Tα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια

«Το βύθισμα εντός του «αιωνίου» είναι το τέλος της φιλοσοφίας, όπως ακριβώς το τέλος της θρησκείας είναι το βύθισμα εντός των μυστηρίων».

Πλούταρχος

Καταλυτικό ρόλο στα θρησκευτικά δρώμενα και στην Αρχαία Ελλάδα διαδραμάτισαν όπως ήδη αναφέραμε τα Μυστήρια, τα οποία με τα θρησκευτικά δρώμενα προσέφεραν σε εκείνους που ενδιαφέρονταν, μία υπερβατική εμπειρία. Τι ήταν όμως τα μυστήρια, τα οποία αποτελούσαν το σημαντικότερο και βαθύτερο τμήμα του Ελληνικού Θεολογικού Συστήματος; 

Η λέξη Μυστήριο όπως είναι γνωστό σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το άρρητο μέρος μιας τελετής ή λατρείας οι οποίες δεν γινόταν φανερές σε άτομα που δεν είχαν μυηθεί. Η λέξη μύηση προέρχεται από το ρήμα μυώ, που σημαίνει κλείνω. Κλείνωτις αισθήσεις στον αισθητό κόσμο, και ανοίγω άλλου είδους εσωαισθήσεις στον «υπερβατικό ΕΤΕΡΟΝ» αθέατο για τους αρχαίους Έλληνες κόσμο. Πολλοί μελετητές πιστεύουν πως οι πρόγονοί μας επιδίωκαν και επιτύγχαναν την ανόδο της συνείδησης σε συχνότητες υψηλότερες. Τρία ήταν τα κυρίως στάδια των μυστηριακών τελετουργιών :

• Ο έλεγχος των ικανοτήτων του υποψηφίου, η νηστεία και οι καθαρμοί.

• Μύηση και ανακοίνωση των Μυστηρίων.

• Εποπτεία των δρωμένων και απόκτηση της «ευλογίας της διαδοχής» .

Σύμφωνα με τον άγγλο Νεοπλατωνιστή Τόμας Τέιλορ πέντε ήταν τα μέρη της μύησης: 

α) Εξαγνισμός,

β) η άδεια εισόδου για συμμετοχή στις απόκρυφες τελετές,

γ) η εποπτική αποκάλυψη ,

δ) η τελετή ανάληψης καθηκόντων ή ενθρόνιση,

ε) η πέμπτη που προκύπτει από όλες τις προηγούμενες δηλαδή η εξοικείωση και εσωτερική κοινωνία με τον Θεό, και η απόλαυση αυτής της ευδαιμονίας που προέρχεται από την ενδόμυχη συνομιλία με Θεία όντα. 

Ο Πλάτων αποκαλεί «εποπτεία» ή προσωπική άποψη την απόλυτη θέαση πραγμάτων που διαισθητικά γίνονται αντιληπτά, ως απόλυτες αλήθειες και ιδέες. Επίσης, θεωρεί το δέσιμο της κεφαλής και τη στέψη ως το ανάλογο της εξουσίας που δέχεται κανείς από τους δασκάλους του για να οδηγήσει άλλους στην ίδια «θέαση» .

Η πέμπτη βαθμίδα προξενεί την τελειότερη ευδαιμονία και σύμφωνα με τον Πλάτωνα ταύτιση με το Θείο, όσο αυτό είναι εφικτό στα ανθρώπινα όντα. Στον Φαίδρο ο Πλάτωνας περιγράφει το τελευταίο στάδιο της «εποπτείας» ως εξής :

«Αλλά αυτοί που έλαβαν μέρος σε εκείνη από τις τελετουργίες που είναι νόμιμο να την ονομάζουμε μακαριότατη, βλέπουν τη λαμπρή ωραιότητα και τη μακάρια όψη και την πραγματική θέασή τους, καθώς εν χορό με τους άλλους πανευτυχείς μύστες γίνονται ακόλουθοι του Δία ή κάποιου άλλου πάτρωνα θεού. Και τότε πανηγυρίζουμε ευδαιμονικά, καθώς βιώνουμε μία ολοκλήρωση μέσα μας, και αισθανόμαστε ότι είμαστε πια απρόσβλητοι από οποιαδήποτε κακό, και βλέπουμε παντού τέλειες και καθαρές και βέβαιες εικόνες καθώς αναγορευτήκαμε πια μυημένοι και επόπτες μυστηρίων, λουσμένη σε ένα λαμπρό φως και νοιώθουμε ότι είμαστε εξαγνισμένοι και απαλλαγμένοι από τα δεσμά του σώματος, από αυτό δηλαδή το μνήμα που το περιφέρουμε κολλημένο επάνω μας σαν όστρακο».

Τα μυστήρια αφορούσαν ιερουργίες και δρώμενα που λάμβαναν χώρο υπό άκρα μυστικότητα κατά τη νύχτα μέσα σε σκοτεινούς ναούς και σπηλαία, όπως αναφέρει ο Διόνυσος στις Βάκχες του Ευριπίδη: «γιατί σεμνότητα προσδίδει το σκοτάδι σε αυτές».

Από τα ελάχιστα που γνωρίζουμε φαίνεται πως λάμβαναν μέρος αλληγορικές αναπαραστάσεις υπό τον μύθο κάποιας Θεότητας που συνήθως πέθαινε και αναγεννιόταν, και που συμβόλιζε το πεπρωμένο της ψυχής μετά θάνατον, αλλά ταυτόχρονος και τον νόμο και την ενότητα που συνδέουν όλα τα όντα. Οι μύστες πίστευαν πως όχι μόνον η Θεότητα ήταν παρούσα, αλλά και ότι μετείχαν κατά κάποιο τρόπο στην Θεότητα. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Αριστοτέλης η ψυχή του ανθρώπου περισσότερο πάθαινε παρά μάθαινε στα μυστήρια, άρα μιλάμε για μια βιωματική κατάσταση. Ο Πλωτίνος εξηγεί σχετικά:

«Αυτό είναι το νόημα εκείνης της επιταγής των μυστηρίων “τίποτα να μην αποκαλύπτεται στους αμύητους: το υπέρτατο δεν είναι για να κοινολογείται, τα άγια πράγματα απαγορεύεται να αποκαλυφθούν στον ξένο, σε όποιον δεν έχει καταφέρει ο ίδιος να δει. Δεν υπήρχαν δύο, ο ορών ήταν ένα με το ορώμενο, δεν ήταν όραμα αλλά ένωση. Ο άνθρωπος που διαμορφώνεται απ’ αυτή την ανάμειξη με το υπέρτατο πρέπει –εάν και μόνο θυμηθεί- να φέρει το είδωλό του αποτυπωμένο επάνω του. Έχει γίνει η ενότητα, τίποτα δεν υπάρχει μέσα του ή έξω του που να προκαλεί ποικιλία, τώρα καμιά κίνηση, κανένα πάθος, καμιά επιθυμία που να στρέφεται προς τα έξω, από τη στιγμή που επιτυγχάνεται αυτή η άνοδος. Αδρανεί η λογική και κάθε νόηση, ακόμα και, για να τολμήσουμε τη λέξη, ο ίδιος ο εαυτός: κρατημένος μακριά, πλήρης θεού, έχει επιτύχει στην τέλεια ακινησία την απομόνωση. Με ήρεμο όλο του το είναι, δεν στρέφεται ούτε προς αυτή την πλευρά ούτε προς εκείνη, ούτε καν προς τα μέσα προς τον ίδιο του τον εαυτό. Εντελώς ήρεμος, σε στάση, έχει γίνει η ίδια η στάση».Εννεάδες, VI.9, 11.5-15

Η δομή των μυστηρίων βασίζονταν στον μύθο, στην τελετή και στην μύηση. Οι μύθοι όπως έχουμε σε προηγούμενη μελέτη αποδείξει χρησιμοποιούσαν μία αλληγορική -συμβολική γλώσσα, που απαιτούσε αποκρυπτογράφηση. Για τον αμύητο, ο Μύθος είναι μία ψεύτικη ιστορία, για τον μυημένο όμως γνώστη του αποσυμβολισμού, ο Μύθος αποκαλύπτει μια αληθινή πραγματικότητα, μία ανώτερη γνώση, μια ιερή ιστορία.

Όπως αναφέρει και ο Πλούταρχος:

«Ο μύθος είναι ένα κάτοπτρο σπασμένο της αλήθειας, όπως το Ουράνιο τόξο είναι η αντανάκλαση του φωτός του Ήλιου, του οποίου οι ακτίνες διαθλώνται εντός των νεφών. Από τον σπασμένο όμως καθρέπτη μας είναι δυνατόν να συγκεντρώσουμε τα θραύσματα, να τα συμπλησιασουμε και να ανασυνθέσουμε την αρχική εικόνα…».

