Η Πόλις εάλω, κάποια χρήσιμα συμπεράσματα...

Οι αυτοκρατορίες παρακμάζουν πρώτα εκ των εσω. Οι λαοί παρακμάζουν όταν ο πληθυσμός τους γίνεται μαλθακός, όταν δεν διαθέτουν πια στρατιωτική, πολιτισμική δυναμική και όραμα... Νομοτελεικά αφομοιώνονται από άλλους υπέρτερους και κυρίαρχους πολιτισμούς. Στην θέση τους μένουν μόνο τα ερείπια...

Το 1450, Κωνσταντινούπολη, ήταν πια μία μικρή πόλη κράτος, είχε περίπου 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε πάνω από 500.000. Τα πρώην εδάφη της στην Μικρά Ασία και ηπειρωτική Ελλάδα, είχαν γίνει τόπος συγκρούσεων διαφόρων περιφερειακών δυνάμεων, καθώς ο μισθοφορικός στρατός της πόλης έπαιρνε τα χρήματα, και κατόπιν γινόταν ο δυνάστης στην θέση του δυνάστη... Οι πληθυσμοί σφαγιάζονταν από τους κατακτητές συστηματικά.

Μάταια μετέφεραν πληθυσμούς από τα Βαλκάνια στην έρημη Ελλάδα. Στο εσωτερικό του υπό παρακμή θεοκρατικού κράτους, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της ένωσης των δύο Εκκλησιών (της Ορθόδοξης και της Καθολικής). Οι αντίθετοι στην ένωση συμμαχούσαν προτιμούσαν τους Τούρκους παρά τον Πάπα..

Σε ένα τέτοιο κλίμα, οι δεισιδαιμονίες και οι προφητείες, έρχονταν να καλύψουν το κενό της αμείλικτης και δυσοίωνης πραγματικότητας.. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, ανεπάρκεια....

Απέναντι στους τουλάχιστον 150.000 του Μωάμεθ, την πόλη καλούνται να υπερασπιστούν 4.937 βυζαντινοί και περίπου 2000 Δυτικοί. Ο υπόλοιπος αντρικός πληθυσμός που θα μπορούσε να φέρει όπλα βρισκόταν στα Μοναστήρια και προσευχόταν να τους σώσει ο Θεός....!

Η συνέχεια στα βιβλία της ιστορίας...

Ποσειδώνας, Αθηνά, και η πόλη των Αθηνών

Άγαλμα του Ποσειδώνα, στην παλαιά πόλη Gdansk (Danzig),Πολωνία.
Statue of Poseidon, old city of Gdansk (Danzig),Poland.

 ———

Όχι στην Ιστορία της πόλης Danzig στην Πολωνία (φωτογραφία), δεν κάλεσε ο Κέκροπας τους Θεούς να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους για το όνομα και την προστασία της πόλης που αργότερα έλαβε το όνομα Αθήνα. Αυτό έγινε στην Ελλάδα, παρ' όλα αυτά, άγαλμα του Ποσειδώνα εξ όσων γνωρίζω, δεν υπάρχει στην πόλη των Αθηνών.

Από τους 12 θεούς λοιπόν, δύο εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους. Η θεά της Σοφίας Αθηνά και ο θεός της Θάλασσας Ποσειδώνας. Τους ζητήθηκε τουτέστιν, να προσφέρουν ο καθένας από ένα δώρο στους κατοίκους της πόλης και να επιλεγεί ο δωροθέτης, που θα προσφέρει το πλέον χρήσιμο.

Ο Ποσειδώνας χτύπησε με την τρίαινα του ένα βράχο στην ακρόπολη, και ευθύς ξεπετάχτηκε μία πηγή που ανάβλυζε αλμυρό νερό. Οι γυναίκες και οι άντρες της πόλης κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία «σίγουρα μας περιπαίζει ο θεός», σκέφθηκαν χαμηλόφωνα, διότι δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να προκαλέσουν τον γνωστό για τον δύστροπο χαρακτήρα του Θεό της Θάλασσας και των σεισμών.

Ο Ποσειδώνας είχε όμως, το σκοπό του. Αφού άφησε να καταλαγιάσει λιγάκι η δυσαρέσκεια, με τη βροντερή φωνή του ανακοίνωσε ότι χάρη στην αλμυρή πηγή ως προστάτης της πόλης, θα έκανε την Ποσειδωνία (αυτό θα ήταν το όνομα της πόλης εάν τον επέλεγαν), θαλασσοκράτειρα.

