Θερινό ηλιοστάσιο, η πύλη εισόδου των ψυχών και ο μύθος του Ηλιοτροπίου.

Το Θερινό Ηλιοστάσιο της 21ης Ιουνίου, είναι η μεγαλύτερη ημέρα του έτους στο βόρειο ημισφαίριο . Από την Κυριακή 22 Ιουνίου 2020 και μετά οι μέρες θα αρχίσουν σιγά-σιγά να μικραίνουν, έως ότου σχεδόν εξισωθούν με τις νύχτες κατά τη φθινοπωρινή ισημερία, ενώ στο χειμερινό ηλιοστάσιο του Δεκεμβρίου θα υπάρχει πια η μικρότερη ημέρα. Τα ηλιοστάσια, όπως και οι ισημερίες, συνδέονται αναπόσπαστα με τις εποχές του έτους. Στο θερινό ηλιοστάσιο, κάθε αρχαίος πολιτισμός είχε το δικό του ξεχωριστό τρόπο να υμνεί τον Ήλιο, τη Γη, τη Φύση, τη Ζωή, και τον Έρωτα. Για αυτό τον λόγο αυτή η ημερομηνία συνδέεται με τις μεγαλύτερες εορτές, και αρχαία μυστήρια και μυήσεις, και όχι τυχαία...

Σύμφωνα με τον Πορφύριο στο έργο του «Περὶ τοῦ ἐν Ὀδυσσείᾳ τῶν Νυμφῶν Ἂντρου», υπήρχαν για τους αρχαίους (αναλύοντας ο ίδιος τον Όμηρο) δύο πύλες εισόδου και εξόδου των ψυχών στην Γη, στα δύο Ηλιοστάσια. Η μία εισόδου των ψυχών στο σημείο του Θερινού Ηλιοστασίου της 21ης Ιουνίου (η μεγαλύτερη διάρκεια ημέρας), όταν ο ήλιος βρεθεί στον Τροπικό του καρκίνου, και η άλλη εξόδου των ψυχών στην Χειμερινής τροπή 21 Δεκεμβρίου (η μεγαλύτερη διάρκεια της νύχτας) όταν ο ήλιος βρεθεί στον τροπικό του Αιγόκερου (όταν γεννιέται το Θείο βρέφος).

Οι αρχαίοι θεολόγοι μας διαβεβαιώνει ο Πορφύριος, πως οι δύο αυτές πύλες είναι ο Καρκίνος και ο Αιγόκερως. Και για τον Πλάτων υπάρχουν δυο ανοίγματα, εκ των οποίων το ένα προσφέρει δίοδο στις ψυχές που ανεβαίνουν στους ουρανούς και το άλλο σε αυτές που κατεβαίνουν προς την Γη. Σύμφωνα με τους αρχαίους μυσταγωγούς, ο ήλιος και η σελήνη είναι οι πύλες των ψυχών, οι οποίες μέσω αυτών ανεβαίνουν και κατεβαίνουν αντίστοιχα. Σύμφωνα με τον Όμηρο, υπάρχουν συμβολικά δύο πιθάρια:

«Μπροστά στου Δία την πόρτα βρίσκονται στημένα δυο πιθάρια, να ‘χει να δίνει, το ‘να βάσανα, το άλλο αγαθά γεμάτο.»
Ομήρου Ιλιάδα ραψ. Ω΄, στίχοι 526-527. 

Οι αρχαίοι μυσταγωγοί, αναφέρουν γι᾽ αυτές ότι ο Καρκίνος αντιπροσωπεύει το πέρασμα διαμέσου του οποίου οι ψυχές κατέρχονται, αλλά ο Αιγόκερως αυτό της ανάβασής τους. Οι Ρωμαίοι αργότερα μετονόμασαν τον μήνα εκείνο κατά τον οποίο ο Ήλιος, γυρίζοντας από τον Αιγόκερο προς την ανατολή κατευθύνει την πορεία του στον βορρά, January (Ιανουάριο) εκ του janua, είσοδος. 

Στα Ελευσίνια μυστήρια κατά την θερινή τροπή του Ηλίου τελούσαν μυσταγωγίες προς ανάμνηση και επιστροφής της Κόρης Περσεφόνης. Πίστευαν δε πως  κατά την θερινή τροπή ωριμά­ζει ο σίτος του οποίου η σπορά, η βλά­στηση και η ωρίμανση αλληγορεί  την ψυχή του μύστη η οποία ωριμάζει πνευματικώς και ψυχικώς εξελισσόμενη προς την εποπτεία και την Θεογνωσία.Όλες οι ψυχές, βαδίζοντας προς την γέννησή τους, αποκαλούνται μέλισσες ενώ εκείνοι οι οποίοι θα διάγουν βίο ενάρετο μαζί τους, εφόσον έχουν εκτελέσει έργα αποδεκτά από τους θεούς, θα επιστρέψουν εκ νέου στα προγονικά τους άστρα. Οι ιέρειες της Δήμητρας, επίσης, μυημένες στα μυστήρια της γήινης Θεάς, αποκαλέσθηκαν μέλισσες από τους αρχαίους• η παρουσία της Προσερπίνας εκφραζόταν με μελιτοφόρες μέλισσες. Η σελήνη, παρομοίως, άρχουσα των γενεών, ονομάσθηκε μέλισσα και ταύρος από αυτούς [1].


Το θερινό ηλιοστάσιο ονομάζεται επίσης και θερινό Ηλιοτρόπιο. Αξίζει να αναφέρουμε τον σχετικό μύθο με το φυτό Ηλιοτρόπιο. 

Τα ηλιοτρόπια αναπτύσσονται ακολουθώντας την πορεία του Ήλιου στον ουρανό, ενώ τη νύχτα στρέφονται αργά προς την ανατολή, περιμένοντας το επόμενο ξημέρωμα. Σύμφωνα με τη αρχαία Ελληνική μυθολογία, ο Ήλιος ήταν ερωτευμένος με την Ωκεανίδα Νύμφη, Κλυτία. Τον έρωτα αυτό αποφάσισε να καταστρέψει η Αφροδίτη, θέλοντας να πάρει εκδίκηση. 

Η θεά της ομορφιάς είχε εξοργιστεί, επειδή ο Ήλιος φανέρωσε την κρυφή ερωτική της σχέση με τον Άρη. Τον καταράστηκε, λοιπόν, να ερωτευτεί παράφορα την Λευκοθόη, κόρη του βασιλιά της Περσίας Όρχαμου.

Επειδή ήταν πάρα πολύ όμορφη, ο Ήλιος έριχνε τις ακτίνες του μόνο πάνω της. Ανέτειλε κάθε πρωί νωρίτερα και έδυε αργότερα, ώστε να μπορεί να τη θαυμάζει. Κάποια στιγμή θέλησε να την πλησιάσει και για να μπει στο διαμέρισμα της αγαπημένης του, πήρε τη μορφή της μητέρας της. Τότε αποκάλυψε στη Λευκοθόη την ταυτότητα και τις προθέσεις του:

«Εγώ είμαι αυτός που σας βλέπει όλους και φωτίζει το Σύμπαν, είμαι το φως του κόσμου και σε αγαπώ». 

Ακούγοντας αυτά τα λόγια η Λευκοθόη τρομοκρατήθηκε.  Ο Ήλιος χωρίς να χάσει καιρό πήρε την πραγματική του μορφή και απέκτησε τη συνηθισμένη λαμπρότητα του. Τότε η νεαρή κοπέλα τον ερωτεύτηκε παράφορα.Η πρώην ερωμένη του Ήλιου, η Κλυτία, ζήλεψε την ευτυχία τους. Πληροφόρησε τον βασιλιά Όρχαμο για τα καμώματα της κόρης του και εκείνος την τιμώρησε. 

Την έθαψε ζωντανή και ζήτησε να τη σκεπάσουν με ένα λόφο άμμου. Ο Ήλιος προσπάθησε να σώσει τη Λευκοθόη, αλλά ήταν πολύ αργά. Η κοπέλα είχε πεθάνει από ασφυξία. Για να τιμήσει τη μνήμη της, την περιέχυσε με αμβροσία και πότισε τη γη γύρω της λέγοντας: 

«Θα κάνω τουλάχιστον ό,τι χρειάζεται για να ανέβεις στον ουρανό». 

Αμέσως το κορμί της Λευκοθόης έβγαλε ρίζες και έγινε το δέντρο που παράγει το λιβάνι. Από εκείνη την ημέρα ο Ήλιος διέκοψε κάθε επαφή με την Κλυτία και την περιφρονούσε. Η απελπισία της την οδήγησε σε θανάσιμο μαρασμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ριζώσει στη γη και να μετατραπεί σε ένα φυτό με κίτρινο χρώμα. Πρόκειται για το ηλιοτρόπιο, το λουλούδι που στρέφεται στη μεριά του ήλιου και μαρτυρά τον έρωτα της Κλυτίας προς τον θεό. Λέγεται πως το ηλιοτρόπιο όταν βρεθεί κοντά σε δέντρα που παράγουν λιβάνι τα μαραίνει και μαραίνεται και το ίδιο αμέσως μετά [2].

1. «Περὶ τοῦ ἐν Ὀδυσσείᾳ τῶν Νυμφῶν Ἂντρου», Πορφύριος
2. Πηγή: «Ελληνική Μυθολογία, ο Ναός των Μουσών», Εκδόσεις Μίλητος

Το μυστικό της ύπαρξης.

Όταν σηκώνεσαι πρωί, να στρέφεσαι προς τον ήλιο όπως τα άνθη των λουλουδιών. Ο ήλιος μας προσφέρει κάτι περισσότερο από ενέργεια και ζωή. Φέρνε τον ήλιο μέσα σου, εισέπνευσε φως, εξέπνευσε σκοτάδι, εισέπνευσε την άχρονη συμπαντική ενέργεια, εξέπνευσε την περιορισμένη παθητική ενέργεια, εισέπνευσε το παρόν, εξέπνευσε το παρελθόν. Ανύψωσε την γη στον ουρανό, κατέβασε τον ουρανό στην γη. Κάθε ημέρα είναι ένα θεϊκό δώρο του Κρόνου - Xρόνου του μεγάλου δασκάλου και κριτή στην ατομική ψυχή όταν έρχεται σε ύπαρξη. 

 

Εκγύμνασε αρμονικά και ισορροπημένα τόσο το σώμα όσο και την πνεύμα, το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο. Γυμνάσου, διάβασε, αναζήτησε την γνώση. Το σώμα γερνά, γίνεται όλο και πιο αδύναμο, το πνεύμα γίνεται ικανότερο, σοφότερο. Η γνώση και η ευτυχία πολλαπλασιάζονται όταν μοιράζονται. Στοχάσου, διαλογίσου, προσευχήσου, κάνε ότι γεμίζει την ψυχή σου. 

 

Κλείσε τα αυτιά σου στις σειρήνες των εργολάβων της γνώσης και των δογμάτων που εφηύραν οι άνθρωποι για να χωρίζουν, να διαχωρίζουν και να ξεχωρίζουν. Διάλεξε όποιο μονοπάτι σου ταιριάζει, και ότι κάνει καλό σε εσένα και στους γύρω σου. Καλό είναι ότι προάγει την ζωή κακό ότι την στερεί. Το μυστικό της ζωής είναι να ζεις μια ζωή με νόημα. Και το νόημα της ζωής βρίσκεται σε τρεις λέξεις: αγάπα, ζήσε, γέλα!

 

Ομόρφυνε την ψυχή σου με τις τέχνες. Οι τέχνες είναι ατραποί συντονισμού σε ανώτερες συχνότητες. Εξόρισε την α-σχήμια από την ζωή σου, η ενάρετη και αξιοπρεπής ζωή είναι μία τέχνη που καλλιεργείται. Δώσε νόημα στην ζωή σου, αξιοποίησε τον χρόνο σου σε σκέψεις και κυρίως δράσεις, που θα διαρκέσουν περισσότερο από την φυσική σου ύπαρξη. Φύτεψε δέντρα ακόμα και αν δεν θα προλάβεις να φας από τον καρπό τους ή να ξεκουραστείς στην σκιά τους. 

 

Οτιδήποτε μοιράζεις στην ζωή σου, επιστρέφεται. Γι’ αυτό πρόσεξε τι μοιράζεις.

Να είσαι ευγνώμων από τη ζωή, εφόσον σου δίνεται η ευκαιρία να είσαι υγιής, να αγαπάς, να δημιουργείς, να ανακαλύπτεις, και να ατενίζεις τα αστέρια στον ουρανό, αυτά που φωτίζουν το μυστικό της ύπαρξης!

Περιπέτειες στον Όλυμπο,Θέτις και Πηλέας.

Μέρος Έκτο,  Θέτις και Πηλέας

To  σύγχρονο μυθολογικό ευθυμογράφημα  που ακολουθεί, βασίστηκε στον σατυρικό τρόπο γραφής του Λουκιανού του Σύρου (125 - 180 μ.Χ.). Ο Λουκιανός ήταν ρήτορας και σατιρικός συγγραφέας, δημιουργός του σατιρικού διαλόγου, και από τους σημαντικότερους Αττικιστές συγγραφείς της Δεύτερης σοφιστικής. Ο λόγος του Λουκιανού είναι αιχμηρός και διεισδυτικός, και χρησιμοποιεί κατά κόρον τον διάλογο για να σατιρίσει, να καυτηριάσει και να αναπτύξει τα θέματα που της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας. Η προσπάθεια που ακολουθεί, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με την πρωτοτυπία και την αξία των έργων του Λουκιανού ή οποιουδήποτε άλλου αρχαίου Έλληνα συγγραφέα. Αποτελεί  απλώς ένα σατυρικό κείμενο το οποίο αντλεί την έμπνευση του, από την μαγευτική και ανεξάντλητη αρχαία Ελληνική μυθολογία.  Οι αναγνώστες του κειμένου θα πρέπει να το εκλάβουν ως τέτοιο και μόνο. Το κείμενο αναρτάται σε συνέχειες.

Η αρπαγή της Θέτιδας από τον Πηλέα. Το άνωθεν αγγείο δείχνει τον Πηλέα, να έχει δέσει τα χέρια του γύρω από τη Θέτιδα και να την κρατάει σφιχτά, στιγμές πριν την αρπαγή της.

Τα Δυο Θεϊκά αδέλφια, ο  Δίας και ο Ποσειδώνας  ήθελαν και οι δύο να κάνουν γυναίκα τους την Θέτιδα, αλλά εκείνη αρνιόταν πεισματικά. Η Θέμιδα άρχισε να κυκλοφορεί φήμες πως δήθεν υπήρχε χρησμός  πως ο γιος που θα έφερνε στον κόσμο, που θα ήταν δυνατότερος από τον πατέρα του. Έτσι, ο Δίας, φοβούμενος για την εξουσία του, πάντρεψε τη Θέτιδα με ένα θνητό, τον Πηλέα, το γιο του Αιακού.

Η Θέτις όμως δεν ήθελε να παντρευτεί προτιμούσε την συντροφιά των σαράντα εννέα αδελφών της, του πατέρα,  και της μητέρας της, στα βάθη της θάλασσας.  Ο Πηλέας ζήτησε  τότε τη βοήθεια του Κένταυρου Χείρωνα, ο οποίος τον συμβούλευσε να κάνει το εξής: ένα πρωινό που η Θέτιδα θα έβγαινε από τη θάλασσα, εκείνος θα ορμούσε και θα την άρπαζε από τη μέση, αγκαλιάζοντάς τη σφιχτά. Έτσι κι έγινε. Η Θέτιδα στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τα χέρια του, μεταμορφώθηκε σε φωτιά, νερό, άνεμο, δέντρο, όρνιθα, τίγρη, λιοντάρι, φίδι και σουπιά, αλλά δεν κατάφερε να απελευθερωθεί. Έτσι,  υποχρεώθηκε να τον παντρευτεί. Ο γάμος τους έγινε στις κορυφές του Πηλίου, στο Χειρώνιον Άντρον.

Και εορτάστηκαν οι γάμοι του Πηλέα και της Θέτιδας με μεγάλη λαμπρότητα. Όλοι οι Ολύμπιοι έτρεξαν να προσφέρουν δώρα λαμπρά στους νεόνυμφους. Ο Ποσειδώνας χάρισε τα δύο αθάνατα άλογα που συντρόφευσαν τον Αχιλλέα στον κάμπο της Τρωάδας. Ο Ήφαιστος στην όμορφη Θέτιδα της χάρισε πολλά και ωραία δώρα. Ο Άρης, λαμπρά όπλα και ένα κοντάρι, τόσο βαρύ που μόνο ο Πηλέας και αργότερα μονάχα ο Αχιλλέας, μπορούσε να σηκώνει και να το χρησιμοποιεί στη μάχη. 

Η μόνη από τους Θεούς που δεν είχαν καλέσει ήταν η  Έριδα (η γνωστή γρουσούζα  και καβγατζού).  Η Έριδα τα πήρε κρανίο.  Αποφάσισε, να τα κάνει «γυαλιά καρφιά», να τα κάνει «λίμπα», το ήξερε το κόλπο εξάλλου, ήταν η ειδικότητα της.  Πήρε ένα μήλο, και έγραψε επάνω του αφιερωμένο εξαιρετικά  στην ωραιότερη «ΤΗ ΚΑΛΛΙΣΤΗ»  Θεά του Ολύμπου, και το πέταξε πάνω στο τραπέζι που καθόντουσαν οι Θεές Ήρα, Αθηνά και Αφροδίτη.

Ποιος είδε τις  Θεές  και δεν τις  φοβήθηκε. Άρχισε το μαλλιοτράβηγμα, και οι τσιρίδες μεταξύ των Θεαινών. Ο φουκαράς ο Δίας, για ακόμη μία φορά έμπλεξε με γυναικείες υποθέσεις. Για να  αποποιηθεί την ευθύνη και την μίρλα, λύση φώναξε το Ερμή, να πάρει τις τρεις καλλονές θεές και να τις πάει σούμπιτο, στη Φρυγία, στο γιο του Πριάμου, τον Πάρι τον γελαδάρη, που  φύλαγε ανέμελος τις αγελάδες του,  στο βουνό Ίδη. Θα έβλεπε τις Θεές,  και θα έκρινε αυτός ποια είναι η πιο ωραία. Από τις σβουνιές των αγελάδων, κριτής Θεϊκής ομορφιάς,  πλάκα  έχουν οι Θεοί….!!

Οι τρείς Θεές με την συνοδεία του Ερμή, βρήκαν αμέσως τον Πάρι, που δεν ήξερε ο έρμος τι το περιμένει. Βλέπει τον Ερμή με τις Θεές και μένει «κόκκαλο». «Κολλάει» το κεφάλι στο χώμα σαν στρουθοκάμηλος,  και δεν λέει να το σηκώσει. Είναι γνωστό εξάλλου τι παθαίνουν οι θνητοί που βλέπουν τις «κρυφές χάρες» των Θεών.

-«Γιε του Πριάμου, μην σκιάζεσαι.  Εντολή και άδεια του κοσμοσείστη Δία σου μεταφέρω, το βλέμμα να σηκώσεις, και να δεις την ομορφιά από θεές που κανείς θνητός έως τώρα δεν έχει δει, και ούτε θα ξαναδεί  ποτέ. Εσύ θα είσαι ο κριτής», του λέει,  και του εξηγεί τα καθέκαστα.

«Κόκκαλο» ξανά μανά,  ο Πάρις, τον έζωσαν τα φίδια. Κουκλάρες και οι τρεις Θεές.

 –«Κοτζάμ Δίας, και δεν παίρνει απόφαση, θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα;», ψιθυρίζει στον Ερμή, τρομοκρατημένος ο Πάρις.

-«Μεγάλε σου «έκατσε λαχείο», μην «κωλώνεις», κάνε αυτό που πρέπει, και δεν θα χάσεις», του λέει ο Ερμής κλείνοντας του πονηρά το μάτι.

Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις απόλαυσε το λένε, έτσι λοιπόν και ο  Πάρις νέο παλικάρι που έβραζε το αίμα του, είπε πως για να μπορέσει να αποφασίσει ποια είναι η ωραιότερη, θα έπρεπε όχι μόνο να του  τάξουν δώρα,  αλλά έπρεπε φυσικά και να γδυθούν, ώστε να είναι όσο το δυνατό περισσότερο αντικειμενικός. Δεν το είπε αυτός,  εξάλλου, ο Δίας το είπε.

Χωρίς αναστολές οι Θεές  έσκισαν τα ιμάτια τους, και παρουσιάστηκαν με όλη τους την χάρη μπροστά στον θνητό Πάρι.

Πρώτη μίλησε η  Ήρα, η οποία εκτός των.. «άλλων’ προσφορών της, του  υποσχέθηκε, ότι θα τον κάνει αφέντη ολοκλήρου της Ασίας.
Η Αθηνά εκτός των..«άλλων» προσφορών της, υποσχέθηκε, ότι θα τον κάνει σοφό, δυνατό και τροπαιούχο. Η Αφροδίτη πιο «τσαχπινογαργαλιάρα» εκτός των «άλλων» πιο φανερών προσφορών της, του υποσχέθηκε, ότι θα τον παντρέψει με την ωραιότερη γυναίκα του κόσμου, την Ελένη του Μενελάου.

Η συμφωνία κλείσθηκε. Η Αφροδίτη πήρε το «Μήλο» της έριδος,  και ο Πάρις την Ελένη. Και από εκείνη την μέρα και μετά,  ξεκίνησε   ο δεκάχρονος Τρωικός πόλεμος, ο οποίος βασάνισε ανθρώπους και Θεούς, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία….!

Τέλος.

 Σύνδεσμος στο πρώτο μέρος εδώ.