2012 αλήθειες και ψέματα...

Με αφορμή την ταινία 2012 που «σπάει» ταμεία, θα κάνω μία μικρή αναφορά τόσο στις εσχατολογίες αναφορές που από αρχαιοτάτων χρόνων, έβρισκαν πρόσφορο έδαφος σε όλες τις κοινωνίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, όσο και στους λόγους που προκάλεσαν όλο αυτόν τον θόρυβο γύρω από το έτος 2012. Για να αντιπαρέλθουμε στην εκστρατεία εκφοβισμού που βασίζεται σε προβλέψεις και δεισιδαιμονίες άλλων εποχών, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε τον τρόπο σκέψης αλλά και δράσης των αρχαίων πολιτισμών - τηρουμένων των αναλογιών - , από όπου και προέρχονται (παραποιούμενα) αυτά τα σενάρια καταστροφολογίας. Και αυτό διότι για άλλη μία φορά αποδεικνύεται πως η άγνοια της ιστορίας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την δημιουργία κλίματος φόβου.

Οι φοβισμένοι άνθρωποι, χειραγωγούνται εύκολα, γίνονται υποταγμένοι άνθρωποι, έτοιμοι να δεχτούν τις αποφάσεις άλλων, πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει σε μία εποχή κρίσης, πού όλα είναι συγκεχυμένα.

Οι αναφορές για το τέλους του κόσμου, σχετίζονταν στο παρελθόν με θεολογικά δόγματα, που υποστήριζαν συνήθως, πως μόνο κάποιοι «επίλεκτοι πιστοί» θα σωθούν από την οργή του Θεού, και την κρίση που αυτός θα επιφέρει. Αυτοί που θα κριθούν, θα εισέλθουν συνήθως στον παράδεισο, ανάλογα με το εσχατολογικό πλαίσιο του κάθε θρησκευτικού δόγματος.

Στον Χριστιανισμό για παράδειγμα, το τέλος του κόσμου έχει προβλεφθεί δεκάδες φορές, από τους πρώτους ήδη αιώνες της χριστιανικής εποχής.
Ψευδοπροφήτες Εκκλησιαστικοί ηγέτες αλλά και διάφορες χριστιανικές ομάδες (αιρέσεις) έκαναν λόγο για το επικείμενο τέλος, ερμηνεύοντας τις Γραφές κατά το δοκούν (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), για τον ερχομό του Αντίχριστου και την Δευτέρα Παρουσία.

Έκτοτε πολλές φορές έχει «προβλεφθεί» το τέλος και η συντέλεια του κόσμου, ή οποία όμως εφόσον διαβάζετε το παρόν κείμενο, προφανώς δεν έχει συμβεί. Κάποιοι από προαναφερθέντες υπολογισμούς, υπεδείκνυαν ως τέλος του κόσμου το έτος 202, ενώ τον 3ο αιώνα, προτάθηκε ως ημερομηνία της συντέλειας του κόσμου το 500. Μία ημερομηνία στην οποία κατέληξε ο επίσκοπος Ρώμης Ιππόλυτος, βασιζόμενος στην ερμηνεία της προφητείας του Δανιήλ, υπολογίζοντας ότι το τέλος θα έρθει στη συμπλήρωση των 6.000 ετών από καταβολής κόσμου, η οποία είχε λάβει χώρα 5.500 έτη προ Χριστού.

Κάποιοι άλλοι θεώρησαν πως το τέλος του κόσμου θα ερχόταν 1.000 χρόνια ακριβώς μετά τη γέννηση του Χριστού, που συνέπιπτε με το έτος 1.000 μ.Χ. ή με την ανάσταση του, τριάντα τρία χρόνια αργότερα, το 1033 μ.Χ. Στο Βυζάντιο θεωρούσαν ότι το τέλος του κόσμου θα επέλθει με την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Το σημαντικότερο ίσως εσχατολογικό προφητικό κείμενο είναι η αποκάλυψη του Ιωάννη, ένα από τα 27 βιβλία της Καινής διαθήκης που γράφτηκε το 96 μ.χ στην Πάτμο. 

Από τις σύγχρονες «αιρέσεις», οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν προβλέψει ίσως τις περισσότερες φορές την επερχόμενη Δευτέρα παρουσία. Η πρώτη ήταν το 1914, χρονολογία που προέκυψε από την ερμηνεία που έδιναν οι ίδιοι στο 4ο κεφάλαιο του Δανιήλ. Αφού δεν ήρθε τότε, ξανα προφήτευσαν το τέλος στα 1914, το 1925, το 1975, το 1994, κλπ. Η επόμενη ημερομηνία για την Δευτέρα Παρουσία τοποθετείτε το 4000 μΧ.

Στον Ιουδαϊσμό το τέλος του κόσμου θα σημάνουν τραγικά γεγονότα που θα ανατρέψουν την παλαιά παγκόσμια τάξη, δημιουργώντας μια νέα τάξη στην οποία ο Θεός θα αναγνωρίζεται ως απόλυτος κυρίαρχος σε όλη την κτίση.
Στο Ισλάμ (όπως και στις άλλες θρησκείες της σημιτικής παράδοσης) γίνεται λόγος για σωματική ανάσταση των νεκρών, την εκπλήρωση του Θείου σχεδίου για την δημιουργία, και την αθανασία της ανθρώπινης ψυχής. Ο δίκαιος ανταμείβεται με τις απολαύσεις του Παραδείσου ενώ ο φαύλος τιμωρείται στην Κόλαση.

Οι Ινδουιστές και οι Βουδιστές πιστεύουν σε έναν κύκλο δημιουργίας και καταστροφής, του οποίου η τρέχουσα εποχή αντιπροσωπεύει μόνο το τελευταίο βήμα. Στον Ινδουισμό διακηρύσσεται πως μετά την στροφή του κόσμου προς τη διαστροφή, την πλεονεξία, ο κόσμος θα περιέλθει στο χάος και την εξαθλίωση. Αυτή η κατάσταση θα αναστραφεί από την εμφάνιση μίας ενσαρκωμένης εκδήλωσης της θεότητας, (Αβατάρ) που θα καθιερώσει την χρυσή εποχή.
Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρξαν αντίστοιχες εσχατολογίες αναφορές, εκτός ίσως τις αναφορές του Ησιόδου περί των πέντε ανθρώπινων γενών. 

Στο πρώτο γένος το χρυσό, κυριαρχούσε ο Κρόνος, οι άνθρωποι ζούσαν σαν Θεοί, δίχως πόνο και κόπο. Ζούσαν ειρηνικά ενώ άφθονοι καρποί και αγαθά υπήρχαν παντού. Δεν γερνούσαν και δεν πέθαιναν, απλώς τους έπαιρνε ο ύπνος. Το καλό κυριαρχούσε παντού, ενώ το κακό δεν υπήρχε. Όταν κυριάρχησε ο Δίας, το πρώτο γένος ανθρώπων βυθίστηκε στην γη, όπως και οι δημιουργοί του, έτσι έφτιαξε ένα δεύτερο γένος ανθρώπων, το αργυρό, το οποίο όμως ήταν πολύ κατώτερο του πρώτου, τόσο στο σώμα, όσο και στην ψυχή. Δεν τιμούσαν τους θεούς όπως έπρεπε, ζούσαν λιγότερο, και γνώρισαν τον πόνο. Ο Δίας οργισμένος εξαφάνισε και αυτό το γένος των ανθρώπων στα έγκατα της γης (ονομάστηκαν υπόγειοι μάκαρες).

Κατόπιν, ο Δίας δημιούργησε ένα τρίτο γένος ανθρώπων, το χάλκινο. Το φοβερό γένος των γιγάντων, είχαν τεράστια δύναμη, αλλά ήταν τόσο βίαιοι που εξαφανίστηκαν μόνοι τους στα βάθη του Άδη. Στην συνέχεια ο Δίας δημιούργησε το τέταρτο θειικό γένος των ηρώων. (Τέτοιο ήταν και το γένος των ηρώων του Τρωικού πολέμου). Οι άνθρωποι αυτού του γένους ήταν καλύτεροι και δικαιότεροι.

Όταν πέθαιναν πήγαιναν στο νησί των μακάρων που το κυβερνά ο Κρόνος. Τέλος υπήρξε και το πέμπτο γένος, το σιδερένιο, στο οποίο ζούσε ο Ησίοδος, αλλά και εμείς. Κατά την διάρκεια αυτού του σιδερένιου γένους , η Δίκη θα αποχωρίσει απο τον κόσμο των θνητών, ενώ η Νέμεσις και η Αιδώς θα μας εγκαταλείψουν, αφήνοντας σιγά - σιγά και το πέμπτο γένος να αφανιστεί. Επανερχόμενοι στο σήμερα, η δημοφιλέστερη και πιο πρόσφατη «εσχατολογική» ημερομηνία ήταν το 2.000, αλλά ευτυχώς την...ξεπεράσαμε.



Αφού λοιπόν ξεπεράσαμε το 2000, κάποιοι συνδύασαν διάφορα σενάρια καταστροφής του πλανήτη, με το ημερολόγιο των Μάγια, και το έτος 2012, όταν και σύμφωνα με αυτό, κλείνει ένας κύκλος. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να κάνουμε μία μικρή αναφορά, σε σχέση με τα ημερολόγια των αρχαίων πολιτισμών.

Η ανάγκη μέτρησης του χρόνου και της εναλλαγής των εποχών δημιουργήθηκε από την στιγμή που άρχισε η καλλιέργεια της γης, έτσι ώστε να υπάρχουν σταθερές σοδειές. Συνήθως το έργο αυτό επιφορτίστηκαν οι μάγοι και ιερείς του κάθε λαού. Αυτό επιτεύχθηκε δια μέσου της παρατήρησης της περιοδικής κίνησης και της θέσης των ουράνιων σωμάτων, του Ήλιου της Σελήνης, και της Αφροδίτης, που γινόταν το λαμπρότερο αστέρι της αυγής κάθε 584 ημέρες, στον Ουράνιο θόλο. (Βάση του χειμερινού και του θερινού ηλιοστασίου, δημιουργήθηκαν οι μυθολογικές αναφορές των λαών σε σχέση με τα φυσικά φαινόμενα, και οργανώθηκαν οι γεωργικές εργασίες, και οι θρησκευτικές τελετές).

Τα σημερινά επιτεύγματα της επιστήμης έχουν την αφετηρία τους στην παρατήρηση των ουρανίων σωμάτων, κατά την αρχαιότητα. Χρειάστηκε βέβαια ο διαχωρισμός τους από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, για να γίνουν επιστήμη, κάτι που επιτεύχθηκε στην Ελλάδα του 5ου αιώνα π.Χ.

Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη (που δεν σημαίνει πως είναι και η σωστή), οι πρώτοι που κατέγραψαν τις κινήσεις του Ήλιου της Σελήνης και της Αφροδίτης, ήταν οι ιερείς των Βαβυλωνίων, περίπου 5000 χρόνια πριν από σήμερα.

Παρατηρώντας τις φάσεις της σελήνης αλλά και την συχνότητα της εμφάνισης, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ανάμεσα σε δύο χειμερινά ηλιοστάσια (έναν χρόνο) μεσολαβούσαν 12 σεληνιακοί μήνες, οι οποίοι αποτελούνταν από περίπου 30 ημέρες. Λόγω ακριβώς του γεγονότος πώς δεν μπορούσε να υπάρξει ακριβής μέτρηση του χρόνου βάση της σελήνης, θεσπίστηκαν διάφορα ημερολόγια ανά τον πλανήτη. Το ημερολόγιο των Βαβυλώνιων περιελάμβανε 12 μήνες οι οποίοι είχαν 29 και 30 ημέρες, εναλλάξ. (354 ημέρες σχέση με την πραγματική των 365 ημερών).

Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν επίσης σεληνιακό ημερολόγιο, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι μήνες είχαν 30 ημέρες, άρα το έτος 360. Όταν αντιλήφθηκαν το σφάλμα, πρόσθεσαν πέντε ημέρες στον τελευταίο μήνα - τις λεγόμενες «επαγόμενες» -, φθάνοντας σε έτος 365 ημερών. Η απόκλιση αυτή στα Ελληνιστικά χρόνια ανάγκασε τον Πτολεμαίο Γ´ το 238 π.Χ., να επανεξετάσει το ημερολόγιο, με αποτέλεσμα να προστίθεται μία ακόμη «επαγόμενη ημέρα» κάθε τέσσερα χρόνια. (Αλεξανδρινό Ημερολόγιο, που ακολουθούν ακόμη και σήμερα η Κοπτική και η Αιθιοπική Εκκλησία).

Στην Ρωμαϊκή εποχή ο Ιούλιος Καίσαρας διόρθωσε το ημερολόγιο βάση του Ιουλιανού Ημερολογίου των 365,25 ημερών, που έχανε μόνο μία ημέρα ανά αιώνα. Οι χαμένες συσσωρευμένες ημέρες όμως πάλι δημιούργησαν πρόβλημα, έτσι τον 15ο αιώνα μ.χ ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ´ φρόντισε να το ξαναδιορθώσει, ορίζοντας ότι τα χρόνια που λήγουν σε -00 δεν θα είναι δίσεκτα. Πρόκειται για το Γρηγοριανό Ημερολόγιο που ακολουθούμε σήμερα, με λάθος μίας ημέρας ανά 3.300 έτη.

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην Αμερική ο άγνωστος (;) τότε πολιτισμός των Μαγια (ακμή του πολιτισμού τους τον 8ο αιώνα μ.χ), είχε εξελίξει περισσότερο το ημερολόγιο.

Οι Μάγια είχαν κυκλική αντίληψη του χρόνου , πιστεύοντας παράλληλα πως τα πάντα επαναλαμβάνονται. Για την μέτρηση του χρόνου είχαν αναπτύξει πολύπλοκα συστήματα, βασιζόμενοι σε απίστευτης ακρίβειας αστρονομικές μελέτες, κάτι που δεν έχουμε στα σημερινά ημερολόγια. (Έφθαναν σε απώλεια μόνο μίας ημέρας ανά 6000 χρόνια). Οι ιερείς των Μάγιας υπήρξαν εξαίρετοι παρατηρητές των αστρικών κινήσεων, «προφητεύοντας» δια μέσου των κινήσεων τους, το μέλλον.

Οι Μάγια χρησιμοποιούσαν πολλά ημερολόγια, που είχαν - όπως και στους υπόλοιπους αρχαίους πολιτισμούς -, χρησιμότητα στην γεωργία και στον καθορισμό των θρησκευτικών και κοινωνικών γεγονότων.

Τα κυριότερα ημερολόγια σε ταυτόχρονη χρήση ήταν δύο. Το σεληνιακό «ιερό» ημερολόγιο «Tzolkin», που ήταν προσαρμοσμένο στο εικοσαδικό αριθμητικό τους σύστημα, και στον κύκλο σοδειάς. Έτος 260 ημερών, (όσες και οι ημέρες της ανθρώπινης κυοφορίας) , μοιρασμένο σε μήνες των 20 ημερών, άρα 260/20 = 13 μήνες.

Το ηλιακό το «Haab» που ήταν το χρησιμοποιούσε κυρίως η άρχουσα τάξη, για τον καθορισμό της σοδειάς, και αστρονομικών παρατηρήσεων , και περιείχε 365, 2420 ημέρες. Συνδυαζόμενα τα δύο ημερολόγια έφτιαχναν το «Ημερολόγιο του Κύκλου» (ένας κύκλος διαρκούσε 52 Haab περίπου 52 χρόνια).

Όταν έκλεινε ο κύκλος αυτός ήταν η χρονική στιγμή της «ιερής νύχτα», που σήμαινε το κλείσιμο του ημερολογίου και την έναρξη του «νέου έτους». Έσβηναν το «ιερό πυρ» του κεντρικού ναού του Ήλιου προς τιμή του Θεού του ήλιου,τον «Quetzalcoatl», και γιόρταζαν την τελευταία νύχτα του έτους.


Όπως ανακαλύφθηκε επίσης στον κώδικα του Μεξικού (γνωστός ως Grolier) χρησιμοποιούσαν ένα ημερολόγιο που προέβλεπε την εμφάνιση και την απόκρυψη της Αφροδίτης από τον ορατό ουρανό, σε διάστημα 1.352 ετών! Και οι εκπλήξεις για τις γνώσεις τους δεν σταματούν εκεί. Όλοι οι σημαδιακοί αριθμοί των ημερολογίων τους ήταν πολλαπλάσια του «χρυσού» αριθμού «Φ» (1,6180339).

 Για παράδειγμα, ο κύκλος της Αφροδίτης γύρω από τον Ήλιο διαρκεί περίπου 224,695 ημέρες, εκείνος της Γης κάπου 365,240 ημέρες, και ο μεταξύ τους λόγος είναι 224,695/365,240=0,615... δηλαδή ο αριθμός Φ!

Το έτος μηδέν των Μάγια ξεκινούσε στις 13 Αυγούστου 3114 π.χ, βάση της δικής μας χρονολόγησης. Με βάση αυτήν την ημερομηνία χρησιμοποιούσαν επίσης ένα ημερολόγιο πιο μεγάλης διάρκειας, τον «Μεγάλο Κύκλο», ένα ημερολόγιο που διαρκεί 5.126 χρόνια, εφόσον σύμφωνα με τη Κοσμολογία των Μάγια, η Δημιουργία αποτελείται από πέντε Μεγάλους Κύκλους των 5.125 ετών, δηλαδή 25.625 χρόνια.

Σε κάθε κύκλο πίστευαν πως επαναλαμβάνονταν τα ιστορικά γεγονότα του προηγούμενου. Ο μεγαλύτερος τέτοιος κύκλος λεγόταν «baktun». Ο τρέχων «baktun» ξεκίνησε το 3114 π.Χ. και τελειώνει 5126 χρόνια μετά, τον Δεκεμβρίου του 2012. Υπήρχε ακόμα και ο «Γιγάντιος Κύκλος» που διαρκεί περίπου 26.000 χρόνια.

Όλοι οι Ουράνιοι θεοί εμπλέκονταν σε μία συνεχή και κυκλική διαδοχή, με ενδιάμεσα χρονικά διαστήματα από θεό σε θεό.

Σύμφωνα λοιπόν με το ημερολόγιο και την κοσμολογία των Μάγια, (όπως είναι καταγεγραμμένος στον κώδικα της Δρέσδης ) ο Κόσμος τους (του τρέχοντος baktun) στον οποίο ζούμε και εμείς, - εφόσον γίνει η αντίστοιχη προσαρμογή στο δικό μας ημερολόγιο - , θα τελειώσει όταν το χειμερινό ηλιοστάσιο θα ευθυγραμμιστεί με το «Κέντρο» του Γαλαξία μας, (το οποίο τοποθετείται στις 26 μοίρες του αστερισμού του Τοξότη), που αποτελούσε την Πύλη του Κάτω Κόσμου για τους Μάγια, κάτι που θα γίνει τον Δεκέμβρη του 2012..!!!!

Τότε σύμφωνα με απεικονίσεις του κώδικα της Δρέσδης, ο θεός του κατακλυσμού ανοίγει «τις στρόφιγγες» πλημμυρίζοντας τον κόσμο, σε μια ημερομηνία όπου οι περισσότεροι αντιστοιχούν την 21η ή την 22α Δεκεμβρίου (χειμερινό ηλιοστάσιο) του 2012!.

Το ημερολόγιο όμως των Μάγια δεν παύει να υφίσταται στις 21 Δεκεμβρίου του 2012.

Η ημερομηνία αυτή είναι το τέλος της περιόδου μακράς μέτρησης των Μάγιας, αλλά στη συνέχεια αρχίζει και πάλι, κάνοντας λόγω μάλιστα για μια «Χρυσή Εποχή» , μετά τον κατακλυσμό, που προφανώς οι ίδιοι δεν θα μπορέσουν να βιώσουν εφόσον ως λαός έχει εξαφανιστεί.

Στο κλείσιμο του κύκλου των Μάγια προστέθηκαν από συγγραφείς και κάποια αστρολογικά και αστρονομικά στοιχεία, που κάνουν λόγο για συζυγία όλων των πλανητών και ευθυγράμμιση του Ήλιου με το κέντρο του Γαλαξία για πρώτη φορά μετά από 26.000 χρόνια (στις 21 Δεκεμβρίου του 2012), για μεγάλη ηλιακή δραστηριότητα, η οποία θα βρεθεί στο ζενίθ της το 2012, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή των μαγνητικών πόλων της γης, εκρήξεις ηφαιστείων, μαγνητικές καταιγίδες, ακτινοβολία από το διάστημα και άλλα δεινά.

Στα παραπάνω ήρθε να προστεθεί η (επαν;) εμφάνιση του υποτιθέμενου πλανήτη Νιμπίρου, των Αννουνάκι (προερχόμενη από την Μεσσοποταμιακή και Εβραϊκή μυθολογία).

Οι Αννουνάκι κάτοικοι του Νιμπίρου, υποτίθεται ότι είναι μια ερπετοειδής φυλή που σύμφωνα με σουμερικές πινακίδες, εγκαταστάθηκαν στον πλανήτη μας χιλιάδες χρόνια πριν. Είναι μια πολεμική φυλή που θέλει να κυριαρχεί στις άλλες φυλές . Το προσωνύμιο τους είναι «οι μεγάλοι» . Οι Αννουνάκι εγκαταστάθηκαν στο παρελθόν στη γη, και με την γενετική μηχανική που διέθεταν δημιούργησαν τον άνθρωπο.



Ο Νίμπιρου, λοιπόν σύμφωνα με κάποιους «συγγραφείς», θα κατευθυνθεί εκ νέου προς τη Γη, κάτι που θα σημάνει το τέλος του πολιτισμού μας, είτε με την σύγκρουση του με την Γη, είτε με την επάνοδο των δυναστών Αννουνάκι, οι οποίοι ήδη ελέγχουν την Γη εδώ και χιλιάδες χρόνια (ζώντας ανάμεσα μας κατέχοντας όλες τις θέσεις κλειδιά..)

Αυτή η καταστροφή είχε προβλεφθεί αρχικά για το Μάιο του 2003, αλλά όταν δεν έγινε τίποτα, η ημερομηνία της καταστροφής μετακινήθηκε στο Δεκέμβριο του 2012.!!!!

Στην Ελλάδα στον Νίμπιρου, και τους εξωγήινους Αννουνάκι, προστέθηκαν οι «καλοί» «ΕΛ», οι «Ε», οι «υποχθόνιοι», οι «επιχθόνιοι», οι εβραϊκής καταγωγής «Νεφελίμ», «Ελοχίμ», και πλείστοι άλλοι....., ανθρωπόμορφοι ή μη...!!!
Η ταινία 2012, βασίζεται στο σενάριο μιας μαγνητικής αντιστροφής των πόλων της γης, (ένα από τα σενάρια καταστροφολογίας που αποδίδεται στο τέλους του μεγάλου κύκλου των Μάγια). Τι γνωρίζουμε λοιπόν για την αναστροφή των μαγνητικών πόλων της Γης; (όχι των γεωγραφικών πόλων).

Οι γήινοι μαγνητικοί πόλοι δεν είναι σταθεροί, αλλά κινούνται γύρω από τους γεωγραφικούς πόλους ( ο βόρειος μαγνητικός πόλος βρίσκεται αυτήν την περίοδο στην καναδική Αρκτική). Κατά την διάρκεια της γήινης ιστορίας των 4,5 δισεκατομμυρίων ετών, οι μαγνητικοί πόλοι έχουν αντιστραφεί αρκετές φορές. Κατά μέσον όρο, υπάρχει μια αντιστροφή σε κάθε 400.000 χρόνια περίπου, αλλά αυτό μεταβάλλεται αρκετά. Από όσα γνωρίζουμε από την επιστήμη, η τελευταία αντιστροφή, έγινε περίπου πριν 780.000 χρόνια την εποχή του Homo erectus.



Πριν όμως συμβεί μια αντιστροφή, το μαγνητικό πεδίο αρχίζει βαθμιαία να γίνεται πιο ασθενές. Με τα στοιχεία που διαθέτουμε σήμερα είναι γεγονός πως το γήινο μαγνητικό πεδίο έχει μειωθεί 10% , τα προηγούμενα 150 χρόνια, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα στο μέλλον να καταρρεύσει, αντιστρέφοντας τους μαγνητικούς πόλους του πλανήτη.

Με αυτό το ρυθμό μείωσης, το μαγνητικό πεδίο θα μπορούσε να εξαφανιστεί σε περίπου 1.500 έως 2.000 χρόνια, αναφέρει ο Jeremy Bloxham του Πανεπιστημίου του Harvard.

Η αντιστροφή συνεπώς είναι μια αργή διαδικασία, η οποία μπορεί να κρατήσει μερικές χιλιάδες χρόνια για να ολοκληρωθεί, κάτι που σίγουρα δεν θα γίνει έως το 2012.

Τα ανθρώπινα όντα επέζησαν των αντιστροφών στο παρελθόν, εντούτοις, μια αντιστροφή των πόλων θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις τόσο στις τεχνολογικές ανθρώπινες δραστηριότητες (επικοινωνίες) έως την σύνθεση της ατμόσφαιρας, λένε οι εμπειρογνώμονες, καθώς η μαγνητόσφαιρα της Γης μας προστατεύει από τις επικίνδυνες εξάρσεις των ηλιακών καταιγίδων και τον ηλιακό άνεμο.
Η ηλιακή δραστηριότητα, ακολουθεί ένα κύκλο, που φτάνει στο μέγιστο του κάθε 11 χρόνια. Όταν η δραστηριότητα βρίσκεται στο μέγιστο του κύκλου, σημειώνονται ηλιακές εκρήξεις που μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα στις επικοινωνίες, αλλά και στην βιόσφαιρα του πλανήτη. Το επόμενο ηλιακό μέγιστο θα παρουσιαστεί μεταξύ 2012-2014, αλλά αναμένεται να είναι μέτριας έντασης, με καμιά διαφορά από προηγούμενους κύκλους, συνεπώς δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Σε σχέση με τις πλανητικές ευθυγραμμίσεις και τις συγκρούσεις με άλλους πλανήτες ή μετεωρίτες, η γη αντιμετώπιζε πάντα προσκρούσεις κομητών και αστεροειδών, αλλά τα επικύνδινα μεγάλα χτυπήματα είναι πολύ σπάνια. Η τελευταία μεγάλη πρόσκρουση έγινε πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, και οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων.

Σήμερα οι αστρονόμοι της NASA έχουν τη δυνατότητα , μέσω της έρευνας «Spaceguard Survey», να εντοπίζουν μεγάλους αστεροειδείς που είναι πιθανόν να προσεγγίσουν τη Γη.

Οι επιστήμονες έχουν ήδη ανακοινώσει ότι δεν υπάρχει κάποιος αστεροειδής που προβλέπεται να χτυπήσει τη Γη το 2012.

Τα περισσότερα σενάρια συνεπώς εμπεριέχουν μία μικρή δόση αλήθειας, με πολύ μεγάλη δόση υπερβολής, όσον αναφορά τους κινδύνους που διατρέχει ο πλανήτης μας, για μεγαλύτερες ή μικρότερες καταστροφές. Η κοσμική εξέλιξη και οι κοσμικές ή πλανητικές ανακατατάξεις, σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν αφορούν σε καμία περίπτωση την προσωπική μας αίσθηση του εξαιρετικά περιορισμένου ανθρώπινου χωροχρόνου, πόσο μάλλον προφητείες και προβλέψεις.

Ο μόνος πραγματικός  κίνδυνος που απειλεί την ανθρωπότητα όπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει, είναι η ανεξέλεγκτη ανθρώπινη δραστηριότητα που επιβαρύνει ανεπανόρθωτα την βιόσφαιρα του πλανήτη, επιταχύνοντας τις καταστροφικές φυσικές διαδικασίες.

Εξαιτίας της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής λόγω της εγληματικής ανθρώπινης δραστηριότητας, η φυσική ικανότητα της Γης να απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα μειώνεται, με αποτέλεσμα η παγκόσμια θερμοκρασία να είναι πιθανό να αυξηθεί έως και 6° C μέχρι το τέλος του αιώνα.

Την στιγμή που οποιαδήποτε αύξηση άνω των 2 βαθμών Κελσίου σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα, κρίνεται ασφαλώς καταστροφική για την ανθρωπότητα και ολόκληρο το φυσικό περιβάλλον. (Αν η θερμοκρασία αυξηθεί μεταξύ των 0,5 και 2 βαθμών ως το 2050, είναι πιθανό η στάθμη της θάλασσας να ανέβει κατά μισό μέτρο).

Στην ακραία περίπτωση που η αύξηση φτάσει τους έξι βαθμούς, τότε ίσως οι απόγονοί μας δουν συνθήκες που ο πλανήτης δεν έχει δει εδώ και 100 εκατομμύρια χρόνια, όπως τροπικά δάση κοντά στους πόλους και απέραντες έρημους που θα φτάνουν ως την Κεντρική Ευρώπη… Υπό αυτό το πρίσμα η διάσκεψη της Κοπεγχάγης θα είναι η τελευταία μας ευκαιρία για να σταθεροποιηθεί το κλίμα σε 2° C πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα με ένα ομαλό και οργανωμένο τρόπο.

Καλούμαστε λοιπόν να αφήσουμε πίσω τις δεισιδαιμονίες άλλων εποχών, και να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας τόσο με τον ίδιο μας τον ευατό, όσο και με την φύση, όχι μόνο διότι αυτό είναι αναγκαίο για την συνέχιση της ζωής στον πλανήτη, αλλά διότι θα πρέπει να αναπτύξουμε συστημικά μοντέλα ανάπτυξης, στα οποία γνώμονας θα είναι η δημιουργία και όχι η καταστροφή.

Η εποχή μας όπως και το μεταίχμιο κάθε εποχής, είναι μία κρίσιμη εποχή, μία εποχή αστάθειας και αλλαγών. Τα μέλλον είναι ανοικτό. Μπορούμε είτε να βυθιστούμε στο χάος και την καταστροφή βάση αποκλειστικά των δικών μας σωστών ή λάθος επιλογών, είτε να κατευθυνθούμε προς ένα καλύτερο και βιώσιμο κόσμο.

Η επιλογή ανάμεσα στην εξαφάνιση ή την εξέλιξη είναι πρωτίστως δική μας επιλογή.

Είναι ξεκάθαρο πλέον , πως ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται ο κόσμος μας έχει την δική του λογική, τόσο σε μακροκοσμικό, όσο και σε μικροκοσμικό επίπεδο (κοσμικό/φυσικό/κοινωνικό), με χαρακτηριστικό γνώρισμα την εναλλαγή περιόδων σχετικής σταθερότητας με περιόδους αυξανόμενης και τελικά κρίσιμης αστάθειας.

Όταν η αστάθεια φτάνει σε κρίσιμο σημείο, το σύστημα είτε καταρρέει είτε μεταβάλλεται σε μια νέα κατάσταση δυναμικής σταθερότητας. Αυτά τα κρίσιμα σημεία καμπής αποτελούν μακρομεταστροφές που συμπαρασύρουν το σύνολο των ανθρώπινων κοινωνιών.

Αυτή είναι η χρονική στιγμή, το κομβικό εκείνο σημείο, που κινδυνεύει άμεσα η κοινωνική και η πλανητική ισορροπία, λόγω του μοντέλου ανάπτυξης των σύγχρονων κοινωνιών.

Ίσως θα ήταν πιο συνετό λοιπόν, να ασχοληθούμε με τα πραγματικά προβλήματα των καιρών, αναζητώντας τρόπους σκέψης και δράσης που θα μας οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο, κατανοώντας την πραγματική θέση του ανθρώπου στον πλανήτη, δημιουργώντας αναχώματα μέσα από την γνώση, ενάντια σε όσους εκείνους που για λόγους προσπάθειας υποταγής συνειδήσεων, αποπροσανατολισμού, αλλά και πλουτισμού, πουλάνε ελπίδες ή σπέρνουν το φόβο στην ψυχή των ανθρώπων.
.Πηγές:

Η συντέλεια των Μάγιας συναντά την υπερθέρμανση έκπληξη της NASA ΤΑΣΟΣ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ . Εφημερίδα το Βήμα, Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008.
Δανέζης-Θεοδωσίου "Η Οδύσσεια των ημερολογίων: Αναζητώντας τις Ρίζες της γνώσης".
Η φυσική στο διαδύκτιο. www.physics4u.gr/blog (Επιλογή άρθρων) http://www.physics4u.gr/blog/?p=1253 , http://www.physics4u.gr/articles/2008/2012.html , http://www.physics4u.gr/news/2008/scnews3313.html , http://www.physics4u.gr/news/2003/scnews1205.html

Κρίση, Τεχνικές προπαγάνδας και χειραγώγησης...

«Γεννηθήκαμε σε μια εποχή, που όλα τελειώνουν..»

εφηβικό σύνθημα
.

Όπως  αποδυκνείεται είναι πλέον προφανές πως στην παρούσα χρονική περίοδο, οι ανθρώπινες κοινωνίες βρίσκονται αντιμέτωπες με μία σειρά από κρίσεις. Οι κρίσεις αυτές εκδηλώνονται ποικιλοτρόπως, εφόσον διαπιστώνονται τραγικές αντιφάσεις τόσο στο υπάρχον σύστημα διαχείρισης του πλανήτη, όσο και του τρόπου δόμησης και διαχείρισης των ανθρώπινων κοινωνιών.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεχνολογική πρόοδο που έχει επιτευχθεί, καθώς αυτή την στιγμή η ανθρωπότητα διαχειρίζεται το μεγαλύτερο γνωσιολογικό και τεχνολογικό κεφάλαιο στην ιστορία της.  Σίγουρα όμως μπορεί να αμφισβητηθεί η «ευημερία» της ανθρωπότητας, καθώς τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού εξακολουθούν να μαστίζονται από τις αρρώστιες και τον υποσιτισμό (Εάν ο τρίτος κόσμος αποκτούσε το δικά μας βιοτικό επίπεδο η ζωή στον πλανήτη θα λάμβανε τέλος). 

 .