Οι αναπαραστάσεις των μυθολογικών σκηνών είχαν σκοπό να αισθανθεί και να βιώσει στο τελευταίο στάδιο ο μυούμενος ότι προσέγγιζε την Θεότητα την οποία επικαλούνταν. Διαμέσου της θεοφάνειας και της «κοινωνίας» με την αποκαλυπτόμενη σε αυτούς Θεότητα, πίστευαν ότι μπορούσαν να τύχουν της Θεϊκής εύνοιας αλλά και σωτηρίας στην μετά θάνατον ζωή. Στην παρούσα μελέτη η μικρή αναφορά που θα γίνει στα δρώμενα των Ελληνικών, μυστήριων θα έχει ως οδηγό τα Ελευσίνια μυστήρια κυρίως. Οι πρωταγωνιστικές Θεότητες στα Ελευσίνια μυστήρια ήταν η Δήμητρα, η κόρη της Περσεφόνη, και ο Ίακχος- Διόνυσος. Ίακχος ήταν το όνομα με το οποίο ήταν γνωστός ο Διόνυσος στην Ελευσίνα, ήταν το βρέφος που θηλάζει, τέκνο του ιερού γάμου του Ιεροφάντη με την αρχιέρεια της Δήμητρας. Όπως αναφέρει ο Στράβων: «αποκαλούν Διόνυσο τον Ίακχο και το πνεύμα που ηγείται των μυστηρίων της Δήμητρας».

Ο ιερός γάμος συμβόλιζε τον ιερό γάμο της ψυχής με τον Διόνυσο το θεϊκό της νυμφίο. Για τον Ιερό γάμο ο Επιφάνιος λέει :

«Μερικοί ετοιμάζουν ένα νυμφώνα και τελούν μία μυστική τελετή προφέροντας ταυτόχρονα ορισμένες λέξεις που χρησιμοποιούνται κατά τη μύηση και λένε ότι είναι ένας πνευματικός γάμος».

Κατά την τελετή του ιερού γάμου υπήρχε κάλυψη της κεφαλής, που υποδεικνύει τον μυστηριακό χαρακτήρα της τελετουργίας. (Το έθιμο επιβιώνει με το τελετουργικό πέπλο της νύφης και της χήρας έως και σήμερα). Της μυήσεως προηγούνταν καθαρμοί δια νερού ή φωτιάς, περιπλανήσεις στο σκότος και δοκιμασίες τόσο σωματικές όσο και ψυχικές. Οι φύλακες της εσωτερικής παράδοσης επέτρεπαν να γίνει δεκτός στον κύκλο των μυημένων εφόσον κρίνονταν ικανός. H τελετή της μύησής που ακολουθούσε, ήταν «αποκαλυπτική», μέσω μιας μυητική διαδικασίας που περιλάμβανε τα Δρώμενα, τα Δεικνυόμενα και τα Λεγόμενα. 

•Δρώμενα ήταν οι συμβολικές θεατρικές παραστάσεις που λάμβαναν χώρα. Οι μύστες παρακολουθούσαν την Δήμητρα η οποία καθόταν στον θρόνο της στο κέντρο της αίθουσας, με την Περσεφόνη στα δεξιά της και τον Ίακχος στα αριστερά της. Κατά την διάρκεια των δρώμενων ο υποψήφιος μύστης χρησιμοποιούσε προσωπείο, που αποσκοπούσε στο να υπενθυμίσει στον μύστη, ότι πίσω από το προσωπείο ή την προσωπικότητα υπάρχει η ψυχή, ο ανώτερος εαυτός ο οποίος βρίσκεται φυλακισμένος στο υλικό σώμα, το οποίο δεν είναι παρά μία σκιά του αληθινού εαυτού. Έπινε την «μετάληψη» των Ελευσίνιων μυστηρίων τον «κυκεώνα» που αποτελούταν από κριθάρι, τυρί, κρασί και μέλι ανακατεμένα.

•Τα Λεγόμενα αφορούσαν ότι λεγόταν προφορικά κατά την διάρκεια της μύσης. Εδώ αναφερόταν και η διάσημη φράση «Γνώθι σ’ αυτόν» η οποία σήμαινε ότι η αλήθεια δεν προσφέρεται έτοιμη αλλά πρέπει να την ανακαλύψει καθένας μόνος του μέσα του . Οι ιεροφάντες φρόντιζαν επίσης να δώσουν συμβουλές για τον Άδη, για τα Ηλύσια Πεδία, τα εμπόδια και τα τέρατα που θα συναντούσαν, αλλά και μάθαιναν στους μύστες να απαγγέλλουν τους ύμνους που θα τους προφύλασσαν από τους κινδύνους.

• Τα Δεικνυόμενα ήταν τα ιερά σύμβολα που επιδεικνύονταν και τα οποία φυλάσσονταν στην κίστη, ένα καλάθι πλεκτό από κλαδιά ιτιάς ή λυγαριάς, στα οποία κατά πάσα πιθανότητα τα σύμβολα που υπήρχαν εκτός από το στάχυ που συμβόλιζε τον θάνατο την επαναγέννηση και το πέρασμα στην αθανασία μέσα από τον θάνατο, ήταν το φίδι, το κουκουνάρι, η σφαίρα, ο υάκινθος, και το αυγό. 

Οι συμβολισμοί, ακατάληπτοι για τους αμύητους, υποδεικνύονταν στους συμμετέχοντες στα μικρά Μυστήρια, και αποκαλύπτονταν στους μυημένους κατά τα μεγάλα μυστήρια.

• Το κουκουνάρι ήταν σύμβολο της γονιμότητας και της γενέσεως.

• Το κουλουριασμένα φίδι συμβόλιζε την κίνηση της παγκόσμιας ψυχής, την πτώση της στην ύλη και την λύτρωση της με την επάνοδο στην Θεϊκή της μήτρα.

• Το Αυγό συμβόλιζε λόγω του σφαιρικού του σχήματος, το αρχικό σχήμα της ψυχής την Θεία τελειότητα, τον τελικό σκοπό του ανθρώπου που είναι η Θέωση. (Το αυγό σε όλες σχεδόν τις αρχαίες κοσμογονίες συμβόλιζε την γέννηση του σύμπαντος και της ζωής. Στο επίπεδο της μύησης και της φιλοσοφίας, συμβόλιζε τον νεόφυτο που την στιγμή της μύησης έσπαγε το κέλυφος του αβγού και ένας καινούργιος πνευματικός άνθρωπος γεννιόταν).

Στον πρόναο οι υποψήφιοι μύστες ραντίζονταν με αγιασμένο νερό, φορούσαν λευκά ενδύματα ή δέρμα ελαφιού, στεφάνι στο κεφάλι, και αφού πέρναγαν στην μεγάλη αίθουσα του τελεστηρίου, στεκόταν απέναντι από τον ιεροφάντη ο οποίος κράταγε την ράβδο της ισχύος το Κηρύκιο, που συμβόλιζε την θετική και την αρνητική ενέργεια, το πνεύμα και την ύλη, τον Ήλιο και την Σελήνη. Πίσω από τον ιεροφάντη στέκονταν δύο ακόμη πρόσωπα που αντιπροσώπευαν την Ήλιο και την σελήνη, και αντίκριζαν την κίστη με τα ιερά σύμβολα. Τι συμβόλιζαν όμως ο ήλιος και η Σελήνη; 

Στον μακρόκοσμο ο Ήλιος ως ο ενεργητικός πόλος και η μέγιστη πηγή Ενέργειας, αποτελεί την πηγή της ζωής και της δραστηριότητας, συμβολίζει λοιπόν την θετική Ενέργεια το Άρρεν, που γονιμοποιεί και μορφοποιεί την παθητική ή θηλυκή ενέργεια, την Ύλη που συμβολίζεται με την Σελήνη, καθώς η σελήνη δεν είναι αυτόφωτη αλλά δανείζεται το φως του Ήλιου, με τον ίδιο τρόπο που το πνεύμα γονιμοποιεί και δίνει ζωή στην ύλη.

Στον μικρόκοσμο και σύμφωνα με την  «εσωτερική» παράδοση των αρχαίων Ελλήνων ο άνθρωπος είναι τρισυπόστατος αποτελούμενος από το υλικό σώμα το οποίο λαμβάνει από την Γη, την ψυχή την οποία λαμβάνει από την Σελήνη, και το πνεύμα το οποίο λαμβάνει από τον Ήλιο. (Και για την Ορθοδοξία ο άνθρωπος είναι τρισυπόστατος αποτελούμενος από το σώμα, «χους από της γης» (Γεν. 2,7),η φυσική ή υλική όψη της ανθρώπινης φύσης, την ψυχή, που είναι η δύναμη της ζωής η οποία ζωοποιεί και εμψυχώνει το σώμα, κάνοντάς το να μεγαλώνει να κινείται, να αισθάνεται και να αντιλαμβάνεται. Τέλος αποτελείται και από το πνεύμα, η «αναπνοή» από το Θεό (βλ. Γεν. 2,7), κάτι το οποίο τον διακρίνει από όλα τα άλλα δημιουργήματα. 

Μερικές φορές οι Πατέρες δέχονται όχι ένα τριμερές αλλά ένα διμερές σχήμα, περιγράφοντας τον άνθρωπο απλώς σαν μια ενότητα σώματος και ψυχής· σ' αυτή την περίπτωση θεωρούν το πνεύμα ή το νου ως την υψηλότερη όψη της ψυχής. Αλλά το τριπλό σχήμα σώματος, ψυχής και πνεύματος είναι ακριβέστερο και πιο διαφωτιστικό, σύμφωνα με τον Κάλλιστο Γουέαρ, Επίσκοπος Διοκλείας).

Το ανθρώπινο Ον λοιπόν, έχει μία φυσική, μία ψυχική και μία νοητική ζωή, που διαδραματίζεται σε τρεις σφαίρες, τρεις κόσμους. Τον πνευματικό, τον ψυχικό, και τον φυσικό. Το «είδωλο» ήταν το «ενσαρκωμένο εγώ», το φυσικό σώμα και η προσωπικότητα. Ο «Δαίμων» ήταν το πνεύμα ο πραγματικός εαυτός που είναι ο συνδετικός κρίκος του καθενός με τον Θεό.

Τα μυστήρια σαν σκοπό είχαν να βοηθήσουν τον μυημένο να καταλάβει ότι το «είδωλο», ήταν ένας απατηλός εαυτός και πως η πραγματική του ταυτότητα είναι ο «αθάνατος Δαίμων».

Τρεις ήταν και οι πρωταγωνιστικές Θεότητες όπως είδαμε η Δήμητρα, η κόρη, και ο Ίακχος. Συνεπώς ο άνθρωπος γνωρίζει δύο θανάτους σε κάθε μία ενσάρκωση. Ο πρώτος θάνατος λαμβάνει χώρα στην Γη, στη Δήμητρα (Δα-Ματερ, Γή-Μητέρα),όταν το σώμα αποχωρίζεται από την ψυχή. Στην συνέχεια ακολουθεί ο δεύτερος θάνατος «εν τη Σελήνη της Φερεφόνης-Περσεφόνης» όπου αποχωρίζεται η ψυχή από το Πνεύμα Νου. Ο πρώτος θάνατος ανήκει στην επικράτεια της Δήμητρας, ενώ ο δεύτερος στο Βασίλειο της Περσεφόνης.

Η Περσεφόνη συμβολίζει την φωτεινή ψυχή, που καθοδηγεί αυτές που βρίσκονται στο σκοτάδι. Είναι η Θεια ψυχή που θυσιάστηκε με κάθοδο στην ύλη- όπως συμβολίζει και ο μύθος με την αρπαγή της από τον χθόνιο Πλούτωνα-, για να οδηγήσει τις ψυχές στους Θεούς και την αλήθεια. Οι ψυχές κατερχόμενες από τον Ουρανό παρασυρμένες από τον Έρωτα περνάνε όπως περιγράφεται στον μύθο του Ηρός, από την κοιλάδα της Λήθης όπου επικρατεί ζέστη και ξηρασία.

Κάθε ψυχή είναι αναγκασμένη να πιει μία ορισμένη ποσότητα από το νερό αυτό, για να ξεδιψάσει όποια όμως δεν συγκρατείται και λησμονεί την Θεϊκή της καταγωγή περιέρχεται σε κατάσταση λήθης. Για όσες ψυχές όμως γνώριζαν τον προορισμό και την αποστολή τους, η κοιλάδα της λήθης μεταμορφώνεται σε κοιλάδα της αλήθειας, η οποία αντανακλά όχι όπως η σελήνη δανεικό φως, αλλά μετατρέπεται σε αυτό φως όπως ο Ήλιος. 

Η σελήνη έχει δύο πεδία το ένα είναι τα Ηλύσια πεδία που είναι στραμμένα προς τον Ήλιο, το άλλο προς τα πεδία της Περσεφόνης που είναι στραμμένα προς την Γη. Από την πρώτη πύλη οι αγνές ψυχές κατευθύνονται προς τον Ήλιο ενώ από την δεύτερη πύλη οι ψυχές επιστρέφουν για μετενσάρκωση προς την Γη. Στην Σελήνη διαλύονται τα ψυχικά πτώματα κατά αντιστοιχία της διάλυσης των σαρκικών πτωμάτων επί της Γης. Ο Πλούταρχος αναφέρει τα εξής:

«Το Πεπρωμένο έχει καθορίσει, πως κάθε ψυχή, είτε με, είτε χωρίς νόηση, όταν εγκαταλείψει το σώμα, για αρκετό χρόνο βρίσκεται μεταξύ γης και σελήνης . Όσες ψυχές είναι άδικες και ακάθαρτες υποφέρουν την τιμωρία, που προκάλεσαν οι πράξεις τους. Όσες είναι καλές κι ενάρετες, μένουν μέχρις ότου εξαγνισθούν και με την κάθαρση αποβάλλουν κάθε στίγμα που δημιούργησε η επαφή με το σώμα, ή που τυχόν είναι αποτέλεσμα κακής υγείας. Αυτές ζουν για ένα καθορισμένο χρονικό διάστημα στους λειμώνες του Άδη, περιοχές εύκρατης ατμόσφαιρας. Ύστερα, σαν να γύριζαν στην πατρίδα τους έπειτα από μακριά περιπλάνηση κι εξορία, αισθάνονται κάποιο προμήνυμα χαράς, που μοιάζει προπαντός με ό,τι νιώθουν, όσοι μυούνται στα ιερά Μυστήρια, προμήνυμα ανάμικτο με συγκίνηση, με θαυμασμό και που για τον καθένα είναι η προσδοκία πραγματοποίησης της ιδιαίτερης ελπίδας του.»

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο πιστεύονταν πως από τα ζωδιακά σημεία του Αιγόκερω(χειμερινό ηλιοστάσιο) και του Καρκίνου (θερινό ηλιοστάσιο) αποτελούν τις δύο κοσμικές πύλες από τις οποίες οι ψυχές των ανθρώπων εξέρχονται και εισέρχονται στην ζωή. Για αυτό και τα ιερότερα σημεία στους χώρους μυήσεως ήταν ο Βορράς και ο νότος. 

Εφόσον λοιπόν η ψυχή διαφέρει από το σώμα, ίσως να έχει την δυνατότητα με κατάλληλες τεχνικές να το εγκαταλείψει συνειδητά, κάτι που συμβαίνει ούτως ή άλλως κατά την διάρκεια του θανάτου. Ίσως για αυτό ο μύθος των μυστήριών σχετιζόταν με συμβολικό θάνατο και αναγέννηση. Όλοι οι μύστες γνώριζαν ότι η γέννηση σε αυτόν τον κόσμο είναι ο θάνατος σε κάποιον άλλο και αντιστρόφως. Ο Πλούταρχος αναφέρει σχετικά (Ηθικά):

«Τη στιγμή του θανάτου η ψυχή δοκιμάζει μία εμπειρία παρόμοια με εκείνη που δοκιμάζουν αυτοί που έχουν υποβληθεί σε μεγάλες μυήσεις... Αρχικά υπόκειται κανείς σε απροσδιόριστες περιπλανήσεις και σε επίπονες περιφορές, περνάει μέσα από τρομακτικά και σκοτεινά μονοπάτια που δεν έχουν διέξοδο. Αλλά ξαφνικά προς το τέλος, όλα αυτά τα τρομερά πράγματα, ο πανικός και το ρίγος και ο ιδρώτας και η έκπληξη εξαφανίζονται και ένα θαυμάσιο φως έρχεται να σε προϋπαντήσει. Εμφανίζονται καθαροί πια τόποι και ευχάριστοι λειμώνες, με μουσική και χορούς και τελετουργίες, με θείους λόγους και ιερά οράματα. Εκεί λοιπόν ο μυημένος, τέλειος πια, (εξ αιτίας της εξοικείωσης μέσω της ανάμνησης της μυήσεώς του) απαλλαγμένος και απελευθερωμένος από όλα τα δεσμά περιφέρεται στεφανωμένος και πανηγυρίζει με τους άλλους ιερούς και αγνούς μυσταγωγούς».

Φαίνεται πως οι μύστες διδάσκονταν την τεχνική ανόδου της

συνείδησης σε υψηλότερες συχνότητες, και σε άλλα επίπεδα ύπαρξης. Ένας τέτοιος βέβαια εκούσιος διαχωρισμός απαιτεί ειδική προετοιμασία και καθοδήγηση. Κάτι που γνωρίζουμε ότι γινόταν ήδη στα Μινωικά μυστήρια, αλλά και στους Σαμάνες μάγους. Πιο συγκεκριμένα γνωρίζουμε ότι οι Μινωίτες ιερείς πέφτοντας σε έκσταση, έβλεπαν την Θεά να κατεβαίνει από τους Ουρανούς και να κάθεται στον βωμό της. Ο Μινωήτης αισθανόταν τη Θεότητα σαν κάτι μυστηριακό, φευγαλέο και άπιαστο, που μόνο στιγμιαία παρουσιαζόταν με ανθρώπινη μορφή ή με διάφορες μορφές ιερών ζώων. Η κορυφαία στιγμή και η πεμπτουσία των όλων των αρχαίων μυστηρίων ήταν η φάση της «εποπτείας» .

Η στιγμή δηλαδή κατά την οποία οι μυούμενοι βίωναν άμεσα την ύψιστη υπερβατική αλήθεια την ένωση με το Θείο, την ένατη ημέρα μετά από οχτώ ημέρες νηστείας και καθαρμών, η θεαματική «επιφάνεια» της Θεάς Περσεφόνης ψυχής που ανερχόταν από τον Άδη, στα Ελευσίνια μυστήρια. (Το εννέα ως αριθμός συμβολίζει το κλείσιμο ενός κύκλου και την αρχή κάποιας άλλης. Κάτι που φανερώνει και ο επόμενος αριθμός το δέκα που περιέχει την μονάδα και το μηδέν). Ήταν η στιγμή που ο μύστης πλέον αντίκριζε μέσα από το σκότος τον Ήλιο του μεσονυκτίου. 

Με την ανάπτυξη της φιλοσοφίας και τους Προσωκρατικούς, γίνεται για πρώτη φορά όχι μόνο σε Ελληνικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, προσπάθεια για την εξήγηση του Θείου και του κόσμου, πέρα από μυθολογικές προσεγγίσεις. Ο Ξενοφάνης είναι ο πρώτος που κατηγορεί τον Όμηρο και τον Ησίοδο, ότι έδωσαν στους θεούς όλα εκείνα τα στοιχεία που στους ανθρώπους θεωρούνται «άξιαον είδους και ψόγου», χωρίς να είναι ο μόνος. Αργότερα ο Πλάτωνας γράφει στην Πολιτεία:

«Να μη δώσουμε άδεια ποτέ σε κανέναν ούτε σε νέους ούτε σε γέρους, ούτε να λέγουν ούτε να ακούν τέτοιους λόγους είτε με στίχους είτε χωρίς στίχους»,και: 

«όταν κάποιος ποιητής μας λέει τέτοια για τους Θεούς, θα του γυρίσουμε τις πλάτες και δε θα του δώσουμε τα ψαλτικά του, ούτε και στους δασκάλους θα επιτρέψουμε να τα μεταχειρίζονται για την ανατροφή των παιδιών».

Ο Ευριπίδης αναφέρει πως οι Θεοί που κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι Θεοί, και ο Ισοκράτης πως ο Όμηρος και ο Ησίοδος απέδωσαν στους Θεούς όλα όσα είναι επαίσχυντα και αξιοκατάκριτα στους ανθρώπους, την κλοπή την μοιχεία και την απατή μεταξύ τους. Διαμέσου της φιλοσοφίας εξάλλου η Ελληνική σκέψη πάντα αναζητά την ελευθερία του πνεύματος και της βούλησης. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο ποιητής ΤίτοςΛουκρήτιος100-55 π.χ (περί φύσεως):

«Όταν η ζωή του ανθρώπου πάνω στην γη είναι χαμερπής φόβος συνθλιμμένος από το βάρος της θρησκείας, που το πρόσωπο της σε όλους τους Ουράνιους τόπους κρέμεται, ακτινοβολώντας μίσος για την ανθρωπότητα, πρώτος ένας Έλληνας τόλμησε να της αντιταχθεί, ενάντια σε εκείνη, πολεμούσε κάθε μέρα. Εκείνον ούτε ο θόρυβος των Θεών, ούτε οι κεραυνοί, ούτε ο βρυχηθμός του θυμωμένου ουρανού υπέταξαν, αλλά περισσότερο παρακινούσαν το ευγενές του πνεύμα, που επιθυμούσε τέλος να σπάσει την πύλη της χυδαίας φυλακής, της μοίρας του ανθρώπου..».

Συνεπώς όσοι πιστεύουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες που ανέπτυξαν την επιστήμη και την φιλοσοφία υπήρξαν ειδωλολάτρες, πλανώνται ή δεν έχουν γνωρίσει πραγματικά την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία. Οι Χριστιανοί βέβαια κατηγόρησαν τους ΜΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ως ειδωλολάτρες. Σταδιακά βέβαια και στον Χριστιανισμό απεικονίστηκαν «καλλιτεχνικά» οι Άγιοι, και λατρεύτηκαν δίπλα στο Ιησού. Είναι σημαντικό επίσης να σημειωθεί πως τα πρωτοχριστιανικά χρόνια απαγορευόταν η απεικόνιση του Ιησού σε εικόνα. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς υπογράμμιζε πως η δεύτερη εντολή απαγορεύει τις αναπαράσταση του Χριστού ως ειδωλολατρία, ενώ και ο Αστέριος Αμάσειας την απόρριπτε, θεωρώντας πως κάθε αναπαράσταση υποκρύπτει ένα αισθησιακό στοιχείο.

Στα νομίσματα έως το 726 μ.χ υπήρχε μόνο ο σταυρός και όχι η εικόνα του Χριστού, ενώ η μόνη εντολή που ο Θεός αναφέρει τιμωρία για την παράβασή της είναι η δεύτερη, από τις δέκα βασικές που έδωσε στον Μωυσή.

«..Μη ποιήσεις εις σε αυτόν είδωλο, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανό άνω ή όσα εν τη γη κάτω... μη προσκύνησης αυτά μηδέ λατρεύσεις αυτά, διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος, ανταποδίδων τας αμαρτίας...» Έξοδος 20/κ'4-5.

 

Στον αντίποδα ο «ειδωλολάτρης» Ηράκλειτος είχε πει σχετικά με αυτούς που λατρεύουν τα είδωλα, πως αυτοί που το πράττουν δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτούς που λατρεύουν τα ντουβάρια.. Ο Πορφύριος δε, διευκρινίζει ακόμη περισσότερο τα πράγματα:

«ΟΣΟΙ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡΕΠΟΝΤΑ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ , ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΞΥΛΟ Η ΣΤΟ ΛΙΘΟ Η ΣΤΟ ΧΑΛΚΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΟΜΟΙΩΜΑ ΤΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΤΙ ΑΝ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΘΕΙ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. ΤΑ ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΟΙ ΙΔΡΥΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΗ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΦΟΙΤΟΥΝ ΕΚΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΟ ΒΙΟ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΡΟΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚΕΙ, ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΟΥΝ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΜΕ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΙΚΕΣΙΕΣ, ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ Ο, ΤΙ ΕΧΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΝΑΓΚΗ. ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ΕΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΦΤΙΑΞΕΙ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ, ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΟΤΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΟΥΤΕ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΓΚΛΕΙΣΘΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΑ, ΑΛΛΑ ΘΕΩΡΕΙ ΟΤΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΤΟΥ. ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΔΕ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ, ΑΥΤΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΘΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ , ΠΑΡΑ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ . ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΟ ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΣΧΗΜΑΤΑ, ΕΠΕΙΔΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΥΠΕΡΕΧΕΙ ΣΕ ΚΑΛΛΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ».

Υπάρχει σαφή διάφορα λοιπόν μεταξύ της δεισιδαιμονίας και της ορθής πίστης ή λατρείας, κάτι που ισχύει έως και σήμερα. Βεβαίως υπάρχουν οι σκοπιμότητες, είναι γνωστό εξάλλου πως η ιστορία γράφεται από τους νικητές….

 

Απόσπασμα από το βιβλίο μου:

ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΟ ΣΤΗΝΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤON ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ

Τα μυστήρια της Αιγυπτιακής σφίγγας και των πυραμίδων της Γκίζας

 

Ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου και ταυτόχρονα ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του αρχαίου κόσμου είναι η  Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας,  η οποία ονομάζεται επίσης και ως  Πυραμίδα του Χέοπα. Είναι η  παλαιότερη και μεγαλύτερη από τις τρεις πυραμίδες της Γκίζας και θεωρείται πως κατασκευάστηκε ως τάφος (!)  κατά  την  τέταρτη Αιγυπτιακή δυναστεία του βασιλιά Χέοπα.

Δίπλα από την Μεγάλη πυραμίδα βρίσκεται ένα άλλο μεγάλο μυστήριο της αρχαιότητος, η  Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας, ένα άγαλμα το οποίο απεικονίζει μια σφίγγα (μυθολογικό πλάσμα με σώμα λιονταριού και κεφάλι ανθρώπου) .  Έχει μήκος 73,5 μέτρα, πλάτος 6 και ύψος 20.22 μέτρα,  και αποτελεί αρχαιότερο  το μεγαλύτερο μονολιθικό άγαλμα στον κόσμο.  Οι Αιγυπτιολόγοι υποστηρίζουν ότι ο Φαραώ Χεφρήνος έχτισε τη Σφίγγα το 2558 - 2532 π.χ., κατά την εποχή της 4ης δυναστείας.

Η   ονομασία Σφίγγα δόθηκε στο άγαλμα κατά την Κλασική εποχή της αρχαιότητας, δηλαδή περίπου 2000 χρόνια μετά την θεωρητική χρονολογία κατασκευής της. Αιτία ήταν τα κοινά χαρακτηριστικά του αγάλματος με τη Αρχαιο Ελληνική σφίγγα.

Σχετικά με το όνομα  που χρησιμοποιούσαν στην Αρχαία Αίγυπτο για την σφίγγα  δεν υπάρχει καμία πληροφορία. Γύρω στο 1500 π.χ, υπάρχει μία αναφορά ως as Hor-em-akht -  ο Ωρος στον Ορίζοντα.  (Αξίζει να αναφέρουμε πως ο  Ωρος ως νήπιο εμφανίζεται στην εικονογραφία, να θηλάζει καθισμένος στα γόνατα της μητέρας του. Σε όλες τις απεικονήσεις έχει το δάκτυλο στο στόμα, όπως τα μωρά. Το γεγονός ερμηνεύθηκε από του Έλληνες ως πρόσκληση σε σιγή και περίσκεψη. Τούτη η ερμηνεία έγινε αιτία να θεωρείται σε πολύ νεότερη εποχή Θεός της σιωπής).

Δεν αναφέρεται επίσης  πουθενά ο τρόπος κατασκευής ή  ο αρχικός σκοπός ανέγερσης του.  Μετά την εγκατάλειψη της Νεκρόπολης, η Σφίγγα σταδιακά θάφτηκε στην άμμο, σχεδόν ολοκληρωτικά (έως τους ώμους).

Η πρώτη καταγεγραμμένη προσπάθεια εκσκαφής της χρονολογείται το 1400 π.Χ., όταν ο νεαρός πρίγκιπας Τούθμωσης Δ' είδε όνειρο( ;) , πως  κάτω από το κεφάλι της σφίγγας υπήρχε θαμμένο και το σώμα της. Έτσι  ξέθαψε το μπροστινό μέρος της σφίγγας και  τοποθέτησε εκεί  μια γρανιτένια πλάκα, γνωστή ως η Στήλη του Ονείρου. Πάνω σε αυτήν, αναγράφεται το όνειρο που είδε ο νεαρός πρίγκιπας.

Μια στήλη στο Βρετανικό Μουσείο αναφέρει ότι καθαρίστηκε από την άμμο την εποχή του Νέρωνα (54-68 μ.Χ.), όταν ο Κλαύδιος Βάλβιλος ήταν έπαρχος της Αιγύπτου. Σχέδια που έγιναν τον τελευταίο αιώνα δείχνουν μεγάλες σχισμές στο κεφάλι και το κάλυμμά του και βαθιά ρήγματα στο λαιμό εξαιτίας  διάβρωσης. Η διάσωση της μέχρι τις μέρες μας μάλλον οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι παρέμενε θαμμένη για μεγάλα διαστήματα.

Η πρώτη σύγχρονη αρχαιολογική ανασκαφή στη Σφίγγα, πραγματοποιήθηκε το 1817 μ.χ , υπό την επίβλεψη του λοχαγού  Giovanni Batista. Η ανασκαφή αυτή έφερε στο φως όλο το στήθος του αγάλματος, ενώ ολόκληρη η Σφίγγα ανασκάφτηκε πλήρως από το 1925 έως το 1936 από τον Emile Baraize.

Όπως και για την μεγάλη πυραμίδα έτσι και για την Σφίγγα υπάρχουν σοβαρές αντιρρήσεις και ισχυρές ενδείξεις τόσο  από ερευνητές της λεγόμενης «απαγορευμένης αρχαιολογίας», όσο και από την «εσωτερική παράδοση», που διαφωνούν με την επίσημη χρονολόγηση της Σφίγγας, και οι οποίες κάνουν λόγο για κατασκευή  που έγινε περίπου το 10.500 π.Χ.

Αυτό βασίζεται κυρίως σε  τρεις ενδείξεις.  Πρώτη ένδειξη,  το γεγονός ότι η διάβρωση και οι φθορές  που παρατηρούνται στην σφίγγα  οφείλονται όχι στην άμμο και τον άνεμο, αλλά σε διάβρωση από νερό γεγονός που παραπέμπει σε πολύ  παλαιότερη εποχή από την επίσημη χρονολόγηση κατασκευής της σύμφωνα με τους αρχαιολόγους,  όταν τα νερά του Νείλου κυλούσαν πολύ κοντά στο χώρο της Σφίγγας.  Πιο συγκεκριμένα  υπάρχει τόσο εκτεταμένη διάβρωση από νερό με την μορφή καθέτων καναλιών, στο σώμα της, που θα μπορούσε να προκληθεί μόνο από έκθεση σε ισχυρές βροχοπτώσεις, και από μακροχρόνια παραμονή της κατασκευής κάτω από το λιμνάζοντα βρόχινα νερά στη βάση του επί χιλιάδες χρόνια.Η διάβρωση αυτή δεν  παρατηρείται στο κεφάλι της Σφίγγας.
.

Δεύτερη ένδειξη οι  αστρονομικές ευθυγραμμίσεις που υποδεικνύουν πως  η Σφίγγα είναι  προσανατολισμένη έτσι ώστε να ευθυγραμμίζεται στον ορίζοντα στο σημείο που ανέτειλε ο Ήλιος κατά την εαρινή ισημερία. Είναι εξάλλου γνωστό πως μέρος των απόκρυφων γνώσεων που διατηρούσαν τα Ιερατεία, σχετικά με την Αστρονομία, τα Μαθηματικά, την Ενέργεια και τη Γεωδαισία, τους επέτρεπε να γνωρίζουν  τους πλέον κατάλληλους ενεργειακά γεωγραφικούς τόπους για την ίδρυση ναών, οι οποίοι ήταν προσανατολισμένοι  πρός συγκεκριμένες κατευθύνσεις τόσο προς την ξηρά,  όσο και πρός τα ουράνια σώματα.

Οι γνωστοί ερευνητές Robert Bauval και Graham Hancock, που για πολλά χρόνια μελέτησαν τα μυστήρια της περιοχής της Γκίζα, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όλα τα κτίσματα στην περιοχή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντιστοίχιση διαφόρων αστερισμών του ουράνιου θόλου στην Γη. Αυτές τις μαρτυρίες δυστυχώς τις αγνόησαν οι Αιγυπτιολόγοι. Σύμφωνα με αυτή την θεωρία υπάρχει «αστρικής αντιστοιχίας» των Πυραμίδων της Γκίζας με τον αστερισμό του Ωρίωνα. Σύμφωνα με τον Graham Hancock, οι τρεις μεγάλες πυραμίδες αντιστοιχούν στα τρία άστρα της ζώνης του Ωρίωνα όπως αυτός ήταν το 10.500 πΧ. 

Κάποιες παρόμοιες σχέσεις με τον αστερισμό του Λέοντα  και το αντίστοιχο κοσμικό ή Πλατωνικό έτος (περισσότερες πληροφορίες παρακάτω), εντοπίστηκαν και για την γειτονική Σφίγγα. Ο Graham Hancock, δεν άργησε να επεκτείνει τη θεωρία του και σε άλλους ιερούς τόπους της ανθρωπότητας –κάτι που ανέπτυξε στο Heaven’s Mirror (1998).

Η Σφίγγα βρίσκεται ακριβώς πάνω στον άξονα ανατολής - δύσης της νεκρόπολης της Γκίζα, με το βλέμμα στραμμένο ανατολικά. Με αυτό τον τρόπο αποτελεί το σηματοδότη της ανατολής του Ήλιου κατά την εαρινή ισημερία.  Την  εαρινή ισημερία του έτους 10.500 π.Χ. ο Ήλιος εκείνης της χρονιάς βρισκόταν 12 μοίρες κάτω από τον ορίζοντα, με το ζώδιο του Λέοντα να έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει, το βλέμμα της Σφίγγας ατένιζε το φαινόμενο και σημάδευε αυτή την ηλιακή ανατολή εκείνης της στιγμής.

Η Σφίγγα  λοιπόν ήταν το πανομοιότυπο της ουράνιας αστρολογικής  εποχής του Λέοντα.  Ο Λέων είναι το πέμπτο  ζώδιο του ζωδιακού κύκλου και έχει κυβερνήτη τον Ήλιο. Ο Ήλιος είναι ο πλανήτης που δίνει ζωή, χωρίς το φως του Ήλιου δε γονιμοποιείται τίποτα και τίποτα δε γεννιέται. Γιά την ανθρωπότητα ήταν  η εποχή που λατρεύεται ο Θεός Ήλιος. Το βασιλικό ζώδιο του Λέοντα, το ζώδιο της δημιουργίας, είχε σημάνει την έναρξη αυτής της εποχής, ήταν η χρυσή εποχή των  ΖΕΠ ΤΕΠΙ, της «Πρώτης Φοράς»  για την οποία έχω γράψει εδώ.  

Συμπληρωματικά στο προηγούμενο άρθρο να αναφέρω πως  Πυραμιδικά κείμενα αναφέρουν  σχετικά με την εποχή των ΖΕΠ ΤΕΠΙ :

«Ο θεός Τεχούτι έφθασε στη Αίγυπτο με μια πυραμίδα που ήρθε από τον ουρανό και έλαμπε σαν ήλιος. Οι Αιγύπτιοι ονόμασαν τον θεό αυτόν Χεμ. Ο θεός έμενε στην πυραμίδα μαζί με την φυλή των θεών Ζεπ Τεπί που τον ακολουθούσαν. Ο Τεχούτι έκρυψε τα μυστικά της δημιουργίας στην αίθουσα των αρχείων ‘’Αμέντι’’, μέσα σε μια σφαίρα κρυστάλλου. Η αίθουσα αυτή βρισκόταν μέσα στο έδαφος και κάτω από την πυραμίδα που ήρθε από τον ουρανό, και η θέση ήταν πολύ κοντά στην θέση που βρίσκεται σήμερα η μεγάλη πυραμίδα….
…Οι Ζεπ Τεπί έφυγαν στους ουρανούς με την ιπτάμενη πυραμίδα παίρνοντας μαζί τους και την κρυστάλλινη σφαίρα, και έδωσαν την υπόσχεση ότι θα επιστρέψουν και πάλι πίσω στην γη στο τέλος αυτού του χρόνου».

Είναι γεγονός πως πως σε πολλά αρχαία χειρόγραφα, και παραδόσεις των λαών της γης αναφέρονται σε Θεούς, που κατέβηκαν από τον ουρανό στην γη σαν σιδερένια πουλιά ή φλεγόμενες ασπίδες.

Η Σφίγγα είναι ένα μνημείο με  σώμα λιονταριού  και όπως λένε, με λιονταρίσιο ή γυναικείο αρχικά κεφάλι. (Για το γυναικείο κεφάλι θα γίνει λόγος πιο κάτω).  Σχετικά με το κεφάλι της Σφίγγας, κάποιος θρύλος λέει, ότι ο Φαραώ Τούθμωσις ο 4ος έδωσε εντολή να σκαλίσουν το κεφάλι του στη θέση του αρχικού λιονταρίσιου κεφαλιού του μνημείου. Ήθελε με τον τρόπο αυτό να περάσει στην αθανασία. Πράγματι, το κεφάλι της Σφίγγας είναι ασυνήθιστα μικρό σε σχέση με το σώμα της και αυτό είναι κάτι που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανώς το κεφάλι να ξανασκαλίστηκε πάνω σε κάποιο άλλο αρχικό.

Όταν η Σφίγγα επαναλαξεύτηκε, η λιονταρίσια κεφαλή αφαιρέθηκε και δόθηκε στο βράχο η μορφή του σημερινού στέρνου. Παρόμοια, το μέγεθος των μπροστινών ποδιών μίκρυνε, ενώ η πιο πρόσφατη ανθρώπινη κεφαλή τοποθετήθηκε ψηλότερα στον κορμό. Επειδή προφανώς το στρώμα αυτού του πετρώματος δεν ήταν αρκετό, εκείνοι οι καλλιτέχνες αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν κατασκευάζοντας το κεφάλι με μειωμένες αναλογίες. Αυτή τους η απόφαση οδήγησε στη σημερινή μορφή της Σφίγγας που έκτοτε αποτέλεσε αντικείμενο προβληματισμού και διαφωνιών στους αρχαιολογικούς κύκλους.

Στο λιονταρίσιο κεφάλι της σφίγγας ενισχύει το γεγονός πως  τα λιοντάρια στην αρχαία Αίγυπτο (όπως και πολλούς άλλους αρχαίους πολιτισμούς) ήταν οι φύλακες τόσο του ύπνου και  των ονείρων όσο και άλλου κόσμου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Σφίγγα ήταν ο  προστάτης της Νεκρόπολης της Γκίζας. Για αυτό τον λόγο κι ο  θεός Τούτου,  είχε την μορφή λιονταριού και  προστάτευε τους κοιμισμένους  από τους εφιάλτες.

Στα ευρήματα από την εποχή της Πρώτης έως της Τρίτης Δυναστείας περιλαμβάνονται βασιλικές πλάκες που αναπαριστούν το κεφάλι ενός λιονταριού με χαίτη και τα μπροστινά του πόδια, υποδηλώνοντας ότι το υπόλοιπο σώμα είτε έμεινε ανολοκλήρωτο είτε θάφτηκε στην άμμο. Επίσης, το πρόσωπο του λιονταριού είναι κενό, χωρίς στόμα και μάτια, σα να είχαν σβηστεί από τις ανεμοθύελλες με το πέρασμα των αιώνων. Εάν αυτή ήταν η πρώτη μορφή της Σφίγγας, τότε τα σημάδια που δείχνουν τη φθορά από τις καιρικές συνθήκες υποδηλώνουν ότι το άγαλμα είναι πολύ πιο αρχαίο και ότι μπορεί να κατασκευάστηκε την προ-Δυναστειακή εποχή.

Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν πως  η σφίγγα είχε αρχικά κεφάλι γυναίκας. Η ερμηνεία αυτή έχει σχέση με το κοσμικό ή Πλατωνικό  έτος, το οποίο αφορά την  αλλαγή του σημείου ισημερίας, η οποία πραγματοποιείται περίπου κάθε 2.150 χρόνια. (Μία από τις 14 ταυτόχρονες κινήσεις της γης είναι η ιδιαίτερη κυκλική κίνηση του πολικού άξονά της, η λεγόμενη μετάπτωση. Αυτή αναγκάζει τον πολικό άξονα να διαγράψει έναν κώνο σε διάστημα περίπου 25.800 χρόνων). 

Με κάθε κοσμικό μήνα το σημείο ισημερίας μετατοπίζεται προοδευτικά από αστερισμό σε αστερισμό του ζωδιακού και με αυτό τον τρόπο, κάτω από αστρολογική θεώρηση, όλο αυτό το διάστημα των 2,150 χρόνων βρίσκεται υπό την επίδραση του ζωδίου στο οποίο πραγματοποιείται η ισημερία. Ο Ίππαρχος καθόρισε ότι το σημείο ισημερίας εκείνης της περιόδου συνέπιπτε στις 0 μοίρες του Κριού, την αφετηρία του ζωδιακού κύκλου. Αυτή η μετακίνηση γίνεται ακολουθώντας τη σειρά Κριός- Ιχθείς- Υδροχόος- Αιγόκερως κ.λ.π. μέχρι να ξαναφθάσει στον Κριό μετά από 25,000 χρόνια, έχοντας συμπληρώσει ένα κοσμικό έτος.

Έχει παρατηρηθεί, ότι κάθε κοσμικό έτος  εκδηλώνει ορισμένα χαρακτηριστικά, τα οποία ανήκουν στο συγκεκριμένο ζώδιο, το οποίο την «χρωματίζει». 
 
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι κάθε ζώδιο αφήνει την σφραγίδα του στην χρονική περίοδο που επιδρά.  Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε πως την εποχή της Παρθένου  περίπου το 12.000 π.χ, διαδέχεται η εποχή του Λέοντα περίπου το 10.000 π.χ. Η εποχή της Παρθένου είναι η εποχή της Μητριαρχίας ενώ η εποχή του Λέοντα η αρχίζει η εποχή της πατριαρχίας και των μεγάλων Βασιλέων.  

• Εποχή της Παρθένου    12812 π.χ
• Εποχή του Λέοντα         10.948 π.χ
• Εποχή του Καρκίνου     8.788 π.χ
• Eποχή του Διδύμων       6.628 π.χ
• Εποχή του Ταύρου         4.468 π.χ
• Εποχή του Κριού             2308 π.χ
• Εποχή του Ιχθύος           11 48 π.χ
• Εποχή του Υδροχόου     2012 μ.χ
• Εποχή του Αιγόκερου   4172 μ.χ
• Εποχή του Τοξότη          6332 μ.χ
• Εποχή του Σκορπιού     8492 μ.χ
• Εποχή του Ζυγού           10652 μ.χ

Η σφίγγα λοιπόν ίσως είχε κεφάλι γυναίκας, και σώμα Λέοντα συμβολίζοντας το κοσμικό έτος της Παρθένου την οποία ακολούθησε  το κοσμικό έτος του Λέοντα.

Θα άξιζε να αναφερθεί πως μετά το Κοσμικό έτος του Λέοντα ακολουθεί η εποχή του Καρκίνου, όπου συνέβη σύμφωνα με τον Πλάτωνα η καταστροφή της Ατλαντίδος.

Αν  τοποθετήσουμε αυτή την χρονολογία στο Κοσμικό ημερολόγιο, θα διαπιστώσουμε ότι η Ατλαντίδα βυθίστηκε περίπου όταν το σημείο ισημερίας περνούσε από το ζώδιο του Λέοντα σε αυτό του Καρκίνου περίπου το 9000 π.χ . Ο Καρκίνος ανήκει στο στοιχείο του Νερού κι έτσι δεν είναι περίεργο, ότι με τον ερχομό της εποχής του Καρκίνου, η γη γνώρισε μεγάλους κατακλυσμούς. Με την είσοδο στην εποχή του Καρκίνου και την ταυτόχρονη βύθιση της Ατλαντίδος, εξαφανίζεται σχεδόν κάθε πολιτισμός και οι λατρείες υποβιβάζονται.

Ο πλανήτης ο οποίος κυβερνάει τον Καρκίνο είναι η Σελήνη και εκείνη την εποχή αναπτύσσονται οι σεληνιακές λατρείες. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχής του Καρκίνου είναι η ανάπτυξη διαφόρων μορφών μητριαρχίας, αλλά όχι στο βαθμό τον οποίο είχε αναπτυχθεί την εποχή της Παρθένου. Αυτή την στιγμή εισερχόμαστε αφήνουμε την εποχή των Ιχθύων και εισερχόμαστε στην εποχή του Υδροχόου.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν  ίσως τα κοσμικά έτη  να συνδέονται με  το μυστήριο της Σφίγγας, το λέοντα με την κεφαλή γυναίκας, το Λέοντα με την Παρθένο, το σύμβολο του Λέοντος ή της Βασιλικής ψυχής και τη σχέση του με την ύλη, την όψη-Μητέρα. Μπορεί γι’ αυτό να σημαίνει τις δυο πολικότητες, το αρσενικό και το θηλυκό, το θετικό και το αρνητικό.

Η Τρίτη ένδειξη  αφορά την «μεταφυσική» και  αστρολογική ερμηνεία. Σε ασβεστολιθικό γλυπτό του 1ου αι. μ. Χ. εμφανίζονται αγαλματίδια- σφίγγες με κεφάλι ανθρώπου,  σώμα λιονταριού, φτερά αετού και ουρά κόμπρας, προφανώς επηρεασμένα από τις Ελληνικές σφίγγες.

Οι τέσσερις αυτές μορφές «Μεταφυσικά» συμβολίζουν αντίστοιχα  τα τέσσερα στοιχεία της  φύσης, δηλαδή ΝΕΡΟ (ΥΓΡΑ/ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ/ΑΝΘΡΩΠΟΣ), ΓΗ (ΣΤΕΡΕΑ /ΟΦΙΣ/ΥΛΗ), ΑΕΡΑΣ (ΑΕΡΙΑ/ΑΕΤΟΣ/ΠΝΕΥΜΑ) ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ (ΕΝΕΡΓΕΙΑ/ΛΕΩΝ/ΠΝΕΥΜΑ). Επίσης τα ίδια σύμβολα συνυπάρχουν και στα σημεία του ορίζοντα, δηλαδή αντίστοιχα στον Βορρά ο Άνθρωπος (Νερό), στην ανατολή ο Ταύρος (Γη), στη Δύση ο Αετός (Αέρας) και στο Νότο ο Λέων (Φωτιά).

Στις κάρτες Ταρώ η Σφίγγα βρίσκεται στην κορυφή του Τροχού της Τύχης,
που αντιπροσωπεύει τους Κύκλους της Αιωνιότητας και φυλάει την είσοδο
ενός νέου κύκλου. Είναι  επίσης η δέκατη  κάρτα της Μεγάλης Αρκάνας. Ο αριθμός δέκα αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση. Είναι ο ένας κύκλος που τελειώνει, για να ανοίξει ένας άλλος σε έναν υψηλότερο βαθμό. Η Σφίγγα είναι ο φύλακας της παλαιάς γνώσης και ο προάγγελος του νέου κύκλου.... 

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα είναι φανερό πως ένα μνημείο όπως η Μεγάλη Σφίγγα, δε θα μπορούσε παρά να αντιπροσωπεύει και να συμβολίζει κάτι περισσότερο από ένα απλό μνημείο.  Η θέση της,  το σχήμα της, αλλά και οι άγνωστες αίθουσες που εικάζεται πως βρίσκονται κάτω από το σώμα της σφίγγας και που προφανώς ενώνονται και σχετίζονται με τις πυραμίδες μαρτυρούν πολύ περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε. Όπως προανέφερα παραπάνω όταν ο Τούθμωσης Δ' το 1400 π.Χ., είδε όνειρο( ;) , πως  κάτω από το κεφάλι της σφίγγας υπήρχε θαμμένο και το σώμα της, και το  ξέθαψε τοποθέτησε στο μπροστινό μέρος της σφίγγας  μια γρανιτένια πλάκα, γνωστή ως η Στήλη του Ονείρου. Εκεί φαίνεται καθαρά πως η σφίγγα «κάθεται» πάνω σε άλλα κτίσματα. 

Ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει καθόλου την Σφίγγα παρά την πληθώρα επισκέψεων του στην Αίγυπτο πιθανότατα γιατί ήταν καλυμμένη από την άμμο. Όταν η άμμος απομακρύνθηκε (1817) αποκαλύφθηκε ένας Ναός στις  πατούσες της Σφίγγας.

Το 1994, ανακαλύφθηκε κάτω από το άγαλμα ένας μυστηριώδης διάδρομος. Ξεκινά από την ουρά, εισέρχεται για πέντε μέτρα μέσα στο άγαλμα και μετά σχηματίζει απότομα ορθή γωνία, καταλήγοντας σε ένα «τυφλό» σημείο. Ο διάδρομος ανακαλύφθηκε  το 1926, αλλά μετά η ύπαρξή του ξεχάστηκε. 

Υπάρχουν και άλλα δύο παρόμοια σημεία  που οδηγούν μέσα στην Σφίγγα, τα οποία εικάζεται πως έχουν χρησιμοποιήσει ήδη τυμβωρύχοι. 

Αρκετοί ερευνητές αναφέρουν αυτές τις υπόγειες στοές ως «αίθουσες Αμέντι»,  οι οποίες είναι τα Αρχεία μίας  πανάρχαιας γνώσης του Θεού Θώθ ή του Ερμή του Τρισμέγιστου. Η ιστορία του Θώθ ή Ερμήτου Τρισμέγιστου χάνεται πίσω στον χρόνο και στον πολιτισμό της μυθικής χώρας του ΚΕΜ (Αιγύπτος). Ενας πολιτισμός ο οποίος έφτασε στο απόγειο του πριν από τον τελευταίο καταποντισμό της Ατλαντίδος. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ήταν εκείνος που δίδαξε στους ανθρώπους όλα όσα γνωρίζουν και ήταν ο ιδρυτής των μυστηρίων. 

Μέσα στις αίθουσες αυτές υποτίθεται πως βρίσκονταν ή  ότι φυλάσσονται πάπυροι με τις απόκρυφες γνώσεις, ίσως και οι αποδείξεις ενός προηγούμενου προηγμένου  γήινου ή εξωγήινου πολιτισμού. 

Το 1934 ο  καθηγητής Alberto Tulli, πρώην διευθυντής της πτέρυγας Aιγυπτιακών αρχαιοτήτων στο Βατικανό, ανακάλυψε έναν πάπυρο σε ένα παλαιοπωλείο αρχαιοτήτων του Καΐρου, στον οποίον γίνεται λόγος για κύκλους φωτιάς που ερχόταν από τον ουρανό. Ο πάπυρος ήταν μέρος των Χρονικών του Τούθμωση 18η Δυναστεία -1504 έως -1450. Πιο συγκεκριμένα  στο πάπυρο που πήρε το όνομα του καθηγητή αναφέρονται τα εξής:

 «…Το έτος 22 της βασιλείας του, τον τρίτο μήνα του χειμώνα, στην έκτη ώρα της ημέρας, οι γραφείς της Βουλής της ζωής, παρατήρησαν έναν κύκλο φωτιάς που ερχόταν από τον ουρανό … και από το στόμα του που έβγαινε αποκρουστική αναπνοή. Δεν είχε κανένα κεφάλι. Το σώμα του ήταν μια ράβδος μακριά και πλατιά. (Σχήμα οβελίσκου) Δεν ακούστηκε καμία φωνή. Οι γραφείς ταράχθηκαν και έπεσαν κάτω μπρούμυτα … έπειτα εξέθεσαν τα πράγματα στον Φαραώ και αυτό που είχε συμβεί καταγράφηκε στους κυλίνδρους της Βουλής της ζωής. Μετά από μερικές ημέρες, αυτά τα ίδια πράγματα γίνονταν όλο και περισσότερο πολυάριθμα στους ουρανούς. Η λαμπρότητα τους ήταν μεγαλύτερη από αυτήν του ηλίου και επεκτάθηκε στα όρια των τεσσάρων γωνιών του ουρανού … σαν κύκλοι πυρκαγιάς. Ο στρατός του Φαραώ κοίταξε επάνω, στον ουρανό. Ήταν μετά από το βραδινό φαγητό. Κατόπιν αυτοί οι κύκλοι φωτιάς ανέβηκαν ψηλότερα στον ουρανό και κατευθύνθηκαν προς τον Νότο. Ψάρια και πουλιά έπεσαν έπειτα από τον ουρανό. Ήταν ένα θαύμα που δεν ξανάγινε ποτέ … ο Φαραώ άναψε το θυμίαμα για να παρουσιαστούν πάλι, για να κάνουν ειρήνη με την γη. Γράφτηκε στα χρονικά της Βουλής της ζωής, ώστε να το μάθουν όλες οι γενιές στο μέλλον».

Σε κάθε περίπτωση τα παράδοξα και τα μυστήρια που κρύβει ο αρχαίος Αιγυπτιακός πολιτισμός είναι πολλά. Όσο αφορά την σφίγγα η  ύπαρξη και μόνο των πυραμίδων γύρω της  υπονοεί την σχέση τους με αυτές. Όπως και οι σφίγγα, και οι πυραμίδες κρατούν τα μυστικά τους πολύ καλά κρυμμένα.Δεν είναι τυχαίο εξάλου πως χρησιμοποιούμε την έκφραση είναι  «σφίγγα» για κάποιον που δεν αποκαλύπτει τις σκέψεις του και τα μυστικά του...!!

Την προσοχή των περισσοτέρων επιστημόνων και ερευνητών έχει τραβήξει φυσικά  η Μεγάλη πυραμίδα της Γκίζας γιατί θεωρήθηκε το παλαιότερο και μεγαλύτερο κατασκεύασμα του ανθρώπου με τις τελειότερες μαθηματικές και γεωμετρικές αναλογίες. Το παράδοξο είναι πως όσο παλαιότερες είναι οι πυραμίδες τόσο πιο πολύπλοκες και πιο εξελιγμένες είναι οι τεχνικές κατασκευής τους. Συμβαίνει δηλαδή το αντίθετο από ότι συναντούμε στις ανθρώπινες κοινωνίες, όπου η τεχνολογία  καλυτερεύει συν τον χρόνο καθώς η γνώση είναι μία συσωρευτική διαδικασία στον χρόνο....

Η τεχνολογία των αρχαίων Αιγυπτίων για την κατασκευή των πυραμίδων μας είναι άγνωστη,  και σε κάθε περίπτωση ξεπερνάει ακόμα και τις σημερινές δυνατότητες.

Από την Αρχαιότητα ήταν γνωστό ότι η μεγάλη πυραμίδα, εκτός των αστρονομικών και άλλων συσχετισμών της, εμπεριείχε συγκεκριμένες μαθηματικές σχέσεις στη γεωμετρική της δομή, με τις οποίες αποτύπωνε ορισμένα ιερά μαθηματικά.

Οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν την πυραμίδα εικόνα του Κόσμου, μια σκάλα φωτός που ένωνε τον Ουρανό με την Γη. Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας, η πιο φημισμένη, ονομαζόταν «Η Φωτεινή». Το ιερογλυφικό της είναι MR, το ισοσκελές μαύρο τρίγωνο που γεννιέται από δύο λόφους όπως ο ήλιος.

Πολλά  πειράματα έχουν γίνει  και επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι στις Πυραμίδες της Αιγύπτου τα βακτηρίδια σκοτώνονται, η σήψη σταματά και η οργανική ύλη μουμιοποιείται. Σ' ένα από τα πειράματα τοποθετήθηκαν για 13 ημέρες σε πυραμίδες ψάρια. Αυτά δεν σάπισαν αλλά αφυδατώθηκαν χάνοντας τα 2/3 του βάρους τους. Αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται σε όλες τις πυραμίδες, εφόσον αυτές είναι προσανατολισμένες ακριβώς στον άξονα Βορρά-Νότου, είναι τετράπλευρες και έχουν συγκεκριμένες αναλογίες. 

Τα μυστικά που κρύβουν οι πυραμίδες είναι φυσικά πολλά, σε αυτό το άρθρο θα αρκεστώ μόνο να αναφέρω τι αναφέρει Helena Blavatsky  για το συμβολισμό και τη χρήση της πυραμίδας:

«Η αιγυπτιακή πυραμίδα αντιπροσωπεύει συμβολικά την ιδέα του κοσμικού δένδρου. Η κορυφή της είναι ο μυστικός σύνδεσμος ανάμεσα στον Ουρανό και στη Γη και συμβολίζει τη ρίζα, ενώ η βάση της αντιπροσωπεύει τους κλάδους που εκτείνονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα του σύμπαντος. Μεταδίδει την ιδέα ότι όλα τα πράγματα είχαν την προέλευσή τους στο πνεύμα -με την εξέλιξη να έχει ξεκινήσει αρχικά από τα πάνω και προχωρήσει μετά προς τα κάτω, αντί για το αντίστροφο, όπως διδάσκει η θεωρία του Δαρβίνου...
....Εσωτερικά συμβόλιζε τη δημιουργική αρχή της Φύσης και διασαφήνιζε επίσης τις αρχές της Γεωμετρίας, των Μαθηματικών, της Αστρολογίας και της Αστρονομίας. Εσωτερικά, ήταν ένας μεγαλειώδης ναός, στα σκοτεινά κοιλώματα του οποίου τελούνταν τα Μυστήρια και του οποίου οι τοίχοι υπήρξαν συχνά μάρτυρες των σκηνών μύησης μελών της βασιλικής οικογένειας. Η πορφυρή σαρκοφάγος... ήταν μία κολυμπήθρα βαπτίσματος, όπου αναδυόμενος ο νεόφυτος «αναγεννιόταν» και γινόταν μύστης....
...Ο μυημένος σοφός, ο οποίος είχε περάσει με επιτυχία όλες τις δοκιμασίες, τοποθετούνταν, δεν καρφωνόταν αλλά απλώς δενόταν πάνω σε μια κλίνη σε σχήμα Ταυ βυθισμένος σε έναν βαθύ ύπνο. Αφηνόταν να παραμείνει σε αυτήν την κατάσταση για τρεις μέρες και τρεις νύχτες, κατά την διάρκεια των οποίων το πνευματικό "Εγώ" του λέγεται ότι συνομιλούσε με τους θεούς, κατέβαινε στον Άδη, το Αμέντι και πρόσφερε ευεργεσίες στα αόρατα όντα, είτε ήταν ψυχές ανθρώπων ή Στοιχειακά πνεύματα, ενώ το σώμα του παρέμενε όλο αυτόν το καιρό στην κρύπτη του ναού ή στην υπόγεια σπηλιά. 
Στην Αίγυπτο τοποθετούνταν μέσα στην Σαρκοφάγο, στην αίθουσα του βασιλιά της πυραμίδας του Χέοπα, ενώ κατά την διάρκεια της νύχτας πριν από την τρίτη μέρα μεταφερόταν στην είσοδο ενός διαδρόμου όπου μια ορισμένη ώρα, οι ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου έπεφταν πάνω στο πρόσωπό του εκστασιασμένου υποψηφίου, ο οποίος ξυπνούσε για να μυηθεί από τον Όσιρη και τον Θώθ, τον θεό της Σοφίας... Μ.Δ (ΙΙ, 558).