Διαλογισμός στην αρχαία Ελλάδα.

«Η φύσης και η αλήθεια δεν αποκαλύπτονται ποτέ γυμνές στα μάτια εκείνων των ανθρώπων που καρδιά των τρέφει ακόμη ίχνη κακίας και ο νους των γίνεται στίβος όπου στροβιλίζονται αντιφυσικοί διαλογισμοί και σκέψεις ταπεινές»

Πυθαγόρας

Ο διαλογισμός είναι μία μορφή πνευματικής συγκέντρωσης που επιτυγχάνεται με τη βαθιά χαλάρωση, την απομάκρυνση κάθε σκέψης και εξωτερικών ερεθισμάτων από τη συνειδητότητα του υποκειμένου. Σκοπός του διαλογισμού είναι η άντληση γνώσης ή και εμπειριών άμεσα, χωρίς τη χρήση των αισθητηρίων οργάνων του ανθρώπου ή οποιασδήποτε πηγής πληροφόρησης. Γενικότερα θεωρείται και μέσο ψυχικής χαλάρωσης και ευεξίας. Τον διαλογισμό  οι περισσότεροι τον έχουμε ταυτίσει με αρχαίες Ανατολικές θρησκείες και πρακτικές. Είναι όμως έτσι; Ενδιαφέρον παρουσιάζουν κάποιες αναφορές από την αρχαία Ελλάδα, οι οποίες αποδεικνύουν πως ο διαλογισμός δεν ήταν κάτι «ξένο»,  στην αρχαία Ελλάδα. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

Σε αποσπάσματα του Πλάτωνα (Συμπόσιο ) ο Σωκράτης, φέρεται να διαλογιζόταν συχνά. Στην αρχή του διαλόγου και ενώ οι συνδαιτυμόνες του τον περίμεναν να μπει μέσα, βλέποντας ότι αργεί έστειλαν έναν δούλο να τον φωνάξει :

Αγάθων : Φώναξε τον γρήγορα.
Αριστόδημος : Αφήστε τον. Έχει ξέρετε ένα τέτοιο συνήθειο. Παραμερίζει πότε-πότε όπου τύχει και στέκεται ακίνητος.
Πλάτων – Συμπόσιο 175B

Σε επόμενο σημείο του διαλόγου ο Αλκιβιάδης, εξιστορεί ένα γεγονός από την μάχη της Αμφίπολης, όπου φαίνεται πως ο Σωκράτης διαλογιζόταν για μια ολόκληρη ημέρα :

"Αλκιβιάδης : Αξίζει όμως να ακούσετε ακόμα και το τι έκαμε και τράβηξε πάλι ο γενναίος άντρας κάποτε εκεί στην εκστρατεία. Αφού βυθίστηκε λοιπόν, που λέτε, σε περισυλλογή, στεκότανε στον ίδιο τόπο, από την αυγή, και στοχαζότανε κάποιο ζήτημα....Και αυτός στεκόταν, ωσότου ξαναφώτισε η αυγή και βγήκε ο ήλιος. Έπειτα προσευχήθηκε στον Ήλιο και έφυγε».
Πλάτων – Συμπόσιο 220C

Στον Φαίδωνα 65c-d, ο Σωκράτης αναφέρει σχετικά με τον διαλογισμό:

"..Χωρίς αμφιβολία τότε ακριβώς συλλογίζεται άριστα η ψυχή όταν δεν ενοχλείται διόλου από πουθενά, ούτε από την ακοή, ούτε από την όραση, ούτε από κανένα πόνο, ούτε από κάποια ηδονή, αλλά απομονώνεται όσον το δυνατόν περισσότερο μέσα στον εαυτό της, αποχαιρετώντας το σώμα, και όταν αποφεύγουσα, όσο είναι δυνατόν, κάθε συνεργασία και κάθε επαφή μαζί του, ορέγεται αυτούσια την πραγματικότητα".
Πλάτων – Φαίδων 65c-d

Επίσης στον Φαίδων (περί ψυχής), ο Σωκράτης περιγράφει την γη από ψηλά. Αναφέρει συγκεκριμένα :

"Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες που είναι από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα, ενώ τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ, δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων.

Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη απ' αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό στην ομορφιά, ενώ άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, και ωραιότερα από

όσα εμείς έχουμε δει. Γιατί ακόμα και οι κοιλότητες της που είναι γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, ώστε να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης".

Μία άλλη μαρτυρία από τον Νέο Πυθαγόρειο Ιάμβλιχο , αναφέρει πως ο Πυθαγόρας , κατά την διάρκεια του ταξιδιού του στην Αίγυπτο, φαίνεται ότι διαλογιζόταν καθ όλη την διάρκεια του ταξιδιού.

"Καθόλο το διάστημα του ταξιδιού έμεινε (ο Πυθαγόρας ) σε ένα και το αυτό σημείο επί δύο νύκτες και τρεις ημέρες, χωρίς να μετάσχει ούτε τροφής, ούτε ποτού, ούτε ύπνου. Και θα διέφευγε της προσοχής όλων, όπως καθόταν στη θέση του ακίνητος, αν δεν ταλαντευόταν για λίγο..."
Ιάμβλιχος - Πυθαγορικός Βίος 16

Σύμφωνα δε με τον Ιεροκλέεα, το κλειδί της ευδαιμονίας για τους Πυθαγόρειους, ήταν  η αυτογνωσία δια μέσου της αυτοκάθαρσης. Ιδού η ατραπός, όπως την δίδαξε ο Πυθαγόρας στους μαθητές του:

Μην επιτρέψεις στα μάτια σου ύπνο απαλό πριν εξετάσεις τρεις φορές τις πράξεις της ημέρας: "Τι παρέβην; Τι δ' έρεξα; Τι μοι δέον ουκ ετελέσθη;"

- Tι έπραξα που δεν έπρεπε;
- Τι έπραξα που έπρεπε;
- Τι δεν έπραξα που έπρεπε;

Ξεκινώντας από το πρώτο να προχωράς στη συνέχεια, και μετέπειτα προσεκτικά μεν, για τα κακώς πεπραγμένα σου να μέμφεσαι τον εαυτό σου, για τα χρηστά δε να ευχαριστιέσαι.

Γι’ αυτά να μοχθείς, να ασκείσαι, αυτά πρέπει να αγαπάς.Μ' αυτά ασχολήσου, αυτά μελέτα με προσοχή, αυτά είναι ανάγκη να αγαπήσεις με ζήλο.

Ιεροκλέους «Χρυσά Έπη» του Πυθαγόρα

…»διαλογισμός δεν είναι απόσυρση από τη ζωή. Ο διαλογισμός είναι μια διαδικασία κατανόησης του εαυτού μας, Και όταν κάποιος αρχίζει να κατανοεί τον εαυτό του, όχι μόνο τον συνειδητό αλλά και όλα τα κρυμμένα μέρη του εαυτού του, τότε έρχεται ησυχία. Αλλά ένας νους που γίνεται ήσυχος, που μένει ακίνητος με διαλογισμό ο οποίος είναι αποτέλεσμα εξαναγκασμού, συμμόρφωσης, δεν είναι ήσυχος, δεν μένει ακίνητος. Είναι ένας τελματωμένος νους.

Δεν είναι ένας νους ξύπνιος, ουδέτερος, ικανός για δημιουργική δεκτικότητα. Ο διαλογισμός απαιτεί αδιάκοπη επαγρύπνηση, αδιάκοπη επίγνωση της κάθε λέξης, της κάθε σκέψης και του κάθε συναισθήματος, που αποκαλύπτουν την κατάσταση της ίδιας μας της ύπαρξης, της κρυμμένης καθώς επίσης και της φανερής· και καθώς αυτό είναι επίπονο, καταφεύγουμε σε κάθε είδους παρηγορητικό ή απατηλό σύστημα και αυτό το ονομάζουμε διαλογισμό.

Η αυτογνωσία, λοιπόν, είναι η αρχή του διαλογισμού· χωρίς αυτογνωσία δεν υπάρχει διαλογισμός. Και καθώς εμβαθύνει κανείς στο ζήτημα της αυτογνωσίας όχι μόνο ο επιφανειακός νους γίνεται γαλήνιος, ήσυχος, αλλά φανερώνονται και τα διάφορα κρυμμένα επίπεδά του. Όταν ο επιφανειακός νους είναι ήσυχος, τότε το ασυνείδητο, τα κρυμμένα επίπεδα της συνείδησης, εμφανίζονται· αποκαλύπτουν το περιεχόμενό τους, κάνουν τις νύξεις τους, έτσι ώστε να κατανοεί κανείς εντελώς όλη τη διαδικασία της ύπαρξής του.

Ο νους, λοιπόν, γίνεται εξαιρετικά ήσυχος – είναι ήσυχος. δεν τον κάνουμε ήσυχο, δεν εξαναγκάζεται να είναι ήσυχος για κάποια ανταμοιβή ή από φόβο. Τότε υπάρχει μια σιωπή όπου εμφανίζεται η «Πραγματικότητα». Αλλά αυτή η σιωπή δεν είναι η χριστιανική σιωπή, ή η ινδουιστική σιωπή, ή η βουδιστική σιωπή. Αυτή η σιωπή είναι σιωπή χωρίς όνομα. Αν ακολουθήσεις το μονοπάτι της χριστιανικής σιωπής, ή της ινδουιστικής ή της βουδιστικής, ποτέ δεν θα είσαι σιωπηλός.

Ο άνθρωπος που θα βρει την «Πραγματικότητα» πρέπει να εγκαταλείψει εντελώς τη διαμόρφωσή του – είτε είναι χριστιανός, είτε ινδουιστής, είτε βουδιστής, ή είναι από οποιοδήποτε άλλου είδους ομάδα. Το να δυναμώνεις απλώς τα διαμόρφωσή σου με τον διαλογισμό, με τη συμμόρφωση και την υπακοή, φέρνει αποτελμάτωση του νου, νωθρότητα του νου· και δεν είμαι καθόλου βέβαιός ότι δεν είναι αυτό που θέλουμε οι περισσότεροι από εμάς, γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να δεχόμαστε ένα πρότυπο και να το ακολουθούμε.

Αλλά το να ελευθερωθούμε από τη διαμόρφωση απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση στις σχέσεις. Από τη στιγμή, λοιπόν, που υπάρχει αυτή η σιωπή, τότε υπάρχει μια εξαιρετικά δημιουργική κατάσταση — αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γράψεις ποιήματα, να ζωγραφίσεις πίνακες και λοιπά· μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Αλλά αυτή τη σιωπή δεν μπορείς να την επιδιώξεις, να την αντιγράψεις, να την μιμηθείς, γιατί τότε παύει να είναι σιωπή. Δεν μπορείς να φτάσεις σε αυτήν από κανένα μονοπάτι. Γεννιέται μόνο όταν κατανοηθούν οι τρόποι του «εγώ», και όταν το «εγώ» με όλες του τις δραστηριότητες και τις κατεργαριές, φτάνει σε ένα τέλος. Που σημαίνει ότι όταν ο νους παύει να δημιουργεί αυτός, τότε υπάρχει δημιουργία.

Οπότε ο νους πρέπει να γίνει απλός, πρέπει να γίνει ήσυχος. πρέπει να είναι ήσυχος… Όχι, το «πρέπει» είναι λάθος· το να πεις ότι ο νους πρέπει να είναι ήσυχος συνεπάγεται εξαναγκασμό – κάτι που το κάνει το «εγώ» – και ο νους είναι ήσυχος μόνο όταν έχει μπει τέλος σε όλη τη διαδικασία του «εγώ». Όταν κατανοηθούν όλοι οι τρόποι που χρησιμοποιεί το «εγώ», κι έτσι σταματήσουν οι δραστηριότητες του «εγώ», τότε μόνο υπάρχει σιωπή. Αυτή η σιωπή είναι ο αληθινός διαλογισμός. Και μέσα σε αυτή τη σιωπή εμφανίζεται το αιώνιο».

Αρχαιολατρεία και παρασιτισμός..

Πρόσφατα συνάντησα ένα κύριο, ο οποίος με ρώτησε αν ασχολούμαι με την αρχαία Ελλάδα. Στην καταφατική μου απάντηση, μου είπε πως είναι μυημένος και "μαθητής" του νεο - Πυθαγόρειου ( ; ) Λάσκου , (δείχνοντας μου ταυτόχρονα κάποια χαϊμαλιά με τον παρεξηγημένο όπως μου είπε "μαίανδρο", ο οποίος ήταν περίοπτα κρεμασμένος στο δασύτριχο στέρνο του). Όταν του απάντησα πως δεν  γνωρίζω τον δάσκαλο του Λάσκο, έδειξε να απορεί. Ερευνώντας αργότερα, κατάλαβα ποιόν εννοούσε. Αφορμής δοθείσης λοιπόν, ας τα πάρουμε από την αρχή.

Το κίνημα της λεγόμενης «επανελληνίσεως» ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αρχές της δεκαετίας του ’90, και αποτέλεσε εξ αρχής δυστυχώς ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων στοιχείων, με αναφορές στο αρχαίο κλέος μπερδεμένο με την Ορθοδοξία, το υπερφυσικό, την παραφιλολογία, τον Εθνικισμό, και το «υπερφυσικό», συγκροτώντας έναν ευρύτερα ανορθολογικό χώρο, με έντονα συνωμοσιολογικά, και φυσικά αντισημιτικά, χαρακτηριστικά.

Η ανάγκη επανασύνδεσης με το λαμπρό παρελθόν της αρχαίος Ελλάδος, προέκυψε ως μία ανάγκη σε μία μεταβατική εποχή, όταν όμως δυστυχώς, οι Νέο Έλληνες είχαν αποκοπεί από την κλασσική παιδεία αλλά και την μυθολογία, συνεπώς και τον τρόπο σκέψης και κυρίως δράσης των προγόνων τους.

Από αυτόν τον παράδοξο «Ελληνοκεντρικό» χώρο, προέκυψαν θεωρίες, περί γονιδιακής υπεροχής των Ελλήνων, σύνδεσης τους (των αρχαίων Ελλήνων ή των Θεών) με εξωγήινους πολιτισμούς, υπέρ- ομάδες Έψιλον με εξελιγμένα υπερόπλα, και άλλα ευφάνταστα.. Σε ένα τέτοιο « πλαίσιο», τα πάντα στον πλανήτη Γη ( ίσως και εκτός), ήταν ή προέρχονταν από τους αρχαίους Έλληνες και μόνο.

Εννοείται πως για πείσεις κάποιον πως είναι γενετικά ανώτερος, δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει φιλοσοφία, Πυθαγόρα, Πλάτωνα ή Αριστοτέλη, παρόλο που ο Σωκράτης έλεγε πως το σημαντικότερο που έχει να επιτύχει ένας άνθρωπος στην ζωή του, είναι να μάθει να σκέφτεται και να ερευνά.... Στην περίπτωση των νεο Ελλήνων, αρκεί να κάνει μια δήλωση ένας αυτόκλητος ειδήμων, παραθέτοντας, μία συρραφή αποσπασμάτων ή παραθέτοντας με τρόπο αποσπασματικό τον κατά γενική ομολογία (κατά τα άλλα), εξαιρετικό αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Όπως χαρακτηριστικά γράφει στο άρθρο του, «Αρχαιολατρεία και παρασιτισμός », ο Κώστας Παπαγιώργης (εφημερίδα ο κόσμος του επενδυτή 26/2/2005)  : «Αν η κίνηση επανελλήνισις προϋπόθετε δίψα για μάθηση, τότε οι εκδόσεις κάκτος θα ξεπουλούσαν, και πιθανώς να είχαμε μία πολιτιστική επανάσταση εκ των κάτω».

Κύριοι αντιπρόσωποι της κίνησης αυτής ήταν μορφές όπως ο Ιωάννης Φουράκης, ο Ανέστης Κεραμυδάς, ο Γεώργιος Πάλμος, και διάφοροι άλλοι, οι οποίοι αερολογούσαν σε εκπομπές τύπου «τα παιδιά της νύχτας», του Κώστα Μυλωνά, όπως ο Λάσκος (* ο δάσκαλος τον οποίο μου ανέφερε ο άγνωστος κύριος στην αρχή του άρθρου, δείτε σχετικά βίντεο στο youtube), ο Παναγιώτης Τουλάτος, αλλά και άλλοι, σε μεγαλύτερα κανάλια και εκπομπές όπως του Κώστα Χαρδαβέλα, κ.λπ. Οι τηλεοπτικές εκπομπές αυξάνονταν συν το χρόνω, Ελληνοκεντρικά περιοδικά εμφανίστηκαν, σεμινάρια, μαθήματα, και μία νέα αγορά ξεκίνησε...

Περίπου την ίδια χρονική στιγμή ξεκίνησαν επίσης την δράση τους ομάδες «Ελλήνων Εθνικών», οι οποίες προσπάθησαν να αναβιώσουν τις αρχαίες Ελληνικές λατρευτικές συνήθειες και τελετουργίες. Και εδώ λόγω έλλειψης λατρευτικής συνέχειας και σύνδεσης με το αρχαίο παρελθόν, ο κάθε ένας ερμήνευε κατά το δοκούν ή μονοπωλιακά την θεολογία και τις τελετουργίες/μυσταγωγίες των αρχαίων Ελλήνων, η οποία φυσικά στην αρχαία Ελλάδα ΔΕΝ αφορούσε μία στατική κατάσταση, αλλά μεταβάλλονταν συν το χρόνω, όπως συμβαίνει με κάθε θρησκεία και δόγμα εξάλλου.

Αποτέλεσμα; Και εδώ, έριδες, διαιρέσεις, αντιθέσεις, η εκδίκηση της χλαμύδας, και σε κάποιες περιπτώσεις μία ετερόκλητη φολκλόρ, κίτς αισθητική, η οποία σύντομα άρχισε να ξεφουσκώνει. Και εκεί που θα περίμενε κανείς να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, την σκυτάλη πήραν ο Λιακόπουλος, ο Βελόπουλος, και ο Αρτέμης Σώρρας, μπερδεύοντας, τα πάντα με τους πάντες, από την αρχαία Ελλάδα, έως τον μαρμαρωμένο Βασιλιά, από προφητείες ορθοδόξων ασκητών μοναχών ή τις κηραλοιφές τους, έως τον Σείριο, υποχθόνιους, επιχθόνιους, ρυπαρά έθνη, Νεφελίμ και Χερουβείμ, πύλες που σφράγισε ο Μέγας Αλέξανδρος (για αυτό έφτασε στις Ινδίες ώστε να μην βγουν από τα λαγούμια τους οι υποχθόνιοι), χλαμύδα και ράσο, χρήματα με την σέσουλα.

Αποτιμώντας τα χρόνια αυτά, φυσικά και υπήρξαν σοβαρές και φωτεινές προσπάθειες, οι οποίες όμως δυστυχώς αποτέλεσαν και αποτελούν μία τραγική μειοψηφία. Και η παραφιλολογία και η ανοησία συνεχίζεται, και ακόμα κάποιοι πονηροί βγάζουν χρήματα, όσο υπάρχουν ακόμα θύματα.

