορεί ο άνθρωπος να βγει  νικητής από τον σκοτεινό κόσμο  του ανεξερεύνητου «λαβύρινθου του εγκεφάλου».  Ο Λαβύρινθος είναι οι άγνωστες πτυχές  του εγκεφάλου μας (συγκρίνετε το σχήμα του εγκεφάλου και του λαβύρινθου) ,  ο «Μινώταυρος»,  είναι το υποσυνείδητο , τα πάθη, οι φοβίες ,οι εξαρτήσεις που μπορούν να μας καθηλώσουν, να μας  καθυποτάξουν.  

Ο εγκέφαλος δεν είναι απλά, ένα ακόμη όργανο του σώματος μας. Ο εγκέφαλος μας έχει την ικανότητα να αναπτύσσεται μόνος του, να μαθαίνει καινούρια πράγματα και να προσαρμόζεται στις αλλαγές της ζωή μας.  Οι περισσότερες δυνατότητες του εγκεφάλου είναι ανεξερεύνητες και άγνωστες ακόμα και σήμερα, στον επιστημονικό κόσμο μιας και είναι πολύ δύσκολο να μελετηθούν και να καταγραφούν.Έως πρόσφατα πιστεύαμε πως  χρησιμοποιούμε μόνον το 10% των δυνατοτήτων του. Οι σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τα τμήματα του εγκεφάλου – σημειώνουν – λειτουργούν και αυτά ως σύνολο και δεν είναι δυνατό κάποια από αυτά να είναι ανενεργά. Μάλιστα, πρόσφατες έρευνες αποκάλυψαν ότι τα εγκεφαλικά κύτταρα μπορούν να συνεχίσουν να σχηματίζονται και ότι κάθε νέα μάθηση πιθανώς συνεισφέρει στη μακροζωία τους… 

Ο  Θησέας  στον μύθο που εξετάζουμε αντιπροσωπεύει την αυτεπίγνωση, τον συνειδητό ανώτερο άνθρωπο, ο οποίος  θυσιάζει το εγώ για το εμείς.  Φτάνοντας ο  Θησέας στην Κρήτη,  γνωρίζει την κόρη του Μίνωα, την Αριάδνη. Ο Θησέας υπόσχεται στην Αριάδνη αιώνια πίστη, και εκείνη τον συμβουλεύει πως να εξέλθει του λαβύρινθου. Την λύση της προσφέρει ο αρχιτέκτονας του Λαβύρινθου Δαίδαλος. Δίνει λοιπόν, η Αριάδνη στον Θησέα  ένα κουβάρι για  να το δέσει στην είσοδο του Λαβύρινθου, με την συμβουλή  να το ξετυλίγει καθώς θα προχωρά. Αν τα κατάφερνε να απαλλαγεί από τον Μινώταυρο, δεν είχε παρά να τυλίγει πάλι το κουβάρι περπατώντας πίσω, ώσπου να ξαναβγεί. Αυτεπίγνωση..!

Ο Θησέας βγαίνοντας νικητής από τον σκοτεινό λαβύρινθο, επιβεβαίωσε τον χαρακτηρισμό του ήρωα, κερδίζοντας ταυτόχρονα ένα βασίλειο, αυτό της ανώτερης φύσης του.  Ζούμε στον Λαβύρινθο της υποκειμενικής αντίληψης του προγραμματισμένου νου μας , σε ένα κόσμο  φαινομένων , του «φαίνεσθαι»,  και όχι του πραγματικού «είναι», μίας πραγματικότητας την οποία έχουν διαμορφώσει οι ατελής πέντε αισθήσεις μας.

 Minotaur, Sculpture by Emil Alzamora

Minotaur by Pedro Requejo Novoa

Η Αριάδνη όπως υποδεικνύει ι το όνομα της, άρια+αγνή = πολύ αγνή,  είναι η ανώτερη φύση μας που στέκει αρωγός, σε όλες τις ανώτερες δράσεις. Ο  «Μίτος της Αριάδνης», συμβολίζει  το ιερό εκείνο Θεϊκό κομμάτι της ύπαρξης μας, το οποίο βρίσκεται βαθιά μέσα στην ύπαρξη μας, και το οποίο μοιραζόμαστε με το σύμπαν . Δεν είναι ίσως τυχαίο, πως ο  «μίτος» έχει κοινή ρίζα με το μιτοχόνδριο και το D.N.A.

Το καινούργιο μήνυμα της Νέας Φυσικής αναφέρει ο καθηγητής Μάνος Δανέζης, είναι η ενότητα, είναι η άρνηση της ατομικότητας, η άρνηση του απομονωτισμού, η άρνηση ότι ο κάθε άνθρωπος είναι κάτι το ξεχωριστό. Στη νέα εποχή που επαγγέλλεται αυτή η σύγχρονη Φυσική δεν υπάρχει Εγώ, υπάρχει το Εμείς. Δεν υπάρχει το Έχω, αλλά το Είμαι…

…Κάποιος που έχει μια πολύ ελεύθερη σκέψη, που αγκαλιάζει ολόκληρο το Σύμπαν, δεν έχει τη δυνατότητα να ενσωματωθεί σε μικρά πράγματα. Από τη στιγμή που ανακαλύπτεις το μυστικό ενός ολόκληρου σύμπαντος τι σημασία έχει η Γη; Στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ μικρή!...

…Η γνώση δεν είναι πάντοτε ευτυχία! Η γνώση τις περισσότερες φορές είναι πόνος. Η γνώση είναι μοναξιά. Είναι απομόνωση. Είναι η ανάγκη της μοναξιάς όντας μέσα σε πολύ κόσμο. Να είσαι μέσα σ’ ένα άγριο πλήθος και να νιώθεις μόνος. Είναι η εσωτερική μοναξιά. Όχι με την κακή έννοια –μια εποικοδομητική μοναξιά...

Σκοπός του ανθρώπου η αυτογνωσία, η επανασύνδεση με την Θεϊκή του υπόσταση ως υιός Θεού, και η αναγνώριση της αδιάρρηκτης σχέσης του με το σύμπαν.  Ο Carl Jung, αναφέρει, πως οι περισσότεροι συγχέουν την «αυτογνωσία», με τη γνώση της συνειδητής προσωπικότητας. Όποιος έχει συνείδηση του εγώ, θεωρεί δεδομένο ότι γνωρίζει τον εαυτό του. Το εγώ όμως, γνωρίζει μόνο τα δικά του στοιχεία, και όχι το ασυνείδητο και τα περιεχόμενά του. Οι άνθρωποι υπολογίζουν την αυτογνωσία τους με βάση το τι γνωρίζει για τον εαυτό του το μέσο άτομο του κοινωνικού τους περιβάλλοντος και όχι με μέτρο τα πραγματικά ψυχικά συμβάντα που στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι κρυμμένα...

«Άνθρωπε γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το Σύμπαν και τους Θεούς»

Πυθαγόρεια διδαχή

Διαβάστε σχετικά παλαιότερο άρθρο μου "αποσυμβολισμός των άθλων του Θησέα"

Κερασφόροι θεοί, και συμβολισμός

Στην αρχαιότητα τα κέρατα ήταν αντικείμενο σεβασμού, και θεωρούνταν ιερά σύμβολα, καθώς αντιπροσώπευαν την Θεϊκή δύναμη. Δεν είναι τυχαίο πως πολλές αρχαίες Ελληνικές θεότητες ήταν κερασφόρες, όπως  λ.χ ο Πάνας, και οι Σάτυροι. Στην εικόνα που σας παραθέτω, βλέπουμε τον Δία ως κερασφόρο.  

Ο  Δίας τράφηκε με το γάλα της κατσίκας, Αμάλθειας. Η οποία σύμφωνα με το μύθο, ήταν η τροφός του Δία τα χρόνια που αυτός μεγάλωνε κρυμμένος σε ένα σπήλαιο στην Κρήτη για να προστατευτεί από τον πατέρα του Κρόνο. Κάποια ημέρα καθώς η Αμάλθεια έπαιζε με το μικρό Δία, αυτός κατά λάθος της έσπασε το κέρατο. Για να μη στεναχωριέται η Αμάλθεια και ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, ο Δίας έκανε το σπασμένο κέρατο να είναι πάντα γεμάτο με ό,τι λαχταρούσε ο κάτοχός του. Αυτό έμεινε γνωστό στην ιστορία σαν το «κέρατο της Αμάλθειας», ένα αιώνιο σύμβολο αφθονίας.

Ο Δίας κερασφόρος. Roman cast terracotta of ram-horned Jupiter Ammon, 1st century AD (Museo Barracco, Rome).

