Ο αόρατος ιστός της ζωής, σε μία χούφτα χώμα…

Ο άνθρωπος και τα ζώα αποτελούν ένα απειροελάχιστο κομμάτι της βιοποικιλότητας σε όλη τη Γη, όπου κυριαρχούν τα μικρόβια και οι μικροοργανισμοί, οι οποίοι, καλύπτουν το περισσότερο από το 60-70% όλης της βιοποικιλότητας, αλλά και της βιομάζας του πλανήτη μας.

Το χώμα για παράδειγμα, κρύβει περισσότερη «ζωή» από όση μπορούμε να φανταστούμε ή να δούμε. Σε ένα μόνο γραμμάριο χώματος υπάρχουν περίπου 50.000 είδη μικροοργανισμών, ενώ σε ένα κουτάλι του γλυκού χώματος, υπολογίζεται ότι υπάρχουν περισσότεροι μικροοργανισμοί από τον αριθμό των ανθρώπων στον πλανήτη.

Αν γεμίσεις τη χούφτα σου με χώμα θα περιέχονται στο χέρι σου πάνω από 100 εκατομμύρια βακτήρια, 100 χιλιάδες πρωτόζωα και ένα δίκτυο μυκητιακών νημάτων, τα οποία μπορούν να φτάσουν τα 50 χιλιόμετρα. Αυτή η εντυπωσιακή μικροβιακή ποικιλότητα εμφανίζει τεράστια λειτουργική δυναμική και αποτελεί πλούσια πηγή χημικών και φαρμακευτικών ουσιών.

Στο έδαφος υπάρχουν τεράστιοι και περίπλοκοι ιστοί μυκητιακών νημάτων. Τα φυτά και οι μύκητες χρειάζονται το ένα το άλλο για να αναπτυχθούν και έτσι κάνουν μια συμφωνία.  Χρειάζονται πάνω από 100 χρόνια για να δημιουργηθούν 5 μιλιμέτρα χώματος, αλλά μόνο λίγα δευτερόλεπτά για να το καταστρέψουμε, μέσω χημικής μόλυνσης, αστικοποίησης κ.α.

Σύμφωνα με μελέτες μάλιστα, το να αναπνέεις, να σκάβεις και να παίζεις στο χώμα λειτουργεί αντικαταθλιπτικά! Το βακτήριο Mycobacterium vaccae απομονώθηκε από το χώμα και χρησιμοποιήθηκε σε κλινικές δοκιμές, κατά τις οποίες ασθενείς σε τελικό στάδιο καρκίνου των πνευμόνων εμφάνισαν βελτιωμένη συναισθηματική υγεία και γνωστική λειτουργία. Επόμενες μελέτες συσχέτισαν το συγκεκριμένο βακτήριο με νευροδιαβιβαστές, όπως η σεροτονίνη, οι οποίοι παίζουν ρόλο στη διάθεση και στη μάθηση.

Πολλά από αυτά που κρύβει το έδαφος είναι ακόμα άγνωστα για πολλούς από εμάς. Ωστόσο, γνωρίζουμε πως οι μικροοργανισμοί αυτοί διαδραματίζουν ένα πάρα πολύ σημαντικό ρόλο για την ίδια την ύπαρξή μας. 

Στην πραγματικότητα τα 2/3 της ζωής, που υπάρχουν στον πλανήτη δεν μπορούμε να τα δούμε με γυμνό μάτι.

Αν για κάποιο λόγο εξαφανίζονταν όλοι οι πολυκύτταροι οργανισμοί πάνω στη Γη, οι μικροοργανισμοί θα συνέχισαν να υπάρχουν, έχοντας υποστεί κάποιες μικρές αλλαγές.

Αντίθετα, αν εξαφανιστούν οι μικροοργανισμοί θα εξαλειφθεί η ζωή στον πλανήτη, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει πολυκύτταρος οργανισμός χωρίς την υποστήριξη των μικροβίων.

Οι μικροοργανισμοί μεγαλώνουν και αναπαράγονται μέσα και επάνω στο σώμα μας, στο χώμα, στις πέτρες, στις ρίζες των φυτών και στα φύλλα τους, στους υγροτόπους, στους ωκεανούς, στα γλυκά ύδατα ακόμη και στο διάστημα!

Ζούμε στον κόσμο τους και δουλεύουν για το δικό μας κόσμο. Οι μικροοργανισμοί αποσυνθέτουν και ανακυκλώνουν τη νεκρή ύλη, μας κρατούν υγιείς, μας προσφέρουν το οξυγόνο που αναπνέουμε, δεσμεύουν το απαραίτητο άζωτο, ελέγχουν τη ρύπανση, αποτελούν πηγές ανανεώσιμων καυσίμων, κ.α.

Ζούμε σε ένα αλληλοσυνδεόμενο και αλληλοεξαρτώμενο σύμπαν που σφύζει από ζωή, από τον μικρότερο οργανισμό έως τον μεγαλύτερο. Νεκρή ύλη δεν υπάρχει.[*]

Ακόμη και ο ανθρώπινος οργανισμός έχει 10 φορές περισσότερα μικρόβια -μικροβιακά κύτταρα- απ΄ ότι ανθρώπινα κύτταρα. Δηλαδή, αν πεθάνουν οι μικροοργανισμοί στο σώμα μας, παύουμε να υπάρχουμε κι εμείς.

Αν εξαφανιζόταν το ανθρώπινο είδος από τη γη, θα μπορούσε μετά από πολλά εκατομμύρια χρόνια, εφόσον υπάρχουν μικροοργανισμοί, να δημιουργηθεί μια εξελιγμένη μορφή ζωής, αν και όχι απαραίτητα άνθρωπος.

* Παραπομπή:

Είναι θαυμαστό πως ο Πλωτίνος δίχως επιστημονικούς μεθόδους παρατήρησης  και μέτρησης καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Αναφέρει χαρακτηριστικά (Επιλογές από τις Εννεάδες : ΙΙ 3.7.14-25, & ΙΙΙ 2.13.18-31, & ΙΙΙ. 2.17.66-89):

«Η συγκέντρωση των πάντων σε μία ενότητα συνιστά την αρχή, στην οποία τα πάντα είναι μαζί και όλα αποτελούν ένα σύνολο. Καθετί προκύπτει από μιαν ενιαία αρχή και κάνει τη δουλειά του, σε συνεργασία όμως το ένα με το άλλο• γιατί δεν είναι αποκομμένο από το σύνολο, και ενεργεί και δέχεται την επίδραση των άλλων.[...]

Και όπως σε κάθε επιμέρους ζώο τα μέρη του έχουν το καθένα μια λειτουργία, έτσι και στο σύμπαν, κάθε μέρος του να έχει τις λειτουργίες του..

[...] Και πρέπει, απ’ ό,τι βλέπουμε στο σύμπαν, να συμπεράνουμε πως η τάξη των πάντων είναι πάντοτε κάπως έτσι, ότι εκτείνεται στο καθετί, ώς και στο πιο μικρό, και πως είναι θαυμαστή η τέχνη που φανερώνεται όχι μόνον στα θεϊκά όντα, αλλά ακόμη και σ’ εκείνα που θα μπορούσε κανείς να νομίσει ότι η Πρόνοια θα τα περιφρονούσε λόγω της μικρότητάς τους, όπως είναι λ.χ. η πολυποίκιλη θαυματουργία ακόμη και στα κοινά ζώα, ως και στα φυτά η ομορφιά των καρπών, ή ακόμη και των φύλλων, η άκοπη ανθοφορία, η λεπτότητα, η ποικιλία και το ότι δεν γίνονται μια φορά και μετά σταματούν, αλλά διαρκώς, καθώς η περιφορά των επάνω γίνεται σε σταθερές τροχιές, όμως η θέση τους ποικίλει.

Αυτά λοιπόν που μετακινούνται δεν μετακινούνται ούτε κάνουν τους διάφορους σχηματισμούς τυχαία, αλλά όπως είναι το σωστό, και όπως ταιριάζει να κάνουν δυνάμεις θεϊκές. Γιατί καθετί το θεϊκό ενεργεί έτσι όπως είναι το φυσικό του. Αλλά φυσικό είναι το σύμφωνο με την ουσία του.

Ο κόσμος αυτός είναι ωραίος διότι κάθε Ον δεν είναι μία άψυχη πέτρα αλλά προσφέρει τη φωνή του για να συμβάλει στην αρμονική ενότητα του. Φωνή του κάθε όντος είναι η ζωή του που μπορεί να είναι σύντομη, μέτρια ή ατελής. Ο αυλός όμως του Πανός δεν δίδει μία και μόνο φωνή. Δίδει και ελαφρές και αμυδρές που συντελούν εν τούτοις στην αρμονία του συνολικού ήχου που βγαίνει από αυτόν.

Διότι η αρμονία κατανέμεται σε άνισα μέρη και οι ήχοι που συμβάλουν στην παραγωγή της αποτελείται από όλες τις άλλες. Έτσι λοιπόν ναι μεν ο λόγος του Σύμπαντος είναι ένας και αυτός, όμως δεν κατανέμεται σε ίσα μέρη. Έτσι συμβαίνει και στον αυλό του Πανός ή σε άλλα μουσικά όργανα, όπου υπάρχουν σύριγγες διαφόρου μεγέθους, η κάθε μία από τις οποίες έχει τη θέση της και δίδει τον αντίστοιχο ήχο, σε συνάρτηση με την θέση άλλων.

Πρέπει τα πάντα να είναι συναρτημένα μεταξύ τους - οπότε θα πρέπει η πετυχημένη έκφραση «ενιαία σύμπνοια» να ισχύει όχι μόνο για ένα από τα επιμέρους, αλλά πολύ περισσότερο και βασικότερα για το σύμπαν - και μια ενιαία αρχή να δημιουργεί ένα ενιαίο πολλαπλό ζώο και μιαν ενότητα που να απαρτίζεται από τα πάντα.»