Το "πνευματικό φως" του Απόλλωνος του μυσταγωγού...

«Ο άναξ ο οποίος είναι ο κύριος του μαντείου των Δελφών, ούτε λέγει ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει…«

 ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Το Μαντείο των Δελφών ήταν αρχικά αφιερωμένο στην Γαία και στην συνέχεια στην κόρη της την Θέμιδα, επόπτρια των θεσμών.  Φύλακας του μαντείου ήταν ο Δράκος Πύθων ( χθόνιο σύμβολο/ φύλακας της γνώσης)   τον οποίο σκότωσε ο Απόλλωνας με το τόξο και τα βέλη του.

Το τόξο συμβολίζει την διαδρομή του Ήλιου στον ουρανό, ο οποίος  δια των βελών του (φωτεινών) ακτίνων του φωτίζει την Γη. Έτσι  το τόξο εκτός από όπλο στα χέρια θνητών, γίνεται  το σύμβολο  του θεϊκού φωτός,  και  του Ζωοδότη Ήλιου... Η άφιξη του Απόλλωνα είναι συνυφασμένη με την εαρινή ισημερία, την έναρξη της Άνοιξης και την αναγέννηση της φύσης, και του «φωτός εκ των ένδον» του ανθρώπου…

Το μεγαλείο της νίκης του Θεού του φωτός  πάνω στο χθόνιο  δράκο, αποτελεί την νίκη του φωτός  και του πνεύματος , πάνω στην πλάνη των αισθήσεων και της  ύλης. Την επικράτηση της  ανώτερης συνειδητότητας, έναντι των χθόνιων αιματηρών τελετουργιών. Ιστορικά συμβολίζει  την μετάβαση από την μητριαρχία στην πατριαρχία, και την  κυριαρχία  ενός ηλιακού θεού στη θέση των αρχέγονων προελληνικών θηλυκών χθόνιων θεοτήτων.

Ο  Απόλλωνας  έφυγε για να εξαγνιστεί,  στην κοιλάδα των Τεμπών,  και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου της ποινής του, γύρισε στους Δελφούς, στεφανωμένος με δάφνη και κρατώντας ένα κλαδί της στο χέρι.

Εννέα μήνες του έτους οι Δελφοί ήταν αφιερωμένοι στον Απόλλωνα, τους υπόλοιπους τρεις (το Χειμώνα, ήτοι όταν ο Απόλλων έφευγε στην Υπερβόρεια) ο Διόνυσος ήταν ο κύριος του Μαντείου. Ο Πλούταρχος στο «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς»,  αναφέρει , ότι τα δελφικά πράγματα αφορούν όχι μόνο το θεό Απόλλωνα αλλά και το θεό Διόνυσο.

Ο θεός Διόνυσος λατρευόταν μέσω  της έκστασης, και της  ιερής μανίας, μοιραζόταν το Δελφικό έτος με το θεό Απόλλωνα, ο οποίος αντίθετα,  ήταν  ο θεός του συνειδητοποιήμενου ανθρώπου, ο οποίος αναζητεί  εντός του,   τον κρυμμένο φωτεινό θεϊκό σπινθήρα  της ύπαρξης του. Όταν η υπερβολή και η έλλειψη γίνει μέτρο, αρμονία και επίγνωση της συνείδησης μέσα από την εναρμόνιση με το πνευματικό φως, τότε ο άνθρωπος μετέχει του Φοίβου, και ανεβαίνει στον Όλυμπο μαζί με την Αρμονία και τις Μούσες …

Η κατανόηση και η γεφύρωση των δύο όψεων, της δυαδικότητας, του Λογικού και του Παραλόγου, του υλικού και του πνευματικού φωτός του θνητού και του Θεϊκού, ήταν  η ατραπός που οδηγούσε στο : «ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ». Είναι το «ΦΩΣ του μεσονυκτίου»  που «έσκιζε» το σκότος, την υπέρτατη εκείνη στιγμή μυήσεως, κατά την διάρκεια των αρχαίων μυστηρίων...

O  Απόλλωνας τον χειμώνα έπαιρνε το ιπτάμενο άρμα του που το  έσερναν τέσσερις κύκνοι ή τέσσερα  ά- λογα, και πήγαινε υπερβόρεια απ' όπου και ξαναγύριζε την άνοιξη!

Ένα από τα σημαντικότερα εκθέματα - αφιερώματα στους Δελφούς είναι το περίφημο άγαλμα του ΗΝΙΟΧΟΥ. Το περίφημο αυτό άγαλμα είναι το εναπομείναν τμήμα από μια μεγαλύτερη σύνθεση, όπου ο ΗΝΙΟΧΟΣ είναι ο οδηγός ενός άρματος που το έσερναν τέσσερα άλογα.

Ο Ηνίοχος θα μπορούσε να συμβολίζει την ψυχή του ανθρώπου που χαλιναγωγεί τη ζωώδη κατώτερη φύση του όπως μας αποκαλύπτει ο Πλάτωνας….

Το άρμα με τα τέσσερα άλογα συμβολίζει  τις τέσσερις εποχές του έτους, αλλά και τα τέσσερα στοιχεία της φύσης Για αυτό τον λόγο, ο  Απόλλωνας  είναι φορέας τεσσάρων  θεϊκών ιδιοτήτων:

1. Η Μουσική –ως επιστήμη των Μουσών.
2. Η Ιατρική –  ως αρμονία σώματος, πνεύματος και ψυχής.
3. Η Μαντεία – ως η υπερβατική επικοινωνία των κάτω  με τα άνω.
4. Η Τοξοβολία –ως η ικανότητα της σκέψης. Συμβολίζει το πνεύμα που διαπερνά το σκότος της αμάθειας.

Μόνο όταν κάποιος  έχει πλέον κατακτήσει και τις τέσσερις ιδιότητες, ταυτίζεται με τον «πνευματικό Ήλιο». Έτσι ο Απόλλωνας (Α-πολλών – αρνούμενος τα πολλά και το πλήθος),  είναι σύμβολο της ύψιστης μονάδας, ο καταστροφέας του πλήθους των φαινομένων.  Αναφέρει σχετικά ο Πλούταρχος,  στο «Το περί του ΕΙ του εν Δελφοίς»:

 «…. Ο Απόλλων φαίνεται ότι τις απορίες της ζωής τις θεραπεύει και τις διαλύει, παρέχοντες χρησμούς προς εκείνους οι οποίοι τον συμβουλεύονται, τις απορίες όμως που αφορούν στο λογικό τις βάζει μέσα μας ο ίδιος και τις θέτει εμπρός στον εκ φύσεως ερευνητή της ψυχής, εμπνέοντας σε αυτόν διάθεση που οδηγεί στην αλήθεια, όπως αυτό είναι φανερό και σε άλλα πολλά, αλλά και στην καθιέρωση του ΕΙ.  Διότι αυτό δηλ. το ΕΙ βέβαια δεν έγινε τυχαία ούτε με την εκτίναξη γραμμάτων μέσα από κληρωτίδα βρέθηκε σε πρώτη σειρά κοντά στον θεό, ώστε να λάβει την θέση ιερού αφιερώματος και θεάματος. Αντιθέτως , όσοι πρώτοι εξέτασαν την φύση του θεού το αποδέχθηκαν, όσοι πρώτοι εξέτασαν την φύση του θεού το αποδέχθηκαν αυτό, είτε επειδή ανεγνώρισαν σ΄ αυτό ιδιαίτερη και έκτακτη δύναμη είτε επειδή το χρησιμοποίησαν ως σύμβολο προς κάτι άλλο άξιο μελέτης…»