Στον κόσμο της «αναζήτησης», τα ίδια και χειρότερα. Δάσκαλοι παντού, μαθητές αναζητούνται. Είναι μάλλον πιο εποικοδομητικό και σίγουρα λιγότερο ψυχοφθόρο, να ασχολείται κάποιος με την κηποτεχνία, και να διαβάζει στον ελεύθερο χρόνο του κλασσικούς και αναγνωρισμένους ερευνητές οι οποίοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είναι, και μάλλον δεν πρέπει να είναι, - για το δικό μας καλό -, το γένος Έλληνες..!

Διαβάστε σχετικά προηγούμενο άρθρο μου : " Η κρίση ταυτότητας του Έλληνα στον 21ο αιώνα".

Η σύγχυση του κηρυκείου του Ερμή με τη ράβδο του Ασκληπιού

Στην φωτογραφία η ιατρική γνώση που συμβολίζεται με το κηρύκειο του θεού Ερμή, απωθεί τον θάνατο (εικ. 1) . 

εικ. 1. Κnowledge of medicine keeps away Death. Located on the front of the Fulton County Department of Public Health and Wellness (Building 1) in Atlanta, Georgia, built in around 1950. Sculptor , Julian Hoke Harris (1906-1987). {Scuptor confuses the rod of Asclepius with caduceus}.

Στην πραγματικότητα όμως, η ράβδος του Ασκληπιού δεν έχει σχέση με το κηρύκειο του Ερμή, καθώς ο Ασκληπιός, θεός της Υγείας και της Ιατρικής, έφερε μία ράβδο στην οποία ήταν τυλιγμένο ένα μόνο φίδι (εικ. 2).

εκ. 2.  Aσκληπιός, Αρχαιολογικό Μουσείο Επιδαύρου.

Η ράβδος αυτή χρησιμοποιείται σήμερα όπως και το κηρύκειο του Ερμή λαθεμένα, ως σύμβολο στην Ιατρική και στις υπηρεσίες υγείας και περίθαλψης, ίσως λόγω του ότι περιέλιξη των δύο φιδιών θυμίζει περισσότερο τη διπλή έλικα του DNA... !!

Από τότε που ο Ασκληπιός θεοποιήθηκε η ράβδος, ο ιερός όφις του συμβολίζει το ιατρικό επάγγελμα έως σήμερα. Το ραβδί χονδρό στο κάτω μέρος του και πιο λεπτό προς τα πάνω, συμβολίζει την εξουσία και το στήριγμα που χρειάζεται ο νέος ιατρός κατά την διάρκεια της άσκησης του επαγγέλματος του.

Το φίδι υπήρξε αρχαίο σύμβολο της επούλωσης, της ίασης, της μακροζωίας και της ανανέωσης διότι περιοδικά αλλάζει το δέρμα του. Η περιστροφική κίνηση του φιδιού γύρω από την ράβδο σχηματίζει τρία ημικύκλια, τα οποία συμβολίζουν την αλήθεια, την σωφροσύνη, και την ευφυΐα που χαρακτηρίζουν τον συνεπή πρός τον όρκο του Ιπποκράτη ιατρό.

Σύμφωνα με μία από τις μυθολογικές αναφορές, ο Ασκληπιός ως ιατρική θεότητα ήταν τέκνο του Απόλλωνα και της Κορωνίδας κόρης του Βασιλέα Φλεγύα. Ενώ ήταν έγκυος με τον Θεό Απόλλωνα στον Ασκληπιό, ερωτεύθηκε κάποιο Θεσσαλό ηγεμόνα πράγμα που επέσυρε τη μήνη του Απόλλωνα και την καταδικη της δια πυράς σε θάνατο.

Ο Ερμής βγάζει ζωντανό τον Ασκληπιό απο την κοιλιά της. Ο Απόλλωνας τον παραδίδει στον Χείρωνα Κένταυρο στο Πήλιο που του έμαθε ιατρική τόσο καλά ώστε επανέφερε νεκρούς στην ζωή.

Ο Ερμής βγάζει ζωντανό τον Ασκληπιό από την κοιλιά της. Ο Απόλλωνας τον παραδίδει στον Χείρωνα Κένταυρο στο Πήλιο που του έμαθε ιατρική τόσο καλά ώστε επανέφερε νεκρούς στην ζωή. πελατείας στο υποχθόνιο Βασίλειο του.

Αγανακτισμένος τότε ο Δίας τον κατακεραύνωσε ως εκπρόσωπο της ιατρικής τέχνης, ο οποίος τάραξε τους φυσικούς νόμους ώστε να αφαιρεθεί το δικαίωμα της αθανασίας από τους ανθρώπους και τον τοποθέτησε μεταξύ των αστερισμών με το όνομα Οφιούχος ή κατά άλλους με τους θεούς στον Όλυμπο (υπάρχουν και άλλες παραλλαγές του μύθου).

Σε αντίθεση με την ράβδο του Ασκληπιού, το κηρύκειο (κηρύκειον) του θεού Ερμή,  αποτελείται από μία λεπτή ράβδο από ξύλο δάφνης ή ελιάς, γύρω από την οποία είναι τυλιγμένα δύο φίδια που τα κεφάλια τους συναντώνται αντικριστά. Πάνω από τα κεφάλια των φιδιών, στην κορυφή της ράβδου, υπάρχουν δύο φτερούγες (Αυτή η μορφή είναι νεότερη).

Σε αγγειογραφίες από την αρχαία Ελλάδα τα δύο φίδια βρίσκονται στην κορυφή και σχηματίζουν κύκλο, ενώ τα κεφάλια τους σχηματίζουν δύο «κέρατα» επάνω από τον κύκλο αυτό. Οι φτερούγες συνήθως παραλείπονται. Με την προσθήκη ενός σταυρού στο κάτω μέρος του κύκλου και την αφαίρεση της υπόλοιπης ράβδου, προέκυψε το αστρονομικό και αστρολογικό σύμβολο για τον πλανήτη Ερμή.

Ο μύθος για το πώς προήλθε το κηρύκειο αναφέρει ότι κάποτε ο Ερμής διαχώρισε με το ραβδί του δύο φίδια που πάλευαν άγρια μεταξύ τους. Από τότε λοιπόν το ραβδί με τα δυο φίδια, στολισμένο και με τις φτερούγες του «φτεροπόδαρου» θεού Ερμή, έγινε σύμβολο της ομόνοιας και της καταπαύσεως της διχόνοιας (όπως και στον παρόμοιο μύθο του μάντη Τειρεσία).

Στην αρχαία Ελλάδα το χρησιμοποιούσαν ως διακριτικό έμβλημα οι πρέσβεις και οι κήρυκες, ώστε να προστατεύονται από εχθρικές προς αυτούς ενέργειες της εξουσίας.

Για αιώνες και για λόγους πολλούς το σύμβολο της ιατρικής είχε ξεχαστεί. Την περίοδο της Αναγέννησης, όταν η κλασσική αρχαιότητα ήρθε εκ νέου στο προσκήνιο, η ράβδος του Ασκληπιού, επανήλθε ως το σύμβολο της ιατρικής.

Ως έμβλημα της ιατρικής ιδιότητας η Γαλλία υιοθέτησε τον ιερό όφι του Ασκληπιού το 1798. Στην Ελλάδα αφού πρώτα είχε εκπατριστεί και διεθνοποιηθεί, θεσπίστηκε μετά τα πρώτα απελευθερωτικά χρόνια το 1833. Στην Γερμανία το 1868. Ακολούθησε η Αγγλία το 1898 και στην συνέχεια και άλλες χώρες.

Σχετικά με τον συμβολισμό του κηρυκείου του Ερμή παλαιότερο άρθρο μου εδώ: http://xletsos-basilhs.blogspot.gr/2010/09/e.html