Ο σκαραβαίος ως σύμβολο του νεόφυτου των μυστηρίων , στην αρχαία Αίγυπτο.

Ο σκαραβαίος στην Αρχαία Αιγυπτιακή θρησκεία, συμβόλιζε τον Θεό Ήλιο αυτόν ο οποίος είναι ο φορέας της ύπαρξης, το θεό του ανατέλλοντος ηλίου ή αυτόν που κινούσε τον ήλιο. Όπως ο σκαραβαίος κυλά το σβόλο της κοπριάς, έτσι πίστευαν πως ο Θεός Ρα κυλά στον ουράνιο θόλο. Για αυτό τον λόγο ο σκαραβαίος συμβόλιζε τον ίδιο το Θεό ήλιο - Ρα.

Οι σκαραβαίοι συμπεριλαμβάνονται στα πιο δυνατά όντα του ζωικού βασιλείου, καθώς οι σβόλοι που κουβαλούν, ζυγίζουν πολλές φορές το βάρος τους. Κυλούν σε μεγάλες αποστάσεις κοπριά σε σβόλους και την τοποθετούν σε υπόγειες κρύπτες, ώστε να εναποθέτουν τα αβγά τους.Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν πως οι σκαραβαίοι ήταν μόνο αρσενικοί, και ότι αναπαράγονταν ρίχνοντας το σπέρμα τους στο σβόλο της κοπριάς, κατά τον ίδιο τρόπο που ο ήλιος που εμφανίζεται ανανεωμένος κάθε πρωί.

Για τους Αιγυπτίους, μετά τη δύση, ο ήλιος πήγαινε να φωτίσει τον κόσμο των νεκρών, και κάθε πρωί ανανεωνόταν θεό ήλιο. Η έξοδος των προνυμφών από την κοπριά (οι οποίοι συμβόλιζαν τους νεκρούς) στην ύπαρξη, συνεπικουρούσε στον συσχετισμό αυτό.Λόγω αυτής της σύνδεσης, ο σκαραβαίος είχε συμβολική σημασία και στη λατρεία του θανάτου και των τάφων. Φυλακτά σκαραβαίου τοποθετούνταν στο νεκρό, ενώ κάποτε και πάνω στην περιοχή της καρδιάς της μούμιας.

Ο σκαραβαίος τοποθετημένος στο σημείο της καρδιάς, είχε σκοπό στο να μην επιτρέψει την καρδιά να ψευδομαρτυρήσει κατά του κατόχου της στη τη δίκη της ψυχής. Ο σκαραβαίος για αυτό τον λόγο συμβολίζει την Ανάσταση και την εκ νέου γέννηση, τη μέλλουσα αιώνια ζωή των ενδόξων νεκρών και είναι φυλαχτό και γούρι!Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι Αιγύπτιοι πολεμιστές φορούσαν σκαραβαίο για φυλακτό, και για να τους δίνει δύναμη στην μάχη. Οι γυναίκες το φορούσαν για να τους χαρίζει γονιμότητα.

Ο σκαραβαίος στο επίπεδο του νεόφυτου των μυστηρίων, συμβολίζει την σκληρή δουλειά του νεόφυτου - μύστη, ο οποίος περνάει από διαφορετικά στάδια (αυγό – έως σκαραβαίος) έχοντας σε κάθε στάδιο ένα συγκεκριμένο έργο το οποίο πρέπει να αναλάβει και επιτύχει περνώντας από δοκιμασίες, υπερβαίνοντας τα γνωστά, αποκτώντας την απαραίτητη ενέργεια και εμπειρίες ώστε να αναγεννηθεί σε ένα νέο επίπεδο συνειδητότητας. Η Dion Fortune, αναφέρει σχετικά στο βιβλίο της «Υγιής Αποκρυφισμός»: 

«Υπάρχει μονάχα μια αληθινή Ατραπός που οδηγεί στην Μύηση. Είναι το μονοπάτι που άνοιξε η αιώνια παράδοση και το έχουν βαδίσει αμέτρητοι αναζητητές. Αυτή η ατραπός στα αρχικά της στάδια είναι διαφορετική για κάθε φυλή της ανθρωπότητας.Μετά το πέρασμα της Εξωτερικής Πύλης, όμως, όλες αυτές οι ατραποί συγκλίνουν και ενώνονται σε μια πλατιά λεωφόρο. Αυτός ο δρόμος της Μύησης δεν αποτελεί κανένα είδος εγκόσμιας οργάνωσης, αλλά μία εσωτερική μέθοδο που οδηγεί στην πνευματική επίτευξη. Καμία εσωτερική οργάνωση δεν έχει το μονοπώλιο των διδασκαλιών της και καμία δεν έχει την εξουσία να προσφέρει όλων των τύπων Μυήσεις...»

Ο σκαραβαίος συμβολίζει κάθε πνευματική ιδιότητα που βρίσκεται σε κατάσταση ανάπτυξης. Ο μαθητής, οφείλει να πάθη του, και να υπερβεί τις ψευδαισθήσεις των φαινομένων, ώστε να ελευθερωθεί ο ιερός σκαραβαίος, δρώντας συνειδητά και ολοκληρωμένα σε όλες τις νοητικές και συνειδησιακές διαστάσεις.

• Συνειδητότητα, είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος του και να ανταποκρίνεται σε αυτά.
• Αυτό συνειδητότητα είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος τα φαινόμενα του πεδίου του, την σχέση τους με τις αιτίες που τα προκαλούν, δηλαδή την σχέση αιτίου και αιτιατού, και να δρα ανάλογα.
• Υπερ συνειδητότητα είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος φαινόμενα που ανήκουν σε ανώτερα πεδία, η βίωση του ΟΛΟΥ .

Σύμφωνα με τον εσωτερισμό το σύμπαν είναι η έκφραση της θείας σκέψης, είναι πνεύμα , ύλη και Νους. Από το πνεύμα προέρχεται η συνειδητότητα. Από την ύλη προέρχονται τα οχήματα ή τα σώματα της συνειδητότητας.  Από τον Νου πηγάζουν οι νόμοι και η εφαρμογή τους. Πάνω σε αυτές τις τρεις θεμελιώδεις καταστάσεις βασίζεται ο σχηματισμός των μορφών της ζωής.Υπάρχει μία αέναη κίνηση στην φύση, που εκφράζει την κοσμική ιδέα στην οποία οφείλεται η αλλαγή και η διαφοροποίηση. Η πορεία της ζωής διαμέσου των αλλαγών ονομάζεται εξέλιξη. Κάθε αλλαγή υπάρχει εν δύναμη και εμφανίζεται εφόσον οι συνθήκες το επιτρέψουν.

Η εκδηλούμενη ζωή είναι μία πορεία από το πνεύμα προς την ύλη. Πίσω από όλες τις εκδηλώσεις του αισθητού κόσμου υπάρχει μία πρωταρχική δύναμη ένας πόθος για επιστροφή στην κατάσταση ενότητας, από εκεί από όπου όλα προήλθαν και θα καταλήξουν. Ο κόσμος είναι αναγνωρίσιμος μόνο και μόνο διότι διαχωρίστηκε από την ενότητα, στην οποία το τίποτα και το ΟΛΟ είναι ακόμη αναπαυμένα το ένα μέσα στο άλλο. Δεν μπορεί να υπάρξει η αίσθηση της αντίληψης παρά μόνο εάν η ενότητα διασπαστεί στα δύο μισά, το ένα από αυτά εκδηλωμένο και το άλλο η αντανάκλαση του και συμπληρωματικό μισό του μη εκδηλωμένου, έτσι ώστε και τα δύο μαζί να γίνονται αναγνωρίσιμα μέσω της σύγκρισης μέσω του ανθρώπινου Νου.

Μία απλή παρατήρηση στην φύση αποδεικνύει πως όλα τα δημιουργήματα από τους κεντρικούς Ήλιους έως τους μονοκύτταρους οργανισμούς έχουν δομηθεί με βάση την αρχή πως η ενέργεια στο σύμπαν είναι ιεραρχημένη, με βάση την σταδιακή διαβάθμιση του αόρατου προς το ορατό, του ΕΝΟΣ προς την πολλαπλότητα , του πνεύματος προς την ύλη.Σκοπός της εξέλιξης είναι η πορεία της συνειδητότητας μέσα από τα σχήματα και είδη διαφορετικής ζωής με σκοπό την εμπειρία και μοναδικό στόχο την κατάκτηση της πνευματικής συνειδητότητας.

Ο άνθρωπος του εικοστού πρώτου αιώνα οφείλει να διευρύνει την συνειδητότητα του αγκαλιάζοντας όλα τα δημιουργήματα, μετέχοντας ενεργά στο κοσμικό σχέδιο, επιβεβαιώνοντας την αιώνια υπόσταση του, της αθάνατης και αιώνιας φύσης του. Η συνειδητή πνευματική ζωή του κάθε ενός είναι η ατραπός μέσα από την οποία καλείται ο άνθρωπος να βρει την αληθινή του φύση και πορεία μέσα στην Δημιουργία, δίχως θρησκευτικούς φανατισμούς και μισαλλοδοξίες...!

Απόσπασμα από το βιβλίο toυ γράφοντος,  «Μυστικισμός και θείο στην Ελλάδα και στον αρχαίο κόσμο», εκδόσεις Γεωργιάδης,  2007.