Αλλά και στις ανεπτυγμένες χώρες, ενώ το βιοτικό επίπεδο έχει βελτιωθεί εξαιρετικά, ο πληθυσμός μαστίζεται από τις «νέες ασθένειες», όπως η παχυσαρκία, το άγχος, και η κατάθλιψη. Όπως μάλιστα προβλέπεται στα αμέσως επόμενα χρόνια, η κατάθλιψη θα υπερκεράσει όλες τις ασθένειες στον αναπτυγμένο κόσμο.  Όλα αυτά συμβαίνουν στο κατώφλι της 3ης χιλιετίας, την στιγμή που η τεχνολογία αναπτύσσεται ραγδαία, η πληροφορική, η νανοτεχνολογία, και η μοριακή βιολογία έχουν μπει στην ζωή μας. Την στιγμή πού πολιτικά συστήματα και αξίες έχουν καταρρεύσει, η τρομοκρατία και η νέα τάξη πραγμάτων βρίσκονται στην καθημερινή ατζέντα, καθορίζοντας τον τρόπο ζωής μας...

 .
Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και το διαδύκτιο έχουν ανοίξει νέους δρόμους στην πληροφόρηση, ταυτόχρονα όμως ο καταιγισμός των πληροφοριών αναιρεί την πραγματική αντίληψη των γεγονότων, έτσι ώστε ο άνθρωπος, αποπροσανατολίζεται χάνοντας την αίσθηση του χρόνου και του τόπου. Ο χρόνος ο οποίος είναι όλο και πιο συχνά ο μεγάλος απών, εφόσον διατίθεται σχεδόν αποκλειστικά στην εργασία. Δεν υπάρχει πια χρόνος για την οικογένεια, την διασκέδαση, την προσωπική πνευματική ανάπτυξη. Τα πάντα κινούνται σε ρυθμούς fast food, στερούμενων ουσίας, και κάλυψη επιφανειακών και πρόσκαιρων αναγκών.

Αναγκών οι οποίες σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, δημιουργούνται βάση προτύπων συμπεριφοράς και κατανάλωσης , τα οποία είναι ίδια για όλους του ανθρώπους, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ο κακώς εννοούμενος ευημερισμός, έλαβε τον χαρακτήρα του μιμητισμού, και της ισοπέδωσης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και αναγκών του κάθε ατόμου.  Δίχως να γνωρίζουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι αναζητούμε στο μαγικό ταξίδι της ζωής, αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, όχι βάση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών μας, που βασίζονται στα γονίδια μας και σε επίκτητες συνιστώσες που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, οικογένεια, εκπαίδευση, έθνος, αλλά στην αυτοπραγμάτωση που αυτοεπιβεβαίωνεται ως κατανάλωση, και την προβολή παγκοσμιοποιημένων προτύπων υποκουλτούρας που αφορούν τον σύγχρονο τρόπο ζωής της μόδας και του θεάματος.

Και στο παρελθόν ενεργούσαν ταυτόχρονα στις κοινωνίες, διάφορες παραδόσεις και πολιτιστικά πρότυπα, διαμορφώνοντας κάποια στιγμή ένα κυρίαρχο πολιτισμικό πρότυπο. Για πρώτη φορά όμως έχει επικρατήσει ένας μηδενιστικός τύπος παγκοσμιοποιημένου πολίτη, όπου η κατανάλωση γίνεται αξία, και οι αξίες γίνονται καταναλωτικά αγαθά. Ακολουθούμε πολιτισμικά εδραιωμένους τύπους ταυτότητας και κουλτούρας, που μας οδηγούν σε μηχανικές συμπεριφορές κατανάλωσης. (1)

Το σύνθημα που χαρακτηρίζει έναν τέτοιο τρόπο ζωής είναι το: «Δούλεψε, αγόρασε, κατανάλωσε, πέθανε....». Βάση της ανθρωποκεντρικής δόμησης των ανθρώπινων κοινωνιών, ο φυσικός κόσμος στερείται νοήματος, ο παθητικός καταναλωτισμός, οι υλικές απολαύσεις και η εξουσία είναι το μόνο επιθυμητό. Σε ένα τέτοιο σύστημα το φυσικό περιβάλλον υποτάσσεται στις ανθρώπινες επιθυμίες και ανάγκες, εφόσον του αναγνωρίζεται μόνο η χρηστική του ιδιότητα..

Ακριβώς εξαιτίας αυτής του γεγονότος, αλλά και της δημογραφικής έκρηξης, της υπερκατανάλωσης, και της ανορθολογικής εκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων του πλανήτη, καταστράφηκε η φυσική πλανητική ισορροπία, αναδεικνύοντας ίσως ως το μείζον πρόβλημα της ανθρωπότητας, την περιβαλλοντική κρίση και την κλιματική αλλαγή. Το σύνθημα που αποτυπώνει εξαιρετικά την περιβαντολογική αυτή απαξίωση, βρίσκεται γραμμένο σε ένα τοίχο στον Πειραιά: «Κάψτε τα δέντρα, φυτέψτε τσιμέντο...». 

Το παράδοξο είναι πως ενώ η βιόσφαιρα καταρρέει, κάτω από το βάρος της τεχνόσφαιρας, η ανθρωπότητα αντί να αναπτύξει την πράσινη ενέργεια, και να αναπτύξει οικολογικούς τρόπους διαχείρισης του περιβάλλοντος, αποκομμένοι προ καιρού από την φύση, αντικαταστήσαμε το φυσικό περιβάλλον με τεχνητό, εγκαταλείποντας σταδιακά την φυσική βιόσφαιρα, για χάρη της τεχνόσφαιρας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο , δια μέσου της τεχνολογίας έχουμε φτιάξει ένα κόσμο τεχνητό, απόλυτα ελεγχόμενο, αφήνοντας στο περιθώριο κάθε μεταφυσική ερμηνεία του κόσμου, καθώς το μόνο αποδεκτό ως αληθές είναι το επιστημονικά και πειραματικά επαληθεύσιμο. (2)

Πρόσφατα όμως όπως και αλλού έχω αναφέρει, τα πειράματα της κβαντικής φυσικής ανέτρεψαν αυτή την θεώρηση, αποδεικνύοντας πως στον μικρόκοσμο της ύλης, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για καθορισμένες οντότητες των υποσωματιδίων με συγκεκριμένες ιδιότητες, όπως ταχύτητα και θέση, αλλά για ένα δυναμικό σύνολο από δυνατότητες, καθώς η φύση τους δεν είναι δεδομένη, αλλά μεταβάλλεται από την αλληλεπίδραση του παρατηρητή και του φαινομένου που παρατηρεί.  Το παραδοξότερο όλων είναι πως το φαινόμενο που ονομάζουμε «σωματίδιο» μετατρέπεται σε κύμα όταν δεν το παρατηρούμε.

Παρόλα αυτά η πρόοδος της τεχνολογίας αναγνωρίζεται έως σήμερα, ως το ανώτατο γνωσιολογικό και ηθικό κριτήριο, υποκαθιστώντας την φιλοσοφία και την θρησκεία, κυριαρχώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ένας «τεχνολογικός μεσσιανισμός», που υποστηρίζει πως η επιστήμη θα μας λύσει όλα τα προβλήματα. Ο άνθρωπος και τα επιτεύγματα του σε ρόλο Θεού. Ο άνθρωπος όμως αδυνατεί να επωμιστεί τα απρόσωπα τεχνολογικά και θεσμικά συστήματα που έχει δημιουργήσει.

Η αναγκαιότητα εξεύρεσης λύσεων κατ’ αυτόν τον τρόπο, για το παρόν και το μέλλον είναι προφανής, καθώς είμαστε αντιμέτωποι με ένα αδιέξοδο, όχι μόνο περιβαλλοντικό και πλανητικό, αλλά και «εσωτερικό», που έχει να κάνει με την ίδια μας την υπόσταση. Και αυτό διότι όπως χαρακτηριστικά είπε ο Γκαίτε:

«Ως ανθρώπινα όντα, η μεγαλοσύνη μας δεν έγκειται τόσο στην ικανότητα μας να αλλάξουμε τον κόσμο, όσο να αλλάξουμε τον εαυτό μας…», σε διαφορετική περίπτωση  καταλήγει υποχείριο των παθών του, εφόσον δεν είναι πλέον ικανός να ξεχωρίσει την επιθυμία από το συναίσθημα, και το συναίσθημα από την σκέψη.

Το πραγματικό πρόβλημα των φιλελεύθερων καπιταλιστικών κοινωνιών βρίσκεται στον κυρίαρχο μηδενισμό που έχει επικρατήσει, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο στοχαστής και συγγραφέας Θεόδωρος Ζιάκας. Παντού κυριαρχεί μια καταναλωτική νιρβάνα. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ο φυσικός κόσμος για τους πολλούς δεν έχει νόημα, η βιολογική εξέλιξη είναι συσσώρευση τυχαίων μεταλλάξεων, η ιστορία δεν έχει ειρμό, ο άνθρωπος είναι μόνος στο σύμπαν. Σημασία έχει μόνο το παρόν του.

Στη θέση της άλλοτε πανίσχυρης «προμηθεϊκής» βούλησης για τη δύναμη, που χαρακτήριζε τον άνθρωπο στην ανοδική πλευρά της εξελικτικής του καμπύλης, έχει μείνει μία αγχώδης εσωτερική αναζήτηση νέων, όλο και πιο ηδονικών μορφών αυτοανάλωσης της επιθυμίας. Είναι ένας «ηδονιστικός αυτομηδενισμός». Στο ένα άκρο του πρόκειται για ένα είδος λαιμαργίας, μια ακόρεστη ζήτηση για περισσότερα, όλο και περισσότερα. 

Στο άλλο άκρο είναι ένα κράμα εγκατάλειψης, παραίτησης, δειλίας μπροστά στη δυστυχία και τον θάνατο». Ο μηδενισμός μεταβάλλεται έτσι σε πανδημική ψυχοπαθολογία στον σύγχρονο κόσμο. Είναι ασθένεια κοινωνική. Ασθένεια του πολιτισμού, η οποία δεν επιδέχεται θεσμική αντιμετώπιση. Η θεραπεία της εξαρτάται πλέον από την αλλαγή των θεσμών αλλά από την αλλαγή των ψυχών: από μία μεταφυσική επανάσταση/μεταστροφή. (3)

Υφίσταται συνεπώς μία αντίφαση ως προς την ελευθερία της βούλησης
που έχουν κατακτήσει οι αναπτυγμένες κοινωνίες.(Eκτός από τις ατομικές ελευθερίες που καταστρατηγούνται υπό τον φόβο της τρομοκρατίας).
Και αυτό διότι η ελευθερία της βούλησης έχει ταυτοποιηθεί με την δυνατότητα ικανοποίησης πλασματικών αναγκών, οι οποίες ενισχύονται από το σύστημα, το οποίο προάγει τα καταναλωτικά πρότυπα, γεγονός που ενισχύεται από την απουσία της εσωτερικής ελευθερίας.

Και αυτό διότι η εξωτερική ελευθερία εξαρτάται από την εσωτερική ελευθερία, την πνευματική ελευθερία, μέτρο της οποίας είναι η ικανότητα μας να αποφασίζουμε και να πράττουμε ανεπηρέαστοι από τα πάθη μας.
Βυθισμένοι στην καταναλωτική μας Νιρβάνα, μπορεί να βγαίνουμε στους δρόμους για την χαμένη μας ευμάρεια, αλλά κανείς δεν διαμαρτύρεται για την χαμένη του πνευματικότητα, την πρωτοφανή ηθική και πνευματική κρίση που περνάμε.

Η προ μνημονίου (ετεροχρονισμένη αλλαγή)  Ελληνική κοινωνία (12η σε κατά κεφαλή κατανάλωση στον κόσμο), συμμετέχει δυναμικά στην καταναλωτική λαίλαπα του παγκοσμίου συστήματος. Κάτι που δεν συνάδει με την ειδοποιό διαφορά κατά την αρχαιότητα, του Έλληνα από τον Βάρβαρο, που ήταν η εκπαίδευση στην εγκράτεια. Όσο πιο άναρχος είναι κανείς εσωτερικά τόσο πιο δούλος είναι εξωτερικά αναφέρει ο Μάξιμος ο Ομολογητής, και χρειάζεται αφέντη για να επιβιώσει... (4)

Ένας άνθρωπος μη συνειδητοποιημένος και άναρχος συναισθηματικά χειραγωγείται εύκολα. Το γεγονός αυτό το αντιλήφθηκε ο πατέρας της διαφήμισης Edward Louis Bernays (1891 -1995), ανιψιός του Sigmund Freud, για να πετύχει τον στόχο του να γίνει πλούσιος και ισχυρός δηλαδή. Αυτό που επιδίωξε ήταν να γίνουν «οι άνθρωποι κινούμενες μηχανές ευτυχίας», δια μέσου της κατανάλωσης..

Έως τότε οι εργατικές τάξεις αγόραζαν τα αγαθά τα οποία είχαν ανάγκη. Για την βιομηχανική εποχή όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Η μαζική παραγωγή αγαθών δεν μπορούσε να στηρίζεται σε απλές ανάγκες, χρειαζόταν νέες, πλασματικές! Κατ’ αυτόν τον τρόπο με την εισαγωγή των ιδεών του Bernays οι μάζες, άρχισαν να αγοράζουν προϊόντα όχι επειδή τα είχαν ανάγκη, αλλά επειδή θα ένοιωθαν καλύτερα εάν τα είχαν. Η κατανάλωση αναγνωριζόταν πλέον ως αυτοσκοπός, αγοράζεις για να επιδικνίεσαι, και για να εκφράζεις τον εσωτερικό σου κόσμο. «Το εκάστοτε προϊόν δεν είναι κάτι που απλά το θέλεις. Είναι κάτι που αν το αποκτήσεις θα αισθανθείς καλύτερα!».

Οι άνθρωποι ήθελαν πια να αποκτήσουν έναν «άλλο εαυτό», και αυτή ακριβώς την εικόνα άρχισε να τους πουλάει η διαφήμιση. Ο Bernays το πέτυχε αυτό, αξιοποιώντας τις αντιλήψεις του Θείου του Freud, πως ο άνθρωπος ελέγχεται κυρίως από τις ασυνείδητες επιθυμίες του. Εφαρμόζοντας τις απόψεις αυτές στο πεδίο της πώλησης, συμπέρανε πως αυτές οι επιθυμίες μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο και σε μαζική κλίμακα, με στόχο την αύξηση των πωλήσεων συνεπώς και των κερδών. Δεν θα ήταν πια ανάγκη να αγοράζουν οι άνθρωποι μόνο αυτό που πραγματικά χρειάζονται, αντίθετα θα μπορούσαν να πειστούν πως χρειάζονται το οποιοδήποτε προϊόν -ή ιδέα-, αρκεί να μπορέσει κάποιος να το παρουσιάσει, κατά τέτοιο τρόπο που να αγγίζονται οι βαθύτερες επιθυμίες του. Το προϊόν θα μπορούσε τότε να συνδεθεί με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς.

Ο Edward υποστήριζε ότι το μέλλον του Μάρκετινγκ, της διαφήμισης και της πολιτικής ήταν στο να βρουν τους τρόπους να απευθυνθούν στη συναισθηματική πλευρά των ανθρώπων μέσω της χρήσης συμβόλων, με σκοπό να καταφέρει να τους επιβάλει την επιθυμητή αντίδραση άμεσα και γρήγορα. Ακολουθώντας αυτή την αντίληψη, το αποτέλεσμα ήταν η άνοδος μίας νέας μορφής πολιτικής που στηρίχθηκε και οργανώθηκε γύρω από την έννοια του καταναλωτισμού.

Οι τεχνικές της διαφήμισης του Bernays, αποσκοπούσαν στο να κρατούν μονίμως τους καταναλωτές σε μια μαζική καταναλωτική αυταρέσκεια. Η θριαμβευτική επιτυχία του Bernays ήρθε όταν εταιρίες τσιγάρων του ζήτησαν να διερευνήσει τρόπους για να αυξήσουν την πελατεία τους.
Την εποχή εκείνη οι γυναίκες δεν κάπνιζαν –τουλάχιστον δημόσια-, γεγονός που περιόριζε τους πιθανούς αγοραστές. Ο Bernays συνέδεσε το κάπνισμα των γυναικών με την χειραφέτηση τους.

Έτσι οργανώθηκε η ανάλογη διαφημιστική καμπάνια, με μηνύματα που συνέδεαν έντεχνος το κάπνισμα με την ανεξαρτησία των γυναικών. Με συνεργασία φεμινιστριών, διοργανώθηκε παρέλαση όπου έγινε η πρώτη δημόσια εμφάνιση γυναικών που κάπνιζαν αυτό που οι ίδιες ονόμαζαν «δάδες της ελευθερίας». Έκτοτε όλες οι γυναίκες του πλανήτη απέκτησαν το δικαίωμα στην χειραφέτηση τους δια μέσου του καπνίσματος, εφόσον το κάπνισμα συνδέθηκε με την ελευθερία τους, και την αμφισβήτηση των προνομίων των ανδρών..

Αυτή ήταν ίσως η πρώτη φορά που η ανάγκη για χειραφέτηση χρησιμοποιούνταν τόσο ξεκάθαρα δια μέσω ευτελών μηχανισμών χειραγώγησης και μάλλον η πρώτη -αλλά όχι τελευταία- φορά που μια εξάρτηση διαφημιζόταν ως μοντέλο ελευθερίας. Ο δρόμος είχε πια ανοίξει, το ίδιο μοντέλο άρχισε να εφαρμόζεται σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις, μια νέα επιστήμη γεννήθηκε, ώσπου αναπτύχθηκαν νέοι τρόποι «πώλησης» οποιοδήποτε προϊόντος, από τσιγάρα και αυτοκίνητα μέχρι τη δημόσια εικόνα προέδρων, ακόμη και τις ίδιες μας τις απόψεις ή την επιθυμία μας για πόλεμο ή ειρήνη.

Έκτοτε η νέα μέθοδος εξακολουθεί να διαμορφώνει καθημερινά τεχνητές «ανάγκες», να καθορίζει τα ρούχα που φοράμε, την τροφή που προτιμάμε, τα κόμματα που ψηφίζουμε, ακόμη και τις ερωτικές μας προτιμήσεις και πολλές από τις βαθύτερες πεποιθήσεις που νομίζουμε αφελώς για ολότελα δικές μας. (5)

Έρευνα αγοράς, target groups, όλες οι πρωτότυπες συλλήψεις του Bernays κυριαρχούν έκτοτε στις τεχνικές της εξουσίας. Στα κείμενα του ο Bernays εξηγούσε ακριβώς με ποιο τρόπο οι κυβερνήσεις και οι διαφημιστές «μπορούν να βάζουν σε πειθαρχία τον νου, έτσι ακριβώς όπως οι στρατιωτικοί πειθαρχούν το σώμα», καθώς ο άνθρωπος αποτελεί σύμφωνα με τις απόψεις του «ένα αγελαίο ζώο, για το οποίο η φυσική μοναξιά είναι πραγματικός τρόμος», έτσι ώστε ο διαρκής συσχετισμός του με κάποιο κοπάδι να του δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας.

«Στον άνθρωπο, ο φόβος της μοναξιάς δημιουργεί την ανάγκη να έχει ίδιες απόψεις με την υπόλοιπη αγέλη». Αυτή η πειθαρχία μπορεί να επιβληθεί «χάρη στην έμφυτη ελαστικότητα της ανθρώπινης φύσης». Η ανθρώπινη συμπεριφορά βρίσκει εφαρμογή στον τρόπο διακυβέρνησης και χειραγώγησης της μάζας, καθώς η οργάνωση της δημοκρατίας είναι τέτοια, «ώστε τα μυαλά των πολιτών μπαίνουν σε καλούπια», ενώ «οι ιδέες τους τούς έχουν υποβληθεί από ανθρώπους τους οποίους ούτε που έχουν ακουστά».

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο βιβλίο του Προπαγάνδα 1928: 

«Ο έξυπνος και συνειδητός χειρισμός της οργανωμένης συνήθειας και γνώμης των μαζών είναι ένα σημαντικό στοιχείο μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Αυτός που είναι σε θέση να καθοδηγεί αυτό τον αθέατο μηχανισμό της κοινωνίας συνιστά μια αόρατη κυβέρνηση, που αποτελεί την πραγματική δύναμη που κυβερνά ολόκληρη τη χώρα.., και αλλού, ..η καλή διακυβέρνηση μπορεί να πουληθεί προς μια κοινωνία, ακριβώς όπως και κάθε άλλο αγαθό. Εφόσον γνωρίζουμε τους μηχανισμούς και τα κίνητρα του κοινού γιατί να μην μπορούμε να το ελέγχουμε και να το κατευθύνουμε όπου εμείς θέλουμε και μάλιστα χωρίς να το αντιληφθεί; Οι πρόσφατες εφαρμογές της προπαγάνδας έδειξαν ότι αυτό μπορεί να συμβεί ως ένα σημείο και εντός κάποιων ορίων…».

Τις τεχνικές του Bernays, μελέτησε και χρησιμοποίησε ο Gebels για την προπαγάνδα του Ναζιστικού κόμματος της Γερμανίας. Ο ίδιος ο Bernays υπήρξε σύμβουλος των τεσσάρων Αμερικανών προέδρων, ενώ στους πελάτες του συμπεριλαμβάνονται μεγάλες εταιρίες και κυβερνήσεις ξένων χωρών, αλλά και διασημότητες της εποχής του. Έκτοτε οι τεχνικές διαφήμισης έχουν όπως είναι φυσικό εξελιχθεί, διευρύνοντας το οπλοστάσιο τους, εκμεταλλευόμενες στο έπακρο την δύναμη των Μ.Μ.Ε, διαμορφώνοντας κατ΄αυτόν τον τρόπους και στάσεις ζωής, ενώ πίσω από τα προϊόντα που πλασάρουν, - τα περισσότερα με σύντομη ημερομηνία λήξης, ακριβώς για να αυξάνονται συνεχώς οι πωλήσεις - , υπάρχει ένας τεράστιος χορός δισεκατομμυρίων... (Δείτε εδώ το σχετικό ντοκυμαντέρ του B.B.C)

Η δόμηση του συστήματος όπως το περιγράψαμε παραπάνω έχει οδηγήσει το ίδιο το σύστημα που το έθρεψε, σε τραγικές αντιφάσεις εξαιτίας τόσο της ανορθολογικής ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας, και της περιβαλλοντολογικής καταστροφής, όσο και του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, και ιεραρχούμε τις ανάγκες μας.

Είναι προφανές ότι πολιτισμικά δεν μπορούν να γίνουν άμεσες αλλαγές όσο και αν είναι προφανής η αναγκαιότητα μιας τέτοιας αλλαγής, καθώς σε μία τέτοια διαδικασία θα υπάρξουν μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η βιωσιμότητα του κόσμου έχει ένα ιστορικό τίμημα: την αναδημιουργία.

Πέρα από τις οικονομικές και διαρθρωτικές αλλαγές, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τόσο την σχέση με τον εαυτό μας, όσο και με το περιβάλλον μας, να μάθουμε να αξιολογούμε τις πραγματικές μας ανάγκες, αντιδρώντας στην χειραγώγηση, καλλιεργώντας την επίγνωση- αυτοπραγμάτωση, απελευθερώνοντας την εξάρτηση της ευτυχίας μας από την καταναλωτική φρενίτιδα, και τέλος να αναπτύξουμε μια διαφορετική και βιώσιμη πολιτισμική ταυτότητα.

Ως καταναλωτές εάν καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε την δύναμη που έχουν οι ατομικές μας επιλογές θα μπορούσαμε ενδεχομένως να αλλάξουμε πολλά στην καθημερινή μας πραγματικότητα. Το ζήτημα δεν είναι ότι ζούμε σε πονηρούς και επικίνδυνους καιρούς. Εμείς με τις δράσεις μας δημιουργούμε τις συνθήκες της ζωής μας.

Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της μεταβατική εποχή που διανύουμε είναι η αναμονή. Η αναμονή του «νέου» που θα προκύψει από τα σαθρά ερείπια του χθες, το οποίο σταδιακά και με οδύνη αποσυντίθεται και εξαντλείται. Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχουν ανώδυνες και έτοιμες λύσεις, μόνο σωστές ή λανθασμένες επιλογές....

Παραπομπές:
1,2,3,4. «Ο σύγχρονος μηδενισμός», Θεόδωρος Ζίακας
5. Από τον Freud στην Προπαγάνδα, Γιώργος Νοτόπουλος.

Οι Αργοναύτες του Διαδικτύου

"Ως ανθρώπινα όντα, η μεγαλοσύνη μας δεν έγκειται τόσο στην ικανότητα μας να αλλάξουμε τον κόσμο, όσο στο να αλλάξουμε τον εαυτό μας…"

Η εξάπλωση της χρήσης του διαδικτύου τα τελευταία χρόνια προσφέρει στην ανθρωπότητα μία πρωτοφανή δυνατότητα επικοινωνίας, επηρεάζοντας όλο και περισσότερο την κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ζωή, σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Την συγκεκριμένη χρονική στιγμή οι πληροφορίες μεταδίδονται στιγμιαία από την διαδυκτική κοινωνία, σε όλα τα στα μήκη και στα πλάτη του πλανήτη, με κυρίαρχο προβληματισμό τις επιπτώσεις των πολυδιάστατων κρίσεων που ταλανίζουν την παγκόσμια κοινότητα. 

Είναι φανερό πως βιώνουμε μία μεταβατική εποχή της οποίας κύριο χαρακτηριστικό είναι, η αναμονή. Η αναμονή του «νέου» που θα προκύψει από τα σαθρά ερείπια του χθες, το οποίο σταδιακά και με οδύνη αποσυντίθεται και εξαντλείται. 

Η ταυτόχρονη και αμφίδρομη επικοινωνία, παρόλους τους κινδύνους της λανθασμένης χρήσης, της παραπληροφόρησης και των τεχνικών προπαγάνδας που έχουν αναπτυχθεί, μπορεί υπό προϋποθέσεις να προσφέρει γνώση, και κυρίως να παράξει μία νέα κοινωνία ιδεών που δεν γνωρίζει εθνικά σύνορα. 

Ιδέες και σκέψεις, που σταδιακά θα ισχυροποιηθούν για να δημιουργήσουν ιδεολογικά ρεύματα, που θα διαμορφώσουν τις συνθήκες εκείνες που ίσως γεννήσουν ένα πιο ελπιδοφόρο αύριο, ένα αύριο, που διαμορφώνεται με βάση το σήμερα και τις επιλογές μας.

Οι αλλαγές της νέας χιλιετίας, έχουν ήδη τεθεί σε κίνηση. Ίσως δεν το αντιλαμβανόμαστε αλλά εμείς συνειδητά ή ασυνείδητα είμαστε οι φορείς της αλλαγής..

Είναι λυπηρό να χρησιμοποιείται το διαδύκτιο ως εφαλτήριο απόψεων που προτρέπουν τους ανθρώπους να υποκύπτουν στα ζωώδη πάθη τους, οδηγώντας τους στην καταστροφή και όχι στην δημιουργία, απόψεων που θεωρούν την ανθρώπινη ζωή άνευ αξίας. 

Στον βωμό του κέρδους και της ικανοποίησης των πλασματικών αναγκών μας, δημιουργήσαμε μία κοινωνία ανισοτήτων, άνθρωποι περιθωριοποιούνται, αντιδρούν βίαια. 

Η βία φέρνει βία, και στον φόβο της βίας, είμαστε διατεθειμένοι να περιορίσουμε τις ελευθερίες μας, αρκεί να μην διαταραχτεί η πλασματική μας «Νιρβάνα». 

Στο άγχος μας να επιτύχουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, καταφέραμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά ξεχάσαμε τι σημαίνει η «ζω» και πόσο αξίζει η ζωή. Κλειστήκαμε στο χρυσό κλουβί των επιθυμιών μας, αδιαφορώντας για τον διπλανό μας. 

Μετατρέψαμε τον «κόσμο» σε μία χωματερή, και ταυτόχρονα ξεχάσαμε ποιοι είμαστε και τι πραγματικά θέλουμε από την ζωή. Τα καταφέραμε τόσο καλά, ώστε οικονομική και επαγγελματική επιτυχία, είναι αντιστρόφως ανάλογα με την έλλειψη χρόνου, το άγχος και όλα τα παρελκόμενα σύνδρομα του σύγχρονου τρόπου ζωής, κατάθλιψη, ψυχοφάρμακα, παχυσαρκία, αυπνία, κ.λ.π... 

Ως σύγχρονοι λωτοφάγοι, είμαστε συνένοχοι στον εφησυχασμό της κοινωνίας, που έχει χειραγωγηθεί στην βολή του άκρατου ατομισμού, του κακώς εννοούμενου ευημερισμού, της υπερ- κατανάλωσης, και της εικονικής πραγματικότητας.


Θα πρέπει να απορρίψουμε όλα αυτά που στερούν το σήμερα, και το αύριο της ανθρωπότητας. 

Εάν «απορρίψουμε», τις συνήθειες της καθημερινότητας, τις καταστάσεις εκείνες του πνεύματος, με τις οποίες έχουμε μάθει να δρούμε, και να αυτό-αξιολογούμε τα πραγματικά πολύτιμα πράγματα στην ζωή, όταν μάθουμε να «σκεφτόμαστε», τότε ίσως κάτι να αλλάξει. 

Η πληροφορία που μπορεί να μεταδοθεί από το διαδύκτιο, μπορεί να αποτελέσει την «πύλη» από όπου θα περάσει η ιδέα, μίας διαφορετικής θέασης των πραγμάτων, αλλά η εσωτερική συνειδησιακή μεταμόρφωση, θα επέλθει μόνο με την αλλαγή της θέλησης, που θα οδηγήσει σε δράσεις προς ένα καλύτερο αύριο. 

Ο εκάστοτε χρήστης πίσω από τα πλήκτρα, μπορεί να γίνει η «πύλη» αυτή, όπως είχε πει ο Γκάντι: «Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο γύρω σου». 


 

Η κρίση ταυτότητας του Έλληνα στον 21ο αιώνα

«Τα έθνη δεν αξίζουν μόνο με το να μένουν έθνη αν δεν είναι συνάμα και ζύμη για τη δημιουργία πολιτισμών και ξεχωριστών ανθρώπων».

Ίων Δραγούμης

Η εποχή που διανύουμε είναι μία εποχή κρίσιμη, καθώς είμαστε μάρτυρες μίας πρωτόγνωρης αποδόμησης κοινωνικών δομών, αξιών και θεσμών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η παγκοσμιοποίηση και ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχουν δημιουργήσει μια άνευ προηγουμένου, πολιτισμική αλλοτρίωση, και ταυτόχρονα μία σειρά από αντιφάσεις στις κοινωνίες. Έτσι η ατομική ελευθερία περιορίζεται στα πλαίσια αντιμετώπισης της «τρομοκρατίας», αλλά και η τεχνολογία, ενώ προορίζεται για μία καλύτερη ποιότητα ζωής, καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον, υποβαθμίζοντας την ποιότητα της ζωής μας.

Η Ελλάδα  δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την οικονομική κρίση, αλλά και πλήθος άλλων χρόνιων προβλημάτων που έχουν συσσωρευτεί στην χώρα εδώ και δεκαετίες ( κυρίως μετά την μεταπολίτευση), για τα οποία το μόνο μέτρο που είχε παρθεί, ήταν ένας αδιέξοδος καιροσκοπισμός, δια μέσω της μετάθεσης του προβλήματος και της λύσης του στο μέλλον, κάτι που δεν μπορεί βέβαια να συνεχίζεται επ’ αόριστο, με αποτέλεσμα αυτή την στιγμή να έχουμε βρεθεί προ των δυσάρεστων ευθυνών μας, και να ατενίζουμε με προβληματισμό το μέλλον. Όπως όμως χαρακτηριστικά γράφει ο Κικέρων, τα μελλοντικά γεγονότα δεν κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους..

Το πέρασμα του χρόνου μοιάζει με το ξετύλιγμα ενός σχοινιού, το οποίο δεν παράγει τίποτα καινούριο αλλά απλώς ξεδιπλώνει αυτό που υπήρχε εξ αρχής. Ίσως λοιπόν αυτή η κρίσιμη στιγμή να είναι μία από τις σημαντικότερες επιλογές που καλούνται να πάρουν οι Έλληνες, επιλογές που θα καθορίσουν τόσο το δικό τους μέλλον, όσο και των παιδιών τους..

Το «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», στις διαμορφωμένες συνθήκες δυστυχώς δεν φαίνεται να αρκεί, παρότι ο Ελληνισμός έχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μία αδιάλειπτη πολιτιστική παρουσία 7.000 χρόνων στο παγκόσμιο διεθνές στερέωμα. Η ιστορία είναι αμείλικτη, και μας προσφέρει πλήθος παραδειγμάτων εθνών και αυτοκρατοριών που σβήστηκαν από τον χάρτη. Αυτό συμβαίνει όταν ένας πολιτισμός θυσιάζει στον βωμό των υλικών αγαθών την πνευματικότητα του, περιορίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την ελευθερία της σκέψης του, γεγονός που τον καθιστά ανίκανο να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών.

Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ελληνισμός κινδυνεύει. Στις κρίσεις του παρελθόντος όμως, ο Ελληνισμός επιβίωσε, έχοντας ως αρωγό την πλούσια πολιτισμική του ιστορία, με ότι αυτή σημαίνει και συμβολίζει, αλλά και εξαιτίας της ομοιογένειας του έθνους, που βασιζόταν κυρίως σε δύο πόλους, το ομόθρησκο και το ομόγλωσσο.

Το 1821 η νεοσύστατη Ελλάδα είχε ορίσει ως καθοριστικό στοιχείο Ελληνικότητας το θρήσκευμα.: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικράτειας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες» , καθώς όλοι ανεξαιρέτως οι αγωνιστές της Επανάστασης προέτασσαν το «υπέρ πίστεως» πριν το «υπέρ πατρίδος», ενώ ως Ελλάδα οριζόντουσαν όσες επαρχίες είχαν επαναστατήσει κατά του Οθωμανικού ζυγού. Η εθνική ταυτότητα συνεπώς αναζητήθηκε πρωτίστως στην θρησκεία.

Στον 21ο αιώνα όμως οι συνθήκες αλλάξουν ταχύτατα. Κατά τη δεκαετία του 1990 η Ελλάδα δέχτηκε απροετοίμαστη και χωρίς κανένα σχεδιασμό ή έλεγχο, περίπου ένα εκατομμύριο μετανάστες, μετέχοντας στην παγκόσμια επιταγή της πολυ-πολιτισμικότητας, έτσι το στοιχείο της ομοιογένειας του πληθυσμού δεν ισχύει πια.

Έτσι ενώ σε παρελθόντα χρόνο, σε εποχές κρίσης της «Ελληνικής ταυτότητάς», ο Έλληνας θα μπορούσε να καταφύγει στην ένδοξη ιστορική του μνήμη, γεγονός που θα μπορούσε να λειτουργήσει αντισταθμιστικά στην αποδόμησης της «εθνικής» του ταυτότητας, σε μελλοντικό χρόνο αυτό δεν θα είναι εφικτό.

Τα τελευταία χρόνια όμως, υπάρχει ακόμα ένας πιο επικίνδυνος απορυθμιστικός παράγοντας. Αυτό οφείλεται σε ένα παρεχόμενο εκπαιδευτικό σύστημα που στερείται προγραμματισμού και οράματος, που θα είχε ως στόχο την παροχή γνώσης και εφοδίων, στο πιο δυναμικό κομμάτι της χώρας. Ως επακόλουθο, η χώρα πορεύεται αποκομμένη από τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με τον ελληνικό πολιτισμό, εφόσον οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα αγνοούν βασικά στοιχεία για την αληθινή τους ταυτότητα, θεωρώντας την ελληνικότητα κληρονομικό δικαίωμα, και όχι βίωμα και καθημερινή κατάκτηση.

Ίσως βέβαια κάποιος να ρωτήσει, πως οι προ παππούδες μας που δεν μετείχαν καθόλου της αρχαιοελληνικής πολιτισμικής κληρονομιάς ,( λόγω της ανύπαρκτης - εξαιτίας των συνθηκών – εκπαίδευσης) , συνεπώς δεν γνώριζαν τον Όμηρο, τον Πυθαγόρα, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, παρόλα αυτά πολέμησαν σαν τους Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες το 1821, αλλά και αργότερα το 1912-13 , και το 1940.

Η διαφορά έγκειται πως στην πρώτη περίπτωση οι πνευματικοί άνθρωποι της εποχής (πολλές φορές στις μικρές κοινότητες ήταν απλώς ο δάσκαλος ή ο ιερέας), που είχαν λάβει παιδεία, διακατέχονταν από ιδανικά, διαμορφώνοντας την εθνική συνείδηση του λαού, έχοντας γνώση του υψηλού τους χρέους , ενώ στην δεύτερη, έχουμε ασύνειδη ή ασυνείδητη απαξίωση της ιστορίας.... 

Από τους Ελληνιστικούς χρόνους, η Ελληνικότητα δεν εστιαζόταν στον τόπο, αλλά στον τρόπο του βίου. Αλλά και πιο πριν στην κλασική Ελλάδα, ο υπέρτατος στόχος της συλλογικής συμβίωσης είχε εκδηλωθεί με την συγκρότηση της πόλεως, και τον βίο που βρισκόταν σε αρμονία με την φύση. ( για αυτό τον λόγο το σύμπαν ονομάστηκε «κόσμος» κόσμημα). Η αρμονία ήταν πανταχού παρούσα στο σύμπαν αλλά σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας στην αρχαία Ελλάδα: Στην αρχιτεκτονική, στη γλυπτική, στον σχεδιασμό της πόλεως, στο θέατρο, στους ναούς, στα αγάλματα, έτσι ώστε τα πάντα κατ’ αντιστοιχία της φύσης να προξενούν την αγαλλίαση δια της θεάσεως των αθάνατων ιδεών...

Σήμερα αντί να δημιουργούμε πολιτισμό , στο όνομα μίας κακώς εννοούμενης δημοκρατίας καταστρέφουμε την ίδια μας την χώρα, και εγκληματούμε έναντι στο περιβάλλον. Στον βωμό του ευημερισμού και του εύκολου χρήματος, έχουμε χάσει την αίσθηση του μέτρου, «το παν μέτρον άριστον», ηχεί τόσο ξεπερασμένο.

Στην χώρα που γεννήθηκε το κάλος, βιάζουμε βάναυσα το φυσικό και το τεχνικό περιβάλλον, το σκουπίδι, το τσιμέντο οι ευθείες γραμμές, οι σκουριασμένες κεραίες, και η ακαλαισθησία κυριαρχεί παντού.

Ο πιο ασφαλής και αναίμακτος τρόπος υποδούλωσης ενός έθνους γίνεται δια μέσου της οικονομικής και πολιτιστικής κατάκτησης. Αυτό το εφάρμοσε κατ’ επανάληψη στο παρελθόν ο Ελληνικός πολιτισμός. Η πολιτισμική αυτή κληρονομιά θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και σήμερα, αντί αυτού τα «αρχαία ερείπια», τα αξιοποιούν καλύτερα οι ξένοι, από ότι εμείς στην χώρα μας...

.

Και δεν θα πρέπει να ανατρέχουμε μόνο στην ύστατη αρχαιότητα. Ο Ελληνισμός είναι μία συνέχεια στον χρόνο. Πού είναι σήμερα η Ελληνική παραδοσιακή τέχνη, χοροί, μουσική , η μεσογειακή διατροφή; Είμαστε ένα έθνος νεόπτωχων γιάπηδων, που παρά το προσεγμένο περιτύλιγμα, μας διακατέχει η μοιρολατρία ο πεσιμισμός, και η επανάληψη διαρκώς των ίδιων λαθών...

Η Ελλάδα αυτή την φορά δεν απειλείται από τους «βαρβάρους» αλλά από εμάς τους ίδιους καθώς διαπράττουμε συστηματικά τα χειρότερα εγκλήματά κατά του τόπου μας, αποδίδοντας την ευθύνη σε κάποιους τρίτους. Σε κάποιους ανθέλληνες, ενώ οι χειρότεροι ανθέλληνες είμαστε εμείς, η Ελλάδα των «αεριτζήδων» των «φιγουρατζήδων» του φτωχού κράτους, αλλά με τους πολίτες με τα περισσότερα ακριβά αυτοκίνητα στην Ευρώπη...

Δεν μας φταίει κανείς «βάρβαρος» που δεν μαθαίνουμε πια ιστορία, που έχουμε ξεχάσει να σκεφτόμαστε, που ζούμε μόνο για το σήμερα, που η δημοκρατίας μας είναι... «κληρονομικό χάρισμα» για κάποια πολιτικά τζάκια, που κυριαρχεί η γραφειοκρατία και η διαφθορά σε κάθε επίπεδο της δημόσιας οργάνωσης..

Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται από καιρό σε κρίση, καθώς oι πολιτικοί μας στερούνται οράματος , ενώ είμαστε όμηροι ενός ανελαστικού, διεφθαρμένου πελατειακού κράτους, το οποίο δεν μπορεί να σχεδιάσει και να στηρίξει μακροπρόθεσμες πολιτικές και στρατηγικές σε ουσιαστικά προβλήματα, όπως η οικονομία, η εξωτερική πολιτική, η παιδεία, η υγεία, ή το περιβάλλον. Ο κάθε λαός βέβαια έχει την εξουσία που του αρμόζει....

Δεν ευθύνεται κανένας «βάρβαρος», που βάλλεται από τους δικούς μας πνευματικούς ανθρώπους και το τελευταίο οχυρό, η Ελληνική γλώσσα, μία γλώσσα μοναδική, στην οποία έχει γράψει ο Όμηρος, ο Αισχύλος, ο Πυθαγόρας, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Πλωτίνος, οι Πατέρες της Εκκλησίας, ο Μακρυγιάννης, ο Σολωμός, Καζαντζάκης ο Σικελιανός, ο Σεφέρης, ο Ελύτης…

Η αγάπη για την πατρίδα, κάτι που θεωρείται αυτονόητο για κάθε χώρα, (όσο και οπισθοδρομικό και εάν ακούγεται αυτό την εποχή της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων) , στην Ελλάδα σημαίνει τον γραφικό αν όχι τον ακραίο εθνικιστή.... Θα πρέπει να γνωρίζουν όμως όσοι καλλιέργησαν ένα τέτοιο κλίμα, πως η απώλεια του παρόντος και του μέλλοντος οδηγεί ασφαλέστερα και πιο σύντομα στο παρελθόν, και στην αναγέννηση του εθνικισμού, και του θρησκευτικού φανατισμού....

Η αρχαιογνωσία από την άλλη βέβαια, δεν προκαλεί κατ’ ανάγκην την αυτογνωσία και την συνειδητότητα. Θα ήταν ιστορικός αναχρονισμός να ωραιοποιούμαι και να προβάλουμε στο σήμερα τον τρόπο βίου και σκέψης των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Μπορούμε όμως να αναπτύξουμε το κριτικό μας πνεύμα, καθώς αυτοί πρώτοι δίδαξαν στην ανθρωπότητα τον «Λόγο» , την λογική  Η φιλοσοφία βέβαια σε αντίθεση με την σημερινή της χρήση, δεν αφορά μόνο τον κόσμο των ιδεών, οφείλει να ασχολείται και με ζητήματα που έχουν άμεση σχέση με τις ανάγκες της ζωής, με την ευρύτερη έννοια.

Η γνώση για το αρχαίο Ελληνικό φιλοσοφικό πνεύμα, μπορεί να εξατομικευόταν σε ατομικό επίπεδο, αλλά σε αντίθεση με τους άλλους λαούς η γνώση προσφέρονταν στο κοινωνικό σύνολο, έτσι ώστε η πρόοδος ήταν ένα συλλογιστικό κατόρθωμα, σε μία δυναμική κοινωνία, που γέννησε την δημοκρατία, τις επιστήμες, το θέατρο. Σήμερα ο ατομισμός και η απαξίωση κυριαρχούν σε κάθε τομέα της ζωής μας.

Ως αντιστάθμισμα βέβαια στην πνευματική πενία, και στο άγχος του Ελληνισμού για σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν που έρχεται σε αντίθεση με το ανύπαρκτο παρόν, αναπτύχθηκε ένα επικίνδυνο «κίνημα», που βασίζεται στο γεγονός πως βρίσκει ένα κοινό, δίχως γνωσιολογικό και ιστορικό υπόβαθρο.

Έτσι σε αντίθεση με τον θεμέλιο λίθο της Ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης, που ήταν ο «λόγος», και που είχε ως προϋπόθεση τον σκεπτόμενο άνθρωπο, τώρα επιδιώκουμε ακριβές το αντίθετο, ή στην καλύτερη περίπτωση το «ευκολόπεπτο»...

Αναπτύχθηκαν έτσι απόψεις που κάνουν λόγο για τον Ελλαδικό χώρο, ως μήτρα της ανθρωπότητας, γίνεται λόγος για σύνδεση του Έλληνα με «υποχθόνιους», «επιχθόνιους», εξωγήινους, σύνδεση των αρχαίων Ελλήνων με Χριστιανικές μεσσιανικές προφητείες, ενώ ομάδες τύπου «Έψιλον», θα σώσουν με τα υπέρ...όπλα τους, την Ελλάδα από κάθε κίνδυνο ... (!!!)

Η «Ελληνικότητα» όμως μάλλον, δεν βρίσκεται σε ...γονίδια που μεταβιβάζονται μέσω της «βιολογικής οδού» στους απογόνους μας, αλλά προϋποθέτουν την υιοθέτηση μίας στάσης ζωής, ένα βίωμα που πρέπει κανείς ν’ αγωνίζεται εφ’ όρου ζωής για να το διατηρήσει. Η στάση αυτή βίου, προϋποθέτει γνώση και εκτίμηση των αξιών που θεμελιώνονται με την παιδεία και ολοκληρώνονται με την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης.

Έτσι ήταν πάντα. Ούτως ή άλλως, ο Ελληνισμός λόγω της στρατηγικής θέσης της Ελλάδος και των συνεχών πολέμων, ήρθε από την αρχαιότητα σε πρόσμιξη με πολλούς λαούς και πολιτισμούς. Ακόμα και όταν φυλετικά οι Έλληνες ήταν μειοψηφία, η Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά υπερίσχυσε, δημιουργώντας μία ισχυρή Ελληνική συνείδηση, αφομοιώνοντας πολιτισμικά τους άλλους πολιτισμούς με τους οποίους συναντήθηκε.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι, πως κατά την διάρκεια των Βυζαντινών χρόνων, ο πληθυσμός της Ελλάδας είχε συρρικνωθεί τόσο πολύ - λόγω διαρκών εχθρικών εισβολών και επιδρομών και επιδημιών - που στον 14ο και στις αρχές του 15ου αιώνα οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες αναγκάστηκαν να μετακινήσουν δεκάδες χιλιάδες οικογένειες από τα Βαλκάνια στην έρημη Πελοπόννησο. Η «Εθνική συνέχεια» δεν είναι πια ζήτημα φυλετικό, αλλά πολιτισμικό και τρόπου βίου.

Ο Βενιζέλος το είχε αναγνωρίσει  υποστηρίζοντας πως : «Το θρήσκευμα, η φυλή, η γλώσσα δεν δύνανται να θεωρηθούν ως βέβαιαι ενδείξεις εθνικότητας. Ο μοναδικός αλάνθαστος παράγων είναι η εσκεμμένη θέλησις των ατόμων, όπως καθορίσουν την τύχη των και αποφασίσουν εις ποίαν εθνικήν οικογένεια επιθυμούν να ανήκουν», ερχόμενος σε αντίθεση με τον Ηρόδοτο που υποστήριζε πως τα θεμέλια συγκρότησης του ελληνικού έθνους ήταν «Το όμαιμο, το ομόγλωσσο, τα κοινά ιερά και οι θυσίες».

Αυτά μπορεί να ίσχυαν στην εποχή του Ηρόδοτου, σήμερα όμως τα πάντα είναι παρωχημένα. Στην αρχαία Ελλάδα εξάλλου δεν υπήρχε η έννοια του κράτους - έθνους όπως αυτή διαμορφώθηκε το 18 αιώνα στην Ευρώπη, αλλά αντίθετα του έθνους κράτους. Έτσι για πολιτικοοικονομικούς λόγους είχαμε την δημιουργία κρατών που κλήθηκαν να δημιουργήσουν ένα έθνος. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, το να είναι κανείς πολίτης ενός κράτους ισοδυναμούσε με το να ανήκει στο έθνος, το οποίο δημιούργησε το κράτος αυτό. Όταν μιλάμε για το ελληνικό έθνος στην αρχαιότητα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ταυτότητά του υπήρξε φυλετική και «πολιτοκρατική».

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, όπως και η ιστορία, εφόσον κάποιοι την παραποιούν εσκεμμένα. Και καθώς η νοοτροπία και η συμπεριφορά ενός έθνους καθορίζονται από την κυρίαρχη κουλτούρα και παιδεία που επικρατεί σε αυτό, και εφόσον δεν γνωρίζουμε επαρκώς ιστορία, επιτρέψαμε σε βαρβάρους να διεκδικούν την ιστορία μας, και εδάφη μας, ενώ εμείς αναζητούμε το δίκαιο μας από τρίτους...

Θεωρήσαμε πανάκια την είσοδο στην Ευρωπαϊκή ένωση (αλήθεια πόσοι γνωρίζουν ποία ήταν σύμφωνα με τον μύθο η ..Ευρώπη..) με την κρυφή επιθυμία οι Ευρωπαίοι να «εκπολιτίσουν» και να μας εξασφαλίσουν σύνορα.

Και όλα αυτά την στιγμή που είναι ιστορικά καταγεγραμμένο πως στην πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες, παρά μόνο συμφέροντα. Μόνο κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα υπολογίζεται πως περίπου δύο εκατομμύρια Έλληνες χάθηκαν στα πεδία των μαχών, στις σφαγές και στις εκτοπίσεις που ακολούθησαν, εξαιτίας και των φίλων συμμάχων μας, και της βοήθειας που δεν μας πρόσφεραν. Όταν κάποιος δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του κανείς, δεν θα το κάνει για αυτόν.

Κάτι αντίστοιχο επιχειρήθηκε κατά την περίοδο της παρακμής του Βυζαντίου, όταν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες πλήρωναν μισθοφορικούς στρατούς , έτσι ώστε να διασφαλίζουν την ασφάλεια του κράτους...Όταν βέβαια οι μισθοφορικοί στρατοί κατάλαβαν πως μπορούσαν να έχουν και τα χρήματα και τα εδάφη της αυτοκρατορίας, τα αποτελέσματα ήταν οι καταστροφές του Αλάριχου, και η εγκαθίδρυση των Σελτζούκων Τούρκων μόνιμα έκτοτε στον Ελληνικό χώρο...

Εάν η Ελλάδα ηττήθηκε στο πεδίο της μάχης στο παρελθόν, αλλά κατάφερε να κυριεύσει πολιτισμικά τους κατακτητές της, αυτό δεν είναι πια εφικτό. Λόγω αδυναμίας, η Ελλάδα υποχωρεί διπλωματικά σταθερά σε όλες τις εις βάρους της διεκδικήσεις, θέλοντας να αναδείξει την Ελληνική πολιτική ως την ήρεμη δύναμη στην περιοχή. Στον παγκόσμιο όμως γεωπολιτικό χάρτη, οι σχέσεις είναι πάντα δυναμικές, και αποσκοπούν στον έλεγχο των ενεργειακών πόρων, και στην δύναμη επιβολής της ισχύος.

Η Ελλάδα δυστυχώς την δεδομένη χρονική στιγμή δεν μπορεί να υποστηρίξει επαρκώς ούτε καν τον ρόλο κομπάρσου στα Βαλκάνια, την στιγμή κατά την οποία η Τουρκία αναγνωρίζεται ως ένας από τους βασικούς περιφερειακούς παίκτες στην παγκόσμια Γεωπολιτική σκακιέρα. Ο Μαιτρ της Γεωπολιτικής Μπρεζίνσκι χαρακτηρίζει ως Γεωπολιτικούς παίκτες : «τα κράτη που έχουν την δυνατότητα και την εθνική θέληση να ασκήσουν δύναμη και επιρροή πέρα από τα σύνορα τους ώστε να μεταβάλλουν - σε βαθμό που θίγονται τα συμφέροντα τους - την υπάρχουσα γεωπολιτική άποψη.»

Παρότι λοιπόν η Τουρκία είναι ο κύριος ανταγωνιστής στην περιοχή, αλλά και μόνιμος διεκδικητής του Αιγαίου, είμαστε οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε . (Εκτός των Αμερικανών που το κάνουν για τους δικούς τους γεωστρατηγικούς. Λόγους).

Όσοι βέβαια γνωρίζουν ιστορία, ξέρουν πολύ καλά πως η Τουρκία δεν ανήκε ποτέ στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ο οποίος έχει ως βάσεις την αρχαία Ελλάδα, τη Ρώμη, και το Χριστιανισμό. Οι Τούρκοι (1) , πολέμησαν και τα τρία αυτά πολιτισμικά στοιχεία. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία, όπως έκαναν για παράδειγμα οι Άραβες μουσουλμάνοι.

Οι ιμπεριαλιστικές βέβαια πρακτικές ανήκουν σε άλλες εποχές, μία Ελλάδα με όραμα και προοπτικές θα πρέπει να προσβλέπει σε έναν άλλο τρόπο επίλυσης των διαφορών, που θα βασίζεται στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και στην στρατηγική της θέση στα Βαλκάνια.

Αποτρέποντας ταυτόχρονα κάθε σκέψη για αμφισβήτησης των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, όπως εξάλλου οφείλει να κάνει κάθε έθνος που σέβεται την ιστορία του, το παρόν του, και δεν είναι διατεθειμένο να υποθηκεύσει το μέλλον του.

Το όνειρο μιας πανανθρώπινης κοινότητας, που θα βασίζεται στην ελευθερία και στην ισότητα, που θα σέβεται την διαφορετικότητα χωρίς πολέμους , δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί, φαίνεται όμως πως η ανθρωπότητα δεν είναι έτοιμη ακόμη για ένα τέτοιο βήμα.

Είναι συνεπώς επιτακτική η ανάγκη, δημιουργίας μίας ισχυρή οικονομίας, που θα αποτελείται από ένα κράτος συνειδητοποιημένων πολιτών με κουλτούρα και γνώση των κινδύνων που έχει επιφέρει η παγκοσμιοποίηση, μακριά όμως από εθνικιστικά παραληρήματα, ρατσισμό και ξενοφοβία, αλλά με σεβασμό στην διαφορετικότητα, και στις ανάγκες της Χώρας.

Με ποια ταυτότητα συνεπώς θα πορευτούν οι Έλληνες στον σύγχρονο κόσμο; Κάποτε είχαμε μια διακριτή ταυτότητα. Σήμερα την αναζητούμε και πάλι, για να συνεχίσει να υπάρχει ο Ελληνισμός.. Η Ελλάδα είναι ουραγός τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια, στο διεθνές σύστημα καταμερισμού της υλικής και πνευματικής εργασίας, καθώς σπανίζουν πια οι δημιουργοί, και επικρατεί το χάος και η αποδιοργάνωση.

Είναι συνεπώς αναγκαίος περισσότερο από ποτέ, ο ρόλος της εκπαίδευσης στην διαμόρφωση ενός πολίτη με αξίες και γνώσεις, που θα τον καταστήσει ικανό να αναπτύξει το κριτικό του πνεύμα, διαφυλάσσοντας ταυτόχρονα την ιστορική μας κληρονομιά, προφυλάσσοντας την γλώσσας μας, και αναπτύσσοντας την ελληνική συνείδηση ως τρόπο ζωής, παράγοντας και προβάλλοντας τέλος, εκ νέου, αυτό που γνωρίζαμε καλύτερα από οτιδήποτε άλλο στο παρελθόν, τον πολιτισμό..

(1) Όταν μιλάμε για Τούρκους, πρέπει γνωρίζουμε πως φυλετικά είναι κυρίως απόγονοι των εξισλαμισμένων ορθόδοξων της Μικρασίας και δευτερευόντως της Βαλκανικής, και πολύ λιγότερο των διάφορων τουρκομανικών φυλών που ήρθαν από τις στέπες της Ασίας. Οι πρώτοι νομάδες Τούρκοι , συγγενικό φίλο των Μογγόλων, - εξού και ο γκρίζος λύκος της στέπας το εθνικιστικό τους σύμβολο - , κατακτώντας την Μ. Ασία , δεν ήταν πάνω από ήταν 300 με 500 χιλιάδες εισβολέων, έναντι 8 εκατομμυρίων περίπου κατοίκων της Μικράς Ασίας. Οι περισσότεροι όμως Ελληνικοί πληθυσμοί εξισλαμίστηκαν λόγω της αδυναμίας του Βυζαντίου να τους προστατέψει.