Από το 2012 στo 2017...

Κείμενο γραμμένο από τον  Δεκέμβριο του  2012, με τίτλο "αναμένοντας το 2013". Διαβάζοντας το σαν να μην πέρασε μία ημέρα, εκτός από τα τρία μνημόνια,  την αύξηση του χρέους, της ανεργίας, και την αλλαγή των κυβερνήσεων...Ξεπεράσαμε την παγκόσμια υστερία της εσχατολογίας  του ημερολογίου των Μάγιας.. Τώρα πια στο 2016, εμείς ειδικά οι Έλληνες, είμαστε πιο σοφοί, εκτός από πιο φτωχοί..!!!. Το κέντρο του κόσμου μόνο η Ελλάδα.  Προφητείες  αγίων για κάθε ευκολόπιστο και πιστό Έλληνα...Θα μας χαρίσουν μέχρι και την  Ινσταμπούλ...Τι έγραφα λοιπόν τότε...

Εφόσον διαβάζετε αυτές τις γραμμές τότε προφανώς δεν ήρθε το τέλος του κόσμου ,  όπως τουλάχιστον κάποιοι υποστήριζαν ότι  προέβλεπαν οι Μάγιας (το 2012).

Εφόσον δεν εισέβαλαν οι  Ανουνάκι τότε ο πλανήτης τους  Νιμπίρου  ή δεν υπάρχει,  ή αργεί ακόμα να έρθει στην γειτονία μας…άρα, πάλι την γλιτώσαμε.  

Εφόσον  επίσης δεν έγινε η αναστροφή των μαγνητικών πόλων  μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε, πως θα αργήσει να συμβεί…

Δεν γλιτώσαμε όμως από την Τρόικα και τα ( τρία μέχρι στιγμής ) μνημόνια…Και μπορεί ναι μεν να «πτωχεύσαμε» αλλά έχουμε ακόμα Ευρώ, άρα γλιτώσαμε την επιστροφή στην δραχμή (αν και το grexit ακόμα υπάρχει ως πιθανότητα ). 

Κάποιοι υποστηρίζουν πως για αυτό και μόνο,  μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι εφόσον ανήκουμε ακόμα στην Ευρώπη. Ίσως τελικά ο Έλληνας να θέλει τον Γερμανό του, για να αφυπνιστεί  η αξιοπρέπεια του, το χαμένο του Ελληνικό φιλότιμο. 

Η αλήθεια όμως είναι πως Ευρώπη δεν υπάρχει χωρίς Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι η Ευρώπη, και η Ευρώπη είναι Ελλάδα, αλλιώς ας βρούνε άλλο όνομα τόσο για το Ευρώ όσο και για την Γηραιά Ήπειρο. Και για όσους δεν γνωρίζουν την μυθολογία και την ιστορία της Ευρώπης,  ας την αναζητήσουν τους έρωτες του Δία…(ο μύθος της Ευρώπης)

Στην πραγματικότητα η  ταυτότητα του Έλληνα δεν χωράει ταμπέλες. Ελλάδα είναι αυτή που είναι. Ούτε Ανατολή ούτε Δύση, υπήρξε πάντα η γέφυρα των δύο κόσμων, της Ανατολής και της Δύσης. Η ψυχή της μεγαλούργησε στην Ανατολή, το πνεύμα της όμως ανήσυχο, αναζητούσε τα όρια του στην άγνωστη Δύση πέρα από τις Ηράκλειες στήλες, για να κατακτήσει την γνώση και τα μήλα των Εσπερίδων.

Είναι γραφτό μας να αγωνιζόμαστε για τα άφταστα, για αυτό στο παρελθόν Έλληνας ο ξεχώρισε. Ταξιδιάρα η Ελληνική ψυχή, συν το χρόνο, ξέχασε να ταξιδεύει ξέχασε να ονειρεύεται, ξέχασε να δημιουργεί, χάθηκε το όνειρο, η ευημερία ήταν εφήμερη και επίπλαστη,  και τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε το τίμημα.  (Της φταίνε πια πάντα "άλλοι",  μόνη ελπίδα  οι κάθε λογής "σωτήρες", πολιτικάντιδες, ή προφήτες..)

Στην αποτυχία χάνεις το μυαλό σου, στην επιτυχία χάνεις την καρδιά και την ψυχή σου. Στον βωμό μίας  δήθεν ευημερίας, εμείς χάσαμε και την καρδία και την ψυχή μας , χάσαμε την ταυτότητα μας, εξαγοράστηκαν συνειδήσεις, καιρός να ξανά ανακαλύψουμε  την χαμένη μας Ιθάκη. 

Η κρίση γεννάει ευκαιρίες,  Πενία τέχνας κατεργάζεται όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Τώρα είναι η στιγμή να αλλάξουμε σκέψεις και κυρίως δράσεις. Η αποτυχία είναι μία καλή ευκαιρία να προσπαθήσουμε πάλι, αυτή τη φορά πιο έξυπνα, πιο μεθοδικά πιο στοχευόμενα.

Είμαστε γεννημένοι για τα δύσκολα, πάντα στα δύσκολα ξεχωρίζαμε, αυτό μας διδάσκει η ιστορία. Δεν μας περισσεύει τίποτα, δεν χαρίζουμε  τίποτα,  αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών μας. 

Τώρα είναι η ευκαιρία να «φυτέψουμε» τον πνευματικό σπόρο μιας συνειδησιακής μεταμόρφωσης, καθώς κάθε χρόνο αυτή την εποχή,  τα Χριστούγεννα (το χειμερινό ηλιοστάσιο) αποτελούν αρχετυπικά μία περίοδο ενδοσκόπησης και απολογισμού των πεπραγμένων και των επιλογών μας. 

Είναι η περίοδος της σποράς της ελπίδας,  του φωτός της μετάβασης από ένα χαμηλό συνειδησιακό επίπεδο σε κάποιο άλλο ανώτερο, και της μετάβαση το πέρασμα από μία περίοδο φθίνουσας πορείας, σε μία νέα περίοδο ανάπτυξης, εξέλιξης, ανόδου και αναγέννησης. Για την αντιμετώπιση των εξωτερικών κρίσεων, πρέπει πρώτα από όλα να αντιμετωπίσουμε την εσωτερική μας κρίση.

Δεν έχουμε παρά μια μονάχα στιγμή στη διάθεσή μας. - Το τώρα - . Με σεβασμό στους προγόνους και αυτά που μας παρέδωσαν, χωρίς παροξυσμούς και ακραίες πρακτικές, αλλά δημιουργώντας τις βάσεις για ένα ευοίωνο  μέλλον στους επιγόνους μας. «Χρωστάμε  σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα έρθουν, θα περάσουν. Κριτές, θα μάς δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί...» (1), έχοντας πάντα στον Νού μας, πως  η  «Ελληνικότητα»  δεν κρύβεται στο D.N.A μας , ούτε είναι κληρονομικό χάρισμα, αλλά μία καθημερινή κατάκτηση στον χρόνο. 

Απλά είμαστε τυχεροί που ζούμε σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο που λέγεται Ελλάδα, καθώς υπάρχουν ακόμα νέοι άνθρωποι οι οποίοι, «έχουν την περηφάνια της φυλής τους, νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους. H πεποίθησή τους ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή, μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία, μια αυθυποβολή χιλιετιών, όμως αυτή η αυθυποβολή, γενόμενη πίστη, ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή. Χάρη σ' αυτή την ουτοπία επέζησαν οι Έλληνες. Μετά από τόσους αιώνες εισβολών, σφαγών, λιμών, θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί. Όμως η ουτοπία, που έγινε πίστη, δεν τους αφήνει να πεθάνουν. H Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί ίσως μέσα από διαδοχικά θαύματα». (2)

Την γη μας μπορούμε να ξανά δουλέψουμε στην πρωτογενή παραγωγή που εγκαταλείψαμε, από την πνευματική μας  παράδοση μπορούμε να εμπνευστούμε, να δημιουργήσουμε, να προτείνουμε το διαφορετικό που μπορεί να ισορροπήσει στο σήμερα, και να βρει την έκφραση του στον σύγχρονο κόσμο. Βασισμένοι στην πλούσια πολιτισμική μας  παράδοση  μπορούμε γίνουμε καινοτόμοι, μετουσιώνοντας και  μεταμορφώνοντας την δημιουργικά στο σήμερα.  Έτσι  αναδείχθηκε πολιτισμικά  στο πρόσφατο παρελθόν, η Ελλάδα με τον Καζαντζάκη, τον Σικελιανό,  τον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκη και τόσους άλλους.  Ο Ζορμπάς μπορεί ακόμα  να εμπνεύσει, να γίνει  η εικόνα ενός λαού  που μπορεί να δημιουργήσει και να ξεχωρίσει. 

Εμείς και κανένας άλλος δεν έχει την  ευθύνη. Οι ξένοι απλά κοιτάνε τα συμφέροντα τους. Εμείς όμως δεν κυβερνάμε  μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξή μας. Είμαστε  μια ζαριά όπου παίζεται η μοίρα του σογιού μας. (3)

Γύρω από τρία συστατικά ίσως θα πρέπει να  οικοδομήσουμε την ζωή μας. Το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να πολεμάμε για μια καλύτερη ζωή, σεβόμενοι την ιστορία μας , τον εαυτό μας και το αύριο. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε σήμερα περισσότερο από ποτέ. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθετι που στολίζει τη ζωή. 

Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση, ας αναζητήσουμε τον πολιτισμό και το χαμένο Ελληνικό κάλλος. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη. Ας ξανά αγαπήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας, την κοινωνία, την πατρίδα. Ας ξανά ανακαλύψουμε τα σημαντικά και ουσιώδη στην ζωή μας. Ας αποξενώσουμε όλους αυτούς που αποφάσισαν για εμάς χωρίς εμάς ή με την ανοχή μας, ας αδράξουμε την τύχη στα χέρια μας. Είναι δική μας η ευθύνη να στείλουμε τους ανεύθυνους εκεί που πρέπει.

Ας είναι  η νέα χρονιά, το έτος  όπου όλο και περισσότεροι από εμάς θα μετατοπιστούν από το  «φαίνεσθε» στο «είναι», από το «εγώ» στο «εμείς», από το «έχω» στο «είμαι».....Και  ίσως  όλα πάνε καλύτερα.

Παραπομπές:

1* Κωστής Παλαμάς

2* Καζαντζάκης Νίκος

3* Μπελογιάννης Νίκος

Η Ελλάδα των μνημονίων...

«Σε αδρές γραμμές, η γρήγορη επίθεση εναντίον ενός λαού και η ακαριαία επικράτηση, θέτει υπό έλεγχο το περιβάλλον και παραλύει ή υπερφορτώνει τις αισθήσεις του αντιπάλου, επηρεάζοντας την ικανότητα του να κατανοεί τα γεγονότα. Σκοπός της μεθόδου «σοκ και δέος», είναι να καταστεί ο αντίπαλος εντελώς ανίκανος να λειτουργήσει – πόσο μάλλον να αντισταθεί».

Αυτό που οφείλουμε όλοι εμείς οι Έλληνες να σκεφθούμε ήρεμα, τόσο οι «υπέρμαχοι» της πολιτικής της Τρόικας, όσο και οι επικριτές της, είναι το εάν η πατρίδα μας ευρίσκεται σε καλύτερη θέση, σε σχέση με το 2008 ή με το χρόνο της εισβολής του ΔΝΤ και της Γερμανίας στην επικράτεια μας. Εάν έχουν μεσολαβήσει δε σωστά βήματα έκτοτε, όσο οδυνηρά και αν ήταν ή συνεχίζουν να είναι τα μέτρα λιτότητας, πρέπει να «ψηφίσουμε» θετικά – χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
 .

Στα πλαίσια αυτά, το δημόσιο χρέος μας το 2008 ήταν 262 δις € ή ίσο με το 113% του ΑΕΠ μας – ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού μας δεν ξεπερνούσε το 5%, με ανέπαφη τη δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία, το βιοτικό μας επίπεδο, τη βιωσιμότητα των τραπεζών μας, τις συντάξεις, τους μισθούς, τα «κακώς κείμενα» του δημοσίου κοκ. 
  .

Όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση όλοι ήθελαν να αποφύγουν πάση θυσία την πτώχευση και την έξοδο της Ελλάδας απ' την Eυρωζώνη καθώς η ετοιμότητα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο ήταν μηδενική και η αντίδραση των αγορών σε έναν άγνωστο και ανυπολόγιστο κίνδυνο θα μπορούσε να απειλήσει με διάλυση το ευρώ και να προκαλέσει μία άνευ προηγουμένου ευρωπαϊκή και διεθνή κρίση.

.Η διαπίστωση πως περισσότερο απ' το 90% των ελληνικών ομολόγων διέπονταν απ' το ελληνικό Δίκαιο, κάτι που επέτρεπε στην Ελλάδα να προκαλέσει επιμήκυνση ή και κούρεμα του χρέους της μεταφέροντας τις απώλειες της κυρίως στον ιδιωτικό τομέα (βρετανικό, αμερικανικό και ευρωπαϊκό) δεν εκλήφθηκε απ' την ΕΕ ως ευκαιρία αλλά αντιμετωπίστηκε ως απειλή. 
  .
Η απόφαση η Ελλάδα να μην προχωρήσει έγκαιρα σε αναδιάρθρωση αλλά να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα 'γέφυρα' μέσω του οποίου μεταφέρθηκαν οι δυνητικές ζημίες του ιδιωτικού τομέα στα ευρωπαϊκά κράτη ενέτεινε την κρίση, ενισχύοντας τον ομφάλιο λώρο των ευρωπαϊκών κρατών με τις τράπεζες τους και ανοίγοντας το δρόμο για επανάληψη αυτής της διαδικασίας σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη. 
  .
Για περισσότερο από δυο χρόνια η ΕΕ κρατά σε μηχανική στήριξη την Ελλάδα κερδίζοντας χρόνο για να προετοιμαστεί για την πιθανότητα εξόδου της απ' το ευρώ και για να προχωρήσει στο σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης και διάσωσης των ευρωπαϊκών τραπεζών και σήμερα πλέον τα πράγματα είναι διαφορετικά απ' ότι το 2009 ως προς το βαθμό ετοιμότητας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο αν και πολλοί σημαντικοί κίνδυνοι εξακολουθούν να παραμονεύουν πίσω απ' ένα GREXIT.

 Παρόλα αυτά η Ελλάδα έχει αφοπλιστεί απ' όλα τα νομικά της πλεονεκτήματα και δε μπορεί πια να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση μόνη της χωρίς να υποστεί μία καταστροφική πτώχευση, ενώ η ελληνική οικονομία έχει υποστεί τόσο μεγάλο πλήγμα εξαιτίας του προγράμματος εξαντλητικής λιτότητας, (η ελληνική ύφεση είναι σε διάρκεια ήδη η τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο από το 1800 και μετά ενώ το ΑΕΠ της χώρας έχει ήδη μειωθεί περισσότερο από 20%) που οι αντοχές των πολιτών έχουν μειωθεί αποφασιστικά.

  .
Είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, πως μέχρι τη στιγμή του «Πανικού Παπανδρέου» η Ελλάδα συνέχιζε να προσελκύει επενδυτικά κεφάλαια, το χρηματιστήριο της κατέγραφε τη μεγαλύτερη άνοδο στον κόσμο σε ετήσια βάση (μέχρι το Νοέμβριο του 2009), οι τράπεζες της απολάμβαναν καταθέσεις στο ύψος ρεκόρ των 247 δις ευρώ, η πιστοληπτική βαθμολογία της βρισκόταν στο Α (δεύτερη υψηλότερη στην ιστορία της), η καταναλωτική εμπιστοσύνη είχε μπει σε φάση ανάρρωσης, οι αγορές κεφαλαίων ήταν ανοιχτές για δανεισμό τόσο για το κράτος όσο και για τις τράπεζες με λογικά επιτόκια και δεν ετίθετο θέμα εξυπηρέτησης του χρέους, οι τιμές των CDS της παρέμεναν σε πολύ χαμηλά επίπεδα και η ανεργία είχε διατηρηθεί αισθητά κάτω απ' το 9,5%.
  .
Από εκεί και πέρα η ελληνική κρίση μετατράπηκε σε ένα παιχνίδι εξυπηρέτησης ποικίλων συμφερόντων, με αυτά της Ελλάδας να περνούν σε τελευταία μοίρα. (1)
 .
Tο Ελληνικό δημόσιο  χρέος λοιπόν μετατράπηκε σε ιδιωτικό, δημιουργήθηκαν ειδικoί λογαριασμοί για να τοποθετούν τα νέα δανεικά οι εταίροι μας ώστε να μην μπορούμε να τα διαθέσουμε αλλού παρά μόνο στην εξυπηρέτηση των παλαιών χρεών, εκβιασμοί από την Τρόικα κάθε φορά που πρέπει να πάρουμε κάποια δόση, και όλο και νέα μέτρα. Περικοπές που για κάθε 1 ευρώ μέτρων αντιστοιχούν σε 1.5 € μείωση του Α.Ε.Π . (Το οποίο έχει μειωθεί πάνω από 20 % τα τελευταία 2 χρόνια). 
  .

Μέτρα υφεσιακά, φοροεισπρακτικά, με μία κοινωνία σε πλήρη αποδόμησης, και αφασία εμπρός στον πανικό της νέας αυτής πρωτόγνωρης κατάστασης που έχει  δημιουργηθεί. Κοινωνία σε αποσύνθεση εφόσον καταρρίπτονται μύθοι και παγιωμένες συνειδησιακές καταστάσεις αλλά και τρόποι ζωής, κοινωνία με ζοφερό παρόν και δυσοίωνο  αύριο. Oι μισθοί  που έχου υποχωρήσει στα επίπεδα της δεκαετίας του 1980, η κατανάλωση στα επίπεδα του 1995, ενώ η κερδοφορίας των επιχειρήσεων – όσον επιβίωσαν – αυξήθηκε κατά 40.!!!Εκρηκτική ανεργία που θα πλησιάσει το 30%,  κάτι που είχε συμβεί την δεκαετία του 1960. Μείωση μισθών σε μία νέα γενιά  δίχως μέλλον, στα πλαίσια μίας δήθεν ανταγωνιστικότητας  μίας  από χρόνια αποβιομηχανοποιημένης οικονομίας. 
  .

Μετά από όλα αυτά,  τόσο το επιχειρηματικό πλαίσιο ή η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, όσο και το Κράτος Δικαίου, ήταν και είναι στην ίδια ακριβώς κατάσταση – δεν έχουν δηλαδή σε καμία περίπτωση καλυτερεύσει, παρά τη ραγδαία μείωση της κατανάλωσης και του ΑΕΠ, τη δραματική αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας, της εγκληματικότητας κλπ.
  .

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η πτώση του ΑΕΠ κατά 40 δις €, κυρίως λόγω της πολιτικής λιτότητας, έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση των δημοσίων εσόδων κατά 10 δις € ετήσια - όσο δηλαδή ο φόρος των ακινήτων (χαράτσι) για 10 χρόνια, έντεκα φορές την αξία της ΔΕΗ (!) και σαράντα φορές την αξία της Τράπεζας της Ελλάδας (με το σύνολο των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις, από την εκποίηση δηλαδή των δημοσίων επιχειρήσεων, να υπολογίζεται μόλις 3 δις € παραπάνω - στα 13 δις €!). 
  .

Σήμερα λοιπόν, μετά από μία καταστροφική ύφεση, μετά από την απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, καθώς επίσης μετά από μία διαγραφή χρέους 106 δις €, η οποία μας εξευτέλισε διεθνώς, καταστρέφοντας παράλληλα τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία, το δημόσιο χρέος μας τοποθετείται (αυθαίρετα) στα 345 δις € ή στο 175% του ΑΕΠ μας – ενώ δεν διαφαίνεται καμία προοπτική για το μέλλον μας. 
  .

Την ίδια στιγμή η Αγροτική Τράπεζα έχει εκποιηθεί έναντι 95 εκ. €, έχουμε επιβαρυνθεί με χρέη της ύψους περί τα 12 δις €, η Δωδώνη εκποιείται έναντι 21 εκ. € (!), ενοικιάζεται σκανδαλωδώς μία τεράστια έκταση εντός της Αθήνας μόλις για 0,45 το τετραγωνικό μέτρο (!), το χρηματιστήριο μας έχει καταρρεύσει, η αγορά ακινήτων επίσης, οι κερδοφόρες κοινωφελείς επιχειρήσεις προγραμματίζεται να ιδιωτικοποιηθούν με εξευτελιστικό τίμημα, οι τράπεζες έχουν χρεοκοπήσει, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, οι νέοι Έλληνες μεταναστεύουν, η Ελλάδα έχει χάσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας, καθώς επίσης τόσα πολλά άλλα, τα οποία είναι εξαιρετικά οδυνηρό να αναφέρει κανείς. 
  .

Όσον αφορά δε το «ευρωπαϊκό όνειρο», τη δημιουργία δηλαδή των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, εάν πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατόν να συμβεί με την πρωσική Γερμανία εντός της ΕΕ και με πρωτεύουσα το Βερολίνο, οφείλει να «ψηφίσει» υπέρ – σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση όμως είναι υποχρεωμένος να αντισταθεί, ακόμη και με κίνδυνο να καταρρεύσει εντελώς το βιοτικό του επίπεδο ή/και το κοινό νόμισμα.
  .

Περαιτέρω, η Ελλάδα είχε μεν πολύ καλύτερες λύσεις στο παρελθόν, συνεχίζει όμως να έχει κάποιες – αρκεί φυσικά να βρεθεί μία επαρκής, υπερήφανη και θαρραλέα  κυβέρνηση, η οποία να έχει την ικανότητα να διαπραγματευθεί σωστά, λέγοντας παράλληλα ολόκληρη την αλήθεια στους Έλληνες Πολίτες, όσο οδυνηρή και αν υποθέσουμε ότι θα ήταν. 
  .

Άλλωστε εκείνοι που πληρώνουν το τίμημα πρέπει και να αποφασίζουν, έχοντας γνώση – όχι να υπεξαιρείται η ψήφος τους για δεύτερη φορά, μέσω κενών υποσχέσεων, οι οποίες ήταν εκ των προτέρων γνωστό στους κυβερνώντες ότι δεν πρόκειται να τηρηθούν. 
  .

Ολοκληρώνοντας, την επόμενη εβδομάδα δεν κρίνονται τα νέα μέτρα λιτότητας των 13,5 δις € ή ο εργασιακός μεσαίωνας που προγραμματίζεται, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αλλά η νομιμοποίηση της κυβέρνησης να τα επιβάλλει, καθώς επίσης η έγκριση ή μη της πολιτικής υποτέλειας που ακολουθεί – εκτός αυτού, τόσο το μέλλον των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, όσο και η επιβίωση ή όχι της Δημοκρατίας στον πλανήτη.

Υπενθυμίζουμε τέλος ότι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία – όπως επίσης οδυνηρές θυσίες, εάν επιθυμεί ένας λαός να διατηρήσει την εθνική του κυριαρχία, την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια του. (2) 
    .

Αυτό βέβαια προϋποθέτει μία  πολιτική ηγεσία ικανή να «σηκώσει το ειδικό βάρος»  τόσο επώδυνων  και επικίνδυνων αποφάσεων.  Ας μην γελιόμαστε είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί ένας τέτοιος ηγέτης στο διεθνές στερέωμα, πόσο μάλλον στο παρηκμασμένο Ελληνικό πολιτικό σύστημα. Οι αντίρροπες δυνάμεις και τα ξένα συμφέροντα είναι πολύ ισχυρά για να αφήσουν περιθώρια επιλογών χάραξης Εθνικής πολιτικής όταν το πρωτεύον φυσικά είναι η πολιτική επιβίωση των προσώπων και όχι του Έθνους. 
 .
Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή  του πρώην υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας, Φρανσουά Μπαρουάν, στο βιβλίο του «Ημερολόγιο Κρίσης»  όπου περιγράφει λεπτομερώς όλο το παρασκήνιο της σύσκεψης του Νοεμβρίου του 2011 στις Κάννες και αναφέρεται στον «πολιτικό θάνατο» του Γιώργου Παπανδρέου. Γράφει συγκεκριμένα :

 

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις για το δημοψήφισμα. Η συζήτηση διαρκεί δύο ώρες χωρίς διακοπή με την ένταση να είναι στα ύψη. Η Μέρκελ κάθεται απέναντι στον Παπανδρέου. Αριστερά της Μέρκελ και απέναντι στον Ομπάμα, ο Σαρκοζί. Δεξιά της Καγκελαρίου, ο Σόιμπλε. Αριστερά του Σαρκοζί, ο Ζιπέ. Κι αριστερά του Ζιπέ, εγώ.

 Το κλίμα είναι βαρύ και ξεκινάει ένα μπρα ντε φερ με τον Παπανδρέου, ο οποίος συνοδεύεται από τον υπουργό του των Οικονομικών. «Σ’ το λέμε ξεκάθαρα, εάν κάνεις δημοψήφισμα δεν υπάρχει σχέδιο σωτηρίας» λεει ο Σαρκοζί στον Έλληνα Πρωθυπουργό. Ο Παπανδρέου κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Με παγωμένο βλέμμα, η Μέρκελ επαναλαμβάνει στον Έλληνα Πρωθυπουργό το ίδιο πράγμα με πολύ αποφασιστικό τρόπο. Είναι ένας ψυχολογικός πόλεμος. Η ένταση ανεβαίνει κι άλλο. Ο Σαρκοζί τού επαναλαμβάνει τους όρους μας σε στυλ τελεσιγράφου. Ο Παπανδρέου ιδρώνει, αντιστέκεται, προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει. 
 .
Ο Ομπάμα παρατηρεί τη σκηνή, ακούσει προσεκτικά. Μερικές φορές συνοψίζει τα πράγματα, ηρεμεί το παιχνίδι όταν η ένταση ανεβαίνει. Ο Παπανδρέου παίζει την καριέρα του. Ιδρώνει όλο και πιο πολύ, ταλαντεύεται από τις αρχικές του θέσεις, έπειτα καταρρέει. Στο τέλος δεν έχει άλλη επιλογή: αναγκάζεται να τοποθετηθεί υπέρ ή κατά του ευρώ. Καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί πια να ξεφύγει από αυτό ερώτημα υποβάλλοντας το στον λαό του. Είμαι παρών στον πολιτικό θάνατο σε ζωντανή μετάδοση. Έπειτα από δύο ώρες αντιπαράθεσης, παραδίδει τα όπλα. Έρχεται η σειρά του Μπερλουσκόνι, δεν θα αντέξει για πολύ. Παπανδρέου, Μπερλουσκόνι, δύο πρωθυπουργοί θα πέσουν. Είμαστε σε καιρό ειρήνης. Δύο πρωθυπουργοί θα πέσουν κάτω από διεθνή πίεση.

  .
Αν ωστόσο η κατάσταση στην Ελλάδα επιδεινωθεί κι' άλλο ή αν η κρίση παραταθεί, τότε θα αρχίσουμε να μιλάμε για οικονομική γενοκτονία των Ελλήνων και σε μία τέτοια περίπτωση η κοινωνική αναταραχή μπορεί να λάβει ακραίες και καταστροφικές μορφές έκφρασης, κάτι το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθεί.

Ως επίλογο επιλέγω με κάποιες από τις σκέψεις του τραγουδοποιού Μανώλης Ρασούλη,  που έστειλε λίγο πριν το θάνατό του στη φίλη του και δημοσιογράφο Ζωή Νιομανάκη από την εφημερίδα «Το Ποντίκι».

«Στην Ελλάδα σφυρηλατήθηκε και εγκαθιδρύθηκε ένας μέσος πολίτης, μικροαστός, νεόπλουτος, αρχοντοχωριάτης. Επικυριάρχησε στο κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό, ψυχολογικό, αισθητικό προσκήνιο, καταστρέφοντας τον ρυθμό και το στυλ της χώρας.
 .

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα μες στην Ελλάδα, εξόριστη και καταδικασμένη από τα ποικίλα golden boys και τους εγχώριους κερδοσκόπους που δεν αναγνωρίζουν πατρίδα ή πολιτισμό, αλλά ορκίζονται στη money-land. Ανίκανοι και άπληστοι.

Όλα ελέγχονται από το ΔΝΤ, την Ευρώπη, τους Γεωργιανούς και Ρουμανόγυφτους εγκληματίες. Παλιότερα σκεφτόμουν μήπως φέρναμε 100 Γερμανούς (βλέπε Ρεχάγκελ), να αναλάβουν για 100 χρόνια τη χώρα, μπας και ισορροπήσει. Θα με κατηγορούσαν για ανθέλληνα. Τώρα τους έφεραν ή ήρθαν λόγω ανωτέρας βίας και την πληρώνουν αυτοί που δεν έφταιξαν. Χιλιάδες χάνουν τις δουλειές τους, άλλοι αυτοκτονούν και άλλοι αγοράζουν ακριβά σπίτια στο κέντρο του Λονδίνου.
 .

Κατά τα άλλα, τα εκλεκτά στελέχη του ελληνικού status πουλούν φούμαρα ότι είναι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Ηράκλειτου. Και αυτά χωρίς εσωτερική λογική, και έτσι ξανακαταλήξαμε σε μια νέα Greek salad, σε μια δραματική φαρσοκωμωδία. Εγώ προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει και να αντιπροτείνω κάποιες λύσεις. Ως εκ τούτου υπέστην ποικίλα πογκρόμ.

Ηττήθηκε η αντίληψή μας, γι' αυτό φτάσαμε στο παρόν χάλι...»

(1) Απόσπασμα από  συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche του  χρηματιστηριακού τεχνικού αναλυτή Πάνου Παναγιώτου.

 (2) Απόσπασμα από το άρθρο του Βασίλη Βιλιάρδου :  Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ: Η κλιμάκωση του πολέμου, ο συσχετισμός δυνάμεων, ο (νέο)μερκαντιλισμός, η πολιτική του μηδενικού αθροίσματος, η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους, οι διαπραγματευτικές μας δυνατότητες, οι σημερινές λύσεις της Ελλάδας και οι μεγάλες ευθύνες όλων μας

"Εν το πάν". Η φύση ως «ΟΛΟΝ»

 

Στην αυγή  του 21ου αιώνα , θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως   είμαστε κάτοχοι του μεγαλύτερου γνωστικού κεφαλαίου που είχε ποτέ συγκεντρωθεί στην ανθρώπινη ιστορία. 

Ενώ όμως η επιστήμη μας απάλλαξε από τα σκοτάδια της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας,  η  τεχνολογία χρησιμοποιείται για μια πολυτελή και άπληστη ζωή, την στιγμή που καταναλώνονται τεράστιοι φυσικοί πόροι εξαντλώντας την γη, δημιουργώντας συσσωρευτικά,  μεγαλύτερα προβλήματα από όσα οφέλη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ενώ τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού  είναι αξιοθαύμαστα,  το μοντέλο ανάπτυξης που έχει ακολουθηθεί, προκάλεσε πλήθος οικονομικών, κοινωνικών και περιβαντολογικών προβλημάτων. 

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η  παραγωγή  καλείται  να  ικανοποιήσει  τεχνητές  ανάγκες και όχι  ζωτικές, οι  οποίες  απαιτούν  όλο  και  περισσότερη  κατανάλωση, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον. 

Έτσι βιώνουμε την κορύφωση  του προμηθεϊκού ανθρώπου, όπου εκδηλώνονται  όλες οι αντιφάσεις που κλείνει μέσα του, το υφιστάμενο κοινωνικό, πολιτισμικό,  και επιστημονικό  μοντέλο, το οποίο έχει φέρει σε αδιέξοδο τόσο τον άνθρωπο όσο και το φυσικό περιβάλλον,  απαιτώντας άμεσες και καινοτόμες δράσεις.

Σε συλλογικό επίπεδο είναι αναγκαίο να υπάρξει εγρήγορση, και μία νέα αντίληψη του ανθρώπινου προορισμού,  και των πραγματικών αναγκών του, που δεν θα βασίζεται στις πλασματικές επιθυμίες του ανθρώπου,  για  υπερ κατανάλωση, για κυριαρχία, για δύναμη.

Περαιτέρω η  οικονομία ο βασικότερος ίσως παράγοντας στήριξης της ανθρώπινης προόδου,  θα πρέπει να πάψει να είναι πλέον  ένας «αυτόνομος» μηχανισμός,  και να  ενταχθεί  στην υπηρεσία της κοινωνίας, και στις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες, και του φυσικού περιβάλλοντος.

Κάθε βέβαια αλλαγή κυοφορεί συγκρούσεις και διαμάχες. Η ακμή του 21ου αιώνα, όπως φαίνεται  θα σηματοδοτήσει την αρχή μιας μεταβατικής περιόδου που θα κυριαρχήσει η ανάγκη μίας νέας αντίληψης του ανθρώπου, τόσο με τον ίδιο του τον εαυτό, όσο και με την σχέση του με τον φυσικό κόσμο στο σύνολο του.
.

Το πρόβλημα σε όλες τις εκφάνσεις του είναι συστημικό, και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η  σύγχρονη επιστήμη και πιο συγκεκριμένα η κβαντική φυσική συναντώντας αρχαίες πεποιθήσεις μας δείχνει το δρόμο. Το « κλειδί»,  είναι η  αναγνώριση της αλληλεπίδρασης του  αλληλοσυνδεόμενου  φυσικού κόσμου στο σύνολό του. «Στο οργανικό όλο, σφαιρικό και μερικό, μέρος και όλο, ενέχονται αμοιβαία και διαπλέκονται»., αναφέρει χαρακτηριστικά η Dr. Mae -Wan  Ηο, θυμίζοντας το «εν το παν και δι΄ αυτού το παν και εις αυτό το παν», του Παρμενίδη . 

Στην κβαντική θεωρία, στο σύμπαν  υπάρχουν στοιχειώδη σωματίδια που διαρκώς κινούνται,  αλληλοδιαπερνώνται, αλλάζουν και εξελίσσονται ως οργανισμοί.  Κάτι που φαίνεται πως συμβαίνει σε όλες τις κοσμικές κλίμακες, όχι μόνο στοιχειώδη σωματίδια , αλλά  ηλιακά συστήματα,  γαλαξίες, κ.λπ. Το σημαντικό στην έρευνα δεν είναι ότι σου αποκαλύπτει καινούργιους κόσμους, αλλά ότι σε κάνει ικανό  να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.

Μία τέτοια άποψη είναι φορέας μίας τόσο βαθιάς αλλαγής, για τον κόσμο που βλέπουμε τον κόσμο, ώστε ο Alphred North Whitehead παρατηρεί πως  δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε την φύση, παρά μόνο αν την δούμε σαν οργανισμό που συμμετέχει απόλυτα στη διαδικασία του «γνωρίζειν». Ο γνώστης και το αντικείμενο της γνώσης του είναι ένα, εφόσον το πως γνωρίζουμε καθορίζει αυτό που γνωρίζουμε. Αν γνωρίσουμε μηχανικά, αν γνωρίσουμε βίαια, τότε η γνώση μας θα είναι μηχανική και βίαιη. Η πράξη του «γνωρίζειν» μεταμορφώνει και τους δύο, και τον γνώστη, και το αντικείμενο της γνώσης του. 

Για αυτό πρέπει πάντα να «γνωρίζουμε»,  με ευαισθησία και συμπόνια. 

Προεκτείνοντας την αμοιβαία εξάρτηση του μέρους και του όλου, του  οργανισμού στις κοινωνίες, τα οικοσυστήματα και σε τελευταία ανάλυση σ’ όλη η φύση, ανακαλύπτουμε τις βαθιές ολιστικές παραδόσεις που υπήρχαν στην κουλτούρα των ιθαγενών σε  όλο τον κόσμο. Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι ο καθένας από μας είναι η ενσωμάτωση όλων όσων υπάρχουν, και ότι δεν μπορούμε να βλάψουμε κανέναν άλλον χωρίς να βλάψουμε τους εαυτούς μας. Εδώ βρίσκετε η συνειδητή θέληση για το Καλό. 

Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, η  αναγνώριση της αλληλεπίδρασης του φυσικού κόσμου στο σύνολό του, η συνειδητοποίηση των αποτελεσμάτων της αλόγιστης και καταστροφικής δραστηριότητας του ανθρώπου,  στο  οικοσύστημα, και  εν τέλη η άρση της ανθρώπινης αλαζονείας,  θα πρέπει να αποτελέσουν  τα βασικά  συνθετικά στοιχεία του συνειδητοποιημένου  πολίτη της κοινωνίας του  21ου αιώνα. Οι πρόγονοι μας  πρωταγωνίστησαν στο παρελθόν στη θέσπιση των άυλων αξιών, εμείς συνεπώς σήμερα έχουμε την ιερή  υποχρέωση  να πρωτοστατήσουμε σε αυτή την αλλαγή συνείδησης για μία άλλη  στάση ζωής.

Θα πρέπει λοιπόν να δούμε την φύση ως «ΟΛΟΝ». Και επειδή η Φύση «ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΝ» ,  η θέληση για το καλό, θα πρέπει να αποτελέσει ένα  οικουμενικό ιδεώδες, για όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. Η  ανάγκη των σύγχρονων κοινωνιών συνεπώς,  θα πρέπει  να είναι η αναγνώριση αξιών,  που θα  προϋποθέτει τον σεβασμό για όλες τις μορφές της ζωής, και το δικαίωμα για μια ζωή αξιοπρεπή, με τοποθέτηση του κοινού καλού πάνω και πέρα από το ατομικό συμφέρον.

Απόσπασμα από το βιβλίο μου " Άνθρωπος και Γαία", εκδόσεις Γεωργιάδης, 2007.