Δεν είναι  τυχαίο, πως μόνο όταν ο Αλέξανδρος αναγνωρίστηκε ως υιός του Διός στο μαντείο της όασης Σίουα, άρχισε να παριστάνεται κερασφόρος ( οι παλαιότεροι θυμούνται τον Αλέξανδρο κερασφόρο στο παλαιό 100 δραχμο) κλπ.

Το μαντείο του Άμμωνα βρισκόταν σε όαση, σε αμμώδη και άνυδρη έρημο της Λιβύης. Για το τι ακριβώς συνέβη στο μαντείο έχουμε πολλές παραλλαγές και στην αρχαιότητα ίσως να υπήρχαν ακόμη περισσότερες, αφού το θέμα και μεταφυσικό ήταν,  και τη θεοποίηση του Αλεξάνδρου αφορούσε. 

Σύμφωνα με την άποψη του  Πλουτάρχου,  ο ιερέας του μαντείου για λόγους φιλοφρόνησης φέρεται πως προσφώνησε τον Αλέξανδρο στα ελληνικά, αλλά επειδή δεν τα μιλούσε καλά,  αντί να πει «ὦ, παιδίον» είπε «ὦ, παιδίος». Αμέσως διαδόθηκε η φήμη ότι ο ιερέας  προσφώνησε τον Αλέξανδρο «ὦ, παῑ Διός», αναγνωρίζοντας τον ως υιό του Άμμωνος Διός. 

Στην παραλλαγή του Διόδωρου και του Κούρτιου,  ο ιερέας φέρεται να είπε «χαίρε, παιδί μου και αυτή η προσφώνηση είναι από τον θεό» και ο Αλέξανδρος να απάντησε: «Το δέχομαι, πατέρα, και στο εξής θα αποκαλούμαι γιος σου». Ο Αρριανός, που δεν εγκρίνει την επιλογή του Αλεξάνδρου να ανακηρυχθεί θεός, λέει λακωνικά ότι ο Αλέξανδρος «άκουσε αυτά, που επιθυμούσε».

Aξίζει επίσης μνείας,  πως ο μύστης Michelangelo έφτιαξε το γνωστό άγαλμα του Μωησέως, κερασφόρου. 

Το άγαλμα λαξεύτηκε το 1513 για τον τάφο του πάπα Ιουλίου Β' και είναι τοποθετημένο στο μαυσωλείο του Σαν Πιέτρο ιν Βίνκολι στη Ρώμη. 

Για τον συμβολισμό των κεράτων έχω κάνει σχετικές αναφορές παλαιότερα, και στα μαθήματα αποσυμβολισμού της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας.

Γενικότερα όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί , θεωρούσαν το κέρας ως ένα θεϊκό σύμβολο δύναμης. Και στην Παλαιά Διαθήκη συναντούμε το «κέρας», ως σύμβολο δύναμης. Με την επικράτηση  του Χριστιανισμού, τα κέρατα θεωρήθηκαν ως έμβλημα του Διαβόλου.

Συν το χρόνω, τα κέρατα εμφανίζονται  επίσης ως σύμβολο της συζυγικής απιστίας .Σύμφωνα με μία εκδοχή, λόγω του συμβολισμού των κεράτων ως δύναμης και εξουσίας, κατά τον μεσαίωνα όταν οι άρχοντες  παρείχαν αξιώματα και δύναμη ως παρηγόρια στους συζύγους των γυναικών  με τις οποίες  παρανόμως ή και με ανοχή συνδέονταν ερωτικά, οι απατημένοι σύζυγοι γίνονταν ισχυροί, αποκτούσαν  δηλαδή κέρατα...παρηγοριάς.  Κατ' αυτόν  τον τρόπο,  τα κέρατα καθιερώθηκαν ως σύμβολο των απατημένων.....!

Σύμφωνα  με την εκδοχή του Μιχαήλ Ψελλού (1018-1078 μ.χ  ) ο λόγος για τον οποίο επικράτησε το κέρατο ως σύμβολο απιστίας , είναι ότι όλα τα μη-κερασφόρα ζώα, (λιοντάρια , λεοπαρδάλεις , αρκούδες κλπ) , καθώς και τα πτηνά, από τον αετό, μέχρι το περιστέρι , είναι … οργίλα και … ζηλότυπα, σε αντίθεση με τα κερασφόρα, τα οποία, ούτε οργίζονται, ούτε μνησικακούν ενάντια στα παρεκτρεπόμενα θηλυκά ….

Οι προηγμένες γνώσεις της αρχαίας Ελλάδος....

5ος αιών. π.χ, διατυπώνεται η «ατομική» θεωρία, περιγράφεται η κίνηση των ατόμων και ο σχηματισμός των ουρανίων σωμάτων από τα άτομα.

Δημόκριτος, Λεύκιππος, Επίκουρος.

Η Μεγάλη Έκρηξη και ο Δημιουργός του Σύμπαντος.

Ορφέας- Ορφικοί.

Η φύση του Σύμπαντος, το παλλόμενο σύμπαν, και η σφαιρικότητά του.

Πλάτων, Θαλής, Πυθαγόρειοι

Το Ηλιακό Σύστημα, η σφαιρικότητα της Γης, και η περιφορά της γύρω από τον Ήλιο.

Αρίσταρχος ο Σάμιος, Πυθαγόρας, Πλάτων.

5ος αιώνας π.χ, υποστηρίζεται πως οι  πλανήτες κατά την περιφορά τους παράγουν  ήχους.

Πυθαγόρας

Η σχετικότητα.

Θαλής ο Μιλήσιος, Αναξιμένης,Ηράκλειτος, Ζήνων, Ελεάτης. 

Αναφορές για την απόσταση της Γης από τα άλλα Ουράνια σώματα.

Ίππαρχος

Αναφορά στον νόμο που ορίζει τις αποστάσεις των Πλανητών από τον Ήλιο.

Πυθαγόρειοι

2ος αιών. π.χ, υπολογισμός της περιμέτρου της Γης.

Ερατοσθένης

Αναφέρεται η ανάκλαση του Ηλιακού φωτός από την Σελήνη.

Θαλής, Παρμενίδης, Πλούταρχος

3ος αιών. π.χ, αναφέρεται η 24ωρη περιστροφή της Γης.

Ηρακλείδης ο Ποντικός

3ος αιών. π.χ, αναφέρεται η ελλειπτικότητα της Γήινης τροχιάς.

Αρίσταρχος

5ος αιών π.χ, η θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Η ζωή δημιουργήθηκε από την λάσπη. Τα πρώτα ζώα ήταν ψάρια με αγκαθωτό δέρμα. Τα υπόλοιπα ζώα, αποτελούν χερσαίους απόγονους των ψαριών.

 Αναξίμανδρος, Αναξιμένης 

3ος αιών π.χ, θέτονται οι βάσεις των Μαθηματικών και της γεωμετρίας

Ευκλείδης

2ος αιών. π.χ, διαιρείται ο κύκλος σε 360 μοίρες, ανακαλύπτεται το φαινόμενο

της μετάπτωσης των ισημεριών. Υπολογισμός του ηλιακού έτους σε

365,242 ημέρες...

Ίππαρχος

3ος αιών. π.χ, Θέτονται οι βάσεις της Μηχανικής κίνησης των σωμάτων.

Αριστοτέλης

2ος αιώνα π.Χ, ανακαλύπτονται οι πρώτες αρχές της υδροστατικής.

Εφευρίσκονται οι τροχαλίες, οι οδοντωτοί τροχοί, κατασκευάζονται

αστρονομικά όργανα, τελειοποιείται το ελληνικό αριθμητικό σύστημα.

Αρχιμήδης

4ος αιώνας π.χ, θεμελιώνεται η Ιατρική ως επιστήμη.

Ιπποκράτης

3ος αιώνα π.Χ , για πρώτη φορά γίνονται περιγραφές ανθρωπίνων οργάνων.

Ηρόφιλος

Ο πρώτος «υπολογιστής».

Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων.

Αναφορές στην Αμερική, Αυστραλία. 

Πλάτων, Στράβων, Κράτης.

1ος αιών. π.χ, εξηγείται η αιτία των παλιρροιών.

Ποσειδώνιος ο Απαμιέυς

Και πόσες ακόμη.....

Που δεν 'είναι' οι Θεοί ;

Υπήρξε λένε κάποτε στην αρχαιότητα σε μία πόλη, ένας γηραιός φιλόσοφος. Η έκφρασή του ήταν πάντα γαλήνια και εξέπεμπε ηρεμία.. Υπήρχε μία μόνιμη κοσμοσυρροή γύρω του, από ανθρώπους που έρχονταν από όλα τα μέρη της χώρας, για να ζητήσουν την συμβουλή του, ή ακόμα - ακόμα, μόνο για να τον αγγίξουν, καθώς πίστευαν πως κάποιοι θεραπεύονταν μόνο και μόνο ευρισκόμενοι κοντά του.

Κάποιοι μάλιστα έλεγαν πως τον είχαν δει να βρίσκεται ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικά μακρινά μέρη, ακριβώς την ίδια στιγμή. Άλλοι τον παρακαλούσαν να τους αποκαλύψει τα μυστικά των Θεών και του σύμπαντος, καθώς έλεγαν πως μπορούσε να συνομιλήσει με τους Θεούς.....

Αυτό θορύβησε τους ιερείς, και άρχισαν να τον αποκαλούν επικίνδυνο και αιρετικό. Κάποια ημέρα, τον πλησίασε ο αρχιερέας, και τον απείλησε πως θα τον καταδίκαζαν ως αιρετικό, εάν δεν αποκάλυπτε μπροστά σε όλο τον δήμο και το ιερατείο, που ακριβώς "είναι" οι Θεοί με τους οποίους συνομιλεί..
Ο γέρο-φιλόσοφος τον κοίταξε με στοργή, και του απάντησε χαμογελώντας:
"Καταδικάστε με εάν θέλετε, απλά θα ήθελα να μoυ απαντήσετε πριν γίνει αυτό, σε μία απλή ερώτηση. Που δεν 'είναι' οι Θεοί;"

Το τέλος του κύκλου είναι και η αρχή του....!!

Θα σας διηγηθώ τρείς ιστορίες από την Αφρική, διότι παρουσιάζουν εξαιρετικό  ενδιαφέρον, για τον τρόπο με τον οποίο  οι "πρωτόγονοι" πολιτισμοί προσεγγίζουν το θέμα της κοινωνικοποίησης και της αλληλεγγύης των μελών τους.

Στην πρώτη ιστορία,  ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής. Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο φρούτα που κάθε άλλο πάρα συχνά μπορούσαν να φάνε , δίπλα σε ένα δέντρο και τους είπε ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα φρούτα.

Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σε έναν κύκλο για να φάνε τα φρούτα…

Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε φάει όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν «UBUNTU» που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!» Η λέξη «UBUNTU»στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε»...!

Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παιχνίδι και σε ένα Γυμνάσιο μιας Ευρωπαϊκής χώρας –που δεν θα σας αποκαλύψω- , με την διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα iPod, ένα iPad και ένα iPhone, πάλι με τον κανόνα πως ο πρώτος θα τα πάρει όλα. Όταν λοιπόν δόθηκε το σινιάλο για να τρέξουν, έπεσαν αγκωνιές, τρικλοποδιές, μπουνιές, και τελικά το πιο μεγαλόσωμο παιδί έφτασε πρώτο και πήρε και τα τρία gadgets.

Κατόπιν, κάποια παιδιά κάθισαν γύρω από τον μεγαλόσωμο συμμαθητή τους και τον παρακολουθούσαν να χειρίζεται μόνος του και τα τρία ηλεκτρονικά καλούδια με θαυμασμό. Κάποια άλλα είχαν περικυκλώσει τον ανθρωπολόγο και διαμαρτύρονταν για τους άδικους κανόνες του παιχνιδιού απειλώντας τον ότι θα τον καταγγείλουν σε τηλεοπτικό σταθμό,και στον Διευθυντή του Σχολείου, ενώ κάποια άλλα δέχθηκαν μοιρολατρικά την τύχη τους, ψελλίζοντας ότι το όλο παίγνιο ήταν στημένο από ξένα κέντρα εξουσίας...!

Όταν ο ανθρωπολόγος συνήλθε και επέβαλε την δέουσα τάξη, πλησίασε το παιδί που νίκησε και το ρώτησε γιατί κράτησε και τα τρία gadgets εφόσον μπορούσε να χειριστεί μόνο ένα κάθε φορά, αντί να επιτρέψει στους συμμαθητές του, να χρησιμοποιήσουν τα άλλα δύο, όσος αυτό ήταν απασχολημένος με το τρίτο. Ο νικητής, του απάντησε μονολεκτικά «CHESTIKA», που σημαίνει «χέσ...κα».

Η λέξη «CHESTIKA» στην γλώσσα της εν λόγω χώρας/φυλής, σημαίνει υπάρχω για να ζω σε βάρος των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό....!

Μία άλλη Αφρικανική φυλή έχει ένα πρωτόγονο ο τρόπο, διόρθωσης της αντικοινωνικής συμπεριφοράς των μελών της. Εκεί τα γενέθλια του μέλους της φυλής, δεν εορτάζονται την μέρα γέννησης, αλλά την ημέρα που σκέφτηκε η μητέρα το παιδί που θα γένναγε.

