Περιπέτειες στον Όλυμπο,Θέτις και Πηλέας.

Μέρος Έκτο,  Θέτις και Πηλέας

To  σύγχρονο μυθολογικό ευθυμογράφημα  που ακολουθεί, βασίστηκε στον σατιρικό τρόπο γραφής του Λουκιανού του Σύρου (125 - 180 μ.Χ.). Ο Λουκιανός ήταν ρήτορας και σατιρικός συγγραφέας, δημιουργός του σατιρικού διαλόγου, και από τους σημαντικότερους Αττικιστές συγγραφείς της Δεύτερης σοφιστικής. Ο λόγος του Λουκιανού είναι αιχμηρός και διεισδυτικός, και χρησιμοποιεί κατά κόρον τον διάλογο για να σατιρίσει, να καυτηριάσει και να αναπτύξει τα θέματα που της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας. Η προσπάθεια που ακολουθεί, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με την πρωτοτυπία και την αξία των έργων του Λουκιανού ή οποιουδήποτε άλλου αρχαίου Έλληνα συγγραφέα. Αποτελεί  απλώς ένα σατιρικό κείμενο το οποίο αντλεί την έμπνευση του, από την μαγευτική και ανεξάντλητη αρχαία Ελληνική μυθολογία.  Οι αναγνώστες του κειμένου θα πρέπει να το εκλάβουν ως τέτοιο και μόνο. Το κείμενο αναρτάται σε συνέχειες.

Η αρπαγή της Θέτιδας από τον Πηλέα. Το άνωθεν αγγείο δείχνει τον Πηλέα, να έχει δέσει τα χέρια του γύρω από τη Θέτιδα και να την κρατάει σφιχτά, στιγμές πριν την αρπαγή της.

Τα Δυο Θεϊκά αδέλφια, ο  Δίας και ο Ποσειδώνας  ήθελαν και οι δύο να κάνουν γυναίκα τους την Θέτιδα, αλλά εκείνη αρνιόταν πεισματικά. Η Θέμιδα άρχισε να κυκλοφορεί φήμες πως δήθεν υπήρχε χρησμός  πως ο γιος που θα έφερνε στον κόσμο, που θα ήταν δυνατότερος από τον πατέρα του. Έτσι, ο Δίας, φοβούμενος για την εξουσία του, πάντρεψε τη Θέτιδα με ένα θνητό, τον Πηλέα, το γιο του Αιακού.

Η Θέτις όμως δεν ήθελε να παντρευτεί προτιμούσε την συντροφιά των σαράντα εννέα αδελφών της, του πατέρα,  και της μητέρας της, στα βάθη της θάλασσας.  Ο Πηλέας ζήτησε  τότε τη βοήθεια του Κένταυρου Χείρωνα, ο οποίος τον συμβούλευσε να κάνει το εξής: ένα πρωινό που η Θέτιδα θα έβγαινε από τη θάλασσα, εκείνος θα ορμούσε και θα την άρπαζε από τη μέση, αγκαλιάζοντάς τη σφιχτά. Έτσι κι έγινε. Η Θέτιδα στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τα χέρια του, μεταμορφώθηκε σε φωτιά, νερό, άνεμο, δέντρο, όρνιθα, τίγρη, λιοντάρι, φίδι και σουπιά, αλλά δεν κατάφερε να απελευθερωθεί. Έτσι,  υποχρεώθηκε να τον παντρευτεί. Ο γάμος τους έγινε στις κορυφές του Πηλίου, στο Χειρώνιον Άντρον.

Και εορτάστηκαν οι γάμοι του Πηλέα και της Θέτιδας με μεγάλη λαμπρότητα. Όλοι οι Ολύμπιοι έτρεξαν να προσφέρουν δώρα λαμπρά στους νεόνυμφους. Ο Ποσειδώνας χάρισε τα δύο αθάνατα άλογα που συντρόφευσαν τον Αχιλλέα στον κάμπο της Τρωάδας. Ο Ήφαιστος στην όμορφη Θέτιδα της χάρισε πολλά και ωραία δώρα. Ο Άρης, λαμπρά όπλα και ένα κοντάρι, τόσο βαρύ που μόνο ο Πηλέας και αργότερα μονάχα ο Αχιλλέας, μπορούσε να σηκώνει και να το χρησιμοποιεί στη μάχη. 

Η μόνη από τους Θεούς που δεν είχαν καλέσει ήταν η  Έριδα (η γνωστή γρουσούζα  και καβγατζού).  Η Έριδα τα πήρε κρανίο.  Αποφάσισε, να τα κάνει «γυαλιά καρφιά», να τα κάνει «λίμπα», το ήξερε το κόλπο εξάλλου, ήταν η ειδικότητα της.  Πήρε ένα μήλο, και έγραψε επάνω του αφιερωμένο εξαιρετικά  στην ωραιότερη «ΤΗ ΚΑΛΛΙΣΤΗ»  Θεά του Ολύμπου, και το πέταξε πάνω στο τραπέζι που καθόντουσαν οι Θεές Ήρα, Αθηνά και Αφροδίτη.

Ποιος είδε τις  Θεές  και δεν τις  φοβήθηκε. Άρχισε το μαλλιοτράβηγμα, και οι τσιρίδες μεταξύ των Θεαινών. Ο φουκαράς ο Δίας, για ακόμη μία φορά έμπλεξε με γυναικείες υποθέσεις. Για να  αποποιηθεί την ευθύνη και την μίρλα, λύση φώναξε το Ερμή, να πάρει τις τρεις καλλονές θεές και να τις πάει σούμπιτο, στη Φρυγία, στο γιο του Πριάμου, τον Πάρι τον γελαδάρη, που  φύλαγε ανέμελος τις αγελάδες του,  στο βουνό Ίδη. Θα έβλεπε τις Θεές,  και θα έκρινε αυτός ποια είναι η πιο ωραία. Από τις σβουνιές των αγελάδων, κριτής Θεϊκής ομορφιάς,  πλάκα  έχουν οι Θεοί….!!

