Σύγχρονο πρωτότυπο δοκίμιο με την μορφή αρχαίας Ελληνικής Μυθοπλασίας.
Στις καυτές μέρες του καλοκαιριού, όταν ο Σείριος σκαρφαλώνει στον ουρανό δίπλα στον Ήλιο, και η ατμόσφαιρα πυρώνει όπως ο κλίβανος του Ηφαίστου, όλα στη γη —άνθρωποι, σπαρτά και ζώα— στενάζουν κάτω απ’ το βάρος της φωτιάς. Ακόμα κι οι θεοί δεν μένουν αλώβητοι. Ναι, ακόμη και στον Όλυμπο κάνει… ζέστη.
Ήταν, λοιπόν, εκείνες οι διαβόητες Κυνάδες ημέρες, όταν η ανατολή του Σειρίου σήμαινε όχι μόνο καύμα, αλλά και κρίση υπαρξιακή για τον πιο υπναρά των θεών: τον Ύπνο. Όσο οι άνθρωποι ίδρωναν και στριφογύριζαν στα άχυρα, οι θεοί πετάριζαν στα ανάκλιντρα τους δίχως να κλείνουν βλέφαρο. Ο Ύπνος είχε αρχίσει να βλέπει τους εφιάλτες... ξύπνιος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η πελατεία του μειωνόταν αισθητά. Οι Αϋπνίες —κάτι μικρές, μοχθηρές θεότητες με μυτερά δάχτυλα— οργίαζαν, παίρνοντας το πάνω χέρι στον αιθέριο αυτόν κλάδο.
Ο Ύπνος, άλλοτε ράθυμος και νηφάλιος, περπατούσε τώρα νευρικά στις άκρες του Ολύμπου με βλέφαρα κατακόκκινα και βλέμμα απλανές. “Ούτε ένας αναστεναγμός βαθύς, ούτε ένα χασμουρητό με ουσία...” μουρμούριζε.
Ώσπου μια μέρα τον συνάντησε ο Ήφαιστος, που ανέβαινε απ’ το ηφαιστειώδες του εργαστήριο στην Λήμνο, με μια φλόγα ακόμη στο μανίκι του.
— Ύπνε, φίλε μου, γιατί τέτοια κατάρρευση; Φαίνεσαι σαν να σε πέτυχε φουρτούνα… σε αχυρένιο στρώμα.
— Μη με βλέπεις έτσι, Ήφαιστε. Αυτή η εποχή… με διαλύει. Η ζέστη είναι ανυπόφορη, ακόμα και στον Όλυμπο, και κανείς δεν κοιμάται πια. Οι Αϋπνίες πανηγυρίζουν. Οι άνθρωποι στριφογυρνούν, οι θεοί παραμιλούν, κι εγώ... νιώθω αδύναμος.
Ο Ήφαιστος αναστέναξε, σκούπισε τον ιδρώτα από το καπνομουτζουρωμένο μέτωπο του με ένα χαλκουργικό πανί και του απάντησε:
— Έλα μαζί μου στη Λήμνο! Τη γνωρίζεις; Είναι η δική μου κατοικία στη γη. Νησί δροσερό, ανεμόεσσο, με θαλασσινές σπηλιές, κρυφές ακτές και κύματα που νανουρίζουν. Θα βρεις τη γαλήνη σου, φίλε μου. Οι Λημνιοί με αγαπούν, αλλά —για να λέμε την αλήθεια— σε σένα έχουν μια ιδιαίτερη αδυναμία. Είναι άνθρωποι που ξέρουν να... κοιμούνται!
Ο Ύπνος σήκωσε τα φρύδια. Ένα νησί μόνο για καλοκαίρι; Δροσιά, άνεμος, θάλασσες και ιερή τεμπελιά; Του φάνηκε ιδανικό.
Και έτσι, από τις μέρες του αρχαίου κόσμου, λέγεται πως ο θεός Ύπνος περνά τα καλοκαίρια του στη Λήμνο, κοιμώμενος στις σκιερές χαράδρες της Μύρινας με θέα τον Άθω, το ιερό άβατο της Αρτέμιδος, βουτώντας στον ήσυχο όρμο της Ηφαιστίας, και κάνοντας σιέστα στις αλυκές, στην χορταρολίμνη παρέα με τα φλαμίνγκο. Not bad at all 😁
Η απόφαση πάρθηκε. Και ο Θεός Ύπνος ήρθε να κατοικήσει μαζί με τον Ήφαιστο ανάμεσα στους θνητούς της Λήμνου. Η παρουσία του θεού άλλαξε τους ρυθμούς του νησιού: ακόμα και σήμερα, στις πιο καυτές ώρες της μέρας, η Λήμνος βυθίζεται σε μια μαγική σιγή. Τα τζιτζίκια ψιθυρίζουν σαν ρολόγια ονείρου, οι άνθρωποι κλείνουν παντζούρια και καρδιές, και το μεσημεριανό ύπνος είναι σχεδόν υποχρεωτικός.
Οι παλιοί λένε πως, αν κοιμηθείς στο νησί εκείνη την ώρα, ο ίδιος ο Ύπνος περνά απαλά από δίπλα σου και σου αφήνει ένα όνειρο στα χείλη — κάτι δροσερό, κάτι με αλάτι και ανεμόεσσες θύμησες.
Κι όταν φυσούν τα μελτέμια, δεν είναι μόνο οι θάλασσες που χαίρονται. Είναι και ο Ύπνος που αναστενάζει γλυκά, σκεπασμένος με ένα σεντόνι από αρμύρα και παύση.
Υ.Γ. Αν νυστάξεις στη Λήμνο, άφησέ τον να σε πάρει. Δεν είναι κόπωση· είναι μυθική ευλογία. Δοκιμάστε το 🙏
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου