Οι αυτοκρατορίες παρακμάζουν πρώτα εκ των εσω. Οι λαοί
παρακμάζουν όταν ο πληθυσμός τους γίνεται μαλθακός, όταν δεν διαθέτουν πια
στρατιωτική, πολιτισμική δυναμική και όραμα... Νομοτελεικά αφομοιώνονται από
άλλους υπέρτερους και κυρίαρχους πολιτισμούς. Στην θέση τους μένουν μόνο τα ερείπια...
Το 1450, Κωνσταντινούπολη, ήταν πια μία μικρή πόλη κράτος,
είχε περίπου 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε πάνω από 500.000. Τα πρώην
εδάφη της στην Μικρά Ασία και ηπειρωτική Ελλάδα, είχαν γίνει τόπος συγκρούσεων
διαφόρων περιφερειακών δυνάμεων, καθώς ο μισθοφορικός στρατός της πόλης έπαιρνε
τα χρήματα, και κατόπιν γινόταν ο δυνάστης στην θέση του δυνάστη... Οι
πληθυσμοί σφαγιάζονταν από τους κατακτητές συστηματικά.
Μάταια μετέφεραν πληθυσμούς από τα Βαλκάνια στην έρημη Ελλάδα.
Στο εσωτερικό του υπό παρακμή θεοκρατικού κράτους, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική
και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της ένωσης των δύο Εκκλησιών (της
Ορθόδοξης και της Καθολικής). Οι αντίθετοι στην ένωση συμμαχούσαν προτιμούσαν
τους Τούρκους παρά τον Πάπα..
Σε ένα τέτοιο κλίμα, οι δεισιδαιμονίες και οι προφητείες,
έρχονταν να καλύψουν το κενό της αμείλικτης και δυσοίωνης πραγματικότητας.. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, ανεπάρκεια....
Απέναντι στους τουλάχιστον 150.000 του Μωάμεθ, την πόλη
καλούνται να υπερασπιστούν 4.937 βυζαντινοί και περίπου 2000 Δυτικοί. Ο
υπόλοιπος αντρικός πληθυσμός που θα μπορούσε να φέρει όπλα βρισκόταν στα
Μοναστήρια και προσευχόταν να τους σώσει ο Θεός....!
Η συνέχεια στα βιβλία της ιστορίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου