Μνημονιακό rock n’roll, και η επανάσταση της γραβάτας...

Πριν αναφερθώ στις τελευταίες εξελίξεις σε σχέση με τις νέες  ισορροπίες που αναητούνται με την Τρόικα την Ε.Ε και το Δ.Ν.Τ από την νέα Ελληνική κυβέρνηση, λίγες  αναγκαίες αρχικές  διαπιστώσεις σε σχέση με το οικονομικό μας πρόβλημα:

·         Το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο, όλοι το γνωρίζουν αυτό. 

·         Η Ελλάδα δεν είναι Ελβετία γεωπολιτικά,  η θέση και οι  κίνδυνοι που απορρέουν από  την θέση αυτή,   περιορίζουν τις επιλογές  που υπάρχουν. Οι συμμαχίες είναι αναγκαίες.   Ο διάλογος Μηλίων και Αθηναίων, τον  οποίο έχει διασώσει ο Θουκυδίδης  είναι διαχρονικά επίκαιρος. Όπως φαίνεται,  η ιστορία συνεχώς επαναλαμβάνεται, εφόσον η ισχύς ενός έθνους, προϋποθέτει  τον  έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων και της ενέργειας,  στο ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο δεν ισχύουν ηθικοί φραγμοί, αλλά το δίκαιο του ισχυρού. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν  οι Αθηναίοι  σε ένα απόσπασμα του διαλόγου : «Όταν δεν υπάρχει ανάμεσα σε δύο δυνάμεις ίση δύναμη  προς εξασφάλιση  των συμφερόντων τους, τότε  οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται» .

·         Η πολιτική αλλά  και  κοινωνική ηθική και παιδεία όπως αυτή έχει διαμορφωθεί  από την μεταπολίτευση και μετά, δεν εμπνέει  καμία ασφάλεια, για υποστήριξη ρηξικέλευθων στρατηγικών σχεδιασμών και εφαρμογών από οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση.

·          Η σύνθεση της νέας Κυβέρνησης  εκτός των  προβεβλημένων κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι τηλεαστέρες του Γιώργου Παπαδάκη,  έκανε εξαιρετικές  επιλογές στα  πάνελ του!.

·         Ιστορικά σε όλες  τις μεγάλες κρίσεις του Ελληνισμού, χρειάστηκαν δέκα έτη για να αναδειχθούν νέες πολιτικές δυνάμεις στον τόπο.

·         Εθνική και πολιτική κυριαρχία δεν υπήρξε ποτέ, πάντα είμασταν αποικία μεγάλων δυνάμεων.

·         Ιστορικά επίσης,   στις αρχές  κάθε αιώνα ( όπως τώρα) , σε παγκόσμιο επίπεδο  υπάρχουν συγκρούσεις , ανατροπές, αποδομήσεις κοινωνικών και οικονομικών συστημάτων, λόγω του ότι αλλάζουν οι κοινωνίες, συνεπώς και οι ανάγκες των κοινωνιών. Τα συμφέροντα  όμως  πάνω στα οποία έχουν δομηθεί οι κοινωνίες  δεν δέχονται να απεμπολήσουν τα δικαιώματα τους. Ως αποτέλεσμα υπάρχουν συγκρούσεις, επαναστάσεις, και πόλεμοι.  Έως ότου οι ανθρώπινες κοινωνίες βρουν το νέο σημείο ισορροπίας  και νέα συστήματα διαχείρισης των αναγκών τους, οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες.

Αυτή την στιγμή βιώνουμε σε παγκόσμιο επίπεδο το τέλος ενός ιστορικού κύκλου. Τη Δύση την έκανε ηγέτιδα δύναμη του κόσμου πρώτα από όλα ο πολιτισμός της και ειδικά η πολιτιστική της παράδοση, στην οποία ο ελληνισμός έχει παίξει κύριο ρόλο. Ο Μέγας Αλέξανδρος λ.χ , ενδιαφερόταν να κατακτήσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων που ζούσαν  στον χώρο της αυτοκρατορίας του, και γι’ αυτό δημιούργησε μια «οικουμένη», δηλαδή έναν παγκόσμιο πνευματικό ορίζοντα, και όχι  απλώς μια αυτοκρατορία. Εξ ου και δημιουργούσε κέντρα ελληνικής παιδείας και όχι απλώς διοικητήρια κτήσεων. 

Αντίθετα ο Αττίλας ο Ούνος (ηγεμόνας των Ούνων από το 434 μέχρι τον θάνατό του,  το 453 μ.Χ.) ενδιαφερόταν μόνο για την κατάκτηση χώρου και την εκμετάλλευση υλικών πόρων από τις κτήσεις του,  και γι’ αυτό δημιούργησε μια βραχύβια βάρβαρη αυτοκρατορία θεμελιωμένη στην ωμή δύναμη και στο έγκλημα.

Oι αξίες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού εγκαταλείπονται επίσης  από την ίδια τη Δύση,  και συγχρόνως γίνονται αντικείμενα αμφισβήτησης και επίθεσης από αντιδυτικές δυνάμεις! Με άλλα λόγια, πεθαίνει ο δυτικός κλασικισμός και αυτό οδηγεί στον θάνατο και του Δυτικού Καίσαρα, έστω και αν ο Δυτικός Καίσαρας -δηλαδή οι ηγεσίες των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης- νομίζει ακόμη ότι μπορεί να συνεχίσει να άρχει με τη λογική «business as usual» (μπίζνες ως συνήθως) και εκτονώνοντας τις κρίσεις του με το να κάνει νέους πολέμους. Προδίδοντας και εγκαταλείποντας την ίδια την πολιτιστική της παράδοση -δηλαδή την ψυχή της- η Δύση οδεύει, πράγματι, σε ένα τέλος ιστορικού κύκλου. Zούμε λοιπόν  στο τέλος ενός ιστορικού κύκλου,  πιο συγκεκριμένα:

● Στο τέλος του καπιταλισμού: «Μόνο ένα πράγμα έχει απομείνει στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα: να καταρρεύσει στην άβυσσο. Βασισμένο σε μια προοδευτική αύξηση καθαρά χρηματοοικονομικών θεσμών, πρώτα τραπεζών και ύστερα πιο πολύπλοκων και εξεζητημένων χρηματιστηριακών δομών, το σύστημα του σύγχρονου καπιταλισμού έχει πάρει πλήρως διαζύγιο από την πραγματικότητα, από την ισορροπία προσφοράς και ζήτησης, από την αναλογία παραγωγής και κατανάλωσης, από τη σύνδεση με την πραγματική ζωή».

● Στο τέλος των πρώτων υλών: «Φθάνουμε σε αναπτυξιακά όρια και η παγκόσμια πείνα, η στέρηση,οι επιδημίες και ο θάνατος βρίσκονται στην ατζέντα».

● Στο τέλος της κοινωνίας: «Υπό την επίδραση των δυτικών και αμερικανικών κανόνων η διάσπαση του κοινωνικού ιστού σε ατομικές μονάδες, ασύνδετες με ταξύ τους με οποιουσδήποτε δεσμούς, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη... Πολιτιστικοί, εθνικοί, κοινωνικοί και θρησκευτικοί δεσμοί διαρρηγνύονται, κώδικες σπάνε, οργανικές επαφές καταρρέουν».

● Στο τέλος του ατόμου:  «Η διαίρεση του ατόμου εις τα εξ ων συνετέθη καθίσταται η κυρίαρχη τάση. Η ανθρώπινη προσωπικότητα διασκορπίζεται σε δίκτυα, προσωνύμια και μεμονωμένες παρορμήσεις, μετατρεπόμενη σε ένα παιχνίδι αποδιοργανωμένων στοιχείων... Και αυτές οι διαδικασίες αποτελούν αντικείμενο διαχείρισης από την παγκόσμια ολιγαρχία».

● Στο τέλος των εθνών και των λαών:  «Το παγκόσμιο σύστημα με συνέπεια καταστρέφει οποιαδήποτε εθνική ταυτότητα, καταστρέφει τα κυρίαρχα κράτη το ένα μετά το άλλο, αναμειγνύεται όλο και περισσότερο στις εσωτερικές υπο- θέσεις άλλων χωρών. Η παγκόσμια ολιγαρχία επιδιώκει να καταργήσει οποιαδήποτε εθνικά σύνορα... Οι υπερεθνικές εταιρείες προσπαθούν να θέσουν τα συμφέροντά τους υπεράνω των εθνικών συμφερόντων και των κρατικών κυβερνήσεων».

● Στο τέλος της γνώσης:  «Τα παγκόσμια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δημιούργησαν ένα σύστημα ολοκληρωτικής παραπληροφόρησης, οργανωμένο σύμφωνα με τα συμφέροντα της παγκόσμιας ολιγαρχίας».

● Στο τέλος της προόδου:  «Στους προηγούμενους αιώνες η ανθρωπότητα είχε ζήσει με την πίστη στην πρόοδο και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον... Η πίστη στην πρόοδο διαψεύδεται από την όλη πορεία των πραγμάτων. Ο κόσμος μας δεν γίνεται καλύτερος, αλλά, τουναντίον, υποβαθμίζεται ταχύτατα». (1)

Στο δια ταύτα. Ποτέ δεν ήμουν θιασώτης των συνωμοσιoλογικών θεωριών.  Τα πράγματα όμως αυτή την φορά είναι εξαιρετικά κρίσιμα, και ο κόσμος αλλά και η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί. Εδώ και πολλούς μήνες ήταν γνωστό στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ πως  μία νέα κυβέρνηση - του Σύριζα εν προκειμένω-,  στην προβληματική Ελλάδα,  ήταν προ των πυλών. 

Το κλίμα  ήταν γνωστό πως δεν μπορούσε να ανατραπεί, καθώς νέα μέτρα έπρεπε να παρθούν και το κόστος για την προηγούμενη κυβέρνηση θα ήταν τεράστιο. Θα έπρεπε  λοιπόν η καυτή πατάτα για ακόμη μία φορά να δοθεί στον επόμενο, επ’ ευκαιρίας της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.  

Στα παραπάνω θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και την άνοδο αντίστοιχων αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων στην Ισπανία βλέπε κίνημα Podemos. 

Έτσι  ο κίνδυνος διεύρυνσης της αμφισβήτησης στον προβληματικό νότο των P.IG.S,  ίσως διευρυνόταν επικίνδυνα. 

Ξένα Think tanks λοιπόν αποφάσισαν  πως κάτι έπρεπε να γίνει για να τελειώνουν μία και καλή με την Ελλάδα και τους υπολοίπους  αντιδραστικούς και φτωχούς Νοτίους, που αμφισβητούν την νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας και της ευημερίας των αριθμών.

Μία Ελλάδα που για μία ακόμη φορά θα παίξει τον ρόλο της Ιφιγένειας, το παράδειγμα δηλαδή προς αποφυγή. Η λαϊκή σοφία λέει: «όταν κάτι δεν μπορείς να το αποφύγεις τουλάχιστον απόλαυσε το..». Έκλεισαν  λοιπόν  οι ξένοι, πονηρά το μάτι στην αντιπολίτευση - νυν κυβέρνηση - , και η ελπίδα  έγινε πραγματικότητα...

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα σε αυτό το σενάριο. Οι δικοί μας το παίζουν σκληροί, οι άλλοι» δεν «τσιμπάνε» ηθελημένα, και αρχίζει το rock n’roll.  Η Ελλάδα όμως δεν θα  έπρεπε να είναι η  πρώτη που θα έμπαινε σε μια τέτοια αντιπαράθεση διότι θα συγκέντρωνε χωρίς ισχυρές συμμαχίες το μένος  της Γερμανίας.

Καταρχάς τα πράγματα δεν είναι όπως το 2009. Το 80 % και πλέον του χρέους της Ελλάδος είναι πια διακρατικό και υπόκειται στο Αγγλικό δίκαιο, άρα θέμα μονομερούς διαγραφής δεν μπορεί πια να τεθεί τουλάχιστον με όρους του 2009. 

Το χρέος έχει εκτοξευθεί στο 180 % του Α.Ε.Π, και η ανεργία στο 28 %. Έξοδος με οποιοδήποτε επώδυνο τρόπο από την Ε.Ε θα σήμαινε βουτιά στον ωκεανό με δέκα μποφόρ και καρχαρίες, σε μία γειτονία με πειρατές (βλέπε  νέο- οθωμανική Τουρκία), και δίχως συμμαχίες...

Αν η κυβέρνηση δεν κάνει κολωτούμπες και επιμείνει σε τσαμπουκά και εξωθήσει  στα άκρα τις διαπραγματεύσεις δίχως αποτέλεσμα, πολύ σύντομα θα πρέπει να βρει χρήματα για μισθούς και συντάξεις. Αν σταματήσει η ροή από την Ε.Κ.Τ τότε ένας μόνο τρόπος υπάρχει να βρεθούν χρήματα, εσωτερικός δανεισμός,  ότι δηλαδή έγινε στην Κύπρο...

Ακόμα και έτσι όμως το πρόβλημα δεν λύνεται οριστικά η λύση αυτή είναι βραχυχρόνια. Αν μεθοδευθεί μία τέτοια επιλογή η κυβέρνηση θα έχει εξαιρετικά μικρό κύκλο ζωής, και ταυτοχρόνως θα παραδειγματιστούν αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις σε άλλες χώρες πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, εάν θέλουμε να συμμετέχουμε  στην παρέα της Ευρωπαϊκής ένωσης... 

Μία  τέτοια  μετωπική σύγκρουση με τη Γερμανία, είναι πιθανόν να επιταχύνει τις εξελίξεις στην Ευρώπη, αλλά θα έχει εξαιρετικά  ακριβό τίμημα  για μας.

Ο πολιτικός διαμελισμός θα είναι καθολικός και νέες πολιτικές δυνάμεις θα  αναδειχθούν μέσα από την πλήρη αποδόμηση της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, εφόσον η λύση εκτός μνημονίων θα είναι εκ του αποτελέσματος ανέφικτη...Μία χώρα δίχως συμμαχίες  και ταπεινωμένη.  Το τρίτο μνημόνιο θα είναι αμείλικτο και ταπεινωτικό. Και  θα ζήσουν  αυτοί καλά και εμείς χειρότερα...

Υπάρχει και το άλλο σενάριο, του αστάθμητου παράγοντα. Όπως είπε και ο Καζαντζάκης η Ελλάδα επιζεί μέσα από μία σειρά από θαύματα. 

Κάτι συμβαίνει και όλα πάνε κατ’ ευχή, όλοι θα μάθουν να χορεύουν συρτάκι..!!!. 

 (1) ALEXANDER DUGIN,   Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ (Εκδόσεις Έσοπτρον)