Είσαι η σταγόνα της βροχής, που έχεις ήδη ξεκινήσει το ταξίδι σου προς τη γη. Χαίρεσαι, λυπάσαι, πονάς, ελπίζεις, φοβάσαι. Ο τελικός προορισμός σου, αυτός που δεν μπορείς να αποφύγεις, είναι η ένωσή σου με τον ωκεανό. Από εκεί προήλθες, έγινες σύννεφο, σταγόνα βροχής, και εκεί θα καταλήξεις.
Όλες οι σταγόνες της βροχής φτάνουν στον ίδιο ωκεανό. Τα ονόματα μπορεί να αλλάζουν, αλλά ο ωκεανός είναι ένας. Όταν αγγίξεις το αληθινό φως, όταν νοιώσεις ότι εσύ και ο ωκεανός είστε ένα, εσωτερικά θα νοιώσεις την ανάγκη να μοιραστείς την προσωπική σου εμπειρία.
Με βάση τα παραπάνω ακολουθεί ένας πρωτότυπος σύγχρονος διάλογος, όπως θα μπορούσε ίσως να είχε γίνει μεταξύ του φιλοσόφου Πλωτίνου και του μαθητή του Πορφυρίου:
📌 Πλωτίνος: Ἄκουσέ με, Πορφύριε. Θεωρούμε τη μεταμόρφωση της σταγόνας της βροχής ως παράδειγμα της ψυχής. Όπως η σταγόνα, που ξεκινά από τον απέραντο ωκεανό, γίνεται σύννεφο και τελικά πέφτει στη γη για να ξαναενωθεί με τα νερά απ’ όπου προήλθε, έτσι και η ψυχή πηγάζει από το Ένα, ταξιδεύει στον κόσμο του σώματος και στο τέλος επιστρέφει στην ενότητα με το Ένα.
📌 Πορφύριος: Δάσκαλε, πώς νιώθει η σταγόνα πριν πέσει; Χαρά, λύπη, φόβο, ελπίδα;
📌 Πλωτίνος: Ακριβώς. Η σταγόνα —όπως και η ψυχή— χαίρεται στην προοπτική της πτώσης, λυπάται που απομακρύνεται από το σύννεφο, φοβάται την άβυσσο της πτώσης, και ελπίζει στην ένωση με το φως και τα νερά του ωκεανού.
📌 Πορφύριος: Πώς συνδέεται αυτό με την ανθρώπινη ζωή;
📌 Πλωτίνος: Καθημερινά βρισκόμαστε παγιδευμένοι στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας· όπως οι αλμυρές σταγόνες που γεμίζουν από επιθυμία, δάκρυα και γέλια· προσδοκούμε να μην συντριβούμε, αλλά ταυτόχρονα ψάχνουμε το φως της γνώσης και ποθούμε την αλήθεια.
📌 Πορφύριος: Άρα κάθε σταγόνα είναι εικόνα της ψυχής: πονούσα από τη μελαγχολία, χαρούμενη από την ελπίδα, φοβισμένη από την απώλεια, και ελπιδοφόρα για την ένωση.
📌 Πλωτίνος: Ακριβώς. Κάθε ένας από εμάς καλείται σε ένα εσωτερικό ταξίδι, με τελικό στόχο να συνειδητοποιήσει πως «δεν είμαι μια ανεξάρτητη σταγόνα· υπάρχω μέσα στον ωκεανό».
📌 Πορφύριος: Όπως η σταγόνα δεν καταστρέφεται από την πτώση αλλά ξεφαντώνει στην ένωση με τη θάλασσα, έτσι και η ψυχή πρέπει να ανοίξει τις πύλες των αρετών της για να επανενωθεί με το Πάν;
📌 Πλωτίνος: Σωστά. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε κάπου διαφορετικά· είμαστε ήδη στην ένωση. Χρειάζεται μόνο να αφαιρέσουμε τα εμπόδια, όπως η σταγόνα διαπερνά το ατμοσφαιρικό πέπλο για να πέσει στη θάλασσα.
📌Πορφύριος: Τι μένει λοιπόν, δάσκαλε;
📌 Πλωτίνος: Να αποβάλλεις τα περιττά, να καλλιεργήσεις καθαρή σκέψη και να μην φοβάσαι την πτώση· γιατί η πτώση είναι η ένωση.
📌 Πορφύριος: Σε ευχαριστώ, δάσκαλε .Η σταγόνα όντως υμνεί με μεγαλοπρέπεια την αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου