Αρχαιολατρεία και παρασιτισμός..

Πρόσφατα συνάντησα ένα κύριο, ο οποίος με ρώτησε αν ασχολούμαι με την αρχαία Ελλάδα. Στην καταφατική μου απάντηση, μου είπε πως είναι μυημένος και "μαθητής" του νεο - Πυθαγόρειου ( ; ) Λάσκου , (δείχνοντας μου ταυτόχρονα κάποια χαϊμαλιά με τον παρεξηγημένο όπως μου είπε "μαίανδρο", ο οποίος ήταν περίοπτα κρεμασμένος στο δασύτριχο στέρνο του). Όταν του απάντησα πως δεν  γνωρίζω τον δάσκαλο του Λάσκο, έδειξε να απορεί. Ερευνώντας αργότερα, κατάλαβα ποιόν εννοούσε. Αφορμής δοθείσης λοιπόν, ας τα πάρουμε από την αρχή.

Το κίνημα της λεγόμενης «επανελληνίσεως» ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αρχές της δεκαετίας του ’90, και αποτέλεσε εξ αρχής δυστυχώς ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων στοιχείων, με αναφορές στο αρχαίο κλέος μπερδεμένο με την Ορθοδοξία, το υπερφυσικό, την παραφιλολογία, τον Εθνικισμό, και το «υπερφυσικό», συγκροτώντας έναν ευρύτερα ανορθολογικό χώρο, με έντονα συνωμοσιολογικά, και φυσικά αντισημιτικά, χαρακτηριστικά.

Η ανάγκη επανασύνδεσης με το λαμπρό παρελθόν της αρχαίος Ελλάδος, προέκυψε ως μία ανάγκη σε μία μεταβατική εποχή, όταν όμως δυστυχώς, οι Νέο Έλληνες είχαν αποκοπεί από την κλασσική παιδεία αλλά και την μυθολογία, συνεπώς και τον τρόπο σκέψης και κυρίως δράσης των προγόνων τους.

Από αυτόν τον παράδοξο «Ελληνοκεντρικό» χώρο, προέκυψαν θεωρίες, περί γονιδιακής υπεροχής των Ελλήνων, σύνδεσης τους (των αρχαίων Ελλήνων ή των Θεών) με εξωγήινους πολιτισμούς, υπέρ- ομάδες Έψιλον με εξελιγμένα υπερόπλα, και άλλα ευφάνταστα.. Σε ένα τέτοιο « πλαίσιο», τα πάντα στον πλανήτη Γη ( ίσως και εκτός), ήταν ή προέρχονταν από τους αρχαίους Έλληνες και μόνο.

Εννοείται πως για πείσεις κάποιον πως είναι γενετικά ανώτερος, δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει φιλοσοφία, Πυθαγόρα, Πλάτωνα ή Αριστοτέλη, παρόλο που ο Σωκράτης έλεγε πως το σημαντικότερο που έχει να επιτύχει ένας άνθρωπος στην ζωή του, είναι να μάθει να σκέφτεται και να ερευνά.... Στην περίπτωση των νεο Ελλήνων, αρκεί να κάνει μια δήλωση ένας αυτόκλητος ειδήμων, παραθέτοντας, μία συρραφή αποσπασμάτων ή παραθέτοντας με τρόπο αποσπασματικό τον κατά γενική ομολογία (κατά τα άλλα), εξαιρετικό αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Όπως χαρακτηριστικά γράφει στο άρθρο του, «Αρχαιολατρεία και παρασιτισμός », ο Κώστας Παπαγιώργης (εφημερίδα ο κόσμος του επενδυτή 26/2/2005)  : «Αν η κίνηση επανελλήνισις προϋπόθετε δίψα για μάθηση, τότε οι εκδόσεις κάκτος θα ξεπουλούσαν, και πιθανώς να είχαμε μία πολιτιστική επανάσταση εκ των κάτω».

