Ο Πυθαγόρας, οι Μούσες, και η Εστία

Σύμφωνα με τον  Εδουάρδο Συρέ, στο εσωτερικού του ναού των Μουσών όπου δίδασκε ο Πυθαγόρας, υπήρχαν αγάλματα των  εννέα Μουσών , ενώ στο κέντρο τυλιγμένη με το πέπλο της,  βρισκόταν η μυστηριώδης  θέα Εστία. *

Με το αριστερό της χέρι φαινόταν να προστατεύει το άσβεστο πυρ, ενώ με το δεξί της έδειχνε το Ουρανό.

Οι Μούσες  δεν ήταν παρά τα γήινα σύμβολα των Θεϊκών δυνάμεων, μέσα από τα οποία όφειλε ο μαθητής  να συλλάβει τις ενέργειες  και το κάλλος  που παρέχουν.

Κατά τον ίδιο τρόπο που  τα αγάλματα των Μουσών  ήταν στραμμένα προς την εστία, από όπου προέρχεται το Παν, έτσι και οι μαθητές πρέπει να είναι στραμμένοι προς το κεντρικό πυρ, το Θείο πνεύμα , ώστε να συντονίζονται με τις ενέργειες του..

*Η Εστία έκαιγε ασταμάτητα στο κέντρο των σπιτιών, των  ναών, των πόλεων. Η φωτιά άναβε πάντα από το φως του Ηλίου. Στο κέντρο της οικίας  βρισκόταν  πάντα η εστία, ο βωμός όπου πάντα έκαιγε φωτιά προς τιμή της θεάς. Το Ιερό Πυρ, για τους Έλληνες   είχε διπλό συμβολισμό .

Τον  υλικό καθώς σε υλικό επίπεδο, δια του πυρός παρασκευάζεται η τροφή,  αλλά και σε ψυχο-πνευματικό  επίπεδο,  καθώς στην οικογενειακή εστία ο άνθρωπος  εκδηλώνει τα αγνότερα των αισθημάτων αυτά της ανιδιοτελούς  αγάπης, της ενότητας της οικογένειας, αλλά και του παντός… Για  αυτό τον λόγο οι αρχαίοι Έλληνες  της είχαν αφιερώσει το σπουδαιότερο  μέρος της οικίας, στο μέσον της , όπου  έκαιγε η φωτιά και συγκεντρώνονταν όλα τα μέλη της οικογένειας  τριγύρω της. 

Ο  ιδιοκτήτης κάθε οικείας αλλά  και οι «Εστιάδες» ιέρειες , είχαν ιερή υποχρέωση να διατηρούν το πυρ άσβεστο ημέρα και νύχτα.   Εάν το ιερό πυρ έσβηνε  κακοτυχία και συμφορές αναμένονταν στο σπίτι ή την Πόλη.