Αφορμής δοθείσης συνάντησης με ένα θηλυκό γαιδαράκο (είδος υπό εξαφάνιση), στην Φισίνη της Λήμνου.
📜 Πρωτότυπη σύγχρονη μυθοπλασία, με στοιχεία ευφυολογήματος, κατά τα πρότυπα του Λουκιανού του Σύρου.
Στην ηφαιστειακή πολιτεία της Ηφαιστείας, εκεί όπου οι πέτρες διατηρούν ακόμα μνήμη από το πρώτο πυρ και το έδαφος αχνίζει σαν νά ’χει ψυχή, ο Ήφαιστος, θεός της φωτιάς και της τέχνης, ανηφορίζει με κόπο την πλαγιά. Καβάλα στον γάιδαρο του – το χαριτωμένο αυτό τετράποδο, ταπεινό αλλά ανθεκτικό, πιστό και ακούραστο συνοδοιπόρο – κρατά τις λαβίδες στο ένα χέρι, τη σφύρα στο άλλο, κι έχει το αμόνι του δεμένο πάνω στο σαμάρι, όπως άλλοι κουβαλούν θυμιατήρια ή οβολούς.
Ο όνος του δεν είναι ένα απλό ζώο μεταφοράς. Είναι προέκταση της δύναμής του – αυτός που τον μεταφέρει στο κακοτράχαλο και ηφαιστειογενές τοπίο της Λήμνου, εκεί όπου η σιγή του τοπίου σμιλεύεται από τη φωτιά. Ούτε αετός, ούτε λιοντάρι· αλλά ο γάιδαρος, με το σταθερό του βήμα και το ανεπιτήδευτο ήθος, είναι άξιος να κουβαλά όχι μόνο τα σύνεργα της μεταλλουργικής τέχνης, αλλά και μυστικά.
Καθώς ο ήλιος πυρώνει όπως το μέταλλο στον ορίζοντα, ο Ήφαιστος σηκώνει το βλέμμα και βλέπει τα αμπέλια να πρασινίζουν τον λόφο. Η άμπελος βρίσκει στην Λήμνο έδαφος πρόσφορο και εύφορο. Ο θεός του πυρός και της μεταλλουργίας σκέφτεται να προσκαλέσει τον θεό της χαράς, του οίνου και της έκστασης στη Λήμνο, να μυήσει τους γιους του, τους Κάβειρους, και τους κατοίκους του νησιού στην αμπελουργική τέχνη.
📌 Ήφαιστος:
Διόνυσε! Έλα στη Λήμνο, γη ηφαιστειακή και φιλοξενούσα! Εδώ, η λάβα μου δίνει καρπούς, και οι γκρίζες πλαγιές γεννούν σταφύλια. Αν ο κόσμος είναι κάμινος, εγώ σου στρώνω τον πιο μεθυστικό φούρνο.
Λίγο αργότερα, με τραγούδι και τσαλαπατήματα, φτάνει ο Διόνυσος – θεός του οίνου, των οργίων και της αστείρευτης έμπνευσης. Ντυμένος με κισσούς και αμπελόφυλλα, φέρνει μαζί του έναν ασκό και δυο σατύρους σε εκστατικό και οργιαστικό χορό.
📌 Διόνυσος:
Ήφαιστε, κουτσαίνεις ακόμα· αλλά πώς να μη σε αγαπήσω, αφού μέχρι και γάιδαρο εξημέρωσες για να σε πάει εκεί που ούτε θεός δεν τολμά; Τι έχουμε εδώ; Λιβάδι με αμπέλια, γαϊδούρι μεταφορέα και θεό μεταλλουργό που μετατρέπεται σε γεωργό!
📌 Ήφαιστος (χαμογελώντας και κτυπώντας ελαφρά τη σφύρα στο γόνατο):
Ούτε γεωργός, ούτε αμπελουργός· τεχνίτης πάντα. Όπως μαλάσσω τον σίδηρο, έτσι και το χώμα μου μεταστρέφεται – από στείρο γίνεται έφορο. Κι εσύ, φίλε των παθών, μπορείς να βγάλεις χυμό εκεί που άλλοι βλέπουν μονάχα πέτρα.
📌 Διόνυσος:
Το λες και με καλείς λοιπόν: να κάνω τον γάιδαρό μου ιερό, να γεμίσω τα πανέρια του με σταφύλια και να ξεκινήσω πομπές στους ηφαιστειακούς δρόμους;
Ο γάιδαρος, ήρεμος αλλά πανέτοιμος, γυρνά το κεφάλι του και ρουθουνίζει. Ο Διόνυσος σκύβει και τον χαϊδεύει γελώντας.
📌 Διόνυσος:
Εσύ, φίλε μου, από σήμερα είσαι το σύμβολό μου. Γιατί αντέχεις, μεταφέρεις, και μες στην απλότητά σου κρύβεις την αγριότητα και τη σοφία της φύσης. Στις βακχικές μου τελετές, θα σε συνοδεύουν τύμπανα και θυμιάματα!
📌 Ήφαιστος:
Ναι! Και κάτι ακόμη. Οι γιοί μου, οι Κάβειροι, παρακολουθούν. Μικροί θεοί του πυρός, με μυαλά κοφτερά σαν λεπίδες. Θέλω να δουν πώς ο χυμός γίνεται οίνος· πώς η τέχνη σου είναι αδελφή της δικής μου.
Γυρνά προς το σπήλαιο και καλεί με φωνή που πάλλεται σαν χάλκινο τύμπανο:
📌 Ήφαιστος:
Κάβειροι! Τέκνα μου, πλησιάστε! Σήμερα δε σφυρηλατούμε μέταλλα, αλλά ψυχές!
Μέσα από τον καπνό αναδύονται τρεις μορφές με μαύρα μάτια και λαμπερά μέτωπα. Φορούν ποδιές από ηφαιστειακό ύφασμα και κρατούν σκαλισμένα κύπελλα.
📌 Πυροφόρος - Πρώτος Κάβειρος:
Τι είναι τούτος ο χυμός που μυρίζει σαν λάβα, αλλά δεν καίει;
📌 Λαβαφέρων - Δεύτερος Κάβειρος:
Μήπως πρόκειται για κάποιον χρυσό που ρέει και μεθά;
📌 Θέρμος- Τρίτος Κάβειρος:
Ή για μετάλλευμα της ψυχής που γίνεται φλόγα χωρίς να φλογίζει;
📌 Διόνυσος:
Ακριβώς. Ο οίνος είναι φωτιά που πίνεται. Όπως το μέταλλο λιώνει και γίνεται όπλο ή στολίδι, έτσι και ο οίνος μεταμορφώνει τον νου: τον ανοίγει, τον χαλαρώνει, τον γλυκαίνει. Και σε όποιον έχει νου που ωρά, αποκαλύπτει αλήθειες.
📌 Πυροφόρος, Κάβειρος:
Άρα, πατέρα, ο οίνος είναι ο χρυσός του σταφυλιού.
📌 Λαβαφέρων ,Κάβειρος:
Και η ζύμωση, η κάμινος της φύσης.
📌 Θέρμος- Κάβειρος:
Κι εμείς; Θα φτιάξουμε κύλικες όχι μόνο από μέταλλο, αλλά από σοφία. Γιατί κάθε κρασί, όταν το πίνεις με Νου, είναι μυστήριο.
Έτσι, στη Λήμνο, τη νήσο της φωτιάς και της μετάλλαξης, γεννήθηκε ένας μύθος.
Ο Ήφαιστος κάλεσε τον Διόνυσο· ο Διόνυσος έφερε τον οίνο· και οι Κάβειροι, τέκνα της μεταστοιχείωσης, έμαθαν πως:
> το σταφύλι γίνεται οίνος όπως το μέταλλο γίνεται χρυσός· η ύλη μεταμορφώνεται όπως και ο άνθρωπος, όταν του δοθεί πνοή και πνεύμα· και πως, στην καρδιά της κάμινού, ο νους που ωρά βλέπει τον θεό.
Από τότε, λένε, όποιος πίνει κρασί από κύλικα σκαλισμένη απ’ τους Κάβειρους, μπορεί – έστω για λίγο – να αισθανθεί την ύλη να γίνεται φλόγα, και τη φλόγα να γίνεται φως. Και αν κάπου δει έναν γάιδαρο να στέκει ήσυχος με πανέρια σταφύλια στην πλάτη, ας του υποκλιθεί – γιατί ίσως μεταφέρει κάτι ιερό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου