Οι προκλήσεις και οι κρίσεις της εποχής του Υδροχόου

Σήμερα  πολλά πράγματα δείχνουν ότι βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της πλανητικής ιστορίας μας.  Βιώνουμε μία εποχή όπου τα πάντα μοιάζουν να τελειώνουν. Είναι η εποχή της «αναμονής» του νέου, το οποίο θα προκύψει μέσα από τα σαθρά ερείπια του παλαιού.  Κάτι «νέο κυοφορείται»,  το οποίο  θα «γεννηθεί» με τρόπο  μάλλον επώδυνο, μέσα από πολέμους και γεωπολιτικές ανακατατάξεις.

Στις μέρες μας ζούμε μια κορύφωση, καθώς το παρόν θρυμματίζεται αποσυντίθεται,  και εξαντλείται ταχύτατα.  Το «κακό» έχει ξεπεράσει κάθε όριο, πιέζοντας  ασφυκτικά από πάρα πολλές πλευρές. Ο πολιτισμένος κόσμος μας,  συνταράσεται εκ νέου από  θρησκευτικές μισαλλοδοξίες και φανατισμούς, οι οποίοι οδηγούν σε πολέμους, και σε μετακινήσεις πληθυσμών. Η κατ’ επίφαση ελευθερία μας θυσιάζεται ηθελημένα, καθώς ελέγχεται αναίμακτα και χειρουργικά, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα οποία βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο κρατικών και όχι μόνο, ιδρυμάτων και ολιγομελών ελιτίστικων ομάδων.

Εμείς οι πολίτες των δυτικών κοινωνιών γαλουχηθήκαμε στα αστικά κέντρα, έχοντας προ καιρού κυριαρχήσει και αποκοπεί από τη φύση. Ζήσαμε σε κοινωνίες υλικής αφθονίας, απεριόριστης παραγωγής και συνεπώς της απεριόριστης κατανάλωσης, με την οποία συνδέσαμε την ευτυχία και την ευδαιμονία μας. Ο υλικός ευδαιμονισμός  σε συνδυασμό με τα αξιοθαύμαστα κατά τα άλλα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα,  αλλά και τον συνεχή βομβαρδισμό των πληροφοριών, δεν αφήνουν στον άνθρωπο τον αναγκαίο χρόνο για να ασχοληθεί  σοβαρά και επίμονα  με τον «εσωτερικό του εαυτό» .

Η οικονομική πρόοδος η οποία ήταν περιορισμένη στα πλούσια δυτικά κράτη αναιρέθηκε μέσω της κρίσης χρέους, του άυλου χρήματος, και της μεταφοράς των γραμμών παραγωγές σε χώρες με εξευτελιστικό κόστος εργασίας, χτύπησε τους ίδιους τους εμπνευστές της.

Η ραγδαία ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, μας έκανε παντοδύναμους και αλαζόνες, θεωρώντας πως οι εφιάλτες του παρελθόντος είχαν πια παρέλθει ανεπιστρεπτί, και ο πως καθένας μπορούσε να εκπληρώσει κάθε του επιθυμία, ελεύθερος από κάθε είδους δεσμά. Παρατάθηκε ο χρόνος ζωής μας, θεραπεύθηκαν θανατηφόρες ασθένειες και προσφέρθηκε γενικότερα μία καλύτερη ποιότητα ζωής. Η τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, καθώς ξαφνικά  το όνειρο της γραμμικής βελτίωσης της ζωής μας, τελείωσε, όταν αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε πως η ίδια η τεχνολογική πρόοδος έχει δημιουργήσει κινδύνους ελέγχου των μαζών, της υγείας, αλλά και της βιόσφαιρας στο σύνολο της. Ίσως για αυτό το λόγω η βιόσφαιρα αντιδρά, με αποτέλεσμα οι φυσικές καταστροφές ξαφνικά και γραμμικά να πολλαπλασιάζονται.

Με την επιστήμη μπορεί να παραμερίστηκαν  δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις,  νέα προβλήματα  όμως έχουν προκύψει. Νέες  ασθένειες,  ρύπανση του περιβάλλοντος, παγκόσμια υπερθέρμανση,  μεταλλαγμένα τρόφιμα, ηθικά δηλήμματα κλωνοποίσης. Ο άνθρωπος σε ρόλο Θεού.  Οι νέες τεχνολογίες σίγουρα μας οδηγούν  πιο κοντά στ' αστέρια αλλά επίσης και πιο μακριά απ' τον εαυτό μας.  Ο άνθρωπος  του σήμερα έχει «μονωθεί»  από την φύση δεν νοιώθει κομμάτι της. Νοιώθει  «ξένος» στο ίδιο του το σπίτι.

Έχουμε  δημιουργήσει  ένα πολιτισμικό σύστημα το οποίο  έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλο για την κατανόηση του. Καθώς μάλιστα διαθέτουμε  ακόμα περισσότερο περιορισμένη ικανότητα να διαχειριζόμαστε και να χρησιμοποιούμε  αυτό το σύστημα, έχουμε  παραχωρήσει  στην τεχνολογία πολλές από τις ανάγκες και τις προσδοκίες μας.

Σήμερα ο άνθρωπος υποβιβάζεται και γίνεται αντικείμενο, αριθμός, του οποίου  πωλούνται και αγοράζονται οι υπαρξιακές του ανάγκες και ιδανικά. H σύγχυση πραγματικών και πλασματικών αναγκών, η πνιγηρή εντατικοποίηση του ρυθμού της ζωής στις μεγαλουπόλεις, η εσωτερική μοναξιά, το άγχος και η αγωνία αλλοτριώνουν βαθύτατα και παρεμποδίζουν την πνευματική ολοκλήρωση των ανθρώπων. Η  τάση της προσκόλλησης  στην ύλη που παρατηρείται, και η αυξανόμενη πνευματική αδράνεια, σε συνδυασμό με την έλλειψη βούλησης για  βαθύτερο στοχασμό του «μυστηρίου της φύσης και του ανθρώπου», οφείλονται στην κυριαρχία του ορθολογισμού, και στην τυφλή πρακτικότητα του σύγχρονου υλιστικού πολιτισμού.

Για αυτό τον λόγο και παρά την βελτίωση των όρων ζωής στις δυτικές κοινωνίες τα τελευταία χρόνια,   έχει παρατηρηθεί σημαντική αύξηση στην  κατανάλωση αντικαταθλιπτικών ουσιών.  Ο  καθηγητής Marinoff Lou  προτείνει να διαβάζουμε Πλάτωνα αντί να παίρνουμε αγχολυτικά Prosac. Στο βιβλίο του «πως η φιλοσοφία μπορεί να αλλάξει την ζωή σας», ο Marinoff αντλώντας από τη σοφία των μεγάλων φιλοσόφων  παρουσιάζει λύσεις στα προβλήματα της καθημερινής ζωής, εγκαινιάζοντας έτσι ένα κίνημα που αποκατέστησε τη φιλοσοφία στην πρότερη θέση της. Να είναι πρακτικά χρήσιμη στη ζωή μας ώστε να  γίνει μια αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα μπορεί να μεταμορφώσει πραγματικά τη ζωή μας. Επιστροφή στην σοφία του παρελθόντος. Οι πρόγονοι μας ίσως ήξεραν κάτι που εμείς έχουμε ξεχάσει.  

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ότι ζούμε σε πονηρούς και επικίνδυνους καιρούς, σε  μία εποχή όπου το μόνο βέβαιο είναι το αβέβαιο. Για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Έχουμε βιώσει γεγονότα τα οποία έφεραν τα πάνω κάτω στην ζωή μας. Βιώσαμε σεισμούς, τσουνάμι, πυρηνικές καταστροφές, λοιμούς, πολέμους, αποδόμηση πολιτικών  κοινωνικών και οικονομικών μοντέλων. Η  ανθρωπότητα για μία ακόμη φορά υποβάλλεται σε μια εξελικτική κρίση, στην οποία «κρύβεται»  εκ νέου η  επιλογή του πεπρωμένου της.

Εξ ανάγκης μεταστοιχειωνόμαστε σε μία γενιά πλήρους εμπειριών, γεγονός που καταγράφεται στην σκέψη μας και στον τρόπο που οφείλουμε να βλέπουμε πλέον την ζωή και το μέλλον. Τίποτα πλέον δεν είναι σταθερό, καθώς είναι φανερό πως «όλα τελειώνουν» τόσο σε φυσικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο..

Βρισκόμαστε σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι, στο οποίο κρύβονται οι ορθές ή όχι, επιλογές του πετρωμένου μας.  Και το πεπρωμένο δεν είναι θέμα τύχης, αλλά θέμα επιλογής. Δεν είναι κάτι που πρέπει να περιμένουμε, αλλά κάτι που πρέπει να πετύχουμε.

Αποτελεί συνεπώς κρίσιμο χρέος μας, οι  ανθρώπινες κοινωνίες να αξιολογήσουν  και ιεραρχήσουν τις πραγματικές τους ανάγκες, μεταλλάσσοντας αποφασιστικά το υλιστικό υπόβαθρο τους  αποκαθιστώντας τον ανθρωπισμό  και την πνευματική παράδοση ως απαραίτητη αξίωση του ανθρωπίνου όντος για το χτίσιμο της «νέας εποχής»,  του Υδροχόου.

Ο Υδροχόος απεικονίζεται με ένα δοχείο νερό στον ώμο. Το νερό στο δοχείο όχι μονο συμβολίζει την κάθαρση, αλλά και  τα κοσμικά ύδατα που διαχέονται στην γή και την ανθρωπότητα, τα οποία αφού την ποτίσουν και τη θρέψουν επιστρέφουν πίσω στην θεϊκή πηγή, δίνοντας στην ανθρωπότητα την δυνατότητα να πλησιάσει και εκείνη στην θεία της προέλευση.

Η εποχή του Υδροχόου εγκυμονεί αλλαγές, ομαδικές και ατομικές, η έκφραση της δυαδικότητας είναι ένα έντονο στοιχείο της εποχής του Υδροχόου. Ο άνθρωπος στη εποχή  του Υδροχόου,  θα έχει  - ή  θα χάσει - ,  τη δυνατότητα να φτάσει σε ένα υψηλό βαθμό αυτοσυνείδησης, και θα χρησιμοποιεί δημιουργικά το νου αποκτώντας πλατύτερη συνείδηση με ενδιαφέρον για το περιβάλλον καθώς και την επανασύνδεση του με τον «Όλον». Τέλος η  ορθή χρήση της τεχνολογίας θα είναι εξαιρετικά κρίσημη για το  μέλλον της ανθρωπότητας.

Βέβαια καθε αλλαγή προυποθέτει να σκοτώσουμε το παλαιό, απαιτείται κάποια θυσία και αυτό οι άνθρωποι το γνωρίζουν, όμως αυτό θα σημαίνει και την άνοδο σε ένα καλύτερο ποιοτικότερο επίπεδο. Ο Κάρλ Γιούγκ θεωρούσε ότι η εποχή του Υδροχόου αποτελεί την τελευταία μας ευκαιρία για να λύσουμε το πρόβλημα του καλού και του κακού. Έτσι κάθε φορά που έχουμε αρνητικές στροφές πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι μέρος του κύκλου που είναι απαραίτητος για την εξέλιξη.  Ο Κάρλ Γιούγκ γράφει για τον Προμηθέα στο βιβλίο του  Two Essays In Analytical Psychology, και για τους ψυχολογικούς τύπους εξισώνοντας το κλέψιμο της φωτιάς με την διεύρυνση της συνείδησης :

«Κάθε βήμα της συνείδησης αποτελεί ένα είδος προμηθεικής ενοχής…κάθε άνθρωπος που σφετερίζεται τη νέα γνώση υποφέρει από  την μεταμόρφωση ή την  διεύρυνση της συνείδησης που δεν μοιάζει πια με αυτή των άλλων ανθρώπων…. Έχει ανεβάσει τον εαυτό του πάνω από το ανθρώπινο επίπεδο της εποχή του…αλλά έτσι αποξενώνεται από την ανθρωπότητα». 

Ο πόνος της μοναξιάς είναι η εκδίκηση των θεών γιατί έτσι δεν θα μπορέσει ποτέ να ξαναγυρίσει στο ανθρώπινο γένος. Όπως λέει ο μύθος είναι αλυσοδεμένες σε μια απότομη βουνοπλαγιά του Καυκάσου «εγκαταλειμμένος από θεούς και ανθρώπους».

Σε μικροκοσμικό και εθνικό  επίπεδο, η  Ελλάδα η οποία ανήκει  όπως πιστεύεται στο ζώδιο του Υδροχόου, φάνηκε δυστυχώς ανίκανη να διαχειριστεί τα συσσωρευμένα προβλήματα της, με αποτέλεσμα η συνέχεια της ως αυτόνομο και κυρίαρχο κράτος να τίθεται συνεχώς εν αμφίβολω.  Η πρόσφατη οικονομική κρίση ανέδειξε  όλες τις στρεβλώσεις και τα προβλήματα τα οποία είχαν συσσωρευθεί κάτω από το χαλί,  χρόνια τώρα..

Είναι γνωστό  πως η πνευματική και ηθική κρίση προηγείται της οικονομικής. Έχοντας ξεχάσει τα σημαντικά πράγματα στην ζωή, θυσιάσαμε   την πνευματικότητα μας,  χάριν μίας κατ’ επίφαση προσωρινής ευημερίας.  Όταν όλα πάνε καλά είναι εύκολο να είσαι ευτυχισμένος και να γίνεσαι αλαζόνας.   Και εφόσον η ευτυχία ταυτίζεται με την οικονομική ευρωστία, όταν υπάρχει οικονομική κρίση υπάρχει και η αναζήτηση  των αιτιών. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο να είσαι  καλά ισορροπημένος σε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία, η οποία ομφαλοσκόπει.

H σημερινή Ελληνική κρίση είναι πολυδιάστατη, και οι ρίζες της βρίσκονται στον πυρήνα των αξιών μας. Αποθέωση της ατομοκεντρικότητας, καιροσκοπισμός, ομφαλοσκοπισμός. Στην Οδύσεια, η Κίρκη μετέτρεψε τους συντρόφους  του Οδυσσέα σε γουρούνια, συμβολίζοντας την κυριαρχία των παθών επί του πνεύματος.

Ο Οδυσσέας ως «κανένας», απέκρυψε εσκεμμένα την ταυτότητα του για να σωθεί, επιστρατεύοντας την πονηρία του, δίνοντας λύση στο διαφαινόμενο αδιέξοδο. Εμείς απωλέσαμε την Εθνική μας ταυτότητα, ως λωτοφάγοι. Τι και εάν γνωρίζαμε για το τραγούδι των σειρήνων;  Aφεθήκαμε στο σαγηνευτικό τους τραγούδι. Ξεχάσαμε πως για να έχει happy end η ιστορία της Οδύσσειας, ο ήρωας της ο Οδυσσέας,  πολέμησε και νίκησε τους κηφήνες -μνηστήρες, βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις σε συνεργασία με τον γυιό του,  βάση του δικού του σχεδίου. Όποιος  όμως δεν μαθαίνει όμως από τα λάθη,  του είναι υποχρεωμένος να τα επαναλαμβάνει.  Τίποτα φυσικά δεν είναι τυχαίο. Όπως αναφέρει Κικέρων : 

«..Τα μελλοντικά γεγονότα δεν κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους.. Το πέρασμα του χρόνου μοιάζει με το ξετύλιγμα ενός σχοινιού, το οποίο δεν παράγει τίποτα καινούριο αλλά απλώς ξεδιπλώνει αυτό που υπήρχε εξ αρχής». 

