Όταν ό άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον εαυτό του...

«...Ο όχλος ούτε θέλει, ούτε αναζητεί τη γνώση και οι ηγέτες του όχλου, για το δικό τους συμφέρον, προσπαθούν να ενισχύσουν το φόβο του όχλου και την απέχθεια του για κάθε τι το νέο και το άγνωστο. Η σκλαβιά, που μέσα σε αυτήν ζει η ανθρωπότητα, βασίζεται σε αυτό το φόβο. Είναι μάλιστα δύσκολο να φανταστεί κανείς όλη τη φρίκη αυτής της σκλαβιάς.

Δεν καταλαβαίνουμε τι χάνουν οι άνθρωποι. Αλλά για να κατανοήσουμε την αιτία αυτής της σκλαβιάς, αρκεί να δούμε πως ζουν οι άνθρωποι, τι αποτελεί τον σκοπό της ύπαρξής τους, ποιο είναι το αντικείμενο των επιθυμιών τους, των παθών και των φιλοδοξιών τους, τι σκέπτονται, για ποια πράγματα μιλούν, τι σκοπούς υπηρετούν και τι πράγματα λατρεύουν.

Σκεφτείτε σε τι ξοδεύει τα χρήματά της η πολιτισμένη ανθρωπότητα. Ακόμα κι αν εξαιρέσουμε τον πόλεμο, τι είναι εκείνο που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο σεβασμό, σε τι στηρίζεται η μεγαλύτερη μάζα; Αν, για μια στιγμή, σκεφτούμε αυτά τα ζητήματα, θα φανεί καθαρά ότι η ανθρωπότητα, έτσι όπως είναι σήμερα, με τα σημερινά ενδιαφέροντά της, δεν μπορεί να περιμένει κάτι το διαφορετικό από αυτό που έχει. ...

...Η δυνατότητα της αφύπνισης έρχεται να σώσει την κατάσταση. Αφυπνίζομαι, σημαίνει αντιλαμβάνομαι τη μηδαμινότητά μου, δηλαδή την απόλυτη και πλήρη μηχανικότητά μου και την πλήρη και απόλυτη αδυναμία μου. Και δεν αρκεί να την αντιληφθεί κανείς φιλοσοφικά, με λέξεις. Είναι απαραίτητο να την αντιληφθεί με καθαρά, απλά και συγκεκριμένα γεγονότα, με τα δικά του γεγονότα.

Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει λίγο τον εαυτό του, θα ανακαλύψει μέσα του πολλά πράγματα, που θα τον τρομοκρατήσουν. Όσο ο άνθρωπος δεν τρομοκρατείται με τον εαυτό του, δεν γνωρίζει τίποτα γι αυτόν. Κάποιος έχει δει κάτι στον εαυτό του που τον τρομοκρατεί. Αποφασίζει να το αποβάλει, να το σταματήσει, να το τερματίσει. Αλλά όσες προσπάθειες κι αν κάνει, νιώθει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει, ότι όλα παραμένουν όπως ήταν πριν. Εδώ θα δει την αδυναμία του, την ανικανότητα και τη μηδαμινότητά του.

Ή πάλι, όταν ό άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον εαυτό του, βλέπει ότι δεν έχει τίποτα δικό του, δηλαδή ότι όλα όσα θεωρούσε δικά του, οι απόψεις του, οι σκέψεις του, οι πεποιθήσεις του, τα γούστα του, οι συνήθειές του, ακόμα και τα σφάλματα και οι αδυναμίες του, δεν είναι δικά του, αλλά ότι έχουν σχηματιστεί ή με τη μίμηση ή είναι δανεισμένα από αλλού. Αν τα νιώσει αυτά, ίσως να νιώσει τη μηδαμινότητά του. Και νιώθοντας τη μηδαμινότητά του θα πρέπει να δει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι, όχι για ένα δευτερόλεπτο, ούτε για ένα λεπτό, αλλά αδιάκοπα, χωρίς να το λησμονήσει ποτέ.

Αυτή η αδιάκοπη συνειδητότητα της μηδαμινότητάς του και της αδυναμίας του, θα του δώσει κάποτε το θάρρος να «πεθάνει», δηλαδή να πεθάνει όχι απλώς νοητικά ή στη συνειδητότητά του, αλλά και να απαρνηθεί πραγματικά και για πάντα αυτές τις πλευρές του εαυτού του που, ή είναι περιττές από την πλευρά της εσωτερικής του ανάπτυξης ή την εμποδίζουν. Αυτές οι πλευρές είναι, πρώτα απ’όλα, το «ψεύτικο εγώ» του και μετά όλες οι φανταστικές ιδέες που έχει για την «ατομικότητά» του, τη «θέλησή» του, τη «συνειδητότητά» του, την «ικανότητά του να ενεργεί», τις δυνάμεις του, την πρωτοβουλία του, την αποφασιστικότητά του και τα παρόμοια...»

Επιλογές (αποσπάσματα) από το βιβλίο του Peter Ouspensky ,"Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού".!

Η Κοκκινοσκουφίτσα, αποσυμβολισμός

Τα παραμύθια όπως και οι μύθοι αποτελούν ένα  πανανθρώπινο φαινόμενο, καθώς ο αρχετυπικός τους χαρακτήρας, αποτελεί τη γέφυρα που ενώνει τη φαντασία με την πραγματικότητα. Η  αναζήτηση για το νόημα της ζωής, οι δοκιμασίες που οφείλει να ξεπεράσει για την ανάπτυξη του ο ήρωας ή η ηρωίδα του παραμυθιού έως ότου επιτύχουν  την προσωπική τους ολοκλήρωση, περιγράφονται δια μέσω του αέναου   πόλεμου του  καλού με  το κακό, την πάλη ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, τη φωτεινή με τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, θέματα που σχεδόν πάντα πραγματεύονται τα παραμύθια. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η γοητεία των παραμυθιών. Στον τρόπο που αποκαλύπτει την εσωτερική μας φύση, με τις διαχρονικές ηθικές, ψυχικές και πνευματικές της δυνατότητες. Ας ρίξουμε μία φευγαλέα ματιά στον μύθο της Κοκκινοσκουφίτσας, και ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τους αρχετυπικούς συμβολισμούς πίσω από το πέπλο της ιστορίας.

Η Κοκκινοσκουφίτσα θα μπορούσε να συμβολίζει  την ψυχή η οποία δεν  έχει συνείδηση της αθάνατης Θεϊκής της προέλευσης (κόκκινο σκουφί). Η γιαγιά της,  αντιπροσωπεύει την αρχαία σοφία, η οποία κινδυνεύει να χαθεί. Η Κοκκινοσκουφίτσα αναζητά την σοφία, αλλά δεν είναι ακόμη ώριμη ώστε να την προσεγγίσει.

Οι πλάνες και οι  σκοτεινές δυνάμεις των παθών και της ύλης,  οι οποίες αντιπροσωπεύονται από τον κακό λύκο,  την απειλούν και την αποπροσανατολίζουν.  Όταν η Κοκκινοσκουφίτσα  φτάνει στο σπίτι της γιαγιάς της,  δεν αναγνωρίζει τον κακό λύκο ο οποίος έχει μεταμφιεστεί στην γιαγιά της, παρότι το μικρό κορίτσι αντιλαμβάνεται τη ζωική  φύση του λύκου.

Κατά συνέπεια, ο λύκος  μετά την γιαγιά της,  καταβροχθίζει και την ίδια.  Η ψυχή χάνεται, νικιέται από τις δυνάμεις του κακού. Η στιγμή αυτή αντιπροσωπεύει  την  περίοδο των μυητικών δοκιμασιών, την στιγμή κύησης και αναγέννησης σε μία νέα ζωή. Το πέρασμα από την νεανική ηλικία  σε ενήλικα, και σε μία πνευματικότερη ζωή. Ένας συμβολικός θάνατος,  ο οποίος μας  θυμίζει το ρητό : «Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις..».

Η κοκκινοσκουφίτσα συμβολίζει την ανώριμη ηλικιακά αλλά και πνευματικά,  κατώτερη φύση του  ανθρώπου η οποία πρέπει να πεθάνει συμβολικά, ώστε να αναγεννηθεί, ώστε μας μεταμορφώσει συνειδησιακά..!

Ο κυνηγός στην ιστορία συμβολίζει τον  φύλακα της γνώσης. Έρχεται ως αρωγός αλλά και  καταλυτικός παράγοντας, για να σώσει την Κοκκινοσκουφίτσα και την γιαγιά της. Το μαχαίρι  που χρησιμοποιεί ο κυνηγός για να ανοίξει την κοιλιά του λύκου, και να ελευθερώσει την νεαρή κοπέλα και την γιαγιά της, είναι σύμβολο  της αφυπνισμένης συνείδησης.  Οι δυνάμεις του κακού καταστρέφονται. Η ψυχή έχει αντιληφθεί τις παγίδες του υλικού κόσμου, έχει διαβεί την ατραπό, και «αναγεννιέται»...!!.

Και έζησαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα.

Η σοφία της φύσης..

Οι γατόπαρδοι (τσιτάχ), έχουν δύο μαύρες γραμμές (εικ 1) οι οποίες ξεκινούν από τα μάτια τους,  και φτάνουν έως το στόμα τους. Αυτές οι γραμμές καλούνται επίσης και ως «γραμμές δακρύων». Ποιος ο λόγος όμως αυτών των γραμμών; 

Οι γατόπαρδοι είναι τα μόνα μεγάλα αιλουροειδή στην Αφρική που κυνηγούν ημέρα. Οι μαύρες αυτές γραμμές κάτω από τα μάτια τους, τα βοηθούν ώστε να προφυλάσσεται η όραση τους από την λάμψη και το έντονο φως του ήλιου, κατά την διάρκεια του κυνηγιού της λείας τους.

(Τα λιοντάρια αντίθετα λόγω του ότι κυνηγούν βράδυ, έχουν ένα λευκό περίγραμμα γύρω από τα μάτια τους, ώστε να ενισχύεται αντίθετα η όραση τους στο σκοτάδι….εικ. 2)

Την τεχνική αυτή μιμούνται πολλοί αθλητές οι οποίοι επίσης σχεδιάζουν μαύρες γραμμές κάτω από τα μάτια, τους ώστε να προστατεύονται από τον ήλιο, και όχι μόνο χάρη καλλωπισμού, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι..! (εικ. 3)

«Τα πάντα εν σοφία εποίησε»