Η ‘συνάντηση’ της αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας και του Χριστιανισμού

«Γνώρισε τον εαυτό σου. Αυτό είναι όντως αληθινά  ταπείνωση που διδάσκει την ταπεινοφροσύνη και συντρίβει την καρδία. Και να εργάζεσαι για αυτό το πράγμα και να το φυλάγεις. Αν όμως δεν γνώρισες ακόμη τον εαυτό σου, τότε ούτε τι είναι ταπείνωση γνωρίζεις, ούτε άρχισες την αληθινή πνευματική εργασία και φύλαξη. Γιατί το να γνωρίσεις καλά τον εαυτό σου, είναι ο σκοπός της εργασίας των αρετών..».  Όσιος  ΝΙΚΗΤΑΣ ΣΤΑΘΑΤΟΣ (1030μ.Χ.)

«Ο άνθρωπος που επιθυμεί να ανέλθει πνευματικά πρέπει να στραφεί μέσα του. Πρέπει να εξετάσει τη συμπεριφορά του, τις σκέψεις, τα κίνητρα και τα συναισθήματα του. Πρέπει να γνωρίζει ότι αυτές οι κινήσεις είναι ψεύτικες. Θα αποκτήσει συμπόνια προς τους άλλους, γιατί θα αναγνωρίσει τις αδυναμίες τους σαν δικές του. Έτσι σιγά-σιγά θα συνειδητοποιήσει την ανώτερη δύναμη(τον Θεό) που υπάρχει μέσα του».  Όσιος ΠΕΤΡΟΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ (775μ.Χ.)

«Όποιος είναι τυφλός προς το Ένα, είναι εντελώς τυφλός προς όλα. Όποιος βλέπει στο Ένα, βρίσκεται στη θεωρία των πάντων- απέχει από τη θεωρία των πάντων και φτάνει στη θεωρία των πάντων, όντας έξω από τα θεωρούμενα. Όταν έτσι βρίσκεται στο Ένα, βλέπει τα πάντα- και ενώ είναι στα πάντα, δεν βλέπει τίποτα απ” αυτά. Όποιος βλέπει στο Ένα, μέσω του Ενός βλέπει και τον εαυτό του και όλα και όλους- και όντας κρυμμένος στο Ένα, τίποτα από τα πάντα δε βλέπει».  ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ (1000μ.Χ.)

«Διότι κάτι από αυτό [το Ένα] υπάρχει μέσα μας. Και μάλιστα δεν υπάρχει τόπος όπου αυτό να μην υπάρχει, σε όσα μπορούν να συμμετέχουν τούτου. Διότι οπουδήποτε κι αν θέσεις αυτό που είναι ικανό να το συλλάβει μπορείς εκεί να συλλάβεις το πανταχού παρόν. Είναι σαν μία φωνή που γεμίζει έναν κενό χώρο. Κάθε άνθρωπος που θα στήσει αυτί σε ένα οποιοδήποτε σημείο αυτού του χώρου, θα συλλάβει την φωνή ολόκληρη, κι όμως όχι ολόκληρη». Πλωτίνου Εννεάδες

 

«Όταν ο νους σου, από τον μεγάλο πόθο προς τον Θεό, είναι σαν να αποσύρεται σιγά-σιγά από τη σάρκα και αποστρέφεται τις σκέψεις που προέρχονται από τις αισθήσεις ή από τη μνήμη ή από την κατάσταση του σώματος, γεμίζοντας από ευλάβεια και χαρά, τότε μπορείς να φρονείς ότι πλησίασες στα σύνορα της αληθινής προσευχής».  ΑΓΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ (442μ.Χ.)

«Διότι αφού κάθε γνώση των όντων επιτυγχάνεται δυνάμει του νου, κι αφού μόνο μέσω του νου μπορεί να γνωσθεί ο νους, με ποια αιφνίδια ενόραση [="αθρόα επιβολή"] θα μπορούσε να συλληφθεί αυτό που υπερβαίνει την ουσία του νου; Σε όποιον πρέπει να εξηγήσουμε πως είναι αυτό δυνατό, σε αυτόν θα πούμε: μέσω εκείνου του εσωτερικού μας στοιχείου, το οποίο του μοιάζει. Διότι κάτι από αυτό υπάρχει μέσα μας». Πλωτίνου Εννεάδες

«Εσύ, λοιπόν, αφού καθίσεις και συγκεντρώσεις τον νου σου, πέρασε τον στην αναπνευστική οδό που αρχίζει από τη μύτη και οδηγεί τον αέρα στην καρδιά και ώθησε το νου σου και ανάγκασε τον να κατέβει μαζί με τον εισπνεόμενο αέρα στην καρδιά. Κι όταν εισέλθει εκεί, τα μετέπειτα δεν θα είναι χωρίς ευφροσύνη και χαρά Γιατί η βασιλεία των ουρανών είναι μέσα μας, και καθώς ο νους την παρατηρεί εκεί και με την καθαρή προσευχή την επιδιώκει, νομίζει βδελυρά και μισητά όλα τα έξω».  Όσιος ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΜΟΝΑΖΩΝ (1340μ.Χ.)

«Πολλάκις αφυπνισθείς από την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν μέσα στο σώμα μου και εισελθών στον ίδιο τον εαυτό μου, αποξενώνομαι από κάθε τι άλλο. Μέσα στο εσώτερο είναι μου βλέπω μία θαυμάσια ομορφιά, που με πείθει για την υπέροχη μοίρα που με αναμένει. Η δραστηριότητα του πνεύματος μου βρίσκεται στο ύψιστο σημείο. Είναι ένα με τον Θεό, εδράζομαι σε αυτόν ευρισκόμενος υπεράνω κάθε νοητού. Έπειτα όμως, από την ανάπαυση μου σε αυτόν, αφού κατεβώ στον χώρο του λογισμού και η ψυχή μου επανεισέλθει στο σώμα, απορώ πως "πότε και νύν" ήταν δυνατόν να κατέλθω, και πως η ψυχή μπορούσε να εισέλθει στο σώμα, αφού είναι αυτή που μου αποκαλύφθηκε (κατά την έκσταση μου)..Δεν είναι γνωστό από πού ήρθε το φως, από έξω ή από μέσα.. Ήταν λοιπόν μέσα και ωστόσο όχι μέσα. Δεν πρέπει να ερωτηθεί από πού ήρθε: δεν υπάρχει ένα ‘από πού’, επειδή ούτε ήρθε ούτε έφυγε, αλλά εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε. Για αυτό δεν είναι ανάγκη να το εξαναγκάσει, αλλά πρέπει να περιμένει σιωπηλός έως ότου εμφανιστεί και να προετοιμαστεί για να το δει, όπως το βλέμμα περιμένει την ανατολή του ήλιου».     Πλωτίνου Εννεάδες