Στην επερχόμενη εποχή του Υδροχόου, ο έλληνας πολίτης θα πρέπει να πάψει να θρέφει αυταπάτες, θα πρέπει να μάθει να συνεργάζεται,  και να στηρίζεται στην δύναμη της ομάδας, σε διαφορετική περίπτωση η κάθαρση θα είναι αμείλικτη.

Η κοινωνία αποτελείται από ένα συνολο ανθρώπων. Αν προσπαθήσει να γίνει καλύτερος  ο κάθε ένας από εμάς,  τότε  αναπόφευκτα θα γίνει  καλύτερη στο συνολο της η κοινωνία. Αν  λειτουργούσαμε κατ’ αυτόν τον τρόπο οι περισσότεροι από εμάς,  ίσως τελικά να καταφέρναμε κάποια στιγμή να αλλάξουμε όχι μόνο τον μικρόκοσμο μας, αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Για να επιτευχθεί  αυτή η κοινωνική και πολιτισμική μεταστροφή, θα πρέπει να υπάρξει μία αντίστοιχη μεταστροφή της κρίσιμης μάζας. Όταν δηλαδή επιτευχθεί ένας ορισμένος κρίσιμος αριθμός ατόμων που έχουν διαμορφώσει ένα νεό τρόπο σκέψης και δράσης.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σε μία παγκοσμιοποιημένη εποχή κρίσεων και συγκρούσεων,  είναι η αναζήτηση, η ορθή και αδογμάτιστη «πνευματικότητα», διότι  κάτι τέτοιο θα οδηγούσε τον άνθρωπο στην ιεράρχηση των πραγματικών αναγκών του, και συνεπώς στην αμφισβήτηση, και ανατροπή του ανταγωνιστικού συστήματος και δομών των κοινωνιών μας. Απαιτείται μια μετακίνηση του κέντρου βάρους από τις «ανάγκες έλλειψης» στις «ανάγκες δημιουργίας», ή κατά τον Erich Fromm, από το «έχει» στο «είναι», διότι όπως υποστηρίζει ο Carl Jung :

«Αν προσθέσουμε άπειρα μηδενικά δεν πρόκειται να φτιάξουμε ποτέ μια μονάδα. Κατά τον ίδιο τρόπο και η αξία κάποιας κοινότητας εξαρτάται από το ηθικό και πνευματικό ανάστημα των ατόμων που τη συγκροτούν.. Η ορθολογική μας στάση θέλει να μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα με τις οργανώσεις, με την επιβολή νέων νόμων, ή με παρόμοιες καλοπροαίρετες επινοήσεις. Αλλά, στην ουσία, το πνεύμα του έθνους μπορεί να αναθεωρηθεί μόνο με μια αλλαγή στη στάση του ατόμου».

Αποτελεί συνεπώς κρίσιμο χρέος του αιώνα μας οι κοινωνίες  γενικότερα,  και η Ελλάδα ειδικότερα, να αξιολογήσουν και ιεραρχήσουν τις πραγματικές τους ανάγκες, μεταλλάσσοντας αποφασιστικά το υλιστικό υπόβαθρο τους  αποκαθιστώντας τον ανθρωπισμό, την ανάδειξη των άυλων αξιών  και την συλλογικότητα.   Σε κάθε περίπτωση, εμείς είμαστε ο σπόρος,  εμείς και η συγκομιδή…!

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό new age astrology.