Κύριοι αντιπρόσωποι της κίνησης αυτής ήταν μορφές όπως ο Ιωάννης Φουράκης, ο Ανέστης Κεραμυδάς, ο Γεώργιος Πάλμος, και διάφοροι άλλοι, οι οποίοι αερολογούσαν σε εκπομπές τύπου «τα παιδιά της νύχτας», του Κώστα Μυλωνά, όπως ο Λάσκος (* ο δάσκαλος τον οποίο μου ανέφερε ο άγνωστος κύριος στην αρχή του άρθρου, δείτε σχετικά βίντεο στο youtube), ο Παναγιώτης Τουλάτος, αλλά και άλλοι, σε μεγαλύτερα κανάλια και εκπομπές όπως του Κώστα Χαρδαβέλα, κ.λπ. Οι τηλεοπτικές εκπομπές αυξάνονταν συν το χρόνω, Ελληνοκεντρικά περιοδικά εμφανίστηκαν, σεμινάρια, μαθήματα, και μία νέα αγορά ξεκίνησε...

Περίπου την ίδια χρονική στιγμή ξεκίνησαν επίσης την δράση τους ομάδες «Ελλήνων Εθνικών», οι οποίες προσπάθησαν να αναβιώσουν τις αρχαίες Ελληνικές λατρευτικές συνήθειες και τελετουργίες. Και εδώ λόγω έλλειψης λατρευτικής συνέχειας και σύνδεσης με το αρχαίο παρελθόν, ο κάθε ένας ερμήνευε κατά το δοκούν ή μονοπωλιακά την θεολογία και τις τελετουργίες/μυσταγωγίες των αρχαίων Ελλήνων, η οποία φυσικά στην αρχαία Ελλάδα ΔΕΝ αφορούσε μία στατική κατάσταση, αλλά μεταβάλλονταν συν το χρόνω, όπως συμβαίνει με κάθε θρησκεία και δόγμα εξάλλου.

Αποτέλεσμα; Και εδώ, έριδες, διαιρέσεις, αντιθέσεις, η εκδίκηση της χλαμύδας, και σε κάποιες περιπτώσεις μία ετερόκλητη φολκλόρ, κίτς αισθητική, η οποία σύντομα άρχισε να ξεφουσκώνει. Και εκεί που θα περίμενε κανείς να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, την σκυτάλη πήραν ο Λιακόπουλος, ο Βελόπουλος, και ο Αρτέμης Σώρρας, μπερδεύοντας, τα πάντα με τους πάντες, από την αρχαία Ελλάδα, έως τον μαρμαρωμένο Βασιλιά, από προφητείες ορθοδόξων ασκητών μοναχών ή τις κηραλοιφές τους, έως τον Σείριο, υποχθόνιους, επιχθόνιους, ρυπαρά έθνη, Νεφελίμ και Χερουβείμ, πύλες που σφράγισε ο Μέγας Αλέξανδρος (για αυτό έφτασε στις Ινδίες ώστε να μην βγουν από τα λαγούμια τους οι υποχθόνιοι), χλαμύδα και ράσο, χρήματα με την σέσουλα.

Αποτιμώντας τα χρόνια αυτά, φυσικά και υπήρξαν σοβαρές και φωτεινές προσπάθειες, οι οποίες όμως δυστυχώς αποτέλεσαν και αποτελούν μία τραγική μειοψηφία. Και η παραφιλολογία και η ανοησία συνεχίζεται, και ακόμα κάποιοι πονηροί βγάζουν χρήματα, όσο υπάρχουν ακόμα θύματα.

Στον κόσμο της «αναζήτησης», τα ίδια και χειρότερα. Δάσκαλοι παντού, μαθητές αναζητούνται. Είναι μάλλον πιο εποικοδομητικό και σίγουρα λιγότερο ψυχοφθόρο, να ασχολείται κάποιος με την κηποτεχνία, και να διαβάζει στον ελεύθερο χρόνο του κλασσικούς και αναγνωρισμένους ερευνητές οι οποίοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είναι, και μάλλον δεν πρέπει να είναι, - για το δικό μας καλό -, το γένος Έλληνες..!

Διαβάστε σχετικά προηγούμενο άρθρο μου : " Η κρίση ταυτότητας του Έλληνα στον 21ο αιώνα".