Εύα, Ίσις και Μαρία, η ίδια «Θηλυκή Αρχή», σε τρία διαφορετικά επίπεδα.

«Ο άντρας είναι αγάπη στη διάνοια, η γυναίκα είναι διάνοια στην αγάπη»

 

Η  Εύα είναι το σύμβολο της νοητικής φύσης και του νου του ανθρώπου που έλκεται από το δέλεαρ της γνώσης που πρέπει να αποκτηθεί μέσα από την εμπειρία της ενσάρκωσης.

H  Εύα πήρε το μήλο της γνώσης από το φίδι της ύλης και εγκαινίασε το μακροχρόνιο ανθρώπινο εγχείρημα του πειραματισμού, της εμπειρίας και της έκφρασης…

Η Αιγυπιακή Θεά Ίσις συμβολίζει την ίδια έκφραση πάνω στο συναισθηματικό ή αστρικό πεδίο. Η Εύα δεν φέρει  παιδί στην αγκαλιά της. Το σπέρμα της Χριστικής ζωής είναι μέχρι στιγμής πολύ μικρό να κάνει αισθητή την παρουσία του (στην περίπτωσή της Εύας). Η ενελικτική διαδικασία είναι ακόμη πολύ κοντά. Όμως στην Ίσιδα προσεγγίζεται το μεσαίο σημείο.  Εχει λάβει χώρα η επίσπευση αυτού που είναι επιθυμητό (η επιθυμία όλων των εθνών, όπως αποκαλείται στη Βίβλο), και συνεπώς η Ίσις συμβολίζει στους αρχαίους ζωδιακούς τη γονιμότητα, και στέκει σαν φύλακας του παιδιού.

Ένα από τα πολλά ονόματα της Ίσιδας είναι και «Ίσις, η Παρθένα του Κόσμου». Η λέξη Παρθένα στους μυστηριακούς ναούς σήμαινε τη γυναίκα που δεν ανήκει σε κανέναν άντρα. Ο ρόλος της στο ναό ήταν να μεσολαβεί ανάμεσα στους θεούς και στους ανθρώπους. Μια άλλη έννοια της λέξης Παρθένα είναι «εκείνη που ανήκει στον εαυτό της». 

Η Ίσις είχε συλλάβει το Μεγάλο Ώρο, δηλαδή 

τον πρωτότοκο γιο της, όντας ακόμη στη μήτρα της μητέρας της, δίχως να γονιμοποιηθεί από άντρα. Εδώ έχουμε μια από τις πιο παλιές αποδόσεις της άμωμης σύλληψης. Τη συναντάμε στη γέννηση του Ήφαιστου από την Ήρα, στη γέννηση του Κρίσνα από τη Δεβάκι, στη γέννηση του Χριστού από την Παρθένα Μαρία, σαν ένα σύμβολο θεϊκής αυτάρκειας.

Από τη μια μεριά έχουμε το Θείο Πρότυπο που αντανακλάται στη γήινη πραγματικότητα και από την άλλη την προσπάθεια της γήινης φύσης, μέσα από τη λατρεία και την ταύτιση με το Πρότυπο, για να ανυψωθεί σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα. Το μέσο είναι πάντα η Θηλυκή Αρχή.

 

Η γυναίκα που ανήκει μόνο στον εαυτό της και έτσι ανεπηρέαστη, μακριά από τις επιθυμίες των ανθρώπων και την οχλοβοή του κόσμου, επικοινωνεί με το Θείο. Και την ευλογία που δέχεται, τη μεταφέρει στους ανθρώπους.

Είναι η Μεγάλη Ιέρεια, η κοινωνός ανάμεσα στο Πνεύμα και την Ύλη. Εκείνη που γνωρίζει και τα δύο. Εκείνη που μπορεί να τα κρατήσει και τα δυο μέσα στην τρυφερή αγκαλιά της. Είναι κάθε όψη στην οποία φαίνεται το δικαίωμα της γυναίκας να είναι ο εαυτός της, το δικαίωμά της να είναι μια ενεργητική παρουσία στον εξελικτικό δρόμο της ανθρωπότητας. Για αυτό και οι γυναίκες χρησιμοποιήθηκαν κύρια σαν Μεγάλες Ιέρειες στους αρχαίους ναούς. Είχαν την ικανότητα να διεισδύουν στα πιο εσωτερικά πεδία κι έτσι μόνο μέσα από αυτές μπορούσαν οι ιερείς να λάβουν τους ανώτερους μυητικούς βαθμούς.

Η Θηλυκή Αρχή είναι το κανάλι επικοινωνίας που διαθέτει η ανθρωπότητα για να έρχεται σε επαφή με τα πιο ψηλά πνευματικά επίπεδα. Η γυναίκα μπορεί, λοιπόν, να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Αλλά για να το κάνει, πέρα από την αυτοσυνειδητοποίησή της, πρέπει το ίδιο το κοινωνικό σύστημα να της αποδώσει ουσιαστικά τη θέση που της ταιριάζει. Έτσι θα την απελευθερώσει και θα ξυπνήσει μέσα της το αρχετυπικό της μεγαλείο. Είναι ανάγκη να φανερωθεί η όψη της πνευματικής τελειότητας της γυναίκας, γιατί έχει μια μεγάλη αποστολή να εκπληρώσει. 

Ποια είναι αυτή η αποστολή; Να δείξει το δρόμο της αυτοθυσίας, της ικανότητας για σύλληψη και γέννα, της ικανότητας για τροφή. Να φέρει μέσα από τη σεληνιακή φύση της το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας στην επιφάνεια και, πάνω απ' όλα, με την υδάτινη φύση της να την εξαγνίσει για να την εξυψώσει.