Οι τρείς Θεές με την συνοδεία του Ερμή, βρήκαν αμέσως τον Πάρι, που δεν ήξερε ο έρμος τι το περιμένει. Βλέπει τον Ερμή με τις Θεές και μένει «κόκκαλο». «Κολλάει» το κεφάλι στο χώμα σαν στρουθοκάμηλος,  και δεν λέει να το σηκώσει. Είναι γνωστό εξάλλου τι παθαίνουν οι θνητοί που βλέπουν τις «κρυφές χάρες» των Θεών.

-«Γιε του Πριάμου, μην σκιάζεσαι.  Εντολή και άδεια του κοσμοσείστη Δία σου μεταφέρω, το βλέμμα να σηκώσεις, και να δεις την ομορφιά από θεές που κανείς θνητός έως τώρα δεν έχει δει, και ούτε θα ξαναδεί  ποτέ. Εσύ θα είσαι ο κριτής», του λέει,  και του εξηγεί τα καθέκαστα.

«Κόκκαλο» ξανά μανά,  ο Πάρις, τον έζωσαν τα φίδια. Κουκλάρες και οι τρεις Θεές.

 –«Κοτζάμ Δίας, και δεν παίρνει απόφαση, θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα;», ψιθυρίζει στον Ερμή, τρομοκρατημένος ο Πάρις.

-«Μεγάλε σου «έκατσε λαχείο», μην «κωλώνεις», κάνε αυτό που πρέπει, και δεν θα χάσεις», του λέει ο Ερμής κλείνοντας του πονηρά το μάτι.

Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις απόλαυσε το λένε, έτσι λοιπόν και ο  Πάρις νέο παλικάρι που έβραζε το αίμα του, είπε πως για να μπορέσει να αποφασίσει ποια είναι η ωραιότερη, θα έπρεπε όχι μόνο να του  τάξουν δώρα,  αλλά έπρεπε φυσικά και να γδυθούν, ώστε να είναι όσο το δυνατό περισσότερο αντικειμενικός. Δεν το είπε αυτός,  εξάλλου, ο Δίας το είπε.

Χωρίς αναστολές οι Θεές  έσκισαν τα ιμάτια τους, και παρουσιάστηκαν με όλη τους την χάρη μπροστά στον θνητό Πάρι.

Πρώτη μίλησε η  Ήρα, η οποία εκτός των.. «άλλων’ προσφορών της, του  υποσχέθηκε, ότι θα τον κάνει αφέντη ολοκλήρου της Ασίας.
Η Αθηνά εκτός των..«άλλων» προσφορών της, υποσχέθηκε, ότι θα τον κάνει σοφό, δυνατό και τροπαιούχο. Η Αφροδίτη πιο «τσαχπινογαργαλιάρα» εκτός των «άλλων» πιο φανερών προσφορών της, του υποσχέθηκε, ότι θα τον παντρέψει με την ωραιότερη γυναίκα του κόσμου, την Ελένη του Μενελάου.

Η συμφωνία κλείσθηκε. Η Αφροδίτη πήρε το «Μήλο» της έριδος,  και ο Πάρις την Ελένη. Και από εκείνη την μέρα και μετά,  ξεκίνησε   ο δεκάχρονος Τρωικός πόλεμος, ο οποίος βασάνισε ανθρώπους και Θεούς, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία….!

Τέλος.

 Σύνδεσμος στο πρώτο μέρος εδώ.

Ο Οδυσσέας, η Κίρκη, ο Θεός Ερμής και το φυτό Μώλυ.

Circe , Sir Edgar Bertram Mackennal (12 June 1863 – 10 October 1931), Australian sculptor.
.

Στην Οδύσσεια του Ομήρου, η  Κίρκη είναι μια μάγισσα νύμφη ή θεά κόρη του Ήλιου και μιας από τις Ωκεανίδες, της Πέρσης, με μεγάλη δύναμη και γνώση, που ζούσε στο νησί Αία. Εκεί, στην Αία, θα τη βρει ο Οδυσσέας και οι σύντροφοι στο ταξίδι αναζήτησης της Ιθάκης,  ανάμεσα σε εξημερωμένους λύκους και λιοντάρια, που δεν ήταν παρά οι μαγεμένοι από την ίδια ναυτικοί πλοίων που ο Αίολος είχε σπρώξει στο νησί της. 

Η Κίρκη με το μαγικό ραβδί της, μεταμορφώνει και τους συντρόφους του Οδυσσέα σε γουρούνια, μετά από πλούσια συμπόσια και λάγνες  υπηρεσίες  που είχαν προσφέρει οι υπηρέτριες της, κατόπιν εντολής της . Όλες λέει ο Όμηρος ξανθιές ήταν, από ανεβάλλουσες και δάση γεννημένες  κι από ποτάμια αγνά, στις θάλασσες που τρέχουν τα νερά τους. Η Κίρκη μεταμόρφωνε σε χοίρους όσους το φαγητό το ποτό και τον έρωτα αναζητούσαν. Οι χοίροι συμβολίζουν τον λάγνο ερωτικό πόθο, και την εξάρτηση από κάθε είδους πάθη.

Ο Όμηρος έγραψε ότι ο Οδυσσέας δεν τιθασεύτηκε από τα μάγια της Κίρκης, καθώς πριν πάει να σώσει τους άνδρες του, ο θεός Ερμής εμφανίστηκε μπροστά του και του δίνει  το βοτάνι «Μώλυ»,  λέγοντας  του: 

«Για που τραβάς ξανά, βαριόμοιρε, στ᾿ ακρόβουνα μονάχος, του τόπου ακάτεχος; Οι επίλοιποι σύντροφοι σου στης Κίρκης ως χοίροι κλειδωμένοι βρίσκονται σε στεριές μάντρες μέσα. Να τους γλιτώσεις μήπως έρχεσαι; Κι ατός σου δε διαγέρνεις ξοπίσω λέω᾿ σε λίγο συντροφιά θα κάνεις με τους άλλους!
Ωστόσο θέλω από τα βάσανα να σε γλιτώσω τούτα. Να πάρε αυτό το καλοβότανο και κράτα το, στης Κίρκης  σα μπεις, να σκέπει το κεφάλι σου, κακή ώρα να μη σε 'βρει.  Τις πονηριές της Κίρκης άκουσε μιαν άκρη ως άλλη τώρα: Πιοτό θα σου ετοιμάσει, βάζοντας κακά βοτάνια μέσα,  μα κι έτσι εσένα δε θα πιάσουνε τα μάγια, δε θ᾿ αφήσει  το καλοβότανο που σου 'δωκα᾿ να σου τα πω όμως όλα:  Μόλις η Κίρκη πάρει το μακρύ ραβδί της και σε κρούσει,  γοργά το κοφτερό ξεγύμνωσε σπαθί από το μερί σου κι απά στην Κίρκη χίμα, ως να 'θελες να πάρεις τη ζωή της.
Κι αυτή θα φοβηθεί᾿ σαν έπειτα σου πει να κοιμηθείτε, πια της θεάς εσύ τον έρωτα μην τον αρνιέσαι, αν θέλεις να λευτερώσει τους συντρόφους σου και να γνοιαστεί και σένα. Μα τον τρανό των τρισμακάριστων ν᾿ αμώσει πες της όρκο, πως δε θα βάλει πια άλλο τίποτε κακό για σε στο νου της, να μη σου πάρει αντρεία και δύναμη, σα γυμνωθείς ομπρός της.
Αυτά είπε ο Αργοφονιάς᾿ το βότανο μετά ανασπά απ᾿ το χώμα, κι όπως μου το 'δωκε, μου ξήγησε και ποια τα φυσικά του: η ρίζα μελανιά, μα κάτασπρος ο ανθός του, σαν το γάλα Μώλυ οι θεοί το λένε᾿ δύσκολο θνητός να το ανασπάσει από τη γης, μονάχα αθάνατοι, τι αυτοί μπορούν τα πάντα.
Μετά για τον τρανό τον Όλυμπο κινούσε ο Ερμής να φύγει, το δασωτό νησί διαβαίνοντας᾿ κι εγώ τραβώ στης Κίρκης, και χίλιες μύριες έγνοιες έδερναν, ως όδευα, το νου μου».

Αφού τα μαγικά της απέτυχαν, η Κίρκη εντυπωσιασμένη από την αντίσταση του Οδυσσέα, τον ερωτεύτηκε και συμφώνησε να ξαναδώσει στους συντρόφους την ανθρώπινη μορφή τους. Αυτά ήταν τα λόγια της:

«Σαστίζω! Βότανα σε πότισα κακά και δε μαγεύτης! Άλλος κανείς, κανείς δε γλίτωσε θνητός, τα βότανα μου σαν ήπιε τούτα και του πέρασαν της δοντωσιάς το φράχτη·  όμως εσύ κρατάς αγήτευτη ψυχή στα στήθια μέσα».

Στην ιστορία αυτή καταλυτική ρόλο διαδραματίζει ένα παράξενο βότανο – φυτό, το «Μώλυ» (από το ρήμα μωλύω που σημαίνει αδυνατίζω, παραλύω. Επιστημονική ονομασία, «Galanthus reginae-olgae subsp. reginae-olgae». Είναι ένα όμορφο, θρυλικό λουλούδι της χώρας μας που ανθίζει το φθινόπωρο. Το πρώτο συνθετικό της επιστημονικής του ονομασίας οφείλεται στα κάτασπρα σαν το γάλα άνθη γάλα+άνθος ). 

Ο Όμηρος αναφέρει χαρακτηριστικά πως οι άνθρωποι είναι δύσκολο «να το ξεριζώσουν από τη Γη». Τι μπορεί να συμβολίζει το φυτό αυτό; Γενικά τα φυτά τα συναντούμε πολύ συχνά σε μυθολογικές αναφορές, και συνήθως έχουν να κάνουν με απαγωγές Θεών, και μεταμορφώσεις Θεών και ανθρώπων.

Ας αποτολμήσουμε μία πιθανή ερμηνεία. Η Γαία και τα φυτά αντιπροσωπεύουν τις πιο χονδροειδείς υλικές δυνάμεις της φύσεως, και τις βασικές αντανακλαστικές φυσικές λειτουργίες. Η Γαία ως πάροχος του υλικού μας φορέα του σώματος μας, αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο σώμα και την αντανακλαστική λειτουργία των ενστίκτων, παθών και συναισθημάτων του. Το βότανο «Μώλυ», δίνεται από τον Θεό της γνώσεως ως αντίδοτο στις χθόνιες μαγικές δυνάμεις της φύσεως. Το «Μώλυ» ως Θεϊκό δώρο, άσπρο σαν το γάλα αναφέρει ο Ερμής, αντιπροσωπεύει τις Ουράνιες πνευματικές δυνάμεις, την λάμψη το Θεϊκού σπινθήρα, ο οποίος αφυπνίζεται εντός μας γονιμοποιώντας και εμψυχώνοντας τις χθόνιες υλικές δυνατότητες.   Το «Μώλυ», δεν ξεριζώνεται εύκολα από τους ανθρώπους, αναφέρει ο Όμηρος. Χρειάζεται τόλμη, αναζήτηση, και επιμονή. Ο Πλωτίνος στην Εννεάδα  Περὶ τοῦ καλοῦ 1, 6, 8-9, επεξηγεί:

«Ας φύγουμε για την αγαπημένη μας πατρίδα!», να η πιο σωστή συμβουλή. 

- Ποιος είναι λοιπόν ο δρόμος της φυγής και πώς θα τον ακολουθήσουμε;-Θα ξανοιχτούμε, όπως -καθώς, αλληγορικά μου φαίνεται, λέει ο ποιητής- ο Οδυσσέας από τη μάγισσα Κίρκη ή την Καλυψώ, ο οποίος δεν αρκέστηκε να παραμείνει εκεί, παρ᾽ όλο που είχε ηδονές των ματιών και βρισκόταν ανάμεσα σε πολλή αισθητή ομορφιά. Η πατρίδα μας, απ᾽ όπου ήρθαμε, κι ο πατέρας μας είναι εκεί. - Ποια είναι λοιπόν η ρότα μας κι ο τρόπος για να φύγουμε; - Δεν χρειάζεται να περπατήσουμε· γιατί τα πόδια μάς πάνε μόνο στα διάφορα μέρη της γης, από χώρα σε χώρα. Ούτε χρειάζεται να φτιάξεις κανένα αμάξι με άλογα ή κάποιο θαλάσσιο μέσο, αλλά πρέπει να τα εγκαταλείψεις όλα αυτά και να μην τα βλέπεις· και ‘κλείνοντας τα μάτια’ άλλαξε την όρασή σου και ξύπνα μιαν άλλη, που ενώ την έχουν όλοι, λίγοι τη χρησιμοποιούν.

Τι λοιπόν βλέπει η εσωτερική εκείνη όραση; -Μόλις ξυπνήσει, δεν μπορεί καθόλου ν᾽ αντικρίσει τα λαμπρά όντα. Πρέπει λοιπόν πρώτα η ψυχή αυτή να συνηθίσει να διακρίνει τους ωραίους τρόπους ζωής· κατόπιν τα ωραία, έργα, όχι εκείνα που κατασκευάζουν οι τέχνες, αλλά αυτά που κάνουν οι λεγόμενοι αγαθοί άνδρες· κοίταξε μετά την ψυχή αυτών που κάνουν τα ωραία έργα»!

Μέτα από ένα χρόνο παραμονής του Οδυσσέα και των συντρόφων του στο βασίλειό της, το νησί Αιαία, η Κίρκη τους έδωσε οδηγίες για το πως να γυρίσουν στη πατρίδα τους.

Στην ιστορία του Οδυσσέα και της Κίρκης, υπάρχουν δύο ακόμα γεγονότα που αξίζουν αναφοράς.  Η πρώτη αφορά αναφορά του Πλουτάρχου,  όπου στον διάλογο του «Γρύλλος», μας παρουσιάζει έναν άνθρωπο, τον οποίο η Κίρκη είχε μεταμορφώσει σε χοίρο, να συζητάει με τον Οδυσσέα και αρνείται να ξαναγίνει άνθρωπος, επειδή ανακάλυψε ότι τα ζώα έχουν αρετές μεγαλύτερες από των ανθρώπων, και λέει: 

«Κανένα ζώο δεν εκλιπαρεί, ούτε ζητάει οίκτο, ούτε συνθηκολογεί, ούτε ποτέ λιοντάρι γίνεται δούλος σε λιοντάρι, ούτε άλογο σε άλογο, από ανανδρία, όπως γίνεται ο άνθρωπος σε άλλον άνθρωπο κάνοντας εύκολα τη δειλία δουλεία… Έτσι είναι απόλυτα φανερό ότι τα ζώα έχουν από τη φύση τους προδιάθεση προς τη γενναιότητα. Στους ανθρώπους, αντίθετα, το θάρρος είναι σχεδόν παρά φύσιν. Και θα σου πω από πού μπορείς να το καταλάβεις καλύτερα αυτό, γενναίε μου Οδυσσέα: στα ζώα η φύση έχει μοιράσει ισόρροπα τη δύναμη, και το θηλυκό δεν υστερεί σε τίποτε από το αρσενικό, ούτε στις προσπάθειες που καταβάλλουν για την επιβίωση τους, ούτε στους αγώνες που δίνουν για την προστασία των παιδιών τους..»

Το δεύτερο που αξίζει αναφοράς είναι πως ο  Οδυσσέας απέκτησε δίχως να το γνωρίζει ένα  γιο απ την Κίρκη, τον Τηλέγονο ( δηλαδή αυτόν που γεννήθηκε μακριά-τηλε +γόνος) . Όταν ο Τηλέγονος ενηλικιώθηκε, η Κίρκη τον έστειλε να βρει τον πατέρα του Οδυσσέα, που είχε επιστρέψει πια στην Ιθάκη. Σύμφωνα με χρησμό του μάντη  Τειρεσία, ο Οδυσσέας  θα πέθαινε  «εξ  Αλός» (που εξηγείται με δύο τρόπους: είτε «θα πεθάνει έξω από τη θάλασσα» είτε «από τη θάλασσα»).  Ό  Τηλέγονος  στο ταξίδι του προς την Ιθάκη, έφθασε δίχως να το γνωρίζει στην Ιθάκη και νομίζοντας πως είχε αποβιβαστεί σε άλλο νησί, (την Κέρκυρα) άρχισε να λεηλατεί  με το πλήρωμα του το νησί. 

Ο Οδυσσέας και ο γιος του  από την Πηνελόπη Τηλέμαχος, έσπευσαν να υπερασπιστούν την πόλη τους, οπότε ο Τηλέγονος σκότωσε  τον  πατέρα Οδυσσέα με ένα δόρυ το οποίο είχε για αιχμή το κεντρί ενός σαλαχιού, δίχως να το γνωρίζει καθώς το πρόσωπο του δεν το είχε αντικρίσει ποτέ στη ζωή του. Επιβεβαιώνοντας τον χρησμό, ο Tηλέγονος είχε σκοτώσει τον Οδυσσέα με δόρυ που η αιχμή του ήταν το δηλητηριώδες κεντρί («άκανθα») της ουράς ενός σαλαχιού. Όταν ο Τηλέγονος πληροφορήθηκε από τον Tηλέμαχο που ακριβώς βρισκόταν και ποιον είχε σκοτώσει, έκλαψε πικρά μαζί με τον ετεροθαλή αδελφό του.

H θεά Αθηνά, παρηγόρησε τα δυο παιδιά του, λέγοντας τους ότι αυτό ήταν το πεπρωμένο του ήρωα. Διέταξε τότε τον Tηλέγονο να πάρει σύζυγό του την Πηνελόπη με την οποία αργότερα, απέκτησαν ένα γιο, τον Ιταλό και την Kίρκη, να πάρει το σώμα του Οδυσσέα στο νησί της που θα μεταφέρει ο Tηλέμαχος. Εκεί η Kίρκη, αφού πρώτα τους κάνει αθάνατους, παντρεύεται τον Tηλέμαχο και ζουν αυτοί καλά και εμείς  καλύτερα!.

Το μεγάλο ταξίδι της μύησης

Μετά από ένα  μεγάλο και επίπονο ταξίδι έφτασα επιτέλους  στην  Ηλιούπολη της Αιγύπτου. Ο δάσκαλος μου είχε δώσει συστατικές επιστολές  ώστε να γίνω δεκτός από τους Αιγυπτίους ιερείς και τον αρχιερέα τους  το Έλληνα σοφό στην αρχαία χώρα του «Κέμ», που εμείς αποκαλούμε Αίγυπτο  λόγω του ότι βρίσκεται υπό του Αιγαίου.

Μου είχε επίσης επιστήσει την προσοχή, πως θα πρέπει να θεωρήσω το χρονικό διάστημα και τις δυσκολίες που θα προκύψουν  κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ως μία προκαταρκτική και καθαρτική «μυητική»  προπαίδευση, ώστε να είμαι έτοιμος για την συνάντηση μου με τον Έλληνα σοφό, του οποίου το όνομα δεν θα σας αποκαλύψω. 

Το νέο μυητικό όνομα  που  είχε αποκτήσει ο άνθρωπος που θα έβλεπα, το είχε λάβει μετά από σειρά δοκιμασιών και μυήσεων, πολύ πριν καν γνωρίσει τον δικό μου δάσκαλο, ως μαθητή του. Οι Αιγύπτιοι πιστεύουν πως το όνομα φέρει εντός του «μαγικές δυνάμεις», για αυτό και γίνονται ειδικές επικλήσεις στους Θεούς τους, με ονόματα τα οποία είναι γνωστά μόνο τους ανώτερους  ιερείς τους. 

Συνήθως τα ονόματα αυτά είναι αρχικά δηλωτικά Γράμματα  ή αριθμοί,  που κρύβουν εντός τους αλήθειες και ιδιότητες. Το όνομα για τους Αιγυπτίους δεν νοείται απλώς ως δηλωτικό της γνώσης ενός προσώπου, εφόσον αυτό  αντιπροσωπεύει όλες τις ιδιότητες και τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά ενός προσώπου, αλλά και της σύνδεση του με  τη «ζώσα ενέργεια»,  το «ΚΑ» . Η φράση «σε ξέρω, γιατί γνωρίζω το όνομα σου»,  αναφέρεται ανάμεσα στους «αδελφούς» του  Έλληνα σοφού που είχα έρθει να επισκεφθώ.  Η  γνώση και κατοχή των «μυστικών ονομάτων» είτε ανθρώπων όταν αυτοί έχουν λάβει τέτοια  (και από όσο ξέρω είναι λίγοι) είτε Θεοτήτων , από τον μάγο ή τον ιερουργό εξασφαλίζει τον έλεγχο των υπάρξεων αυτών. 

Για τους Αιγυπτίους είναι  τόση η δύναμη του ονόματος, που πιστεύουν πως η  σκόπιμη διαγραφή του ονόματος από το μνημείο, ταφικό ή θρησκευτικό, οδηγεί στην «καταδίκη σε λήθη» του ιδιοκτήτη του μνημείου. Χωρίς το όνομα του ο νεκρός δεν μπορεί να αναγνωριστεί στη διαδικασία της ψυχοστασίας και να επιβιώσει στο «Ντουάτ».

Για τους Αιγυπτίους τα ιερογλυφικά  είναι δείγμα μιας ιερής γλώσσας που μεταφέρει μία  μυστική γνώση σε συμβολική μορφή, και  περιγράφει τις έννοιες πίσω από τα φυσικά αντικείμενα . Έλεγαν πως πριν οι άνθρωποι μάθουν γράμματα, οι  Θεοί  τους ήταν γνωστοί  μέσα από τα ιερογλυφικά. Τι άλλο εξάλλου έλεγαν είναι οι Ουρανοί, η Γη, και κάθε ζωντανό πλάσμα, παρά ιερογλυφικά και εμβλήματα της Δόξας της φύσης. Τα ιερογλυφικά  είναι «επιστήμη και σοφία»,  επίγεια έκφανση της αληθινής σοφίας που υπάρχει στην περιοχή  των Θεών, για αυτό και είναι  η ιερότερη μορφή γραφής και συμβολικής απεικόνισης, ώστε να αποκλείονται οι αδαής. 

Ο άνθρωπος πρώτα συνέλαβε τις σημασίες με το νου, την ψυχή και τις αισθήσεις, και κατόπιν αναζήτησε έναν τρόπο για να τις εκφράσει στον υλικό κόσμο. Έτσι άρχισαν να δημιουργούνται τα γράμματα  και οι  γραφές. Τα απλά γράμματα είναι μια σύμβαση μεταξύ των ανθρώπων, σύμβαση απαραίτητη όμως για να εκφραστούν βασικές και κοινές  σημασίες.

 Τα γράμματα τα έμαθε στους Αιγυπτίους ο Θεός των γραμμάτων Θεύθ (ο δικός μας Ερμής). Αυτά τα γράμματα όμως σε αντίθεση με τα ιερογλυφικά οι ιερείς των απόκρυφων λένε πως  προκαλούν  λήθη στις ψυχές όσων των μαθαίνουν, εφόσον οι ίδιοι δε θα φροντίζουν για την άσκηση της μνήμης τους, μια και, αποκτώντας εμπιστοσύνη στη γραφή, θα φέρνουν τα πράγματα στο μυαλό τους όχι από μόνοι τους, από μέσα τους, αλλά από έξω, διαμέσου ξένων σημείων.

Τα γράμματα λοιπόν για τους ιερείς των αποκρύφων δεν είναι  το  φάρμακο της μνήμης, αλλά της υπενθύμισης. Έτσι παρέχει στους ανθρώπους  μια φαινομενική σοφία, όχι όμως και την αλήθεια. Γιατί, με την τέχνη των γραμμάτων  θα ακούσουν πολλά χωρίς να τα διδαχθούν, και, επομένως, θα πιστέψουν ότι ξέρουν πολλά, ενώ στην πραγματικότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις θα στερούνται της γνώσης και θα είναι δύσκολο να τους συναναστρέφεται κανείς, αφού, αντί σοφοί, θα έχουν γίνει δοκησίσοφοι. [Πλάτων Φαίδρος]

«Όταν το μυαλό γνωρίζει, το λέμε γνώση. Όταν η καρδιά γνωρίζει, το λέμε αγάπη. Και όταν η ύπαρξη γνωρίζει, το λέμε  Θεϊκή ενατένιση»,  [ παράφραση – διαλογισμός αντί για θεϊκή ενατένιση - Osho], ήταν από τα πρώτα λόγια που μου είπε ο σοφός Έλληνας αρχιερέας, όταν μετά από πολλές σωματικές και πνευματικές δοκιμασίες που πέρασα μέσα στα άδυτα των Αιγυπτιακών ναών, με παρουσίασαν επιτέλους μπροστά του. 

Κάποτε μου αποκάλυψε, πριν πολλά χρόνια  όταν οι άνθρωποι ακόμα δεν είχαν διαβρωθεί  ολοκληρωτικά  από την κάθοδο στην ύλη, μπορούσαν να βλέπουν  χρώματα,  υπάρξεις αόρατες για τους ανθρώπους σήμερα αλλά και φυσικούς οργανισμούς ,  όπως πραγματικά είναι με τα χρώματα της ενεργειακής αύρας να τα περιβάλλουν. Η ικανότητα αυτή ατόνησε σταδιακά και  υπάρχουν πολλοί λίγοι άνθρωποι οι οποίοι μπορούν , να βλέπουν ενορατικά.

 Ό άνθρωπος αισθάνεται αποκομμένος από το σύμπαν επειδή νομίζει πως δεν αποτελεί πια μέρος της φύσης, και επειδή χάθηκε, από την μία, ή συμβολική σημασία των φυσικών φαινομένων και, από την άλλη, ή συναισθηματική «ασυνείδητη ταύτιση» με αυτά. Ή βροντή έπαψε να είναι ή οργισμένη φωνή κάποιου Θεού και ή αστραπή το εκδικητικό βέλος τού. Κανένα ποτάμι δεν κατοικείται από πνεύματα, κανένα δέντρο δεν συμβολίζει την αρχή της ζωής τού ανθρώπου, κανένα φίδι δεν είναι ενσαρκώσει της σοφίας καίω καμία βουνίσια σπηλιά δεν είναι το καταφύγιο κάποιου μεγάλου δαίμονα. Οι πέτρες, τα φυτά, τα ζώα δεν μιλούν πια στον άνθρωπο, ούτε και εκείνος σε αυτά, αφού είναι σίγουρος ότι δεν θα τον ακούσουν. Ή επαφή με τη φύση χάθηκε, το ίδιο και ή βαθειά συναισθηματική ενέργεια με την οποία τον εμπλούτιζε η συμβολική σχέση μαζί της. [Carl Gustav Jung ]

Η ζωή  του ανθρώπου μου είπε, έχει έναν «εμφανή» και ένα «αφανή» σκοπό, ένα «εσωτερικό» και έναν «εξωτερικό». Ο «αφανής-  εσωτερικός»  αφορά  λίγους παρότι είναι πρωταρχικός και σχετίζεται με τον πυρήνα της  Ύπαρξης μας. Ο  «εμφανής – εξωτερικός»,  αφορά στη δράση, είναι δευτερεύων και κοινός για όλους . Ο «εσωτερικός» σκοπός του ανθρώπου είναι να «αφυπνιστεί», να συνδεθεί με το Θεϊκό του λίκνο και την πραγματική του πατρίδα. Ο «εσωτερικός» αυτός σκοπός,  είναι δώρο Θεϊκό, και αποτελεί  τμήμα ομοούσιο του κοσμικού σχεδίου της εξέλιξης του σύμπαντος. Ο «εξωτερικός» σκοπός αφορά  την καθημερινότητα, τα ένστικτα , τα πάθη, την απόκτηση αναγκαίων υλικών αλλά και περιττών αγαθών, όνειρα,  επιδιώξεις, απόκτηση εξουσίας κ.λ.π. 

Το να βρούμε και να ζούμε σε ευθυγράμμιση με τον «εσωτερικό σκοπό» μας  αποτελεί το θεμέλιο για να εκπληρώσουμε τον «εξωτερικό μας» σκοπό. Αν κάποιος καταφέρει να βρει την  ισορροπία ανάμεσα   στον «εσωτερικό» και τον «εξωτερικό» σκοπό, θα φτάσει κοντά στην κατάκτηση της  αληθινής ευτυχίας.

Η μεγαλύτερη δυσκολία του ανθρώπου είναι να δαμάσει τον ίδιο του τον εαυτό και τα πάθη του. Σκοπός του ανθρώπου που έχει μπει στη μυητική οδό, στην οδό των μυστηρίων και της πνευματικής αναγέννησης είναι να σμιλεύσει ηθικά τον εαυτό του ώστε να καταστεί χρήσιμος τόσο στον εαυτό του και το στενό οικογενειακό του περιβάλλον, όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.  Κόσμημα για μια πολιτεία είναι η ευανδρία, για το σώμα το κάλλος, για την ψυχή η σοφία, για την πράξη η αρετή, και για τον λόγο η αλήθεια. Τα αντίθετα αυτών είναι ακοσμία.  [Γοργίας, Ἑλένης Ἐγκώμιον]

Τα άστρα κυβερνούν τους ανθρώπους, ενώ οι σοφοί κυβερνούν τα άστρα λέει ένα πολύ παλιό ρητό. Σοφός είναι εκείνος που δε θέλει να κυριαρχεί πάνω στους λιγότερο φωτισμένους ανθρώπους, αλλά που παλεύει να καταστήσει αυτούς εξ ίσου ή και περισσότερο σοφούς. Η αυξημένη εσωτερική εργασία, συνεπάγεται αυξημένη εξωτερική ευθύνη. Η Γνώση έρχεται καθώς το άτομο ολοκληρώνεται μέσα στο περιβάλλον του.  [Αλίκη Μπέιλη]

