Με αφορμή την ταινία 2012 που «σπάει» ταμεία, θα κάνω μία μικρή αναφορά τόσο στις εσχατολογίες αναφορές που από αρχαιοτάτων χρόνων, έβρισκαν πρόσφορο έδαφος σε όλες τις κοινωνίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, όσο και στους λόγους που προκάλεσαν όλο αυτόν τον θόρυβο γύρω από το έτος 2012. Για να αντιπαρέλθουμε στην εκστρατεία εκφοβισμού που βασίζεται σε προβλέψεις και δεισιδαιμονίες άλλων εποχών, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε τον τρόπο σκέψης αλλά και δράσης των αρχαίων πολιτισμών - τηρουμένων των αναλογιών - , από όπου και προέρχονται (παραποιούμενα) αυτά τα σενάρια καταστροφολογίας. Και αυτό διότι για άλλη μία φορά αποδεικνύεται πως η άγνοια της ιστορίας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την δημιουργία κλίματος φόβου.
Οι φοβισμένοι άνθρωποι, χειραγωγούνται εύκολα, γίνονται υποταγμένοι άνθρωποι, έτοιμοι να δεχτούν τις αποφάσεις άλλων, πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει σε μία εποχή κρίσης, πού όλα είναι συγκεχυμένα.
Οι αναφορές για το τέλους του κόσμου, σχετίζονταν στο παρελθόν με θεολογικά δόγματα, που υποστήριζαν συνήθως, πως μόνο κάποιοι «επίλεκτοι πιστοί» θα σωθούν από την οργή του Θεού, και την κρίση που αυτός θα επιφέρει. Αυτοί που θα κριθούν, θα εισέλθουν συνήθως στον παράδεισο, ανάλογα με το εσχατολογικό πλαίσιο του κάθε θρησκευτικού δόγματος.
Στον Χριστιανισμό για παράδειγμα, το τέλος του κόσμου έχει προβλεφθεί δεκάδες φορές, από τους πρώτους ήδη αιώνες της χριστιανικής εποχής.
Ψευδοπροφήτες Εκκλησιαστικοί ηγέτες αλλά και διάφορες χριστιανικές ομάδες (αιρέσεις) έκαναν λόγο για το επικείμενο τέλος, ερμηνεύοντας τις Γραφές κατά το δοκούν (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), για τον ερχομό του Αντίχριστου και την Δευτέρα Παρουσία.
Έκτοτε πολλές φορές έχει «προβλεφθεί» το τέλος και η συντέλεια του κόσμου, ή οποία όμως εφόσον διαβάζετε το παρόν κείμενο, προφανώς δεν έχει συμβεί. Κάποιοι από προαναφερθέντες υπολογισμούς, υπεδείκνυαν ως τέλος του κόσμου το έτος 202, ενώ τον 3ο αιώνα, προτάθηκε ως ημερομηνία της συντέλειας του κόσμου το 500. Μία ημερομηνία στην οποία κατέληξε ο επίσκοπος Ρώμης Ιππόλυτος, βασιζόμενος στην ερμηνεία της προφητείας του Δανιήλ, υπολογίζοντας ότι το τέλος θα έρθει στη συμπλήρωση των 6.000 ετών από καταβολής κόσμου, η οποία είχε λάβει χώρα 5.500 έτη προ Χριστού.
Κάποιοι άλλοι θεώρησαν πως το τέλος του κόσμου θα ερχόταν 1.000 χρόνια ακριβώς μετά τη γέννηση του Χριστού, που συνέπιπτε με το έτος 1.000 μ.Χ. ή με την ανάσταση του, τριάντα τρία χρόνια αργότερα, το 1033 μ.Χ. Στο Βυζάντιο θεωρούσαν ότι το τέλος του κόσμου θα επέλθει με την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Το σημαντικότερο ίσως εσχατολογικό προφητικό κείμενο είναι η αποκάλυψη του Ιωάννη, ένα από τα 27 βιβλία της Καινής διαθήκης που γράφτηκε το 96 μ.χ στην Πάτμο.
Από τις σύγχρονες «αιρέσεις», οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν προβλέψει ίσως τις περισσότερες φορές την επερχόμενη Δευτέρα παρουσία. Η πρώτη ήταν το 1914, χρονολογία που προέκυψε από την ερμηνεία που έδιναν οι ίδιοι στο 4ο κεφάλαιο του Δανιήλ. Αφού δεν ήρθε τότε, ξανα προφήτευσαν το τέλος στα 1914, το 1925, το 1975, το 1994, κλπ. Η επόμενη ημερομηνία για την Δευτέρα Παρουσία τοποθετείτε το 4000 μΧ.
Στον Ιουδαϊσμό το τέλος του κόσμου θα σημάνουν τραγικά γεγονότα που θα ανατρέψουν την παλαιά παγκόσμια τάξη, δημιουργώντας μια νέα τάξη στην οποία ο Θεός θα αναγνωρίζεται ως απόλυτος κυρίαρχος σε όλη την κτίση.
Στο Ισλάμ (όπως και στις άλλες θρησκείες της σημιτικής παράδοσης) γίνεται λόγος για σωματική ανάσταση των νεκρών, την εκπλήρωση του Θείου σχεδίου για την δημιουργία, και την αθανασία της ανθρώπινης ψυχής. Ο δίκαιος ανταμείβεται με τις απολαύσεις του Παραδείσου ενώ ο φαύλος τιμωρείται στην Κόλαση.
Οι Ινδουιστές και οι Βουδιστές πιστεύουν σε έναν κύκλο δημιουργίας και καταστροφής, του οποίου η τρέχουσα εποχή αντιπροσωπεύει μόνο το τελευταίο βήμα. Στον Ινδουισμό διακηρύσσεται πως μετά την στροφή του κόσμου προς τη διαστροφή, την πλεονεξία, ο κόσμος θα περιέλθει στο χάος και την εξαθλίωση. Αυτή η κατάσταση θα αναστραφεί από την εμφάνιση μίας ενσαρκωμένης εκδήλωσης της θεότητας, (Αβατάρ) που θα καθιερώσει την χρυσή εποχή.
Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρξαν αντίστοιχες εσχατολογίες αναφορές, εκτός ίσως τις αναφορές του Ησιόδου περί των πέντε ανθρώπινων γενών.
Στο πρώτο γένος το χρυσό, κυριαρχούσε ο Κρόνος, οι άνθρωποι ζούσαν σαν Θεοί, δίχως πόνο και κόπο. Ζούσαν ειρηνικά ενώ άφθονοι καρποί και αγαθά υπήρχαν παντού. Δεν γερνούσαν και δεν πέθαιναν, απλώς τους έπαιρνε ο ύπνος. Το καλό κυριαρχούσε παντού, ενώ το κακό δεν υπήρχε. Όταν κυριάρχησε ο Δίας, το πρώτο γένος ανθρώπων βυθίστηκε στην γη, όπως και οι δημιουργοί του, έτσι έφτιαξε ένα δεύτερο γένος ανθρώπων, το αργυρό, το οποίο όμως ήταν πολύ κατώτερο του πρώτου, τόσο στο σώμα, όσο και στην ψυχή. Δεν τιμούσαν τους θεούς όπως έπρεπε, ζούσαν λιγότερο, και γνώρισαν τον πόνο. Ο Δίας οργισμένος εξαφάνισε και αυτό το γένος των ανθρώπων στα έγκατα της γης (ονομάστηκαν υπόγειοι μάκαρες).
Κατόπιν, ο Δίας δημιούργησε ένα τρίτο γένος ανθρώπων, το χάλκινο. Το φοβερό γένος των γιγάντων, είχαν τεράστια δύναμη, αλλά ήταν τόσο βίαιοι που εξαφανίστηκαν μόνοι τους στα βάθη του Άδη. Στην συνέχεια ο Δίας δημιούργησε το τέταρτο θειικό γένος των ηρώων. (Τέτοιο ήταν και το γένος των ηρώων του Τρωικού πολέμου). Οι άνθρωποι αυτού του γένους ήταν καλύτεροι και δικαιότεροι.
Όταν πέθαιναν πήγαιναν στο νησί των μακάρων που το κυβερνά ο Κρόνος. Τέλος υπήρξε και το πέμπτο γένος, το σιδερένιο, στο οποίο ζούσε ο Ησίοδος, αλλά και εμείς. Κατά την διάρκεια αυτού του σιδερένιου γένους , η Δίκη θα αποχωρίσει απο τον κόσμο των θνητών, ενώ η Νέμεσις και η Αιδώς θα μας εγκαταλείψουν, αφήνοντας σιγά - σιγά και το πέμπτο γένος να αφανιστεί. Επανερχόμενοι στο σήμερα, η δημοφιλέστερη και πιο πρόσφατη «εσχατολογική» ημερομηνία ήταν το 2.000, αλλά ευτυχώς την...ξεπεράσαμε.
Αφού λοιπόν ξεπεράσαμε το 2000, κάποιοι συνδύασαν διάφορα σενάρια καταστροφής του πλανήτη, με το ημερολόγιο των Μάγια, και το έτος 2012, όταν και σύμφωνα με αυτό, κλείνει ένας κύκλος. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να κάνουμε μία μικρή αναφορά, σε σχέση με τα ημερολόγια των αρχαίων πολιτισμών.
Η ανάγκη μέτρησης του χρόνου και της εναλλαγής των εποχών δημιουργήθηκε από την στιγμή που άρχισε η καλλιέργεια της γης, έτσι ώστε να υπάρχουν σταθερές σοδειές. Συνήθως το έργο αυτό επιφορτίστηκαν οι μάγοι και ιερείς του κάθε λαού. Αυτό επιτεύχθηκε δια μέσου της παρατήρησης της περιοδικής κίνησης και της θέσης των ουράνιων σωμάτων, του Ήλιου της Σελήνης, και της Αφροδίτης, που γινόταν το λαμπρότερο αστέρι της αυγής κάθε 584 ημέρες, στον Ουράνιο θόλο. (Βάση του χειμερινού και του θερινού ηλιοστασίου, δημιουργήθηκαν οι μυθολογικές αναφορές των λαών σε σχέση με τα φυσικά φαινόμενα, και οργανώθηκαν οι γεωργικές εργασίες, και οι θρησκευτικές τελετές).
Τα σημερινά επιτεύγματα της επιστήμης έχουν την αφετηρία τους στην παρατήρηση των ουρανίων σωμάτων, κατά την αρχαιότητα. Χρειάστηκε βέβαια ο διαχωρισμός τους από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, για να γίνουν επιστήμη, κάτι που επιτεύχθηκε στην Ελλάδα του 5ου αιώνα π.Χ.
Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη (που δεν σημαίνει πως είναι και η σωστή), οι πρώτοι που κατέγραψαν τις κινήσεις του Ήλιου της Σελήνης και της Αφροδίτης, ήταν οι ιερείς των Βαβυλωνίων, περίπου 5000 χρόνια πριν από σήμερα.
Παρατηρώντας τις φάσεις της σελήνης αλλά και την συχνότητα της εμφάνισης, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ανάμεσα σε δύο χειμερινά ηλιοστάσια (έναν χρόνο) μεσολαβούσαν 12 σεληνιακοί μήνες, οι οποίοι αποτελούνταν από περίπου 30 ημέρες. Λόγω ακριβώς του γεγονότος πώς δεν μπορούσε να υπάρξει ακριβής μέτρηση του χρόνου βάση της σελήνης, θεσπίστηκαν διάφορα ημερολόγια ανά τον πλανήτη. Το ημερολόγιο των Βαβυλώνιων περιελάμβανε 12 μήνες οι οποίοι είχαν 29 και 30 ημέρες, εναλλάξ. (354 ημέρες σχέση με την πραγματική των 365 ημερών).
Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν επίσης σεληνιακό ημερολόγιο, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι μήνες είχαν 30 ημέρες, άρα το έτος 360. Όταν αντιλήφθηκαν το σφάλμα, πρόσθεσαν πέντε ημέρες στον τελευταίο μήνα - τις λεγόμενες «επαγόμενες» -, φθάνοντας σε έτος 365 ημερών. Η απόκλιση αυτή στα Ελληνιστικά χρόνια ανάγκασε τον Πτολεμαίο Γ´ το 238 π.Χ., να επανεξετάσει το ημερολόγιο, με αποτέλεσμα να προστίθεται μία ακόμη «επαγόμενη ημέρα» κάθε τέσσερα χρόνια. (Αλεξανδρινό Ημερολόγιο, που ακολουθούν ακόμη και σήμερα η Κοπτική και η Αιθιοπική Εκκλησία).
Στην Ρωμαϊκή εποχή ο Ιούλιος Καίσαρας διόρθωσε το ημερολόγιο βάση του Ιουλιανού Ημερολογίου των 365,25 ημερών, που έχανε μόνο μία ημέρα ανά αιώνα. Οι χαμένες συσσωρευμένες ημέρες όμως πάλι δημιούργησαν πρόβλημα, έτσι τον 15ο αιώνα μ.χ ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ´ φρόντισε να το ξαναδιορθώσει, ορίζοντας ότι τα χρόνια που λήγουν σε -00 δεν θα είναι δίσεκτα. Πρόκειται για το Γρηγοριανό Ημερολόγιο που ακολουθούμε σήμερα, με λάθος μίας ημέρας ανά 3.300 έτη.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην Αμερική ο άγνωστος (;) τότε πολιτισμός των Μαγια (ακμή του πολιτισμού τους τον 8ο αιώνα μ.χ), είχε εξελίξει περισσότερο το ημερολόγιο.
Οι Μάγια είχαν κυκλική αντίληψη του χρόνου , πιστεύοντας παράλληλα πως τα πάντα επαναλαμβάνονται. Για την μέτρηση του χρόνου είχαν αναπτύξει πολύπλοκα συστήματα, βασιζόμενοι σε απίστευτης ακρίβειας αστρονομικές μελέτες, κάτι που δεν έχουμε στα σημερινά ημερολόγια. (Έφθαναν σε απώλεια μόνο μίας ημέρας ανά 6000 χρόνια). Οι ιερείς των Μάγιας υπήρξαν εξαίρετοι παρατηρητές των αστρικών κινήσεων, «προφητεύοντας» δια μέσου των κινήσεων τους, το μέλλον.
Οι Μάγια χρησιμοποιούσαν πολλά ημερολόγια, που είχαν - όπως και στους υπόλοιπους αρχαίους πολιτισμούς -, χρησιμότητα στην γεωργία και στον καθορισμό των θρησκευτικών και κοινωνικών γεγονότων.
Τα κυριότερα ημερολόγια σε ταυτόχρονη χρήση ήταν δύο. Το σεληνιακό «ιερό» ημερολόγιο «Tzolkin», που ήταν προσαρμοσμένο στο εικοσαδικό αριθμητικό τους σύστημα, και στον κύκλο σοδειάς. Έτος 260 ημερών, (όσες και οι ημέρες της ανθρώπινης κυοφορίας) , μοιρασμένο σε μήνες των 20 ημερών, άρα 260/20 = 13 μήνες.
Το ηλιακό το «Haab» που ήταν το χρησιμοποιούσε κυρίως η άρχουσα τάξη, για τον καθορισμό της σοδειάς, και αστρονομικών παρατηρήσεων , και περιείχε 365, 2420 ημέρες. Συνδυαζόμενα τα δύο ημερολόγια έφτιαχναν το «Ημερολόγιο του Κύκλου» (ένας κύκλος διαρκούσε 52 Haab περίπου 52 χρόνια).
Όταν έκλεινε ο κύκλος αυτός ήταν η χρονική στιγμή της «ιερής νύχτα», που σήμαινε το κλείσιμο του ημερολογίου και την έναρξη του «νέου έτους». Έσβηναν το «ιερό πυρ» του κεντρικού ναού του Ήλιου προς τιμή του Θεού του ήλιου,τον «Quetzalcoatl», και γιόρταζαν την τελευταία νύχτα του έτους.
Όπως ανακαλύφθηκε επίσης στον κώδικα του Μεξικού (γνωστός ως Grolier) χρησιμοποιούσαν ένα ημερολόγιο που προέβλεπε την εμφάνιση και την απόκρυψη της Αφροδίτης από τον ορατό ουρανό, σε διάστημα 1.352 ετών! Και οι εκπλήξεις για τις γνώσεις τους δεν σταματούν εκεί. Όλοι οι σημαδιακοί αριθμοί των ημερολογίων τους ήταν πολλαπλάσια του «χρυσού» αριθμού «Φ» (1,6180339).
Για παράδειγμα, ο κύκλος της Αφροδίτης γύρω από τον Ήλιο διαρκεί περίπου 224,695 ημέρες, εκείνος της Γης κάπου 365,240 ημέρες, και ο μεταξύ τους λόγος είναι 224,695/365,240=0,615... δηλαδή ο αριθμός Φ!
Το έτος μηδέν των Μάγια ξεκινούσε στις 13 Αυγούστου 3114 π.χ, βάση της δικής μας χρονολόγησης. Με βάση αυτήν την ημερομηνία χρησιμοποιούσαν επίσης ένα ημερολόγιο πιο μεγάλης διάρκειας, τον «Μεγάλο Κύκλο», ένα ημερολόγιο που διαρκεί 5.126 χρόνια, εφόσον σύμφωνα με τη Κοσμολογία των Μάγια, η Δημιουργία αποτελείται από πέντε Μεγάλους Κύκλους των 5.125 ετών, δηλαδή 25.625 χρόνια.
Σε κάθε κύκλο πίστευαν πως επαναλαμβάνονταν τα ιστορικά γεγονότα του προηγούμενου. Ο μεγαλύτερος τέτοιος κύκλος λεγόταν «baktun». Ο τρέχων «baktun» ξεκίνησε το 3114 π.Χ. και τελειώνει 5126 χρόνια μετά, τον Δεκεμβρίου του 2012. Υπήρχε ακόμα και ο «Γιγάντιος Κύκλος» που διαρκεί περίπου 26.000 χρόνια.
Όλοι οι Ουράνιοι θεοί εμπλέκονταν σε μία συνεχή και κυκλική διαδοχή, με ενδιάμεσα χρονικά διαστήματα από θεό σε θεό.
Σύμφωνα λοιπόν με το ημερολόγιο και την κοσμολογία των Μάγια, (όπως είναι καταγεγραμμένος στον κώδικα της Δρέσδης ) ο Κόσμος τους (του τρέχοντος baktun) στον οποίο ζούμε και εμείς, - εφόσον γίνει η αντίστοιχη προσαρμογή στο δικό μας ημερολόγιο - , θα τελειώσει όταν το χειμερινό ηλιοστάσιο θα ευθυγραμμιστεί με το «Κέντρο» του Γαλαξία μας, (το οποίο τοποθετείται στις 26 μοίρες του αστερισμού του Τοξότη), που αποτελούσε την Πύλη του Κάτω Κόσμου για τους Μάγια, κάτι που θα γίνει τον Δεκέμβρη του 2012..!!!!
Τότε σύμφωνα με απεικονίσεις του κώδικα της Δρέσδης, ο θεός του κατακλυσμού ανοίγει «τις στρόφιγγες» πλημμυρίζοντας τον κόσμο, σε μια ημερομηνία όπου οι περισσότεροι αντιστοιχούν την 21η ή την 22α Δεκεμβρίου (χειμερινό ηλιοστάσιο) του 2012!.
Το ημερολόγιο όμως των Μάγια δεν παύει να υφίσταται στις 21 Δεκεμβρίου του 2012.
Η ημερομηνία αυτή είναι το τέλος της περιόδου μακράς μέτρησης των Μάγιας, αλλά στη συνέχεια αρχίζει και πάλι, κάνοντας λόγω μάλιστα για μια «Χρυσή Εποχή» , μετά τον κατακλυσμό, που προφανώς οι ίδιοι δεν θα μπορέσουν να βιώσουν εφόσον ως λαός έχει εξαφανιστεί.
Στο κλείσιμο του κύκλου των Μάγια προστέθηκαν από συγγραφείς και κάποια αστρολογικά και αστρονομικά στοιχεία, που κάνουν λόγο για συζυγία όλων των πλανητών και ευθυγράμμιση του Ήλιου με το κέντρο του Γαλαξία για πρώτη φορά μετά από 26.000 χρόνια (στις 21 Δεκεμβρίου του 2012), για μεγάλη ηλιακή δραστηριότητα, η οποία θα βρεθεί στο ζενίθ της το 2012, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή των μαγνητικών πόλων της γης, εκρήξεις ηφαιστείων, μαγνητικές καταιγίδες, ακτινοβολία από το διάστημα και άλλα δεινά.
Στα παραπάνω ήρθε να προστεθεί η (επαν;) εμφάνιση του υποτιθέμενου πλανήτη Νιμπίρου, των Αννουνάκι (προερχόμενη από την Μεσσοποταμιακή και Εβραϊκή μυθολογία).
Οι Αννουνάκι κάτοικοι του Νιμπίρου, υποτίθεται ότι είναι μια ερπετοειδής φυλή που σύμφωνα με σουμερικές πινακίδες, εγκαταστάθηκαν στον πλανήτη μας χιλιάδες χρόνια πριν. Είναι μια πολεμική φυλή που θέλει να κυριαρχεί στις άλλες φυλές . Το προσωνύμιο τους είναι «οι μεγάλοι» . Οι Αννουνάκι εγκαταστάθηκαν στο παρελθόν στη γη, και με την γενετική μηχανική που διέθεταν δημιούργησαν τον άνθρωπο.
Ο Νίμπιρου, λοιπόν σύμφωνα με κάποιους «συγγραφείς», θα κατευθυνθεί εκ νέου προς τη Γη, κάτι που θα σημάνει το τέλος του πολιτισμού μας, είτε με την σύγκρουση του με την Γη, είτε με την επάνοδο των δυναστών Αννουνάκι, οι οποίοι ήδη ελέγχουν την Γη εδώ και χιλιάδες χρόνια (ζώντας ανάμεσα μας κατέχοντας όλες τις θέσεις κλειδιά..)
Αυτή η καταστροφή είχε προβλεφθεί αρχικά για το Μάιο του 2003, αλλά όταν δεν έγινε τίποτα, η ημερομηνία της καταστροφής μετακινήθηκε στο Δεκέμβριο του 2012.!!!!
Στην Ελλάδα στον Νίμπιρου, και τους εξωγήινους Αννουνάκι, προστέθηκαν οι «καλοί» «ΕΛ», οι «Ε», οι «υποχθόνιοι», οι «επιχθόνιοι», οι εβραϊκής καταγωγής «Νεφελίμ», «Ελοχίμ», και πλείστοι άλλοι....., ανθρωπόμορφοι ή μη...!!!
Η ταινία 2012, βασίζεται στο σενάριο μιας μαγνητικής αντιστροφής των πόλων της γης, (ένα από τα σενάρια καταστροφολογίας που αποδίδεται στο τέλους του μεγάλου κύκλου των Μάγια). Τι γνωρίζουμε λοιπόν για την αναστροφή των μαγνητικών πόλων της Γης; (όχι των γεωγραφικών πόλων).
Οι γήινοι μαγνητικοί πόλοι δεν είναι σταθεροί, αλλά κινούνται γύρω από τους γεωγραφικούς πόλους ( ο βόρειος μαγνητικός πόλος βρίσκεται αυτήν την περίοδο στην καναδική Αρκτική). Κατά την διάρκεια της γήινης ιστορίας των 4,5 δισεκατομμυρίων ετών, οι μαγνητικοί πόλοι έχουν αντιστραφεί αρκετές φορές. Κατά μέσον όρο, υπάρχει μια αντιστροφή σε κάθε 400.000 χρόνια περίπου, αλλά αυτό μεταβάλλεται αρκετά. Από όσα γνωρίζουμε από την επιστήμη, η τελευταία αντιστροφή, έγινε περίπου πριν 780.000 χρόνια την εποχή του Homo erectus.
Πριν όμως συμβεί μια αντιστροφή, το μαγνητικό πεδίο αρχίζει βαθμιαία να γίνεται πιο ασθενές. Με τα στοιχεία που διαθέτουμε σήμερα είναι γεγονός πως το γήινο μαγνητικό πεδίο έχει μειωθεί 10% , τα προηγούμενα 150 χρόνια, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα στο μέλλον να καταρρεύσει, αντιστρέφοντας τους μαγνητικούς πόλους του πλανήτη.
Με αυτό το ρυθμό μείωσης, το μαγνητικό πεδίο θα μπορούσε να εξαφανιστεί σε περίπου 1.500 έως 2.000 χρόνια, αναφέρει ο Jeremy Bloxham του Πανεπιστημίου του Harvard.
Η αντιστροφή συνεπώς είναι μια αργή διαδικασία, η οποία μπορεί να κρατήσει μερικές χιλιάδες χρόνια για να ολοκληρωθεί, κάτι που σίγουρα δεν θα γίνει έως το 2012.
Τα ανθρώπινα όντα επέζησαν των αντιστροφών στο παρελθόν, εντούτοις, μια αντιστροφή των πόλων θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις τόσο στις τεχνολογικές ανθρώπινες δραστηριότητες (επικοινωνίες) έως την σύνθεση της ατμόσφαιρας, λένε οι εμπειρογνώμονες, καθώς η μαγνητόσφαιρα της Γης μας προστατεύει από τις επικίνδυνες εξάρσεις των ηλιακών καταιγίδων και τον ηλιακό άνεμο.
Η ηλιακή δραστηριότητα, ακολουθεί ένα κύκλο, που φτάνει στο μέγιστο του κάθε 11 χρόνια. Όταν η δραστηριότητα βρίσκεται στο μέγιστο του κύκλου, σημειώνονται ηλιακές εκρήξεις που μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα στις επικοινωνίες, αλλά και στην βιόσφαιρα του πλανήτη. Το επόμενο ηλιακό μέγιστο θα παρουσιαστεί μεταξύ 2012-2014, αλλά αναμένεται να είναι μέτριας έντασης, με καμιά διαφορά από προηγούμενους κύκλους, συνεπώς δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Σε σχέση με τις πλανητικές ευθυγραμμίσεις και τις συγκρούσεις με άλλους πλανήτες ή μετεωρίτες, η γη αντιμετώπιζε πάντα προσκρούσεις κομητών και αστεροειδών, αλλά τα επικύνδινα μεγάλα χτυπήματα είναι πολύ σπάνια. Η τελευταία μεγάλη πρόσκρουση έγινε πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, και οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων.
Σήμερα οι αστρονόμοι της NASA έχουν τη δυνατότητα , μέσω της έρευνας «Spaceguard Survey», να εντοπίζουν μεγάλους αστεροειδείς που είναι πιθανόν να προσεγγίσουν τη Γη.
Οι επιστήμονες έχουν ήδη ανακοινώσει ότι δεν υπάρχει κάποιος αστεροειδής που προβλέπεται να χτυπήσει τη Γη το 2012.
Τα περισσότερα σενάρια συνεπώς εμπεριέχουν μία μικρή δόση αλήθειας, με πολύ μεγάλη δόση υπερβολής, όσον αναφορά τους κινδύνους που διατρέχει ο πλανήτης μας, για μεγαλύτερες ή μικρότερες καταστροφές. Η κοσμική εξέλιξη και οι κοσμικές ή πλανητικές ανακατατάξεις, σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν αφορούν σε καμία περίπτωση την προσωπική μας αίσθηση του εξαιρετικά περιορισμένου ανθρώπινου χωροχρόνου, πόσο μάλλον προφητείες και προβλέψεις.
Ο μόνος πραγματικός κίνδυνος που απειλεί την ανθρωπότητα όπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει, είναι η ανεξέλεγκτη ανθρώπινη δραστηριότητα που επιβαρύνει ανεπανόρθωτα την βιόσφαιρα του πλανήτη, επιταχύνοντας τις καταστροφικές φυσικές διαδικασίες.
Εξαιτίας της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής λόγω της εγληματικής ανθρώπινης δραστηριότητας, η φυσική ικανότητα της Γης να απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα μειώνεται, με αποτέλεσμα η παγκόσμια θερμοκρασία να είναι πιθανό να αυξηθεί έως και 6° C μέχρι το τέλος του αιώνα.
Την στιγμή που οποιαδήποτε αύξηση άνω των 2 βαθμών Κελσίου σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα, κρίνεται ασφαλώς καταστροφική για την ανθρωπότητα και ολόκληρο το φυσικό περιβάλλον. (Αν η θερμοκρασία αυξηθεί μεταξύ των 0,5 και 2 βαθμών ως το 2050, είναι πιθανό η στάθμη της θάλασσας να ανέβει κατά μισό μέτρο).
Στην ακραία περίπτωση που η αύξηση φτάσει τους έξι βαθμούς, τότε ίσως οι απόγονοί μας δουν συνθήκες που ο πλανήτης δεν έχει δει εδώ και 100 εκατομμύρια χρόνια, όπως τροπικά δάση κοντά στους πόλους και απέραντες έρημους που θα φτάνουν ως την Κεντρική Ευρώπη… Υπό αυτό το πρίσμα η διάσκεψη της Κοπεγχάγης θα είναι η τελευταία μας ευκαιρία για να σταθεροποιηθεί το κλίμα σε 2° C πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα με ένα ομαλό και οργανωμένο τρόπο.
Καλούμαστε λοιπόν να αφήσουμε πίσω τις δεισιδαιμονίες άλλων εποχών, και να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας τόσο με τον ίδιο μας τον ευατό, όσο και με την φύση, όχι μόνο διότι αυτό είναι αναγκαίο για την συνέχιση της ζωής στον πλανήτη, αλλά διότι θα πρέπει να αναπτύξουμε συστημικά μοντέλα ανάπτυξης, στα οποία γνώμονας θα είναι η δημιουργία και όχι η καταστροφή.
Η εποχή μας όπως και το μεταίχμιο κάθε εποχής, είναι μία κρίσιμη εποχή, μία εποχή αστάθειας και αλλαγών. Τα μέλλον είναι ανοικτό. Μπορούμε είτε να βυθιστούμε στο χάος και την καταστροφή βάση αποκλειστικά των δικών μας σωστών ή λάθος επιλογών, είτε να κατευθυνθούμε προς ένα καλύτερο και βιώσιμο κόσμο.
Η επιλογή ανάμεσα στην εξαφάνιση ή την εξέλιξη είναι πρωτίστως δική μας επιλογή.
Είναι ξεκάθαρο πλέον , πως ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται ο κόσμος μας έχει την δική του λογική, τόσο σε μακροκοσμικό, όσο και σε μικροκοσμικό επίπεδο (κοσμικό/φυσικό/κοινωνικό), με χαρακτηριστικό γνώρισμα την εναλλαγή περιόδων σχετικής σταθερότητας με περιόδους αυξανόμενης και τελικά κρίσιμης αστάθειας.
Όταν η αστάθεια φτάνει σε κρίσιμο σημείο, το σύστημα είτε καταρρέει είτε μεταβάλλεται σε μια νέα κατάσταση δυναμικής σταθερότητας. Αυτά τα κρίσιμα σημεία καμπής αποτελούν μακρομεταστροφές που συμπαρασύρουν το σύνολο των ανθρώπινων κοινωνιών.
Αυτή είναι η χρονική στιγμή, το κομβικό εκείνο σημείο, που κινδυνεύει άμεσα η κοινωνική και η πλανητική ισορροπία, λόγω του μοντέλου ανάπτυξης των σύγχρονων κοινωνιών.
Ίσως θα ήταν πιο συνετό λοιπόν, να ασχοληθούμε με τα πραγματικά προβλήματα των καιρών, αναζητώντας τρόπους σκέψης και δράσης που θα μας οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο, κατανοώντας την πραγματική θέση του ανθρώπου στον πλανήτη, δημιουργώντας αναχώματα μέσα από την γνώση, ενάντια σε όσους εκείνους που για λόγους προσπάθειας υποταγής συνειδήσεων, αποπροσανατολισμού, αλλά και πλουτισμού, πουλάνε ελπίδες ή σπέρνουν το φόβο στην ψυχή των ανθρώπων.
.Πηγές:
Η συντέλεια των Μάγιας συναντά την υπερθέρμανση έκπληξη της NASA ΤΑΣΟΣ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ . Εφημερίδα το Βήμα, Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008.
Δανέζης-Θεοδωσίου "Η Οδύσσεια των ημερολογίων: Αναζητώντας τις Ρίζες της γνώσης".
Η φυσική στο διαδύκτιο. www.physics4u.gr/blog (Επιλογή άρθρων) http://www.physics4u.gr/blog/?p=1253 , http://www.physics4u.gr/articles/2008/2012.html , http://www.physics4u.gr/news/2008/scnews3313.html , http://www.physics4u.gr/news/2003/scnews1205.html
