Η μεγαλύτερη πυραμίδα του κόσμου βρίσκεται στο Μεξικό, είναι η πυραμίδα της Cholula.

Εάν πιστεύατε  ότι η μεγάλη πυραμίδα της Γκίζας στην Αίγυπτο είναι η μεγαλύτερη στον πλανήτη, κάνετε λάθος. Η μεγαλύτερη είναι στο Μεξικό, είναι η πυραμίδα της Cholula.

Η πυραμίδα χτίστηκε τον 3ο αιώνα μ.χ, έχει πλάτος 450 μέτρα σε κάθε πλευρά, ύψος 66 μέτρα( Η πυραμίδα της Γκίζας είναι μόνο ψηλότερη- 146 μέτρα),  ενώ αποτελείται από 4,45 εκατομμύρια κυβικά μέτρα πέτρας.

Η πυραμίδα φαίνεται ως φυσικός λόφος στην κορυφή του οποίου έχει χτιστεί, τι άλλο; μία Χριστιανική εκκλησία.

Την πυραμίδα ξανά -ανακάλυψε το 1881 ο Ελβετός αρχαιολόγος Αdolph Bandelier. Σε πρόσφατες ανασκαφες βρέθηκαν αγαλμάτα, αλλά η  μοναδική μπάλα από καουτσούκ που έχει βρεθεί, (αγαπημένο σπορ των Μεσο-αμερικανικών πολιτισμών).

Ακριβώς στην μέση της Πυραμίδας και υπογείως στην βάση της ανακαλύφθηκε προσομοίωση του κάτω κόσμου, όπου είχαν γεμίσει τα κοιλώματα του εδάφους με υγρό υδράργυρο, ώστε να αναπαραστήσουν τον ποταμό του κάτω κόσμου (αντίστοιχο του δικού μας Αχέροντα)   σε μικροκλίμακα... Εκεί υποθέτουν οι αρχαιολόγοι πως γίνονταν η μύηση του Αυτοκράτορα πριν γίνει η στέψη στην κορυφή της Πυραμίδας. Κάτι που γινόταν και σε άλλες πυραμίδες, όπως λ.χ στην Πυραμίδα του φτερωτού ερπετού, στο ναό του Quetzalcoatl , στην αρχαία πόλη του f Teotihuacan. Δείτε το σχετικό βίντεο : 

Άρτεμις η κυνηγός των «ψυχών». Όταν η αρχαία Ελληνική μυθολογία «εμπνέει», «κοσμεί» και «σημαίνει»....!

Μία από τις κεντρικότερες πλατείες της πόλης του Μεξικού κοσμεί το άγαλμα της Αρτέμιδος (*) . Το γλυπτό κατασκευάστηκε το 1942 όταν ο πρόεδρος Mexico Manuel Ávila ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για να ομορφύνει την πόλη του Μεξικού. O Γλύπτης Helvia Martínez Verdayes  επέλεξε ως μοντέλο ένα 16 χρόνο κορίτσι, το οποίο πόζαρε δωρεάν για τον γλύπτη ώστε να κοσμηθεί ένας από τους κεντρικότερους δρόμους της πόλης του Μεξικού. Το 1974, το άγαλμα (συντριβάνι)  μεταφέρθηκε στο Ariel Park.

* Η  Άρτεμις εκτός από Θεά του κυνηγιού και των δασών, σχετίζεται με την σελήνη, η οποία αφορά και την  πλέον «μυστηριακή» πλευρά της Θεάς. Το όνομα της σελήνης ετυμολογικά προέρχεται από την λέξη «σέλας» που σημαίνει «φως», αντανακλά το φως του Ήλιου, καθώς η ίδια δεν αυτόφωτη.

Ο Πλωτίνος παρομοίαζε το Έν (την πρώτη δημιουργική αρχή) με το Φως, τη Διάνοια με τον Ήλιο, και την Παγκόσμια Ψυχή με τη Σελήνη. Ο Σωκράτης χαρακτήριζε τη Σελήνη ως «Μεγάλη κούφια σφαίρα που στο εσωτερικό της υπάρχουν θάλασσες και στεριές και κατοικούν άνθρωποι σαν και εμάς», ενώ ο Πυθαγόρας ανέφερε ότι η Σελήνη κατοικείται από όντα θεϊκά όμοια με τους ανθρώπους της Γης. Η Σελήνη ονομάζεται και Μήνη, όνομα από το οποίο παράγονται οι λέξεις μην (μήνας) και έμμηνος ροή. Η Άρτεμις ήταν  αρωγός στις  τις επιτόκους γυναίκες.

Ο Carl Jung αναφέρει για  τη Σελήνη: «Το φεγγάρι είναι για τις αρχαίες δοξασίες ένας τόπος που συγκεντρώνονται οι ψυχές των νεκρών, ένα μέρος όπου φυλάγεται το σπέρμα. Για το λόγο αυτό θεωρείται περιοχή από την οποία προέρχεται η ζωή και έχει θηλυκή σημασία. Λέγεται ότι το πνεύμα ανεβαίνει ακολουθώντας τον δρόμο του Ήλιου, η κάθοδος του όμως προετοιμάζεται στο δρόμο του φεγγαριού». 

Τη Σελήνη υπηρετούσαν ανέκαθεν μόνο γυναίκες ως ιέρειες της. Το όρος Άθως (άγιο όρος) κατά την αρχαιότητα  ήταν το ιερό όρος της θεάς Αρτέμιδος, και Άβατο για τους άντρες,  σε αντίθεση με ότι συνέβη με την επικράτηση του Χριστιανισμού. 

Στη Μονή Μεγίστης Λαύρας υπάρχει μία μαρμάρινη αναθηματική ανάγλυφη πλάκα,στην οποία απεικονίζεται ένα τεράστιο αυτί εντός πλαισίου, πάνω από το οποίο υπάρχει εγχάρακτη η επιγραφή: ΑΡΤΕΜΙΔΙ ΑΓΡΟΤΕΡΑ / ΝΕΒΡΙΣ ΕΠΙΤΑΓΗΝ / ΑΝΕΘΗΚΕΝ. Από τους χαρακτήρες εξάγεται το συμπέρασμα ότι η πλάκα ανήκει στην κλασική ελληνική περίοδο και χρονολογείται στον Ε΄ – Δ΄ π.Χ. αιώνα. Η τοποθέτηση της αναθηματικής είναι αφιέρωμα κάποιας Νεβρίδος στην θεά Αρτέμιδα .

Οι μυστηριακές τελετές που τελούνταν  εκεί  από τις ιέρειες της , και αφορούσαν ανάμεσα στα άλλα και τις μαγικές τέχνες, ενώ από τα πλέον σημαντικά καθήκοντά τους ήταν η εξασφάλιση νερού και η συντήρηση της «ιερής φλόγας» που σχετιζόταν με το φως της Σελήνης...

Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε τους ακόλουθους συνδέσμους :

Θεά Άρτεμις, αποσυμβολισμός

Το τρισυπόστατο της Εκάτης και οιΤριαδικές Θεότητες

Σελήνη και το Ταξίδι των Ψυχών (απότον Πλούταρχο)

Άθως, το Άβατο της Αρτέμιδος και τωνΜουσών στην αρχαία Ελλάδα

«Γνώθι σαυτόν» και «Μηδέν άγαν»

Εάν παρατηρήσετε το άγαλμα  Ερμής του Πραξιτέλη, θα  διαπιστώσετε πως ο Ερμής απεικονίζεται να κρατά τον μικρό  Διόνυσο τον Ζαγρέα στο ένα του χέρι, ενώ  με το άλλο, του δείχνει πρός τον ουρανό, συμβολισμό που χρησιμοποίησε και στον διάσημο  πίνακα του «η σχολή  των Αθηνών», ο  Ραφαήλ, βάζοντας τον Αριστοτέλη να δείχνει προς την γη και τον Πλάτωνα, προς τον Ουρανό..

Ο συμβολισμός είναι προφανής. Ο  Πραξιτέλης υποδεικνύει πως ως θεϊκά τέκνα οφείλουμε να επιδιώκουμε την τελειότητα, γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας την Θεϊκή φύση  εντός μας, όπως  αναφέρουν και  οι Ορφικές πινακίδες :  «Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού• το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο.»

Η ατραπός για να το επιτύχει αυτό ο αρχαίος Έλληνας ήταν η ορθή τήρηση δύο εκ των σημαντικότερων  Δελφικών ρητών : «Γνώθι σαυτόν» και «Μηδέν άγαν», λέξεις που φαντάζουν τόσο ξένες σήμερα…

"Είμαστε το σύμπαν που εξερευνά το εαυτό του"...

Σύμφωνα με την επιστήμη, «τα πάντα είναι ενέργεια». Σύμφωνα με την «μεταφυσική», η ύλη ζωογονείται από το πνεύμα, ενώ η συνειδητότητα αποτελεί μία από τις θεμελιώδης αρχές του Σύμπαντος. Σύμφωνα με τον Χέγκελ : “...το Ασυνείδητο, ποτέ δεν θα ξεκινούσε το τεράστιο και επίμοχθο έργο της εξέλιξης του Σύμπαντος, παρά μόνο με την ελπίδα να αποκτήσει καθαρή Αυτό-συνείδηση”.

Η ατομική εμπειρία αποτελεί το κίνητρο της ζωής και της εξέλιξης και το πλήρωμα αυτής της εμπειρίας σε κάθε στάδιο του Σύμπαντος γίνεται η δύναμη για την υπέρβαση των περιορισμών με τους οποίους η Υλη περισφίγγει το Πνεύμα. Η Ζωή είναι ένα μονοπάτι συνεχών αλλαγών, δηλαδή εξελίξεων. Σκοπός αυτών των αλλαγών είναι να προσφέρει στην ατομική ζωή διαφορετικές εμπειρίες και μέσω προσαρμογής, αφομοίωσης και τελικά γνώσης, η ατομική ζωή να πορευθεί προς την τελειότητα.

Ο κύκλος της ζωής είναι μια κίνηση που έχει την ρίζα του στην πνευματική όψη του κόσμου, την εκτίναξή του στην άλλη όψη που λέγεται ύλη και τελικά την επιστροφή του στο σημείο από το οποίο πήγασε. Είναι ένας κύκλος με δύο τόξα, το ένα καθοδικό προς την ύλη και το άλλο ανοδικό προς το πνεύμα. Αυτός ο κύκλος της ζωής αποδίδεται με ένα φίδι που δαγκώνει την ουρά του και συμβολίζει την κοσμική γνώση και τη σοφία. Το σύμβολο του ουροβόρου όφι, αποδίδει την περιπέτεια της ατομικής ψυχής, μέσα στον μορφοποιημένο κόσμο. Είναι το προσκύνημα της ψυχής στην ύλη και η επαφή της με όλα τα φαινόμενα της εκδηλωμένης ζωής.

Ο άνθρωπος βρίσκεται στο στάδιο της Φύσης που είναι η προέκταση της Ψυχής και του Πνεύματος. Βρίσκεται στη βάση της Κλίμακας στο σημείο όπου η ατομική ζωή αναστέλλει την πτώση της και αναστρέφεται προς το ψυχοπνεύμα της. Είναι το σημείο καμπής της εξέλιξης όπου το σπέρμα της ανθρώπινης συνειδητότητας αρχίζει και αναζητά τρόπους έκφρασης και ανάπτυξης. 

Ίσως λοιπόν αποτελούμε την αιχμή ενός Σύμπαντος που έχει συνείδηση και εξερευνά τον ίδιο του τον εαυτό.. Η επιστήμη Τι γίνεται όμως όταν η ενέργεια μετατρέπεται σε ύλη; Γιατί ο κόσμος σχηματίζεται με αυτό τον τρόπο, και γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε; Η Σύντομη απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι πως ίσως το Σύμπαν είναι ένα πείραμα αυτο-δημιουργίας. Η συνειδητότητα βρίσκεται εντός αλλά και εκτός μας.. Είναι η «εσωτερική γνώση» που λαμβάνουμε για τον εαυτό μας, η γνώση που αποζητάμε για το σύμπαν και τον κόσμο. Όταν το κατανοήσουμε αυτό η εξέλιξη της συνειδητότητας περνάει σε άλλο επίπεδο.. Εξάλλου είμαστε η αιχμή ενός Σύμπαντος που έχει συνείδηση και εξερευνά τον ίδιο του τον εαυτό.

Σε μία τέτοια συνάρτηση θα μπορούσαμε να πούμε πως σκοπός της εξέλιξης ίσως είναι η συνεχής αναδόμηση της ατομικής συνειδητότητας προς τα χαρακτηριστικά και τις αξίες της πνευματικότερης ζωής μέσα από τη γνωριμία και την αφομοίωση της κατώτερης και πιο υλικής ζωής. Είναι μια ατομική πορεία πολύ στενά συνδεδεμένη, όχι μόνο, με την πορεία της υπόλοιπης ανθρωπότητας αλλά και με την πλανητική και τη συμπαντική εξέλιξη. Είναι η πορεία της συνειδητότητας μέσα από σχήματα και είδη διαφορετικής ζωής με σκοπό την εμπειρία και μοναδικό στόχο την κατάκτηση της πνευματικής συνειδητότητας.

Συνειδητότητα είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος τα ερεθίσματα και τις πιέσεις της ύλης να ανταποκρίνεται προς αυτές και τελικά να τους επιβάλλει τις αξίες του πνεύματος. Αυτό για να συμβεί, θα πρέπει ο άνθρωπος να μπορεί να διακρίνει την αληθινή γνώση από την πληροφορία των αισθήσεων, τη χωριστικότητα από την ενότητα και θα πρέπει να αντιλαμβάνεται την πραγματική αιτία της απόστασης ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα, ανάμεσα στο Εγώ και το Όλον. Το προσωπικό Εγώ ως μια προεκβολή του συνόλου της ζωής και μέσα από την ταύτισή του με τα πράγματα των αισθήσεων, ξεχνά τη ρίζα της ζωής του και γίνεται ένα με εκείνο που ευχαριστεί και τρέφει το εγώ του..

Στοιχεία για το κείμενο αντλήθηκαν από το άρθρο «πνεύμα η αρχή της ζωής», από την ιστοσελίδα theosophy.gr

Μυθολογία και αρχέτυπα.

Μυθολογία και αρχέτυπα. (Σύντομα στην Εστία TV.)

Στην εκπομπή μυθολογία και αρχέτυπα θα επιχειρήσουμε μία διαφορετική ανάγνωση της ιστορίας του παρελθόντος υπό το πρίσμα της μυθολογίας. Θα προσεγγίσουμε την μυθολογία όχι ως ένα σύνολο ευφάνταστων ανούσιων και παράλογων αφηγημάτων μυθοπλασίας, αλλά ως μία αλληγορική κωδικοποίηση του παρελθόντος.

Το μήλο ως αρχετυπικό σύμβολο

Το μήλο ως καρπός συνδέεται από την αρχαιότητα έως σήμερα με πολλές συμβολικές μυθολογικές  ιστορίες,  με προεξέχουσα αυτή του κήπου των πρωτόπλαστων στον κήπο του Παραδείσου. Το παράδοξο είναι πως το μήλο δεν αναφέρεται ως ο απαγορευμένος καρπός, στην παλαιά διαθήκη. Για ποιό λόγω επικράτησε λοιπόν, το μήλο ως ο απαγορευμένος καρπός;

Ως εισαγωγή στο θέμα θα χρησιμοποιήσω ένα απόσπασμα του  Χρήστου Μαλεβίτση από το  δοκίμιο του “ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ” από το βιβλίο του: “ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ” (1984 Εκδόσεις IMAGO):

«Οι δύο πόλοι, γύρω από τους οποίους στρέφεται το μεγαλείο και το δράμα του ανθρώπου είναι η γνώση και η δύναμη. Αλλά για τον άνθρωπο η δύναμη προέρχεται από τη γνώση. Γι’ αυτό εν τέλει το δράμα παίζεται στο επίπεδο της γνώσης. Η κοσμοϊστορική σημασία της γνώσης έγινε αντιληπτή από τα πανάρχαια χρόνια. Γι’ αυτό, τόσο το πνεύμα του Ισραήλ όσο και της Ελλάδος, έθεσαν το ζήτημα στο υψηλό επίπεδο της ρήξεως του ανθρώπου με το θείο. Και έχομε στη Βίβλο την εκμύθευση του δέντρου της γνώσεως, ενώ στην Ελληνική μυθολογία έχομε την εκμύθευση της αρπαγής της φωτιάς από τους θεούς, με αυτουργό τον Προμηθέα. Τονίζω και πάλι πως αυτοί οι δύο ευφυείς και βαθυνούστατοι λαοί αντελήφθησαν την κοσμοϊστορική σημασία της γνώσεως. Η γνώση δεν είναι ένα απλό συμβάν ανάμεσα στα άλλα. Είναι το κατ’ εξοχήν συμβάν της υπάρξεως. Πάντως και στις δύο περιπτώσεις το θείο ήταν αντίθετο. Διότι η γνώση αυτονομεί τον άνθρωπο και τον απομακρύνει από το θείο. Δεν πρέπει να αντιμετωπίσομε το ζήτημα ρηχά και να πούμε πως οι Θεοί εκπροσωπούν δυνάμεις “αντιδραστικές”, που απεχθάνονται την πρόοδο. Μας είναι πιο χρήσιμο να εννοήσουμε πως η αντίθεση συμβαίνει στο βάθος του πνεύματος, συνεπώς και οι δύο ροπές είναι εξίσου έγκυρες. Και αν ο κίνδυνος από τη γνώση δεν ήταν ορατός εδώ και χιλιάδες χρόνια, από τότε που ζει ο μύθος, τώρα πλέον είναι ορατός διά γυμνού οφθαλμού. Η γνώση απειλεί σύμπασα τη ζωή του πλανήτη. Ιδού που οι φόβοι της θεότητας, δηλαδή της έσχατης εσωτερικότητας, πηγαίνουν να επαληθευθούν».

Το μήλο είναι ένας καρπός τον οποίο τον συναντούμε πολύ συχνά και στην αρχαία Ελληνική μυθολογία. Ας ξεκινήσουμε από τον Πλάτωνα. Αναφέρει λοιπόν ο Πλάτωνας για τον αρχετυπικό άνθρωπο :

«… υπήρχε λοιπόν τότε το ανδρόγυνο, που και στην εμφάνιση και στο όνομα αποτελούσε συνδυασμό του αρσενικού και του θηλυκού" τώρα όμως δεν υφίσταται πια αλλά το όνομα χρησιμεύει σαν βρισιά. Έπειτα ολόκληρο το σώμα κάθε ανθρώπου ήταν στρογγυλό…... ο Ζευς σκέφτηκε , θα τους κόψω τον καθένα στη μέση, κι έτσι και ασθενέστεροι θα είναι και χρησιμότεροι σ' εμάς… Ο Ζευς μηχανεύτηκε κάτι άλλο, μεταθέτοντας τα γεννητικά τους όργανα μπροστά γιατί προηγουμένως τα είχαν κι αυτά προς τα έξω και η γονιμοποίηση και η γέννηση γινόταν όχι επάνω τους αλλά στη γη, όπως και στα τζιτζίκια..!!!

Τα μετέθεσε λοιπόν έτσι αυτά μπροστά και έκανε ώστε μ' αυτά να γίνεται η γονιμοποίηση μέσα τους, με το αρσενικό μέσα στο θηλυκό…Είναι λοιπόν από τόσο παλιά ο έρωτας έμφυτος στους ανθρώπους και τους επαναφέρει στην αρχαία φύση, και επιχειρεί να κάνει από τα δύο ένα, και να γιατρέψει την ανθρώπινη φύση. Ο καθένας λοιπόν από μας είναι κομμάτι ανθρώπου, σαν κομμένος από ένα στα δύο, όπως οι γλώσσες τα ψάρια, κι αναζητεί πάντοτε ο καθένας το κομμάτι που του λείπει…»

Έκτοτε λοιπόν με τον χωρισμό σε άντρες και γυναίκες αρχίζει η αναπαραγωγή των ανθρώπων με την γνωστή μέθοδο. O Προμηθέας τους χαρίζει τον θεϊκό σπινθήρα και τιμωρείται γι αυτό. Η γνώση όμως της θνητότητας αφενός οριοθετεί τον άνθρωπο, και αφετέρου τον ξεχωρίζει από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο . Είναι η συνειδητοποίηση του πεπερασμένου σε σχέση με το άπειρο, του Θεϊκού με το ανθρώπινο, άρα σηματοδοτεί τον πνευματικό άνθρωπο και τις μεταφυσικές του ανησυχίες...

Ο Oμηρος βάζει στο στόμα του Αχιλλέα τα ακόλουθα λόγια προς την Βρισηίδα κατά την διάρκεια του Τρωικού Πολέμου: «Θα σου πω ένα μυστικό. Ένα μυστικό που δεν το διδάσκουν στους ναούς. Οι Θεοί ζηλεύουν το ανθρώπινο γένος πότε θα πεθάνουν και πως η κάθε στιγμή για αυτούς μπορεί να είναι και η τελευταία ..Τα πάντα είναι πιο όμορφα επειδή είμαστε καταδικασμένοι, να πεθάνουμε, καθώς ζούμε μόνο μία φορά...»

Που αλλού συναντάμε το μήλο ως σημείο έριδας και καταστροφής; Όταν έγινε ο γάμος του Πηλέα, µε την θαλασσινή νεράιδα, τη Θέτιδα, την κόρη του Νηρέα, ήταν καλεσμένοι όλοι οι θεοί και οι θεές. Μόνο την Έριδα δεν κάλεσαν, τη θεά της φιλονικίας, γιατί όπου πήγαινε έσπερνε µίσος και καβγάδες. Εκείνη θύµωσε πολύ κι πήγε στο γάµο αόρατη κι άφησε στο τραπέζι ένα µήλο ολόχρυσο, που πάνω του είχε γράψει: «στην οµορφότερη».

Οι Θεές άρχισαν τότε να µαλώνουν για το ποια ήταν η οµορφότερη που θα έπαιρνε το µήλο. Ρώτησαν και το Δία, µα αυτός δεν ήθελε να στενοχωρήσει καµιά από τις τρεις θεές. Γι’ αυτό είπε να πάνε στο βουνό Ίδη, δίπλα στην Τροία, όπου ο Πάρης, ο γιος του βασιλιά Πρίαµου, έβοσκε το κοπάδι του σε µια πλαγιά, για να διαλέξει εκείνος την οµορφότερη θεά. Πέταξαν λοιπόν οι τρεις θεές, µαζί µε τον Ερµή, στην Ίδη και στάθηκαν µπροστά στο ξαφνιασµένο βασιλόπουλο. Ο Ερµής τού είπε το θέληµα του Δία και του έδωσε το χρυσό µήλο της Έριδας.

Τότε η Ήρα τού έταξε να τον κάνει τον πιο µεγάλο βασιλιά, η Αθηνά τον πιο γενναίο και σοφό πολεµιστή και η Αφροδίτη να του βρει την πιο όµορφη γυναίκα για να την παντρευτεί. O Πάρης, αφού το καλοσκέφτηκε, έδωσε το χρυσό µήλο στην Αφροδίτη.Η Ήρα και η Αθηνά έφυγαν θυµωµένες, ενώ η Αφροδίτη φανέρωσε στον Πάρη πως η ωραία Ελένη, η γυναίκα του Μενέλαου, του βασιλιά της Σπάρτης, ήταν η οµορφότερη στον κόσµο και τον συµβούλεψε να πάει να την πάρει.

Τι υποκρύπτει η ιστορία; Η Ήρα συμβολίζει το πνεύμα (ΑΗΡ), η Αθηνά την νόηση. Η Αφροδίτη (όχι η Ουράνια) το κάλος στην μορφή -υλη. Η επιλογή διαμέσω του Πάρη, γίνεται στο κάλος της μορφής. Ο αιθερικός –αρχετυπικός άνθρωπος εγλωβίζεται στην ύλη αγαπά την μορφή όπως ο Νάρκισσος… Το πάντρεμα της νόησης με την ύλη φέρει τεράστια ευθύνη τόσο απέναντι στο άτομο όσο απέναντι και στην φύση στην οποία κυριαρχεί.

Περισσότερα εδώ : Ο Μύθος του Ερμαφρόδιτου -αποσυμβολισμός

και εδώ: Ο"Μυστικός" κήπος της γνώσης...

Το μήλο μυθολογικά σχετίζεται με την Αφροδίτη. Ο καρπός της μηλιάς συνδέεται άρρηκτα με τη λατρεία της θεάς Αφροδίτης. Ο Μήλος από τη Δήλο μετέβη στην Κύπρο όπου γνώρισε τον Άδωνη, τον τοπικό βασιλιά με τον οποίο δημιούργησε μια ισχυρή φιλία. Ο βασιλιάς του έδωσε για σύζυγο μια συγγενή του, την Πελία, η οποία ήταν πιστή στη λατρεία της Αφροδίτης. Οι δύο νέοι ερωτεύονται παράφορα και ο καρπός της ένωσής τους ήταν ένα όμορφο αγόρι που το έταξαν στη θεά Αφροδίτη και στο ιερό της. Το παιδί πήρε το όνομα του πατέρα.

Όταν ο Άδωνης πέθανε αρκετά νωρίς, ο Μήλος έπαθε κατάθλιψη και κρεμάστηκε από ένα δέντρο το οποίο από τότε πήρε το όνομά του δηλαδή μηλέα ή μηλιά. Η Πελία, βαθιά απελπισμένη, κρεμάστηκε από απόγνωση στο ίδιο δέντρο. Η Αφροδίτη συγκινημένη από τον έρωτα του ζευγαριού, αποφάσισε να διατηρήσει τη μνήμη τους. Έτσι μεταμόρφωσε την Πελία σε περιστέρι, που έγινε το ιερό πτηνό της και τον Μήλο σε καρπό, το γνωστό μήλο, σύμβολο της θεάς. Ο Ηρακλής επίσης αναζητά τα μήλα των Εσπερίδων, γιατί πάλι τα μήλα ; 

Οι Εσπερίδες (Ο αριθμός των Εσπερίδων δεν αναφέρεται πάντα ο ίδιος. Άλλοι λένε πως ήταν δυο, άλλοι τρείς και ο Απολλόδωρος στην Βιβλιοθήκη του βιβλί Β΄, κεφ.5,παραγρ.1) τέσσερις τις οποίες μάλιστα ονομάζει: Η Αίγλη, η Ερύθεια, η Εσπερία και η Αρέθουσα: «…Ἑσπερίδες ἐφύλαττον, Αἴγλη ἘρύθειαἙσπερία Ἀρέθουσα…») κόρες της νύχτας κατοικούσαν σε ένα νησί πέρα από τον Άτλαντα στο δυτικό άκρο της γης. Στο νησί υπήρχε ένας πολύ όμορφος κήπος γεμάτος από χρυσούς καρπούς που τους είχε χαρίσει η θεά Γη και τους φύλαγε ένας δράκος γιος του Τυφώνα και της Έχιδνας με εκατό κεφάλια, ο ο οποίος δεν κοιμόταν ποτέ.

Προκειμένου να πάρει τα τρία μήλα ο Ηρακλής έπεισε τον Άτλαντα να πάει να του τα φέρει, ενώ ο ίδιος προσφέρθηκε εν τω μεταξύ, να τον αντικαταστήσει και να σηκώσει το βάρος του ουρανού πάνω στην πλάτη του. Ο Άτλαντας αφού εκτέλεσε την αποστολή, δεν ήθελε πλέον να ξαναπάρει τη θέση του και να σηκώσει το βάρος του ουρανού. Ο Ηρακλής όμως τα κατάφερε με πονηριά και αφού πήρε τα μήλα τα πήγε στον Ευρυσθέα, ο οποίος τα χάρισε στον Ήρωα και αυτός με τη σειρά του, τα χάρισε στην προστάτιδα του την Αθηνά Παλλάδα - θεά της σωφροσύνης και της γνώσης.

Στον μύθο των Εσπερίδων εμφανίζεται πάλι εκείνη η βασανιστική απόκτηση της γνώσης και της αθανασίας στην οποία μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, μόνο αν έχει περάσει μέσα από μακροχρόνιες και σκληρές δοκιμασίες…

Όταν ό άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον εαυτό του...

«...Ο όχλος ούτε θέλει, ούτε αναζητεί τη γνώση και οι ηγέτες του όχλου, για το δικό τους συμφέρον, προσπαθούν να ενισχύσουν το φόβο του όχλου και την απέχθεια του για κάθε τι το νέο και το άγνωστο. Η σκλαβιά, που μέσα σε αυτήν ζει η ανθρωπότητα, βασίζεται σε αυτό το φόβο. Είναι μάλιστα δύσκολο να φανταστεί κανείς όλη τη φρίκη αυτής της σκλαβιάς.

Δεν καταλαβαίνουμε τι χάνουν οι άνθρωποι. Αλλά για να κατανοήσουμε την αιτία αυτής της σκλαβιάς, αρκεί να δούμε πως ζουν οι άνθρωποι, τι αποτελεί τον σκοπό της ύπαρξής τους, ποιο είναι το αντικείμενο των επιθυμιών τους, των παθών και των φιλοδοξιών τους, τι σκέπτονται, για ποια πράγματα μιλούν, τι σκοπούς υπηρετούν και τι πράγματα λατρεύουν.

Σκεφτείτε σε τι ξοδεύει τα χρήματά της η πολιτισμένη ανθρωπότητα. Ακόμα κι αν εξαιρέσουμε τον πόλεμο, τι είναι εκείνο που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο σεβασμό, σε τι στηρίζεται η μεγαλύτερη μάζα; Αν, για μια στιγμή, σκεφτούμε αυτά τα ζητήματα, θα φανεί καθαρά ότι η ανθρωπότητα, έτσι όπως είναι σήμερα, με τα σημερινά ενδιαφέροντά της, δεν μπορεί να περιμένει κάτι το διαφορετικό από αυτό που έχει. ...

...Η δυνατότητα της αφύπνισης έρχεται να σώσει την κατάσταση. Αφυπνίζομαι, σημαίνει αντιλαμβάνομαι τη μηδαμινότητά μου, δηλαδή την απόλυτη και πλήρη μηχανικότητά μου και την πλήρη και απόλυτη αδυναμία μου. Και δεν αρκεί να την αντιληφθεί κανείς φιλοσοφικά, με λέξεις. Είναι απαραίτητο να την αντιληφθεί με καθαρά, απλά και συγκεκριμένα γεγονότα, με τα δικά του γεγονότα.

Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει λίγο τον εαυτό του, θα ανακαλύψει μέσα του πολλά πράγματα, που θα τον τρομοκρατήσουν. Όσο ο άνθρωπος δεν τρομοκρατείται με τον εαυτό του, δεν γνωρίζει τίποτα γι αυτόν. Κάποιος έχει δει κάτι στον εαυτό του που τον τρομοκρατεί. Αποφασίζει να το αποβάλει, να το σταματήσει, να το τερματίσει. Αλλά όσες προσπάθειες κι αν κάνει, νιώθει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει, ότι όλα παραμένουν όπως ήταν πριν. Εδώ θα δει την αδυναμία του, την ανικανότητα και τη μηδαμινότητά του.

Ή πάλι, όταν ό άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον εαυτό του, βλέπει ότι δεν έχει τίποτα δικό του, δηλαδή ότι όλα όσα θεωρούσε δικά του, οι απόψεις του, οι σκέψεις του, οι πεποιθήσεις του, τα γούστα του, οι συνήθειές του, ακόμα και τα σφάλματα και οι αδυναμίες του, δεν είναι δικά του, αλλά ότι έχουν σχηματιστεί ή με τη μίμηση ή είναι δανεισμένα από αλλού. Αν τα νιώσει αυτά, ίσως να νιώσει τη μηδαμινότητά του. Και νιώθοντας τη μηδαμινότητά του θα πρέπει να δει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι, όχι για ένα δευτερόλεπτο, ούτε για ένα λεπτό, αλλά αδιάκοπα, χωρίς να το λησμονήσει ποτέ.

Αυτή η αδιάκοπη συνειδητότητα της μηδαμινότητάς του και της αδυναμίας του, θα του δώσει κάποτε το θάρρος να «πεθάνει», δηλαδή να πεθάνει όχι απλώς νοητικά ή στη συνειδητότητά του, αλλά και να απαρνηθεί πραγματικά και για πάντα αυτές τις πλευρές του εαυτού του που, ή είναι περιττές από την πλευρά της εσωτερικής του ανάπτυξης ή την εμποδίζουν. Αυτές οι πλευρές είναι, πρώτα απ’όλα, το «ψεύτικο εγώ» του και μετά όλες οι φανταστικές ιδέες που έχει για την «ατομικότητά» του, τη «θέλησή» του, τη «συνειδητότητά» του, την «ικανότητά του να ενεργεί», τις δυνάμεις του, την πρωτοβουλία του, την αποφασιστικότητά του και τα παρόμοια...»

Επιλογές (αποσπάσματα) από το βιβλίο του Peter Ouspensky ,"Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού".!

Η Κοκκινοσκουφίτσα, αποσυμβολισμός

Τα παραμύθια όπως και οι μύθοι αποτελούν ένα  πανανθρώπινο φαινόμενο, καθώς ο αρχετυπικός τους χαρακτήρας, αποτελεί τη γέφυρα που ενώνει τη φαντασία με την πραγματικότητα. Η  αναζήτηση για το νόημα της ζωής, οι δοκιμασίες που οφείλει να ξεπεράσει για την ανάπτυξη του ο ήρωας ή η ηρωίδα του παραμυθιού έως ότου επιτύχουν  την προσωπική τους ολοκλήρωση, περιγράφονται δια μέσω του αέναου   πόλεμου του  καλού με  το κακό, την πάλη ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, τη φωτεινή με τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, θέματα που σχεδόν πάντα πραγματεύονται τα παραμύθια. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η γοητεία των παραμυθιών. Στον τρόπο που αποκαλύπτει την εσωτερική μας φύση, με τις διαχρονικές ηθικές, ψυχικές και πνευματικές της δυνατότητες. Ας ρίξουμε μία φευγαλέα ματιά στον μύθο της Κοκκινοσκουφίτσας, και ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τους αρχετυπικούς συμβολισμούς πίσω από το πέπλο της ιστορίας.

Η Κοκκινοσκουφίτσα θα μπορούσε να συμβολίζει  την ψυχή η οποία δεν  έχει συνείδηση της αθάνατης Θεϊκής της προέλευσης (κόκκινο σκουφί). Η γιαγιά της,  αντιπροσωπεύει την αρχαία σοφία, η οποία κινδυνεύει να χαθεί. Η Κοκκινοσκουφίτσα αναζητά την σοφία, αλλά δεν είναι ακόμη ώριμη ώστε να την προσεγγίσει.

Οι πλάνες και οι  σκοτεινές δυνάμεις των παθών και της ύλης,  οι οποίες αντιπροσωπεύονται από τον κακό λύκο,  την απειλούν και την αποπροσανατολίζουν.  Όταν η Κοκκινοσκουφίτσα  φτάνει στο σπίτι της γιαγιάς της,  δεν αναγνωρίζει τον κακό λύκο ο οποίος έχει μεταμφιεστεί στην γιαγιά της, παρότι το μικρό κορίτσι αντιλαμβάνεται τη ζωική  φύση του λύκου.

Κατά συνέπεια, ο λύκος  μετά την γιαγιά της,  καταβροχθίζει και την ίδια.  Η ψυχή χάνεται, νικιέται από τις δυνάμεις του κακού. Η στιγμή αυτή αντιπροσωπεύει  την  περίοδο των μυητικών δοκιμασιών, την στιγμή κύησης και αναγέννησης σε μία νέα ζωή. Το πέρασμα από την νεανική ηλικία  σε ενήλικα, και σε μία πνευματικότερη ζωή. Ένας συμβολικός θάνατος,  ο οποίος μας  θυμίζει το ρητό : «Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις..».

Η κοκκινοσκουφίτσα συμβολίζει την ανώριμη ηλικιακά αλλά και πνευματικά,  κατώτερη φύση του  ανθρώπου η οποία πρέπει να πεθάνει συμβολικά, ώστε να αναγεννηθεί, ώστε μας μεταμορφώσει συνειδησιακά..!

Ο κυνηγός στην ιστορία συμβολίζει τον  φύλακα της γνώσης. Έρχεται ως αρωγός αλλά και  καταλυτικός παράγοντας, για να σώσει την Κοκκινοσκουφίτσα και την γιαγιά της. Το μαχαίρι  που χρησιμοποιεί ο κυνηγός για να ανοίξει την κοιλιά του λύκου, και να ελευθερώσει την νεαρή κοπέλα και την γιαγιά της, είναι σύμβολο  της αφυπνισμένης συνείδησης.  Οι δυνάμεις του κακού καταστρέφονται. Η ψυχή έχει αντιληφθεί τις παγίδες του υλικού κόσμου, έχει διαβεί την ατραπό, και «αναγεννιέται»...!!.

Και έζησαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα.

Η σοφία της φύσης..

Οι γατόπαρδοι (τσιτάχ), έχουν δύο μαύρες γραμμές (εικ 1) οι οποίες ξεκινούν από τα μάτια τους,  και φτάνουν έως το στόμα τους. Αυτές οι γραμμές καλούνται επίσης και ως «γραμμές δακρύων». Ποιος ο λόγος όμως αυτών των γραμμών; 

Οι γατόπαρδοι είναι τα μόνα μεγάλα αιλουροειδή στην Αφρική που κυνηγούν ημέρα. Οι μαύρες αυτές γραμμές κάτω από τα μάτια τους, τα βοηθούν ώστε να προφυλάσσεται η όραση τους από την λάμψη και το έντονο φως του ήλιου, κατά την διάρκεια του κυνηγιού της λείας τους.

(Τα λιοντάρια αντίθετα λόγω του ότι κυνηγούν βράδυ, έχουν ένα λευκό περίγραμμα γύρω από τα μάτια τους, ώστε να ενισχύεται αντίθετα η όραση τους στο σκοτάδι….εικ. 2)

Την τεχνική αυτή μιμούνται πολλοί αθλητές οι οποίοι επίσης σχεδιάζουν μαύρες γραμμές κάτω από τα μάτια, τους ώστε να προστατεύονται από τον ήλιο, και όχι μόνο χάρη καλλωπισμού, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι..! (εικ. 3)

«Τα πάντα εν σοφία εποίησε»