«Ο Γλαύκος και η Νηρηίδα»

Το μυθιστόρημα ο «Ο Γλαύκος και η Νηρηίδα», τοποθετείται στην αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην Λήμνο (που είναι και η πατρίδα του συγγραφέα) κατά την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου (431 – 404 π.Χ.). Δεν αποτελεί βέβαια ένα «ιστορικό μυθιστόρημα», απλώς ο συγγραφέας εμπνέεται από τον θησαυρό της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας για να δημιουργήσει έναν καινούργιο «διδακτικό μύθο» για τους νέους -κάθε ηλικίας- του σήμερα, πλάθοντας στην ουσία μία «μυθιστορία με αλληγορικό χαρακτήρα», όπως θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε, χρησιμοποιώντας ως επίφαση τον χρόνο και τον τόπο που τοποθετεί τους χαρακτήρες του. Ο στόχος του είναι βαθύτερος και υπερτοπικός, στην ουσία πανανθρώπινος και διαχρονικός.

Πρωταγωνιστής αυτού του «παραμυθιού» είναι ο δωδεκάχρονος Γλαύκος, ο οποίος διαμένει στον νησί του Ηφαίστου, την Λήμνο, όπως ήδη αναφέραμε. Σε αυτόν τον λαμπρό τόπο και κάτω από τον γαλανό ουρανό του Αιγαίου, ο νεαρός Γλαύκος βοηθά τους θεούς να διατηρήσουν την αρμονία στον Κόσμο, ορατό και αόρατο, η οποία έχει διασαλευθεί, και, ταυτόχρονα, μαθαίνει να σέβεται και να αγαπά την φύση, τους συνανθρώπους του και τον εαυτό του.

Ο Γλαύκος έχει βέβαια μεγαλώσει ακούγοντας τους αοιδούς να υμνούν τα επικά κατορθώματα και τον χαρακτήρα των παλαιών ηρώων, οι οποίοι αποτελούν όπως είναι φυσικό το πρότυπο και για την δική του συμπεριφορά. Αυτό άλλωστε συνέβαινε διαχρονικά με όλες τις γενιές των Ελλήνων οι οποίοι από μικρά παιδιά ανατρέφονταν με τα κατορθώματα των πρωταγωνιστών των μεγάλων επικών ποιημάτων μας, κυρίως της Ιλιάδος και της Οδύσσειας, μαθαίνοντας για τις αρετές αλλά και για τα ελαττώματά τους.

Όπως λοιπόν γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, ο νεαρός θέλει να μιμηθεί τα πρότυπά του. Θέλει και αυτός να γίνει ήρωας, δηλαδή να πράξει ηρωικώς. Βρίσκεται συνεπώς σε εγρήγορση και αναζητά την κατάλληλη ευκαιρία.

Στην εποχή του όπως είπαμε μαίνεται ο καταστροφικός για όλους τους Έλληνες Πελοποννησιακός Πόλεμος, ο οποίος προκαλεί τόσο πόνο και δυστυχία στο σύνολο του Ελληνικού Κόσμου, αλλά κυρίως προκαλεί σημαντική αλλοίωση του ηθικού χαρακτήρα των εμπλεκομένων.

Ο συγγραφέας εφιστά την προσοχή μας στο γεγονός ότι ο ανθρώπινος κόσμος, ο «Μικρόκοσμος» και ό,τι συμβαίνει σε αυτόν, επηρεάζει τον κόσμο που βρίσκεται πέραν αυτού, τον «Μακρόκοσμο». Κατά τον λόγο αυτό, η αφύσικη και δυσαρμονική κατάσταση που επικρατεί στον ανθρώπινο κόσμο, προκαλεί παρόμοια δυσαρμονία και στον κόσμο των θεών που έχουν υπό την εποπτεία τους τον δικό μας κόσμο μας και τα πλάσματα που κατοικούν σε αυτόν.

Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως θα αρκούσε μία «θεϊκή παρέμβαση», δηλαδή μία δραστηριότητα «έξωθεν», για την αποκατάσταση της αρμονίας και την επιστροφή σε μια φυσική ισορροπία και των δύο κόσμων, τόσο του Μικρόκοσμου όσο και του Μακρόκοσμου. Όμως ο συγγραφέας μεταδίδει το σπουδαίο μήνυμα ότι εκείνο που απαιτείται πάντοτε είναι η ηρωική και ενάρετη ανθρώπινη δράση που προέρχεται «έσωθεν», από την εσωτερική μας φωνή, η οποία και μόνο μπορεί να εξισορροπήσει όλους τους κόσμους, φέρνοντας την αρμονία και την ισορροπία τόσο μεταξύ των ανθρώπων όσο και μεταξύ των θεών.

Έτσι μας παρουσιάζει τον νεαρό Γλαύκο να αρπάζει την ευκαιρία που αναζητούσε, και με την βοήθεια μίας εκ των πενήντα Νηρηίδων, της νεαρής Πρωτομέδειας, η οποία μάλιστα θα του προσφέρει ένα μαγικό βότανο, θα αναλάβει δράση. Για να ανακαλύψετε τι ακριβώς έγινε όταν πήρε αυτό το μαγικό βοτάνι, θα πρέπει βέβαια να διαβάσετε το μυθιστόρημα!

Ο ήρωας μας τελικά, με τις πράξεις του θα κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, και θα γίνει ένας ήρωας της Θάλασσας, πολεμώντας με γοργόνες, σειρήνες, αλλά και τον Δράκο Λάδωνα, στην μάχη για την αποκατάσταση της φυσικής τάξης πραγμάτων στο βασίλειο του Ποσειδώνα η οποία είχε διασαλευθεί...

Στις ζωντανές περιγραφές του βιβλίου βλέπουμε να περνούν μπροστά μας μία σειρά από γνωστά αλλά και λιγότερο γνωστά μυθικά τέρατα και πλάσματα, όπως οι Ιχθυοκένταυροι, τα Καβειρικά Άλογα του Ηφαίστου, ο Χάλκινος Αετός του Καυκάσου, η Έχιδνα, ο Κέρβερος αλλά και ο Γρύπας ή ο Πήγασος, με άλλα από το οποία θα πρέπει να πολεμήσει ο μικρός μας ήρωας και με άλλα θα πρέπει να συνεργαστεί, για να επιτύχει τον άθλο του…

Απόσπασμα από την ομιλία του φίλου και συνοδοιπόρου Ευγένιου Γιαρένη (ενός εκ των τριών ομιλητών,), από την παρουσίαση του βιβλίου : " Ο Γλαύκος και η Νηρηίδα". Καρτέλες από την παρουσίαση του φίλου και συνοδοιπόρου Δημήτρη Περδετζόγλου. Ευχαριστώ για ακόμη μία φορά όλους όσους παρευρέθηκαν στην παρουσίαση του Γλαύκου και της Νηρηίδας, και ιδιαιτέρως τους Ευγένιο Γιαρένη, Δημήτρη Περδετζόγλου, και Γιάννη Σπυρόπουλο, για την τιμητική συμμετοχή και την εξαιρετική παρουσίαση του βιβλίου.

Οι μυθικοί Κένταυροι, αποσυμβολισμός

 Centaur Statue, Jardin des Tuileries, Paris, France

Σύμφωνα με την μυθολογία  οι Κένταυροι, ήταν γιοί της  Νεφέλης και του  Ιξίονα. Ήταν  πλάσματα βίαια και  άγρια,  με σώματα που είχαν  κατά το ήμισυ την  μορφή ανθρώπου και κατά το άλλο, κατώτερο ήμισυ, μορφή την αλόγου. Για ποίο λόγο όμως από την  ένωση της Νεφέλης με τον Ιξόνα  γεννήθηκαν τα υβριδικά αυτά πλάσματα οι  Κένταυροι, τι υποκρύπτει ο μύθος;

Ας ξετυλίξουμε τον μίτο της μυθολογίας, από την αρχή. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο  Ιξίωνας ήταν ένας από τους Λαπίθες, βασιλιάς της Θεσσαλίας (με έδρα πιθανόν την Ιωλκό) και γιος του Φλεγύα. Γιος του ήταν ο Πειρίθους. Έλαβε ως σύζυγο τη Δία, θυγατέρα του Δηιονέα ή Δηίονα, υιού του Αιόλου, βασιλέα της Φωκίδας.

Υποσχέθηκε στον πεθερό του ένα πολύτιμο δώρο, αθέτησε όμως την υπόσχεσή του. Ο Δηϊονεύς σε αντίποινα έκλεψε μερικά από τα άλογα του Ιξίονα. Ο τελευταίος απέκρυψε την οργή του και προσκάλεσε τον πεθερό του σε εορταστικό γεύμα στη Λάρισα. Μόλις έφτασε ο Δηϊονέας, ο Ιξίωνας τον δολοφόνησε. Με τη φρικτή πράξη του αυτή ο Ιξίωνας παραβίασε τον ιερό για τους Έλληνες νόμο της φιλοξενίας, προστάτης του οποίου ήταν ο Ξένιος Ζεύς. Οι γειτονικοί άρχοντες, προσβεβλημένοι, αρνήθηκαν να του προσφέρουν άσυλο ή να εκτελέσουν τα τελετουργικά που θα του επέτρεπαν να αποκαθαρθεί από την ενοχή του. Έκτοτε, ο Ιξίωνας κηρύχθηκε εκτός νόμου, έζησε ως απόβλητος και τον απέφευγαν οι πάντες. Σκοτώνοντας τον πεθερό του, έγινε ο πρώτος άνθρωπος στην Ελληνική μυθολογία που σκότωνε συγγενή του. Η τιμωρία που επέσειε κάτι τέτοιο ήταν τρομερή.

Κάποτε, ο Ιξίωνας, για να ξεφύγει από τους διώκτες του, κατέφυγε ικέτης σε ναό του Δία. Εκείνος συμπόνεσε τον Ιξίωνα, για την κατάσταση και τον έφερε στον Όλυμπο μαζί του. Ο Ιξίονας λοιπόν από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε ανάμεσα στους 12 Θεούς του Ολύμπου, έλαβε την αθανασία τρώγοντας την θεϊκή τροφή τους, την αμβροσία, και πίνοντας το νέκταρ και ζούσε ανάμεσα τους. Σύντομα άρχισε να ποθεί την Ήρα, την βασίλισσα των υπολοίπων Θεών και την προστάτιδα του γάμου. Αρχικά η Ήρα προσπάθησε να τον αποκρούσει διακριτικά, σύντομα όμως οι βλέψεις του Ιξίονα έγιναν εμφανείς και στους υπόλοιπους Θεούς, ακόμα και στον Δία.

Έτσι ο Δίας, έφτιαξε ένα ομοίωμα της Ήρας από νεφέλη (σύννεφο) και του το έστειλε. Από την ένωση τους γεννήθηκε ο ανθρωποφυής Κένταυρος. Ωστόσο, ο Κένταυρος ήταν ανθρώπινη μορφή και προκειμένου να εξηγηθεί η διπλή φύση των Κενταύρων, πλάστηκε ο μύθος, σύμφωνα με τον οποίο ο Κένταυρος είχε ερωτική επαφή με μια φοράδα και από αυτή την ένωση δημιουργήθηκαν οι Κένταυροι με την γνωστή τους μορφή. Εκτός από τον Χείρωνα και τον Φόλο,όλοι οι υπόλοιποι  θεωρείται ότι  ήταν  ερωτομανείς  και ασελγείς, στοιχεία που είχαν κληρονομήσει από τον πατέρα  τους,Ιξίωνα.

Ο Όμηρος (Ιλ. Α 268) αναφερόμενος στους Κενταύρους τους χαρακτηρίζει “φήρας ορεσκόμενους” (= άγριους). Και αυτό αληθεύει καθώς σε όλη την ελληνική μυθολογία οι Κένταυροι, με εξαίρεση τον Χείρωνα και τον Φόλο, λογιζόταν ως ερωτομανείς και ασελγείς τόσο που θύμιζαν τους Σάτυρους. Οι Σάτυροι ήταν μία μίξη  ανθρώπου και τράγου,  και όπως και οι Κένταυροι, είχαν επίσης την φήμη ερωτομανών και ασελγών πλασμάτων, κάτι που αποτυπώνεται και στις καλλιτεχνικές απεικονίσεις τους, οποίες έχουν υπερβολικά μεγάλους φαλλούς.

Σύμφωνα με τον Διόδωρο το Σικελιώτη, οι Κένταυροι  ήταν οι πρώτοι  άνθρωποι που ίππευαν  άλογα (ίππους). Έτσι το πρώτο τους όνομα ήταν Ιπποκένταυροι. Όσοι τους έβλεπαν από μακριά να καλπάζουν πάνω στα άλογα κολλημένοι και σκυμμένοι επάνω στο ζώο,είχαν την εντύπωση ότι δεν έβλεπαν τον άνθρωπο να ιππεύει άλογο,αλλά ένα είδος αυτοτελούς όντος το οποίο είναι μισό ζώο και μισό άνθρωπος.

Τι συμβολίζουν άραγε  λοιπόν οι Κένταυροι; Η όψη τους δεν μπορεί παρά να είναι «σημαίνουσα», εφόσον  φυσικά δεχθούμε πως δεν ισχύει η άποψη του Σικελιώτη. Γενικά όλα τα μυθικά ημιανθρώπινα πλάσματα όπως λ.χ ο Μινώταυρος, η Μέδουσα, η Σκύλλα, η Χάρυβδης, η Χίμαιρα, οι κένταυροι, συμβόλιζαν με ψυχολογικούς όρους, τις φοβίες που γεννούσε το ασυνείδητο στον αρχαίο Έλληνα, το οποίο αντιπροσώπευε την σύγκρουση ανάμεσα στις απειλητικές μορφές ενός άγνωστου και σκοτεινού κόσμου, έναντι του γνωστού και τακτοποιημένου κόσμου της λογικής συνείδησης. Αυτή αρχετυπική σύγκρουση την συναντάμε επίσης με διαφορετική μορφή, ως σύγκρουση ανάμεσα στο Διονυσιακό και το Απολλώνιο στοιχείο. Συνοψίζοντας,  οι τερατόμορφες   μορφές  αλληγορούν τα ανεξέλεγκτα πάθη και ένστικτα του ανθρώπου. Απεικονίζονται έτσι διότι δεν αδυνατούμε να τα ελέγξουμε. Και δεν τα ελέγχουμε διότι δεν είναι ορατά. Γι’ αυτό τα τέρατα απεικονίζονται ως πλάσματα που δεν υπάρχουν στην φύση.

Το σύμπαν για τον αρχαίο (αλλά και για τον σύγχρονο) άνθρωπο ήταν χαώδες και ανεξέλεγκτο, γεμάτο φόβους. Αυτούς τους φόβους προσπάθησε  το Ολύμπιο πάνθεο με προεξέχουσα την θεά Αθηνά, ήρθαν να καθυποτάξουν  (βλέπε Αθηνά και Μέδουσα).  Τέρατα με μη ανθρώπινη ή ημιανθρώπινη μορφή,  αλληγορούσαν τη μάχη ανάμεσα στον πολιτισμό και τον ευρύτερο κόσμο.

Είναι συνεπώς προφανές, πως οι Κένταυροι συμβολίζουν  με την ανθρώπινη μορφή τους, το πνευματικό εκείνο  νοήμων όν,  το οποίο αποτελεί  την κορωνίδα της δημιουργίας, τον άνθρωπο, ο οποίος φέρει εντός του τόσο τον Θεϊκό σπινθήρα. Σηματοδοτούν όμως ταυτόχρονα και  το Α-ΛΟΓΟ στοιχείο με την μορφή του κτήνους,  το οποίο  λειτουργεί αντανακλαστικά, όταν κυριαρχείται από τα πάθη και τα ένστικτα του, στοιχεία τα οποία τρέφονται από τον εγωισμό, τη φιλοδοξία, την υπεροψία, την μισαλλοδοξία. Η μορφή των Κενταύρων κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλληγορεί την εικόνα του ανθρώπου ο οποίος  αποπροσανατολισμένος ανάμεσα στα πάθη και την λογική χάνει τον προσανατολισμό στον σκοτεινό λαβύρινθο του υποσυνείδητου του.  Αν κυριαρχήσουν τα κατώτερα ένστικτα και πάθη,  τότε έρχεται στην επιφάνεια ο ερπετικός εγκέφαλος (1), επικρατούν η αγριότητα αισχρό,  που χαρακτηρίζει τους Κενταύρους.

Η απεικόνιση των Κενταύρων στο μύθο συμβολίζει την πολιτισμική ανάγκη να εδραιωθεί η θέση του ανθρώπου στην φύση, να ερμηνευθεί ο  κόσμος λογικά, και να καθυποταχτεί εν τέλει το άγνωστο,  τόσο της φύσης όσο και της εσωτερικής και ανεξερεύνητης ανθρώπινης φύσης.  Για να το επιτύχουν αυτό οι αρχαίοι, δημιούργησαν τους αρχετυπικούς ήρωες, χαρακτήρες, οι οποίοι αν και ήταν υποταγμένοι στην μοίρα και τις αδυναμίες των θνητών,  δημιούργησαν τα πρότυπα ενός πολιτισμού υπέρβασης των συλλογικών φόβων και κινδύνων,  δαμάζοντας μυθικά ή υπερφυσικά πλάσματα.

Οι  πρόγονοι μας  απεικόνισαν καλλιτεχνικά την μάχη αυτή, στις παραστάσεις των Κονταρομαχιών στην Νότια μετώπη του Παρθενώνα του ναού της Σοφίας, συμβολίζοντας την καταλυτική υπεροχή της ηθικής και της λογικής,  απέναντι στο παράλογο και ανεξέλεγκτο συναίσθημα. Στο εξωτερικό τμήμα του ναού, αναδεικνύεται ο ασταμάτητος πόλεμος πνεύματος και ύλης, λογικής και παραλόγου.  Όπως ακριβώς η Παρθένα Αθηνά γεννήθηκε  δίχως,  μητέρα μέσα από το κεφάλι του Δία, έτσι και ο άνθρωπος που γνωρίζει ποιά είναι η πραγματική του υπόσταση, έχει κατακτήσει συνεπώς το « γνώθι σαυτόν», εντός του ναού αποτίει τιμή στην πραγματική του φύση, η οποία είναι ομοούσια προς τους θεούς.  Στο εσωτερικό του ναού κατοικεί η θέα της νόησης και της σοφίας, όπως και στο εσωτερικού του ανθρώπου βρίσκεται ο θεϊκός σπινθήρας του ανθρώπου..

Οι πρόγονοι μας χρησιμοποίησαν την λέξη Ενθουσιασμός για να περιγράψουν αυτή την μαγική στιγμή, που αναγνωρίζουν τον Θεό μέσα  τους.. Ο Πλάτων στον Φαίδων (62b2-5), αναφέρει αλληγορικά, σχετικά με την μυσταγωγική αυτή ένωση:

«Θα έχετε ακούσει, ότι εις κάποιον απόκρυφον λόγον λέγεται σχετικά με το ζήτημα τούτο, ότι ημείς οι άνθρωποι ευρισκόμεθα τρόπον τινά υπό φρούρησιν [των θεών] και δεν πρέπει κανείς να δοκιμάση ούτε να ελευθερωθεί ούτε ν’ αποδράση. Στο νόημα του λόγου τούτου μου φαίνεται βαθύ, αλλά δύσκολον να συλληφθεί»...

Ο Σωκράτης έλεγε πως την ανεξερεύνητη ζωή δεν αξίζει να τη ζει κανείς. Όσοι δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους και δεν έχουν γνώση των ικανοτήτων τους, βρίσκονται σε μειονεκτική θέση είτε στη σχέση τους με τους άλλους, είτε στην ενασχόληση τους με οποιαδήποτε δραστηριότητα. Για τον Freud επίσης, ακόμα και στις σύγχρονες κοινωνίες η αιτία πολλών ψυχολογικών ασθενειών είναι ο φόβος να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, τα συναισθήματα, τις παρορμήσεις, τις αναμνήσεις, τις ικανότητες, τις δυνατότητες, το πεπρωμένο του. 

Γενικά, αυτού του είδους ο φόβος είναι αμυντικός, με την έννοια ότι είναι μια προστασία της αυτοεκτίμησης μας, της αγάπης και του σεβασμού που τρέφουμε για τον εαυτό μας. Τείνουμε να φοβόμαστε οποιαδήποτε γνώση θα μπορούσε να μας κάνει να απεχθανόμαστε τον εαυτό μας ή να μας κάνει να νιώθουμε κατώτεροι, αδύναμοι, ανάξιοι, κακοί. Προστατεύουμε τον εαυτό μας και την ιδανική εικόνα του εαυτού μας με την απώθηση και παρόμοιους αμυντικούς μηχανισμούς, οι οποίοι είναι κυρίως τεχνικές μέσω των οποίων αποφεύγουμε να συνειδητοποιήσουμε δυσάρεστες ή επικίνδυνες αλήθειες.

Αλλά υπάρχει ένα άλλο είδος αλήθειας το οποίο τείνουμε να αποφεύγουμε. Όχι μόνο μένουμε προσκολλημένοι στην ψυχοπαθολογία μας, αλλά επίσης τείνουμε να αποφεύγουμε την προσωπική ανάπτυξη γιατί και αυτή, επίσης, μπορεί να επιφέρει ένα άλλο είδος φόβου, δέους, αισθημάτων αδυναμίας και ανεπάρκειας. Και έτσι, χρησιμοποιούμε ένα άλλο είδος αντίστασης, μια άρνηση της καλύτερης πλευράς μας, των ταλέντων μας, των καλύτερων ενορμήσεών μας, των ανώτερων δυνατοτήτων μας, της δημιουργικότητας μας. Με δυο λόγια, αυτή είναι η μάχη με το δικό μας μεγαλείο, ο φόβος της ύβρεως.

Αυτό μας θυμίζει ότι ο μύθος του Αδάμ και της Εύας, με το επικίνδυνο δέντρο της Γνώσης που πρέπει κανείς να αγγίξει, έχει το αντίστοιχό του σε πολλές άλλες κουλτούρες, οι οποίες πιστεύουν επίσης ότι η ύψιστη γνώση είναι προνόμιο των θεών. Οι περισσότερες θρησκείες έχουν μια τάση αντί-νοησιαρχίας (μαζί με διάφορες άλλες τάσεις, φυσικά), κάποιο ίχνος προτίμησης για την πίστη και όχι τη γνώση, ή το αίσθημα ότι ορισμένες μορφές γνώσης είναι υπερβολικά επικίνδυνες για να ανακατεύονται οι άνθρωποι με αυτές και καλό είναι να απαγορευτούν ή να διαφυλαχτούν με τους λίγους εκλεκτούς.

Στις περισσότερες κουλτούρες, οι επαναστάτες εκείνοι που αψήφησαν τους θεούς αναζητώντας τα μυστικά τους, τιμωρούνταν αυστηρά, όπως ο Αδάμ και η Εύα, ο Προμηθέας και ο Οιδίποδας, και έμειναν στην μνήμη των ανθρώπων σαν προειδοποιήσεις ότι δεν πρέπει να προσπαθούν να μοιάσουν στον Θεό.

Η στιγμή του φόβου είναι αρκετά κατανοητή αλλά πρέπει παρόλα αυτά να ξεπεραστεί αν πρόκειται να υπάρξει δημιουργία. Έτσι, το να ανακαλύψει κανείς στον εαυτό του ένα μεγάλο ταλέντο μπορεί αναμφίβολα να φέρει ευφορία αλλά φέρνει επίσης και ένα φόβο των κινδύνων, των ευθυνών και των καθηκόντων του να είσαι ηγέτης και του να είσαι μόνος σου.

Η υπευθυνότητα φαίνεται κάποτε βαρύ φορτίο και τότε προσπαθεί το άτομο να την αποφύγει όσο περισσότερο είναι δυνατό.  Για τον  Σωκράτη  όμως  είναι  η   ίδια η φύση μας –ομοούσια προς την φύση-,  η οποία μας  κατευθύνει να χρησιμοποιούμε τη λογική για να κυριαρχούμε επί των πραγμάτων, αλλά και του πραγματικού εαυτού, μας αναγνωρίζοντας τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα μας. (2)

Η ίδια η λέξη «άνθρωπος» για τον Σωκράτη σημαίνει ότι τα μεν άλλα ζώα τίποτε από όσα βλέπουν δεν μελετούν, δεν συλλογίζονται και δεν αναθρούν,  τίποτε  δεν παρατηρούν με προσοχή. Ο  άνθρωπος  αντίθετα άπαξ και δει κάτι – άπαξ δηλαδή και«όπωπε» κάτι – και αναθρεί και συλλογίζεται ό,τι όπωπε. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι ο άνθρωπος σωστά ονομάστηκε «άνθρωπος», διότι είναι το μοναδικό ζώον, το οποίον «αναθρεί ά όπωπε», παρατηρεί δηλαδή με μεγάλη προσοχή ό,τι έχει δεί..

Στην διαφορετική περίπτωση ο άνθρωπος μόνο κατά «όψη» είναι άνθρωπος. Και τότε ο  τροχός του ιξίωνα θα είναι αμείλικτος και θα μας καταδικάζει σε αιώνιο μαρτύριο. Γεγονός  που δικαιολογεί τον λόγο για τον οποίο το άγριο  ποδοβολητό των μισαλλόδοξων  Κενταύρων δεν έπαψε  ποτέ  να πανικοβάλει τις ανθρώπινες  ψυχές, από την αρχαιότητα έως σήμερα. 

Ο  Χείρωνας  θα μπορούσε να θεωρηθεί η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα σε ότι αφορά στο συμβολισμό του κενταύρου στον ελληνικό κόσμο. Εκεί που οι άλλοι Κένταυροι αντιπροσώπευαν την κτηνωδία και τον κίνδυνο του φυσικού κόσμου, ο Χείρων αντιπροσωπεύει την αφθονία και την ευλογία του, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι δίδαξε σε διάφορους ήρωες τις εν δυνάμει αγαθοεργές δυνάμεις του φυσικού κόσμου – τις τέχνες της αστρολογίας, της βοτανικής, της θεραπείας, του κυνηγιού, της πολεμικής τέχνης, και της άσκησης των δικών τους εσωτερικών, φυσικών χαρισμάτων, δώρα των θεών μέσω κληρονομικής διαδοχής ή προστασίας. Χρειαζόμαστε σοφούς Χείρωνες ώστε η ανθρωπότητα να ισορροπήσει την αγριότητα με την σοφία, και την επίγνωση, ώστε να σπάει ο κύκλος του μαρτυρίου.

Ας μην λησμονούμε πως αυτό  που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο και τον προβιβάζει στην κορυφή της θεϊκής – φυσικής δημιουργίας είναι το συνειδητό ενδιαφέρον του για το «καλό» και την ευημερία του συνανθρώπου του...!

Παραπομπές

1. Ο εγκέφαλος χωρίζεται σε τρία βασικά μέρη, τον μεσεγκέφαλο ή παλαιό- θηλαστικό, τον νεοφλοιό και τον ερπετικό εγκέφαλο. Το κεντρικό τμήμα του εγκέφαλου, ο μεσεγκέφαλος, λειτουργεί ως διαμεταβιβαστής, εκεί δέχεται όλες τις πληροφορίες του περιβάλλοντος και τις προωθεί. Ο μεσεγκέφαλος δεν κάνει κάποιες ιδιαίτερες λειτουργίες, αλλά η ουσιαστικότερη λειτουργία του είναι να στέλνει τις διάφορες πληροφορίες στα διάφορα τμήματα του εγκεφάλου. Ο ερπετικός είναι ο εγκέφαλος των ενστίκτων, αυτός που κουβαλάμε από τότε που ζούσαμε στις σπηλιές και μας βοηθούσε να επιβιώσουμε. 

2.  Αβραάμ Μάσλοου, “Ψυχολογία της ύπαρξης”, εκδ. Δίοδος, 1994

Χλέτσος Βασίλης για το περιοδικό Νόημα.

Δευτέρα, 16 Απριλίου 2018

"Ο Γλαύκος και η Νηρηίδα"

Ο Γλαύκος και η Μυθική και Θεϊκή του συντροφιά με προεξέχουσα την Νηρηίδα Πρωτομέδεια, μετά από ένα γόνιμο μακροχρόνιο ταξίδι ξεκίνησαν σήμερα την ανάδυση τους από το βασίλειο του Ποσειδώνα, ώστε να φτάσουν σε λίγο καιρό στα χέρια και από εκεί στον νου και στην φαντασία όλων όσων επιδιώξουν να τους συναντήσουν, μέσα από τις σελίδες του ομώνυμου μυθιστορήματος .

Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς, τους φίλους που βοήθησαν στην ολοκλήρωση του βιβλίου. Τον φίλο Δρ. Tsopanis Constantinos για τον πρόλογο και την αρχική επιμέλεια του Κειμένου, τον Εξαιρετικό ζωγράφο Γιάννη Νίκου (Xristiana Nikou) για την άδεια χρήσης στο εξώφυλλο του μυθιστορήματος μου "Ο Γλαύκος και η Νηρηίδα", αποσπάσματος από την ελαιογραφία του "Ο Ποσειδώνας και οι Νηρηίδες", τον φίλο Aias Zigogiannis, για το κολάζ του εξωφύλλου, όπως και τον φίλο Ευγένιο Γιαρένη, για την τελική επιμέλεια του κειμένου. Η εκτύπωση και η τεχνική επεξεργασία από την εταιρεία των φίλων ΜΟΥΤΣΙΟΠΟΥΛΟΣ, ΧΡ., & ΣΙΑ Ε.Ε. "EDIT".
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:

»Η πραγματική γνώση Γλαύκο, δεν μεταδίδεται, όπως συμβαίνει με τις πληροφορίες. Η γνώση δεν είναι κάτι που μπορεί να αποκτηθεί μόνο διαβάζοντας βιβλία Αυτή είναι «δανεική γνώση», γεμίζουμε απλώς στιγμιαίες πληροφορίες που υιοθετούμε. Η γνώση απαιτεί βίωμα. Αυτή η γνώση δεν μεταδίδεται.

Κερδίζεται, αποκαλύπτεται σταδιακά με ταπεινότητα, πειθαρχεία και πάθος. Για να βρεις την αλήθεια, θα πρέπει η αναζήτηση σου να γίνει δικό σου βίωμα, και όχι σύμφωνα με τα «βιώματα» και τα πιστεύω άλλων. Αν αυτό επιτευχθεί τότε θα πρέπει να συντελεστεί εντός σου μία αλλαγή, μία συνειδησιακή «αλλαγή» η οποία θα σε αλλάξει εντελώς. Η παλαιά σου κατάσταση θα πρέπει να «πεθάνει», ώστε να γίνει χώρος για το νέο, το καινούργιο.

Το καινούργιο υπάρχει μέσα σου όπως ο σπόρος στο έδαφος, και περιμένει να αφυπνιστεί, να καλλιεργηθεί, αρκεί να αναζητηθεί ή να υποδειχθεί από κάποιον άλλο, που το έχει ήδη ανακαλύψει. Αν το ανακαλύψεις, τότε ο σπόρος που ήταν εν υπνώσει μέσα σου, θα αναγεννηθεί, και τότε μπορείς να τον καλλιεργήσεις να τον αναπτύξεις σύμφωνα με τις δικές σου δυνάμεις.

Τότε ο δικός σου σπόρος θα αναπτυχθεί, θα ανθίσει, και στην συνέχεια θα πρέπει να ταξιδέψει , ώστε να εκπληρώσει τον προορισμό του, που δεν είναι άλλος την εύρεση ενός πρόσφορου εδάφους για την ανάπτυξη της δύναμης που φέρνει εντός του από έναν άλλο αναζητητή….

Αυτό που μπορώ εγώ να κάνω είναι, να σου δείξω τον δρόμο. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα σου, θα πρέπει να είναι δική σου 'κατάκτηση'. Ψάξε μέσα σου, να είσαι ο εαυτός σου. Μην επιτρέπεις σε άλλους να δημιουργούν το μονοπάτι σου. Είναι δικός σου ο δρόμος και μόνο. Άλλοι μπορούν να περπατήσουν μαζί σου, αλλά κανένας δεν μπορεί να περπατήσει στη θέση σου.

Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να περιχαρακώνεται από κάθε είδους δόγματα και φανατισμούς. Μην πιστεύεις αυτούς που λένε πως κατέχουν την αλήθεια, αλλά αυτούς που την αναζητούν. Η αλήθεια δεν τεμαχίζεται, παρόλα αυτά, όλοι υποστηρίζουν πως την κατέχουν, κατηγορώντας τους άλλους ως πλανεμένους…

Η δική μου οπτική αφορά την δική μου ατραπό, τον δικό δρόμο όπως εγώ τον επέλεξα, σύμφωνα με αυτά που μου δίδαξαν, φιλτραρισμένη μέσα από τα δικά μου φίλτρα. Την δική σου αλήθεια δεν μπορεί κανένας να σου τη μάθει! Μπορείς μόνο να τη βιώσεις. Και το δικό σου βίωμα, θα έχει άλλες αποχρώσεις, ξεχωριστές και μοναδικές!

Υπάρχει ένας οδηγός. Ακολούθα το δρόμο που χάραξε η φύση. Η ύπαρξη σου είναι συνυφασμένη μαζί της. Ζεις με τ’ άστρα, τον ήλιο, τη σελήνη, και με τις εποχές που ακολουθούν ταχτικά η μία την άλλη, τα πάντα κινούνται κυκλικά και αρμονικά. Η παραμικρότερη κίνηση στον ουρανό, κάθε αλλαγή στη γη, επηρεάζουν τη ζωή σου. Σκέψου, νιώσε, βίωσε, καλλιέργησε το κρυμμένο κομμάτι της Θείας φύσης, που βρίσκεται βαθιά μέσα στο πιο ιερό κομμάτι της ύπαρξης σου..

Δώσε νόημα στην κάθε στιγμή σου. Αναζήτησε την γνώση, το κάλλος, την αρμονία σε κάθε σου ενέργεια. Μην σπαταλάς την ενέργεια σου σε ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις σε «μυστήρια», όπως από πού ερχόσαστε, και κυρίως στο που πηγαίνετε, πριν και μετά την γέννηση σας στον πλανήτη γη. Συνέχισε το έργο των προγόνων που σου πρόσφεραν όσα απολαμβάνεις σήμερα, δώσε και εσύ στους επόμενους, κάτι παραπάνω από αυτά που παρέλαβες. Ζήσε ταπεινά και υπεύθυνα τη ζωή που σου δόθηκε στο τώρα. Μπορείς να κατακτήσεις την αθανασία μόνο με έργα που θα διαρκέσουν περισσότερο από την μικρή χωροχρονικά ύπαρξη σου. Και μην ξεχνάς, καλό στις ανθρώπινες υποθέσεις είναι ότι προάγει την ζωή, κακό ότι την στερεί.

Μην φοβάσαι τα λάθη, θα σε κάνουν έμπειρο. Η εμπειρία δεν μεταδίδεται, κατακτιέται, μέσα από την επανάληψη των λαθών. Μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε. Τα λάθη είναι αναγκαία. Το μυστικό για να κάνεις λιγότερα λάθη, είναι να είσαι υπομονετικός και ταπεινός. Όταν είσαι έτοιμος, ο σωστός δρόμος θα εμφανιστεί μπροστά σου. Τότε είναι η στιγμή που θα σου αποκαλυφθούν οι απαντήσεις στα ερωτήματα σου με βάση τα βιώματα σου, έτσι ώστε να ζεις μία ενσυνείδητη ζωή προς όφελος όλης της κοινωνίας…!»

(" Ο Γλαύκος και η Νηρηίδα", απόσπασμα)

Όσοι φίλοι, επιθυμούν να αποκτήσουν  το μυθιστόρημα : " Ο Γλαύκος και η Νηρηίδα", θα πρέπει να στείλουν μήνυμα, στην ηλεκτρονική διεύθυνση: chletsos_vassilis@yahoo.gr