Το μάτι, η κόρη, η Ίριδα, ο ήλιος, το φως, και το χειμερινό ηλιοστάσιο.

 

Η κόρη του ματιού είναι το πιο σκούρο σημείο του σώματος και όμως από εκεί «αποφάσισε να μπαινοβγαίνει το φως», ώστε να είμαστε ικανοί να βλέπουμε τα χρώματα της ζωής.

Σύμφωνα με ένα παλιό ρητό «τα μάτια είναι παράθυρα στην ψυχή μας» τα οποία  αποκαλύπτουν τα βαθύτερα αισθήματα μας, τα οποία  υπό φυσιολογικές συνθήκες θα θέλαμε να κρατήσουμε κρυφά. Όταν είμαστε χαρούμενοι – ευτυχισμένοι διαστέλλονται ενώ όταν είμαστε λυπημένοι συστέλλονται. Σύμφωνα με έρευνες, οι κόρες του οφθαλμού διαστέλλονται μέχρι και 45% όταν κοιτάζουμε κάποιον που αγαπάμε.

Η διαστολή της κόρης συνδέεται επίσης με την αβεβαιότητα κατά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Αν κάποιος είναι λιγότερο σίγουρος για την απόφασή του, τότε αισθάνεται υψηλή διέγερση, γεγονός που προκαλεί και τη διαστολή της κόρης του ματιού.

Τα μάτια μας κινούνται διαρκώς. Κάποιες από αυτές τις κινήσεις βρίσκονται υπό τον συνειδητό μας έλεγχο, ενώ άλλες συμβαίνουν υποσυνείδητα. Όταν διαβάζουμε, παραδείγματος χάρη, εκτελούνται μία σειρά από ταχύτατες οφθαλμικές κινήσεις, που ονομάζονται «Σακκαδικές» όπως, παραδείγματος χάρη, όταν εστιάζουμε το βλέμμα σε μία λέξη και μετά στην επόμενη.

Πέραν των Σακκαδικών Κινήσεων, υπάρχουν οι μικρές, ακούσιες κινήσεις που κάνουμε καθώς περπατάμε προκειμένου έτσι να εξισορροπήσουμε την κίνηση του κεφαλιού και να σταθεροποιήσουμε τη θέα του κόσμου. Τέλος, τα μάτια μας κινούνται με υπερβολική ταχύτητα στη φάση REM του ύπνου.

Η κόρη του ματιού  είναι η κεντρική διαφανής περιοχή που φαίνεται μαύρη. Η περιοχή που την κυκλώνει είναι η ίριδα. Η ίριδα του ματιού κάθε ανθρώπου είναι τόσο μοναδική, όσο και τα δακτυλικά του αποτυπώματα. Η ίριδα ελέγχει την ποσότητα του φωτός που δέχονται τα κύτταρα της οράσεως, μοιάζει δηλαδή με τον μηχανισμό διαφράγματος μιας φωτογραφικής μηχανής.

Η λέξη  κόρη ετυμολογείται από το θηλυκό του αρχαίου ελληνικού «κόρος» - κούρος. Η λέξη σήμαινε τη νεαρή κοπέλα, σημασία με την οποία συνδέεται το «κόρη οφθαλμού» που πιθανώς σήμαινε αρχικά τη μικρή εικόνα ως αντανάκλαση του οπτικού ειδώλου. Ως κόρη στην Ελληνική  μυθολογία ονομαζόταν  επίσης η Περσεφόνη, κόρη της Δήμητρας.

Η Ίριδα – Ίρις στην ελληνική μυθολογία ήταν δευτερεύουσα θεότητα του Ολύμπου. Ανήκε στην ακολουθία των θεών με καθήκοντα αγγελιαφόρου, όμοια με εκείνα του θεού Ερμή. Ήταν η θεά του ουράνιου τόξου και αγγελιοφόρος του Δία και της Ήρας. Οδηγούσε το ουράνιο τόξο σαν μια πολύχρωμη γέφυρα από τον ουρανό στη γη και μετέφερε μηνύματα. Από εκεί έμεινε και η λέξη ίρις που σημαίνει «μάτι του ουρανού».

Ήταν φτερωτή και ορμητική σαν θύελλα, γνωστή ως πιστή και γοργοπόδαρη αγγελιοφόρος των θεών, ο σύμβολο της επικοινωνίας. Οι αρχαίοι Έλληνες φύτευαν συχνά ίριδες στους τάφους των συζύγων τους ως φόρο τιμής στη θεά Ίρις. Αυτή κατά διαταγή της Ήρας έσπευδε στις μελλοθάνατες γυναίκες όταν βασανίζονταν επί μακρού και επιτάχυνε το τέλος των βασάνων τους.

Το μάτι έχει σχήμα κυκλικό, το σχήμα της θεότητας. Το μάτι ήδη από την αρχαία Αίγυπτο συμβόλιζε τον πανόπτη  οφθαλμό , τον Ρα, το άγρυπνο μάτι του Θεού Ήλιου που βλέπει και γνωρίζει τα πάντα.

Το σχήμα του κύκλου συμβολίζει επίσης την αιωνιότητα καθώς δεν έχει αρχή ούτε τέλος, αντιπροσωπεύοντας την άπειρη φύση της ενέργειας και το σύμβολο του σύμπαντος.

Η όραση αποτελεί το σημαντικότερο από τα πέντε κανάλια επικοινωνίας του ανθρώπινου σώματος (αισθήσεις) με το περιβάλλον. Οι οφθαλμοί μετατρέπουν το φως (δηλαδή την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια) σε νευρική δραστηριότητα η οποία μεταφέρεται στον εγκέφαλο και τον ενημερώνει σχετικά με την πηγή του φωτός.

Ο κόσμος μας δεν είναι παρά η αντανάκλαση του φωτός. Ο κόσμος που μας περιβάλλει είναι φτιαγμένος από φως. Το φως αποτελεί  αναπόσπαστο στοιχείο της φύσης και στοιχείο ζωτικής σημασίας για την ανθρώπινη ύπαρξη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εξελικτικής του πορείας, ο άνθρωπος ακολούθησε σταθερά την αλλαγή από το φως στο σκοτάδι, από την ανατολή στη δύση του ήλιου, σε ένα επαναλαμβανόμενο ρυθμό που διακόπτεται μόνο από την αδύνατη λάμψη της φωτιάς κατά τη διάρκεια των νυκτερινών ωρών. 

Για αυτόν τον λόγο οι ημέρες του Χειμερινού ηλιοστασίου αποτελούσαν διαχρονικά ημέρες εορτασμού γέννησης του φωτός. Γιατί όπως από την κόρη του ματιού που είναι το πιο σκούρο σημείο του σώματος «βλέπουμε το φως», έτσι και οι Θεοί λέγεται, πως το πιο μεγάλο φως το έκρυψαν στη πιο μεγάλη νύχτα.!