Ο άνθρωπος πρέπει να λαξεύσει τον ακατέργαστο λίθο των παθών του, όπως η φιλοδοξία, η απληστία και η τάση κυριαρχίας με οποιοδήποτε τρόπο απέναντι στους συνανθρώπους μας. Όπως ο γλύπτης που επιθυμεί να δημιουργήσει ένα ωραίο άγαλμα: αφαιρεί, ξύνει λειαίνει, καθαρίζει, μέχρι να φανεί πάνω στο άγαλμα ένα όμορφο πρόσωπο, έτσι και εσύ όπως αυτός, αφαίρεσε το περιττό, ίσιωσε το στρεβλό, φώτισε ό,τι σκοτεινό και μην παύεις να 'λαξεύεις' το δικό σου άγαλμα έως ότου αστράψει πάνω του η θεϊκή λάμψη της αρετής. [Πλωτίνου Εννεάδες]

Ο άνθρωπος πρέπει να είναι ευχαριστημένος με αυτά που έχει και να τα απολαμβάνει, αντί να επιζητά διαρκώς περισσότερα υλικά αγαθά, αφού έτσι δημιουργείται η αίσθηση του ανικανοποίητου. Αυτή η αίσθηση είναι που μας κάνει δυστυχισμένους. 

Στην πραγματικότητα, τρεις  είναι οι δολοφόνοι του ανθρώπου. Η  «αμάθεια», η «υποκρισία», και η «φιλοδοξία». Χειρότερη είναι η φιλοδοξία. Αυτή νικιέται πιο δύσκολα! Η φιλοδοξία για δόξα και πλούτη. Όταν ανάξιοι άνθρωποι καταλαμβάνουν τα αξιώματα ενός κράτους, το κράτος αυτό παρακμάζει. Τα αξιώματα από τίτλος τιμής μεταβάλλονται σε πόστα διαφθοράς. Οι έντιμοι και άξιοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο παύουν να διεκδικούν αυτά τα αξιώματα, αφού για να τα αποκτήσουν πρέπει να χρησιμοποιήσουν δόλια και άνομα μέσα. ΄Ετσι οι άνθρωποι υποδουλώνονται υλικά και πνευματικά,  καταλήγουν να είναι δυστυχισμένα όντα που δε μπορούν να εκπληρώσουν το πεπρωμένο τους. Και το πεπρωμένο του ανθρώπου είναι να βρει τη «μυστική λέξη»,  που θα τον οδηγήσει στην ανακάλυψη της «αληθινής» του φύσης. [μυθιστόρημα 33]

Και η «αληθινή του φύση» είναι κρυμμένη από το πέπλο της ύλης. Και όμως η ύλη κρύβει τον αόρατο δεσμό που συνδέει τα πάντα. Τα πάντα αλληλοσυνδέονται, από την πέτρα έως την θάλασσα, από  το βουνό έως τους πλανήτες.  Όπως περιστρέφονται οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο, έτσι και το υλικό σώμα του ανθρώπου περιστρέφεται γύρω από τον κεντρικό του ήλιο, την ψυχή. Το σώμα είναι δημιουργημένο από την πρωταρχική ουσία, την κοσμική σκόνη και τον αιθέρα στον οποίο κινούνται οι πλανήτες που είναι επίσης κοσμική σκόνη. Η ψυχή είναι η φωτιά – ήλιος, ενώ η σάρκα είναι συγγενής με τη γη. Μετά το θάνατο του φυσικού σώματος το καθετί επιστρέφει στην πηγή του.

Μια αόρατη δύναμη οδηγεί το σώμα σου, όπως ακριβώς μια αόρατη δύναμη οδηγεί τον κόσμο. Να θυμάσαι ότι δεν είσαι θνητός, μόνο το σώμα σου είναι θνητό. Αυτό που είναι ζωντανό δεν είναι το σώμα σου, αλλά το πνεύμα που ζει μέσα στο σώμα σου. Το σώμα μας είναι το γήινο σκάφος μας, και το πιο σημαντικό γεγονός για την ύπαρξη μας. Είναι το πιο πολύτιμο συμπαντικό δώρο που μας έχει δοθεί, καθώς είναι ο υποδοχέας και η βάση της ψυχής και του Πνεύματος, στοιχεία τα οποία ζωοποιούν αρμονικά το σώμα μας, κατά την διάρκεια της γήινης ζωής μας. Είσαι πνεύμα που σου δόθηκε ένα σώμα, και σώμα στο οποίο δόθηκε ένα πνεύμα.

Μόνο με το γνωστό δεν μπορούμε να συλλάβουμε το άγνωστο, και με το μέρος δεν μπορούμε να γνωρίσουμε πραγματικά το «Όλον».  Υπάρχει όμως ένας οδηγός στην αναζήτηση. Πριν το κατανοήσεις αυτό, μην αναζητήσεις γιατί  θα χάσεις. Και αυτό γιατί ότι  αναζητάς βρίσκεται μέσα σου. Μπορεί να βρεθεί μόνο όταν σταματήσει κάθε εξωτερική αναζήτηση.

Λέγεται πως ο πρώτος μεγάλος δάσκαλος  ο ίδιος Θεύθ, βρισκόταν στο δάσος των Αντέπ,  όταν ο μαθητής του ο Τατ, τον ρώτησε αν είχε κρατήσει κάποια μυστικά που δεν του είχε  αποκαλύψει. Ο Θεύθ, άνοιξε την παλάμη του και αποκάλυψε μέσα σε αυτή ένα μόνο φύλο. Έκλεισε στην συνέχεια την παλάμη του, και με το ίδιο χέρι αυτό της καρδιάς του έδειξε τα χιλιάδες φύλλα πάνω στα δέντρα….!! 

Αν κοιτάτε χωρίς να βλέπετε, ή αν ακούτε χωρίς να ακούτε, ή καταλαβαίνετε χωρίς να κατανοείτε, ο λόγος μου είναι μάταιος. Λάβε υπ’ όψιν Ω, νεόφυτε, αυτή την Αλήθεια: 

«Δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο που να μην μπορεί να ανακαλυφθεί. Αν η καρδιά επιθυμεί και η θέληση επιμένει, κι αν ο ερευνητής είναι ακούραστος και θαρραλέος. Γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τον Θεό, γι’ αυτό, ψάξε και θα ανακαλύψεις. Κόπιασε σκληρά, γι’ αυτά τα πράγματα, δούλεψε τα με επιμέλεια. Πρέπει να τ’ αγαπήσεις! Γιατί αυτά θα σε βάλουν στο δρόμο της θείας Αρετής, αλλά, πριν πλησιάσεις μια αποστολή, αποφάσισε να την εκπληρώσεις».

Απόφυγε να γράψεις σε πάπυρο αυτά που θα σου αποκαλύψω. Όσοι γνωρίζουν δε μιλούν. Όσοι μιλούν δε γνωρίζουν.  Αν παρόλα αυτά αργότερα αποφασίσεις να γράψεις, κάτι για τους μαθητές σου,  γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί, ή κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί! [ Benjamin Franklin] 

Ο κόσμος είναι θείος, είναι επομένως καλός και είναι ενιαίος. Είναι ζώσα και έμψυχη  οντότητα με νοημοσύνη, που διαρκώς αυξάνεται, αποτελώντας τμήμα της Θεότητας, αυτούσια και ακατάλυτη. Ο υλικός και ο πνευματικός κόσμος απέρρευσε και ανελίχθηκε με βάση προαιώνιο σχέδιο. Τίποτα στο σύμπαν δεν γίνεται τυχαία, και τίποτα δεν χάνεται τα πάντα μετασχηματίζονται. Κάθε γεγονός και κάθε πράγμα παράγεται από κάποιαν αιτία και έχει ένα αποτέλεσμα, που μπορεί να χρησιμεύσει σαν αιτία παραγωγής άλλου αποτελέσματος. Πάντα οι συνέπειες είναι ανάλογες με τα πεπραγμένα. 

Κάθε πράξη γίνεται αιτία και κάθε αιτία βάζει σε κίνηση τα αποτελέσματα, τα οποία πάλι γίνονται άλλη αιτία, μέχρι ο κύκλος να ολοκληρωθεί και να αποκατασταθεί η ισορροπία. Έτσι, ο άνθρωπος με τις σκέψεις του, τα λόγια του και τις πράξεις του, τη δράση ή την αδράνειά του, κατά κάποιο βαθμό επιδρά και μεταβάλλει τη ροή του όλου Σύμπαντος και όσων υπάρχουν μέσα σ’ αυτό. Γι’ αυτό υπάρχει ατομική ευθύνη, που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει, για τις αλυσωτές αντιδράσεις της αιτιότητας, που προκαλεί.

Ο Θείος Νόμος διαχέεται στο Σύμπαν και ισχύει για όλη τη δημιουργία. Όσοι τον κατανοούν επιδιώκουν την τελείωσή τους και πετυχαίνουν την άφθαρτη ζωή. Όσοι τον αγνοούν ή τον παραμελούν, ενεργούν με τον κίνδυνο της καταστροφής και τιμωρίας τους.

Όπως επάνω έτσι και κάτω, από τον μακρόκοσμο, έως τον μικρόκοσμο, ισχύει ο νόμος της αναλογίας. Ο νους μας  έχει την ιδιότητα να μας συνδέει με το σύμπαν, και  με τον «Συμπαντικό Νου», αφού είμαστε ένα με το σύμπαν, και ο  ανθρώπινος νους είναι μέρος της κοσμικής συνείδησης. Για αυτό και ο νους και οι σκέψεις μπορούν να ταξιδέψουν μέρη  μακρινά δίχως την παρουσία του φυσικού σώματος. Η βίωση της ζωντανής παρουσίας είναι η συνειδητότητα, η έννοια τού ότι υπάρχουμε. Το φυσικό μας σώμα που φθείρεται, έχει να κάνει με τους νόμους του σύμπαντος, της. 

Κάθε κύτταρο τού σώματός σου είναι ένας ζωντανός οργανισμός και το κάθε κύτταρο αναπνέει.  Το πρωί αφού εξαγνιστείς, κάθισε κάτω από τον ανατέλλοντα ήλιο και νιώσε όχι μόνο ότι σε αγγίζουν οι ακτίνες τού ήλιου, αλλά και ότι μπαίνουν μέσα σου και περνούν μέσα από σένα, ώστε να  πλημμυρίσεις από το ζωογόνο φως του.   Απήγγειλε αυτά τα λόγια :

«Ήλιε Απόλλων Ρα, δίδαξε με πώς να εμπιστεύομαι τη καρδιά μου, το μυαλό μου, τη διαίσθηση μουΔίδαξε με πώς να εμπιστεύομαι όλα τα πράγματα, έτσι ώστε να εισέλθω στο ιερό μου κέντρο, να αγαπώ πέρα από τους φόβους μου, ώστε να ζω ισορροπημένα».! [Προσευχή των Ινδιάνων Λακότα]

Κάθε ένας από εμάς έχει μία προσωπική αποστολή κατά την διάρκεια της επίγειας ζωής του. Τόσο προσωπική, όσο και τα δαχτυλικά αποτυπώματα, στα χέρια μας. Ο  καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψει κάθε ένας από εμάς αυτό που αγαπά, αλλά και τον τρόπο να το προσφέρει στους άλλους, είναι να εργάζεται σκληρά για αυτό, και να επιτρέπει στις ενέργειες του σύμπαντος να τον καθοδηγούν. [Oprah Winfrey]

Βρες την δική σου αποστολή, και βοήθησε και άλλους να την βρουν. Αυτά μόνο μου επέτρεψε ο δάσκαλος να αποκαλύψω και αυτά καταθέτω. Ελπίζω να βοηθήσουν όσους έχουν καθαρή και ταπεινή καρδιά, και βαδίζουν  στο δικό μας μονοπάτι…!