Ο μύθος του Ερυσίχθονα, ένα διαχρονικά επίκαιρο οικολογικό μύνημα

Ο μυθικός Ερυσίχθονας ο Θεσσαλός,  ήταν γιος του Τρίοπα και εγγονός του Θεού Ποσειδώνα. O Ερυσίχθονας ήταν εγωιστής, ασεβής, βλάσφημος, και υπερόπτης. Δεν είναι τυχαίο πως το όνομα του  σημαίνει,  αυτός που σχίζει, που προκαλεί πληγή στη γη, όπως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια του Μύθου. 

Θέλοντας να χτίσει ένα μεγαλοπρεπές παλάτι,  κάποια ημέρα ο  Ερυσίχθονας διέταξε τους υπηρέτες του να πάνε στο παρακείμενο ιερό άλσος, το οποίο είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη θεά Δήμητρα για να κόψουν τα δέντρα, ώστε να μπορέσει να χτίσει με αυτά το παλάτι του. 

Ανάμεσα στα δέντρα  βρισκόταν  και μία πανύψηλη ιερή βελανιδιά η οποία ήταν αφιερωμένη στην Θεά Δήμητρα (Θεά της Γης) , γύρω από την οποία  χόρευαν οι Δρυάδες.  (Η  βελανιδιά  ήταν επίσης  το ιερό δένδρο του Δία και το χαρακτηριστικό θρόισμα των φύλλων της μαζί με το νερό που έβγαινε από την κοιλότητα του δέντρου θεωρούνταν στη Δωδώνη έδινε χρησμό).  

Πριν προχωρήσω  στην συνέχεια του μύθου,  είναι σκόπιμο να κάνω μία αναφορά,   τόσο στην σχέση ανθρώπου και φύσης  στην αρχαιότητα,  όσο και στην «υπόσταση» των νυμφών. 

Στην αρχαιότητα ο άνθρωπος  ένοιωθε αναπόσπαστο μέρος της φύσης,  βιώνοντας   την αμοιβαία αλληλεξάρτηση όλων των βασιλείων της ζωής.  Θεωρούσε την Γαία (γη) και τα βασίλεια της  ζώντες οργανισμούς, εκφράσεις ενός ενιαίου συνόλου, αποδίδοντας τους Θεϊκές ιδιότητες.

Όσον αφορά τις νύμφες, πίστευαν πως κατοικούσαν στα όροι, στα  δάση στα ποτάμια και στις Θάλασσες. Οι Νύμφες κατατάσσονταν γενικά μεταξύ θεών και θνητών  ως ημίθεες. Δεν ήταν αθάνατες ζούσαν όμως πολλά χρόνια και τρέφονταν με αμβροσία. 

Οι αρχαίοι τις λάτρευαν παντού στην Ελλάδα και τους πρόσφεραν θυσίες με πρόβατα, κατσίκες, μέλι και λάδι. Ζούσαν στα βουνά  και στην άγρια φύση, τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί με τον Πάνα,  τις Χάριτες, και την  Άρτεμη σε λιβάδια και  πλαγιές, συνήθως κοντά σε  πηγές.  Υπήρχαν οι Νύμφες των ποταμών, οι Ναϊάδες,  οι νύμφες  της θάλασσας οι  Νηρηίδες και οι  Ωκεανίδες,  οι νύμφες των Βουνών, και  οι νύμφες των δασών και των δέντρων οι Αμαδρυάδες  οι οποίες  ζούσαν στα δέντρα . 

Μόλις  έκανε την εμφάνιση του ένα δέντρο  στην επιφάνεια της γης,  πίστευαν πως  μία Αμαδρυάδα το «εμψύχωνε»,   το προστάτευε,  και μοιραζόταν την μοίρα της μαζί του. Πίστευαν πως οι Αμαδρυάδες πέθαιναν ταυτόχρονα με τα δένδρα,  και τις θεωρούσαν «όντα» που μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο μεσάζοντα ανάμεσα στους θεούς. Όταν ερχόταν η ώρα της Νύμφης να πεθάνει, μαραινόταν πρώτα το δέντρο της μέσα στη γη. Οι Νύμφες έχουν επιζήσει στη λαϊκή παράδοση έως  σήμερα,  ως  νεράιδες.

Επιστρέφοντας στην εξιστόρηση του μύθου,  όταν οι  υπηρέτες του Ερυσίχθονα έχοντας διαπιστώσει την αλόγιστη  καταστροφή των δέντρων εξαιτίας της πλεονεξίας του, προσπάθησαν να τον μεταπείσουν για την άσκοπη κοπή τόσων δένδρων.  Κυρίως όμως του εξέφρασαν τον φόβο τους για το ενδεχόμενο να ξεσπούσε επάνω τους  η οργή της θεάς Δήμητρας. 

Αυτός όμως  άρπαξε ένα τσεκούρι και είπε: «Δεν με ενδιαφέρει αν το δέντρο αυτό το αγαπά η Θεά. Ακόμα και η ίδια να ήταν, θα την έριχναν κάτω αν στεκόταν στον δρόμο μου». 

Κάποιον δε που προσπάθησε να τον σταματήσει, τον σκότωσε φωνάζοντας : «Ορίστε η ανταμοιβή σου για τον οίκτο σου».



Με την πρώτη όμως τσεκουριά που έδωσε,  παρουσιάσθηκε ενώπιον του η ιέρεια της Δήμητρας Νικίππη, που δεν ήταν παρά η ίδια η θεά μεταμορφωμένη. Η ιέρεια προσπάθησε να σταματήσει το κόψιμο των δέντρων, αλλά ο Ερυσίχθονας την απείλησε με την αξίνα του. Η Θεά τότε  εμφανίσθηκε με όλη της τη θεϊκή μεγαλοπρέπεια.  Σύμφωνα με τον Καλλίμαχο (3ο αι. π.X.),  η Θεά ρώτησε : 

«Tις μοι καλά δένδρεα κόπτει;»  - ποιος είναι ο βέβηλος που κόβει την ιερή βελανιδιά της - ; 

Hταν ο Eρυσίχθων,«πίτυς, μεγάλαι πτελέαι και όχναι» – πεύκα, φτελιές μεγάλες και αχλαδιές. Στα  επόμενα χτυπήματα του τσεκουριού η βελανιδιά, δέντρο πελώριο με κορμό δεκαπέντε οργιές χοντρό, αναστέναξε κι από την πληγή έτρεξε αίμα, και η νύμφη που ζούσε μέσα του, πεθαίνοντας μαζί του, προέβλεψε την τιμωρία του ιερόσυλου Ερυσίχθονα.

Οι δούλοι στην θέα της Θεάς Δήμητρας  έφυγαν πανικόβλητοι, ικετεύοντας για οίκτο. Η Δήμητρα πράγματι τους λυπήθηκε και τους άφησε να φύγουν δίχως να τους βλάψει, ενώ τον ασεβή Ερυσίχθονα τον περίμενε πολύ σκληρή τιμωρία, λίγο αργότερα. 

Η θεά Δήμητρα ζήτησε από την Πείνα που κατοικούσε στην Σκυθία μαζί με τον τρόμο  και το κρύο, να επισκεφτεί και να κυριεύσει τον Ερυσίχθονα. Της ζήτησε να μην μπορεί να ανακουφίσει την πείνα του ο Ερυσίχθονας με τα πλούσια δώρα που η Γη παρέχει στον άνθρωπο. 

Η πείνα υπάκουσε τις εντολές της Δήμητρας,  και το βράδυ που ο Ερυσίχθονας κοιμόταν τον επισκέφτηκε. Μετά από αυτό, η πείνα έφυγε από την γη της αφθονίας την Θεσσαλία,  και επέστρεψε στο σπίτι της. Ο ιερόσυλος Ερυσίχθονας ονειρεύτηκε στον ύμνο του  πως πεινούσε,  και όταν ξύπνησε η πείνα του είχε γίνει απερίγραπτη. 

Από εκείνη την στιγμή ο Ερυσίχθονας άρχισε να τρώει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο βρισκόταν στο σπίτι του, άρχισε να γυρίζει στους δρόμους και να αρπάζει τις προσφορές από τους βωμούς. Κανείς δεν μπορούσε πλέον να τον βοηθήσει, ούτε οι γονείς του,  ούτε  ο  παππούς του ο Ποσειδώνας, λόγω της ύβρεως απέναντι σε άλλο Θεό.

Στο μεταξύ ο Ερυσίχθονας βασανιζόταν όλο και περισσότερο από την πείνα. Η κόρη του Μήστρα  που είχε την ικανότητα  από τον Ποσειδώνα να μεταμορφώνεται, μεταμορφωνόταν συνέχεια σε διαφορετικές σκλάβες  προς πώληση,  ώστε να κερδίζει χρήματα για να «σώσει» με αυτά αγοράζοντας τρόφιμα  για τον πατέρα της.  

Στο τέλος όμως  τίποτα δεν ήταν ικανό να κορέσει την πείνα του Ερυσίχθονα. Έτσι μη έχοντας να φαει τίποτα πια, άρχισε να τρώει τις ίδιες του τις σάρκες έως ότου βρήκε κατ’  αυτό τον τρόπο  φρικτό θάνατο...!

Ο μύθος του Ερυσίχθονα παραμένει επίκαιρος και αποτελεί ένα διαχρονικό μήνυμα στην ανθρωπότητα. Δυστυχώς οι σύγχρονοι Ερυσίχθονες πολλοί. Τόσο οι καταστροφείς του φυσικού περιβάλλοντος, όσο  και οι άνθρωποι που έχουν υπέρ αναπτύξει το «εγώ» , έναντι του  «εμείς».  Άνθρωποι που έχουν υιοθετήσει αξίες που είναι ξένες προς την πραγματική «φύση» του. Ατομισμός, υπερκαταναλωτισμός, ανταγωνισμός, οικονομική κυριαρχία και υλισμός. 

Αξίες marketing, διαφημίζουν το πρόσκαιρο κέρδος και το ατομικό συμφέρον αδιαφορώντας για τις ανεπανόρθωτες βλάβες που προκαλούν στο περιβάλλον, υποθηκεύοντας  το μέλλον των επόμενων γενιών. Αναζήτηση  πλούτου, αδιαφορώντας για τις πραγματικές αξίες και ανάγκες του ανθρώπου. Χρήμα, ένας  πρόθυμος υπηρέτης, που δεν αργεί να γίνει δυνάστης όπως σήμερα, στην εποχή της οικονομικής κρίσης.... 

Ο "πόλεμος των άστρων", μία αρχετυπική μυσταγωγική ιστορία

Αφορμής δοθείσης  της νέας ταινίας της σειράς του "Πόλεμου των άστρων". Ο Πόλεμος των Άστρων  ήταν και είναι, μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του κινηματογράφου. Σύμφωνα με το περιοδικό  Empire μετά από σχετική ψηφοφορία που διενέργησε για τους σινεφίλ αναγνώστες του. 

Σε αυτή την λίστα, την  πρώτη θέση στη λίστα κατέκτησε ο Πόλεμος των Άστρων με το εμβληματικό «Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται» μια ταινία που έμεινε στην ιστορία ως η καλύτερη της τριλογίας, κυρίως λόγω της αποκάλυψης ότι ο Luke Skywalker,  ήταν γιος του Darth Vader, δηλαδή του Anakin Skywalker. Ο Τζορτζ Λούκας είχε την χαρά όμως να δει και δεύτερη ταινία του,  να κατακτά θέση στην δεκάδα με την πρώτη ταινία της πρώτης τριλογίας του Πολέμου των Άστρων «Μια Νέα Ελπίδα». Η αρχική τριλογία, είχε είχε σημαδέψει την παιδική και  εφηβική μου ηλικία. Στην πραγματικότητα από τότε άρχισα να γράφω τις πρώτες δικές μου ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. 

Η  πρώτη τριλογία αποτελεί μία κλασσική  απόδειξη πως  η μυθολογία δια μέσω των αρχετυπικών μοτίβων που χρησιμοποιεί, αποτελεί πηγή διαχρονικής έμπνευσης στην τέχνη, και όχι μόνο. Ο George Lukas χρησιμοποιεί στις ταινίες του πολέμου των άστρων (ειδικά στην αρχική παλαιότερη πρώτη τριλογία), έντεχνα τα διαχρονικά,  και κλασσικά αρχέτυπα της μυθαγωγίας όπως τα μελετούμε χρόνια τώρα στην μυσταγωγία -μυθαγωγία, επηρεασμένος όπως ο ίδιος παραδέχεται, από τον μέντορα του, τον Αμερικανό συγγραφέα και καθηγητή, Joseph Campbell.

Ο Joseph Campbell στη μελέτη του γύρω από το "μύθο του ήρωα" (1949), υποστήριζε, ότι στους μύθους το ταξίδι του ήρωα ακολουθεί ένα σταθερό μοντέλο, τον "μονόμυθο" όπως το αποκαλεί, ένα μοντέλο που ακολουθούν όλοι πολιτισμοί βάσει του οποίου, χτίζουν τα διάφορα έπη και τους ηρωικούς τους μύθους. Στο βιβλίο αυτό, επίσης, σκιαγράφησε τις βασικές συνθήκες, τα στάδια, και τις εκβάσεις του αρχέτυπου ταξιδιού του ήρωα γνωστές σε εκατομμύρια ανθρώπους. Δείτε  το σχετικό βίντεο:

Η αρχική τριλογία αποτελεί  είναι ένα έπος όπου λαμβάνουν χώρα τα τρία βασικά στάδια «μυήσεως» (*).  Αποχώρηση (από την εστία), μύηση, και επιστροφή. Ο ήρωας της ταινίας Luke skywalker (αυτός που περπατά σ τους ουρανούς..) πεθαίνει και αναγεννάται  συμβολικά στον παγωμένο πλανήτη HOTH, στην συνέχεια τριγυρνάει χαμένος στον σκοτεινό πλανήτη Dagobah, αναζητώντας τον δάσκαλο, για να «μυηθεί», στους δρόμους της  δύναμης (ολίγον ΖΕΝ ) από τον Jedi master YODA.

Ο Luke αποδεικνύεται  άξιος της μυήσεως και χρησιμοποιεί ορθά την  «δύναμη». Το αποκορύφωμα έρχεται,  όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον Σκοτεινό Άρχοντα των Darth Veder, ο οποίος  αν υπήρξε και αυτός μυημένος από στην  ίδια «δύναμη», υπέπεσε στην πλάνη και πέρασε στην αντίθετη όχθη του κακού. Στην αποκορύφωση της δοκιμασίας, σε μία επική μάχη ζωής και θανάτου, Darth Veder του αποκαλύπτει πως είναι ο πατέρας του,και  προσπαθεί να τον δελεάσει να χρησιμοποιήσει την σκοτεινή δύναμη ώστε να αποκτήσει ότι επιθυμεί. Ο Luke ως "άλλος" Ηρακλής,  επιλέγει την δύσκολη ατραπό, δεν ξελογιάζεται από τις σειρήνες και τελικά κατορθώνει να σκοτώσει τον εκπρόσωπο του κακού. 

Μετουσιώνοντας κατ’  αυτόν τον τόπο  εντός του,  όλη την γνώση και την δύναμη τόσο του καλού όσο και του κακού. Δυαδικότητα. Η ισορροπία  της γνώση της. Είναι η στιγμή που έρχεται αντιμέτωπος με τους χειρότερους φόβους του, ξεπερνάει τους φύλακες του έτερου κόσμου, αναγνωρίζει τις σκοτεινές όψεις του εαυτού του και τα κομμάτια εκείνα του εγώ που μας δεσμεύουν  στο παρελθόν.

*Πρώτο είναι το στάδιο του «αποχωρισμού», κατά το οποίο το άτομο αποστασιοποιείται από το σύνολο όπου ανήκε ή την ταυτότητα που είχε ως τότε. Έπειτα το άτομο υπεισέρχεται σε μια διαδικασία «μετάβασης» από το προηγούμενο στάδιο της ζωής του στο νέο. Εν τέλει το άτομο βρίσκεται στο τρίτο στάδιο της «ενσωμάτωσης» ή «ένταξης», κατά τη διάρκεια του οποίου γίνεται μέλος του νέου τρόπου ζωής του. Έτσι, το άτομο μεταβαίνει από κάτι παλαιό, σε κάτι ενδιάμεσο και τέλος σε κάτι νέο.

Η ιερότητα της γυναικείας φύσης, και η κατανόηση του σύμπαντος

Το μεγαλύτερο θαύμα, συνιστάται σε ατό αυτό  της ζωής, θαύμα που ουσιαστικά αποτελεί και το μεγαλύτερο «μυστικό» του σύμπαντος. Η γυναικεία φύση ως η μήτρα της ζωής, αποτελεί κατ' αυτόν τον τρόπο  το Α και το Ω της ζωής. 

Μέσα από τους πόνους της κύησης, προκύπτει όχι μόνο  η ύπαρξη, αλλά και η πιο ανιδιοτελής αγάπη. Ίσως για αυτό οι γυναίκες σκέφτονται με την καρδιά  και την ψυχή, περισσότερο από ότι εμείς οι άντρες.  Δύσκολο να καταλάβεις κάτι εάν δεν το έχεις βιώσει. Κάποια πράγματα δεν λέγονται, βιώνονται,  και εμείς οι άντρες  δεν το έχουμε βιώσει.

Λένε πως κάπως έτσι ξεκίνησαν οι ανθρωποθυσίες στον αρχαίο κόσμο. Όταν από την μητριαρχία περάσαμε στην πατριαρχία, οι άντρες είχαν παρατηρήσει την σχέση εμμηνόρροιας , της σύλληψης και της γέννας που ουσιαστικά διαιώνιζε την ύπαρξης της φυλής. Ο άντρας υπερτερούσε σε φυσική δύναμη αλλά δίχως την γυναικεία μητρότητα η δύναμη του ήταν ανώφελη .

Εκλαμβάνοντας το θαύμα εμμηνόρροιας και της γέννησης ως μαγεία (η μαγεία ήταν κάτι σύνηθες στην μητριαρχία), συνεπώς και την απώλεια αίματος δίχως ουσιαστικές επιπτώσεις για την υγεία της γυναίκας, οι πρακτικοί άντρες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν «παράδοξα» την «μαγική» δύναμη του δύναμη αίματος, τελώντας ανθρωποθυσίες και πολέμους, και έτσι πάμε έως σήμερα, με πιο πολιτισμένες δικαιολογίες βέβαια.

Το πρόβλημα είναι πως πλέον οι γυναίκες έχουν απολέσει την γυναικεία φύση τους, και προσπαθούν να ενταχθούν επί ίσοις όροις στον αντρικό ανταγωνιστικό σκληρό κόσμο, χάνοντας τα φυσικά προτερήματα της γυναικείας φύσης. Η γυναίκα, οφείλει να μετουσιώνει   όλα τα χαρακτηριστικά του κοσμικού της Αρχέτυπου: δεκτικότητα, πάθος, συναισθηματισμό, φρούρηση των ρυθμών της ζωής κατ’ αντιστοιχία της Σελήνης, συντηρητής των δομών  της ζωής κατ’ αντιστοιχίας της Γαίας, και θεματοφύλακας της μεγαλύτερης κοσμικής  δύναμης και ενέργειας στο σύμπαν την μετουσίωσης σε ανθρώπινο επίπεδο της ανιδιοτελούς αγάπης.  Σε αυτό συνίσταται η ισχύς της γυναίκας.

Για τον άνδρα η έννοια της δημιουργίας και της ανάπτυξης είναι ένα εξωτερικό συμβάν που απλά συμβαίνει στον κόσμο. Αντίθετα για τη γυναίκα το μυστήριο της ανάπτυξης γίνεται αντιληπτό μέσα από το ίδιο της το σώμα λόγω της εμπειρίας της κύησης. Η γυναίκα νοιώθει δηλαδή κάτι να γεννιέται και να αναπτύσσεται στο εσωτερικό του βιολογικού της οργανισμού, κάτι με το οποίο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη και με το οποίο αποτελεί μια οργανική ενότητα. 

Κανένας άνδρας δεν έχει αυτή την εμπειρία, που είναι τόσο καταλυτική έτσι ώστε να καθορίζει και  την αντίληψη μας για τη λειτουργία του Κόσμου. Αυτό είναι ένα γεγονός που δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε. Πρόκειται για μια βασική αρχή που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε όχι μόνο τον διαφορετικό τρόπο αντίληψης του αρσενικού από το θηλυκό αλλά και τις διαφορετικές αρχές και τρόπους λειτουργίας πάνω στους οποίους χτίστηκε η Μητριαρχική και η πατριαρχική κοσμοαντίληψη και κοινωνία.

Αν προεκτείνουμε τους δύο αυτούς τρόπους αντίληψης στην κοινωνία αλλά και στην θεολογική αντίληψη, θα παρατηρήσουμε ότι ξεκινούν από εντελώς διαφορετικές αρχές και οδηγούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Η θηλυκή συνείδηση για παράδειγμα, εμποτισμένη από την εμπειρία της κύησης αντιλαμβάνεται την παγκόσμια ζωή σαν κάτι που αναπτύσσεται οργανικά από το εσωτερικό προς το εξωτερικό, όπως ο σπόρος που βλασταίνει  από τη Γη.

Η αντίληψη αυτή επικεντρώνεται στην πρωταρχική έννοια της «Αυτογονίας» και υφαίνει τις νοητικές συλλήψεις γύρω από την εικόνα ενός Σύμπαντος όπου τα πάντα φυτρώνουν και αυτο-οργανώνονται αυθόρμητα σύμφωνα με τις ανάγκες τους.Στην κοσμοθέαση αυτή δεν υπάρχει κάποιος εξωτερικός παράγοντας ο οποίος της επιβάλει ένα ρυθμό ή την διατάζει να οργανώσει τις λειτουργίες της κι αυτό γιατί δεν υφίσταται κάποιος αρχικός διαχωρισμός ανάμεσα σε μια αρχή που διατάσσει και σε ένα λειτουργικό σύνολο που υπακούει στις διαταγές. Δεν υπάρχει καν διαχωρισμός ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο καθώς το έμβρυο και η μητέρα αποτελούν ένα αδιάσπαστο σύνολο το οποίο μεταβάλλεται διαρκώς, εξελίσσεται και αναπτύσσεται.

Αντίθετα για τον άνδρα η έννοια «δημιουργία» έχει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα. Μην έχοντας την εμπειρία της κύησης ο άνδρας επενεργεί εξωτερικά πάνω στη Φύση. Κατά τη διάρκεια της «δημιουργίας» του το υποκειμενικό του «εγώ» επενεργεί και μεταβάλλει ένα αντικειμενικό «κάτι» που βρίσκεται έξω και πέρα από αυτόν. Ο άντρας, για παράδειγμα, κατασκευάζει ένα τραπέζι, φτιάχνει ένα μηχάνημα, μεταφέρει και τακτοποιεί έναν όγκο υλικών από ένα σημείο σε ένα άλλο κτίζοντας έτσι ένα οικοδόμημα.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στο «εγώ» του που επενεργεί και το σωρό των εξωτερικών υλικών που υπόκεινται το αποτέλεσμα της πρόθεσης ή της επιθυμίας του. Ο άντρας δεν γίνεται ποτέ ένα με το τραπέζι που κατασκευάζει, δεν το νοιώθει σαν προέκταση του σώματος του ζυμωμένο από τη σάρκα ή το αίμα του. Η σχέση του μαζί του είναι και παραμένει εξωτερική.

Μια δεύτερη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δύο αυτά είδη εμπειριών είναι ότι η γυναίκα αντιλαμβάνεται την εγκυμοσύνη, την περίοδο δηλαδή δημιουργίας ενός νέου ανθρώπινου όντος, σαν κάτι το ανεξάρτητο και ανεπηρέαστο από τη θέληση της. Κατά τη διάρκεια των εννέα μηνών που διαρκεί η κύηση, η γυναίκα είναι απλά παρατηρητής μιας μυστηριώδους μεταβολής, ενός είδους αλχημικής μετουσίωσης που συμβαίνει μέσα στο ίδιο της το σώμα. 

Η γυναίκα νοιώθει πως αποτελεί γόνιμο έδαφος όπου ο σπόρος αφήνεται να μεγαλώσει, μια μαγική χύτρα στην οποία η ζωή υφαίνει τον ιστό της ύπαρξης. Αντίθετα για τον άνδρα η εμπειρία της δημιουργίας είναι εντελώς διαφορετική. Η πραγματικότητα του Σύμπαντος μπορεί να μεταβληθεί μόνο αν επενεργήσει πάνω της μια ενέργεια. Ο άντρας είναι αυτός που προκαλεί την κατασκευή πραγμάτων και φαινομένων. Η οποιαδήποτε δημιουργία εξαρτάται από τη δική του συνειδητή απόφαση. Ο κόσμος μπορεί να λειτουργήσει μόνο μέσα από μια σειρά εξωτερικών παρεμβάσεων.Γι αυτό και στις πατριαρχικές θρησκείες, ο κόσμος "κατασκευάζεται" σαν αποτέλεσμα της θέλησης ενός προϋπάρχοντος εξωκόσμιου πνεύματος.

Μια ακόμα διαφορά είναι ότι στην εμπειρία της γυναίκας τα πράγματα θέλουν το δικό τους χρόνο για να ωριμάσουν και να ολοκληρωθούν. Οι μήνες της κύησης είναι συγκεκριμένοι και οφείλει να του σεβαστεί. Το ίδιο και ο χρόνος που παρεμβάλλεται από τη στιγμή που θα φυτέψει το σπόρο μέχρι την ώρα που θα αντικρίσει το πρώτο βλαστάρι να ξεπροβάλει από τη Γη. Στην αντρική δημιουργία αντίθετα ο χρόνος είναι σε συνάρτηση με το ποσό της προσπάθειας που καταβάλλεται. Ένα αρχιτεκτονικό κατασκεύασμα μπορεί να γίνει σε λίγο ή σε πολύ χρόνο ανάλογα το πόσοι εργάτες δουλεύουν και πόση προσπάθεια καταβάλει ο καθένας. Στην αρσενική αντίληψη το ιδεώδες είναι η κατάργηση του χρόνου, η στιγμιαία δημιουργία.

Στην Αρχαία Ελλάδα ο όρος "Φύσις" ήταν ο θεμελιωτής και πρωταρχικός όρος ολόκληρης της Φιλοσοφίας και Επιστήμης. Δεν υπάρχει, για την Ελληνική φιλοσοφία ειδικότερα και για τον Ελληνικό στοχασμό γενικότερα, έννοια πιο σημαντική και πιο ιδιάζουσα από αυτή την έννοια. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι όλοι σχεδόν οι φιλόσοφοι έγραψαν έργα «Περι Φύσεως» ή αφιέρωσαν μεγάλο μέρος του έργου τους στη μελέτη της «Φύσεως», ήσαν «οι περί Φύσεως τε καί του όλου διαλεγόμενοι και γράφοντες» σύμφωνα με τον Πλάτωνα». Η Φύση, σαν Μεγάλη Μητέρα είναι η αρχή της Ζωής, και η μελλοντική επιβίωση μας σε αυτό τον πλανήτη εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα το κατανοήσουμε.

Διαμέσου της μητρότητας, το γυναικείο φύλο μπορεί να εκδηλώσει και να εκπληρώσει τη θεϊκή πλευρά της φύσης του, ως η "μεγάλη μητέρα". (Διαβάστε σχετικά εδώ).

Η Μεγάλη Μητέρα λατρεύτηκε για χιλιάδες χρόνια από τους προϊστορικούς λαούς  με διαφορετικά ονόματα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Η μεγάλη μητέρα στον Ελληνικό χώρο, ως πότνια θεά, η κάτοχος των μυστικών η μεγάλη ιέρεια που γεννά το θεό βρέφος. Η Άρτεμις, η Δήμητρα, η Αθηνά ακολουθούν. Από χθόνιες θεές ανεβαίνουν στον Όλυμπο. Η μεγάλη μητέρα η θηλυκή αρχή, υποβιβάστηκε στην πατριαρχική κοινωνία, την υποβιβάσαμε και την κακομεταχειριστήκαμε, εξυψώσαμε το λογικό νου και θάψαμε την έμπνευση, θεοποιήσαμε την τεχνολογία και περιφρονήσαμε τη φύση και τους νόμους της, σεβαστήκαμε τον Πατέρα και ρίξαμε όλα τα αμαρτήματα στη γυναίκα.

Η ιδέα της Παρθένου συνδέεται επίσης με την υψηλή ιδέα της θυσίας, ένα ιδανικό που πραγματικά λείπει από τη σύγχρονη αντίληψή μας για τη ζωή, αν και ήταν η βάση για τις πιο μεγάλες λατρείες που εμφανίστηκαν στον πλανήτη. Διαστρέβλωση αυτής της θυσιαστικής όψης της Παρθένας, που παραμέριζε τον εαυτό της για να γίνει ενσάρκωση της Ίσιδας και έτσι να φέρει τη θεά κοντά στον άντρα, ήταν οι βάρβαρες ανθρωποθυσίες νεαρών κοριτσιών. Η μητρική της όψη εκφράζεται στην προσπάθεια της να κάνει αθάνατο το γιο μιας βασίλισσας, στην οποία εμφανίστηκε σαν κοινή θνητή. Το αρχέτυπο της θα «ζει» πάντα, μέσα από κάθε γυναίκα. 

Η αρσενική φύση θέλει να κυριαρχεί· Η θηλυκή φύση θέλει να περικλείει και να συμπεριλαμβάνει. Η αρσενική φύση λειτουργεί με την ύλη και το νου· η θηλυκή φύση λειτουργεί με τα συναισθήματα και τη διαίσθηση. Η αρσενική φύση λειτουργεί με τη δύναμη της θέλησής· η θηλυκή φύση λειτουργεί με τη δύναμη της αγάπης. Η αρσενική φύση είναι το μονοπάτι· η θηλυκή φύση είναι το πεδίο. Η αρσενική φύση απαιτεί· η θηλυκή φύση δίνει. Η αρσενική φύση κάνει ερωτήσεις και βρίσκει απαντήσεις· η θηλυκή φύση αισθάνεται και διαισθητικά μαθαίνει. Η αρσενική φύση διαιρεί και διαχωρίζει· η θηλυκή φύση συνθέτει. Ο άνδρας και η γυναίκα είναι ακριβώς όπως τα δύο πόδια στο μονοπάτι της εξέλιξης: το καθένα έχει το δικό του πάνω και κάτω, και το καθένα είτε οδηγεί ή ακολουθεί.

Η γυναίκα  σταδικά  αλλοιώθηκε και αλλοίωσε τη σχέση της με τον άντρα και τη φύση της. Σε κοινωνίες που τελούν εν πλήρη σύγχυση, εκεί όπου βαφτίζεται το παράλογο λογικό και κανείς δεν αντιδρά, η γυναίκα χάνει τον προσανατολισμό της και τον σκοπό της, όπως της έχει υποδειχθεί από τη φύση. Μεταμορφώνεται σε ανδρογύνο, απαρνιέται τη φύση της και κλείνεται στον εαυτό της. 

Καλλιεργεί   το κέντρο της λογικής σε βάρος της διαίσθησης, επιδίωξε την ανεξαρτησία,την χειραφέτηση και την ατομικότητατης,  στον κόσμο της επιβολής, της δύναμης, της σύγκρισης .  Απαρνήθηκε την μητρότητα  προς όφελος της επαγγελματικής σταδιοδρομίας, μετρώντας όπως οι άντρες την ευτυχία με τις κατακτήσεις, κυνηγώντας, το «έχειν» εις βάρος του «είναι» ψάχνοντας  την ευτυχία έξω από τον εαυτό της , ξεχνώντας πως μέσα της γεννιέται η ζωή….!!

 

Αν δεν αναλάβουν οι γυναίκες τον ρόλο τους, και δεν ισορροπήσει η κοινωνία ανάμεσα στον Άρη και την Αφροδίτη,  ο ΕΡΩΣ δεν πρόκειται να υπάρξει….Και φυσικά δεν είναι τυχαίο πως ο Έρως είναι τέκνο της Αφροδίτης και του Άρη, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα το οποίο θα βρείτε εδώ...

Ως επίλογο θα χρησιμοποιήσω ένα απόσπασμα από τον  Χρήστο Μαλεβίτση :

«...Τη θηλυκή αντίληψη της υπάρξεως μόνο το γένος των γυναικών μπορεί να την συλλάβει,να την αναπτύξει και να την εδραιώσει. ΄Η τουλάχιστον να την αντιτάξει με σφοδρότητα προς την κοσμοαντίληψη του γένους των ανδρών. Που σπαταλάει λοιπόν η σύγχρονη γυναίκα τους ροδώνες της ψυχής της; Και μάλιστα με τόσο πάθος; Στους αγκαθερούς κήπους των ανδρών. Ο πολιτισμός μας που αποτυχαίνει είναι δημιούργημα των ανδρών. Οι γυναίκες θα πρέπει κάποτε να λάβουν τις αποστάσεις τους από αυτόν τον πολιτισμό,ο οποίος δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει παρά τεχνολογία.Ας σώσει τη ψυχή του το γένος των γυναικών.

...Ο φεμινισμός ενδεχομένως να βοήθησε στην κοινωνική απελευθέρωση της γυναίκας,όμως είναι βέβαιο πως την υποδούλωσε στον πνευματικό κόσμο του άντρα...και όμως δεν μπορούμε να μιλήσουμε για το τέλος της θηλυκής αξιολογικής κλίμακας μέσα στην ιστορία. Διότι πίσω από τα ιστορικά ρεύματα και πίσω από την εκάστοτε επικαιρότητα που εξαπολύουν παταγωδώς οι άντρες λουφάζει το βαθύ θηλυκό μυστήριο,την κάθε στιγμή και τώρα και πάντοτε. Δεδομένου ότι πρόκειται για ανώτερο στοιχείο της υπάρξεως. ...Το θηλυκό αρχέτυπο είναι ανυπότακτο...»