Στην συνέχεια η Αθηνά, η θεά της Σοφίας χτύπησε με την σειρά της το πολεμικό δόρυ της πάνω σ΄ ένα άλλο βράχο της Ακρόπολης, απ’ όπου ξεπετάχτηκε μια καταπράσινη ελιά, τα κλαδιά της οποίας, ήταν γεμάτα με ένα άγνωστο πολύτιμο καρπό.

Η Αθηνά τους είπε πόσο χρήσιμο θα τους είναι το δέντρο αυτό στο μέλλον. Μάλιστα για να τους δελεάσει, τους ενημέρωσε ότι η ελιά εκτός από τον πολύτιμο και μοναδικό καρπό της, θα είναι το σύμβολο ειρήνης, και αυτό παρότι η ίδια ήταν και πολεμική θεά.

Αυτό ήταν, η Αθηνά είχε κερδίσει τις καρδιές των γυναικών…! Και υγιεινή διατροφή και ειρήνη, δύο σ’ ένα. Ο κύβος είχε πλέον ριφθεί, διότι ως γνωστόν το αδύναμο φύλο παίρνει τις αποφάσεις, αφήνοντας τους άντρες να πιστεύουν πως αυτοί αποφασίζουν. Η πόλη πλέον πήρε και επίσημα το όνομα Αθήνα στη διάρκεια μια λαμπρής τελετής, την οποία οργάνωσαν οι Αθηναίοι αφού τραβήχτηκαν τα νερά.

Ενώ να σημειώσουμε, ότι αφού ως γνωστόν τα δώρα δεν γυρίζουν πίσω τους έμεινε και η αλμυρή πηγή, και κατά συνέπεια εκπληρώθηκε και η υπόσχεση του Ποσειδώνα και τους αιώνες που ακολούθησαν η Αθήνα έγινε η μεγαλύτερη ναυτική δύναμη του αρχαίου κόσμου.

Φανταστείτε αγάλματα της Αθηνάς και του Ποσειδώνα ως τουριστική ατραξιόν, όπου φυσικά θα εξηγείται η παραπάνω μυθολογική αναφορά στους ιθαγενείς, ανιστόρητους και βάρβαρους Τουρίστες.

Ευελπιστούμε σε εντολή υποχρεωτικής κατασκευής του ως άνωθεν συμπλέγματος αγαλμάτων, σύμφωνα με αντίστοιχο αναπτυξιακό μέτρο που θα εκπονήσει το Δ.Ν.Τ και η τετραμερούς(πρώην τρόικα), προς μεγιστοποίηση εσόδων για την Ελλάδα, εφόσον ο Τουρισμός είναι η μόνη σταθερή πηγή εισόδων της χώρας.

Διαστημόπλοιο Γη, THINK BIG...

Είμαστε επιβάτες ενός διαστημόπλοιου 4.5 δις ετών. Ενός  οργανικού, αυτοσυντηρούμενου, και εξαιρετικά πολύπλοκου διαστημοπλοίου (1). 

Βρισκόμαστε σε τροχιά γύρω από μία τεράστια πηγή ενέργειας, η οποία είναι ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερη από το διαστημόπλοιο μας.  Η ταχύτητα περιφοράς μας,  είναι 107.000 χιλιόμετρα την ώρα..

Δεν είναι η  μοναδική όμως,  πηγή ενέργειας. Υπάρχουν  διακόσια εκατομμύρια άλλες πηγές ενέργειας,  πιθανώς με άλλα διαστημόπλοια να  κινούνται γύρω τους. Και  αυτό συμβαίνει μόνο στην δική μας μικρή γειτονιά. Το ίδιο φυσικά επαναλαμβάνεται συνεχώς στο σύμπαν. 

Η δική μας μικρή μας γειτονιά που ονομάζεται  Γαλαξίας (2),   ταξιδεύει με 51,84 εκατομμύρια χιλιόμετρα την ημέρα, ή περισσότερο από 19,9 δις χιλιόμετρα  το χρόνο.

 

Καλώς ήλθατε στην πραγματικότητα.  Είναι πολύ πιο συναρπαστικό να σκέφτεστε με όρους του σύμπαντος,  και όχι της γης. Μην περιορίζετε το πνεύμα σας. Ο Κόσμος δεν κινείται γύρω από εμάς. Εμείς κινούμαστε γύρω από τον κόσμο. Η μέση  ταχύτητα με την οποία περιστρεφόμαστε γύρω από τον άξονά του διαστημοπλοίου μας  (Γη) είναι  1.300 χιλιόμετρα την ώρα.  Το ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την περιστροφή, ή το ότι δεν εκτοξευόμαστε στο διάστημα εξαιτίας της κίνησης της,  δημιουργεί αυταπάτες. ..THINK BIG…!!!!

1) Έως σήμερα  περισσότερα από το 99% των ειδών ζωής που έχει φιλοξενήσει το διαστημόπλοιο  Γη, έχουν  εξαφανιστεί.

2) Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Γαλαξίας σχηματίστηκε από την Ήρα, η οποία έχυσε γάλα στον ουρανό, όταν ανακάλυψε πως ο Δίας την ξεγέλασε και τάιζε τον νεαρό Ηρακλή. Σε κάποια άλλη εκδοχή, ο Ερμής έβαλε στα κρυφά τον Ηρακλή στον Όλυμπο για να τραφεί από τα στήθη της Ήρας που κοιμόταν. Ο Ηρακλής δάγκωσε τη θηλή της Ήρας και το γάλα της εκτινάχθηκε στους ουρανούς σχηματίζοντας τον Γαλαξία.

Ο άγνωστος Θεός Ήφαιστος (αποσυμβολισμός)

Ήφαιστος, Blansko, Check republic

Σύμφωνα με την επικρατέστερη μυθολογική παράδοση, ο θεός τη φωτιάς ο Ήφαιστος, ήταν υιός του Θεού Διός και της Θεάς Ήρας.  Όταν κάποια στιγμή ο πατέρας του Δίας, κρέμασε την  ζηλόφθονη  σύζυγο του Ήρα για να την τιμωρήσει, μόνο ο γιος της  Ήφαιστος την λυπήθηκε και προσπάθησε να την λύσει από τα θεϊκά  τιμωρητικά δεσμά.  Όταν ο Δίας το έμαθε,  τον πέταξε εξοργισμένος από τον Όλυμπο, και ο Ήφαιστος έπεσε στο  μαγικό νησί της Λήμνου.

Η Λήμνος είναι ένα ηφαιστειογενές νησί και η κυριότερη κορυφή του, ο Μόσυχλος, έγινε το σημαντικότερο κέντρο της λατρείας του Ηφαίστου. Ο Ήφαιστος  είναι εξαιρετικά σημαίνων Θεός, καθώς σχετίζεται με την φωτιά (νοητικό πυρ –γνώση). Μπορεί  Προμηθέας να  έκλεψε τη φωτιά (νοητικό πύρ –γνώση)  για να τη χαρίσει στους ανθρώπους,  δημιουργός  όμως  τόσο της φωτιάς,  όσο και των ανθρώπων, ήταν ο Ήφαιστος.

Ο Ήφαιστος  θεωρούνταν ο θεός  των μεταλλουργών και σιδηρουργών, οι οποίοι διδάχθηκαν από αυτόν την κατεργασία των μετάλλων και τη χρησιμοποίηση της φωτιάς . Ο Ήφαιστος λατρεύονταν στην Λήμνο όπου βρισκόταν το εργαστήρι του σιδηρουργού-θεού.  Δεν είναι φυσικά  τυχαίο πως στην Λήμνο τελούνταν τα σεπτά και πανάρχαια Καβείρια μυστήρια. 

Σύμφωνα με τον  Λήμνιο συγγραφέα Φιλόστρατο, κατά την διάρκεια των Καβειρίων μυστηρίων, έσβηναν όλες τις φωτιές επί εννιά μέρες σε όλο το νησί. Την ένατη μέρα έφτανε στο λιμάνι ένα πλοίο που το είχαν στείλει στη Δήλο για να φέρει τη φωτιά. Το περίμενε ανυπόμονα ένα μεγάλο πλήθος που όλο το διάστημα προσευχόταν. "Σαν έφτανε το πλοίο στο λαό μοίραζαν τη φωτιά, όχι για την καθημερινή χρήση, μα για των τεχνιτών τα εργαστήρια, άρχιζε και πάλι στον τόπο μια νέα ζωή".

Δεν είναι φυσικά επίσης τυχαίο, πως το πυρ αποτελούσε στην αρχαία – και όχι μόνο - σκέψη,  το βασικό συστατικό  δημιουργίας  του σύμπαντος. Ο Πυθαγόρας δίδασκε λ.χ,  πως  όλα τα ουράνια σώματα περιστρέφονται γύρω από ένα «κεντρικό πυρ» με αρμονία. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Ιωάννη  Στοβαίο ( Ανθολόγιο) το κοσμολογικό πρότυπο του Πυθαγόρειου Φιλόλαου: 

«..Τοποθετεί  το πυρ στο μέσον, στο κέντρο. Το ονομάζει εστία των πάντων, οίκον του Διός, μητέρα των θεών, βωμό και συνοχή και μέτρο φύσεως. Επίσης τοποθετεί ένα δεύτερο πυρ, ανώτατο όλων, που περιέχει μέσα του τον κόσμο. Το κέντρο, λέει, είναι από την φύση του πρώτο, γύρω απ’ αυτό τα δέκα διαφορετικά σώματα εκτελούν τον ομαδικό τους χορό.» 

Για αυτό τον λόγο το ιερό πυρ,  συμβολιζόταν από την ιερή και άσβεστη εστία κάθε βωμού και ναού, αλλά και οικιών. To όνομα του Ηφαίστου,  προέρχεται από την ρίζα «αφ-» του δασυνόμενου ρήματος «άπτω», που σημαίνει «ανάβω, καίω»,  συνεπώς  Ήφαιστος είναι «αυτός που καίει, ο πύρινος».  Σύμφωνα δε με τον Σωκράτη (Πλάτων Κρατύλος περί ονομάτων),  το όνομα Ήφαιστος σημαίνει ο φωτεινός από το «Φαίστος», προσλαμβάνοντας  το γράμμα Ήτα.

Γλυπτό του θεού Ηφαίστου στην είσοδο του Καπιτωλίου της Δυτικής Βιρτζίνια

Στην Λήμνο τιμούσαν τον Ήφαιστο και ως θεό θεραπευτή.  Δώρο του για την φιλοξενία των Λημνίων ήταν  η περίφημη θεραπευτική  Λημνία γη.  Για αυτό τον λόγο, ο   Φιλοκτήτης ο διάσημος τοξοβόλος των Ελλήνων κατά την εκστρατεία της Τροίας, αφέθηκε εδώ, ώστε να γιατρευτεί από η  πληγή του  από το δάγκωμα φιδιού με την Λημνία γη.

Πολλά από τα έργα του Ηφαίστου, τα γνωστά ως ἡφαιστότευκτα, διέθεταν μαγικές ιδιότητες. Παραδείγματος χάριν, ο Ήφαιστος είχε χαρίσει στον Αιήτη, τον βασιλιά της Κολχίδας, τέσσερις μαγικές κρήνες που ανάβλυζαν γάλα, κρασί, άρωμα και νερό, καθώς και ένα ζευγάρι ταύρων με χάλκινα πόδια, οι οποίοι έβγαζαν φλόγες. Ο ίδιος θεός είχε χαρίσει επίσης στον Αλκίνοο, τον βασιλιά των Υαιάκων, αθάνατα σκυλιά από χρυσό και άργυρο. Το στοιχείο της μαγείας ενυπάρχει τόσο στους μύθους των δαιμόνων της μεταλλουργίας όσο και του Ηφαίστου.

Η συνεισφορά και ο συμβολισμός του Ηφαίστου τόσο στην θεϊκή, όσο και  στην ανθρώπινη ιστορία  είναι υποτιμημένη. Το πυρ, και η μεταλλουργία είναι ενδεικτικά της σπουδαιότητας των δυνάμεων που εκφράζει ο θεός, το σημαντικότερο όλων όμως  είναι   η αναπηρία του Θεού. Πως μπορεί ένας θεός να είναι κουτσός, έστω και μετά από ατύχημα (στην πραγματικότητα τιμωρία);

Ο Ήφαιστος, καταπιάνεται με την ύλη, μετατρέπει και μορφοποιεί την ύλη με την φωτιά. Η ενασχόληση με την ύλη θα μπορούσε ίσως να  αναιρεί την ίδια την θεϊκή του υπόσταση, να τον υποβιβάζει. Ο Πρόκλος (Είς τας Πλάτωνος πολιτείας) , αναφέρει σχετικά για τον συμβολισμό αυτό : 

«Οι θεολόγοι λένε πως ο Ήφαιστος είναι αυτός που δημιούργησε και έφτιαξε το ορατό σύμπαν. Για τούτο λέγεται ότι αυτός κατασκεύασε τις κατοικίες των θεών. Δηλωτικό του ότι προετοίμασε γι αυτούς τις εγκόσμιες υποδοχές, και κατά την παράδοση είναι χωλός και στα δύο πόδια, στον βαθμό που και το δημιούργημά του είναι χωρίς σκέλη. Εκείνος άλλωστε που κινείται με το είδος της κινήσεως που σχετίζεται με τον νου και τη φρόνηση δεν χρειάζεται πόδια, όπως λέει ο Τίμαιος. Επίσης ονομάζεται προστάτης της τέχνης της σιδηρουργίας και ενεργεί ως σιδηρουργός, καθώς ο ουρανός υμνείται σε πολλά σημεία των ποιημάτων ως σιδηρούς.»

  

Ο Πορφύριος στο έργο του Περί αγαλμάτων αναφέρει  σχετικά με τους συμβολισμούς που έκρυψαν οι αρχαίοι μυθαγωγοί στην μορφή του Ηφάιστου: 

«Την δύναμη του πυρός την ονόμασαν Ήφαιστο και την προσομοίασαν με μορφή ανθρώπου σε άγαλμα. Φορά γαλάζιο καπέλο που συμβολίζει την περιστροφή του ουρανίου θόλου, όπου δημιουργείται το  πρωταρχικό και ξεκάθαρο πυρ (κοσμική ενέργεια). Αυτό κατέρχεται στην γη από τον ουρανό και είναι κατώτερης μορφής  ενώ απαιτείται βάση για στήριξη επάνω στην ύλη.  Γι αυτό και παριστάνεται κουτσός, σαν να χρειάζεται επί πλέον υποστήριξη».

Όργανο, του Ηφαίστου είναι το πυρ και ύλη η γη, η δια του πυρός κινούμενη και ζωογονούσα, ενώ η ίδια είναι «ἀπεψυγμένη» (παγωμένη).  Ίσως για αυτό τον λόγο Ήφαιστος είναι ερωτευμένος με την Αθηνά, επειδή μιμείται με τα αισθητά έργα τη νοητική της ιδιότητα.

Κατά μία δε ερμηνεία των συμβόλων του Θεού,  ο ακατέργαστος σίδηρος, που πιάνει με την  Λαβίδα  του ο  Ήφαιστος,  για να τον μορφοποιήσει στο Εργαστήριο του,  είναι η ψυχή του ανθρώπου,  η οποία πρέπει να σφυρηλατηθεί στο πυρ της γνώσεως και της αρετής, και να πετάξει από πάνω της τις σκουριές των παθών, που την διαβρώνουν,  αναδεικνύοντας με  Ηφαίστειο «βάπτισμα πυρός»,  τον ανώτερο εαυτό της,  την ουσία της.

Διαβάστε επίσης το σχετικό άρθρο της Μυθαγωγίας: «Ήφαιστος, οάγνωστος Θεός και δημιουργός του ανθρώπινου γένους».

Το αστρολογικό σύμβολο του Ερμή (αποσυμβολισμός)

Το αστρολογικό σύμβολο του Ερμή σχηματίζεται από το σταυρό της Ύλης τοποθετημένο κάτω από τον κύκλο του πνεύματος. Πάνω από αυτόν βρίσκεται τοποθετημένο το ημικύκλιο (μηνίσκος) της ψυχής, γεγονός που συμβολίζει, την δυνατότητα επί- γνωσης, εν-συνείδησης, και της συνακόλουθης αρμονικής λειτουργίας του ανθρώπου στην τριμερή του φύση.

Ο κύκλος συμβολίζει το πνεύμα, είναι το Προμηθεικό δώρο στην ανθρωπότητα, δώρο ισάξιο Θεϊκής δύναμης και εξουσίας στην ύλη. Υπάρχουν πολλοί επιθετικοί προσδιορισμοί για τον άνθρωπο, αλλά ο πλέον καίριος είναι ότι ο άνθρωπος είναι θνητός. Και τούτο δεν σημαίνει απλώς πως ο άνθρωπος πεθαίνει, αλλά ότι ο άνθρωπος ζει γνωρίζοντας πως θα πεθάνει. Το ζώο ζει μη γνωρίζοντας πως θα πεθάνει. Η διαφορά είναι μεταξύ πνεύματος και φύσεως. 

Η Προμηθεική γνώση δεν είναι ένα απλό συμβάν ανάμεσα στα άλλα. Είναι το κατ’ εξοχήν συμβάν της υπάρξεως, που προσδιορίζεται όμως από την χρήση της. Και αυτό διότι, ο ανθρώπινος νους δέχεται ερεθίσματα που μπορούν να οδηγήσουν σε δύο μορφές νοητικής δράσης: τη απλή πληροφορία, την αντιγραφή (μίμηση), ή την κατανόηση και την σοφία.

Δεν είναι τυχαίο πως ο Ερμής ήταν ο αγγελιοφόρος των Θεών ο μεσολαβητής Θεών και ανθρώπων. Ενώνει τον κατώτερο με τον ανώτερο εαυτό, είναι ο μυσταγωγός, ο ιεροφάντης, που οδηγεί το μαθητή στην αυτογνωσία, και εν τέλει, στην ενατένιση του Θεϊκού του προτύπου.

Σύμφωνα με τον Erich Fromm, η δυνατότητα αυτογνωσίας, η λογική και η φαντασία ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από την υπόλοιπη φύση, χωρίς όμως να τον αποδεσμεύουν από τους νόμους της. Έτσι ο άνθρωπος γνωρίζει την τρομερή αν και επίπλαστη αντίφαση της ύπαρξής του. Δεν μπορεί να απαλλαγεί από το μυαλό του, αλλά ούτε και από το κορμί του, ώστε να ανήκει αποκλειστικά σε ένα από τα δύο. Αυτή η αντίφαση τον ωθεί συνέχεια σε μια προσπάθεια να αναζητά λύσεις στο δίλημμά του και έτσι προχωρά αδιάκοπα σε νέες φάσεις. Από φύση του είναι υποχρεωμένος να βαδίζει προς τα εμπρός, σε μια αέναη προσπάθεια να καταστήσει γνωστό το άγνωστο, να γεμίσει με απαντήσεις τους κενούς χώρους της γνώσης. Πρέπει να κάνει απολογισμό στον εαυτό του για τον εαυτό του και για το νόημα της ύπαρξής του. Ωθείται να ξεπεράσει τον εσωτερικό του διχασμό γεμάτος από μια επιθυμία για το απόλυτο, για ένα είδος αρμονίας που θα μπορεί να αποτινάξει επιτέλους την κατάρα που τον χώρισε από τη φύση, τους συνανθρώπους του και από τον ίδιο του τον εαυτό...

Mercury and Psyche, by Reinhold Begas (1831 – 1911)

Ακολούθως ο σταυρός της Ύλης συμβολίζει τις δραστηριότητες του ανθρώπου στην ύλη, όπου βρίσκεται το πεδίο της μάχης και της υλικής εξέλιξης. Όπως αναφέρει ο Νίκος Καζαντζάκης :

« Ευτύς ως γεννήθηκες, μια νέα πιθανότητα γεννήθηκε μαζί σου, ένας λεύτερος σκιρτημός τρικυμίζει τη μεγάλη ζοφερή καρδιά του σογιού σου. Φέρνεις, θες δεν θες, ένα νέο ρυθμό. Μια νέα επιθυμία, μια νέα ιδέα, μια θλίψη καινούρια. Θες δε θες, πλουτίζεις το πατρικό σου σώμα. Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξή σου. Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Ως περπατάς ανοίγεις, δημιουργάς την κοίτη όπου θα μπει και θα οδέψει ο ποταμός των απογόνων. Δεν είσαι ένα άθλιο λιγόστιγμο κορμί· πίσω από την πήλινη ρεούμενη μάσκα σου ένα πρόσωπο χιλιοχρονίτικο ενεδρεύει. Τα πάθη σου κ’ οι ιδέες σου είναι πιο παλιά από την καρδιά και το μυαλό σου. Το σώμα σου το αόρατο είναι οι πεθαμένοι πρόγονοι κι οι απόγονοι οι αγέννητοι.Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους.Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Tο τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.»

Τέλος η οριζόντια ημισέληνος της ψυχής αποκαλύπτει τη δίοδο που βρίσκει το μυαλό μας για να επικοινωνήσει με τις αληθινές ιδέες της ψυχής και την έμπνευση. Ο Ερμής όμως κρατάει «ερμητικά κλειστά» τα μυστικά του, σε όσους δεν είναι διατεθειμένοι να μεταστοιχειώσουν την ύλη σε πνεύμα, να ανακαλύψουν δηλαδή τον «μυητικό» μίτο, που οδηγεί στην ανακάλυψη της φιλοσοφική λίθου, καθώς αυτό που στην Αλχημεία ονομάζεται «Μεγάλο Έργο», της οποίας «επόπτης» είναι ο Ερμής,  δεν άφορα στην πραγματικότητα την μετάλλαξη των μετάλλων, αλλά της συνειδησιακής και - όχι μόνο-, μεταστοιχείωσης,  του ίδιου του «πυρήνα» του ανθρώπου, ο οποίος είναι ομοούσιος προς το Θείο....

Ο πυρήνας του συμβόλου υπονοεί ακριβώς αυτό, το θρίαμβο του μυαλού απέναντι στην ύλη και πως η διανόηση και το πνεύμα μπορεί να τιθασεύσει τις φυσικές παρορμήσεις. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι το κηρύκειο του Ερμή, αποτελεί διαχρονικό σύμβολο της Σοφίας, αλλά και της θεραπείας τόσο της ψυχής όσο και του σώματος, για αυτό τον λόγο χρησιμοποιείται έως και σήμερα ως σύμβολο της ιατρικής...

Ο Πυθαγόρας, οι Μούσες, και η Εστία

Σύμφωνα με τον  Εδουάρδο Συρέ, στο εσωτερικού του ναού των Μουσών όπου δίδασκε ο Πυθαγόρας, υπήρχαν αγάλματα των  εννέα Μουσών , ενώ στο κέντρο τυλιγμένη με το πέπλο της,  βρισκόταν η μυστηριώδης  θέα Εστία. *

Με το αριστερό της χέρι φαινόταν να προστατεύει το άσβεστο πυρ, ενώ με το δεξί της έδειχνε το Ουρανό.

Οι Μούσες  δεν ήταν παρά τα γήινα σύμβολα των Θεϊκών δυνάμεων, μέσα από τα οποία όφειλε ο μαθητής  να συλλάβει τις ενέργειες  και το κάλλος  που παρέχουν.

Κατά τον ίδιο τρόπο που  τα αγάλματα των Μουσών  ήταν στραμμένα προς την εστία, από όπου προέρχεται το Παν, έτσι και οι μαθητές πρέπει να είναι στραμμένοι προς το κεντρικό πυρ, το Θείο πνεύμα , ώστε να συντονίζονται με τις ενέργειες του..

*Η Εστία έκαιγε ασταμάτητα στο κέντρο των σπιτιών, των  ναών, των πόλεων. Η φωτιά άναβε πάντα από το φως του Ηλίου. Στο κέντρο της οικίας  βρισκόταν  πάντα η εστία, ο βωμός όπου πάντα έκαιγε φωτιά προς τιμή της θεάς. Το Ιερό Πυρ, για τους Έλληνες   είχε διπλό συμβολισμό .

Τον  υλικό καθώς σε υλικό επίπεδο, δια του πυρός παρασκευάζεται η τροφή,  αλλά και σε ψυχο-πνευματικό  επίπεδο,  καθώς στην οικογενειακή εστία ο άνθρωπος  εκδηλώνει τα αγνότερα των αισθημάτων αυτά της ανιδιοτελούς  αγάπης, της ενότητας της οικογένειας, αλλά και του παντός… Για  αυτό τον λόγο οι αρχαίοι Έλληνες  της είχαν αφιερώσει το σπουδαιότερο  μέρος της οικίας, στο μέσον της , όπου  έκαιγε η φωτιά και συγκεντρώνονταν όλα τα μέλη της οικογένειας  τριγύρω της. 

Ο  ιδιοκτήτης κάθε οικείας αλλά  και οι «Εστιάδες» ιέρειες , είχαν ιερή υποχρέωση να διατηρούν το πυρ άσβεστο ημέρα και νύχτα.   Εάν το ιερό πυρ έσβηνε  κακοτυχία και συμφορές αναμένονταν στο σπίτι ή την Πόλη.