Ο Δημοσθένης και η δύναμη της θέλησης.

«Κανένας άνθρωπος που δεν είναι πρόθυμος να βοηθήσει τον εαυτό του δεν θα πρέπει να παρακαλάει για βοήθεια τους φίλους του ή τους θεούς»

Δημοσθένης 

Ο Δημοσθένης υπήρξε Αθηναίος ρήτορας και πολιτικός. Γεννήθηκε το 384/383 π.Χ. και η πολιτική του δράση τοποθετείται από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. και εξής. Σε ηλικία επτά ετών έμεινε ορφανός και την ανατροφή και διαχείριση της περιουσίας του ανέλαβαν τρεις κηδεμόνες, οι οποίοι καταχράστηκαν το μεγαλύτερο μέρος της.  Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο έφηβος Δημοσθένης, χωρίς την κατάλληλη φυσική αγωγή, απέκτησε μάλλον καχεκτική σωματική διάπλαση. Επιπλέον ήταν βραδύγλωσσος. Όταν συνειδητοποίησε πόσο τον είχαν βλάψει οι κηδεμόνες του, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ρητορική για να μπορέσει μια ημέρα να τους οδηγήσει ενώπιον της δικαιοσύνης.

Ο  Δημοσθένης λόγω του ότι ήταν φιλάσθενος,  αδύναμος και με σωματικά ελαττώματα που τον εμπόδισαν να συμμετέχει σε ανδροπρεπείς ασκήσεις με τους συνομήλικους του, άρχισε  να καλλιεργεί συστηματικά το πνεύμα του εις βάρος του σώματος.  Ο Πλούταρχος, τονίζει πως η παραπάνω εικόνα ενδεχομένως, έγινε η αφορμή για να αποδοθούν στο ρήτορα παρατσούκλια, όπως Άγρας και Βάταλος, εξαιτίας των προβλημάτων λόγου που αντιμετώπιζε. Ωστόσο ο Δημοσθένης ήταν προικισμένος με ευφυΐα και μεγάλη ψυχική δύναμη.

Ο ίδιος ο Δημοσθένης στο λόγο του «Παραγραφή προς Πανταίνετον»,  αναφέρει σχετικά με την δυσκολία να αντιμετωπίσει κάποιος τα φυσικά του ελαττώματα: 

«Ως προς τα άλλα, η φύση έχει φτιάξει τον καθένα όπως έτυχε. Δεν είναι εύκολο να αντιπαλέψεις ένα φυσικό ελάττωμα, όταν το έχεις, γιατί τότε όλοι θα είμαστε ίδιοι. Είναι όμως εύκολο να το δεις πάνω σε κάποιον άλλο, να το καταλάβεις και να το κρίνεις».

Έχοντας ο  ίδιος  γνώση των προβλημάτων του, κατέβαλλε εξαιρετικά μεγάλη προσπάθεια για να αντιμετωπίσει την ίδια του την ελαττωματική  φύση. Δείχνοντας αξιοζήλευτο ζήλο και συνέπεια προκειμένου να υπερνικήσει τις φυσικές του αδυναμίες, ανέπτυξε  ενδιαφέρον στην κατάκτηση τεχνικών μέσων, όπως η προφορά, η ορθοφωνία και η απαγγελία που οδηγούσαν στην σωστή εκφώνηση και κατά συνέπεια, παρέπεμπαν στην σωστή ρητορική. Γι’ αυτόν η απαγγελία αποτελούσε τον κατεξοχήν σπουδαιότερο μέρος της ρητορικής, διότι δεν ήταν εξαρχής προικισμένος με αυτό το χάρισμα.

Εφηύρε λοιπόν μία τεχνική ως αυτοθεραπεία,  χρησιμοποιώντας βότσαλα, τα οποία έβαζε στο στόμα του μιλώντας ταυτόχρονα. Έτσι  γύμναζε τη φωνή του στους δρόμους και τις ανηφοριές, μιλώντας και απαγγέλλοντας κάποιους λόγους ή στίχους, ενώ η αναπνοή του γινόταν όλο και πυκνότερη. Λέγεται επίσης πως στο σπίτι του, υπήρχε ένας μεγάλος καθρέφτης και πως στεκόταν απέναντι και μελετούσε κατά την διάρκεια των γλωσσικών αυτών ασκήσεων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο  απέβαλε και διόρθωσε την αστάθεια και το τραύλισμα της γλώσσας του. Επιπρόσθετα, προσπαθούσε μεγαλόφωνα να ξεπεράσει το γλωσσικό του μειονέκτημα δίπλα στην θάλασσα με τη συνοδεία του ήχου των παφλασμών των κυμάτων, που τον ταύτιζε με την βοή του πλήθους.  Όλες τις παραπάνω τεχνικές για την άμβλυνση των δυσκολιών στην ομιλία του,  τις συνδύαζε με ασκήσεις του σώματος (χέρια, πνεύμονες κ.α.).

Επειδή επίσης πίστευε πως με την υποκριτική τέχνη (προφορά) ο λόγος του βελτιώνεται, κατασκεύασε ένα υπόγειο, ως χώρο μελέτης, και διαμόρφωνε την υποκριτική του εξασκώντας την φωνή του.  Σε πολλά αποσπάσματα αναφέρεται πως ο ρήτορας έμενε με το μισό κεφάλι ξυρισμένο για αρκετούς μήνες για να μην μπορεί να βγει έξω από το υπόγειο και επιδιδόταν σε κάθε είδους γλωσσικές ασκήσεις. Για να μην τον παίρνει ο ύπνος, κρατούσε μια βαριά σιδερένια μπάλα, που άμα του έπεφτε από τα χέρια, έκανε τόσο θόρυβο, ώστε τον ξυπνούσε. 

Καλλιέργησε λοιπόν με μόχθο και τις αποχρώσεις της φωνής και την τοποθέτηση του σώματος, ώστε να πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα...

Ο Δημοσθένης όμως είχε ακόμη ένα πρόβλημα. Λόγω του ότι είχε επίσης το τίκ να σηκώνει τον ώμο του, προέβη σε μία άλλη άσκηση, ώστε να διορθώσει την στάση του σώματος του. Τοποθέτησε ένα ξίφος πάνω από τον ώμο του, ώστε να μην το κινεί σπασμωδικά κατά την διάρκεια εξάσκησης της ομιλίας του.

Οι εχθροί του, ιδίως ένας Πυθέας, πείραζαν τον Δημοσθένη λέγοντας ότι οι λόγοι του μυρίζουν λυχνάρι, ότι τους ετοιμάζει δηλαδή την νύχτα. Ο Δημοσθένης απάντησε στον Πυθέα, που είχε την φήμη νυχτοκλέφτη, ότι δεν τον συμφέρει αυτόν να καίει φως στα σπίτια, γιατί δεν μπορεί να κλέψει.

Η δύναμη της θέλησης του Δημοσθένη, και οι τεχνικές που αυτός ανέπτυξε, συνέβαλλαν στην προετοιμασία της παρουσίας του ρήτορα στο βήμα και οδήγησαν τον ίδιο στην ψυχολογική  διαχείριση της απόρριψης που δεχότανε από το ακροατήριο εξαιτίας της ομιλίας του, όταν ήταν ακόμα νέος. 

Οι πρώτοι λόγοι που εκφώνησε ο Δημοσθένης στρέφονταν κατά των κηδεμόνων του. Κέρδισε τη δίκη και την αρχή μιας λαμπρής σταδιοδρομίας. Γρήγορα διακρίθηκε ως λογογράφος, απέκτησε φήμη και χρήματα και όταν στα 30 του χρόνια θέλησε να αφιερωθεί στην πολιτική, ήταν πλέον αρκετά εύπορος. H πρώτη εμφάνισή του στον πολιτικό στίβο της Βουλής και της Εκκλησίας του Δήμου έγινε το 354 π.X. με τον λόγο «Περί συμμοριών», που αφορούσε την υποχρέωση των ευπόρων πολιτών να δώσουν χρήματα για τη συγκρότηση στόλου εν όψει των φημών για νέα Περσική απειλή.

Πυρηνική ενέργεια και καιρικών συνθηκών...

Αφορμής δοθείσης των καταστροφών του τυφώνα Ίρμα, αλλά και των απειλών χρήσεως πυρηνικών όπλων  από την Βόρεια Κορέα και τις Ηνωμένες πολιτείας της Αμερικής, επανέρχεται στο προσκήνιο, τόσο το γεγονός πως ο άνθρωπος προφανώς δεν μπορεί να διαχειριστεί τις φυσικές δυνάμεις, και αφετέρου πως η ανθρώπινη ανοησία και αλαζονεία, μπορεί να αποβεί  μοιραία για την ανθρωπότητα….

Ακολουθεί, απόσπασμα από το βιβλίο μου «άνθρωπος και Γαία», 2007, εκδόσεις Γεωργιάδη.

…Έως την δεκαετία του 1980, ο κίνδυνος πυρηνικής καταστροφής λόγω των πυρηνικών όπλων, βρισκόταν στην κορυφή της πυραμίδας των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Στην συνέχεια με την υπογραφή της συμφωνίας για την απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών από τα Ηνωμένα Έθνη, και της κατάρρευσης του ανατολικού μπλοκ, ο κίνδυνος της πυρηνικής απειλής φάνηκε να απομακρύνεται. (Στην πραγματικότητα  την σχετική συνθήκη έχουν υπογράψει 149 χώρες, αλλά την έχουν επικυρώσει μόνο 13) . 

Έως σήμερα  (2006 ) έχουν γίνει «επίσημα» 2.036 πυρηνικές  δοκιμές, υπολογίζεται όμως έχουν γίνει άλλες 1.000 περίπου  «ανεπίσημες». Σήμερα υπολογίζεται πως υπάρχουν στον πλανήτη 17.500 πυρηνικές κεφαλές με συνολική ισχύ 423.200 φορές εκείνης της Xιροσίμα).

Οι γεωπολιτικές εξελίξεις όμως,  και η εισαγωγή ενός νέου αστάθμητου παράγοντα αυτού της τρομοκρατίας, έχει επαναφέρει τον κίνδυνο της χρήσης πυρηνικών όπλων.   Οι επιστήμονες σίγουρα θα μπορούσαν να συνδράμουν στην εξάλειψη των πυρηνικών  και βιολογικών όπλων. Ο νομπελίστας φυσικός Hans Bethe (Χ. Βμπέθ) ανέφερε χαρακτηριστικά σε μία ομιλία του  πριν λίγα χρόνια.

«Εισερχόμαστε σε μιαν εποχή αφοπλισμού και πλήρους απόσυρσης των πυρηνικών όπλων. Ωστόσο μερικές χώρες συνεχίζουν να αναπτύσσουν πυρηνικά όπλα. Είναι αβέβαιο αν, και πότε, θα συμφωνήσουν τα έθνη να σταματήσει το επικίνδυνο τούτο παιχνίδι. Όμως οι μεμονωμένοι επιστήμονες μπορούν να επηρεάσουν αυτή τη διαδικασία αρνούμενοι να συμπράξουν. Γι' αυτό το λόγο, ζητώ από τους επιστήμονες όλων των χωρών να απέχουν από κάθε εργασία δημιουργίας, ανάπτυξης, βελτίωσης και παραγωγής πυρηνικών όπλων, καθώς και οποιουδήποτε άλλου όπλου με δυνατότητες μαζικής καταστροφής, όπως τα χημικά ή βιολογικά όπλα.»

Ο επίσης νομπελίστας Sir Joseph Rotbalt  (Τ. Ρότμπαλτ), επίτιμος πρόεδρος της  κίνησης Pugwash (1) από το 1988 για την Επιστήμη και τις Διεθνείς  υποθέσεις,  προειδοποιεί:

«Είναι υποχρέωσή μου - ίσως η αποστολή μου τελικά - να επαναφέρω ξανά και ξανά το ίδιο ερώτημα. Η πυρηνική απειλή μπορεί να μην είναι τόσο έντονη πλέον, όμως δεν έχει εξαφανισθεί - το απέδειξε η πρόσφατη κρίση στο Κασμίρ. Τα πυρηνικά οπλοστάσια μπορεί να έχουν μειωθεί, όμως υπάρχουν αρκετές κεφαλές παντού γύρω μας. Το αν θα τις χρησιμοποιήσουμε, το αν θα απελευθερώσουμε την καταστροφική τους δύναμη εξαρτάται μόνο από ευαίσθητους χειρισμούς και από πολύ λεπτές ισορροπίες. Αν υπάρξει στο μέλλον μια σοβαρή σύγκρουση μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, τα πυρηνικά οπλοστάσια θα αναδυθούν και θα επιστρέψουμε στο κλίμα του Ψυχρού Πολέμου. Συνεπώς θα πρέπει εντέλει να ασχοληθούμε με τη φαινομενικά ουτοπική ιδέα ενός κόσμου χωρίς πόλεμο». (2)

Δεν είναι, όμως, μικρότερη η απειλή από τα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία των διεθνών οργανισμών πυρηνικής ενέργειας, στα τέλη του 2005, λειτουργούσαν στον πλανήτη 443 πυρηνικοί σταθμοί. 104  υπήρχαν στις Ηνωμένες Πολιτείες,  59 στην Γαλλία, 56 στην Ιαπωνία, 31 στην Ρωσία ,  23 στην Βρετανία, 20 στην  Κορέα, 18 στον  Καναδά,  17 στην  Γερμανία,  15 στην Ουκρανία και Ινδία, 10 στην  Σουηδία,  9 στην Ισπανία και  Κίνα,  , 7 στο Βέλγιο, 6 στην  Τσεχία και στην  Σλοβακία, 5 στην  Ελβετία, 4 στην  Ουγγαρία , Βουλγαρία, Φινλανδία , 2 στην Βραζιλία,  Αργεντινή,    Μεξικό,  Νότιος Αφρική , Πακιστάν και από 1, στην Αρμενία,  Λιθουανία,  Ρουμανία και η Σλοβενία.

Άλλοι περίπου 30 νέοι αντιδραστήρες είναι υπό κατασκευή σε ολόκληρο τον κόσμο, και άλλοι 35 προγραμματίζονται να κατασκευαστούν (συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας). Η πιθανή άνοδος κατά 8% στην πυρηνική δυναμικότητα τα επόμενα πέντε χρόνια,  θα αυξήσει την κυκλοφορία πυρηνικών υλικών, αυξάνοντας κατά συνέπεια τις απειλές στην ασφάλεια, την ρύπανση και τις επιπτώσεις στην υγεία.

Ακόμα και  αν δεν σημειωθεί καμιά επίθεση ή ατύχημα αντίστοιχο του Τσερνομπίλ, ( 26 Απριλίου 1986) στην Ουκρανία , τα πυρηνικά υλικά για παραγωγή ενέργειας και τα ραδιενεργά απόβλητα, αποτελούν σημαντική απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια.Σύμφωνα με στοιχεία της Greenpeace, που βασίζονται σε μελέτη της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών της Λευκορωσίας, από τα περίπου 2 εκατομμύρια άτομα που εκτέθηκαν στο νέφος ραδιενεργού σκόνης από το δυστύχημα στο Τσερνομπίλ, περίπου 270.000 θα αναπτύξουν καρκινογενέσεις,  από τις οποίες περίπου 93.000 θα είναι θανατηφόρες.

Σύμφωνα με την ίδια έκθεση η Greenpeace, εκτιμά ότι μπορεί να έχουν ήδη πεθάνει από επιπλοκές καρδιολογικών νοσημάτων που προκλήθηκαν από το πυρηνικό δυστύχημα,   περίπου   200.000 άτομα στην Ρωσία, την Ουκρανία και την Λευκορωσία, ενώ σημειώνει πως  τα κρούσματα καρκίνου σημείωσαν αύξηση 40% στο διάστημα μεταξύ των ετών 1990 και 2000. Οπωσδήποτε εκτός από τα οικονομικά κι πολιτικά μέτρα,  αυτό που  χρειαζόμαστε περισσότερο σήμερα,  είναι συνεπώς,  η ανάπτυξη μιας «οικολογικής ηθικής».

Έλεγχος καιρικών συνθηκών.

 Οι εξελίξεις στο χώρο των νέων τεχνολογιών, έχουν καταστήσει ακόμη και τον έλεγχο των καιρικών συνθηκών  δυνατό, τόσο για στρατιωτικές εφαρμογές, όσο και για οικονομικές. Υπολογίζεται πως γύρω έτος στο 2025, σε πολλές περιοχές του πλανήτη μας δεν θα υφίστανται πλέον «φυσικές κλιματολογικές συνθήκες»  αλλά ελεγχόμενες, ενώ στρατιωτικά θα είναι εφικτός ο  επηρεασμός του καιρού σε ολόκληρες περιοχές, και σε σημεία που θα διεξάγονται  στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ήδη από το 1970, και πάλι ο   Brzezinski στο βιβλίο με τίτλο «Ανάμεσα σε δυο εποχές»  αναφέρει:

 «Η τεχνολογία θα καταστήσει διαθέσιμες στους ηγέτες σημαντικών εθνών, τεχνικές για τη διεξαγωγή μυστικών εχθροπραξιών, για τις οποίες μόνο ένα στοιχειώδες ελάχιστο των δυνάμεων ασφαλείας θα πρέπει να διατεθεί. Η τεχνολογία της τροποποίησης του καιρού θα μπορούσε να υιοθετηθεί για να παράγει παρατεταμένες περιόδους ξηρασίας ή θυελλών».

Σε έρευνες της Αμερικάνικης πολεμικής αεροπορίας αναφέρεται πως η τροποποίηση του καιρού για στρατιωτικούς σκοπούς είναι μία πιεστική ανάγκη, και αυτή μπορεί να επιτευχθεί με διάφορους τρόπους,  εφόσον  τα ελεγχόμενα καιρικά φαινόμενα δια μέσω δορυφόρων αλλά και επίγειων μέσων , μπορούν να λειτουργήσουν δυνητικά τόσο ως προκάλυψη επίθεσης, όσο και ως όπλο άμυνας σε περίπτωση που ο αντίπαλος υπερέχει. 

Απόσπασμα από το βιβλίο μου «άνθρωπος και Γαία», 2007, εκδόσεις Γεωργιάδη.

Ο κύκλος της ζωής για τον άνθρωπο. Ζωή η Βίος;

«Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις», υποστήριζε ο Αντισθένης. Και είναι γεγονός πως η Ελληνική γλώσσα έχει την μοναδική ιδιότητα να αποκαλύπτει την φύση και τις ιδιότητες των πραγμάτων τις οποίες ορίζει μέσα από τις λεκτικές περιγραφές.

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι η λέξη ζωή ή βίος.  Λέξεις εξαιρετικά σημαντικές,  καθώς περιγράφουν το ύψιστο δώρο της φύσεως,  την δυνατότητα της ύπαρξης. Δίχως αυτό το δώρο,  οι γραμμές  τις  οποίες  αυτή την στιγμή διαβάζετε,   ούτε θα είχαν ποτέ γραφεί, ούτε θα μπορούσαν να ποτέ να διαβαστούν. Στην Ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούμε δύο λέξεις για να περιγράψουμε την έννοια της γέννησης και της υπάρξεως, «Ζωή» και «Βίος».  Ας δούμε τι μπορούν να μας αποκαλύψουν σχετικά, έκαστη εξ αυτών.

Μυθολογικά  σύμφωνα με την Θεογονία του Ησιόδου η Βία ήταν θεότητα, θυγατέρα της Στυγός και του Πάλλαντα. Αδέλφια της ήταν το Κράτος, ο Ζήλος και η Νίκη : 

«H Στύγα, σμίγοντας με τον Πάλλαντα μες στο παλάτι της, / κόρη του Ωκεανού, φέρνει στον κόσμο, / καλλίσφυρη τη Νίκη και τον Ζήλο, το Κράτος και τη Βία, / τέκνα επιφανή - δεν μένουν απ' τον Δία μακριά, / δεν κάθονται και δεν κυκλοφορούν μονάχοι, / αν ο θεός δεν τους ηγεμονεύει [...] Κι ο Δίας την τίμησε, της χάρισε δώρα που ξεχωρίζουν· / την όρισε να γίνει ο μέγας όρκος των θεών, / και τα παιδιά της να μείνουν οι παντοτινοί του συνοδοί / εις τον αιώνα.»

Σύμφωνα μάλιστα με τον Αισχύλο, η Βία  με τα αδέλφια της  διέταξαν τον Ήφαιστο να  αλυσοδεθεί ο Προμηθέας, στον Καύκασο. Από την λέξη Βία,  προέρχεται η λέξη Βίος, καθώς η ζωή είναι ένας μόχθος, ένας διαρκής πόλεμος ενάντια στις αντιξοότητες.  Από την βίαιη στιγμή της  μεγάλης έκρηξης και την κοσμογέννεση, έως   την αγωνιώδη και τρομακτική στιγμή της εξόδου από την μήτρα και τα μητρικά υγρά και την έναρξη της ατομικής ζωής, όπου χάνουμε την προστασία της μακάριας μητρικής παράδεισος κατάστασης. Σύμφωνα με τον Όμηρο,  « βίος» ή αλλιώς  «βιοτή» ονομάζεται, διότι  ο άνθρωπος  από τη στιγμή της γεννήσεως του, ζει με βία και  ανάγκη».

Πόλεμος «πατήρ πάντων»,  έλεγε ο Ηράκλειτος. Στον κύκλο της ζωής, τα ζώα σκοτώνουν είτε ως νεαροί εκπαιδευόμενοι κυνηγοί, είτε ως αναγκαιότητα . Ο Άνθρωπος επίσης , αγωνίζεται από αρχαιοτάτων χρόνων, να ξεπεράσει τους φυσικούς κινδύνους και θηρευτές του, να σκοτώσει για να τραφεί ο ίδιος, αλλά και για να  τιθασεύσει και να νικήσει το ζώο μέσα του, το οποίο όχι λόγο κάποιας ανώτερης ανάγκης, αλλά λόγο μοχθηρότητας και μισαλλοδοξίας τον ωθεί στο να επιδιώκει  το κακό του συνανθρώπου του. Αυτός, είναι ο μεγαλύτερος  πόλεμος των ανθρώπων και είναι καθαρά εσωτερικός. Η μεγαλύτερη νίκη από όλες , είναι να νικήσουμε  να γνωρίσουμε τον ευατό μας, αποβάλλοντας τα ζωώδη ένστικτα και πάθη μας. Σύμφωνα με τον Ολυμπιόδωρο, στο «Εις Πλάτωνος Γοργία υπόμνημα», 47.6.7 – 47.6.16:

« ..οι φιλόσοφοι τον ανθρώπινο βίο τον απεικονίζουν με τη θάλασσα, επειδή είναι ταραχώδης, γόνιμος (προέρχεται δηλαδή στη γένεση), αλμυρός και επίπονος. Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι οι νήσοι λέγεται ότι αναδύθηκαν από τη θάλασσα. Την δε πολιτεία που αναδύθηκε από τη ζωή και τη γένεση, την καλούν νήσους των Μακάρων. Αυτό ακριβώς είναι και το Ηλύσιο πεδίο. Και για αυτό ο Ηρακλής τον τελευταίο άθλο του, τον πραγματοποίησε στην περιοχή των Εσπερίδων που σημαίνει ότι αγωνίστηκε κατά του σκοτεινού και γήινου βίου, και μετά από αυτό έζησε στην ημέρα, που είναι η αλήθεια και το φως»..

Σύμφωνα με τον Άμμώνιο τον Γραμματικό:

«Βιούν καί  ζήν διαφέρει... Ζωή  μέν γάρ λέγεται είναι χρήσις  ψυχής , βίος δέ  όλίγη ζωή»…Αύτό  σημαίνει πως η ένοια της ζωής, προυποθέτει την  έννοια της αιώνιας ψυχής, ενώ  η ένοια του βίου, την περιορισμένη «ζωή». 

Θέση  που συμφωνεί με τις Ορφικές, Πυθαγόρειες, Πλατωνικές πεποιθήσεις σύμφωνα με τις οποίες,  η ανθρώπινη  ψυχή ως τμήμα της συμπαντικής ψυχής και του συμπαντικού όλου, είναι αθάνατη ενώ το σώμα το «δεσμωτήριον της ψυχής». Όταν  έλθει λοιπόν ή στιγμή για κάθε ατομική ψυχή  να εισέλθει στην μήτρα της μητέρας που έχει επιλέξει, τότε ή αιώνια ψυχή θα  εισέρθει στο δεσμωτήριο, δηλαδή το σώμα. Στο δεσμωτήριο όμως κανείς δεν εισέρχεται οικειοθελώς , αλλά πάντοτε διά της βίας. Ή διαδικασία είναι σύλληψις, βία, δεσμωτήριον. Η ατομική ψυχή τότε ως Νάρκισσος αγαπά την ύλη και δεσμεύεται στην ύλη, πίνοντας από την πηγή της λήθης ξεχνώντας την Θεϊκή της καταγωγή.

Το διάστημα λοιπόν κατά το οποίον ή συμπαντική  ψυχή εισέρχεται διά της βίας ως διαιρούμενη και ατομική στο σώμα , και  έως ότου απελευθερωθεί  πάλι με  τον θάνατο, ονομάζεται βίος, και ό άνθρωπος «βιοί», ζει δηλαδή το διάστημα, πού  ή ψυχή του είναι φυλακισμένη.Ο Απολλώνιος ο Τυαννεύς μας αποκαλύπτει σχετικά (Επιστολή νη΄ στον Βαλέριο,  Περί ζωής και θανάτου):

«Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γένεση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Η τροπή της ουσίας σε φύση θεωρείται γένεση, ενώ η τροπή της φύσεως σε ουσία κατά τα αυτά θεωρείται θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μια γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο· και το μεν πρώτο συμβαίνει λόγω παχύτητος της ύλης, το δε δεύτερο λόγω λεπτότητος της ουσίας, η οποία είναι πάντα ίδια και απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και την στάση. Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής, που δεν γίνεται από κάπου έξω, αλλά το μεν όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο όλον λόγω της ενότητος του παντός».

Η μέθοδος που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοι μας για να κατακτήσουν την αυτογνωσία και την ευδαιμονία, κατά την διάρκεια της ζωής τους, ήταν η Φιλοσοφία.  Αναφέρει σχετικά ο Σέξτος Εμπειρικός (Προς Ηθικούς 11.169) : 

«Η φιλοσοφία είναι ενέργεια που με λόγους και διαλογισμούς προξενεί την ευδαιμονία, όπως έλεγε ο Επίκουρος», αλλά και  Επικούριος Διογένης ο Οινοανδέας μας αποκαλύπτει:

 «Εμείς στραφήκαμε προς αυτή την πράξη, το να φιλοσοφούμε, για να ευδαιμονήσουμε έχοντας πρώτα κατακτήσει το σκοπό της ζωής όπως μας τον θέτει η ίδια η φύση. [..]....Τη σοφία δεν γίνεται να τη μεταδώσουμε παντού για το λόγο ότι δεν είναι όλοι σε θέση να την δεχτούν....Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι δυνατό, τότε αληθινά ο τρόπος ζωής των θεών θα περάσει στους ανθρώπους. Γιατί τα πάντα θα ‘ναι γεμάτα δικαιοσύνη και φιλαλληλία και δεν θα ‘χουμε ανάγκη από τείχη ή νόμους ή όλα εκείνα που μηχανευόμαστε ο ένας για τον άλλον.»

Η Νίκη   ως αδελφή της βίας θα καταφέρει να υπερισχύσει,  όταν τόσο σε συλλογικό επίπεδο (Κράτος), όσο και σε ατομικό,   πρυτανεύσει  το λογικό στο παράλογο, όταν παύσει η Βία,  και πρυτανεύσει η ζωή. Είναι η στιγμή εκείνη που ο Προμηθέας τότε θα αποδεσμευτεί από τα δεσμά του.

Έως τότε όμως η ανθρωπότητα ως σύνολο θα είναι καταδικασμένη στο μαρτύριο του Σίσυφου ο οποίος καταδικάστηκε από  τους Θεούς να κυλά ασταμάτητα έναν βράχο στην κορυφή ενός βουνού, από όπου η τεράστια πέτρα, διαρκώς κατρακυλά στη βάση της, λίγο πριν φτάσει στην κορυφή. Ο Σίσυφος αποτελεί επίσης  μία  επαναστατική μορφή αντίστοιχη του Προμηθέως.

Ο Σίσυφος ουσιαστικά - ανάμεσα στα άλλα- , αντιπροσωπεύει τη διαχρονική  προσπάθεια της ανθρωπότητας σε μία ατέρμονη,  επίπονη,  ανοδική και εξελικτική να κουβαλά τον «βράχο»  το δικό της βαρύ  φορτίο δηλ , το οποίο με πολύ κόπο προσπάθεια το σπρώχνει προς την κορυφή. Το εάν καταφέρει ποτέ να  το κατορθώσει θα το δείξει ο χρόνος...