Το φύλλο και η αυτογνωσία.

Ρώτησα το φύλλο αν ήταν φοβισμένο, επειδή ήταν φθινόπωρο και τα άλλα φύλλα έπεφταν. Το φύλλο μου είπε :

«Όχι. Κατά τη διάρκεια όλης της άνοιξης και του καλοκαιριού ήμουν απολύτως ζωντανό. Δούλεψα σκληρά για να βοηθήσω το δέντρο να τραφεί. Και τώρα ένα μεγάλο μέρος μου είναι μέσα στο δέντρο. Δεν περιορίζομαι από αυτή τη μορφή.Είμαι επίσης ολόκληρο το δέντρο. Και όταν επιστρέψω στο χώμα, θα συνεχίσω να τρέφω το δέντρο. Επομένως, δεν ανησυχώ καθόλου. Καθώς αφήνω αυτό το κλαδί και πέφτω στο έδαφος, θα γνέψω στο δέντρο και θα του πω : Θα σε δω ξανά πολύ σύντομα.»

Εκείνη τη μέρα ο αέρας φυσούσε πολύ και, έπειτα από λίγο, είδα το φύλλο να αφήνει το κλαδί και να πέφτει στο έδαφος, χορεύοντας χαρωπά, επειδή καθώς έπεφτε, είδε τον εαυτό του εκεί, μέσα στο δέντρο. Ήταν τόσο ευτυχισμένο...

Υποκλίθηκα, ξέροντας ότι είχα πολλά να μάθω από το φύλλο....(1)

Οι αρχαίοι «βίωναν» την αδιάρρηκτη σχέση τους με την φύση. Γνώριζαν «πραγματική τους φύση», μέσα από την φύση. Παρατηρούσαν την φύση, και αυτή τους αποκάλυπτε τα μυστικά της.

Οι μετασχηματισμοί των μορφών, η ποικιλία των ειδών, τους αποκάλυψαν τα μυστικά του σύμπαντος, με ένα τρόπο φυσικό ενδόμυχο δίχως τεχνητά μέσα, με μόνο αρωγό το πνεύμα και την αγάπη για την μητέρα Γαία.

Δεν χρειαζόταν αεροπλάνα ή τηλεσκόπια, ο Πλάτωνας μας αποκαλύπτει έναν πιο φυσικό τρόπο:  

«Έτσι, ο νους, το πνεύμα μόνο του Φιλοσόφου ( ή του μαθητή της ανώτερης αλήθειας ) διαθέτει φτερά, διότι μόνον αυτός, όσο μπορεί πιο καλά, τα συγκρατεί στο μυαλό του, ενώ η θεώρησή του καθιστά θεία ακόμα και τη Θεότητα. Ορθά χειριζόμενος αυτές τις αναμνήσεις της πρότερης ζωής, συνεχώς τελειοποιούμενος στα τέλεια μυστήρια, ο άνθρωπος πραγματικά γίνεται τέλειος – ένας μύστης στη θεία σοφία..[.]..

…Όσο θα είμαστε στην εδώ ζωή, θα πλησιάζουμε κατά το δυνατόν την γνώση αν δεν ζούμε προσκολλημένοι στο σώμα, να παραμένουμε καθαροί μέχρι που οι θεοί μας απαλλάξουν από αυτό, και όταν απαλλαγούμε από αυτό και την ανικανότητα και τον περιορισμό που μας δίνει, θα βρεθούμε μαζί με τέτοιες αλήθειες, και μόνοι μας θα γνωρίσουμε όλη την αντικειμενική πραγματικότητα. Και ίσως είναι αλήθεια το ότι δεν είναι θεμιτό το μη καθαρό να αγγίζει το καθαρό..[.]..

…Λέγεται λοιπόν, συνεχίζει ο Σωκράτης, ότι η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες (σφαίρες επίσκυρου δηλ μπάλες ποδοσφαίρου) εκείνες που είναι καμωμένες από δώδεκα κομμάτια διαφορετικά δέρματα. Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα, και τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων. Από κει λοιπόν βλέπουμε ότι η γη είναι χρωματισμένη απ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Οι κοιλότητες παίρνουν μια απόχρωση λαμπρή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων ώστε να δίνει εντύπωση ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.» (2)

Λεπτομέρια από άγαλμα της Υγείας, που κρατά ένα φίδι στο ένα χέρι και ένα αυγό στο άλλο, με τον Έρωτα-Ύπνο στα πόδια της (200-250 μ.Χ.).

Οι αρχαίοι γνώριζαν πως αυτό που φαίνεται νεκρό είναι μόνο η αλλαγή από ένα σχήμα σε ένα άλλο, και πως η αλλαγή της ουσίας συμπορεύεται με εκείνη των μορφών.

Η φυσιογνωσία κατ' αυτόν τον τρόπο, υπήρξε η πρωτογενής ατραπός τους προς αυτογνωσία, και την Θεογνωσία. Η αυτογνωσία οδηγεί με την σειρά της στην μεταμόρφωση του εαυτού, προς όφελος του συνόλου κατά τον ίδιο τρόπο που τα κύτταρα συνεργούν προς την εύρυθμη λειτουργία όλου του οργανισμού.

Βίωναν πως το μικροκοσμικό υπάρχει μέσα στο μακροκοσμικό και το ελάχιστο είναι παράγωγο και τμήμα του μεγίστου, και πως εντός τους ενυπάρχει μία αθάνατη και αιώνια αρχή, όντας ένα αδιαίρετο τμήμα του ενιαίου όλου, από το οποίο εκπορεύεται και στο οποίο απορροφάται στο τέλος του εξελικτικού και κοσμικού κύκλου.

Σε μια τέτοια συνάφεια, ο άνθρωπος είναι ένα μικρό σύμπαν, καθώς αποτελείται από εκατομμύρια μικρότερες ζωές, οι οποίες αποτελούν όχι μόνο το φυσικό του σώμα αλλά όλη του την ύπαρξη και στις υπόλοιπες διαστάσεις. Ο άνθρωπος είναι ένας μικρόκοσμος, μια αντανάκλαση του Μακρόκοσμου. Είναι ένα κύτταρο μέσα σε έναν μεγάλο πνευματικό οργανισμό – που είναι ο Δημιουργός του – ενώ η ανθρωπότητα, ως ένα τμήμα αυτού, αντιπροσωπεύει την οικογένειά του.

Γνώθι σ’ αυτόν. Όλη η σοφία «κρύβεται»  σε αυτή την φράση. Να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να ξαναβρείς τον εαυτό σου, αυτή η συγχώνευση του κατώτερου «εγώ» με το ανώτερο «Εγώ». Το σύμβολο του Μύστη που κατόρθωσε να ξαναβρεί τον εαυτό του είναι ο όφις που δαγκώνει την ουρά του. Το φίδι που έρπει στη γη σχηματίζει μια ευθεία ή μια ελικοειδή γραμμή, και η γραμμή είναι ένας περιορισμός. Αλλά το φίδι που δαγκώνει την ουρά του γίνεται ένας κύκλος και ο κύκλος συμβολίζει το άπειρο, το απεριόριστο, την αιωνιότητα. 

Ο άνθρωπος που κατόρθωσε να υλοποιήσει το σύμβολο του κύκλου, μπαίνει σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν πλέον περιορισμοί, όπου δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο άνω και στο κάτω, διότι όλες οι δυνάμεις, τα πλούτη και οι αρετές που το αληθινό Εγώ κατέχει διοχετεύονται στο μικρό «εγώ». Το μικρό και το μεγάλο αποτελούν πλέον ένα, και ο άνθρωπος γίνεται μια θεότητα.»(3)

Πaραπομπές:

1 .) Zen Master , Thich Nhat Hanh

2.) Πλάτωνας Πολιετεία/Φαίδρος

3. ) Omraam Mikhael Aivanhov

Η γνώση έχει αξία μόνο όταν μοιράζεται και πολλαπλασιάζεται. Το δώρο που εγώ έχω να προσφέρω (αλλά και πολλοί άλλοι) για όσους το εκτιμούν, κρύβει μέσα του την έννοια της ανταπόδοσης. Η έννοια αυτή είναι συνυφασμένη με την εμφανή στην περίπτωση αναδημοσίευσης ή απλής αντιγραφής του κειμένου του συγγραφέα ή της σελίδας, από την οποία προήρθε το κείμενο, ως ελάχιστο φόρος τιμής στον συγγραφέα. 

Και μην ξεχνάτε η αγάπη, οι ιδέες, και η γνώση, έχουν αξία μόνο όταν μοιράζονται και πολλαπλασιάζονται ορθώς.