Όταν η γυναίκα αποφασίσει ότι θα κάνει παιδί, βρίσκει ένα δέντρο και κάθεται από κάτω, μόνη της, και περιμένει μέχρι ν’ ακούσει το τραγούδι του παιδιού που θέλει να έρθει. Και αφού το ακούσει, πηγαίνει στον άνδρα που θα γίνει ο πατέρας του παιδιού και του το μαθαίνει. Και όταν κάνουν έρωτα για να συλληφθεί το παιδί, κάποιες στιγμές τραγουδάνε το τραγούδι μαζί, για να το προσκαλέσουν.

Όταν η γυναίκα μείνει έγκυος, διδάσκει το τραγούδι του παιδιού στις μαίες και τις ηλικιωμένες του χωριού, ώστε όταν το παιδί γεννηθεί, όλοι οι άνθρωποι γύρω του να το τραγουδούν για να το καλωσορίσουν. Όσο το παιδί μεγαλώνει, μαθαίνουν όλοι οι χωριανοί το τραγούδι του. Αν το παιδί πέσει ή χτυπήσει, κάποιος το σηκώνει και του τραγουδάει το τραγούδι του.

Ή αν το παιδί κάνει κάτι εκπληκτικό, ή περάσει από τις τελετές της εφηβείας, οι χωριανοί τραγουδούν το τραγούδι για να το τιμήσουν. Υπάρχει και άλλη περίπτωση όπου η φυλή τραγουδάει στο παιδί. Εάν σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής του, το πρόσωπο αυτό διαπράξει ένα έγκλημα ή κάνει κάποια άλλη απεχθή πράξη, το καλούν στη μέση του χωριού και σχηματίζοντας ένα κύκλο γύρω του τραγουδούν και πάλι το τραγούδι του.

Η φυλή πιστεύει ότι η διόρθωση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς δεν γίνεται μέσω της τιμωρίας, αλλά μέσω της αγάπης και της υπενθύμισης της ταυτότητάς σου. Όταν αναγνωρίζεις το προσωπικό σου τραγούδι, δεν έχεις την επιθυμία ή την ανάγκη να κάνεις κακό σε κάποιον άλλο.

Και στη διάρκεια της ζωής, στο γάμο, τα τραγούδια τραγουδιούνται μαζί. Και στο τέλος, όταν το παιδί βρίσκεται στο κρεβάτι, έτοιμο να υποδεχτεί το θάνατο, όλοι οι χωριανοί ξέρουν και τραγουδούν το τραγούδι του, για τελευταία φορά.

Ο καθένας εκεί, έχει το δικό του τραγούδι...!

Σε ένα άλλο μέρος της Αφρικης, τα παιδιά της φυλής «Εφέ- Efé » στο Ζαίρ,   παίζουν συχνά το παιχνίδι του κύκλου που ονομάζεται στην γλώσσα τους «Οασάνι- Osani». Τα παιδιά κάθονται σε ένα κύκλο ακουμπώντας το ένα τα πέλματα του στα πέλματα του διπλανού του, σχηματίζοντας έτσι ένα κύκλο από μικρά πέλματα.

Κάθε παιδί, όταν έρχεται η σειρά του, αναφέρει ένα στρογγυλό αντικείμενο, λ.χ, τον ήλιο, την σελήνη, ένα άστρο, το μάτι, κ.λ.π, και στην συνέχεια πρέπει να χρησιμοποιήσει μία έκφραση που αφορά ένα ευρύτερο κύκλο πραγμάτων με κυκλικό σχήμα, όπως ο κύκλος της οικογένειας, της γυναικείας μήτρας, ή τον κύκλο που διαγράφει το φεγγάρι κ.λπ.. Όταν κάποιο παιδί δεν μπορεί να βρει κάποια έκφραση ή στρογγυλό αντικείμενο χάνει. Τελικά ο νικητής σύμφωνα με την παράδοση τους, θα έχει μία ευτυχισμένη ζωή.

Μέσα από αυτά τα παιχνίδια, διαπιστώνουμε πως τα παιδιά αποκτούν μία κουλτούρα η οποία αν και πρωτόγονη, αφορά την ομάδα, το Όλον, και όχι το άτομο, την ομαδική ευτυχία έναντι της ατομικής....

Το τέλος του κύκλου είναι και η αρχή του....!!