Ελλάς, η χώρα των Λωτοφάγων...

"Είμαστε έτοιμοι να διαπράξουμε τα χειρότερα εγκλήματά κατά του τόπου μας και να αποδώσουμε την ευθύνη σε κάποιους τρίτους. Σε κάποιους ανθέλληνες, ενώ οι χειρότεροι ανθέλληνες είμαστε εμείς. Η Ελλάδα των αεριτζήδων'. 

Λεωνίδας Κύρκος (σε ανύποπτο προ κρίσεως χρόνο)

H Ελληνική Κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πολυδιάστατη, και έχει ρίζες που βρίσκονται στον πυρήνα των αξιών μας. Η Κρίση αυτή εξακολουθεί να είναι κυρίως πολιτική και Πολιτισμική.

Η ιστορία και τα ερείπια που άφησαν οι πολιτισμοί του παρελθόντος πίσω τους, (ακόμα και οι κάποτε πανίσχυρες αυτοκρατορίες), στέκουν μάρτυρες της νομοτελειακής παρακμής που αναμένει όλες τις κοινωνίες και τα έθνη, όταν πια αυτά δεν αποτελούν «μαγιά» για την γέννηση δημιουργικών ανθρώπων, οι οποίοι έχουν όραμα και ικανότητες, ώστε να παράγουν πολύτιμα έργα τόσο πνευματικά όσο και υλικά….

Η παρακμή και το τέλος έρχεται, όταν ο πολιτισμός ενός έθνους ή μίας ολόκληρης εποχής, δε μπορεί πλέον να βρει λύσεις στα προβλήματα που δημιουργεί, ή που φέρνουν νομοτελειακά οι καιροί και οι αλλαγές τόσο στο φυσικό ή κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον….

Είναι ιστορικά καταγεγραμμένο πως οι άνθρωποι γίνονται μαλθακοί, όταν περνάνε περιόδους ευμάρειας και επίπλαστης ευδαιμονίας. Οι Έλληνες πέρασαν απ' τη γεωργική ζωή στην καταναλωτική υστερία χωρίς κανένα ενδιάμεσο στάδιο…Πρέπει λοιπόν να ζούμε λιτούς βίους;

Όχι απαραίτητα, ίσως θα έπρεπε να ζούμε σύμφωνα με τις δυνατότητες μας τον πλούτο που εμείς δημιουργούμε, από την μοναδική Ελληνική γη, τις ομορφιές του τόπου μας, την ανάπτυξη τη καινοτομίας, και όχι σύμφωνα με τις σειρήνες που για να τραφούν απαιτούν την ασύδοτη υπερκατανάλωση, ώστε να διαιωνιστεί το δικό τους άρρωστο περιβάλλον, όπου κάποια στιγμή καλούμαστε να τρώμε τις σάρκες μας όπως ο Ερυσίχθονας….

Η Κίρκη μετέτρεψε τους συντρόφους σε γουρούνια, συμβολίζοντας την κυριαρχία των παθών επί του πνεύματος… O Μίκης Θεοδωράκης είχε προειδοποιήσει σε ανύποπτο χρόνο: " Αυτή τη στιγμή το ελληνικό έθνος δεν απειλείται από σιδηρόφρακτες ορδές κατακτητών, αλλά από μια ειρηνική εισβολή ξένων αξιών παντός τύπου, τόσο υλικών όσο και πνευματικών".

Ο Οδυσσέας ως «κανένας», απέκρυψε εσκεμμένα την ταυτότητα του για να σωθεί, επιστρατεύοντας την πονηρία του, δίνοντας λύση στο διαφαινόμενο αδιέξοδο. Εμείς απωλέσαμε ηθελημένα την Εθνική μας ταυτότητα, και τώρα που βρισκόμαστε προ αδιεξόδου, κατηγορούμε δικαίως και αδίκως τους απανταχού ανθέλληνες, σιωνιστές, Μασόνους, διαβόλους και τριβόλους, αρκεί να μην αντιληφθούμε την δική μας ανεπάρκεια.

Ο Δ. Ποταμίτης, διαπιστώνει : "Η Ελλάδα είναι ένας τόπος γεμάτος πληγές… που πονάνε… Όμως οι ΄Έλληνες φοβούνται τον πόνο και προσπαθούν να τον αποφύγουν! Αντί να τον γιατρέψουν, προσπαθούν να τον ξεγελάσουν! Κάνουν καραγκιοζιλίκια, παίρνουν πόζες, το ρίχνουν στο τσιφτετέλι, στα κοσμικά, στα κομματικά. Φοβούνται να αντικρίσουν κατάφατσα τον πόνο, τα προβλήματά τους, τον εαυτό τους, την ταυτότητά τους. Ποτέ λαός δε φοβήθηκε τον εαυτό του, περισσότερο απ’ ό,τι ο νεοέλληνας. Όμως ο πόνος εξορκίζεται με τον πόνο! Αν τον αντικρίσεις κατάματα, αποκτάς αυτογνωσία, εξανθρωπίζεσαι…"

Ας μην ξεχνάμε πως για να έχει happy end η ιστορία της Οδύσσειας, ο ήρωας της, ο Οδυσσέας πολέμησε και νίκησε τους κηφήνες -μνηστήρες, βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις, και βάση του δικού του σχεδίου...Εμείς είμαστε ο σπόρος, εμείς και η συγκομιδή. Κάποιος είπε το εξής :

"Όταν ήμουν μικρός ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Επειδή ήταν δύσκολο να αλλάξω τον κόσμο προσπάθησα να αλλάξω τη χώρα μου. Όταν κατάλαβα ότι δε μπορούσα να αλλάξω τη χώρα μου επικέντρωσα τις προσπάθειές μου στην πόλη μου. Δε μπόρεσα να αλλάξω την πόλη μου και έτσι ωριμότερος πλέον προσπάθησα να αλλάξω την οικογένειά μου. Τώρα πια, πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία και σοφότερος, κατανόησα ότι το μόνο πράγμα που μπορώ να αλλάξω τελικά είναι ο εαυτός μου και αναπάντεχα ανακάλυψα ότι αν πριν από καιρό είχα πραγματικά αλλάξει αυτό θα είχε ένα ισχυρό αντίκτυπο στην οικογένειά μου. Η δική μου αλλαγή και της οικογένειάς μου, θα μπορούσαν να επηρεάσουν θετικά στην πόλη μου. Η συνολική αυτή επιρροή θα μπορούσε να αλλάξει τη χώρα μου και τελικά θα μπορούσα πραγματικά να είχα αλλάξει τον κόσμο."

Η παιδεία είναι ο μόνος ίσως τρόπος ανατροπής της σημερινής κατάστασης. Σκοπός της παιδείας δεν θα πρέπει να είναι η μετάδοση στείρων γνώσεων και δεδομένων αλλά αξιών, και εφοδίων που θα προωθήσουν την συλλογικότητα, την καινοτομία, το όραμα, την πίστη στις ίδιες δυνάμεις, και την δυνατότητα μακρόπνοων σχεδιασμών που θα προάγουν την Ελληνική κοινωνία στο σύνολο της..