Κέκροπας σύντομος αποσυμβολισμός

Ο Κέκροπας, ο πρώτος βασιλιάς της Αθήνας, ήταν «διφυής»,  φίδι από τη μέση και κάτω, και άνθρωπος από την μέση και επάνω. Υπήρξε ο μυθικός ιδρυτής της πόλης των Αθηνών, και τον τιμούσαν ως  «γενάρχη ήρωα, γηγενή και αυτόχθονα», γεννημένο από τη Γαία.

Ο  υπόγειος τάφος του βρισκόταν στο βορειοδυτικό τμήμα της στοάς των Καρυάτιδων στο Ερέχθειο (Κεκρόπιο).  Λατρευόταν κυρίως στην Ακρόπολη υπό τη μορφή φιδιού, ενώ σ’ αυτόν αποδίδονται η θέσπιση διάφορων νόμων, η εφεύρεση της γραφής, η απογραφή του πληθυσμού, η κατάργηση των ανθρωποθυσιών, η ταφή των νεκρών, ο τρόπος οικοδόμησης οικιών, αλλά και η διαιτησία ανάμεσα στην Αθηνά και τον Ποσειδώνα για την προστασία και ονοματοδοσία της πόλης των Αθηνών.

Ως υιός της Γαίας, εμφανίζεται με φιδίσιο το κάτω μέρος του σώματος του, τονίζοντας τον γηγενή χαρακτήρα του, και την άμεση σχέση με την μητέρα Γη -Γαία,  εμφανιζόμενος ταυτόχρονα  ως ο ενδιάμεσος κρίκος μετάβασης από το μητριαρχικό σεληνιακό ιερατείο, στο Ολύμπιο, αλλά και ως ο  φύλακας της μαγικής γνώσης (όφις -δράκος),  η οποία συνδεόταν με την Γαία, και την Πότνια θεά των όφεων και τις ιέρειες της . (1) 

Γενικότερα η έννοια του «γηγενούς και αυτόχθονος» αφορούσε όσους ήταν  «παιδιά της γης», όπως λ.χ τα τζιτζίκια, των οποίων οι προνύμφες τους βγαίνουν από την γη. Για αυτό τον λόγο οι Αθηναίοι ονομάζονταν και «τέττιγκες» (τζιτζίκια) ως αυτόχθονες. Οι παλιοί Ίωνες έδεναν τα μαλιά τους με ένα χρυσό τζιτζίκι, και τους έλεγαν «τεττιγγοφόρους». Ο Πλάτωνας αναφέρει μέσω του Σωκράτη πως : «…Λέγεται λοιπόν, πως κάποτε, πριν ακόμα γεννηθούν οι Μούσες, τα τζιτζίκια ήταν άνθρωποι», αλλά και στον μύθο του Ερμαφρόδυτου πως:  « ...η γέννηση γινόταν όχι επάνω τους αλλά στη γη, όπως και στα τζιτζίκια».(2)

Ως διφυής αλληγορεί  τον ιερό γάμο της ύλης με το πνεύμα. Η μορφή του όφεως συμβολίζει την γη, ο άνθρωπος το πνεύμα. Μία πεποίθηση που την συναντούμε αργότερα στις Ορφικές πινακίδες, οι οποίες αναφέρουν: ..«της γης παιδί είμαι και του έναστρου ουρανού, αλλά το γένος μου είναι βεβαίως (μόνον) ουράνιο»(πινακίδα της Πετηλίας), ή όπως ο Πλάτωνας («Φαίδων») , αναφέρει : «Η μεν ψυχή τω θείω, το δε σώμα τω θνητώ».

Έχοντας διπλή φύση, θνητός ως προς το σώμα και αθάνατος ως προς τη ουσία του.  Ο άνθρωπος ο οποίος  έχει επίγνωση της αθάνατης φύσης του, προχωράει προς την γνώση του υπέρτατου αγαθού και την ένωση με το Θείο, η οποία επιτυγχάνεται  με την μυσταγωγική «εις εαυτόν διείσδυση»,  ή   τις κατάλληλες ιερουργίες...
.

Σχετικά άρθρα  (ενεργοί σύνδεσμοι) :

.

1. Το φίδι ως Αρχετυπικό σύμβολο στις Μυθολογίες των Λαών 

2. Ο Μύθος του Ερμαφρόδιτου - αποσυμβολισμός