Η ιδέα της Παρθένου συνδέεται επίσης με την υψηλή ιδέα της θυσίας, ένα ιδανικό που πραγματικά λείπει από τη σύγχρονη αντίληψή μας για τη ζωή, αν και ήταν η βάση για τις πιο μεγάλες λατρείες που εμφανίστηκαν στον πλανήτη. Διαστρέβλωση αυτής της θυσιαστικής όψης της Παρθένας, που παραμέριζε τον εαυτό της για να γίνει ενσάρκωση της Ίσιδας και έτσι να φέρει τη θεά κοντά στον άντρα, ήταν οι βάρβαρες ανθρωποθυσίες νεαρών κοριτσιών.

Από αστρολογική άποψη, το ζώδιο της Παρθένου μπορεί να θεωρηθεί σαν η πιο κατάλληλη έκφραση της Θηλυκής Αρχής. Όπως αναφέρει στην «Εσωτερική Αστρολογία» η Αλίκη Μπέιλι, η βασική νότα για το ζώδιο της Παρθένου είναι, «Είμαι η Μητέρα και το Παιδί, Είμαι Θεός και Ύλη είμαι». Αυτό μπορεί να εξηγηθεί σαν την ικανότητα που έχει να γειώνει στο υλικό πεδίο το πνεύμα, φέρνοντας στη ζωή θεούς και ημίθεους: Κρίσνα, Ώρος, Χριστός, Άδωνις. 

Κυβερνήτης του ζώδιου είναι ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος, που μεταφέρει μηνύματα από τους Θεούς στους ανθρώπους. Κάτι που τονίζει το ρόλο της κοινωνού πνεύματος και ύλης. Άλλωστε μια συνηθισμένη ονομασία της είναι «η Θεά των δύο δρόμων».

Η Παρθένος Μαρία μεταφέρει τη διαδικασία μέχρι κάτω, στο πεδίο ή τον τόπο της ενσάρκωσης, στο φυσικό πεδίο, και εκεί γεννά το παιδί Χριστό. Αυτή είναι Παρθένος Μητέρα, που προσφέρει εκείνο που χρειάζεται για τη νοητική, συναισθηματική και φυσική έκφραση της κρυμμένης αλλά πάντοτε παρούσας θειότητας.

Ο άντρας είναι αγάπη στη διάνοια, η γυναίκα είναι διάνοια στην αγάπη. 

Η γυναίκα είναι το χαμόγελο του Δημιουργού, που είναι ικανοποιημένος από τον Εαυτό του. Και μόνο μετά τη δημιουργία της, αυτός αναπαύθηκε. 

Η γυναίκα στέκει μπροστά από τον άντρα, γιατί είναι μητέρα και γεννάει με οδύνη, σαν ανταπόδοση, τα πάντα της συγχωρούνται.

Η  γυναίκα έχει μέσα της το σπέρμα της Μεγάλης Μητέρας καθώς είναι η μοναδική ύπαρξη που μπορεί να την εκφράσει στη γήινη πραγματικότητα. Έτσι, λοιπόν, οφείλει να συνειδητοποιήσει τον εαυτό της και να εκφράσει στο σύνολό της ζωντανά και ολοκληρωτικά τη Μεγάλη, Συμπαντική Μάνα. Αυτή είναι η ευλογημένη προσφορά της στην ανθρωπότητα: η δυνατότητά της να κατανοεί και να δείχνει το δρόμο στον τόσο μπλεγμένο σημερινό άνθρωπο.

Η Θεία Μητέρα βρίσκεται παντού γύρω μας και διαπερνά το καθετί, είτε ως Μάνα Γη, εκείνη που μας τρέφει και μας συντηρεί, είτε στον έναστρο ουρανό, πίσω από τα πυκνά πέπλα της νύχτας, είτε στην αγκαλιά της γαλήνιας θάλασσας.

Μάνα είναι η ίδια η φύση, με τη διαρκή της ανακύκλωση. Είναι η ίδια η Θεά Δήμητρα με την κόρη της, την Περσεφόνη, η εξωτερική και η εσωτερική όψη του ίδιου πράγματος. Η διαδοχή των εποχών είναι δικό της έργο και στο βασίλειο της Περσεφόνης, δηλαδή στα βάθη της εσωτερικής μας ύπαρξης, κρύβεται το νήμα που θα μας γυρίσει πίσω, στη Μητέρα.

 

Εκείνη δίνει τη ζωή κι εκείνη ευγενικά τη δέχεται όταν ολοκληρώσει τον κύκλο της. Εκείνη προστατεύει και συντηρεί το δημιούργημά της, μέχρις ότου εκείνο σταθεί στα δικά του πόδια. Όταν, όμως, το παιδί μεγαλώσει, στρέφεται στον πατέρα, σε μια προσπάθεια να ωριμάσει. Έτσι και η ανθρωπότητα στράφηκε στην πατρική όψη και πέρασε από πολλούς πόνους και ταλαιπωρίες. Σε ένα βαθμό έμαθε. Και τώρα, με όλη αυτή τη γνώση, ο άνθρωπος συνειδητά επιστρέφει πίσω, στη Μητέρα. Επιστρέφει σε εκείνη που θα τον δεχτεί στην αγκαλιά της και θα τον σηκώσει ψηλά, για να τον αποδώσει στο Πνεύμα, εκείνο που υπήρξε το γονιμοποιό σπέρμα στη δημιουργία του.

«Είμαι Παρθένα, αλλά θα γίνω Μητέρα και ο γιος μου θα σας διδάξει να μ' αγαπάτε».

Σύνθεση από Διάλεξη  Φιλοσοφικού ΣυλλόγουΙΑΜΒΛΙΧΟΥ  & εσωτερική αστρολογία

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος