Ιάκχος και Βαυβώ

Όταν η θεά Δήμητρα έψαχνε  απελπισμένη να βρει την κόρη της Περσεφόνη (η οποία είχε απαχθεί  στον κάτω κόσμο από τον  Πλούτωνα),  έφθασε  στην Ελευσίνα,  όπου η   Βαυβώ  προσπάθησε  να  την παρηγορήσει και  ευθυμήσει, με ένα παράδοξο τρόπο.

Κάθισε   απέναντι της,  λέγοντας αστεία, κάνοντας άσεμνες χειρονομίες,  και ανοίγοντας  ξεδιάντροπα  τα πόδια της,  δείχνοντας  το αιδοίο της …  Εκείνη την στιγμή,  από το αιδοίο της Βαυβούς  φάνηκε σύμφωνα με τον μύθο, το παιδί των μυστηρίων,  ο   Ίακχος,  ο οποίος  γελούσε σαρδόνια…

Ο Ίακχος συνδέεται, με τις άρρητες τελετουργίες των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Ας προσπαθήσουμε να ανασηκώσουμε το πέπλο του συμβολισμού που συνδέει το αιδοίο της Βαυβούς, με την εμφάνιση  και το γέλιο του Ιάκχου….

Η   Περσεφόνη ως γνωστόν, είχε απαχθεί από τον Πλούτωνα στο κάτω κόσμο. O Κάτω Κόσμος συμβολίζει την ύλη, και τα κοινά δομικά στοιχεία της γης και των άστρων με το σώμα μας.  Οι άνθρωποι είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας βιολογικά, με τη γη σε χημικό επίπεδο και με το σύμπαν σε ατομικό επίπεδο.

 Η  Δ{Γ}ή -μήτρα είναι η  μητέρα Γη, η κοινή  υλική μας μήτρα.  Με τον θάνατο μας, τα δομικά αυτά στοιχεία αποσυντίθεται εκ νέου στην Θεϊκή μήτρα από όπου όλα τα πλάσματα της Γαίας προήλθαν. Οι άνθρωποι όμως  σύμφωνα με τις Ορφικές διδαχές,  είναι τόσο παιδιά της Γης,  όσο και του έναστρου Ουρανού,  το γένος τους  όμως είναι μόνο ουράνιο…

Η  Περσεφόνη συμβολίζει το αθάνατο θεϊκό εκείνο σπόρο εντός υμών που ονομάζουμε ατονική ψυχή, η οποία  ενσαρκώθηκε στη Γη,  προερχόμενη από την Κοσμική ψυχή. Ο Ιάκχος γελά μέσα από το αιδοίο της Βαυβούς, υπενθυμίζοντας συνεπώς ίσως  στην πενθούσα Δήμητρα,  πως θάνατος δεν υπάρχει, καθώς στο σύμπαν τίποτα δεν χάνεται, απλώς  τα πάντα αλλάζουν μορφή… Δεν υπάρχει θάνατος, ο θάνατος είναι ζωή και η ζωή είναι θάνατος. Ο ουρανός βρίσκεται στη γη, αλλά με έναν γήινο τρόπο. Η γη βρίσκεται στον ουρανό αλλά με έναν ουράνιο τρόπο….

Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς  αναφέρει  σχετικά: 

«Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γένεση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Η τροπή της ουσίας σε φύση θεωρείται γένεση, ενώ η τροπή της φύσεως σε ουσία κατά τα αυτά θεωρείται θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μια γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο· και το μεν πρώτο συμβαίνει λόγω παχύτητος της ύλης, το δε δεύτερο λόγω λεπτότητος της ουσίας, η οποία είναι πάντα ίδια και απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και την στάση. Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής, που δεν γίνεται από κάπου έξω, αλλά το μεν όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο όλον λόγω της ενότητος του παντός». 

Ο Ιάκχος γελά, μέσα από την μήτρα, συμβολίζοντας  ίσως,  πως  η  στιγμή της γέννησης  δια μέσου της μητρός μας, σημαίνει επίσης  μία « μετάβαση», και το τέλος της παραδείσιας μακαριότητα της φυσικής  (όσο  και της  Θεϊκής πριν την κύηση),  μήτρας,  η οποία παρέχει στο έμβρυο ότι χρειάζεται,  έως την γέννηση. Μετά την γέννηση  αρχίζει ο αγώνας  του επίπονου βίου (Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο-, καθώς ο βίος εμπεριέχει βία)  καθώς αρχίζει ο εγκλιματισμός  στις νέες σκληρές εξωτερικές συνθήκες του υλικού κόσμου. Η έξοδος από τον κήπο της Εδέμ... 

Η ενσάρκωση αποτελεί μία ευκαιρία για τον άνθρωπο  να αναπτύξει  με ελεύθερη βούληση, την σοφία και την ανιδιοτελή αγάπη, ως  ιδιότητες και χαρίσματα της ανώτερης φύσης του,  ιδιότητες του ανώτερου εαυτού του το οποίο ομοιάζει προς την Θεότητα.  Μέσα από τον άνθρωπο το  σύμπαν συνειδητοποιεί τον εαυτό του. Είμαστε μια όψη του σύμπαντος, με τον ίδιο τρόπο που ένα κύμα είναι μια όψη του ωκεανού.  Υπό αυτή την έννοια,  θα μπορούσε να υποστηριχθεί, πως η παρουσία μας στον  πλανήτη Γη,  είναι ένα ταξίδι με εισιτήριο επιστροφής γυρισμό στο πνευματικό μας λίκνο από το προερχόμαστε. 

Ο Ιάκχος  λοιπόν χαμογελά,  υποδεικνύοντας πως ο άνθρωπος  με προσωπική του ευθύνη αναλαμβάνει, στη διάρκειά του βίου του, να διακρίνει το καλό από το κακό, το προσωρινό από το αιώνιο. Ο άνθρωπος Ιάκχος είναι τελικά ένα «άνοιγμα» μέσα από το οποίο, ολόκληρη η ενέργεια του σύμπαντος συνειδητοποιεί τον εαυτό της, και τότε η θεϊκή μας φύση χαμογελά….